ลิ้มส่งธี พาร่างที่บอบช้ำค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆ แต่ละก้าวของมันล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เท้าของมันเหยียบย่ำลงบนร่างของผู้ที่เคยเป็นสหายร่วมศึก และเหล่าผู้ร่วมอุดมการณ์ที่เคยต่อสู้ร่วมกันมาคนแล้วคนเล่า ทั้งหมดต่างต้องมาพลีชีพทอดร่างลงบนถนนหลวงในมหานครแห่งนี้เพื่ออุดมการณ์เพียงหนึ่งเดียวที่มีร่วมกัน

เป้าหมายของ ลิ้มส่งธี ยืนอยู่ที่สุดถนนอีกด้านหนึ่ง มหาอุปราช ชินท่งษิน แม้ยังยืนอยู่อย่างปรอดโปร่ง แต่รอบกายของมันก็มีผู้ทอดร่างนอนตายอยู่มากมายเช่นกัน มันแม้แสดงท่าทางเป็นไม่แยแสสนใจ แต่ในดวงตายังคงปรากฏความสะทกสะท้อนเศร้าเสียใจอยู่บ้าง

ชินท่งษิน พลันทอดถอนใจออกมา

“เหตุใดต้องเป็นเช่นนี้...ใยจึงต้องเป็นเช่นนี้...”

ลิ้มส่งธี ยังคงก้าวไปไม่หยุดยั้ง แต่ปากก็กล่าววาจาโต้ตอบไปว่า

“หรือท่านไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”

“...เราเข้าใจ...แต่เป็นพวกท่านรนหาที่เอง...เราจึงต้องทำเช่นนี้”

“ท่านทำตัวเองใยจึงมาโทษพวกเรา”

“ท่านไม่เข้าใจหรือ เราปฏิบัติตามอาญาแผ่นดินทุกประการ แต่พวกท่านกลับกระทำการละเมิดกฎหมาย ออกมาเอะอะวุ่นวายตามอำเภอใจ เราถอยก็แล้ว อดทนก็แล้ว แต่พวกท่านก็ยังไม่ยอมเลิกลา ครั้งนี้เป็นพวกท่านบีบคั้นเราเกินไปจริงๆ “

“...ท่านเข้าใจแบบนี้จริงหรือ...”

ทั้งสองต่างสบตากันแน่วนิ่ง ชินท่งษิน พลันกล่าวขึ้นอย่างช้าๆ ว่า

“หรือสิ่งที่ท่านเคยพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงทุกประการ”

ลิ้มส่งธี ยังคงจ้องตาฝ่ายตรงข้าม แต่ปากกลับเม้มแน่นสนิทไม่อาจกล่าววาจาใดๆ ได้

“เรา ท่าน ล้วนไม่แตกต่างกัน ใยต้องพาผู้คนมากมายมาล้มตายเช่นนี้”

“ท่านผิดแล้ว เรา ท่าน ล้วนแตกต่างกัน ท่านปกครองแผ่นดินดูแลผู้คนทั่วหล้า แต่กลับกอบโกยเงินทองให้พวกพ้อง แต่งตั้งพวกมันให้เป็นใหญ่ ทั้งยังสบคบคิดกับพวกชนเผ่านอกกำแพง ให้พวกมันเข้ามาดูแลการค้าขายของพวกเรา”

“...หรือท่านไม่เข้าใจ ทุกครั้งที่เราตัดสินใจสิ่งใด ย่อมมีได้มีเสีย มิอาจได้ผลประโยชน์ทั่วหน้า เมื่อเป็นเช่นนั้น ให้พวกเราเป็นฝ่ายได้จะเป็นไรไป ท่านแต่งตั้งผู้คนให้เป็นใหญ่ หากไม่แต่งตั้งมิตร หรือจะให้แต่งตั้งศัตรู พวกนอกกำแพงก็เช่นกัน พวกมันแค่เข้ามาดูแล ข้าวของทั้งหลายยังคงเป็นของพวกเรา หากพวกมันดูแลดี พวกเราเองก็ได้ประโยชน์เช่นกันมิใช่หรือ”

ลิ้มส่งธี พลันตวาดก้องชักกระบี่ออกมาถือมั่น

“ท่านเป็นถึง มหาอุปราช กลับมีความคิดเยี่ยงนี้ หรือท่านไม่เคยได้ยินคำ ธรรมมาภิบาล มาก่อน”

