ความคิดเห็นที่ 1 แล้วพลัน เสียงสดใสร่าเริงก็ดังขึ้นมาทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนั้น “มี้ๆ......เดินไม่รอผมเลยอ่ะ” แล้วร่างของเด็กชายพิงก็วิ่งถลาเข้ามาอย่างร่าเริง ทำเอาคนสองคนที่ยืนสบตากันอยู่ชะงัก หันมามองเด็กชาย ปีย์ขมวดคิ้ว เพ่งพินิจมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความสงสัย ก่อนจะหันไปมองพิมพ์จันทร์ ถามเสียงอ่อนระโหย “นี่....เอ่อ” พูดได้แค่นั้นก็พูดไม่ออก มองสบตาคนตรงหน้านิ่งอย่างรอฟังคำตอบ พิมพ์จันทร์มองสบตา นิ่งอยู่พักหนึ่งก็เอ่ยเสียงเรียบ “ลูกฉันเองค่ะ” เมื่อคำพูดหลุดมาจากปากของคนตรงหน้า ปีย์ก็รู้สึกใจหายวาบ ความรู้สึกเหมือนดำดิ่งลงสู่ใต้ทะเลลึก ลึกเกินกว่าที่เขาจะสามารถหายใจเอาอากาศเข้าไปได้ มันทำให้เขาหายใจไม่ออก ทรมานจวนเจียนจะขาดใจตาย แต่จู่ๆก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาดึงเขาขึ้นสู่ผิวน้ำ เขากำลังจะรอดตาย ได้ขึ้นไปพบกับอากาศบริสุทธิ์ แต่เพียงอึดใจเดียวที่มือๆนั้นดึงเขาขึ้นมาเกือบจะถึงผิวน้ำ ก็กลับกดตัวเขาดำดิ่งลงไปลึกยิ่งกว่าเดิม ลึกจนเขาแน่ใจได้ว่า เขาคงจะขาดใจตายในไม่ช้าอย่างแน่นอน ปีย์คิดแล้วเฝ้าพิจารณาเด็กชายตรงหน้า แม้จะรู้สึกเจ็บปวดกับความจริงที่ได้รับ แต่เขาก็ยอมรับว่า รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อยู่ไม่น้อย ก็ดูท่าทางร่าเริงและแววตาฉลาดซุกซนนั่นสิ มันช่างมีชีวิตชีวาและมีเสน่ห์เหลือเกิน “นี่...ลูกพิมพ์หรือ” เขาทวนคำอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจะตอกย้ำให้เจ็บมากขึ้นทำไม “ค่ะ..”พิมพ์จันทร์เห็นท่าทีของคนตรงหน้าแล้ว ในใจก็รู้สึกวูบไหว ถ้าคนตรงหน้าไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลย เราก็คงจะปล่อยให้มันผ่านไป เหมือนกับมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ดูเขาสิ เขาทำท่าราวกับผิดหวังและเสียใจอย่างลึกซึ้ง เรื่องมันผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขาจะมาทำท่าอาลัยอาวรณ์อีกทำไม ให้เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ เรื่องมันจะได้จบลงอย่างเด็ดขาดสักที พิมพ์จันทร์คิดหมายมั่นในใจ สูดลมหายใจลึก แล้วหันมาหาเด็กชายพิงที่ยืนมองคนทั้งคู่อย่างสงสัย “ไป นายตัวดี ไปเยี่ยมคุณยายกันดีกว่า” ว่าแล้วคว้ามือเด็กชาย ทำท่าจะเดินเข้าห้องไป แต่ปีย์รีบเรียกเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวสิครับ พิมพ์ ยังไม่ได้แนะนำ เอ่อ หลาน ให้ผมรู้จักเลย” เขาเอ่ยเสียงเบาแล้วมองเด็กชายพิงด้วยความเอ็นดู พิมพ์จันทร์ชะงัก จำต้องหันมาบอกเด็กชายพิงอย่างเสียไม่ได้ “พิง ไหว้ เอ่อ คุณลุงสิจ๊ะ” นายตัวดีของพิมพ์จันทร์นั้นยิ้มกว้างสดใสอย่างเด็กอารมณ์ดี พนมมือไหว้อย่างว่าง่าย “สวัสดีครับคุณลุง” ปีย์รับไหว้แล้วมองเด็กชายอย่างเอ็นดู “สวัสดีครับ รูปหล่อ ชื่ออะไรครับ ลุงชื่อลุงปีย์นะ” “ผมชื่อพิงภัทรครับ เรียกว่าพิงก็ได้” เด็กชายตอบ ทำท่าจะพูดอะไรต่อไปอีกยาว แต่พิมพ์จันทร์รีบขัดขึ้นมาก่อน “พอแล้วพิง ไปเยี่ยมคุณยายกันได้แล้ว” ว่าแล้วก็รีบจูง ไม่สิ ต้องเรียกว่าลากถึงจะถูก ลากเด็กชายเข้าห้องไปทันที ได้ยินเสียงเด็กชายถามอย่างงงๆ “มี้ครับ ทำไม....” แต่พิมพ์จันทร์ดุขึ้นมาเบาๆซะก่อน “พิง หยุดพูดได้แล้วเราน่ะ คุณยายนอนอยู่เดี๋ยวคุณยายหนวกหูนะ” พูดถึงคุณยายทำเอาเด็กชายเงียบเสียงลงทันควัน ปีย์มองตามคนทั้งสองไป แววตาที่มองนั้นฉายแววปวดร้าวอย่างชัดเจน ความรู้สึกของเขาสับสนไปหมด ทั้งเสียใจ ผิดหวัง และสมน้ำหน้าตัวเอง อุตส่าห์เตือนตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ว่าให้ลืมเรื่องที่ผ่านมาสักที มันก็ไม่ยอมลืม ปล่อยให้มันเพาะบ่มอยู่ในใจตลอดวันเวลาที่ผันผ่าน เพียงเพื่อจะมาพบว่า สุดท้ายแล้วความรู้สึกทั้งหมดที่เขาเก็บซ่อนไว้ลึกในหัวใจ ความรู้สึกที่เขาไม่สามารถตัดใจทิ้งไปได้นั้น มันจะกลับมาทำร้ายตัวเขาเองอย่างสาหัสที่สุด ถูกแล้วล่ะ เขาเองเป็นคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดเอง ไม่ใช่ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้หรอก เขาเองเป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ควรจะทำอะไรได้ดีกว่านี้ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ เขาทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด มากพอๆกับที่เขากำลังเจ็บปวดในตอนนี้นั่นแหละ หรือไม่บางที การเจ็บปวดของเขาในครั้งนี้ก็อาจจะเทียบกันไม่ได้กับความเจ็บปวดครั้งนั้นของเธอด้วยซ้ำ มันก็สมควรแล้วล่ะ สมควรอย่างที่สุดแล้ว ลุงปีย์คิดก่อนจะถอนหายใจค่อยๆ เดินออกจากห้องมาเรื่อยๆ สวนทางกับสาวน้อยคนหนึ่งที่เร่งรีบเดินมา แต่เขาไม่ได้สนใจ ได้แต่เดินครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างเศร้าสร้อย จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 มี.ค. 49 15:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผิงเปิดประตูเข้าไปในห้องพักของคุณยาย วางถุงของกินไว้บนโต๊ะ ยิ้มให้พยาบาลพิเศษที่ขอตัวกลับไปเพราะหมดเวลาทำงานแล้ว ก่อนจะเดินไปหาพิมพ์จันทร์และพิงที่ยืนชิดเตียงคุณยายอยู่ พิมพ์จันทร์รีบซ่อนแววตาแห่งความเศร้าเสียทันทีเมื่อหันมาเห็นหลานสาว เอ่ยทักว่า “คุณยายยังไม่ฟื้นเลย ผิง” “เมื่อกี้ผิงเจอคุณหมอพอดีค่ะ คุณหมอบอกว่า คุณยายน่าจะฟื้นวันนี้” ผิงว่าแล้วเดินเข้ามายืนข้างน้าสาว ตามองคุณยายอย่างพิจารณา “คืนนี้ผิงจะเฝ้าคุณยายเองนะคะ” “ให้น้าเฝ้าดีกว่า น้าอยากจะอยู่กับคุณยาย จากมานานเหลือเกิน” พิมพ์จันทร์ว่าแล้วเหม่อไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาหาหลานสาว “ผิงกลับไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมามากแล้ว น้าผิดเองแหละ ที่ปล่อยให้ผิงกับคุณยายต้องอยู่กันตามลำพัง” “โธ่ น้าพิมพ์ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ” ผิงรีบค้าน แต่น้าสาวส่ายหน้า “จริงๆ นะผิง ผิงเองยังเสียสละเพื่อคุณยายมากกว่าน้า น้าน่ะ เอาแต่ใจตัวเองหลายอย่าง ผิงไม่รู้หรอก” พิมพ์จันทร์พูดแล้วถอนหายใจ เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เอาแต่ใจของตัวเองจนทำให้เรื่องราวมันกลายมาเป็นแบบนี้ ผิงมองน้าอย่างแปลกใจ “หมายความว่าไงหรอคะ” “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”พิมพ์จันทร์รีบตัดบท หันไปหาเด็กชายที่กำลังมองคุณยายตาแป๋ว “พิงกลับไปนอนที่บ้านกับผิงนะ คืนนี้มี้จะเฝ้าคุณยาย” “ให้ผมเฝ้าคุณยายด้วยไม่ได้หรอครับ”เด็กชายว่า ทำหน้าอิดออด แต่พิมพ์จันทร์ส่ายหน้า “ไม่ได้จ้ะ กลับบ้านไปกับผิงนะ” “แต่ผมอยากอยู่กับคุณยายนี่ครับ เผื่อคุณยายตื่นขึ้นมาจะได้เห็นหน้าผมเลย” “วันนี้คุณยายต้องฟื้นแน่ๆ จ้ะ พิง ไม่ต้องห่วง ยังไงก็คงจะได้เห็นหน้าหลานชายสุดที่รักแน่นอนอยู่แล้ว” เด็กชายพิงได้ฟังก็หันมายิ้มกว้างกับผิง “งั้นวันนี้ผมจะเฝ้าคุณยายไม่ให้คลาดสายตาเลย ว่าแต่เวลาคุณยายฟื้น ผิงอย่ามาแย่งผมแล้วกัน” เด็กชายว่า ทำเอาผิงต้องหันไปยิ้มกับน้าสาว แต่กลับเห็นว่าพิมพ์จันทร์กำลังมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้ฟังบทสนทนาของเจ้าตัวดีเมื่อครู่เลย น้าพิมพ์เป็นอะไรนะ คงจะเป็นห่วงคุณยายมากกระมัง คิดแล้วหันมามองคุณยายที่นอนหายใจระรวยอยู่บนเตียงพลางนึกในใจ คุณยายคะ พวกเรากลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้งแล้วนะ คุณยายตื่นขึ้นมาดูสิคะ รีบๆตื่นขึ้นมานะคะ พวกเรารอคุณยายอยู่... จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 มี.ค. 49 15:04:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่ลุงปีย์เขาไปไหนน่ะปั๊บ ไม่เห็นลงมาทานข้าวเช้า” ปิยาเอ่ยถามลูกชายขณะที่กำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีฟิลิบโปนั่งข้างๆ ส่วนปรัชญ์นั่งตรงกันข้าม “เมื่อคืนทักกันแปบเดียวก็รีบไล่ให้แม่ไปนอน ห่วง กลัวว่าจะเหนื่อย” ปิยาพูดยิ้มๆ พลางนึกถึงพี่ชายคนเดียว "พี่ปีย์ ก็เป็นอย่างนี้ทุกที ชอบเห็นแม่เป็นเด็กอยู่เรื่อยๆ” ปรัชญ์ฟังแม่พูดถึงลุงปีย์แล้วยิ้ม เสียงฟิลิบโปหันมาเอ่ยเย้าๆ “คุณก็เหมือนเด็กจริงๆนั่นแหละ ปิย่า” ปิยาหันมามองสามีแล้วค้อนให้อย่างน่ารัก “แหม ได้ทีก็ล้อปิย่าอีกแล้วนะคะ” ฟิลิบโปหัวเราะ มองปิยาด้วยแววตาแห่งความรัก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ปิยาก็ยังน่ารักสำหรับเขาเสมอ ปรัชญ์มองภาพนั้นอย่างหงอยลงเล็กน้อยๆ พยายามบอกตัวเองว่า ความสุขของแม่ก็คือความสุขของเรา ถึงแม้แม่จะไม่ใส่ใจเราเท่ากับคนอื่น แต่แม่ก็คงจะยังมีความรักให้เราเสมอ ใช่ไหม... “สงสัยลุงคงจะรีบไปบริษัทครับ คงจะมีงานด่วน” คิดแล้วก็ตอบแม่ด้วยท่าทีปกติ “แหม งานด่วนอะไรนะ รีบไปแต่เช้าขนาดนี้”ปิยาบ่นเบาๆอย่างไม่ถือเป็นจริงจังนัก ก่อนจะหันไปหาสามีที่นั่งข้างๆ “แล้ววันนี้ปิ๊บโป้อยากไปเที่ยวที่ไหนคะ หรือว่าอยากพักผ่อนอยู่ที่บ้าน” “อืม ไม่พักผ่อนแล้วล่ะ ปิย่า ผมว่าผมโอเคแล้วนะ แต่ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าอยากจะไปที่ไหนดี” ฟิลิบโปตอบแล้วทำท่าคิด “แล้วปิย่าล่ะ อยากจะไปไหนหรือเปล่า” ปิยานิ่งไปอย่างใช้ความคิดเช่นกัน