ความคิดเห็นที่ 1 ความเห็นส่วนตัวของผมนะครับ ตรงที่เรามีพล็อตเรื่องอยู่ในใจ แล้วเราก็คิดหาเหตุผล เหตุการณ์ สร้างความสมจริงให้กับมัน   ถึงมันจะไปพ้องไปคล้ายกับผลงานของคนอื่น (ไม่ว่าจะดังหรือไม่)  ผมว่าไม่น่ามีปัญหาหรอกครับ  เพราะความบังเอิญในลักษณะที่ว่า ไม่มีทางที่จะไปซ้ำหรือไปเหมือนแบบหมดทั้งท่อนได้แน่ๆ ผมว่าเป็นไปได้มาก ที่ส่วนเสี้ยวต่างๆ ที่มาประกอบกันเป็นเรื่องราวของเรา มันจะไปพ้องกับตรงนั้นตรงนี้ได้ เช่น นางเอกมีแม่เลี้ยงใจร้าย (เอ้า ซินเดอเรลล่า) พระเอกเข้าใจนางเอกผิด แม่เลี้ยงวางแผนร้าย ฯลฯ เพราะสิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องราวของโลก ที่คนในวัฒนธรรมเดียวกันมีความรับรู้คล้ายๆ กัน แต่พอมาประกอบกันเป็นเรื่องราว มีความสลับซับซ้อน มีรายละเอียด มีเหตุการณ์ มีบุคลิก มีบทสนทนา  ถ้าไม่หยิบมาลอก ยังไงก็ไม่เหมือนหรอกครับ   ผมมั่นใจว่างั้นนะ ทุกวันนี้ที่เขียนไปด้วย อ่านงานของเพื่อนๆ บนถนนไปด้วย  ก็สังเกตเห็นว่าความพ้องลักษณะนี้มันเกิดขึ้นได้ บางทีเราคิดอยู่ก่อน แล้วเขียนออกมา ยังไม่ได้โพสต์ แต่มาอ่านเจอเรื่องที่โพสต์แล้ว ไอเดียคล้ายๆ กันก็มี   บางทีความคล้ายก็เกิดจากการแก้โจทย์ที่เราวางไว้เองก็มี คล้ายก็คือคล้าย ถ้าไม่ได้ลอก ยังไงก็ไม่ได้ลอกครับ ส่วนที่น่าระมัดระวังคือตรงที่คุณณินทิราเขียนไว้ว่า "มีบ้างในบางครั้ง ( แทบทุกบท ) สำหรับนักเขียนหน้าใหม่ ที่ไม่มีประสบการณ์ซักเท่าไหร่ และบบรยายไม่เก่ง สื่อสารไม่เป็น ( เราคิดว่าเราเป็นคนพูดไม่เก่ง ทำให้เราสื่อสารไม่ดีพอ ) จะต้องพึ่งพานักเขียนรุ่นก่อน ๆ ช่วยเป็นอาจารย์สอนวิชาให้ อาจจะดูสำนวนในการเขียน ในการบรรยาย  อย่างเช่น คุณจะบรรยายคฤหาสน์หลังหนึ่งอย่างไร ให้ผู้อ่านเห็นภาพตามที่เราต้องการจะสื่อให้ หรือมองเห็นภาพอย่างที่เราอยากให้เห็น บางครั้งก็ต้องนำสำนวนของนักเขียนรุ่นพี่มาช่วยบ้างค่ะ" อันนี้อันตรายมากครับ เมื่อไหร่ที่เปิดตำรากาง แล้ว "นำสำนวนของนักเขียนรุ่นพี่มาช่วยบ้าง" อันนี้ก็ลอกแน่ๆ ครับ ผมว่าการบรรยายไม่เก่ง สื่อสารไม่เป็น ไม่ควรแก้ด้วยการกางตำราหาสำนวนนะครับ ควรจะแก้ด้วยการ สั่งสม มากกว่า นั่นคือ อ่านให้มากๆ อ่านให้กว้าง ช่างสังเกต  ทุกครั้งที่อ่าน คอยสังเกตตัวเอง ว่าเห็นภาพมั้ย ถ้าเห็นภาพ ผู้เขียนใช้เทคนิคการบรรยายอย่างไร มันอยู่ที่ภาษา ศัพท์ที่ใช้ หรืออยู่ที่การเรียงลำดับความคิด การเรียงลำดับเรื่องที่บรรยาย ถ้ารักจะเขียน ให้ทำอย่างนี้อยู่เสมอ แล้วมันจะซึมซับ แต่ไม่เข้าหัวแบบเป็นดุ้นๆ ยกมาทั้งประโยค  จะมาแบบมีความเข้าใจ พร้อมจะงัดเทคนิค (ไม่ใช่สำนวน) ออกมาลองใช้ในงานของตัวเอง แล้วถ้าเขียนๆ อยู่ มันเกิดตัน บรรยายไม่ออกจะทำไงดี สำหรับผมคิดว่า ก็จงเขียนเองต่อไป ถึงบรรยายแล้ว ไม่สวยหรู ไม่เห็นภาพ อย่างงานของ "นักเขียนรุ่นพี่" ที่เราจะไปยืมสำนวนมาช่วย แต่มันก็เป็นสำนวนของเราเอง กลั่นมาจากสมองของเราเอง ในอนาคต เมื่อเราเขียนไปเรื่อยๆ (บางทีเขียนไปท้ายๆ เรื่อง) เริ่มจับอารมณ์ของเรื่องได้ เราก็ย้อนกลับมาขัดเกลาภาษาของเราให้ดีขึ้นได้ครับ ขอเพียงแค่ ให้เขียนเอง เท่านั้น  ดีน้อยดีมาก ก็งานของเราครับ เรื่อง "ไกด์นำทาง" ที่อยากได้ ผมได้เสนอกลวิธีในการ "อ่าน" เพื่อเรียนรู้สำหรับการ "เขียน" ไว้แล้ว  หวังว่าจะเป็นเหมือนเครื่องมือ ไม้บรรทัด เข็มทิศ ได้บ้าง เราถึงมักได้ยินกันมาเนืองๆ ไงครับ ว่าการเขียนเริ่มต้นจากการอ่าน เพราะการอ่านทำให้เราซึมซับศิลปะการใช้ภาษา และการเขียนคือการสำแดงศิลปะนั้นออกมา ด้วยตัวของเราเอง อย่างเป็นตัวของเราเอง ตรงที่คุณณินทิราทิ้งท้ายไว้ว่า "อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้เริ่มชั่งใจถามตัวเองว่า ขอบเขตของคำว่าลอกเลียนกับความคิดสร้างสรรค์ อยู่ที่ตรงไหนกัน !! และผลงานที่เรากำลังทำขึ้นมาเป็นการไม่ให้เกียรตินักเขียนท่านอื่นหรือไม่" ผมว่าเส้นแบ่งที่หายาก ไม่ได้อยู่ระหว่าง "ลอกเลียน" กับ "ความคิดสร้างสรรค์" หรอกครับ  อันนั้นมันไกลกันมาก ที่คงจะห่วงกัน น่าจะเป็นระหว่าง "ลอกเลียน" กับ "เรียนรู้จากผู้อื่น" มากกว่า   ส่วนตัวผมเองก็พยายามระมัดระวังเส้นแบ่งนี้เหมือนกันครับ เพราะการที่เราอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ บางทีก็ทำให้รู้สึกว่า "พล็อตที่ไม่เหมือนใครมันจะยังมีอีกหรือ" ได้เหมือนกัน แต่ผมก็ยังเชื่อว่า ถ้าเราคิดจากเมล็ดต่อยอดขึ้นมาจนเป็นต้นไม้ของเราเอง ยังไงก็ไม่เหมือนใครหรอกครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 มี.ค. 49 15:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับคำตอบ ทำให้เราได้ข้อเตือนสติอย่างหนึ่งก็คือ อ่านหนังสือให้เป็น ไม่ใช่อ่านเพียงผ่านตาเท่านั้น  แล้วเมื่อนั้นอะไร ๆ ก็จะตามมาอีกเยอะ อย่างน้อย ก็ได้เสพความสุขจากผลงานของนักเขียนค่ะ จากคุณ : ณินทิรา (ณินทิรา) - [ 23 มี.ค. 49 16:58:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อือม์ พูดในฐานะคนชอบเขียนเหมือนกันนะคะ จริงอยู่พล็อตนิยายในโลกก็มีอยู่ไม่มากหรอกค่ะ เป็นไปได้อยู่แล้วที่ พล็อต มันจะมาซ้ำกัน ถือว่าเป็นเรื่องไม่แปลก แต่ว่าการที่แต่ละคนที่ใช้พล็อตเดียวกันเขียนออกมานี่สิคะ มันไม่มีทางที่จะเหมือนกันได้หรอกค่ะ เคยมีบ.ก. ท่านหนึ่งได้กล่าวเอาไว้ว่า ถ้าให้พล็อตคน 10 คนเขียน ซึ่งเป็นพล็อตเดียวกัน เนื้อเรื่องออกมาก็จะไม่เหมือนกันเลยค่ะ เพราะฉะนั้นแล้ว ถ้าเราเขียนด้วยมือ ด้วยมันสมองของเรา และที่สำคัญ ด้วยใจแล้วละก็ ไม่เหมือนใครแน่นอนค่ะ ****** พยายามต่อไปนะคะ แล้วเรามาพยายามด้วยกันนะ ********* จากคุณ : เนตรนภัส - [ 23 มี.ค. 49 17:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความจริงคุณพีทตอบไว้ครอบคลุมแล้วนะคะ แต่อยากพูด...เอ๊ย...เขียน อะไรอีกสักนิด พี่เคยทำอย่างที่น้องบอกนะคะ คือ พอเขียนไม่ได้ นึกไม่ออกแล้วเปิดหาฉากในหนังสือที่เราคิดว่าใกล้เคียงกัน แต่การเปิดหาของพี่ ไม่ใช่เพื่อ 'ลอก' สำนวนของนักเขียนท่านนั้นนะคะ แต่เป็นการเปิดเพื่อดูกลวิธีในการเขียนของนักเขียนท่านนั้นมากกว่า อย่างเช่น เวลาที่เขาบรรยาลักษณะท่าทางของคน จะมีวิธีการบรรยายอย่างไร นักเขียนแต่ละคน บรรยายละเอียดมากน้อยแตกต่างกันไปค่ะ เราเปิดดู เพื่อ 'เรียนรู้' ได้ แต่การเรียนรู้นั้น มิใช่การ 'ลอก' ต่อมา...