ความคิดเห็นที่ 1 “แม่ครับ” ผมเรียก “อะไรเหรอ” แม่ขานรับ “ทำไมคุณน้าถึงบอกว่าต้นอ้อไม่ค่อยแข็งแรง ผมก็เห็นน้องเขายิ้ม หัวเราะ ร่าเริงตลอด ดีไม่ดียิ่งกว่าเด็กคนอื่นด้วยซ้ำ” ผมถามในสิ่งที่สงสัยมานาน “น้องเขาไม่ค่อยแข็งแรงจริงๆ นะลูก เห็นมั้ยว่าน้องเขาตัวเล็กผิวก็ซีดด้วย ต้องดูแลน้องเขาดีๆ นะจ๊ะ” แม่อธิบายอย่างอ่อนโยน “แล้วทำไมน้องเขาถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ” แม่ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตอบ “น้องเขาเป็นทาลัสซีเมียลูก” ตัวผมตอนนั้นก็ไม่เข้าใจเลยว่ามันคืออะไรที่ต้นอ้อเป็น แต่ก็ตัดสินใจไม่ถามออกไปเพราะเห็นสีหน้าที่ดูหนักใจของแม่ “พี่สายป่านนนนน” ต้นอ้อตะโกนเสียงดัง “อยู่ใกล้แค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้” ผมดุแต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก “ไม่ให้ตะโกนได้ไง ต้นอ้อคุยไปตั้งเยอะ พี่สายป่านไม่ยอมตอบเลย มัวแต่คิดถึงใครอยู่ก็ไม่รู้ สงสัยคิดถึงพี่แก้วแน่ๆ” ผมหันไปมองเห็นต้นอ้อหน้าบึ้งทำแก้มป่อง “อย่างอนพี่เลย พี่คิดถึงสมัยเราสองคนเด็กๆ น่ะ ว่าแต่เมื่อไหร่เราจะเลิกจับคู่พี่กับยายแก้วเสียที” “เมื่อพี่สองคนเป็นแฟนกัน” ต้นอ้อตอบหน้าตาเฉย “นี่ๆจะแก่แดดเกินไปแล้วเรา” “ต้นอ้อ จะขึ้นม.ปลายแล้วนะ” ต้นอ้อเถียง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “เมื่อกี้พี่สายป่านบอกว่าคิดถึงเรื่องตอนเด็กๆใช่มั้ย” “อืม” “ฮิ ฮิ” จู่ๆ ต้นอ้อก็หัวเราะขึ้นมา “ขำอะไร” “คิดถึงตอนที่อยู่ๆ พี่สายป่าน ก็ไม่ยอมให้ต้นอ้อเรียกว่า “พี่สายป่าน” ให้เรียกว่าพี่ป่านเฉยๆ” พูดจบต้นอ้อก็หัวเราะอีกครั้ง ส่วนผมได้แต่หัวเราะแหะๆ ก็ตอนที่ผมขึ้นชั้นมัธยม เพื่อนๆ ล้อว่าชื่อสายป่านเหมือนกระเทย ผมเลยพาลไม่ให้ใครซักคนเรียกผมอย่างนั้น รวมทั้งต้นอ้อด้วย แต่เธอค้านหัวชนฝา จนผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ไป “เราน่ะ จะขึ้นม.ปลายแล้วคิดจะเรียนสายอะไรล่ะ” ผมถามขึ้น “สายวิทย์” ต้นอ้อตอบอย่างไม่ลังเล “ทำไมล่ะ” “ต้นอ้ออยากเรียนหมอ จะได้ดูแลตัวเองได้” ต้นอ้ออธิบาย “ยังไงพี่ก็ดูแลต้นอ้ออยู่แล้ว” “ต้นอ้อรู้แล้ว เพราะพี่สายป่านรักต้นอ้อใช่มั้ยล่ะ” ผมเงียบไม่ตอบ ความสับสนในใจแทรกซึมเข้ามา นี่ต้นอ้อรู้เหรอว่าผมรักเธอ ผมเคยคิดว่าเธอไร้เดียงสาและยังเด็กเกินกว่าจะรู้จักความรักแบบหนุ่มสาว แล้วทำไมเธอถึงคอยจับคู่ผมกับแก้วตลอดล่ะ หรือเป็นเพราะเธอคิดไม่เหมือนผม “ทำไมเงียบล่ะพี่สายป่าน ไหนพี่สายป่านเคยบอกว่ารักต้นอ้อเหมือนน้องสาวแท้ๆไง” ต้นอ้อพูดเสียงสลด “รักสิ” ผมกล่าว ถึงมันจะไม่ใช่รักแบบที่ต้นอ้อคิด “จอดๆๆ” ต้นอ้อสั่ง “ครับนายหญิง” ต้นอ้อลงจากรถจักรยาน เธอทำท่าถอนสายบัว ก่อนจะกล่าว “ขอบคุณค่ะ” “กวนจริงนะเรา” ผมเอามือลูบหัวต้นอ้อ “ว่าแต่ทำไมให้พี่จอดล่ะ” “ดูนู่น” ผมมองไปตามมือต้นอ้อชี้ ฝูงแมงปอ ทำไมเยอะขนาดนี้นะ “แมงปอเยอะจังเลย ซ๊วยสวย” ต้นอ้อยิ้มให้ผมอย่างไร้เดียงสา “อืม” ผมเห็นด้วย “พี่สายป่านน่ะไร้อารมณ์ชะมัด” ต้นอ้อทำหน้าบึ้ง “ไร้อารมณ์?” “ก็ตอบรับให้มันมีชีวิตชีวาหน่อยสิ” ต้นอ้อบ่น “ครับๆ นายหญิง” “ดีมาก” ต้นอ้อกอดอกวางท่าแบบคุณนาย ทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ ต้นอ้อของผมน่ารักเสมอแหละครับ ต้นอ้อมองแมงปออย่างมีความสุข แต่แล้ว “พี่สายป่านฝูงแมงปอมันบินไปนู่นแล้วอะ” ต้นอ้อทำหน้ามู่ทู่ “ขึ้นรถไปกันต่อมั้ย” ผมชวนพลางผายมือไปทางจักรยาน “ดีๆ ตามแมงปอไปเลย” ต้นอ้อยิ้มอย่างสดใส “ได้เลย” ต้นอ้อจับไหล่ผม แล้วดันตัวขึ้นยืนบนที่วางเท้าของจักรยาน ยังไม่พอเธอยังชูมือขึ้นข้างนึงเหมือนพยายามจะจับแมงปอ “ต้นอ้อระวังตกนะ” ผมเตือน “ไม่ตกหรอกน่า” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เธอก็กลับลงมานั่งที่เบาะเหมือนเดิม “ต้นอ้อกลับบ้านกันมั้ย” ผมชวนเพราะเห็นท้องฟ้าเริ่มมีเมฆดำปกคลุม ดูท่าเหมือนฝนจะตก “จะกลับแล้วเหรอ” ต้นอ้อทำเสียงเศร้า “อืม ท่าทางฝนจะตกนะ” “ต้นอ้อยังไม่อยากกลับเลย” ต้นอ้อทำเสียงอ้อน “อย่าดื้อสิต้นอ้อ” ผมเริ่มดุ “พี่สายป่านใจร้าย” เฮ้อ ในที่สุดคนใจร้ายอย่างผมก็ต้องใจอ่อนเพราะเสียงตัดพ้อของเด็กสาวคนนี้ “อยู่ต่ออีกแป๊บก็ได้ แต่แค่แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวฝนตกมาเรานั่นแหละจะเป็นคนไม่สบาย” “พี่สายป่านใจดีที่สุดเลย” เออแฮะ ผมนี่กลายเป็นคนเดี๋ยวใจดีเดี๋ยวใจร้ายของต้นอ้อไปได้ภายในไม่กี่นาที พอปั่นจักรยานไปได้ซักพัก ผมก็รู้สึกถึงน้ำใสๆ ที่เริ่มตกลงมา “ต้นอ้อฝนตกแล้วกลับกันเถอะ” “อืม” ต้นอ้อรับคำอย่างง่ายๆ เพียงเวลาไม่นานฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามปั่นให้เร็วที่สุด เพื่อให้นายหญิงน้อยของผมเปียกฝนน้อยที่สุด ให้ตายเหอะ ทำไมผมไม่เฉลียวใจตั้งแต่ตอนเห็นฝูงแมลงปอนะ ผมนึกว่าตัวเอง ในที่สุดเราก็มาถึงบ้าน “เปียกหมดเลย” ต้นอ้อบ่น “ใครกันล่ะไม่ยอมรีบกลับ” “ก็แหม” “เอาเถอะรีบกลับไปอาบน้ำสระผมไปเดี๋ยวไม่สบาย” ต้นอ้อพยักหน้ารับแทนคำตอบก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไป คืนนั้นผมนอนหลับไม่ค่อยสนิทนัก คงเป็นเพราะความกังวลว่าต้นอ้อจะไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ค่ะคอมเน่าแล้ว จากคุณ : วาริ - [ 10 มี.ค. 49 19:44:46 A:10.90.5.151 X:202.28.181.10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อยากให้มีส่วนบรรยายเยอะกว่านี้อ่ะค่ะ บทสนทนาเยอะ ก็ควรมีส่วนของการบรรยายให้สมน้ำสมเนื้อนะคะ จากคุณ : โกมุท (โกมุท) - [ 11 มี.