ที่โต๊ะยาว...มีรูปทรงของสิ่งๆหนึ่งตั้งอยู่ ลักษณะนั้นใสและเต็มไปด้วยหยดน้ำเล็กๆเกาะอยู่โดยรอบ  

...น้ำที่อยู่ในสิ่งนี้ ไร้ซึ่งสีสันใดๆ และสามารถมองผ่านทะลุไปอีกฟากหนึ่งของโต๊ะได้ แม้ว่าจะไม่ชัดเจนเหมือนการมองด้วยตาปกติ แต่ภาพที่เห็นผ่านน้ำจากแก้วใบนี้ได้สร้างมุมมองแปลกๆขึ้นมา ชวนให้ฉันต้องรู้สึกขำในใจอยู่บ่อยๆ

       วันนี้ก็เช่นเดียวกับวันอื่น ฉันได้มานั่งอยู่ตรงที่เดิม และยกแก้วน้ำใบเล็กๆ ขึ้นมามองอีกครั้ง คงไม่มีใครสนใจฉันเท่าไหร่นัก เพราะรอบๆ ตัวของฉันตอนนี้ไม่มีใครสักคน พวกเขาในสายตาฉันตอนนี้เป็นเพียงแค่รูปทรงที่เคลื่อนไหวได้ เป็นเพียงองค์ประกอบของวัตถุรอบๆ ในฉากหนึ่งของชีวิตฉันเท่านั้น

ฉันรู้...พวกเขามีชีวิต มีความรู้สึกและอารมณ์เหมือนกันกับฉันทุกๆอย่าง พวกเขาทุกคนมีความสำคัญและมีคุณค่าเป็นของตัวเอง
...แต่ไม่ใช่กับฉันในตอนนี้..

       ขณะที่ฉันมองผ่านแก้วใบนี้เหมือนทุกๆครั้งที่ฉันเคยทำ ความหวังที่จะได้เห็นสิ่งที่ฉันไม่เคยมองเห็นมันด้วยตาปกตินั้น ถูกทำลายลงไปด้วยด้วยเสียงๆหนึ่ง ...คนที่นั่งอยู่ข้างฉันบิดตัวเข้าหากระเป๋าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายด้วยท่าทางที่ลุกลี้ลุกลน เธอผมยาวมากจนปลายของผมนั้นปรกแขนของเธอ ดูเหมือนเธอมีเรื่องรีบร้อนอะไรบางอย่างจนในที่สุดจึงต้องรีบลุกออกไปจากโต๊ะ และฉันก็ได้แค่เพียงมองสิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่บนโต๊ะ รูปทรงของก้อนเค้กที่เหลืออยู่บนจานสีไข่ไก่และรูปทรงของหูจับแก้วชาที่ภายในแก้วนั้นยังคงเหลือชาอยู่เช่นกัน..

       ฉันมองค้างอยู่อย่างนั้นและคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เธอคนนั้นต้องเร่งรีบออกไป แต่มันก็คงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน และฉันเองก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ฉันเองก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของร้านแห่งนี้ เป็นฉากๆหนึ่งในชีวิตประจำวันของเธอเท่านั้น

...น้ำที่หยดลงมาโดนแขนเสื้อสีดำข้างหนึ่ง ทำให้ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งว่าฉันยังคงถือแก้วอยู่ และควรจะหันกลับมาสนใจมันได้แล้ว ฉันจึงก้มตัวลงและยกแก้วสูงขึ้นให้อยู่ในตำแหน่งสายตาพอดี ฉันมองผ่านหยดน้ำเล็กเหล่านั้น มองผ่านความหนาของแก้ว และลูกมะกอกเสียบไม้ที่วางอยู่บนขอบ มองทะลุออกไปสู่วัตถุที่อยู่ตรงหน้า..