เมื่อวิชาแก่กล้าขึ้นอีกหน่อย พี่จะไม่ใช่วิธีนี้ แต่ใช้การหลับตาและนึกภาพ หรือ จินตนาการ ถ้าเราวาดภาพในสมองเราได้ เราจะสามารถเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือได้ค่ะ ส่วนเรื่องพล็อตอย่ากังวลไปเลยค่ะ พล็อตในโลกนี้มันซ้ำกันได้ เขาบอกกันว่า ในโลกนี้มีพล็อตแค่ 10 พล็อตเองค่ะ ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเอาอะไรมาผสมกับอะไร ถ้าเราคิดเอง ยังไงก็ไม่มีวันไปซ้ำกับคนอื่นหรอกค่ะ แม้ว่าจะมีส่วนคล้ายกันก็ตาม อ่านมากๆ และก็ต้องเขียนมากๆ ค่ะ ถ้ายังติดขัดในบทบรรยา ก็ต้องฝึกค่ะ หยิบภาพสถานที่ ภาพผู้คน แล้วบรรยายสิ่งที่เห็นออกมาเป็นตัวหนังสือ ทำอย่างนี้เรื่อยๆ วันหนึ่งก็เก่งเองค่ะ ต้องพยายามมากๆ นะคะ อย่าท้อถอย จากคุณ : คีตาญชลี - [ 23 มี.ค. 49 17:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อย่าคิดเป็นตัวหนังสือซิครับ คิดเป็นภาพ แล้วก็บรรยายภาพนั้นออกมาเป็นตัวหนังสือด้วยสำนวนของเราเอง นี่จึงเรียกจินตนาการที่แท้จริง   การเปิดหนังสือแล้วเลียนแบบ(ไม่ถึงกับลอก) วิธีการบรรยายของคนอื่น ความภูมิใจในงานของเราก็จะต่ำลง แม้จะไม่ได้ลอกตรงๆ แต่ก็เราก็รู้ดีแก่ใจกว่าใครว่าเราทำอะไรไป ปัจจุบันพอคนเริ่มเขียนนิยายต่างก็คิดว่าจะขายมันอย่างไร ถึงจะออกมาเป็นเล่ม น้อยคนที่จะคิดว่าเขียนอย่างไรให้มีความสุข ความสุขที่ขายได้ กับสิ่งขายได้แล้วมีความสุขมันต่างกัน จากคุณ : egotech - [ 23 มี.ค. 49 20:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบความคิดที่บอกว่า...ให้คิดด้วยภาพจัง ========== เดาว่ากว่าที่นักเขียนจะเขียนนิยายออกมาสักเรื่องคงต้องมีภาพและจินตนาการอยู่ในใจแล้วแน่ๆ ฉากนั้นบทนั้นตัวละครต้องใส่เสื้อผ้ายังไง สิ่งแวดล้อมเป็นอย่างไร พูดจาล กษณะไหน คิดว่าภาพของนักเขียนเขาต้องแจ่มชัดแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่สามารถสื่อสารให้เราซึ่งเป็นคนอ่านเข้าใจได้ชัดแจ้งได้ ที่เห็นเด่นชัดก็มีเป็นอาทิ นิยายของคุณทมยันตี คุณโสภาค (อันนี้ในความเห็นส่วนตัวนะคะ) ที่บรรยายทีแทบจะเห็นพระเอกลอยเด่นมาอยู่ตรงหน้า หรือบางทีแทบจะได้ยินเสียงน้ำตกจริงๆ ในฉากธรรมชาติ อืม...ตัวเองกำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่เนี่ย  - -" สงสัยจะกินมากไปหน่อย เอิ๊ก.. ขอโทษจขกท.ด้วยค่ะที่ตอบไม่ตรงประเด็นซะเลย... แค่คำตอบของใครบางคน ทำให้เกิดจินตนาการจนออกมาแสดงความเห็นด้วยไม่ได้น่ะค่ะ ^ ^" แหะๆๆ จากคุณ : คณิตยา - [ 23 มี.