ค. 49 11:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องเศร้าแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 12 มี.ค. 49 13:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ จะลองพยายามเพิ่มส่วนบรรยายดูค่ะ “จะไปไหนแต่เช้าจ๊ะสายป่าน” แม่ถาม “ไปหาต้นอ้อครับ” ผมตอบขณะใส่รองเท้า “ไม่เช้าไปเหรอลูก วันนี้วันเสาร์นะ” “งั้นยังไม่ไปก็ได้ครับแม่” ผมถอดรองเท้าแล้ววางบนชั้นวางเหมือนเดิม “เป็นห่วงน้องเขาใช่มั้ยเรา” แม่เข้ามาขยี้หัวผม “ครับ” ผมรับตรงๆ “คุณน้าอุตส่าห์ไว้ใจผม” “เราก็ไม่ได้ตั้งใจไม่ใช่เหรอ ดินฟ้าอากาศไม่มีใครรู้หรอก” แม่ปลอบ “อีกอย่างบางทีต้นอ้ออาจจะไม่ได้ไม่สบายก็ได้นะ” ผมพยักหน้ารับรู้ “ไปดูทีวีก่อนไป ซักเก้าโมงค่อยไปหาน้องเขา” ผมทำตามที่แม่บอกแต่ก็ไม่ได้มีสมาธิกับรายการโทรทัศน์ตรงหน้าแม้แต่น้อย จิตใจของผมจดจ่ออยู่กับเวลา หลังจากทนอยู่หน้าชั่วโมงได้เกือบชั่วโมง ผมก็เริ่มออกเดินวนไปวนมา นี่ก็แปดโมงกว่าแล้วนะ ไปหาต้นอ้อดีกว่า ผมรู้ว่าต้นอ้อตื่นเช้าเสมอ “แม่ครับ ผมออกไปหาต้นอ้อนะครับ” “จ้ะ” แม่คงรู้ว่าคงไม่สามารถทัดทานผมได้แล้ว เลยรับคำเพียงสั้นๆ “ก๊อกๆๆ” ผมเคาะประตูบ้านของต้นอ้อ คุณน้ามองออกมาผ่านหน้าต่าง พอเห็นว่าเป็นผม ก็รีบเดินออกมาเปิดประตู “สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีจ้ะ” คุณน้ายิ้มให้ผม “ต้นอ้อล่ะครับ” “วันนี้ต้นอ้อไม่สบายจ้ะ เป็นไข้” คุณน้าตอบพร้อมรอยยิ้ม “เหรอครับ” ผมทำหน้าเศร้า “ไม่ใช่ความผิดของสายป่านหรอกจ้ะ ต้นอ้อเขาบอกน้าแล้ว ว่าสายป่านบอกให้กลับแต่เขาไม่ยอมกลับ” “แต่ว่า” “ขึ้นไปเยี่ยมต้นอ้อกันดีกว่า” คุณน้าเดินนำผมไปที่ห้องนอนของต้นอ้อ ห้องนอนของต้นอ้อเป็นสีฟ้าอ่อนดูสบายตา ของทุกอย่างก็เป็นสีฟ้าหมด ผมมองไปที่เตียงเห็นต้นอ้อหลับตาพริ้ม ท่าทางจะหลับสบายล่ะสิ แต่แล้วจู่ๆ เธอก็ดันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนทั้งคุณน้าทั้งผมสะดุ้ง “ฮิ ฮิ” ต้นอ้อหัวเราะ “ป่วยแล้วยังซ่าส์นะเรา” ผมว่า “แค่เป็นไข้เอง” ต้นอ้อทำแก้มตุ่ย “ต้นอ้อ ทำหน้าแบบนี้ใส่พี่เขาอีกแล้ว” คุณน้าบ่น “ไม่เป็นไรหรอกครับ เวลาต้นอ้อทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารักดี” ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่านะ ว่าต้นอ้อหน้าแดงขึ้นอาจจะเพราะพิษไข้ก็ได้ “มาเยี่ยมต้นอ้อทั้งทีไม่มีของมาฝากเหรอ” ต้นอ้อมองมาที่มือผม “เรื่องมากจริงนะเรา อยากได้อะไรล่ะ” “อะไรก็ได้ที่พี่สายป่านอยากซื้อให้” ต้นอ้อตอบพลางยิ้มกว้าง “งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้นะ แล้วจะมาใหม่” ผมมักตามใจนายหญิงน้อยของผมเสมอ “ไม่ต้องไปหรอกสายป่าน แค่มาเยี่ยมก็ดีแล้ว” คุณน้ากล่าวอย่างเกรงใจ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากซื้อให้ เดี๋ยวผมมาใหม่นะครับ” ผมกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แล้วก็ไม่ลืมหันไปยิ้มให้ยัยตัวดีที่ทำหน้าทะเล้นใส่ ไม่สมเป็นคนป่วยเลยจริงๆ จากคุณ : วาริ - [ 12 มี.