ความคิดเห็นที่ 1 ปรัชญ์มองภาพนั้นแล้วเผลออมยิ้มออกมานิดๆ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ไม่อยากจะยอมรับกับใจตัวเองว่า เขาเกิดความรู้สึก โล่งใจ อย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นว่าสุดที่รักของผิงนั้นเป็นใคร ชายหนุ่มมัวแต่คิดอะไรเพลิน จนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากระตุกแขนเบาๆ “ปั๊บ เป็นอะไรไปจ๊ะ” มีเสียงหวานๆ เอ่ยขึ้นมา ทำให้ปรัชญ์รู้สึกตัว หันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า สาวใหญ่วัยสามสิบปลายๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือ ปิยา แม่ของเขา แม่ คนที่เขารอคอยและคิดถึงมาตลอดเวลานั่นเอง แม้จะอายุมากแล้วแต่ปิยายังคงความสวยงามไม่สร้างซา รูปร่างสูงสมส่วนนั้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวดูแลรูปร่างเป็นอย่างดี ทั้งใบหน้าสวยหวานที่แต่งอย่างงดงามรับกับผมงามสลวยที่เกล้าเป็นมวยต่ำแบบคลาสสิคนั่นด้วยแล้ว ทำให้แม่ของปรัชญ์ดูโดดเด่นและอ่อนเยาว์เกินกว่าอายุจริงอยู่มาก วันนี้ปิยาแต่งกายด้วยชุดเดินทางแบบลำลอง สวมกางเกงสีขาวตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดีแบบปราณีต รับกับเสื้อแขนกุดสีม่วงอ่อนที่ออกแบบอย่างเก๋ไก๋ มีผ้าคลุมไหล่ที่ถักและปักแบบพื้นเมืองของอิตาลีคลุมไหล่อยู่หลวมๆ ดูสวยงามจนปรัชญ์ต้องมองด้วยความภาคภูมิใจ “เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร” ยกมือไหว้แล้วคว้าตัวแม่มากอดไว้แน่น อ้อมกอดนี้เองคือสิ่งที่เขารอคอยมานาน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็ยังต้องการเสมอ  อ้อมกอดที่ทำให้ความน้อยใจ ความโกรธที่เขาเคยมีละลายจางหายไปในอากาศราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย “คิดถึงแม่จังเลยครับ” ปรัชญ์บอกแม่เบาๆ “แม่ก็คิดถึงปั๊บจ๊ะ คิดถึงมากๆเลย” ปิยาตอบลูกชาย จับไหล่ทั้ง 2 ข้างของเขาไว้ แล้วเพ่งพิศใบหน้าหล่อเหลาคมสันนั้นด้วยความปลื้มใจ “ไม่ได้เจอกันนาน ปั๊บสูงกว่าแม่ตั้งเยอะ สูงกว่าปิ๊บโป้ด้วยมั้ง” พูดแล้วหันไปยิ้มกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คนๆนั้น เป็นหนุ่มใหญ่ชาวอิตาเลียน อายุสี่สิบเศษ รูปร่างสูงใหญ่ดูภูมิฐาน ใบหน้าคมเข้มนั้นยังคงหล่อเหลาไม่ต่างไปจากสมัยหนุ่มๆ เขาคือ ฟิลิบโป ดิ มัตเตโอ หรือ ปิ๊บโป้นั่นเอง ปรัชญ์ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ ปิ๊บโป้ คุณยังดูดีเหมือนเดิมนะครับ” ฟิลิบโปยิ้ม มองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วว่า “สวัสดีปั๊บ ฉันดูดีก็แค่เหมือนเดิมนั่นแหละ  แต่เธอน่ะ ดูหล่อ และดูดีเพิ่มมากขึ้นตลอดเวลา” ภาษาไทยที่เขาพูดนั้นเพี้ยนและแปร่งหูแต่ก็ยังฟังเข้าใจได้ “คนวัยเรามีแต่ร่วงโรยไม่เหมือนวัยหนุ่มสาว” ฟิลิบโปว่าแล้วหันไปยิ้มกับปิยา “ต้องโทษกาลเวลานะ ปิย่า” ปิยาหันมายิ้มให้ สายตาที่มองสามีนั้น เต็มไปด้วยความรักลึกซึ้ง “อย่าปล่อยให้กาลเวลาพรากชีวิตชีวาไปจากเราสิคะ ปิ๊บโป้” “ผมรู้  ไม่อย่างนั้นคุณจะสวยเสมออย่างนี้หรอ” ฟิลิบโปว่ายิ้มๆ หันมามองชายหนุ่ม “แม่เธอยังสวยเสมอ จริงไหม” “ครับ แม่สวยเสมอ บางทีอาจจะสวยขึ้นด้วยซ้ำ” ปรัชญ์รับคำ มองแม่ด้วยความชื่นชม ทำเอาปิยาหัวเราะอย่างเขินๆ “ปั๊บก็ชมแม่เกินไป ไม่เอาแล้วอย่าพูดเรื่องนี้เลย” ตัดบทแล้วเปลี่ยนเรื่อง “เที่ยวบินนี้ แม่เจอคนไทยด้วย คุยกันถูกคอเชียว” ว่าแล้วทำท่ามองหา ก่อนจะหันมาชวนชายหนุ่มต่างวัยทั้งสอง  “นั่นไง เราเข้าไปหากันดีกว่า แม่คุยเรื่องปั๊บไว้ซะเยอะเลย” ชายหนุ่มหันไปมองแล้วชะงัก ยิ้มออกมาก่อนจะเดินตามแม่ไป จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 16:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปรัชญ์เดินมายืนข้างผิง แอบเหลือบมองแล้วยิ้มให้ ผิงหันมามองอย่างงงๆ แต่ก็เผลอยิ้มตอบ  ได้ยินเสียงแม่ของปรัชญ์เอ่ยออกมา “คุณพิมพ์ เจอหลานแล้วหรอคะ” “เจอแล้วค่ะ นี่ไงคะ ผิงหลานของพิมพ์” พิมพ์จันทร์ยิ้มให้ แล้วหันไปมองผิง “นี่คุณปิย่า กับคุณฟิลิบโปจ๊ะผิง”หลานสาวจึงยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีค่ะ นี่หรอคะ หลานสาวคุณพิมพ์ สวยจังเลย” ปิยารับไหว้แล้วชม  ก่อนจะหันไปถามฟิลิบโปที่ยืนอยู่ข้างๆ “จริงไหม ปิ๊บโป้” “จริงครับ ผมว่าสวยกว่าสาวๆ แถบเมดิเตอร์เรเนียนซะอีก” ฟิลิบโปพูดช้าๆ แล้วมองด้วยความชื่นชม “แล้วนี่ ปรัชญ์ ลูกชายของปิย่าค่ะ” หันไปหาลูกชาย “ปั๊บ นี่คุณพิมพ์จ้ะ” “สวัสดีครับ คุณพิมพ์” ปรัชญ์ยกมือไหว้ พิมพ์จันทร์มองอย่างเพ่งพิศ ก่อนจะยิ้มออกมา “สวัสดีค่ะ” ปรัชญ์เลื่อนสายตาไปมองหนุ่มน้อยผู้เป็นสุดที่รักของผิง ยิ้มแล้วเอ่ยออกมาว่า “แล้วก็สวัสดีครับ สุดที่รักของผิง” พิงชะงัก หันมามองหน้าผิงและชายหนุ่มสลับกัน “คุณรู้ได้ไงครับ” พิมพ์จันทร์ ปิยาและฟิลิบโปหันมามองด้วยความสงสัย ปรัชญ์จึงบอกกับทุกคนว่า “ผมมากับผิงครับ” “หมายความว่ารู้จักกันหรอคะ” พิมพ์จันทร์ถามอย่างไม่หายงง “ค่ะ คุณปรัชญ์เป็นคนที่ช่วยพาคุณยายไปส่งโรงพยาบาล แล้ววันนี้ก็ช่วยพาผิงมารับน้าพิมพ์ด้วย” ผิงอธิบาย ทั้งหมดจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้น หนูผิงก็เป็นคนที่รับโทรศัพท์น้าเมื่อเช้าใช่ไหมจ๊ะ” ปิยาถามยิ้มๆ มองหญิงสาวอย่างเพ่งพิศ “ใช่ค่ะ” ผิงรับคำแล้วหลบสายตา ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกิดเขินขึ้นมาด้วย “น้าต้องขอบคุณปรัชญ์มากเลยนะคะ ที่ช่วยพาคุณยายมาส่งโรงพยาบาลให้” พิมพ์จันทร์เอ่ยออกมา “ไม่เป็นไรหรอกครับ”ปรัชญ์รีบตอบ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณพิมพ์ ปั๊บเขาคงเต็มใจช่วย” ปิยามองลูกชายแล้วบอกยิ้มๆ หันมามองหน้าผิงอีกที ก่อนจะเปรยว่า “โลกเรานี่มันกลมดีจริงๆ ว่าไหมคะ” “ใช่ครับ ผมก็เรียนมา โลกเรากลมรูปร่างแบบผลส้มน่ะครับ” เด็กชายพิงโพล่งขึ้นมา ทำหน้าตาจริงจัง ทั้งหมดได้ฟังก็อมยิ้ม จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 17:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ระหว่างที่กำลังนั่งรถกันอยู่นั้น  พิงก็หันมาถามผิงที่นั่งข้างๆ “เราจะไปเยี่ยมคุณยายกันเลยไหมผิง” ผิงส่ายหน้าแล้วตอบ “ตอนนี้ดึกมากแล้ว คงไปไม่ได้หรอกจ้ะ พิงกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่า” “แต่ผมอยากไปดูให้เห็นกับตาว่าคุณยายไม่เป็นไรจริงๆนี่ครับ” พิงแย้งเสียงอ่อย พิมพ์จันทร์หันไปมองหน้าหลานสาวแล้วหันมาปลอบเด็กชายว่า “มี้ก็อยากไปเยี่ยมคุณยาย เป็นห่วงคุณยายเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมกันแต่เช้าเลยดีไหม” เด็กชายฟังแล้วนิ่งคิด ก่อนจะพยักหน้า “งั้น พรุ่งนี้ผมจะไปเยี่ยมคุณยายแต่เช้าเลยนะครับ” “พรุ่งนี้ผิงจะปลุกพิงแต่เช้าเลย เสียแต่ว่าพิงจะไม่ยอมตื่นเท่านั้นเอง” ผิงว่ายิ้มๆ พยายามพูดเพื่อให้เด็กชายคลายความกังวล “ไม่ต้องกลัวหรอกผิง ถ้าไม่ตื่นเราก็แอบหนีไปกันสองคน ดีไหม” พิมพ์จันทร์แกล้งว่า ทำเอาพิงโวยวายขึ้นมาทันที “ได้ไงครับ ได้ไง  ผมไม่ยอมจริงๆด้วย มี้นี่ชอบขัดใจผมซะเรื่อย” ทำหน้ามุ่ยใส่พิมพ์จันทร์ ก่อนจะบอกกับตัวเองอย่างมุ่งมั่นว่า “ผมปลุกนาฬิกาตื่นเองก็ได้ ไม่เห็นจะง้อเลย” จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 17:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลุงปีย์เดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าห้องพักคนไข้พิเศษ ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาหกโมงครึ่ง ยังเช้าอยู่มาก คิดแล้วก็น่าขัน เราเป็นถึงขนาดนี้เชียวหรือ ทำไมต้องมาหลบๆซ่อนๆ อย่างนี้ด้วย  นี่เราอยากพบเขาหรือว่ากลัวที่จะพบเขากันแน่ คิดแล้วถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นเคาะเบาๆ สักพักพยาบาลพิเศษก็เปิดประตูออกมา ลุงปีย์จึงขออนุญาตเข้าไปเยี่ยมคนไข้ในห้อง เข้ามาในห้องแล้วกวาดสายตามองหาจนทั่ว แต่ก็ไม่พบใคร จึงค่อยๆเดินเข้าไปที่เตียงของคุณยายจนชิด มองหน้าคุณยายนิ่งๆ แล้วพึมพำออกมา “ผมขอโทษนะครับ ผมน่าจะทำอะไรให้มันดีกว่านี้ แต่ผมก็ไม่ได้ทำ” เสียงแผ่วเบาที่หลุดจากปากของลุงปีย์นั้น ไม่น่าทำให้คนที่นอนอยู่รับรู้ได้เลย แม้เขาอยากจะบอกเล่า อยากจะถามเรื่องราวมากมายที่ยังติดค้างอยู่ในใจก็ตามที แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่า ลุงปีย์คิดแล้วถอนหายใจ ก่อนจะหันไปยิ้มกับพยาบาลพิเศษ แล้วเดินออกห่างจากเตียงคนไข้มาเรื่อยๆ กำลังจะเอื้อมมือมาเปิดประตู มือของใครคนหนึ่งก็ผลักประตูเข้ามาพอดี ลุงปีย์ชะงัก ในขณะที่ใครคนนั้นก็ชะงักเช่นกัน ลุงปีย์อึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง เขามองคนๆนั้นนิ่ง ตัวชาจนทำอะไรไม่ถูก ต่อให้โลกถล่มทะลายลงตรงหน้า เขาก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะรู้สึกรู้สมหรือไม่ ฝ่ายคนๆนั้นก็เอื้อมมือมาเปิดประตูค้าง จ้องมองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเช่นกัน จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 17:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วงนี้ต้องไปต่างจังหวัดน่ะจ้ะ ก็เลยลงช้าไปบ้าง ต้องขออภัย แต่ยังไงไม่ปล่อยทิ้งไว้นานๆแน่นอน - -* จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 17:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ๊ยย คุณชมเช้าคะ ตอนต้นเรื่องก็ทำเอางงไปหนึ่งรอบ มาจบตอนแบบนี้ หนูจะขาดใจด้วยความอยากรู้นะคะ .............................................. จะรอตอนหน้านะค้า มาลงไวๆๆนะค้า ขอบคุณเจ้าคะ จากคุณ : ngowying - [ 12 มี.ค. 49 17:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตื่นเต้นๆ จะได้รู้ความลับของลุงปีย์เเล้ว สุดที่รักของผิงเด็กจังเลยนะชมเช้า จะเข้าข่ายพรากผู้เยาว์ไหมเนี่ย ^O^ เเต่เเอบโล่งใจเเทนปั๊บทั้งสุดที่รักทั้งปิ๊ปโป๊ไม่ใช่ศัตรูหัวใจทั้งคู่ อิอิ (หรือเปล่า?) จากคุณ : MikaRin - [ 12 มี.ค. 49 17:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นไง! แม่ชมพลิกเรื่องเสียอีกแล้ว อ่านนิยายแม่ชมทีไร เดาไม่ค่อยจะถูกเล้ย แต่นี่แหละคือเสน่ห์นิยายของแม่ชม อ่านทีไรก็เลิกไม่ได้สักที รอคอยตอนต่อไปจ้า จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 12 มี.ค. 49 18:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม เรื่องเริ่มคลี่คลาย ดีใจที่ตอนนี้ลิ้นจี่และแม่ไม่มีบท หึ หึ จากคุณ : Nong Kob - [ 12 มี.ค. 49 20:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอย อยากอ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 12 มี.ค. 49 20:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพล้งงงงงงงง ดิฉันหน้าแตกเย็บไม่ติดเลย ใครจะไปรู้ว่าปิ๊บโป้ไม่ใช่ญาติของปั๊บโป้ เห็นด้วยกับคุณจิ๊จุ๊น้อยมากๆค่ะ นิยายแม่ชมนี่แยบคายมากๆ คนดูเดาทางไม่ถูกเอาซะเลย ชอบมากๆๆ ถูกจายยยยยย จากคุณ : Nusantara - [ 12 มี.ค. 49 21:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อู้ย ..... เดาไม่ได้ใกล้เลยค่ะ แต่เร้าใจดี จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 12 มี.ค. 49 21:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากอ่านตอนต่อไปมากมายมาลงต่อเร็วๆนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 12 มี.