ความคิดเห็นที่ 1 เค้านำความรู้ที่เพิ่งได้มาเอาไปเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง ...เด็กชายอยากให้ทุก ๆ คนรู้ว่าแม่ของเค้าเป็นคนเก่งแค่ไหน..... “แกจะเป็นนักร้องได้ยังไง? คนเป็นนักร้องเค้าต้องเท่ ๆ หล่อ ๆ มาก ๆ เว้ยถึงจะเป็นได้” เพื่อนคนหนึ่งกล่าว... “ใช่ ๆ แบบข้านี่ไง” เพื่อนอีกคนหนึ่งหลงตัวเองตามประสาเด็ก... แต่ซอรี่ก็ยอมรับว่าเค้าหน้าตาดีที่สุดในกลุ่ม... “ฮะ ๆ อย่างแกเป็นได้แค่คุณครูจน ๆ แหละว๊า..” คำตอกย้ำสุดท้าย ทำให้ซอรี่น้อยใจนัก...แต่เค้าไม่ใช่คนช่างคุย...เค้าไม่ใช่คนที่ชอบเอาปัญหาไปคุยกับคนอื่น...เค้ามักจะ... “ฮะ ๆ ฮ่า นั่นสินะ” หัวเราะกลบเกลื่อนและทำให้คนอื่นสนุกอยู่ตลอดเวลา เด็กชายชอบร้องเพลง และเค้าชอบเพลงกล่อมเด็ก แต่เค้าก็ไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟัง เพราะเค้าไม่ได้มีรูปงาม ไม่ได้หน้าตาหล่อเหลา เค้าคิดว่าเค้าไม่สมควรร้องเพลงให้ใครฟัง ...จึงมีแต่เค้าที่ฟังตัวเองร้องเพลง... ซอรี่ร้องเพลงให้ตัวเองฟังทุกวัน...ทุก ๆ วัน... นานวันจึงกลายเป็นเดือน...หลายเดือนจนกลายเป็นปี ...และหลายปีพ้นผ่าน...จากเด็กชายก็เติบใหญ่....เป็นเด็กหนุ่มที่รูปยังไม่งามเหมือนเดิม... ....ซอรี่กำลังเดินกลับจากโรงเรียน...เค้าเดินผ่านบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง...ดูเหมือนจะเป็นบ้านของเศรษฐี... เค้ากวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้วก็ชะงักกับ ผู้หญิงคนหนึ่งตรงระเบียงบ้าน.... ....เธอช่างสวยงามแม้หน้าตาของเธอตอนนี้จะดูเศร้าหมอง... ผิวของเธอขาวนวลดุจภาพวาด สีชมพูดอกชบาแต้มอยู่บนริมฝีปากอย่างเหมาะสม.... เด็กหนุ่มยากจะหยุดยั้งอารมณ์...เสียงของเค้าดังออกมาจากใจ ลูกคอสั่นระรัวจนกลายเป็นบทเพลง...บทเพลงที่มีแต่เค้าเคยได้ฟัง.... “เทพธิดาองค์น้อย...เจ้าเศร้าหมองเพราะสิ่งใด.... อยากรู้ว่าสิ่งใดทำร้ายดวงใจให้เจ็บช้ำ.... เรื่องราวช่างมืดหม่นอดทนอย่าจดจำ.... อยู่ตรงนี้คนหนึ่งซึ่งเป็นทุกข์จากตัวเธอ อยู่ตรงนี้คนหนึ่งรู้ซึ้งในความเจ็บ... อยู่ตรงนี้เผื่อเธอจะมองเห็น....รักของชั้น เพลงและรักของชั้นจะทำให้เธอคลายทุกข์... ร่างและใจของชั้นหวังให้เธอไม่เดียวดาย.... ทุก ๆ สิ่งของชั้นจะทำแม้น้อยนิด...เพื่อรอยยิ้มของเธอ....” แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 22:19:52 จากคุณ : ปีกสีมืด - [ 22 มี.ค. 49 22:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เธอเป็นใคร.... เสียงของเธอช่างไพเราะยิ่งนัก”เด็กหญิงในภาพวาดเอ่ยถาม “ผะ...ผม เป็นแค่คนที่เดินผ่านมาเท่านั้น...มะ...ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร” เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเค้าควรจะเขิลหรือควรจะอ้ำอึ้งต่อไปดี...และเค้าก็นึกได้ว่าเค้าอยากเห็นรอยยิ้มของเธอ... “ทำไม...เอ่อ....คุณผู้หญิงถึงดูเศร้าหมอง ” “ชั้น....ชั้นอยากเป็นนักร้อง...ชั้นเขียนเพลงได้...ชั้นเล่นดนตรีได้...แต่ชั้นร้องเพลงไม่ได้เพราะเสียงของชั้นน่าเกลียด”....แม้เสียงของเธอจะไม่ไพเราะ แต่ซอรี่ก็ตกหลุมรักเธอซะแล้ว “เธอ...คุณผู้หญิง...คุณเก่งนะ แต่งเพลงก็ได้ เล่นดนตรีก็ได้ แล้วรูปเธอก็งามเกินกว่าใคร...เอ่อ...