เสียงเพลงเบา ๆ ดังมาจากวิทยุที่ผมเปิดทิ้งไว้ มันทำให้ผมนึกถึงวันนั้น วันที่ผมได้พบกับเธอ คงเป็นเพราะความบังเอิญที่รถผมเสีย
ผมจึงต้องกลับมาใช้บริการรถเมล์อีกครั้ง ระหว่างที่ผมยืนรอรถเมล์ผมก็ได้เห็นเธอซึ่งเดินมาแต่ไกล ดูเธอจะรีบร้อนเอามาก ๆ
ในขณะที่เธอก้มหน้าดูนาฬิกา จึงทำให้เธอไม่ทันได้มองทางและผมก็หลบไม่ทัน เป็นเหตุให้เธอเดินมาชนผม (สาบานครับ
ว่าผมหลบไม่ทันจริง ๆ)
เธอกล่าวคำขอโทษผมซึ่งตอนนี้เองที่ผมได้เห็นหน้าเธอชัดเจน ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธออย่างบอกไม่ถูก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป
เธอก็ขึ้นรถจากไปแล้ว ทิ้งให้ผมยืนมองตามจนลับสายตา ผมเหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษตกอยู่ที่พื้นจึงหยิบขึ้นมาดู ตายละหว่า
นี่มันรูปเธอนี่นา
เธอคงจะทำตกไว้ ด้านหลังรูปไม่ได้เขียนอะไรไว้มากนอกจากชื่อ วันเวลา และสถานที่ นั่นทำให้ผมได้รู้ว่าเธอชื่อ วารินทร์
เธอผ่านมาและฉันก็ผ่านไป * (*เพลง แล้วเธอจะมาอีกไหม ของ Girl)
แต่ทำไมมันคล้ายเป็นคนคุ้นเคย
เหตุบังเอิญนำเราให้พบกัน
แปลกที่ฉันใจผูกพันแต่ก็ทำเฉยเมย
เนื้อเพลงนี้ช่างตรงใจผม ทำให้ผมนึกถึงเธอคนนั้น เหมือนกับว่าเพลงนี้แต่งมาเพื่อผมโดยแท้
กลับมายืน ซ้ำที่เดิม
แต่ไม่อาจลืมวันนั้นได้เลย ฝังใจ
แล้วเธอจะมาอีกไหม ฉันรอด้วยใจหวั่นไหว
เหมือนวันที่เจอได้ไหม ฉันอยากให้เธอย้อนมา
ฉันคงจะทนไม่ไหว เพราะเธอที่เคยสบตา
อยู่ในใจคล้ายที่ฝันตลอดมา ว่าเป็นเธอ
อยากบังเอิญให้เหมือนเดิมอีกที
แต่คราวนี้ตัวฉันคงไม่เฉยชา
จะไม่เป็นแค่คนที่เดินผ่าน
จะไม่ยอมเป็นอีกวันที่ปล่อยเธอลับตา
ผมกลับไปที่ป้ายรถเมล์นั้นหลายครั้งหวังว่าจะพบเธอ แต่ผมไม่เคยได้เจอเธออีกเลย ครั้งนั้นมันคงจะเป็นเพราะความบังเอิญ พรหมลิขิต
โชคชะตาหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เรามาเจอกัน ตอนนี้ผมอยากให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นอีกสักครั้งให้ผมได้พบเธอ คราวนี้ผมจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไปอีกแน่นอน
***************************************************************************************************
นายภู แกรู้เรื่องพี่ดาหรือยัง เสียงที่ดังมาแต่ไกล มีผลให้ภูมินทร์ต้องละความสนใจจากงานตรงหน้ามองหาเจ้าของเสียงนั้น
เพราะรู้ว่าเจ้าของเสียงคือ ชนะ เพื่อนจอมโวยของชายหนุ่มนั่นเอง
อ้าว..นะ โครงการของนายเสร็จแล้วเหรอ แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ภูมินทร์เอ่ยถามถึงโครงการที่ต่างจังหวัดซึ่งชนะรับผิดชอบอยู่
เกือบจะเรียบร้อยแล้ว ความจริงฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เพิ่งเข้าบริษัทวันนี้แหละ ชนะหยุดพูดและกวาดสายตามองหาใครสักคน
เมื่อไม่เห็นจึงพูดต่อ เออ..เมื่อกี้ฉันถามแกเรื่องพี่ดา แกยังไม่ตอบฉันเลย
ถ้าเป็นเรื่องที่พี่ดาจะลาออก ก็รู้แล้วล่ะ พี่ดาเพิ่งยื่นใบลาออกเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เอง
ก็เรื่องนี้แหละ โน่น..มาพอดีเลย ทางนี้เลยพี่ดา ทางนี้ ชนะส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่กำลังเอ่ยถึง
มีอะไรยะ เรียกซะดังเชียว แม้ปากจะบ่น แต่สองขาก็พาจีรดาเดินมาหาสองหนุ่มอยู่ดี และเมื่อจีรดาเดินมาถึง ชนะก็เริ่มโวย