ค. 49 21:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มารับฟังความคิดเห็นค่ะ ^ ^ .. คงไม่ได้จะตอบคำถามค่ะ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรดี ตัวเองก็ไม่ได้แก่กล้าวิชา หน้าใหม่เพิ่งริ่เข้าวงการเหมือนกันน่ะค่ะ.. เอาเป็นยกตัวอย่างจากตัวเองแล้วกันนะคะ เวลาจะบรรยายฉาก บรรยายตัวละคร ก็จะคิดเป็นภาพเหมือนกันค่ะ นึกออกมาในหัวแล้วก็บรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือ แบบนึกอย่างไร ก็บรรยายไปอย่างนั้นเลย ซึ่งจะเหมือนกับการบรรยายจริงๆ ความสละสลวยอะไรก็ไม่มี บางทีก็วกวนเสียด้วยซ้ำ(จริงๆ เป็นทุกครั้งเลยง่า..) พอจบฉากหนึ่ง หรือรู้สึกว่าบรรยายตามที่นึกออกไปแล้ว ก็จะกลับมาอ่าน สิ่งที่เราเขียนออกมา จากนั้นก็จะเริ่มทำการเกลาๆ ถ้อยคำหรือสำนวน พยายามให้อ่านแล้วดูลื่นที่สุด บางทีก็อ่านแล้วอ่านอีก แก้แล้วแก้อีกเหมือนกัน แต่นั้นก็คือสิ่งที่เราคิด สิ่งที่เราเขียนออกมาเป็นของเราเอง เรื่องแรกๆ สำนวนอาจยังไม่ดี ยังไม่ถูกใจ แต่เรื่องต่อๆ มาก็จะดีขึ้นเอง ขอแค่รู้จักฝึกฝนไปเรื่อยๆ น่ะค่ะ แถมอีกนิดคือเรื่องพล็อต เห็นด้วยกับหลายๆ คนว่าพล็อตมันก็มีกันไม่กี่พล็อต อ่านไปอ่านมามันก็คุ้นๆ นะ บางทีเรื่องนี้อาจจะได้ไอเดีย ได้แรงบันดาลใจ มาจากอีกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่อ่านแล้วชอบ ตัวเองก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าพล็อตเรื่องที่แต่งจะไปคล้ายเรื่องของใครบ้างหรือเปล่า เพราะไม่ได้อ่านนิยายมากเท่าไหร่เหมือนกัน แต่ต่อให้พล็อตไปคล้ายใคร ก็คิดว่าไม่ลอกใครแน่ค่ะ เพราะมันมีสิ่งที่กำกับอยู่อีกอย่างก็คือบุคลิก คาแรกเตอร์ตัวละคร แล้วเป็นคนชอบใส่ความคิดลงในตัวละครของตัวเองด้วย คิดว่า ถ้าให้ตัวละครเป็นอย่างนี้ เหตุการณ์แบบนี้จะทำอย่างไร หรือบางทีก็สมมติตัวเองว่าถ้าเป็นเรา เราจะทำอย่างไร ซึ่งอันนี้มันก็จะทำให้ เป็นรายละเอียดปลีกย่อยที่ต่างจากเรื่องของคนอื่นออกมาแน่นอน (คงไม่มีให้คิดเหมือนใครทั้งหมดร้อยเปอร์เซนต์หรอกนะคะ) ถ้าคิดว่าตัวเองยังสำนวนไม่ดี ก็ฝึกฝนกันได้ค่ะ จริงที่ว่านักเขียนเก่งๆ มีพรสวรรค์ แต่อย่างไรก็ตาม ต้องมี พรแสวง ด้วยค่ะ ฉะนั้นสู้ๆ ค่ะ เสาะแสวงหา ทั้งวิชาความรู้(อ่านมากๆ) แสวงหางานของตนเอง หาสำนวนตนเอง นั่นคือความภูมิใจค่ะ ^_________^ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 23 มี.ค. 49 23:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นักเขียนผู้ใหญ่ท่านหนึ่งแนะนำว่า ให้เขียนจากสิ่งที่เรารู้จริงเท่านั้น ดังนั้นในนิยายที่จะเขียน เราต้องมีภาพของพระเอก และนางเอก ตัวประกอบอื่น อยู่ในความคิดแล้ว ซึ่งอาจนำมาจากตัวตนจริงที่เราเคยพบเห็น ฉากก็เช่นเดียวกัน จะเป็นบ้าน เป็นวัด เป็นน้ำตก หรือสภาพภูมิประเทศที่ใด เ ราก็มีภาพเหล่านั้นจากของจริง อยู่ในความคิดแล้ว เช่นกัน ส่วนความคิดความรู้สึกของตัวละครนั้น เราจำเป็นต้องสร้างขึ้น และให้คงที่อยู่ตลอดไปเหมือนนิสัยคนจริง ๆ ที่เราเอามาเป็นแบบ แล้วก็เขียนไปตามพล็อตที่วางไว้โดยไม่ต้องคำนึงว่าจะซ้ำกับใครหรือไม่ โดยไม่อ่านสำนวนของใครในเวลาเขียนเลย พอจะเป็นคำแนะนำที่เข้าท่าไหมครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 24 มี.