.....ฉันหลับตาลง สูดอากาศยามเช้าที่ไม่ค่อยจะสดชื่นนัก เข้าเต็มปอด แม้แสงแดดอ่อนยามนี้ ชวนให้น่าหลงใหลแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้ความหมองหม่นในใจลดน้องลงไปได้เลย.....
"..เฮ้อ!.." ฉันถอนหายใจอย่างเคย ราวกับว่าฉันได้ทำใจเผชิญหน้ากับปัญหาต่างๆนาๆ ที่จะเกิดขึ้นในวันนี้แล้ว
.......................................................................
" เสร็จหรือยัง ? วันนี้ฉันมีประชุมเช้านะ" เพื่อนของฉันทำคิ้วขมวดเล็กๆ เป็นสัญญาณว่าเธอกำลังไม่พอใจ
"เสร็จแล้วจ้า........ไปก่อนนะเด็กๆ อย่าซนนะลูก" ฉันเงยหน้าขึ้นจากอ่างเลี้ยงปลาเล็กๆ ที่ตอนนี้มีเจ้าเต่าญี่ปุ่น ดำผุดดำว่ายอยู่ 4 ตัว จะเรียกว่าตัวเดียวก็ได้ เพราะเจ้าตัวโตอีก 3 ตัวที่เหลือมันขี้กลัวซะเหลือเกิน
"นี่ฉันคิดถูกหรือเปล่าเนี้ย ที่ซื้อเต่ามาให้เธอเลี้ยง" เธอส่ายหัวไปมา แล้วก็เดินนำขึ้นรถไป
จริงๆแล้ว ระหว่างทางจากที่พัก มาถึงที่ทำงานของฉัน กินเวลาประมาณ 30 นาทีเห็นจะได้ แต่ช่วงนี้ฉันกลับรู้สึกว่ามันกินเวลานานเหลือเกิน อาจเพราะไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงเพลงจากเครื่องเล่น CD ..... หรือไม่เราทั้งคู่ก็กำลังอยู่ในอาการงัวเงียก็เป็นได้
ฉันรู้สึกว่า...ชีวิตของฉันทุกวันนี้ มันเหมือนกับการฉายหนังซ้ำๆ ไม่มีอะไรให้น่าตื่นเต้น ทุกอย่างเริ่มต้นแล้วก็จบลง วนไปเป็นวงกลม แม้กระทั่งวันหยุดชีวิตของฉันก็เหมือนเป็นวัฏจักรอยู่ดี ...... หรือว่าฉันเหนื่อยเกินกว่าที่จะทำอะไรใหม่ๆ หรือว่าเรื่องที่ค้างคาในใจยังไม่ได้สะสาง หรือว่าฉันเป็นคนเฉื่อยชาไปแล้วจริงๆ ..... ไม่รู้สินะ ฉันว่าคงเป็นเพราะหลายๆองค์ประกอบที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เหมือนคนขาดกำลังใจยังไงก็ไม่รู้
"...เฮ้อ!..." เสียงถอนหายใจของฉันตอนนี้เป็นเหมือนท่วงทำนอง ที่ทำให้ฉันกลับมามีสติอีกครั้งว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ..... ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ไม่มีแม้แต่ miss call หรือข้อความใดๆ จากเขาคนนั้น ทำไมกันนะ ทำไมเขาใจแข็งกว่าฉัน ทำไมกัน
จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่ฉันเริ่มมีปัญหากับเขา ชีวิตของฉันก็เหมือนกันว่ามันเสียศูนย์ไป ดูเลื่อนลอย ไร้ชีวิตชีวา แม้ว่าจะทำตัวเองให้ร่าเริงขนาดไหน ก็ไม่อาจปกปิดความขุ่นใจในแววตาได้ ทุกครั้งที่อยู่กับตัวเอง ฉันก็เอาแต่นอนนิ่งๆ ไม่ทำอะไร เหมือนร่างกายมันหมดแรง บอบช้ำซะเหลือเกิน
ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นอาการของจิตใจควบคุมร่างกาย ในเมื่อจิตใจยังคงไม่สดใจ แล้วร่างกายจะสดใสได้อย่างไร แล้วฉันต้องใช้เวลานานอีกเท่าไหร่ ที่จะทำให้จิตใจของฉัน กลับมาเชื่อมันในตัวเองและแข็งแรงอีกครั้ง......
แม้ตะวันจะเลือนลับไป ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศจะถูกปิดลง เพื่อนร่วมงานทยอยกลับบ้าน แต่ฉันก็ยังนั่งทำงานของฉันต่อไปอย่างไรชีวิตชีวา ไม่ว่างานจะเสร็จช้าหรือเร็วก็ไม่มีผลกับฉัน เพราะฉันแค่อยากใช้เวลาในแต่ละวันให้หมดๆ ไป อย่างไม่ฟุ้งซ่าน.....แค่นั้นจริงๆ.....
"......เฮ้ออออออ......."
แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 49 22:36:09
จากคุณ :
รวยระรินกลิ่นชา 
- [
16 มี.ค. 49 10:41:48
]
+++++......เฮ้ออออ.......+++++
.
