ความคิดเห็นที่ 1 อารัมภบท ๑ ล่อแก้ว ดวงแก้วดวงหนึ่ง เปล่งปลั่งสุกสว่าง ส่องประกายแวววาวล้อแดด ณ ฟ้าสงบ มันเคลื่อนไหวจากซ้ายไปขวา จากบนลงล่าง เคลื่อนเป็นวง ไม่มีใครคาดเดาการเคลื่อนไหวได้ แม้มองก็แทบไม่ทัน แต่หากใครสามารถเห็นดวงแก้วนี้สักครา จะต้องพูดเป็นเสียงเดียวว่ามันคือดวงแก้วที่งามวิจิตรที่สุดเท่าที่เคยพานพบ แต่แล้วดวงแก้วค่อยๆลอยสู่มือข้างน้อย อรชรอ้อนแอ้น อัจฉรานางหนึ่ง ผิวของนางขาวนวล ตาของนางหยาดเยิ้มสุกใส ผมของนางยาวและดำขลับดุจขนกาน้ำ รอยยิ้มนางเปี่ยมเสน่ห์ เรือนนางงาม กิริยานางแช่มช้อย ทุกสัดส่วนล้วนเหลือพรรณนา ภาพนางฟ้านั้นเหาะบนอากาศ ร่ายรำเล่นดวงแก้ว เพลิดเพลินด้วยมารยาทของเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา ภาพดวงแก้วอันวิจิตรระยับสาดแสงสะท้อนต้องกับเมฆ ล้วนคล้ายภาพฝันอันบริสุทธิ์ที่น่าติดตาตรึง ...แต่แล้วมีเสียงดังกึกก้อง ณ ท้องฟ้าด้านหนึ่ง... แน่งน้อยหันไปตามเสียง เห็นเมฆซึ่งเคยขาวดังปุยนุ่นกลับกลายเป็นเมฆฝนสีดำสนิท ฟ้าร้องสนั่นครั่นครื้น ฟ้าแลบแปลบปลาบน่าหวาดผวา และท่ามกลางนั้นเอง ปรากฏขวานคมกล้าเล่มหนึ่งหมุนติ้วมาด้วยความรวดเร็วปานจักรผัน! เร็วจนกระทั่งมีประกายไฟลุกออกมาโดยรอบ!! ขวานนั้นแล่นมาทางนาง เห็นชัดว่าต้องสังหารนางฟ้าผู้บอบบางอย่างแน่นอน!!! สีหน้านางฟ้าเปลี่ยนแปร... เปลี่ยนแปรจากยิ้มน้อยๆเป็นยิ้มกว้าง แววปลื้มปิติปรากฏแก่ดวงตา... รอจนขวานแล่นมาใกล้เพียงนิ้ว นางก็พลิ้วกายเหาะสวนทางไปด้านหลังแล้ว!!!!!!!!!!!!!!! ขวานนั้นหมุนเลี้ยวไล่ตามนาง นางก็หลบได้อีก ปรากฏมืออันหยาบกร้านแข็งแรงข้างหนึ่งคว้าขวานเล่มนั้นดังหมับ! และฟันใส่นางอีกครั้ง! แน่งน้อยยังคงเคลื่อนกายหลบรอด ยิ้มหยาดเยิ้มให้แก่ผู้โจมตี เบื้องหน้านางคืออสูรร้ายถมืงทึง เปลือยท่อนบน นุ่งโจงกระเบนสีแดงอมดำทอด้วยผ้าฝ้ายหยาบ ร่างมันกร้าน กายมันกล้า ตามันเกรี้ยว ฟันมันกัด มันน่ากลัวยิ่งนัก จนแม้บุรุษชาญชัยมาปะก็ต้องระย่นย่อ มันเมื่อทราบว่าฟาดผิดก็หมุนกายศอกกลับไม่ปล่อยให้สูญกิริยาสักนิดหนึ่ง! นางฟ้าองค์นั้นยังคงแย้มยิ้ม พลิ้วหลบง่ายดายแล้วแกล้งแก้วล่อหลอก พออสูรคว้าจับ นางก็หายไปอยู่ข้างหลังอีก อสูรตนนั้นตวาดดุร้ายฟาดขวานใส่นางอย่างแรง!!! นางฟ้าเอนกายปล่อยให้ขวานผ่านวืดไปเฉยๆ ทุกกิริยาของนางล้วนท่วงท่าระบำตามแบบนาฏศิลป์อันวิจิตร แม้อาวุธจะพลิกแพลงสุดหยั่ง แต่ทุกครานางลื่นไหลตลอดมัน หมดจดประดุจมีดฟันน้ำ หนึ่งว่าขวานนั้นเป็นส่วนแห่งการเล่นด้วย นางฟ้านั้นก็ดุจดังดวงแก้วของนาง รวดเร็วและอ่อนช้อย คล้ายเรียบร้อยคล้ายดื้นรั้น เหมือนว่าอยู่ตรงนั้น  แต่พอใกล้ก็กลับห่างร้างเฉย แม้ประกายแวววาวเปล่งปลั่ง ขณะกันก็คล้ายบังเมฆหมอกมิให้เห็นชัด งดงามน่าพิศวง ชวนให้ตื่นตาตื่นใจ ชวนให้เคลิบเคลิ้มหลงใหล อสูรตนนั้นก็ดุจดังขวานของมัน หยาบคายและร้ายกาจ หนักหนาแต่คมกริบ ดูคล้ายสามัญธรรมดา หากแกร่งกล้ากว่าทุกสิ่ง ชูขึ้นฟ้าจะผ่าเมฆ ตวัดดินจะป่นธาตุ ยามนิ่งนั้นเปร่งประกายให้ผู้คนเกรงขาม ยามขว้างต้องสะเทือนสะท้านสามภพ! หากมีคนสามารถเห็นการ ‘ไล่’ ของอัจฉราอสูรนี้ ก็จะได้พบกับสิ่งอันเป็นหนึ่งพร้อมกันถึงสองประการ นั่นคือการร่ายรำอันงดงามที่สุด และเพลงอาวุธอันร้ายกาจที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองจะอยู่คู่กันได้ หากของวิเศษนั้นเกิดขึ้นพริบตาเดียว ไม่นานนางฟ้าก็สลัดหลุด ลอยหายไปไกลลับตา ทิ้งให้มารร้ายต้องคำรามด้วยความโกรธแค้นเป็นเสียงดังสนั่นทั่วทั้งสิบทิศ!!! จากคุณ : เชษฐา - [ 20 มี.ค. 49 22:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อารัมภบท ๒ เรื่องภายหลังของพลี ภายหลังพลีรู้สึกเบื่อหน่ายลาภยศก็สละราชสมบัติแก่สหมลิวัน จึงบวชเป็นเพศเมไจ (ลัทธินักบวชอสูร) ออกเดินทางท่องเที่ยว แต่ก่อนพญามารจะจากนครบาดาลนั้น ภรรยาของเขา คือนางพิรากวนติดตามมาทัน กอดขาเหนี่ยวรั้ง ร้องไห้ปิ้มใจจะขาด “โอ กษัตริย์ ท่านมิได้เห็นใจเมียเลย จะจากก็จากเสียเฉยๆหรือ” พลีมองฝ่ายตรงข้ามด้วยอารมณ์หลากหลาย ย่นหน้าลง เอ่ยเสียงเบาว่า “พิรากวนเอย หากเจ้าได้พบเห็นสิ่งเดียวกับข้าคงเข้าใจข้า ด้วยพันธสมบัติทั้งปวงนั้นมีลักษณะแท้จริงคือความว่างเปล่า ทราบเช่นนี้ข้าก็ไม่มีความคิดครอบครองอีก และถึงกลับไปก็คงปกครองได้ไม่ดีจะผิดต่อพสกนิกร” “หากทิ้งข้าแล้ว ภายหน้าข้าจะพึ่งพิงผู้ใด” พิรากวนกล่าวสั่นเครือ นึกถึงนางเป็นราชินีแห่งเมืองมาร อยู่ดีๆต้องเปลี่ยนฐานะโดยความเห็นแก่ตัวของเขา ชั่วขณะซึ่งพลีใจอ่อนลงกล่าวว่า “...เอาเถิด หากเจ้าอยากตามข้าก็บวชด้วยกัน” เขาคาดนางจะตาม ทว่าพิรากวนกลับชะงัก ปรากฏแววลังเล “กษัตริย์... พันธสมบัติทั้งปวงคือความว่างเปล่าจริง ข้าอาจสมัครใจสละเพื่อติดตามท่านได้ แต่ในกายข้านั้นกลับมีพันธะอีกประการซึ่งมิอาจทอดทิ้งเด็ดขาด” พลีเลิกคิ้ว “หืม... หรือว่าเจ้า...” “ข้าตั้งครรภ์แก่ท่านแล้ว” หญิงอสูรเช็ดน้ำตา “ท่านจะปล่อยให้เด็กนี้ขาดบิดาหรือ” ฟังดังนั้นพญามารอึดอัดยิ่ง ร่ำๆจะยอมตามคำภรรยา แต่คิดว่าถ้าปล่อยเช่นนี้ภายหน้าจะไร้โอกาสสลัดหลุดจากโลกย์อีก จึงหักใจอย่างยากลำบาก มิกล่าวสิ่งใด พิรากวนมองหน้าสามีก็ทราบความตลอด ร้องไห้หนักขึ้น ตัดพ้อ “ท่านเอย ไม่ทราบหรือว่าบุตรในท้องนี้เป็นเลือดหิรัญยวงศ์บริสุทธิ์สุดท้าย หากเป็นชายจะมีสิทธิชอบธรรมในการครองบัลลังค์ “โดยศักดิ์และสิทธิ์ ข้าคือคนที่ต้องอยู่ปกป้องหิรัญยวงศ์ซึ่งท่านทอดทิ้ง แต่ภายหน้าคนของบาดาลวงศ์ย่อมเห็นประหนึ่งเสี้ยนหนาม จะมากำจัดข้ากับบุตร!” พลีนิ่งฉงน ถาม “บาดาลวงศ์...? นั่นมิใช่โคตรของเจ้าเองหรือ? สหมลิวันปฐมวงศ์เป็นปู่เจ้า มหายมยักษ์เป็นบิดาเจ้า ต่างอยู่ในศีลสัตย์ เหตุใดเจ้าจึงคิดว่าเพื่อนจะทำเช่นนั้นเล่า?” “โอ กษัตริย์ สหมลิวันและมหายมยักษ์ย่อมไม่ทำ หากคนรุ่นหลังจากนี้จะวางใจได้อย่างไร?” พิรากวนกล่าวอย่างเรื่องคอขาดบาดตาย แต่พลีเริ่มคิดว่านางมิยอมบวชด้วยโลภซึ่งจะให้บุตรชิงราชสมบัติ สงสารนัก แต่ความคิดต่างกันเกินไป จึงก้าวย่างตามทางของตนต่อ หญิงอสูรมองสามีไม่ใยดี ดวงจิตแทบแตกสลาย กลั้นใจตะโกนว่า “ช้าก่อน!” นางร้องซ้ำ “ช้าก่อนเถิด!” ย้ำว่า “โปรดตั้งชื่อบุตรแห่งท่านด้วยเถิด เพื่อว่าข้าจะมีสิ่งที่ใดที่ระลึกถึงท่านบ้าง... “ท่านจะใจร้ายกับเมียถึงเพียงใดกัน อย่างน้อยโปรดอวยตามคำขอสุดท้ายของข้า...!” นางร้องเสียงแหบแห้ง พลีหยุดกึกลง เนิ่นนานจึงยอมพูดเบาๆ “ถ้าเป็นหญิง... “ถ้าเป็นหญิงให้ชื่อมณีกัย...” เขานิ่งสักครู่ “...