วันนี้แล้วสิที่ต้องแยกจากกัน
นึกถึงวันเวลาแล้วพาให้ใจหาย
หกปีผ่านมาได้ รบ.มาหนึ่งใบ
จบมอปลายทั้งทีทำไม๊ทำไมเสียน้ำตา
น่าจะดีใจสิ ที่ไม่ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า
แต่ทำไมภาพวันเก่าเก่า กลับย้อนคืนมาหา
เมื่อวันวานยังสนุกสนานเฮฮา
แต่วันนี้เหว่ว้า ไม่มีใคร
ไม่ได้นั่งกินข้าวโรงอาหาร
ไม่ได้คืนบัตรแก้ว-ถ้วย-จานเหมือนวันไหน
ไม่ได้โดดเรียน-วิ่งหนีอาจารย์อีกต่อไป
ไม่ได้นั่งหดคอกลัวกรรไกรของอาจารย์
ไม่ต้องร้องเพลงชาติ-สวดมนต์ตอนเช้า
ไม่ได้นั่งเมาธ์ในแถวอย่างสนุกสนาน
ไม่ต้องปฏิญาณตนเสียงดังเพราะกลัวอาจารย์
ไม่ต้องนั่งตากแดดนานๆ อีกต่อไป
เหลือบไปเห็นเสื้อนักเรียนแขวนข้างฝา
เห็นก็รู้ว่าใช้งานมานานแค่ไหน
แต่วันนี้ทำไมหน้าตามันแปลกไป
มีลายมือใครเขียนไว้เสียมากมาย
เฮ้ย! ไอ้นี่เขียนฮาดีนี่หว่า
แต่ไอ้นี่เขียนได้ฮากว่าเป็นไหนๆ
ไอ้นั่นก็ดี ไอ้นี่ก็โดนใจ
ก็ว่ามันฮานะ แต่ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมา
เอ๊ะเราร้องไห้หรือนี่
ร้อยวันพันปีน้ำตาไม่เห็นเคยไหล
ทำยังกับจะไม่เจอกันไปได้
ถึงจะแยกกันไป แต่ยังไงก็ต้องเจอ
ถึงจะต้องจากกันในวันนี้
วันดีคืนดีต้องได้พบกันไม่ใช่เหรอ
ประเทศไทยไม่ได้ไกลกันเกินพบเจอ
อยากจะบอกดังๆ ไม่ได้เว่อร์ "กุรักเมิง"
ป.ล. ตรง "กุรักเมิง" มันเป็นคำไม่สุภาพอ่ะครับ เลยเลี่ยงได้แค่นี้อ่ะ แหะ แหะ
*แก้นิดหน่อยครับ แบบว่าเป็นอันเก่าน่ะครับ ลืมดู
แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 49 10:36:08
จากคุณ :
OgaRyu 
- [
23 มี.ค. 49 10:30:37
]
เพื่อน...