ค. 49 04:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขาก็แนะนำกันดีๆทั้งนั้นเลย... มาเก็บคำแนะนำด้วยคน.... จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 24 มี.ค. 49 07:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มองเป็นภาพ...แล้วถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือ... ง่า...พูดฟังเหมือนดูง่าย แต่ต้องพยายามค่ะ ^ ^ ปกติจะใช้วิธีถอดวิญญาณไป 'สิง' อยู่ในตัวละครแต่ละตัว ไปเลยอ่ะค่ะ (เหมือนหมอผีเลยวุ้ย! ฮา...) เป็นกำลังให้เขียนเก่งๆ นะค้า ^ ^ จากคุณ : CharacterZ (ตัว(Z)) - [ 24 มี.ค. 49 10:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ของปุณคิดเป็นภาพเหมือนกันค่ะเเล้วเขียน เเต่คิดเปนภาพอย่างละครทีวีที่เราดูกันเลยค่ะ ว่าตัดมารับหน้าคนนี้เพื่อพูดประโยคนี้อะไรเเบบนี้ เพื่อนที่อ่านนิยายปุณก็จะบอกว่า รู้เลยว่าเคยทำงานละครมาก่อน เล่นเขียนออกมาเเบบนี้เลย เเหะๆ   เล่าให้ฟังเพราะว่าวิธีอาจจะช่วยในการเขียนได้ มากขึ้น เห้นด้วยค่ะกับการคิดเป็นภาพ สามารถให้เราเขียนได้ง่ายขึ้น เขียนบ่อยๆอ่านเยอะๆ จะช่วยทำให้สมองจดจำเเละต่อไปจะเขียนได้คล่องมากขึ้นค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ สำหรับคนที่อยากเขียน สิ่งที่ยากอาจจะเป็นการเขียนออกมา เเต่สิ่งที่ยากที่สุดของปุณคิดว่า การเขียนให้จบเป็นสิ่งที่ยากที่สุด เพราะต้องใช้องค์ประกอบหลายๆอย่าง ทั้งความอดทน ความสม่ำเสมอ ซึ่งตอนนี้ปุณก็พยายามฝึกอยู่ค่ะ เขียนให้จบทีละเรื่อง น่าจะเป็นการดีที่สุด เหนื่อยเเต่ภูมิใจนะเวลาเขียนเรื่องจบ จะมีความสุขมากๆๆๆ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 24 มี.ค. 49 10:28:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คคห ที่ 9 ยังต้องมาเก็บคำแนะนำอีกเหรอคะ ^^ กลับมาอ่านอีกรอบแล้วก็รู้สึกว่า นักเขียนแต่ละคนก็มีวิธีการคล้ายคลึงกันนะคะ คือ การมองให้เห็นภาพในสมองตัวเองก่อน จึงค่อยถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือ สำหรับฉากและสถานที่ ถ้าไม่เคยไป ไม่เคยเห็น หรือถึงเคยไป เคยเห็น แต่มันนานแล้ว อาจจะลืม แนะนำเลยค่ะว่าหาภาพมา แล้วก็บรรยายตามภาพนั้น ดีที่สุดค่ะ โดยส่วนตัวในเรื่องที่เขียนนั้น มักจะใช้ฉากสถานที่ที่ตัวเองเคยไปมาแล้ว แต่ก็มีบ้างค่ะ ที่อาจจะลืมว่ามีรายละเอียดอย่างไร ก็จะเสิร์ชหาภาพมานั่งดูค่ะ ในเรื่องที่สองของตัวเองมีฉากเป็นบ้านหลังน้อยในไร่ชาบนเขา บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่เซฟภาพมาจากเนต เพราะชื่นชอบโดยส่วนตัว ตอนเขียนก็จะเปิดภาพบ้านหลังนั้น แล้วบรรยายบ้านตามที่เห็นในภาพ ก็ช่วยได้เยอะนะคะ หรืออย่างฉากคอนโดในอีกเรื่องหนึ่ง ก็จะไปเสิร์ชหาคอนโดในแบบที่ชอบมา แล้วบรรยายว่าพื้นที่ในคอนโดนั้น มีห้องอะไรอยู่ทางไหน มีการตกแต่งอย่างไร วิธีเหล่านี้ทำให้ง่ายต่อการเขียนค่ะ ในส่วนของการพูด การแสดงอารมณ์นั้น บางทีตัวเองจะพูดไดอาล็อกที่จะเขียนออกไปดังๆ พูดเพื่อที่เราจะได้ฟังและพิจารณาว่ามันใช้ได้หรือไม่ ถ้าคนเขาคุยกันจริงๆ เขาจะคุยกันอย่างนี้หรือไม่ เหมือนลักษณะท่าทาง การยิ้ม การหัวเราะ บางทีก็จะลองยิ้ม ลองหัวเราะแบบนั้นออกมาจริงๆ เพื่อที่จะดูว่ามันจะเป็นการยิ้ม การหัวเราะแบบไหน ยิ้มเยื้อน ยิ้มยั่ว ยิ้มเยาะ หรือยิ้มมุมปาก เพราะฉะนั้นเวลาที่เขียนหนังสือ พี่เลยต้องอยู่คนเดียวค่ะ ^^ อีกอย่างหนึ่งที่อยากบอกคือ...อารมณ์กับการเขียนหนังสือ แน่นอนว่าในการเขียนหนังสือ ควรต้องมีอารมณ์ร่วมด้วย แต่อย่ายึดติดกับสิ่งนี้มากเกิน จนทำให้เกิดอาการ - - ไม่มีอารมณ์ เลยเขียนไม่ออก - - เพราะเจ้าสิ่งนี้คือตัวทำลายนักเขียนมานักต่อนักแล้วล่ะค่ะ พี่เคยเกิดอาการแบบนี้จนหยุดเขียนหนังสือไปสองปีเต็ม การเขียนหนังสือ ก็เป็นการสู้กับตัวเองอีกทางหนึ่งนะคะ เราต้องเอาชนะใจเราเองในหลายๆ ทาง อย่างที่น้องปุณว่าก็เป็นอีกทางหนึ่งที่เราจะต้องเอาชนะตัวเอง นั่นคือ...การเขียนให้จบค่ะ แต่ก่อนพี่ก็เขียนไม่เคยจบสักที เพราะใจมันไปเร็วกว่าสมองที่คิด เรื่องในใจเราจบแล้ว แต่สมองมันคิดตามไม่ทัน ในที่สุดก็เบื่อ หยุดเขียน ไปเริ่มเรื่องใหม่ แล้วก็ไม่จบอีก พี่เพิ่งจะเอาชนะตัวเองได้เมื่อปีที่แล้วเองค่ะ เอาชนะตัวเองจนทำให้เรื่องที่เขียนค้างไว้เมื่อสองปีก่อน จบลงได้ด้วยดีตอนกลางปี และเข็นเรื่องที่ดองๆ ไว้จบลงอีกเรื่องตอนปลายปี ตอนนี้สองเรื่องนั้นวางแผงอยู่ในร้านหนังสือ เป็นความภาคภูมิใจ สุขใจทุกครั้งที่เห็น และทุกครั้งที่เขียนเรื่องๆ หนึ่งจบ มันจะมีความสุขมากๆ ทีเดียวค่ะ แหะๆ พล่ามมาเยอะแล้ว แถมมาสองรอบแล้วด้วย เดี๋ยวคนอื่นจะรำคาญกันซะเปล่าๆ นะคะ แต่อยากให้น้องๆ ที่รักจะเขียนหนังสือ เขียนนิยาย ได้สานฝันจนบรรลุความสำเร็จค่ะ ^___^ จากคุณ : คีตาญชลี - [ 24 มี.ค. 49 11:34:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะกลับมาอ่าน แล้วก็รู้สึกมีความสุขครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 มี.ค. 49 16:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านคห.ข้างบนแล้วอยากระบาย..เอ้อ ปรับทุกข์จัง ^ ^" เพราะบ่อยครั้งตัวเองปล่อยให้การเขียนขึ้นอยู่กับอารมณ์ อย่างที่คุณคีฯ ว่าจริงๆ บางทีไม่มีอารมณ์อยากเขียน ก็ไม่เขียนซะอย่างนั้น ทิ้งค้างเติ่งไว้อย่างนั้น ทั้งที่มีเวลาว่าง (ซึ่งหายากเต็มที) แต่กลับมานั่งนอนอ่านนิยายแทน และบ่อยครั้งอยากเขียน แต่กลับเขียนไม่ออก เพราะติดขัดอุปสรรคปัญหาตัวที่เรียกว่า "ความคิด" ก็จะเอาเวลานั้นไปทำอย่างอื่น (เช่น อ่านนิยายอีกนั่นแหละ) ทำให้ตัวเองเป็นคนที่เขียนอะไรไม่จบสักที หรือใช้เวลานานมากๆๆ กว่าจะจบ เห็นงานของคุณคีฯ คุณโตฯ ที่ออกมาถี่แล้วยังนึกทึ่งแกมนับถือ บ่อยครั้งถามตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าพี่ๆ เขาทำกันได้อย่างไร นับถือค่ะ ^ ^ ======= ไม่มีอะไรค่ะ...ไม่ได้เข้ามาตอบประเด็นจขกท.(อีกตามเคย) แต่เข้ามาระบาย เพราะเห็นคห.ของคุณคีฯ แล้วรู้สึกว่าโดน ...แทงใจดำ  เอิ๊ก.. ป.ล.ที่แก้ไข เพิ่มคำบางคำที่ตกหล่นค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 49 18:34:16 จากคุณ : คณิตยา - [ 24 มี.