ถ้าเป็นชายให้ชื่อไวยวิก” ...  ...  ... วันซึ่งพลีเดินทางจากบาดาลนั้น ครอบครัวมหายมยักษ์ได้จัดตั้งเครื่องบูชา กราบไหว้ยังทิศซึ่งเจ้านายไป เสนามารทั้งบริษัทบริวารต่างร้องไห้สะอึกสะอื้นอาลัยตามๆกัน ผู้เดียวที่ยินดีคือไมยราพบุตรชายอายุเจ็ดปี ทราบว่าจากนี้ตนได้เปลี่ยนฐานะจากบุตรขุนนางเป็นเชื้อพระวงศ์ ช้าเร็วต้องรับสืบทอดเป็นกษัตริย์ ยังความปรีดาหาใดเปรียบปาน เมื่อเขาเห็นบิดากลับเสียใจก็สงสัย ถามตามประสาเด็กว่า เหตุใดต้องเศร้ากับพลี มันโง่เองจึงทิ้งสมบัติแก่เรา มหายมยักษ์ฟังดังนั้นเกิดโกรธจัด ว่าไมยราพมีความอกตัญญูมิรู้จักสำนึกบุญคุณ จึงจับบุตรไปเฆี่ยนตีเสียหลายรอบ สำทับว่าหากลูกในท้องพิรากวนเป็นชาย เติบโตรู้ความก็ต้องเวนสมบัติให้ หากเป็นหญิงจะมอบราชสมบัติแก่สามี บุตรจงดีซื่อสัตย์รับใช้ แต่ไมยราพเจ็บเนื้อนัก บังเกิดความแค้น ก็สาบานว่าจะต้องล้างหิรัญยวงศ์ให้จงได้ ...  ...  ... ลำดับความถัดมาหลายปี พลีเอาดินโคลนหุ้มกระบองหิรัญยประเทศต่างไม้เท้า สวมผ้าชิ้นเดียว เดินทาง ความขืดทำให้ต้องรับประทานเนื้อทุกมื้อ แต่ความดีทำให้ฆ่าสัตว์ไม่ลง เที่ยวร่อนเร่ขอบริจาคจากชาวบ้านเมือง ถูกรังเกียจทุบตีก็ไม่สู้ ต่อมาเขาสำเหนียกว่าการขอทานเนื้อนั้น ประหนึ่งโยนบาปแห่งตนแก่ผู้อื่น จึงหักใจเลียนนกแร้ง เสาะหาเพียงซากสัตว์ตายเองเน่าเหม็น หรือขุดเอาเนื้อแห้งกรังสกปรกจากหลุมศพมาบริโภค ได้รับความลำบากทรมานเหลือพรรณนา กายซึ่งเคยแข็งแกร่งบึกบึน ก็ผ่ายผอมอเนจอนาถลงโดยลำดับ ลงท้ายพญามาร เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกผิดรูปร่าง บาดแผลเต็มเท้าเดินก็ไม่ไหว ความหิวแสบท้องสุดทนทาน เขาทรุดกายลงแห่งหนึ่งในป่าหิมพานต์ มองตนเอง เกิดความคิดวิปริต เมื่อชักสติกลับมาได้ พิจารณาใหม่ ก็ยังเห็นว่าความคิดวิปริตนั้นกลับเป็นทางออกสุดท้าย ถอนหายใจรำพึง “ในที่สุดวันนี้ก็มา...” เขาค่อยแกะดินจากกระบอง เอาหนามแหลมของหิรัญยประเทศนั้นเถือเนื้อน่องตนเองกิน ...ก็ใช่ว่าจะประทังความหิว ขณะพลีทุกข์ยากเพียงนี้แล้ว โชคร้ายที่สุดกลับเกิดซ้อนแก่เขา คือ ณ เวลานั้นบังเอิญพวกพระอังคารผ่านมาปะ กรรติเกยะจำได้มีความเคียดแค้นสั่งพวกรุมทำร้าย พลีแม้สู้ได้กลับนอนนิ่งให้ทุบตีเฉยๆ ที่สุดพวกเทพเบื่อหน่ายถ่มน้ำลายรดจึงแย่งหิรัญยประเทศจากไป พญามารพิจารณาว่าตนทอดทิ้งสมบัติเว้นแต่กระบองประจำกายซึ่งยังอาลัยถือมา สุดท้ายนี้ก็สิ้นแล้ว ยังว่าเจ็บหนักเต็มที ไม่มีปัญญาแสวงหาทางรอดใดๆอีก คงตายอยู่ตรงนี้ เขาตั้งจิตระลึกถึงโอฆะ หรือ ห้วงน้ำอันเป็นวังวนแห่งสรรพชีวิต จนสิ้นสติ หลังจากนั้นเนิ่นนานเท่าใดไม่ทราบ พลีถูกปลุกขึ้นมา ผู้ปลุกเป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก แต่งกายในชุดขาวสะอาดเรียบร้อย ดูไม่ออกว่าชายหรือหญิง เด็กน้อยยื่นชามดินก้นลึกให้พลี ภายในบรรจุพืชผัก ธัญชาติ จึงยื่นช้อนให้บอกว่า “ป้อนข้าเถิด” จอมอสูรอยู่ในภวังค์ครึ่งหนึ่ง รับชามรับช้อนมาป้อนให้โดยดี “เราเคยเจอกันมาก่อน?” เขาถามด้วยรู้สึกคุ้น เด็กน้อยเคี้ยวอาหารเสร็จจึงตอบ “ท่านเจอข้าในที่ๆข้ามา” “เจ้ามาจากที่ใด?” “ข้ามาจากที่เดียวกับที่ข้าไป” เด็กน้อยพริ้มตา พลีรู้สึกว่าคำตอบกำกวม ยังถาม “เรารู้จักกันได้อย่างไร?” “ท่านมาผูกแก่ข้า” “ผูก?” “อืม...” พลีสังเกตว่าแต่ละครั้งที่อาหารเข้าปาก กายเด็กน้อยก็คล้ายจางลงทุกขณะ พอถึงคำที่หก พลีเริ่มมองทะลุกายฝ่ายตรงข้าม มิอาจระงับความสงสัยถามว่า “เจ้าคือใครกันแน่?” เด็กน้อยยิ้มแย้มบริสุทธิ์ “ข้าคือนายเวรของท่าน” พลีชะงัก ครู่ใหญ่ค่อยๆกล่าว “...ข้า ...จำเจ้าไม่ได้” “ครั้งท่านทำสงครามกับเทพ เคยกวาดต้อนประชาชนถอยจากแนวรบ หนทางลำบากกันดาร ข้ายังเล็กขาดอาหารก็ตายลงเงียบๆ” เด็กน้อยว่าโดยน้ำเสียงนิ่งสงบ “จงป้อนข้าต่อเถิด” พลีป้อนอาหารแก่เด็ก รอจนเคี้ยวเสร็จก็ถามอีก “...เจ้ามาล้างข้า?” “อืม...” เด็กน้อยผงกศีรษะ “นอกจากเจ้าแล้วมีใครบ้าง?” “ตอนแรกพวกเรามีมากมาย ตอนท่านแข็งแกร่งเราทำอะไรมิได้ อ่อนแอจึงมาล้าง แต่ระยะหลังนี้ค่อยๆหายไปทีละคน” เด็กน้อยยิ้ม “...ข้าคือคนสุดท้าย” จอมอสูรเลิกคิ้ว “ข้าคงไม่เหลือสิ่งใดแก่เจ้า เว้นแต่ชีวิตซึ่งให้ได้” เขาก้มศีรษะลงอย่างสำนึกผิด ฝ่ายตรงข้ามกลับดุเขาว่า “อย่านิ่งซี ป้อนอาหารให้ข้ากินเรื่อยๆ” พลีจึงทำตามคำสั่ง เขาป้อนจนกระทั่งกายเด็กน้อยเลือนลางหายจากสายตา แปลกใจยิ่ง “ข้าไม่เห็นเจ้าแล้ว” พลีร้อง “เจ้าอยู่ที่ใดหรือ?” “ข้าอยู่ตรงนี้” เสียงดังมา “ตรงไหน?” “ตรงนี้” พลีพยายามป้องหูฟัง แต่ยังจับทางมิได้ เขาร้องอีกว่า “ตรงไหนกันแน่?” “ตรงนี้อย่างไรล่ะ” ตรงนี้? พลีจ้องลงก็พบว่าเสียงนั้นดังออกมาจากปากของตนเอง เขาต้องฉงนสงสัยนัก “งงอะไรอยู่ จงป้อนเข้ามาเถิด” เด็กน้อยกล่าวสำทับ พลีจ้องพืชผักในชามดิน เกิดความหวาดกลัวลังเล ขืดของเขาคือต้องรับประทานเนื้ออย่างน้อยสามส่วนทุกมื้อ ที่ผ่านมาจึงระวังการบริโภคธัญญาหารเสมอ ...เคยได้ยินเรื่องของคนมากมายทำผิดขืดประสบเคราะห์กรรมน่าเวทนา ล่าสุดคือชยารพซึ่งทุรนทุรายตายนั่นเอง “นิ่งอยู่ใย ป้อนมาซี” เสียงเด็กดังมาอีก “ข้า...” พลีจะพูดว่าตนเองกลัว แต่เมื่อตั้งสติพิจารณาความถี่ถ้วนก็เข้าใจความนัยของนายเวรโดยตลอด จอมอสูรคิดได้ ยิ้มน้อยๆ ผงกศีรษะเชิงขอบคุณ ค่อยรับประทานอาหารจากชามดิน ...ทันทีที่กลืนพืชลงท้อง ฤทธิ์แห่งสัญญาขืดก็ปรากฏ พลังอำนาจยิ่งใหญ่ซึ่งอาจนับเป็นอันดับหนึ่งในโลกในกายพลีก็ดับสลาย ปรากฏปราณสีดำแดงลอยออกจากกายเขา แต่แทนที่พลีจะเจ็บปวดหรือทรมานอย่างใด ผิวซึ่งหยาบกร้านของจอมอสูรกลับผ่องใส เกิดกำลังวังชามากขึ้น เส้นเลือดแลเอ็นที่ปูดโปนกลับอ่อนบางลง พลีรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกปลอดโปร่งสบายอย่างบอกไม่ถูก คล้ายภาระหนักหน่วงซึ่งแบกรับมายาวนานได้รับการปลดปล่อยเสียที ถ้าว่าในโลกนี้มีข้อเท็จจริงสี่ประการ คือ ทุกข์ สมุทัยหรือเหตุแห่งทุกข์ นิโรธหรือความดับทุกข์ มรรคหรือทางดับทุกข์ ที่ผ่านมาพลีเคยเชื่อว่าความทุกข์ของตนคือไม่มี สมุทัยคือความขาด มรรคคือการแสวงหา นิโรธคืออำนาจ บัดนี้เขาเพิ่งทราบว่าที่คิดจินตนาการทั้งหมดนั้นล้วนวนเวียนอยู่แต่ในความทุกข์เพียงตัวเดียว หลังจากสิ้นขืด แม้เขาจะยังไม่เห็นมรรคหรือนิโรธ แต่ก็เห็นทุกข์ชัดเจนขึ้น ...อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เริ่มรู้จักสมุทัยของตนเองแล้ว ถ้ามีใครมาเห็นพลีตอนนี้ ก็ต้องบรรยายว่าเขาสงบและอิ่มเอิบ ...