ค. 49 18:25:10 A:10.90.5.168 X:202.28.181.10 TicketID:117333 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เวลาเช้าอย่างนี้ร้านที่ผมพอจะหาของได้สะดวกที่สุดคงเป็น ร้าน seven eleven แถวบ้าน ผมเดินวนไปวนมาในร้าน ยังคิดไม่ตกว่าจะซื้ออะไรให้ดี พนักงานจับตาดูผมตลอด คงกลัวผมจะมาขโมยของกระมัง ความจริงก็ดีเหมือนกันนะที่ผมมาได้แค่ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ถ้าไปห้างแถวบ้านมีหวัง เดินทั่วห้างก็ยังไม่ได้ของแน่ๆ ในที่สุดความคิดดีๆก็แล่นเข้ามาในหัวผม “เพื่อคนที่คุณรัก” “เอ้า ของเยี่ยม” ผมยื่นของที่ซื้อมาให้ต้นอ้อ “นมเนี่ยนะ” ต้นอ้อทำหน้าเหยเก “ใช่ดีต่อสุขภาพ ดื่มเยอะๆด้วย” ผมยิ้มกว้าง “ต้นอ้อเขาดื่มนมเยอะไม่ได้หรอกจ้ะ” คุณน้าแทรกขึ้น “ทำไมล่ะครับ” ผมถามด้วยความสงสัย “นมมีธาตุเหล็กเยอะ ถ้าต้นอ้อได้รับมากเกินไปมันเป็นอันตรายต่อร่างกาย” “พี่สายป่านลืมไปแล้วเหรอว่าต้นอ้อเป็นธาลัสซีเมีย” ต้นอ้อทำหน้าเศร้า ผมรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ ทั้งที่บอกว่าจะเป็นคนดูแลต้นอ้อ แต่เรื่องแค่นี้กลับไม่เคยรู้มาก่อนเลย “งั้นนมนี่พี่เอากลับบ้านดีกว่า” “พี่สายป่านให้ต้นอ้อแล้วนะ” เธอว่าพลางกอดนมโหลนั้นไว้กับตัว “แต่” “ไม่มีแต่ นี่ของต้นอ้อ” ต้นอ้อขึ้นเสียง ผมมองแววตารั้นๆ ของเธอ ผมพูดไปคงไม่มีประโยชน์ “งั้นก็ตามใจ” ต้นอ้อยิ้มให้ผมอย่างสดใสอีกครั้ง เธอไม่เคยทำหน้าเศร้าได้นานเลยแม้แต่ครั้งเดียว “เราพักเถอะ เดี๋ยวพี่กลับก่อนล่ะ” “เพิ่งมาเอง อยู่ก่อนสิ” ต้นอ้อทำเสียงอ้อน “พี่รายงานเยอะมากเลย” ผมอ้างทั้งที่มันไม่จริงเลย ความรู้สึกผิดในใจต่างหากที่ทำให้ผมต้องรีบกลับ “ให้ไปก็ได้ แต่สัญญานะว่าพรุ่งนี้มาเยี่ยมต้นอ้ออีก” “สัญญา” ผมรับคำ ก่อนจะหันไปทางคุณน้า “ผมกลับก่อนครับ” ผมกล่าวพลางยกมือไหว้ สำหรับคนอื่นเรื่องนี้อาจเป็นเพียงจุดเล็กๆ แต่สำหรับผมแล้วเหตุการณ์ครั้งนั้นเหมือนเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต จากเด็กม.ปลายที่ยังไม่เคยคิดว่าจะเรียนคณะอะไร แต่ตอนนี้ความฝันของผม กลับไปเหมือนต้นอ้อเสียแล้ว “พ่อครับ ผมอยากเป็นหมอ” ผมบอกพ่อถึงความคิดนี้เป็นคนแรก “งั้นก็ต้องตั้งใจเรียนมากกว่านี้” พ่อบอกแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ “ครับ” ผมรับสั้นๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่าพ่อของผมไม่สนใจลูก แต่ตัวผมรู้ดีว่าเป็นเพราะพ่อเคารพในการตัดสินใจของผมต่างหาก ก่อนหน้านี้ผลการเรียนที่ผ่านมาของผมถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ดีถึงขนาดอาจารย์เลือกผมไปเป็นตัวแทนแข่งขันตอบปัญหากับโรงเรียนอื่น โดยเฉพาะวิชาชีววิทยา จากคุณ : วาริ - [ 12 มี.