ค. 49 18:31:26 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่าน และเก็บเกี่ยวความรู้ อิอิอิ จากคุณ : wayo - [ 24 มี.ค. 49 18:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามานั่งหูผึ่งกลางวง :) จากคุณ : ธามาดา - [ 24 มี.ค. 49 19:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เก็บเกี่ยวความรู้ค่ะ เพื่อ อนาคตจะได้เป็นนักเขียนที่ดีได้ จากคุณ : oreocream - [ 25 มี.ค. 49 21:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาเก็บเกี่ยววิชาด้วยคนค่ะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 26 มี.ค. 49 17:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่รู้นะคะ เพราะว่าไม่ได้เป็นนักเขียน... อิอิ แต่ว่าสำหรับการบรรยายอะไรสักอย่างของการบ่นผ่านตัวหนังสือ ของกิฟท์ก็คือ ตอนแรกก็ต้องนั่งทางในหาพล็อต (นั่งทางในจริงๆ เพราะพล็อตที่ได้นี่มักจะมากับความฝัน) อันนี้นี่ขึ้นอยู่กับดวงและสิ่งแวดล้อมครับ ว่าจิตไร้สำนึกจะวิวรณ์หาอะไร แล้วก็เริ่มหาข้อมูล เช่น ยุคไหน เหตุการณ์อะไร การศึกษาเขาเรียนกันยังไง อาชีพของตัวละครเขาต้องทำงานยังไง เสื้อผ้าแบบไหน โอ๊ยย สารพัดกับการหาข้อมูล จนไอ้คนที่เราเล่าพล็อตฟังนั้นทนรอไม่ไหว เอาไปเขียน และยำเองซะงั้น ^ ^' พอหาข้อมูลได้แล้ว ก็เริ่มวาดภาพตัวละครว่าทรงผมอะไร หน้าตาแบบไหน สไตล์การใส่เสื้อผ้าจะเป็นยังไง เพื่อให้เห็นภาพ (การวาดไม่จำเป็นจะต้องวาดให้สวยงามก็ได้คับ แค่ให้เห็นเป็นรูปร่างก็พอแย้ว อิอิ) ถ้านึกไม่ออกก็ดูตามนิตยสารแฟชั่น หรือพวก FHM หรือ Maxim ก็จะช่วยได้มากทีเดียว... ส่วนพวกสถานที่ที่เป็นบ้านหรือที่ทำงานของตัวละครนั้น ก็จะพยายามวาดแปลนว่า อะไรวางอยู่ตรงไหน เผื่อเวลาเขียนไปๆ แล้วเกิดลืมขึ้นมา จะได้ไม่หน้าแตก.. อิอิ อาจจะดูแบบบ้านจากหนังสือบ้านและสวนก็ได้ครับ บ้านสวยๆ เพียบเลย แค่นี้... เราก็แทบจะไม่ต้องพึ่งงานเขียนของปรมาจารย์ทั้งหลายเลยล่ะครับ แต่แรกๆ เราอาจจะเขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบ เป็นสิบๆ รอบก็อย่าท้อครับ ไม่พอใจก็ลบไปเลย อย่าเสียดาย ทำอย่างนี้แล้วในที่สุดเราก็จะหาสำนวนการบรรยายที่เป็นของตัวเองได้โดยไม่ต้องโดนข้อครหาว่าไปลอกใครเขามาให้รำคาญใจ แค่ใช้จินตนาการบวกกับความขยัน... แค่นี้คุณก็เขียนเล่าอะไรสักอย่างได้แล้วคร้าบบบ อาจจะเหมือนว่าสอนจระเข้หลายๆ คนว่ายน้ำไปบ้าง แต่ก็อยากจะแชร์กลเม็ดเคล็ดลับกันนิดๆ หน่อยๆ  ตามศรัทธานะครับ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 49 15:02:42 จากคุณ : waidhaya - [ 29 มี.ค. 49 14:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อย่างความคิดตัวเอง  "จระเข้  ก็ใช่ว่าจะว่ายน้ำได้ครบทุกกระบวนท่า" นะค๊า... ไม่มีใครรู้อะไรได้ทั้งหมดหรอกค่ะ  โดยเฉพาะเรื่องของการเขียน  ที่มีทั้ง ศาสตร์ และศิลป์ อยู่ในตัว    หากปิดหู ปิดตา  หรือทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้วเมื่อไหร่ ก็จะไม่มีวันสร้างสรรค์งานใหม่ๆออกมาได้เหมือนกัน วันนี้อ่านเจอปรัชญาของอาจารย์  GTW  แห่งถนนฯ  ยังชอบใจเลยค่ะ   อย่าทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้ว  แต่จงทำตัวเป็นเบียร์เต็มแก้ว  พอเบียร์พร่อง  ก็รินเพิ่มได้ ตลอดเวลา...