ค่อยๆรับประทานธัญญาหารช้าๆ... จากคุณ : เชษฐา - [ 20 มี.ค. 49 22:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อารัมภบท ๓ : ผู้ทรงไว้ซึ่งสี่พิษ งู แมลงป่อง หนอน กบ คางคก ตะขาบ อสรพิษชนิดฉกาจร้าย รายล้อมรอบรัตนชาติกองหนึ่งในลักษณะวง รัตนชาตินั้นสีแดงเรื่อ ทอประกายเรืองๆ ในกองรัตนชาติยังมีแท่น แท่นนั้นเป็นไม้มีชายนั่ง มันหนุ่ม ผิวมันซีด ผมมันขลับ มันสยายผมมันยาวตลอดหลัง กายมันกำยำทว่าอ่อน ลื่นแลเลื่อมด้วยแสง ทั้งกล้าทั้งแกล้วทั้งเกลี้ยง หะหนึ่งก็ดังเกล็ดเงือก หน้ามันดุมันคม ตามันวาวมันเพ่งสี่แท่งศิลาเบื้องหน้า หะนั้นเหล่ารัตนชาติชั้นบนระเหิดเป็นไอแดง ไอลอยมาแก่ชายนั่งแท่น ชายนั่งแท่นก็สูดไว้ กายมันค่อยแดงขึ้นด้วยไอโดยลำดับ มันเบิกตาขึ้น! เป็นสีโลหิตจัด คล้ายมณีซึ่งจรัสอยู่กลางที่มืด!! เหล่าอสรพิษแตกดังซู่ๆ สี่ศิลาก็ลั่นเปรี้ยะ ศิลาหนึ่งแตกทลายคล้ายต้องฟ้าผ่า ศิลาหนึ่งมอดไหม้คล้ายต้องไฟ ศิลาหนึ่งเหลวไหลหมดสิ้น ศิลาหนึ่งเปลี่ยนสี เสียงกรีดดังขึ้นในหมู่สัตว์ ต่างแย่งเข้าใกล้เศษหิน เอาเขี้ยวแลต่อมตนซับของเหลวซึ่งเหลือหยดบนผิวศิลานั้น ยิ่งซับกายฝูงสัตว์ก็ยิ่งพิกล แปรจากขาวเป็นม่วง จากม่วงเป็นแดง จากแดงเป็นดำ ร่ายรำร้องฟ่อๆประลองประดังอย่างคลั่งกระหาย บุรุษก็นิ่งอยู่ ขณะนั้นมีเสียงเคาะประตู ประตูห้องเปิดออก มีชายตัวดำหน้ากร้าน สวมเสื้อคลุมยาวสีขาว มงกุฎนาค หน้าตาบูดเบี้ยวบึ้งตึง ก้าวเข้ามายังให้หมู่อสรพิษแตกฮือ ตวาดน่าเกรงขามว่า “ท่านพี่!” คำพูดนั้นแย้งกับลักษณะภายนอกที่มันดูแก่กว่าพี่มันมาก ชายกายดำจะกล่าวธุระ หากพอพบสี่ศิลา พบอัญมณี พบอสรพิษ ก็ชะงัก อุทาน “...ท่านพี่ทำอะไรกันแน่... “หรือนั่นคือมรกตนาคสวาท...?” ชายนั่งปลายตาก็รับว่า “อืม...” ชายกายดำตะลึงลาน ลืมความทุกข์เดิมของตนสิ้น ร้อง “ท่านพี่! นี่คือวิชามารที่เจ้าพ่อห้ามหนักหนา พี่กล้าฝึกได้อย่างไร!!!” มองศิลาอีก “...หรือว่าสำเร็จแล้ว” “...สำเร็จแล้ว” ชายนั่งแท่นทวน ชายกายดำเลิกคิ้วขึ้น สักพักกลับดีใจ “โอ เยี่ยมแล้ว นาคราชผู้ทรงซึ่งสี่พิษ!! ท่านพี่ท่านบรรลุวิชาขั้นสูงสุดแห่งชนชาติเรา!” เขาร้อง “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่บอกท่านพ่อเด็ดขาด เพราะจากนี้จะเป็นยุคของพระยาวาสุกรีนาคราช ฮาฮา ยุคแห่งความอัปยศแห่งชาวเราสิ้นสุดแล้ว!!!” ชายนั่งแท่นซึ่งมีชื่อยศว่าวาสุกรีขมวดคิ้ว ถามด้วยเสียงเมตตา “...เรื่องนั้นไว้กล่าวทีหลังเถิด เหตุอะไรทำให้พระยากาลนาคราชซึ่งรักษาพายัพสมุทร เกิดอาการหวั่นไหวต้องมาหาพี่?” ชายกายดำชื่อกาลนาคคล้ายพึ่งนึกได้ ร้อง “ท่านพี่! ท่านต้องให้ความยุติธรรมแก่ข้า!” เขาคุกเข่าลงตัวสั่น “เจ้าพ่อน่ะซี... เจ้าพ่อจัดงานสยุมพรใหญ่ในนาควาริน” “สยุมพรหรือ?” ชายนั่งแท่น “สยุมพรใครวะ น้องเราที่พอออกงานได้ก็มีแต่อ้อ เออ หรือเป็นอ้อวะ ฮา แตกสาวแล้วนี่” เขาหัวเราด้วยความเอ็นดู “สยุมพรเทวกีคู่หมั้นของข้า!!!” กาลนาคตวาดด้วยความคับแค้น วาสุกรีฟังดังนั้นถึงแก่อ้ำอึ้ง “บ้าน่ะ...” “จริง!” กาลนาคขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้าพ่อถึงกับขอให้พระนารายณ์เป็นผู้อุปถัมภ์งานสยุมพรนี้ทีเดียว ท่านพี่! ทำอย่างนี้เท่ากับไม่เห็นหัวข้าเลย!!!” วาสุกรีเบิกตาค้าง เนิ่นนานผ่านไปจึงสงบสติลง ค่อยๆกล่าว “...แม้นางนับเป็นเอกในบรรดานาคนารี แต่มิถึงกับต้องจัดงานสยุมพรสิ้นเปลือง ...เวลานี้เมื่อพระนารายณ์มาอุปถัมภ์เอง ระดับของเขยขวัญซึ่งมาแก่นาคพิภพจะไม่ธรรมดาอีกต่อไป” “นางเป็นคู่หมั้นของข้า!!!” กาลนาคยืนกรานคำเดิม “หมั้นกันตั้งแต่นางอายุแค่ห้าขวบ เจ้าพ่อมีสิทธิ์อะไรมาพรากนางจากข้าเฉยๆ!!!” ฝ่ายนั่งแท่นเอามือกุมคาง เลิกคิ้วจ้องฝ่ายตรงข้าม “ทุกอย่างล้วนเจ้าพูดเองเออเอง เอื้อยเคยรักเจ้าที่ใด ต่อให้ได้แต่งงานนิสัยเข้ากันมิได้ก็จะเกิดปัญหาอีก” เขาทำเสียงดุ เอื้อยคือชื่อจริงของเทวกีนาคนารี “เอ่อ...” กาลนาคค้างบ้าง “แต่เจ้าพ่อ...” “เจ้าพ่อคงมีเหตุผลบางอย่าง วางใจเถิด ข้ารับเรื่องนี้เป็นธุระเอง จะทำให้ผลออกมาดีที่สุด” วาสุกรีลุกขึ้นจากแท่น พวกตะขาบงูก็แหวกเป็นทางให้เขาเดิน เมื่อฝ่ายตรงข้ามไม่เข้าข้างตนสายตาชายกายดำก็เปลี่ยนไปเป็นกร้าวขึ้น “ท่านพี่จะช่วยให้ข้าสมหวังหรือไม่!?” วาสุกรีนิ่ง กาลนาคถามย้ำอีก “ท่านพี่จะช่วยให้ข้าแต่งงานกับเทวกีหรือไม่!?” วาสุกรีย่นหน้า “ก็ขึ้นกับความสามารถของเจ้าเองล่ะวะ...” “ท่านพี่!!!” กาลนาคตะคอก “ข้ามีข้อเสนอ! ไหนๆท่านก็สำเร็จวิชามารแล้ว เรามิสู้ร่วมกันโค่นเจ้าพ่อยึดนาคพิภพเสียเองดีกว่าหรือ!?” เขาเน้นคำว่าวิชามารเป็นพิเศษเพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามสะกิดใจ พอเห็นวาสุกรีเปลี่ยนสีหน้าก็กล่าว “ถ้าท่านพูด สุเกศ มี บุญเย็นก็จะทำฟัง ถ้าข้าพูด ทองมา กับ สี ก็จะฟัง เราสองคนคุมพิภพนี้มันของง่ายๆอยู่แล้ว เรื่องอะไรต้องปล่อยให้คนอ่อนแอนั่นบงการชีวิตด้วย!!” ชื่อที่กาลนาคเอ่ยมาล้วนเป็นพญานาคราชสิ้น รวมกับวาสุกรีและกาลนาค ก็ครบถ้วนเจ็ดเจ้าผู้ดูแลมหาสมุทร เจ้าพ่อในที่นี้คือพระยาอนันตนาคราชแม้เป็นบิดาแต่กลับคล้ายไม่มีพวกเลย วาสุกรีฟังแล้วนิ่งไปเป็นคำรบสอง ตาก็กร้าวขึ้น เขากับน้องจ้องหน้ากันท่ามกลางฝูงอสรพิษ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 02:47:48 จากคุณ : เชษฐา - [ 20 มี.ค. 49 22:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อารัมภบท ๔ : ทิวามณฑล “เฮ้ย!!!” พระอาทิตย์กระแทกตัวโคนเข้ากินตัวเม็ดของฝ่ายตรงข้าม เขาถือหมากแดง ตานี้สามารถบังหนทางรุกหมากขาวหมดสิ้น ก็กระหยิ่มอยู่ ข้างกายของเขาคือนางสัญญาผู้ภรรยา เบื้องหน้าเขาคือนายศรีผู้บุตร ต่างกำลังจ้องกระดานอย่างลำบากใจ ทั้งหมดนั่งอยู่ในห้องนั่งของบ้านซึ่งอันที่จริงเป็นวัง มีปราสาทสามหลัง เนื้อที่ ๔ ไร่ ขนาดนี้ถือว่าใหญ่มากแล้วสำหรับที่อยู่บนยอดเขาพระสุเมรุ หรือ “สวรรค์” ซึ่งมรรตัยชนชิงบุญกันเข้ามา หมากรุกกระดานนี้มีกติกาผิดจากหมากรุกอื่นๆ คือนอกจากศรีผู้เป็นคนควบคุมหมากขาวทั้งหมดแล้ว ปรปักษ์ของพระอาทิตย์ยังมีนางสัญญาซึ่งทำหน้าที่เดินหมากฝ่ายแดงแบบฆ่าตัวตายทุกห้าตาอีกด้วย ดังนั้นพอถึงตาที่สามที่สี่พระอาทิตย์ก็ต้องคิดแล้วว่าจะปิดช่องซึ่งภรรยาอาจมาทำลายตนอย่างไร การเผชิญหน้าศัตรูทั้งภายนอกภายในดังกล่าวเป็นการเสียเปรียบอย่างมาก กระนั้นพระอาทิตย์ยังสามารถเอาชนะในการเล่นแบบนี้ตลอดมา กระดานปัจจุบันก็ชิงความได้เปรียบอยู่ แสดงให้เห็นถึงอัจฉริยะภาพทางหมากรุก