พี่นั่งกุมมือตัวเองอยู่   และยิ้มน้อยๆเมื่อมองหน้าฉัน  พิซซ่าในจานถูกทิ้งไว้ให้ชืด  เพราะเรามัวแต่สนใจว่า  เราจะคุยอะไรต่อไป  ฉันมองเห็นความน่ารักเหมือนเด็กๆที่ฉายออกมาจากแววตาของพี่  ผู้ชายอายุ 35 ที่มีลักษณะของเด็กตัวเล็กๆ  พี่เป็นคนแก้มยุ้ย   เลยแลดูอ่อนกว่าวัยอยู่เสมอ  และพี่เองก็คงรู้ข้อนี้ดีอยู่แก่ใจ

“ ทำไมคราวนี้ทานน้อยจัง” พี่ถามขึ้น พร้อมกับยิ้มมุมปากดูน่ารักน่าหยิก ฉันยิ้มเขินๆไม่ตอบว่าอะไร  แต่หยิบช้อนขึ้นเขี่ยผักขมอบชีสในจานเล่นไปมา  ก่อนจะตักเข้าปากไปคำหนึ่ง   มันเย็นและแหยะมากทีเดียว

“จำได้ว่าคราวนั้นที่พี่พาไปกินที่แซ็กโซโฟน  น้องอ๋อกินเก่งมากๆเลย  สั่งอะไรมากินไม่หยุดเลย  ทำไมคราวนี้ถึงดูไม่ค่อยกินอะไรเลยล่ะ” พี่ถามยิ้มๆ  โถ  นั่นมันเรื่องตั้งปีกว่ามาแล้ว  พี่ยังอุตส่าห์จำได้อีกนะ

“ไม่รู้สิ  เดี๋ยวนี้กินน้อย”ฉันตอบสั้นๆ

“แล้วน้องเหรี่ยงนั่นละ” พี่ถามถึงเจ้าบี  เด็กเสิร์ฟที่ฉันเล่าให้ฟังว่าจีบมันอยู่  บีเป็นเด็กกระเหรี่ยงมูเซอหน้าตาดี  มาทำงานในกรุงเทพเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่ร้านขวัญจิตร  แถวแยกเกษตร  ฉันบอกพี่ว่าเห็นเจ้าบีแล้วนึกถึงพี่  เพราะจมูกโตเหมือนกัน

“หือ  เรียกเขาน้องเหรี่ยง  ชื่อเขาก็มี” ฉันว่า  พี่ยิ้มหัวเราะชอบใจที่ได้กระแนะกระแหนมัน

“เฮียน่ะ  กระเหรี่ยงซัวเถา” ฉันว่าใส่หน้าด้วยเสียงสูงอย่างสะใจ  แต่พี่ก็ตอบกกลับไวปานวอก

“โธ่  ไอ้กระเหรี่ยงชัยนาท” พี่ตะโกนกลับมาบ้าง  เราสองคนหัวเราะกันคิกคัก  ต่างคนต่างขำกันเอง จนคนโต๊ะข้างๆหันมามองเพราะนึกว่าทะเลาะกัน  พี่จะไม่ชอบผู้ชายทุกคนที่ฉันพูดถึงทั้งนั้น  และมักจะกัดหรือแขวะทุกครั้งที่ทำได้  เช่นเดียวกัน  ฉันก็ไม่ชอบให้พี่พูดถึงผู้หญิงคนไหนถ้าเราคุยกัน  ถึงแม้จะไม่ได้คบกันเป็นแฟน  แต่เราสองคนต่างก็ยอมรับกันตรงๆว่าหึงหวงเมื่อมีใครคนนึง  พูดถึงคนอื่น

“นี่  คิดดูนะ  ถ้าตอนนี้เฮียยังอยู่ซัวเถานะ   ป่านนี้คงก้มหน้าก้มตาปลูกผักทำนา  ใส่ชุดซาฟารีสีตุ่นๆเชยๆแบบคอมมิวนิสต์  หาความเท่ห์ไม่เจอเลย  แหม  พออยู่เมืองไทยเป็นไฮโซนักเรียนนอก ”ฉันยังไม่หยุดง่ายๆ  แต่พี่หยุดและยิ้มน่ารักน่าตบ  ฉันก้มหน้าเขี่ยผักขมด้วยความเขินอีกรอบ  

“เดี๋ยวนี้พี่ไม่ทานเนื้อสัตว์แล้วนะ” พี่พูดขึ้น   ฉันทำหน้าแปลกใจ

“อ้าว  ทำไมล่ะ  นึกยังไงถึงกินมังสวิรัติ”

“ไม่กินเองน่ะ  ไม่ถึงกับมังสวิรัติหรอก  แค่กินพวกผักไม่กินเนื้อเท่านั้นเอง”

“ลดความอ้วนรึไง”  ฉันแกล้งเย้าอีกรอบ

“โถ  ไม่อยากจะคุยหรอก  กล้ามท้องนี่  ซิกแพ็คนะครับ”  พี่พูดพร้อมทำยืดเต็มที่

“ซิกแพ็ครวมเป็นแพ็คเดียวเหรอคะ” ฉันสวนกลับทันที  พี่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่ได้  วันนั้นถ้าใครนั่งอยู่ที่ร้านพิซซ่าบนเมเจอร์รัชโยธิน  ก็คงจะได้ยินเสียงหญิงชายคู่หนึ่ง  นั่งหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข  เหมือนกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน
“ถามอะไรอย่างได้ปะ”ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเราต่างเงียบ

แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 15:38:29