ค. 49 18:35:27 A:10.90.5.168 X:202.28.181.10 TicketID:117333 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดผมก็สอบติดคณะแพทย์ มหาลัยชั้นนำของประเทศไทย สร้างความดีใจให้กับพ่อและแม่ของผม รวมทั้งต้นอ้อ “พี่สายป่านติดหมอแล้วต้องตั้งใจเรียนนะ” ต้นอ้อบอกผม “พูดยังกับเป็นแม่พี่อย่างนั้นแหละ” ผมว่าพลางบีบจมูกต้นอ้อเบาๆ “ปล่อยต้นอ้อนะ หายใจไม่ออก” “หึ หึ” ผมหัวเราะในลำคอพร้อมทั้งปล่อยมือออก “ต่อไปพี่ต้องอยู่หอของมหาลัยแล้ว เราต้องดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ผมบอกต้นอ้อด้วยความเป็นห่วง “อืม” ต้นอ้อก้มหน้าเศร้า นี่เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ต้นอ้อจะตอบผมเพียงสั้นๆ มันทำให้ผมพลอยเศร้าไปด้วย “ต้นอ้อ” ผมเรียกชื่อเธอทั้งๆ ที่ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไร ต้นอ้อเงยหน้าขึ้นมองผม น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ “พี่สายป่านห้ามลืมต้นอ้อนะ” “พี่ไม่ลืมหรอก” ผมยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเพื่อทั้งตัวเธอและตัวผมเองที่เริ่มจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน “ต้นอ้อก็จะไม่ลืมพี่สายป่านนะ” ต้นอ้อปาดน้ำตา รอยยิ้มบางๆเริ่มระบายขึ้นมาบนใบหน้าเธอ “พี่สายป่านรู้มั้ย ดีจังเลยที่พี่ชื่อว่าสายป่าน แล้วต้นอ้อชื่อว่าต้นอ้อน่ะ” ประโยคของต้นอ้อ ทำให้ผมเกิดความสงสัยแต่ก่อนจะได้ถามอะไร ต้นอ้อกลับยกมือมาปิดปากผมเบาๆ เสียก่อน “เพราะป่านให้เส้นใย แล้วต้นอ้อก็ให้เส้นใยเหมือนกัน เส้นใยของเราจะผูกพันเหมือนสายใยที่จะเชื่อมเราไว้ด้วยกันไงล่ะ” ต้นอ้อเฉลยพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใสที่มาแทนรอยยิ้มบางๆ เมื่อครู่ ผมยิ้มกับความคิดแปลกๆ ของต้นอ้อ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องละเอียดอ่อนอย่างนี้มาก่อนเลย พอผมเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย เวลาว่างของผมก็เริ่มน้อยลง ทั้งการเรียน ทั้งกิจกรรม ผมมีโอกาสได้เจอต้นอ้ออีกครั้งหนึ่งตอนปิดภาคเรียน พอเริ่มภาคเรียนที่ 2 ผมก็ได้รับจดหมายสั้นๆจากเด็กผู้หญิงคนนึงที่ผมคิดถึงเธอไม่น้อยไปกว่าใคร ถึง พี่สายป่าน แปลกเนอะที่ต้นอ้อต้องเขียนจดหมายถึงพี่ทั้งที่เราก็อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ เพราะพี่สายป่านนั้นแหละ เชย ไม่ยอมใช้โทรศัพท์มือถือ ตอนนี้ต้นอ้อเปลี่ยนมาเรียนสายศิลป์ ภาษา(ญี่ปุ่น)แล้วล่ะ เพราะพักหลังต้นอ้อต้องไปรับเลือดบ่อยขึ้นจนบางครั้งต้องขาดเรียนเลยเรียนไม่ทันเพื่อน แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพี่สายป่านก็จะเป็นหมอมาดูแลต้นอ้ออยู่แล้ว(ห้ามติดหญิงจนลืมน้องล่ะ) มาเข้าเรื่องเดิมต่อดีกว่า