เทพแห่งแสงกวาดหมากตัวที่พึ่งกินออกนอกกระดานอย่างสบายใจ “ว้า เล่นอย่างนี้สู้ท่านพ่อไม่ได้สักที” ศรีเอามือลูบศีรษะ กระนั้นสายตาและปากก็ทำยิ้มล่อหลอก “ลูกเอย มันมีเหตุผลเดียวเท่านั้นแหละที่เราแพ้อยู่เรื่อย” นางสัญญากล่าว “นั่นคือตาแก่นี่อายุมากกว่าเราหลายร้อยปี ความหนังเหนียวเขี้ยวลากดินเปรียบกันมิได้” นางจัดเป็นคนหน้าดุคนหนึ่ง พอขมวดคิ้วเข้มๆของตนก็เน้นสีอารมณ์ขึ้นหลายส่วน “หึหึหึ” พระอาทิตย์ยิ้มละไม “เอาน่า ไหนๆวันเกิดพ่อทั้งที...” เขาชำเลืองทางกองของขวัญมีค่าที่อยู่แวดล้อมคนทั้งสามอันเป็นสัญลักษณ์แห่งโอกาสมงคลดังกล่าว “พ่ออายุเท่าไรแล้วครับ” ศรีถาม พระอาทิตย์ทำท่านึก จึงหยิบของขวัญตนซึ่งรับจากพระทักษะขึ้นมาอ่าน “บนนี้เขียนว่า ๑,๖๓๔ ปี ก็คง ๑,๖๓๔ ปี” ศรีเอามือควานหาสมบัติอีกชิ้นขึ้นมา “แต่คำอวยพรจากคณะเทพมารุตว่าท่านพ่ออายุ ๑,๗๕๗ ปี นะครับ ต่างกันตั้งร้อยปี” ผู้ดำรงตำแหน่งพระเสาร์กล่าว “อย่างนั้นก็ ๑,๖๙๕ ขวบครึ่ง โดยการเฉลี่ย” เทพแห่งแสงตอบอย่างไม่ยี่หระ “อย่าไปเอาชิ้นอื่นมาเทียบอีกล่ะ ข้าขี้เกียจบวกเลข” “เพราะไม่ได้นับอายุตัวเองแล้วเที่ยวบอกคนอื่นมั่วๆเลยเป็นแบบนี้ แต่เอาเถอะจะอย่างไรก็ตาม...” นางสัญญาโบกมือ “วันเกิดท่านเป็นอะไรที่สร้างปัญหามากมายตลอด ดูสิเราควรจัดการอย่างไรกับที่เหลือที่อยู่กลางสวน” นัยแห่งเทวมารดาคือชิ้น ณ ห้องนั่งเล่นนี้ยังเป็นชิ้นที่คัดมาแล้ว เบื้องนอกหน้าต่าง กองของขวัญส่วนเหลือในสวนนั้นดูเผินๆก็คล้ายภูเขาสมบัติ พระอาทิตย์ลูบหนวด ครางอือ “อา พวกเทวสภาให้อะไรมาบ้างนะ” “ทุกคนสรรหาของขวัญมาให้ในเชิงประจบประแจงครับ” ศรีตอบ “และประมาณครึ่งค่อนของพวกเขา ‘ประจบประแจงเป็นพิเศษ’ ” “ตายละวา!” พระอาทิตย์ตบเข่า เหงื่อไหล “มากกว่าปีก่อนอีก!” “ไม่เพียงนั้นนะ พวกผู้นำภพต่างๆก็ส่งของมาให้ท่านในปริมาณที่มากกว่าส่งให้พระอินทร์ด้วยซ้ำ” นางสัญญาเสริม พระอาทิตย์ถอนใจ พระเสาร์จึงกล่าว “ยุคหลังนี้พระอินทร์เอาแต่หมกมุ่นสุรานารี ไม่ค่อยออกว่าราชการ ซ้ำยังโหดร้ายกว่าเดิม ชาวบ้านเขาเห็นพ่อให้คุณให้โทษได้มากกว่าย่อมเข้าหาเป็นธรรมดา” เขาทำเสียงจริงจังขึ้น “อำนาจคุมเทวสภาก็มี อำนาจคุมนรกภูมิกับเมืองขึ้นอื่นก็มี เอาจริงๆเวลานี้จะถือเป็นช่วงที่อาทิตยวงศ์เรารุ่งเรืองกว่ายุคไหนๆ “...และอาจกล่าวว่าท่านพ่อคือผู้ทรงอิทธิพลสูงสุดในโลกตัวจริง” ศรีเอ่ยโดยหรี่ตาลง ทุกคนเงียบงันไปเนิ่นนาน นัยนี้ที่จริงผู้บุตรต้องการให้ผู้พ่อตัดสินใจบางอย่าง แต่ที่สุดเทพแห่งแสงเพียงแค่นยิ้ม “ผู้ทรงอิทธิพลสูงสุดในโลกรึ? ...แต่อดีตมีคนเท่าไรฆ่ากันแย่งตำแหน่งนี้ ข้าอยู่เฉยๆก็ได้เป็น รู้สึกไม่ค่อยดีว่ะ” ศรีทำหน้าเจื่อนบ้าง “จากนี้ท่านพ่อต้องลดการสร้างบุญคุณลง?” เขาเอ่ยอย่างรู้ใจ “อืม... ตะวันที่งามที่สุดคืออโณทัย” พระอาทิตย์กล่าวเปรียบอย่างผู้ชาญโลก “อัสดงแม้สวยแต่ปราศจากความหวัง ตะวันเที่ยงนั้นยิ่งกล้าและเด่นเกิน ยังอากาศร้อนอบอ้าว ผู้คนมักสาปแช่ง ดังนั้นถ้าไม่อยากให้กลางคืนมาถึงโดยเร็วก็จงอย่าเป็นเวลาเที่ยง” เขาหันทางภรรยา “เจ้าช่วยเอาของขวัญพวกนั้นไปบริจาคคนยากจนเหมือนทุกปีสิ เราต่างรู้ว่าระบบบุญและความอมตะย่อมมีจุดจบของมัน จึงควรตระเตรียมสำหรับช่วงเวลาลำบากไว้บ้าง” นางสัญญาผงกศีรษะยิ้มน้อยๆ ขณะนั้นต่างได้ยินเสียงชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินหยอกเย้าเข้ามาในห้อง ประกอบด้วย พระยม นางยมุนา นางอุษา พระนาสัตยอัศวิน และ พระทัสรอัศวิน ทั้งหมดเป็นบุตรของพระอาทิตย์และนางสัญญาเอง แม้ต่างรับผิดชอบงานมากเพียงใด แต่เป็นประเพณีของครอบครัวที่ต้องมาพร้อมหน้าปีละสองครั้งคือในวันเกิดพ่อและแม่ เมื่อถึงที่อันสมควรพระยมซึ่งเป็นพี่ใหญ่นำน้องๆทำความเคารพบิดา จึงกล่าวว่า “พวกลูกปรึกษากันแล้วต่างเห็นว่าเวลานี้ท่านพ่อมีความสุขสมบูรณ์ทุกอย่าง ไม่รู้จะอวยพรอย่างไร เลยไม่อวยพรดีกว่า และก็เหมือนปีก่อนๆพวกลูกกตัญญูไม่ได้หาอะไรมาเป็นของขวัญสักอย่าง” พระอาทิตย์ยกมือขึ้นอวยชัย “ดีแล้วเอามาก็รกบ้าน” “ยังยียวนเหมือนเดิมนะแช่ม” นางสัญญาหัวเราะ “เหตุการณ์ในนรกเป็นอย่างไรบ้างเล่า” “หึหึ ...อืม เวลานี้เขตหิมพานต์กลางมีคนตายมาก ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายครับ” พระยมตอบ นางยมุนาข้างๆเสริมว่า “ทั้งนี้เนื่องจากเสนาอสูรอาโปตะไลก่อสงครามขึ้นที่อลกา แต่ถูกกรรติเกยะตีแตกแล้ว” นางสัญญารับดังอืม พิจารณาบุตรตน นึกได้ว่าต่างกันนัก นางยมุนาชื่อจริงชื่อช้อย ปัจจุบันร่วมงานกับพระยมทำให้หน้าที่ดูแลสัตว์นรกเพศเมีย นางเป็นคนสูง หน้าดุ ผิวดำ สวมตะแบงมาน มือถือสามง่าม มีลักษณะเด็ดขาดยุติธรรม เมื่อเคียงพระยมแล้วก็เป็นเข้ากันยิ่ง ส่วนนางอุษานั้นเล่า ชื่อจริงชื่อสร้อย ลักษณะแน่งน้อย หน้าหวาน สะอาด สำอาง เพริศแพร้วไปทุกส่วน ดูคล้ายศรีซึ่งเป็นคนร่างเล็กเช่นกัน สำหรับคู่สุดท้ายคือ พระนาสัตยอัศวิน หรือ มี และพระทัศรอัศวิน หรือ มา ต่างร่างสันทัด จมูกโด่ง ตาคม ชาวฟ้ายกย่องว่าภายหลังพระจันทร์นิราศดาวดึงส์ ผู้ที่หล่อเหลาที่สุดบนสรวงสวรรค์ก็เห็นได้แก่ฝาแฝดนี้ นางสัญญาชื่อจริงชื่อแย้ม พระอาทิตย์ชื่อจริงชื่ออยู่ พอดีพ้องกัน จึงตั้งชื่อลูกทั้งหกให้คล้องจองตามลำดับด้วย ได้แก่ อยู่ – แย้ม แช่ม – ช้อย สร้อย – ศรี มี – มา บางทีคนบนโลกก็นำรายชื่อดังกล่าวไปใช้เป็นบทสวดเอาสิริ พวกพระยมสนทนากับบิดามารดาไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ และเรื่องการเมือง ทุกคนต่างสนุกสนาน ยกเว้นมาซึ่งหน้าตาซีดเซียวมาตั้งแต่แรก สักครู่เขาจึงขอตัวไปพักผ่อนเพราะรู้สึกไม่สบาย ความนี้พวกญาติพากันมีสีหน้าแปลกใจยกเว้นศรีคนเดียว “มามันเป็นอะไรของมันวะ” พระอาทิตย์ถาม “หรือว่าเหนื่อย” “มันเป็นของมันอย่างนี้แหละ” มีกล่าว แม้ได้ชื่อว่าฝาแฝดแต่นิสัยทั้งสองต่างกันมาก มีมีนิสัยร่าเริงสนุกสนาน รักการผจญภัย ขณะที่มาชอบเก็บตัว ไม่ยุ่งกับคน นางอุษากระทุ้งไหล่น้องชาย “ก็ยังดีกว่าเธอที่ยุ่งกับผู้หญิงไม่เลือกหน้า ได้ข่าวว่าวันก่อนก็พาสาวมนุษย์มาตกแต่งเป็นบำเรอ” แทนที่จะหน้าเสีย พระนาสัตยอัศวินกลับยืดอกภูมิใจ “นี่แหละเขาเรียกวิสัยบุรุษ เคยได้ยินไหม ลูกผู้ชายวัดกันที่ปริมาณเมีย ฮาฮา!” เขาหัวเราะ ขณะที่ทุกคนแสดงอาการหมั่นไส้ พระอาทิตย์ร้องดุ “อย่างไรก็อย่าให้ท้องนะโว้ย ข้าขี้เกียจตามดูแลหลานที่เพิ่มขึ้นเพราะความเสเพลของเอ็ง!” “ใช่ดูท่านพ่อเป็นตัวอย่างสิ มีแม่คนเดียว นับเป็นสามีที่ซื่อสัตย์มาก” นางอุษาเสริม จ้องทางนางสัญญา เห็นมารดาทำตาเขียวใส่บิดาก็ประจักษ์ว่าอันที่จริงไม่ใช่ “ไม่มี” แต่มัน “มีไม่ได้” ต่างหาก สักครู่นางสัญญาหันมากล่าวแก่บุตรีว่า “เออ พูดนั่นพูดนี่ เจ้าเองนั่นแหละเมื่อไรจะมีสามีสักที” นางอุษาหัวเราะ กอดมารดา ทำจริตออดอ้อน “แหมก็ข้าไม่อยากพรากจากท่านแม่...” “เหรอ พอดีข้าอยากพรากจากเจ้าว่ะ” นางสัญญาทำปากแหย จึงกล่าวเสียงอ่อนลง “ผู้ชายดีๆสมัยนี้ก็มีมาก ทำไมเจ้าไม่เลือกเอาสักคนแล้วตกแต่งเป็นฝั่งเป็นฝาเล่า” “โฮะโฮะโฮะ” สร้อยป้องปากหัวเราะ “ก็อยากอยู่หรอกแม่ ด้วยชาติตระกูล ฐานะ การศึกษา และความสวย ข้าไม่เห็นใครในโลกคู่ควรกับข้าเลยสักคน” “โอ๊กๆๆ!!!” พวกพี่น้องประสานเสียงสำรอก ขณะที่นางอุษายังคงลอยหน้าระรื่น กุมมือทำตาพริ้ม “แต่ข้าเชื่อในบุพเพสันนิวาสนะ ของอย่างนี้มันจะมีเวลามาของมันเอง และถ้าเวลานั้นมาถึงเรื่องฐานะ หน้าตา คงมิใช่อุปสรรคดอก ...