ก่อนจะส่ายหน้า “ปิย่าก็คิดไม่ออกเหมือนกัน”พูดแล้วหันไปหาลูกชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม “แล้วปั๊บละจ๊ะ วันนี้มีธุระที่ไหนหรือเปล่า ว่างพอจะพาแม่ไปเที่ยวได้ใช่ไหม” “ครับ ผมว่างครับ” ชายหนุ่มรับคำทันที “ผมว่างให้แม่ได้ทั้งวัน แต่ถ้ากลับมาแล้วคงต้องไปเยี่ยมคุณยายของผิงหน่อยนะครับ” “จริงด้วย แม่ลืมไปเลย คุณพิมพ์ก็บอกอยู่ งั้นเราไปเยี่ยมคุณยายกันเลยดีกว่าไหม ไปกันตอนนี้เลย” ปิยาพูดขึ้นอย่างนึกได้ “ไปตอนนี้เลยหรอครับ” ปรัชญ์ถาม “แล้วแม่ไม่ไปเที่ยวหรอครับ วันนี้” “ไปเลยดีกว่า ไปเที่ยวยังมีเวลาอีกหลายวัน วันนี้จะได้ไม่เหนื่อยมาก” แม่ของปรัชญ์ว่าแล้วหันไปหาฟิลิบโป “คุณไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมคะ ปิ๊บโป้” ฟิลิบโปยิ้ม “ไม่มีครับ ผมตามใจปิย่าเสมอ” พูดแล้วเอื้อมมือมากุมมือภรรยาไว้เบาๆ ปิยาจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ด้วยแววตาแสดงความรัก ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองภาพการแสดงความรักนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ท่าทางแม่จะรักปิ๊บโปมากและปิ๊บโป้ก็คงรักแม่มากเช่นกัน เราควรจะดีใจกับแม่ต่างหากที่แม่ได้มีความสุขในความรักของตัวเอง สำหรับลูกชายคนนี้ การได้มองเห็นแม่ยิ้มกับคนรักอย่างมีความสุข นั่นก็ควรจะทำให้เขาพอใจได้แล้ว แค่นี้ก็คงเพียงพอสำหรับเขาแล้ว ใช่ไหม... จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 มี.ค. 49 15:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แค่นี้ยังไม่พอครับ ต้องให้ปั๊บสมหวังในความรักด้วย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 16 มี.ค. 49 17:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โตแล้วนี่น้า ไม่ต้องหวงแม่แล้วล่ะ จากคุณ : scottie - [ 16 มี.ค. 49 23:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^__^ จากคุณ : เม-ดา - [ 17 มี.ค. 49 10:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนแรกนึกว่าคู่ลุงปีย์กะคุณย่าซะอีก ข้ามรุ่นไปนู่นเลย จากคุณ : อันปังแนน - [ 17 มี.ค. 49 16:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยังลำดับความสัมพันธ์ของเเต่ละคนไม่ถูกอยู่ดี >.< เเต่คุณยายไม่ฟื้นสักทีนี่สิ น่าห่วงจัง จากคุณ : MikaRin - [ 17 มี.ค. 49 23:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลืมไปว่าคุณลุงเป็นแค่รุ่นลุงของปั๊บโป้เอง แหะๆ เดาทางผิดอีกแล้ว (ถ้าเป็นละครคงไม่หลง เพราะอายุตัวละครจะบอกเราได้ แต่ว่าไม่ได้นะ อรรถชัยยังเป็นพ่อโดยมาดวงดาวเป็นแม่ได้เลย) แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 49 10:35:26 จากคุณ : Nusantara - [ 20 มี.ค. 49 10:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาแล้วจ้า มาแล้ว ไปๆ ตอนที่ 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4212574/W4212574.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 21 มี.ค. 49 14:42:05 ]