ภาษาญี่ปุ่นนะสนุกมากๆเลย ขนาดต้นอ้อมาเรียนช้ากว่าเพื่อนๆ เทอมนึงยังตามทันเลย พี่สายป่านไม่ต้องห่วงต้นอ้อนะ ต้นอ้อดูแลตัวเองได้ เขียนมาเล่าแค่นี้แหละจะได้ไม่ลืมกัน ปล. ไม่ต้องตอบจดหมายต้นอ้อนะ จาก ต้นอ้อ (น้องสาวของพี่) ผมอ่านคำทิ้งท้ายของต้นอ้ออย่างไม่เข้าใจ ทำไมเธอไม่ให้ผมตอบจดหมายนะ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังตอบจดหมายของเธอ แม้มันจะไม่มีคำถามอะไรเลยก็ตาม ผมเขียนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองเสียยืดยาวไปหลายหน้ากระดาษ ผิดกับจดหมายของต้นอ้ออย่างสิ้นเชิง ผมเฝ้ารอจดหมายของต้นอ้ออย่างใจจดใจจ่อ ผมคิดว่าจดหมายอาจจะตกหล่นจึงเขียนไปหาเธออีกหลายฉบับ แต่แล้วจนถึงวันสอบวันสุดท้ายผมก็ไม่ได้รับจดหมายตอบกลับเลย เวลาปิดเทอมที่ผมรอคอยมาถึงแล้ว ผมกลับบ้านไปพร้อมกับความหวังที่จะได้เจอกับต้นอ้อ แต่แล้วผมกลับไม่ได้เจอเธอ ไม่มีใครยอมบอกผมซักคำว่าเธอไปไหน ผมเก็บงำความสงสัยไว้ในใจ ปิดเทอมแล้วปิดเทอมเล่าที่ผมหวังว่าจะได้พบเธอ แต่ก็ผิดหวังกลับมาทุกครั้ง ปิดเทอมของผมสั้นลงไปทุกที จนในที่สุดผมก็ไม่มีปิดเทอมอีกแล้ว พอจบปี6 ผมก็ต้องไปใช้ทุนที่ต่างจังหวัด และทุกครั้งที่มีโอกาสผมก็จะกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้พบต้นอ้อเลยและยังไม่มีใครบอกอะไรกับผมเช่นเดิม จนถึงทุกวันนี้ผมจบเฉพาะทางอายุรศาสตร์โรคเลือด ด้วยความหวังว่าจะมีโอกาสได้เป็นคนดูแลต้นอ้อตามที่เคยบอกเอาไว้ แต่ผมกลับไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกเลย ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ผมรู้เพียงว่าเธอคงยิ้มสดใสอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่นอน อย่างที่ต้นอ้อบอกเพราะเส้นใยของเราจะผูกพันเหมือนสายใยที่จะเชื่อมเราไว้ด้วยกัน จบแล้วค่ะ ลองเขียนเป็นผู้ชายเป็นคนบรรยายดู ไม่รู้ว่าสมจริงหรือเปล่าช่วยติชมด้วยนะคะ จากคุณ : วาริ - [ 12 มี.ค. 49 18:48:34 A:10.90.5.168 X:202.28.181.10 TicketID:117333 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความจริงตั้งใจว่าจะให้เศร้าแหละค่ะ แต่แต่งไม่ค่อยเก่ง มันก็เลยไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่ จากคุณ : วาริ - [ 12 มี.ค. 49 19:01:10 A:10.90.5.168 X:202.28.181.10 TicketID:117333 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วสรุป ต้นอ้อ เค้าไปไหนคะ หรือว่า ตายไปแล้ว จากคุณ : อันติกา - [ 16 มี.ค. 49 17:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ให้คิดเอาเองค่ะ แล้วแต่คนอ่านว่าอยากให้เป็นยังไง จากคุณ : วาริ - [ 19 มี.ค. 49 19:44:55 A:10.90.4.39 X:202.28.181.10 TicketID:117333 ]