จะมีแต่ความรักเท่านั้น” พระยมกุมคางคราง “ความคิดไร้เดียงสาของเจ้า ทำให้ข้านึกถึงเมขลา เป็นเทพธิดางดงามแท้ๆชอบใครไม่ชอบ กลับไปชอบยักษ์รามสูร ...เฮ่อ แล้วยังขโมยแก้วล่อเล่น เป็นที่น่าละอายของชาวฟ้าเรายิ่งนัก” “โอ น้องสาวคนนั้นน่ะวีรสตรีของข้าเลย นางช่างสวยงาม มากความสามารถ มีวิญญาณอิสระ ที่สำคัญนางมีความกล้าที่จะรัก...” นางอุษามองท้องฟ้าเคลิบเคลิ้ม พวกพี่น้องทอดถอนใจจึงปล่อยให้สร้อยอยู่ในโลกส่วนตัว พระยมนึกขึ้นได้กล่าว “เออ จะว่าไปแล้วมีของขวัญสองชิ้นซึ่งมีคนฝากข้ามา” ของสองชิ้นนี้ หนึ่งเป็นจดหมายประทับตราครั่งพฤกษา หนึ่งเป็นกล่องไม้เรียบ พระอาทิตย์เอาจดหมายมาเปิดดูก่อน ขมวดคิ้วถามว่า “ใครมอบจดหมายนี้แก่เจ้า” “เป็นผู้หญิงกลางคนกิริยามารยาทดีมาก” พระยมตอบ “นางมาหาข้าแจ้งว่าเป็นทูตจากอสูรกายภูมิ จึงฝากของขวัญมาให้พ่อ” “ทูตจากอสูรกายภูมิอย่างนั้นหรือ!?” มีทวนคำ “ไม่แปลกหรอกเพราะจดหมายนี้ลงชื่อผู้เขียนว่าอาโปตะไล” พระอาทิตย์กล่าวเรียบๆ ทุกคนก็พากันตกตะลึง “แล้วมันเขียนว่าอย่างไรบ้างคะ!!” นางยมุนาร้อง พระอาทิตย์นิ่งไปสักครู่จึงเก็บจดหมายเข้าอกเสื้อกล่าวเย็นชา “เอาไว้พูดกันทีหลัง” เขาหยิบกล่องของขวัญอีกชิ้นขึ้นมาเปิดพบผ้าไหมเนื้อดี เพียงคลี่ก็เปลี่ยนสีเลื่อมแสง เนื้อนั้นนุ่ม ทออย่างประณีต ทว่าลวดลายออกจะพื้นๆ ความจริงระดับเทพแห่งแสงนั้นเสื้อผ้าวิเศษเพียงใดย่อมมีสวม หากหลังจากได้อ่านสารซึ่งแนบมาในกล่อง เขากลับแสดงอาการปิติยินดีอย่างยิ่ง ยังมากกว่าได้รับของขวัญทั้งหมดอีก อ่านสารนั้นดังๆ “ถึงลุงอยู่ที่รัก ไหมวัตถุดิบนี้ได้จากหนอนซึ่งปรับปรุงพันธุ์จนแข็งแรงออกใยสวยงาม เป็นผลิตภัณฑ์ซึ่งเกษตรกรชาวอยุธยาภาคภูมิใจ ภายหน้าจะเป็นสินค้า ออกทำรายได้แก่มนุสสภูมิมหาศาล เราได้วัตถุดิบก่อนจึงทอแก่ท่าน ด้วยตนเอง หวังเพื่อให้ท่านได้รับความสุขเกษมในวาระวันเกิด ทวิช  จันทรวงศ์” จากคุณ : เชษฐา - [ 20 มี.ค. 49 22:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พระอาทิตย์หัวเราะร่า เห็นผ้านั้นมีสองผืนก็ยืนให้ศรีผืนหนึ่ง อีกผืนเอามาคล้องคอตนเอง “ฮาฮา ต้องให้ได้อย่างนี้! ของนี้ดีกว่าของอื่นๆทั้งหมดอีก!!” พวกพี่น้องมองหน้ากันสงสัย นางยมุนาจึงถามว่า “ต่อให้ผู้มอบคือพระจันทร์ แต่พ่อให้ค่าผ้าไหมธรรมดาเพียงนี้หรือ?” “เจ้าไม่รู้อะไร เวลานี้ผ้าที่ชาวฟ้าใช้ส่วนมากนำเข้าจากแดนคนธรรพ์ พวกนี้เป็นศิลปินที่ดี แต่มิใช่เกษตรกร ดังนั้นต่อให้เก่งอย่างไรก็ไม่ใคร่พัฒนาการเลี้ยงหนอนไหม วิสัยทัศน์ของทวิชคือเปิดตลาดสิ่งทอใหม่บนดาวดึงส์ โดยอาศัยจุดแข็งทางวัตถุดิบของพวกมนุษย์” พระอาทิตย์ตอบอย่างสนุก “ของขวัญอื่นๆล้วนแล้วแต่เป็นของตาย เพิ่งจะมีชิ้นนี้ที่มีวิญญาณและอนาคต มันเอามาให้ข้าดูก่อนเช่นนี้จึงอดภูมิใจมิได้” “เฮ เยี่ยมๆ” พระยมและพวกปรบมือ พระอาทิตย์เห็นบุตรตนดีใจโดยซื่อก็พาลนึกเปรียบเทียบกับทวิชแล้วหงุดหงิดเสียเฉยๆ “เฮ้ย มานึกดูดีๆแล้วขณะที่ทวิชมันสร้างตัวเองในมนุสสภูมิ พวกเจ้าแต่ละคนรับราชการได้ก็อาศัยใช้เส้นข้าทั้งนั้นเลยนี่หว่า...” กล่าวจบแทนที่จะเห็นใครมีมานะโต้แย้งกลับมีแต่ทำท่าเกียจคร้าน พระอาทิตย์ชักโมโหร้อง “เฮ้ย พวกเจ้าสักคนช่วยกบฏข้าแล้วไปตั้งตัวใหม่ทีสิ ข้าจะได้รู้สึกว่ามีลูกเก่งๆบ้าง!!!” “ไม่เอา...” พระยมกล่าว “ขี้เกียจ...” นางยมุนาเสริม “นอนกินอย่างนี้สบายอยู่แล้ว...” มีสรุป ส่วนสร้อยกับศรีทำตาปรือยิ้มน้อยๆ เทพแห่งแสงกัดฟันทำหน้าปั้นยาก “โว้ย! นี่ข้าสู้เจ้าเพิ่มไม่ได้สักอย่าง ปัญญาก็ไม่เท่าทันมัน ผลงานก็ด้อยกว่ามัน ...มีลูก ...ลูกมันก็เก่งกว่าลูกข้าอีก!!” เขามองกระดานหมากรุกอย่างฉุนเฉียว “แม้แต่หมากรุกที่ไม่แพ้ใคร ก็เคยแพ้แต่มัน หึ!” ก่อนที่พระอาทิตย์จะบ่นมากกว่านี้เขาก็หันไปเห็นนางสัญญาทำตาขวางอยู่ “เล่นต่อเดี๋ยวนี้!” นางกล่าวเฉียบขาด “เดินตัวขุนมาให้ศรีกินเดี๋ยวนี้!!” “...หา?” “เดินตัวขุนมาให้ศรีกินเดี๋ยวนี้!!” “ไม่เอาน่าอย่าเล่นอย่าง...” “เดินตัวขุนมาให้ศรีกินเดี๋ยวนี้!!” นางสัญญาลงเสียงหนักกว่าเดิม พระอาทิตย์ทำหน้าแหยงจึงเอื้อมมือไปหยิบขุนแดงมาอยู่ในตำแหน่งที่โคนขาวสามารถกินได้ ศรียิ้มปลอบใจพลางเลื่อนตัวหมากปิดกระดาน เป็นอันว่าในเชิงหมากรุกนั้นพระอาทิตย์มิได้แพ้เพียงพระวรุณคนเดียวอีกต่อไป นางสัญญากอดอกกระหยิ่ม ส่วนพวกลูกเฮฮาล้อว่า “กลัวเมียๆ” “กลัวเมียเป็นสัญลักษณ์ของครอบครัวอบอุ่นโว้ย” พระอาทิตย์กล่าวซึมๆ ศรีสรวลจึงหันเหหัวข้อสนทนา “เออ เหตุใดมายังไม่มาสังสรรค์กับเราอีก หรือว่าเขามีปัญหาเป็นพิเศษ?” เขามองทางพระนาสัตยอัศวิน ซึ่งยักไหล่กล่าว “...ข้าไม่ทราบ” นางอุษายักคิ้ว “หรือจะเป็นเรื่องความรัก?” “เฮ่ย ไม่กระมัง ข้าว่าปัญหาส่วนตัว” พระยมส่ายหน้า แต่นางอุษาไม่ลดละ ถามมีว่า “เขาเคยมีคนรักหรือเปล่า?” “เท่าที่รู้ไม่เคยนะ” มีตอบ “เป็นไปได้อย่างไรกัน มาออกจะหล่อขนาดนั้น ครอบครัวเราก็ฐานะดี” นางยมุนาทำท่าสงสัย “ถ้าจะหาผู้หญิงเอาให้ชั้นเลิศแค่ไหนก็น่าจะได้อยู่” “เฮ้ย หรือว่ามันจะเป็นประเภทเดียวกับเจ้าวะ!?” พระยมหันทางศรี “ฮา ไม่หรอก” ศรีโบกมือ “กระเทยเขาเป็นกันแต่เกิด มาเป็นผู้ชาย เพียงแต่เขาอาจยังไม่พบคู่แท้เท่านั้น” “จริงเหรอๆ!!!” นางอุษายื่นหน้าหาน้อง ตาเป็นประกาย ศรีก็ผงกศีรษะ “พูดถึงคู่แท้ ได้ข่าวว่าตอนนี้พวกนาคกำลังจัดงานสยุมพรเลือกคู่ ฝ่ายหญิงนั้นคือเทวกีนาคนารี ธิดาผู้เลอโฉมซึ่งเผ่านาคหวงแหนหนักหนา นอกจากนั้นพระยาอนันตนาคราชยังสามารถขอให้พระนารายณ์อุปถัมภ์การสยุมพรครั้งนี้แล้วด้วย” มีกล่าวเปรยๆ คาดไม่ถึงว่าจะได้รับความสนใจจากวงสนทนาทันที “อะไรนะ! งานสยุมพรซึ่งได้รับการอุปถัมภ์จากพระนารายณ์หรือ? พระนารายณ์อุปถัมภ์อย่างไร?” พระยมถาม “เอ่อ... เข้าใจว่าท่านประทานอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งมาเป็นรางวัลของผู้ชนะด้วย” “อาวุธอะไร?” “ก็ไม่รู้เหมือนกัน...” “จะอะไรก็ช่างเถิด มันหมายความว่าผู้ได้รับเลือกในงานสยุมพร นอกจากจะได้แต่งงานกับนาคนารีผู้เลอโฉมแล้วยังได้ยอดอาวุธของพระเจ้า ได้สายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับเผ่านาค และได้รับการคุ้มครองจากพระนารายณ์” นางยมุนาเอามือกุมคาง “นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ รับประกันว่าทุกเผ่าทุกเมืองในโลกจะต้องชิงกันแย่งรางวัลนี้แน่นอน!!!” “ใช่ ของรางวัลใหญ่เช่นนี้ทำให้มันไม่ใช่เรื่องของผู้ชายมาชิงผู้หญิงกันอีกแล้ว แต่ต้องเป็นการแข่งขันชิงอำนาจระหว่างรัฐ” มีเสริม “พูดถึงพวกผู้ชายหนุ่มเก่งๆในยุคนี้แล้ว มีใครพอจะเป็นตัวเก็งของงานสยุมพรบ้างเล่า?” นางอุษาถาม บรรยากาศเงียบสงัดไปพักหนึ่ง จากนั้นทุกคนก็อุทานขึ้นพร้อมกัน “นีล!!!” นางสัญญากอดอกครางอือ “ใช่แล้ว... พระพุทธเป็นบุตรของพระเจ้าวิธุราชแห่งกรุงอยุธยา เป็นผู้เชี่ยวชาญเวทธาตุลมแห่งยุค นอกจากนั้นยังมีหล่อเหลาสง่างามยิ่ง” นางหันมาถาม “นอกจากนีลแล้วไม่มีใครอีกหรือ?” “ก็มีไมยราพ บุตรมหายมยักษ์แห่งกรุงบาดาล ข่าวว่าสำเร็จวิชาสะกดทัพประจำตระกูล มีกำลังปัญญาเปรียบเหมือนไก่เพิ่งลอกเดือยหนามทอง” พระยมวิจารณ์ “ในดิรัจฉานภูมิยังได้ข่าวเมืองกบิลขีดขินปรากฏเสนาชื่อพระยากากาศ มีเดชอานุภาพโดดเด่นเหมือนกัน” “แล้วนอกจากนี้ล่ะ?” นางสัญญาถามอีก “ในพวกเทพอย่างเราก็มีคณะพระพายที่พอออกวัดออกวาได้หน่อย แล้วนอกจากนั้น...” นางยมุนากล่าวถึงตรงนี้กลับตัวสั่นเนื่องจากนึกเรื่องน่ากลัวบางอย่างออก “ตายละ กรรติเกยะบุตรพระแม่ธรณีก็ยังโสดนี่หว่า...” นามนี้เอ่ยออก ทุกคนก็หน้าถอดสีวิจารณ์ว่าถ้ากรรติเกยะมาร่วมงานสยุมพรด้วยใครจะอาจต่อกรได้ “ฟังว่าเร็วๆนี้เขาล้มท้าวมหาพลีชิงกระบองหิรัญยประเทศมาเป็นของตัว” พระยมกล่าว “ข้ากับศรีเคยรับทราบฝีมือของจอมอสูรนั่นแล้ว กำลังมันอาจนับเป็นหนึ่งเป็นสองของฟ้า กรรติเกยะที่ชนะพลีนี่เรียกว่าจินตนาการไม่ออกจริงๆ” “ว้า อย่างนี้ถ้ากรรติเกยะคิดมาร่วมงานสมบัติก็ตกเป็นของเขาแต่แรกแล้วสิ ไม่มีลุ้นเลย...” นางสัญญาถอนหายใจ “แต่การแข่งขันสยุมพรก็ไม่จำเป็นต้องแข่งกำลังอย่างเดียวนี่ อย่างพื้นที่สุดอาจเป็นเพียงการเสี่ยงมาลัยของเทวกีนาคนารี” นางอุษากล่าว “แล้วถ้ากรรติเกยะเกิดโมโหจะเอานางจริงๆ พวกนาคทั้งนั้นจะป้องกันได้หรือ?” นางยมุนาถาม “แต่งานนี้มีพระนารายณ์อุปถัมภ์นะ!!” มีร้อง “เราต่างคิดว่ากรรติเกยะอาจเป็นบุตรพระอิศวร ถ้าเขาคิดต่อกรกับพระนารายณ์ล่ะ...” นางสัญญาเอ่ย ทุกคนก็เงียบงันและมีท่าทีประหม่าดุจไม่อยากคาดหมายอนาคตดังกล่าว ที่สุดศรีกลอกตาสองสามรอบก็ยิ้มขึ้น “ก็ไม่แน่ครับ” เขากล่าว หันไปทางบิดากล่าวเป็นนัย “พูดถึงแต่คนอื่น ในโลกนี้มีอะไรที่ถ้าพวกเราจะเอาจริงๆแล้วเอาไม่ได้บ้างหรือเปล่า?” พระอาทิตย์เลิกคิ้ว “หมายความว่าอย่างไรวะ?” “ถ้าใครได้อาวุธพระนารายณ์กับธิดานาคไป เราก็ต้องลำบากไปพิจารณาความสัมพันธ์กับเขาอีก” ศรีใช้เสียงเจ้าเล่ห์ “แปลว่าเจ้าจะให้พวกเราคิดอ่านร่วมงานสยุมพรด้วย?” พระอาทิตย์ลงเสียงหนัก พระเสาร์มองคนอื่นๆ ที่จ้องเขาเป็นสายตาเดียว กล่าวเบาๆ “ข้าเท่าทันท่านพ่อ ท่านพ่อเท่าทันข้า แม่และพี่น้องเราเท่าทันกัน เราเป็นครอบครัวที่เฉลียวฉลาดครับ” พระอาทิตย์แบะปาก “เออ ขอบคุณ อย่างนั้นข้าขอตอบคำถามแรกนะ ในโลกนี้สิ่งที่ถ้าเราจะเอาจริงๆแล้วเอาไม่ได้มีเพียบเลย!” เขาเคาะท่อนแขนสองสามครา “อย่าหลงตัวเองนัก ยังมีปัจจัยอุปสรรคอื่นๆอีกมาก ยกตัวอย่างเช่นใครจะเป็นตัวแทนพวกเราไปสู่ขอนาคนารี ...คงไม่ใช่เจ้านะ” คำของพ่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง นางอุษาจ้องน้องส่งสายตาแวววาว “เออ เอาจริงๆก็ได้นะ ศรีจ๋า พี่ฝันอยากจับเจ้าแต่งเป็นผู้ชายเข้มๆมานานแล้ว มาให้พี่แปลงโฉมเจ้าไปเมืองนาค รับรองสาวๆติดเกรียว” “ไม่ต้อง อย่างนี้หล่ออยู่แล้ว” ศรีโบกมือหยอก “ข้าหมายถึงมาอย่างไรเล่า? ถ้าเขายังหาคู่มิได้ มิใยเราคิดอ่านหาที่เลิศที่สุดแก่เขาเลยดีกว่า” “เฮ่ย...” พระอาทิตย์คราง “เจ้านี่หาเรื่องแกล้งน้องนะ ถ้ามันไม่สมัครใจแต่งข้าก็ไม่อยากบังคับ” “นี่อย่าลืมนะว่าอีกฝ่ายเป็นนีล” ศรียิงประโยคเด็ดมิให้บิดาตั้งตัว “เขาต้องเห็นแก่ประโยชน์ของมนุสสภูมิมาชิงชัยด้วยแน่ และมีโอกาสได้สูงเสียด้วย” “อะ... เออ แล้วทำไมวะ?” พระอาทิตย์ย่นหน้า “แล้วทำไม...? แล้วถ้าเขาชนะ ทั่วโลกก็จะนับถือเขาเป็นวีรบุรุษอันดับหนึ่ง แล้วคนก็จะหัวเราะเยาะว่า พวกอาทิตยวงศ์มีกำลังมาก แต่เกรงจันทรวงศ์เลยมิได้ส่งบุตรหลานมารณรงค์” “เฮ้ย!!” เทพแห่งแสงอุทาน ศรีเร่งเร้าต่อเนื่อง “รุ่นท่านก็แพ้พระวรุณ รุ่นข้าก็แพ้ทวิช แล้วรุ่นหลาน ...ก็แพ้นีลอีก! โอ ท่านจะต้องแพ้น้าเพิ่มตลอดกาล!!!” ผลของคำพูดนี้ยังให้พระอาทิตย์หนวดเคราชูชัน กระทืบเท้า ตบเข่าฉาด ตวาดเหม่ พวกพี่น้องกระซิบกระซาบ นางอุษาถามมีว่า “ปกติพ่อก็ฉลาด เหตุใดจึงถูกศรีปั่นหัวง่ายๆ” ได้รับคำตอบว่า “มากน้อยคนเรามักมีปมด้อย” แล้วต่างก็ถอนหายใจ สุดท้ายเมื่อเห็นบิดาอารมณ์ขึ้นได้ที่ศรีก็ดึงเสียงเบาลงกล่าว “พามาไปดูตัวผู้หญิงก่อน ถ้าเขาไม่ชอบค่อยกลับยังมิสาย อย่างไรถือว่าหาประสบการณ์อย่างหนึ่งด้วย หรือท่านพ่อว่าอย่างไร” “เออ!!” พระอาทิตย์ร้องด้วยความโกรธ “เอ็งเก่งที่โน้มน้าวข้าได้!!!” จากนั้นเขาหัวเราะลูบศีรษะบุตร ยิ้มรู้กัน แล้วเรียกสมาชิกครอบครัวมารวมหัวรอบกระดานหมากรุกเพื่อวางแผน “เราจะทำงานเป็นขั้นตอน” พระอาทิตย์อารัมภบทพลางวางตัวขุนแดงบนกระดาน “ก่อนอื่นแม่แย้มไปพูดให้มามันมีความมั่นใจในตัวเอง!!!” “ได้” นางสัญญาผงกศีรษะ จากนั้นพระอาทิตย์วางตัวเม็ดแดงลงข้างๆ “สร้อยจับน้องแต่งให้หล่อที่สุดเท่าที่ทำได้ เอาให้เหนือกว่านีล!!!” “ยินดีค่ะ” นางอุษารับ เทพแห่งแสงกระแทกเรือ โคน ม้า และ เบี้ยหงาย ติดๆกัน “พี่น้องแต่ละคนต้องสนับสนุนมาในด้านต่างๆ บอกสิว่ามีอะไรบ้าง!!!” “กำลังของข้า!” พระยมร้อง “มายาของข้า!” นางยมุนาแสยะยิ้ม “อุบายของข้า!” ศรีพริ้มตา “ไหวพริบของข้า!” มีพูด “...