...ฉันรู้สึกขำเหมือนทุกๆครั้ง ตลกในสิ่งที่ตัวเองมองเห็นและสิ่งที่ตนเองทำอยู่ มันดูไร้สาระ แต่มีความหมายกับฉันอย่างบอกไม่ถูก

       ฉันเอนแก้วลงมาสัมผัสที่ริมฝีปากและดื่มสิ่งที่มีอยู่ในนั้นให้หมดภายในทีเดียว...
...รสชาติที่ขมจนแสบคอ หากสัมผัสด้วยลิ้นเพียงเท่านั้น
แต่กลิ่นของมันกลับหอมและกรุ่นลึกเข้าไป มีอะไรบางสิ่งบางอย่างมากกว่ารสชาติที่มีอยู่
และมากกว่าลักษณะของมันที่ดูไม่ต่างอะไรจากน้ำเปล่านัก...

       " Martini " คือชื่อของมัน เครื่องดื่มที่คลาสสิคที่สุด ความละเอียดอ่อนของส่วนผสมที่ตรงข้ามกับความเรียบง่ายซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนในภายนอก..และนี่คือเหตุลที่ทำให้ฉันชอบ การใส่ใจในรายละเอียดเล็กน้อย เหมือนกับสิ่งที่เรียกว่า "ความรู้สึก" ...

การใส่ใจเรื่องเล็กน้อยที่มักถูกมองข้ามไป เพียงเพราะทุกๆคนต้องการแค่จะรู้สิ่งที่เป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุด.. ต้องการรู้เพียงแค่สิ่งที่เป็นแกนหลักเท่านั้น..พวกเขาเชื่อว่าสิ่งรอบๆข้าง นั้นไม่มีคุณค่าใดๆ จะมีหรือไม่มี ก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไรต่อสิ่งที่เป็นจุดประสงค์หลักของเขา
         
       ...แต่ฉัน เป็นคนหนึ่งที่ไม่คิดเช่นนี้...
ฉันใช้เวลาว่างที่มีมานั่งอยู่ที่ร้านแห่งนี้ ดื่มสิ่งที่เรียกว่า " Martini "แก้วนี้ให้บ่อยครั้งที่สุดเท่าที่ทำได้ เพื่อเตือนตัวตนของฉันเองว่า ..ตอนนี้ ...ฉันได้มองข้ามรายละเอียดของสิ่งใดไปบ้างหรือเปล่า...

แม้รายละเอียดเล็กน้อยจะไม่สำคัญเทียบเท่า.. ทว่ามันคือสิ่งที่นำมาซึ่งทุกสิ่งของสิ่งๆนั้น บ่งบอกความเป็นจริงที่สุด และทำให้รู้ถึงสาเหตุทั้งหมด.. โดยไม่เคยโกหกหรือหลอกหลวงเลย

       ฉันหลับตาลง เอนตัวเข้าสู่เบาะสีขาว และนึกถึง "ความรู้สึก" ที่มีอยู่ในตัวของคนทุกคน ความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น ไม่ว่าจะในขณะเวลาใดก็ตาม ก็ไม่มีทางที่จะสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน และสุดท้ายก็จะถูกตัดสินจากภายนอกเท่านั้น ไม่ต่างอะไรไปกับ " Martini " ที่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความซับซ้อนในการผสม ก่อนที่มันจะกลายมาเป็นเครื่องดื่มชนิดหนึ่ง ซึ่งดูเรียบง่ายไม่พิเศษหรือต่างอะไรจากเครื่องดื่มอื่นๆ

       ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงที่เดิม และย้อนกลับมานึกถึงตัวเองอีกครั้ง ...ฉันมักจะรู้สึกดี รู้สึกดีมากเพราะใครคนหนึ่ง..
...ซึ่งก็คือตัวฉันเอง ที่มักมีคุณสมบัติในการที่จะคิดทบทวนรายละเอียดเล็กๆน้อยๆต่อทุกสิ่งทุกอย่างเสมอ

ไม่รู้ว่ามันจะน่าเบื่อหรือน่ารำคาญเกินไปมั้ย สำหรับคนอื่นๆ ถ้าพวกเขาได้รับรู้ถึงสิ่งที่ฉันคิดอยู่...
...แต่สำหรับตัวฉันเอง...

...ฉันมีความสุขกับสิ่งเรียบง่าย แบบนี้..
และมันก็มากพอแล้วที่จะทำให้ฉันในวันนี้มี รอยยิ้ม..


       ฉันยิ้ม...แม้ในวันที่ฉันได้สูญเสียคนที่ฉันรักที่สุดไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับมา..



. . .