เอิ๊ก...ชอบใจจัง   ยิ่งเป็นกลเม็ด ยิ่งหามาเพิ่ม ยิ่งทำงานได้สนุก  คนที่มุ่งเน้นแต่การเทียบงานเปรียบงาน  ก็คงไม่แคล้วลงท้ายที่การลอกงานของคนอื่น   แต่คนที่มุ่งเน้นในการสร้างงาน  คิดงาน  เขาก็จะสามารถสร้างชิ้นงานที่เป็นตัวของเขาเองออกมาได้ในที่สุด   สร้างสรรค์งานกันให้สุดฝีมือเถอะค่ะ   ความภาคภูมิใจ ที่เราได้เห็นงานตัวเองตอนตีพิมพ์....ใครก็ลอกไม่ได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 49 20:09:55 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 29 มี.ค. 49 16:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิๆ เข้ามายิ้มกับ คคห. 19 (นานๆ ทีบก.ส่วนตัวจะแชร์ความรู้นะเนี่ย) สำหรับหนูคงไม่ใช่จรเข้หรอกค่ะ เพราะว่ายังว่ายไม่ค่อยได้เลย (แง...แล้วหนูเป็น อาร๊ายยยย T-T) แต่ว่าที่พี่โตฯ พูดว่า "วันนี้อ่านเจอปรัชญาของอาจารย์  GTW  แห่งถนนฯ  ยังชอบใจเลยค่ะ   อย่าทำตัวเป็นน้ำ เต็มแก้ว  แต่จงทำตัวเป็นเบียร์เต็มแก้ว  พอเบียร์พร่อง  ก็รินเพิ่มได้ ตลอดเวลา...เอิ๊ก... ชอบใจจัง" เอิ๊ก ถูกกกกกกกกกกกก ค่า (คนเราเนอะ ฮา...) ถ้าขยันเขียนอยู่เรื่อยๆ ก็จะเป็นการพัฒนาฝีมือเราไปอีกทางหนึ่งค่ะ การศึกษาสำนวนจากผู้อื่นก็ถือเป็นวิธีการอย่างหนึ่ง แต่การศึกษา ไม่ใช่การเอาของเขา มาเป็นแบบแล้วเขียนตามนั้นเป๊ะๆ อย่างนั้นไม่พัฒนาค่ะ ต้องลองหาดูว่า ถ้าหากเป็นเราเขียน ด้วยสถานการณ์แบบนี้ เหตุการณ์แบบนี้ เราจะเล่า เรื่องแบบไหน ใช้คำพูดยังไง แล้วเราจะได้สำนวนการเขียนเป็นของตัวเอง ที่ไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใครค่ะ และที่สำคัญก็คือ ต้องลองหัดเขียนงานหลายๆ รูปแบบ หลายๆ แนว ก็เป็นการพัฒนา ความคิดและความสามารถในการเขียนอีกอย่างหนึ่งค่ะ สู้ๆ นะคะ ^ ^ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 30 มี.ค. 49 16:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอเข้ามานั่ง หูผึ่ง ฟังตาปริบๆ กะเขาบ้าง ก็เป็นนักเขียน คนหนึ่ง เหมือนกัน หลังจากที่เป็นคุณ แอบ อยู่นาน ไม่กล้า เอางาน เขียนให้คนอื่น อ่าน เลยทำให้ งานเขียนของเรา กลายเป็น งานเขียนที่อยู่ในกะลา แล้ว ก็ค่อยๆ เริ่ม ถอยหลัง ลงคลอง ไม่จบ เอาซะดื้อๆ ไปหลายเรื่อง แต่ในที่สุด ก็พบแสงสว่าง จนได้ เราต้องยอมรับก่อน ว่าเรา พร้อมจะเป็นนักเขียน แล้ว นักเขียนที่ดี ก็ควรจะ ยอมรับฟัง ในคำวิจารย์ของคนอ่านด้วย บางครั้งที่เรา บรรยาย และคิดว่า ดีแล้ว บางที คนอ่านคนอื่นมาอ่าน เขากลับ อ่านไป พร้อมกับมี งอ งู ขึ้นอยู่บนหัว ถึง 2 ตัวก็ได้ เอิ้กกก เพราะฉะนั้น วิงจี้ว่า น่าจะลองเอางานให้คนอื่นช่วยอ่าน แล้ว ก็ ขยัน อ่านเยอะๆ นะ คิดว่า น่าจะช่วยได้ ไม่ต้องไปหยิบยกประโยค รุ่นพี่มาใช้ หรอกจ๊ะ จากคุณ : วิงจี้ (winggy) - [ 17 พ.ค. 49 19:13:59 ]