พี่ดา ใจคอจะลาออกโดยไม่บอกไม่กล่าวกันเลยใช่มั้ย
เค้ารู้กันทั่วทั้งบริษัทแล้วมั้งตอนนี้ จะมาหาว่าฉันไม่บอกได้ไง
แต่ผมไม่รู้ด้วยนี่ ใจร้ายนะพี่ดา กะจะไปโดยไม่ร่ำลากันเลยเหรอ พูดพร้อมทำหน้างอใส่จีรดา
เด็กทำก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่นายทำ ฉันเห็นแล้วรับไม่ได้จริงๆ
พอเถอะครับ ทั้งสองคน ในที่สุดภูมินทร์ก็เป็นฝ่ายห้ามทัพ หาไม่สงครามปะทะน้ำลายครั้งนี้ คงจะยืดเยื้อไม่จบสิ้นเป็นแน่แท้
ผมว่าเราแยกกันไปทำงานก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวตอนพักเที่ยงเราค่อยไปคุยกันต่ออีกที
เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับภูมินทร์ที่ต้องเป็นฝ่ายคอยห้ามปรามและอยู่ตรงกลาง ระหว่าง จีรดา และ ชนะ ซึ่งต้องมีเรื่อง
มาปะทะคารมกันได้ทุกที ไม่ใช่เพราะโกรธกันมาแต่ชาติปางไหน ชายหนุ่มเคยถามและได้คำตอบจากทั้งสองคน
พี่ดาว่า มันเคยชิน ส่วนเจ้านะก็ว่า ได้ต่อปากต่อคำกับพี่ดาแล้วสนุกดี วันไหนไม่ทำเหมือนขาดอะไรไปอย่างว่ะ
ภูมินทร์เคยสังเกตเวลาที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่อยู่ วันนั้นอีกฝ่ายก็จะดูหงอยๆ ชอบกล คงจะจริงอย่างที่ทั้งสองคนว่า มันเป็นความเคยชินที่ขาดไม่ได้ไปเสียแล้ว
***************************************************************************************************
แล้วตกลงพี่ดาจะออกจากงานไปทำอะไร ชนะเริ่มขึ้นหลังจากอิ่มหนำกับอาหารมื้อเที่ยงแล้ว
พอท้องอิ่มปากก็ทำงานเลยนะยะ จีรดาโต้กลับ ฉันจะกลับไปรับช่วงกิจการร้านอาหารที่บ้านน่ะสิ
ค่อยโล่งใจ กลัวพี่ดาตอบว่าไปแต่งงาน ผมจะสงสารผู้ชายคนนั้นมากๆ เลยเชียว พูดจบก็มีเสียงดัง เพี้ยะ ซึ่งเป็นเสียงฝ่ามือ
ของจีรดาที่ฟาดแขนนายชนะ แล้วนายนี่ก็ยังไม่วายบ่นอุบอิบที่พอฟังได้ใจความว่า ผู้หญิงอะไรมือหนักเป็นบ้า ไม่พ้นภูมินทร์ต้องเปลี่ยนเรื่อง
เพื่อป้องกันการทะเลาะวิวาทที่อาจจะเกิดขึ้น
ร้านอาหารที่ว่าอยู่ที่ไหนนะพี่ดา
สิงห์บุรีน่ะ
ที่มีปลาเผาแม่ลาขึ้นชื่อใช่มั้ยพี่ ชนะถามขึ้นและจีรดาก็ซัดกลับทันที เรื่องกินนี่รู้ดีจังนะยะ
โธ่พี่ดา พักรบกันชั่วคราวเถอะ พูดพลางทำหน้าตาละห้อย เดี๋ยววันนี้ผมก็ไม่รู้เรื่องพี่กันพอดี
บอกตัวเองเถอะย่ะ และก็อย่ามาขัดคอฉันแล้วกัน พร้อมชี้หน้าคาดโทษไปที่ชนะ ซึ่งก็รับคำพร้อมยกมือตะเบ๊ะอย่างแข็งขัน
ความจริงฉันต้องรับช่วงทำร้านอาหารต่อตั้งนานแล้ว แต่ฉันก็ขอเลื่อนกับเตี่ยมาหลายครั้ง มาครั้งนี้เตี่ยไม่ยอมให้ฉันเลื่อนอีก ถึงกับยื่นคำขาดตัดพ่อตัดลูกเชียวนะ
ถึงขนาดนั้นเชียวเหรอพี่ดา ภูมินทร์เอ่ยถามขึ้นบ้าง
ไม่ร้ายแรงหรอก ฉันเองก็รักที่นั่นอยู่แล้ว แต่ที่เลื่อนมาเรื่อยๆ เพราะงานที่นี่มันสนุกดี ถ้ามันถึงเวลาที่ต้องไปทำร้านอาหารจริงๆ ฉันก็พร้อมที่จะไปทำ
งั้นทางบริษัทก็ต้องรับสมัครพนักงานใหม่ ชนะหันไปถามจีรดา
ใช่สิ นัดมาสัมภาษณ์แล้วด้วย จะตื่นเต้นอะไรนักหนาล่ะ
โธ่พี่ดา ผมก็ตื่นเต้นที่จะมีสาวๆ หน้าใหม่มาประดับบริษัทเราน่ะสิ หวังว่าคงมาวันที่ผมอยู่นะพี่เผื่อผมจะได้พบรักกับเค้าบ้าง พร้อมกับทำหน้าเคลิ้มฝัน
ไอ้หัวงูเอ้ย จีรดาบ่นพร้อมส่ายหัวระอาความคิดคู่กัด
***************************************************************************************************
จากคุณ :
อันติกา 
- [
20 มี.ค. 49 17:38:52
]
♡♥♡ --->ขอเพียงพบเธอ<--- ♡♥♡