ถึงเธอไม่ได้เป็นนักร้องแต่เธอก็ยังเป็นศิลปิน...” “ไม่มีเครื่องดนตรีชิ้นไหนไพเราะเท่ากับเสียงของมนุษย์.... ถ้าแค่ร้องเพลงได้ ชั้นจะร้องเพลงที่ชั้นแต่ง ...ชั้นอยากจะร้องเพลงของชั้น” “อ่า....ถ้าคุณผู้หญิงไม่รังเกียจ ผม...กระผมอยากจะขอร้องเพลงของคุณ” แก้มของซอรี่แดงกว่ามะเขือซะอีก...และตอนนี้ดูเหมือนเค้าจะเหงื่อออกมากด้วย.... “ถึงเสียงของเธอจะไม่มีพลัง...แต่น้ำเสียงดี...ชั้นอยากจะลองฟังเพลงของชั้นด้วยเสียงของเธอดู และชั้นชื่อ ยู” “คะ..ครับคุณยู” เค้าร้องเพลงของเธอ.... “คำว่ารัก ของใคร หลาย ๆ คน ที่ช่วยดล บันดาล ทุกสิ่งให้ ที่ทำลาย พลัง ความตั้งใจ อยากจะได้ รู้จัก กับความรัก มีเพียงเหงา เศร้าใจ เป็นเพื่อนชั้น ยังไม่ทัน ได้รัก ก็เจ็บช้ำ ไม่มีภาพ ความสุข ให้จดจำ จะยอมทำ เพื่อให้ได้ ความรักมา ให้ชั้นได้เจอได้มั้ย...ใครสักคนที่โดดเดี่ยวเหมือน ๆ กัน ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะหมดลง ให้ชั้นได้รักได้มั้ย...ให้ชั้นได้รับความรักที่อบอุ่น มีความสุขแม้ตายก็สมหวัง...” แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 22:22:04 จากคุณ : ปีกสีมืด - [ 22 มี.ค. 49 22:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพลงของเธอให้ความเย็นยะเยือกกับหัวใจของซอรี่นัก “เป็นอย่างไรบ้าง.... ผมร้องไม่เพราะใช่มั้ย?” ซอรี่รู้สึกไม่มั่นใจเมื่อได้เห็นหน้าของยูหลังจากฟังเพลงจบ “เปล่าหรอก...เธอร้องเพราะมากเลย...แต่ชั้นไม่คิดว่าเพลงของชั้นจะรู้สึกเศร้าขนาดนี้” ซอรี่รู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นว่าเทพธิดาของตนกำลังเศร้าและเป็นทุกข์ “เพลงนี้ยังแต่งไม่จบใช่มั้ย?” “เอ่อ...อืม”เด็กสาวตอบอย่างไม่มั่นใจ “เพราะชั้นร้องเพลงไม่เพราะ ก็เลยแต่งต่อไม่ได้สักที เพราะชั้นมักจะหลงคีย์ไม่ก็จำจังหวะผิดไปทุกครั้ง” “อย่างนั้นเธอจะแต่งมันจนจบใช่มั้ย?” “อื้ม พรุ่งนี้เธอจะได้มาร้องมันจนจบเพลงดีมั้ย?” ตอนนี้ความดีใจแทบจะล้นปรี่ออกมาจากข้างในเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเทพธิดาองค์น้อยของเค้า.... ซอรี่คอยอย่างใจจดใจจ่อโดยที่ตัวเองแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย....แต่พอไปถึงที่บ้านหลังใหญ่หลังนั้นสิ่งที่รอเค้าอยู่กลับไม่ใช่ ยู เทพธิดาองค์น้อย....บุคคลในชุดสีเขียวอ่อนหลายคนกำลังถอดเครื่องช่วยหายใจจากร่างที่ไร้วิญญาณของเธอ.... ผู้เป็นพ่อออกมาบอกทั้ง ๆ ที่น้ำตายังคลออยู่ที่เบ้า “ยูเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย อยู่มาได้สองเดือนกว่า ๆ แล้ว...ถ้าเพียงแต่แกนอนอยู่บนเตียง...ถ้าเพียงแต่แกไม่ลุกจากเตียงเพื่อจะแต่งเพลง .” พอพูดจบเค้าก็ยื่นกระดาษสองใบทีเปื้อนเลือดให้กับซอรี่... “นี่เป็นของเธอ...สำหรับเธอ” กว่าจะรู้สึกถึงอุณภูมิรอบ ๆ ....ภายในใจล้นปรี่ไปด้วยความเย็นเบา ๆ และ ความว่างเปล่าที่รุนแรง...ม้วนตัวเป็นวงกลมดั่งน้ำวนกระชากอารมณ์ของซอรี่ ไปทั่วทุกรูขุมขน ไม่ใช่ความหวาดกลัว ไม่ใช่ความเหงา แต่เป็นสารของความโศกเศร้าแบบเข้มข้นกัดกินหัวใจ... ซอรี่ยืนอยู่กลางถนน ฝนตกอย่างบ้าคลั่ง แทบจะมองเห็นถนนข้างหน้าได้ไม่เกิน 10 เมตร....เค้าคุกเข่าลงอย่างหมดแรง ก้มหน้าจูบพื้นดิน...