ค. 49 21:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอย ย ... โล่งอก จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มี.ค. 49 22:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ้าว..... จบตอนแบบนี้ แล้วแม่ชมมาบอกว่าจะไปต่างจังหวัด โอย... แกล้งหนมจีนชัดๆ!! จากคุณ : หนมจีน - [ 12 มี.ค. 49 22:53:13 A:203.147.13.41 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไปต่างจังหวัดแต่แต่งได้ค่ะ คุณหนมจีน เพียงแต่จะเว้นประมาณ 2 วันลงทีค่ะ ไม่นานค่ะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 23:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โห สุดที่รักเหรอนี่ อิอิ และแล้วลุงปีย์คงเจอปั๊บที่หน้าประตู หรือจะกลายเป็นมี้ของสุดที่รักอีก เดาไม่ถูก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 12 มี.ค. 49 23:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ๊ยยยย ... ลุ้นซะหัวใจจะวาย จากคุณ : imagina - [ 13 มี.ค. 49 10:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดีจังเป็นญาติกันนี่เอง จากคุณ : เม-ดา - [ 13 มี.ค. 49 10:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แม้ เดาผิดจริงๆ ไม่ได้คิดเลยว่าปิ๊บโป้จะเป็นรุ่นพ่อ :) จากคุณ : scottie - [ 13 มี.ค. 49 12:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^______________^ จากคุณ : an_an_ant - [ 13 มี.ค. 49 13:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ที่เดาไว้ผิดหมดเลยอ่ะ แม่ชมนี่พลิกเรื่องเก่งอ่ะ เดาไม่ถูกเลย..แต่ดีใจที่ปั๊บหมดคู่แข่งแล้ว ทั้งปิ๊บโป้และก็สุดที่รัก อิอิ จากคุณ : ่jayjay007 - [ 13 มี.ค. 49 15:14:08 A:144.137.163.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะอ่านรวดเดียวเลย (อิๆ แม่ชมนี่ขยันจังเนอะ) =^_______________^= จากคุณ : ตัว(Z) - [ 13 มี.ค. 49 18:22:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เดาเรื่องไม่ถูกเลยค่ะ ซับซ้อนจริงๆ ว่าแต่อยากรู้จังว่าใครนะเป็นคนเปิดประตูเข้ามา จากคุณ : กระต่ายน้อยตัวจ้อย - [ 14 มี.ค. 49 17:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาตามอ่านนิยายแม่ชมอีกแล้วจ้า (มาแบบดีเลย์มาก ๆ ) วันเกิดปีนี้ช่างมีความสุขจริง ๆ เลย จากคุณ : 14 มีนาคม วันเกิดอันแสนสุข (NUAOFFYHUB) - [ 15 มี.ค. 49 11:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาแล้วค่า มาแล้ว นึกว่าจะเสร็จเมื่อวาน แต่ยืดเยื้อจนได้ - -* ตอนที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4198063/W4198063.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 มี.ค. 49 15:10:14 ]