และ ความงามของข้า” สร้อยเอ่ยเอียงอาย ทุกคนเหลียวมองนาง แต่ด้วยไม่อยากให้เสียบรรยากาศเลยวางแผนกันต่อ พระอาทิตย์หยิบเบี้ยแดงแปดเม็ดมาคว่ำเรียงไว้เป็นแนว “เมื่อหลายปีก่อน ข้าเคยช่วยคนๆหนึ่งไว้ มันจึงนอบน้อมยอมเป็นบริวาร!” เทพแห่งแสงกล่าว “มันคือยามเช้าแห่งตะวัน มีมัน ทั้งนาคและครุฑก็ต้องฟังเรา!!!” เขาถลึงตามองหมากขาวซึ่งกองสงัดอยู่ในไหตรงข้าม “ด้วยบุคลากรพร้อมสรรพ ข้าไม่เห็นโอกาสพ่ายแพ้ของหมากกระดานนี้เด็ดขาด เฮอะ เฮอะ ราตรีเอย จงรับทราบฤทธิ์ร้อนแห่งทิวาเถิด!!!” จากนั้นอาทิตยวงศ์ใหญ่น้อยก็พร้อมใจกันหัวเราะดัง “ฮี่ฮี่ฮี่” เป็นเสียงน่าสยดสยองพองขน จากคุณ : เชษฐา - [ 20 มี.ค. 49 22:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลิงก์ครับ ศึกหกภพ : ยุคแห่งความอมตะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2522973/W2522973.html#7 ศึกหกภพ : มนุสสภูมิ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2721443/W2721443.html#2 ศึกหกภพ : สงครามอลกา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2847029/W2847029.html#1 ศึกหกภพ : อสุโรภาส http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3105833/W3105833.html#9 แบบทดสอบคุณเป็นใครในศึกหกภพ? http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3259752/W3259752.html บางส่วนของรูปวาดในภาคใหม่ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4210747/W4210747.html แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 49 23:19:11 แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 49 22:42:28 จากคุณ : เชษฐา - [ 20 มี.ค. 49 22:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 T_______T ดีใจน้ำตาไหลพรากๆ จากคุณ : jengly - [ 20 มี.ค. 49 23:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยาวเจงๆ จิดไว้ก่อน เด๋วไปอ่านพรุ่งนี้ในเวลางาน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 20 มี.ค. 49 23:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขืดคืออะไรอะ เรื่อง 2 อ่านยากดี เรื่องสุดท้ายเป็นสไตล์เชษฐาดี เลือกไม่ถูก แต่โหวตไปแล้ว (คนแรกด้วย) จากคุณ : scottie - [ 21 มี.ค. 49 00:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจน้ำตาไหลพรากๆด้วยคนครับ แต่ภาคนี้แปลกๆแฮะ แต่ความจริงเรื่องนี้มันก็แปลกมากๆทุกภาคอยู่แล้วล่ะเนอะ โหวดแล้วๆ หลังจากอ่านรอบสอง ให้เรื่องของพลี เหอๆๆๆ เพราะเพิ่งอ่าน *ร่างพระร่วง* จบ อ่านแล้วติดใจแต่มาร-อสูร หุหุหุ ปล.1 ปรับปรุงข้อความหลังจากอ่านรอบสองและโหวต แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 49 10:13:35 จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 21 มี.ค. 49 03:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โหวตด้วยน้ำตาไหลพรากๆๆ ให้ผู้ทรงไว้ซึ่งสี่พิษครับ ชอบพวกนาคอ่ะคับ แต่ชอบครอบครัวอาทิตย์วงศ์อ่ะ อบอุ่นดี โดยเฉพาะศรี เป็นต้วละครที่มีมิติดีครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 21 มี.ค. 49 09:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จริงๆ ชอบเรื่องสาม แต่รักเรื่องสี่ ชอบครอบครัวติงต๊อง ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 21 มี.ค. 49 09:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืมมมมมมมมมมมมม เลือกยากจังเลยแฮะ......... เรืองราวภายหลังของท้าวพลีก็น่าสนุกว่าจะอยู่ยังไง การเมืองในเมืองบาดาลก็น่าสนใจดี แต่ก็สงสัยอยู่ดีแหละว่าครอบครัวอาทิตยวงศ์นี่จะป่วนหกภพยังไง จากคุณ : chkob - [ 21 มี.ค. 49 10:32:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีครับแต่งง เพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายผมอ่านไปถึงสัญญาในสวนท้ออะไรนี่แหละครับ คงต้องรออ่านแบบรวมเล่มอีกทีมั้งครับจะได้ไม่งง (ลืมไปผมโหวตใหเรื่องของพลีในข้อสองครับ) แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 49 11:09:51 จากคุณ : yuat (yuat) - [ 21 มี.ค. 49 11:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอตอบเบื้องต้นก่อนว่าตอนสาบานสวนท้อนั่นผมไม่นับ แล้วนะครับ เพราะเห็นว่าฮาผิดไป จะไปจบตรงพระเจ้า สีขาวนั่นแหละครับ ป.ล. ทต เล่นอ่านในเวลางานเลยฤๅ ^^" จากคุณ : เชษฐา - [ 21 มี.ค. 49 11:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น้ำตาไหลพรากด้วยคนค่ะ T^T คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ จากคุณ : หนมจีน - [ 21 มี.ค. 49 12:41:22 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดีใจที่ซู้ดดดด  *กระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ห้อง* เลือกไม่ถูกเลยอะ ชอบหมดทุกเรื่อง อยากอ่านหมด อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 21 มี.ค. 49 14:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ดีใจจนไฟดับ  ไรหว้า  อ่านอยู่ดี ๆ หน้าจอก็ดำมือ  เซ็งสุดๆๆ ปกติเราไม่ค่อยชอบเรื่องที่ตัวเอกตกอับ  โดนประนามหยามเหยียดเท่าไร ไอ้จำพวกแบบพลีในเรื่องที่สอง  ดูทีวีเจอตอนนี้ก็จะเปลี่ยนช่องหนี อ่านจากจอคอมก็เลยไปดึงสายไฟให้ช๊อตเล่น  แต่ชอบความลุ่มลึก แต่พออ่านเรื่องที่สี่ก็คิดว่า  อันนี้เจ๋งก่า อุอุอุ  ให้เรื่องที่สี่แล้วกัน ป.ล. คำว่ามรกตนาคสวาท  ทำให้คิดถึงใครบางคนเลย จากคุณ : ตอกะจอ - [ 21 มี.ค. 49 18:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เย้ๆ คิดถึงๆ ดีใจน้ำตาไหลพรากด้วยคน T T ชอบทุกเรื่องเลยน่ะ เรื่องของพลีก็ดี แต่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนจบแค่นี้ก็ได้ เรื่องของครอบครัวอาทิตยวงศ์ ก็สนุกสนาน ชอบมากๆ แต่ถ้าให้เลือกที่เป็นอารัมภบทแล้วอยากอ่านต่อเร็วๆ ก็คงเป็น เรื่องของพระยาสุกรีนาคราช น่ะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปล. แต่ชอบจริงๆ นะ ครอบครัวสุขสันต์ เนี่ย ฮี่ๆๆ จากคุณ : chaiyanun (chaiyanun) - [ 21 มี.ค. 49 21:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 วิ่งมากระทู้นี้ด้วยความเร็วกว่าแสงของครอบครัวพระอาทิตย์เลยค่ะ! ปลสบปลื้มใจมากในทึ่สุดก็กลับมา โถๆๆๆๆๆ ทำไมสนยังไม่ได้ออกอีกเนี่ย!!!! (เขาลืมแล้วแหงว่านายเป็นพระเอก) อารัมภบทแต่ละตอนน่าสนใจจริงๆค่ะ กระตุ้นต่อมอยากอ่านให้ทำงานหนักอีกแล้วงานนี้ แต่ละตอนมีเสน่ห์ของตัวเองตามแบบฉบับของตัวละครนะคะ ล่อแก้ว....ขอละเว้นไม่พูดถึง ^^" เรื่องภายหลังของพลี .....เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอบอุ่นในหัวใจที่สุดค่ะ บางทีถ้าเว้นสนไว้สักคน(ก่อนหน้าพระวรุณโผล่) พลีออาจจะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดในเรื่องก็ได้นะคะ เขาก้าวเดินไปแต่ละก้าวบนเส้นทางเพื่อปลดเปลื้องทุกอย่างอย่างแท้จริง ไงๆก็ขออนุโมทนาสาธุกับพลีด้วยนะคะ ^^ ผู้ทรงไว้ซึ่งพิษ...อารัมภบทตอนนี้ที่จริงเป็นตอนแรกเลยหรือเปล่าคะ? ที่คุณเชษฐาซูมไปถึงพวกพิภพนาคอย่างชัดเจน คาดว่าเรื่องสยุมพรบางทีคงมีเหตุผลบางอย่างแน่ ที่จริงอมฯสนใจพระยาอนันตฯที่ออกมาตอนกวนน้ำทิพย์นั่นนะคะ เพราะดูแกเองก็เป็นอีกตนที่ละวางได้ แต่ยังไม่หมดเท่าพลีเท่านั้นเอง และพิภพนาคก็เป็นอีกที่ที่แสดงให้เห็นว่าการเมืองที่อื่นๆก็ระอุไมแพ้ดาวดึงส์เลย ^^ อันสุดท้าย.......น่ารักดีค่ะ ได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของชาวดาวดึงส์ ว่าไม่ได้มีแต่คนที่ฟุ้งเฟ้อไปมาแต่ยังมีครอบครัวหรรษา(หรรษาจริงๆนะ) มีความอบอุ่นและความสงบสุขเป็นครอบครัวตัวอย่างที่ดีได้ค่ะ แล้วเราก็ได้รู้ว่า...แท้จริงแล้วผู้เป็นอันดับสองของฟ้าดินนั้นไซร้หาใช่พระอาทิตย์ไม่... แต่เป็นนางสัญญาต่างหาก!!! ว่าไปแล้วพ่อก็อย่างนี้ แม่ก็อย่างนี้ ลูกแต่ละคนถึงได้ออกมา....เหอะๆๆๆ มีเสน่ห์ในแบบของตนเองจริงๆน้าครอบครัวนี้น่ะ โดยเฉพาะในเสียงหัวเราะตอนท้าย สยองๆยังไงไม่รู้แหละ ครอบครัวนี้น่ากลัวนะ == อ๋อ....และอยากบอกพระอาทิตย์ว่า..... ท่านน่ะแพ้จันทรวงศ์อีกอย่างนะเจ้าคะ ความต๊องของลูกสาวและครอบครัวท่านไง ฝ่ายโน้นเขามีมากกว่านะ ตั้งแต่มาริสา เมขลา ยันคีตา... ผู้หญิงตระกูลนี้ท่านอย่าหาญไปสู้เลย ==" รอตอนต่อไปนะค้า ^O^ จากคุณ : อมราวตี (อมราวตี) - [ 22 มี.ค. 49 02:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 น้ำตาท่วมจอเลยแฮะ ผมก็แสดงความยินดีกับผู้อ่าน และแสดงความยินดีกับตัวเอง (ที่กลับมาแต่งได้) นะครับ ^^> ...  ...  ... คุณ jengly ผู้ริเริ่มหลั่งน้ำตา ผมก็ร้องด้วยครับ T___T/ คุณ มันตั้ม เหอเหอ ตอนนี้ผมก็ใช้คอมที่ทำงานตอบกระทู้อยู่เหมียนกันครับ คุณ scottie สไตล์เชษฐาฤๅ ^^"> แหม ผมออกจะหลากหลายกระบวนท่านาครับ เดี๋ยวแต่งเรื่องเน้นต๊องมาเสียเลย คุณ คนเดินดินกินข้าวแกง ร่างพระร่วงนี่เรื่องเป็นอย่างไรหรือครับ? ช่วยอธิบายสักติ๊ด อืมแต่ละอารัมภบทสูสีกันมาก (เว้นแต่ล่อแก้วที่ลงไปแล้ว) แต่พลีชนะเลิศ ^^ (แต่ยังอาจพลิกโผได้) คุณ กริชครับผม องก์นี้ ทั้งศรีทั้งพวกนาค จะเริ่มมีบทมากแล้วครับ ;-) คุณ chkob อืม นั่นสินะ  ;-) คุณ yuat ครับ ขอบคุณครับ ^^ คุณ หนมจีน T__T มาร้องอีกราย คุณ สาวน้อยร้อยแปด ^^> แหะแหะ ครับ คุณ ตอกะจอ แหม ก่อนได้ดีมันต้องถูกกระทืบเป็นดราม่าบ้างแหละครับ มรกตนาคสวาทเป็นอัญมณีในตำนานครับ ทำไมเอามาฝึกแล้วเป็นวิชามาร? จะมีอธิบายต่อไป ^^ คุณ chaiyanun ถูกแล้วครับ พลีคงไม่โผล่มาอีกนานเหมือนกัน จากนี้จะต่อด้วยเรื่องทางนาคมากกว่า ^__^ น้อง อมราวตี ตอบยาวๆอย่างนี้ชอบมากเลย เดี๋ยวสนก็จะมาแล้วจ๊ะ แต่... (แต่อะไรอุปได้ตอนหน้าอีกแล้ว) ตอนของพลีก็เป็นตอนที่คนเขียนเองชอบที่สุดตอนหนึ่งครับ ถ้าสังเกต ตัวละครนี้จะเป็นตัวที่วิวัฒนาการมากที่สุดตัวหนึ่ง เรื่องของพวกนาคยังซับซ้อนและมีอีกเยอะครับ เป็นหนึ่งในพลอตที่คิดไว้แต่แรกๆแต่งเรื่องนี้ และภูมิใจจะนำเสนอต่อไป ^^ ถูกต้องคร๊าบบบบ ผู้ทรงอำนาจที่แท้คือนางสัญญา + ต้องลุ้นว่าสร้อยจะต๊องได้เท่าเขาหรือเปล่า ไดัข่าวไปพนมรุ้งมาเป็นไงบ้างจ๊ะ ;-) จากคุณ : เชษฐา - [ 22 มี.ค. 49 07:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาติดตามครับ ^ ^ อืม.. บทแรกไม่ค่อยมีอะไรนะครับ แต่ชอบตรงการเปรียบเทียบอ่ะครับ และการเล่นดุลของเสียง อ่านเพราะดีครับ เหอ ๆ จริงๆ ชอบบทที่สามกับสี่นะครับ บทที่สามอ่านสนุกดี แต่สุดท้ายก็ขอโหวตให้กับบทที่สี่ เผอิญชอบอ่านอะไรที่มันมีชีวิตชีวาน่ะครับ ^ ^ จากคุณ : Waasuthep - [ 24 มี.ค. 49 01:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เพิ่งกลับมาจากอบรมครับ (หายไปเป็นอาทิตยฺ โผล่มาอ่านเรื่องนี้เกือบจะเป็นเรื่องแรกเลย ภาพและเรื่องยังคงอลังการเหมือนเดิม ว่าแต่ถ้าเรียนต่อแล้วจะมีเวลาสร้างงานยากๆลึกๆแบบนี้อีกไหมหนอ............... จากคุณ : GTW - [ 27 มี.ค. 49 20:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอนต่อไปครับ สยุมพร ตอนที่ ๑ ตัวตนและการแสวงหา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4231582/W4231582.html จากคุณ : เชษฐา - [ 27 มี.ค. 49 22:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อะไรกั๊นอะไรกัน  นี่ผมยังมีโอกาสได้กลับมาอ่านหรือเนี่ย หลังจากเคยติดใจตอนสมัยศึกหกภพยุคแรกก่อนจะแก้ไข  ก็ยังไม่ทันได้มาเริ่มอ่านฉบับแก้ไขจนจบเลย นี่ขึ้นภาคต่อไปเสียแล้ว  อ่า ..... หลังจากมีโอกาสได้ link แล้วมาว่างอ่านหัวค่ำวันนี้  ก็ได้พบว่า  .. นี่ฉันต้อง  อ่าน  บันทึก  พิมพ์  อีกแล้วเหรอเนี่ย  (อ่านบนคอมพ์  บันทึกลงเครื่อง  พิมพ์เก็บไว้เผื่อข้อมูลหาย)   ไม่ค่อยมีโอกาสได้อ่านนิยายมากนักในช่วงหลังจากโตมากขึ้น  นิยายไทยก็ไม่มีโอกาส  นิยายต่างประเทศก็มีแต่พวกแปล ๆ ที่เป็นฆาตกรรมซ่อนเงื่อนหรืออภินิหาร   พออ่านของเชษฐาทีไรก็ไม่ค่อยจะพบข้อสะดุดสักเท่าไหร่  กับภาษาที่ใช้ที่มีความหลากหลายและมีคำที่ไม่ค่อยได้ใช้กันในปัจจุบันออกมาให้ได้พบ  ทำให้ไม่เบื่อครับ  และรู้สึกเพลิดเพลินกับการอ่าน  มีความสุขครับ สำหรับตัวผมเองชอบ "เรื่องภายหลังของพลี"  แม้ว่าผมจะไม่รู้เรื่องก่อนนี้ของเขา  แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกลื่น ๆ นุ่มนวล  และที่สำคัญ  ผมเดาเรื่องผิดครับ อิอิ  (เป็นคนที่ชอบอ่านไปแล้วเดาไปก่อนน่ะครับ) ถ้าผมไม่ลืมและผมมีเวลาว่าง  ผมก็จะมาคอยอ่านเหมือนเช่นเดิมนะครับ  ขอรบกวนในตอนต่อ ๆ ไปด้วยครับ ให้โอกาสผมได้อ่านด้วยนะครับ (แล้วจะรวมเล่มสักวันไหม  จะขอซื้อคนแรกเลย หุหุ) จากคุณ : Amine - [ 31 มี.ค. 49 20:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 26 (ขอโทษที  ระบายความรู้สึกไม่หมด) สำหรับตอนที่ 1 ผมรู้สึกเฉย ๆ ในขณะที่ตอนที่ 3 ก็ไม่ต่างกันมากนัก  แต่ชอบนิสัยนุ่ม ๆ ของวาสุกรีในตอนต้น ซึ่งตอนหลังเริ่มไม่ชอบแล้ว อิอิ ตอนที่ 4  อาทิตยวงศ์นี่  รู้สึกอ่านไปขำ ๆ ผสมกับบ้า ๆ อย่างบอกไม่ถูก  เอาตำนานมารวมกับสภาพสังคมปัจจุบัน  ประหลาดดี  จะบอกว่า ในตอนนี้เข้าใจศรีผิดไปด้วยกว่าจะมารู้เรื่องก็ตอนหลัง  อ่า .. ทำไมผมโง่อย่างนี้นะ จากคุณ : Amine - [ 31 มี.ค. 49 20:46:04 ]