และสาปแช่งชะตา...วิงวอนต่อพระเจ้า..... ทุก ๆ อย่างรอบตัว ค่อย ๆ ขาวโพลน เต็มไปด้วยสีขาว น้ำฝนที่ลงมาปะทะตัวค่อย ๆ ลางเลือน เค้าเงยหน้าขึ้น และยืนขึ้นอย่างช้า ๆ เพราะตกใจกับสภาวะที่เจอตรงหน้า เป็นแม่น้ำตัดยาวผ่านหน้าเค้า พื้นดินสองฝั่งมีแต่สีขาว.... “เราได้รับคำวิงวอนของเจ้าแล้ว.... เพียงแต่เจ้าเรียกหา...เพียงแต่เธอขานรับ...เธอจะกลับไปหา...เธอจะฟื้นตื่นขึ้นมา” ซอรี่ไม่รีรอ... ตะโกนเรียกชื่อของเธออยู่หลายครั้ง... “ยูยยยยยยยยยยย.......ยูยยยยยยยย...ยูยยยยยยยยยยยยยย” แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.... และเค้าก็ร้องเพลง....เพลง ๆ หนึ่งที่เค้ายังจำได้... “ปิดตาลงแล้วรู้สึกมั้ยคนดี มือของชั้นสัมผัสกับตัวเธอ ใจของเธอกำลังถูกโอบกอด ด้วยความรัก ...ความห่วงใย แสงสว่างของพรุ่งนี้... จะทำให้เธอลืมตา... ด้วยพลัง..... ด้วยสติปัญญา... และด้วยหัวใจ....” ซ้ำไปซ้ำมา...เค้าร้องจนสุดเสียง...ร้องไปเรื่อย ๆ... แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 22:23:30 จากคุณ : ปีกสีมืด - [ 22 มี.ค. 49 22:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผิวหนังเริ่มรู้สึกถึงความเย็นของเม็ดฝน... สีขาวรอบ ๆ เริ่มหายไปเหมือนกับเค้าเพิ่งตื่นจากความฝัน... ฝนยังคงตก...และเท้ายังคงวิ่ง...วิ่งกลับไปยังบ้านของเธอ...สถานที่ที่เค้าได้พบกับเทพธิดาของเค้า.... .พายุฝนผ่านพ้น น้ำค้างบนใบไม้ทอประกาย...ซอรี่หยุดยืนหน้าประตู.... เหมือนกัน...เหมือนกับครั้งแรกที่เค้าหยุดยืนที่นี้...ระเบียงบ้านที่ถูกออกแบบมาเหมือนจัดฉาก...และผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่ที่เดิม... ที่ต่างไปจากเดิมคือเด็กผู้หญิงกำลังร้องเพลง ด้วยเสียงอันไพเราะ...เกินกว่าจะเคยได้ยินที่ไหน....เป็นเพลงกล่อมเด็กที่ซอรี่คุ้นเคย... รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม.... เค้าดีใจไม่ต่างจากคนภายในบ้านหลังนั้นเลย.... เค้าสูดหายใจเข้าและเปล่งเสียง....แต่สิ่งที่ออกมามีเพียงลม... เสียงลมหายใจแหบ ๆ... เค้าตกใจ.... เกิดความกลัว.... ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรเค้าหันหลังและเดินกลับ... “เดี๋ยว!....เดี๋ยวก่อน.... เธอ...เด็กหนุ่มที่มาหาชั้นเมื่อวาน...และชั้นก็ได้ยินเสียงของเธอก่อนที่ชั้นจะฟื้น” เสียงใสกังวานของเด็กสาวร้องเรียก.... “......”เด็กหนุ่มหยุดเดินและไม่พูดอะไร.... “เธอเป็นคนเรียกชั้นใช่มั้ย....เป็นคนที่ตามชั้นกลับมา... ชั้นอยากรู้จักเธอ....เธอชื่ออะไร.... ตอนที่ชั้นฟื้นขึ้นมาไม่รู้ทำไมเสียงของชั้นดีขึ้น ดีกว่าเดิมมาก ๆ น้ำเสียงเพราะเหมือนเสียงเธอเลย...เรามาร้องเพลงด้วยกันนะ....” “......”เด็กหนุ่มยังคงเงียบ....ก่อนจะหยิบเศษกิ่งไม้แถวนั้นขึ้นมาเขียนบางอย่างบนพื้นทราย....และเดินจากไป.... เด็กสาวตกใจและรีบวิ่งจากระเบียงโดยไม่ฟังเสียงห้ามจากคนในบ้าน.... เธอหยุดยืน...และมองแผ่นหลังของเค้าค่อย ๆ จากไป ก่อนที่จะอ่าน...บนพื้น... “Sorry Icantsing” จากคุณ : ปีกสีมืด - [ 22 มี.ค. 49 22:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งงๆแฮะ เหมือนจะเศร้าๆนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 23 มี.ค. 49 08:46:04 ]