ชินท่งษิน เลื่อนมือไปจับด้ามกระบี่ แต่ยังคงไม่ชักออก ท่าทางของมันยิ่งดูเยือกเย็นขึ้นกว่าเดิม ลิ้มส่งธี อดเหลียวมองกระบี่วิเศษ อาญาสิทธิ์ ในมือของมันไม่ได้ กระบี่เล่มนี้นับเป็นของวิเศษในตำนานมีแต่ผู้ที่เป็น มหาอุปราช เท่านั้นจึงจะได้ครอบครอง

“เรามิได้ละเมิดอาญาแผ่นดิน เรามิได้ทำผิดสิ่งใด”

“อาญาแผ่นดิน มีไว้ควบคุมผู้คนทั่วหล้า แต่อาญาแผ่นดินย่อมมิอาจกำหนดไว้ได้ในทุกสิ่ง ท่านเป็นถึง มหาอุปราช เพียงปฏิบัติตามอาญาแผ่นดินย่อมไม่เพียงพอ ยังต้องมี ธรรม ในการปกครองด้วย”

“เราก็มี ธรรม ในหัวใจ ทุกข้อ ธรรม เราล้วนจำได้ขึ้นใจทั้งสิ้น หรือท่านจำไม่ได้ว่าเราเคยกล่าวสั่งสอนสิ่งใดกับพวกท่าน”

“...ท่าน...ท่าน...ใยจึงดื้อด้านเช่นนี้ คำกล่าวที่ว่า อำนาจสามารถมอมเมาผู้คน เราในวันนี้นับว่าเข้าใจแล้ว ท่านแต่ก่อนมิได้เป็นเช่นนี้...ตัวท่านในอดีตได้ตายไปแล้ว”

ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงห้าก้าว สภาวะกดดันบีบคั้นถึงขีดสุด แต่ฉับพลันนั้นเองมีเด็กน้อยผู้หนึ่งวิ่งร้องไห้ฝ่าเข้ามาระหว่างกึ่งกลางของคนทั้งสองที่ตั้งประจัญกันอยู่

“ท่านพ่อ...ท่านแม่...ท่านอยู่ที่ไหน”

ทั้งสองต่างหยุดยั้งท่าร่างลง แต่สภาวะกดดันยังคงไม่สลายหายไป

“ท่านอาทั้งสองเห็นพ่อแม่ของข้าหรือไม่ ท่านบอกว่าจะมายังที่นี้ ข้าคิดถึงพวกท่านจึงรีบติดตามมา ในที่นี้มีผู้คนนอนอยู่มากมาย ท่านอาทั้งสองเห็นพ่อแม่ของข้าบ้างหรือไม่”

ทั้งสองต่างหยุดนิ่งไม่ส่งเสียงตอบ ตอนนี้ทั้งคู่ต่างอยู่ในสภาวะเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต ย่อมไม่อาจเคลื่อนไหวได้

“พวกท่านทำอะไรกันอยู่ ใยไม่ตอบข้า พวกท่านช่วยข้าหา ท่านพ่อ ท่านแม่ ได้หรือไม่”

ตอนนี้ในใจของทั้งคู่ต่างต้องการให้เด็กน้อยผู้นี้เข้าไปหาฝ่ายตรงข้าม ขอเพียงอีกฝ่ายหนึ่งเปิดเผยช่องว่างขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย การต่อสู้ในครั้งนี้จะรู้ผลแพ้ชนะในทันที

เด็กน้อยมองหน้าทั้งสองคนอยู่ไปมา พลันตัดสินใจเดินเข้าไปหา ลิ้มส่งธี ใบหน้าของมันพลันซีดเผือด ชินท่งษิน เผยอยิ้มอย่างมีชัยตวัดมือชักกระบี่ อาญาสิทธิ์ แทงออกไปอย่างรวดเร็ว

กระบี่เปล่งประกายอย่างเจิดจ้า ท่ากระบี่ที่รวดเร็ว แม่นยำ คราครั้งนี้ ลิ้มส่งธี คงจบสิ้นแล้ว

แต่ฉับพลันนั้นเอง ลิ้มส่งธี กลับใช้ออกด้วยท่าไม้ตายของมัน แทงกระบี่สวนออกมากลับยินยอมตายตกตามกัน คิดใช้กระบี่สุดท้ายนี้ชักชวน ชินท่งษิน ให้ติดตามไปด้วยกัน

เด็กน้อยเห็นท่าทางที่น่ากลัวของบุคคลทั้งสองที่เข้าห้ำหั่นกัน กลับบังเกิดความสงสารคิดเข้าช่วยเหลือ ดังนั้นจึงพาร่างเข้าขวางระหว่างกลางเอาไว้

เสียงกระบี่เสียบทะลุร่างของเด็กน้อยดังขึ้นพร้อมกัน ลิ้มส่งธี กับ ชินท่งษิน ต่างตกตะลึงทั้งสองฝ่ายไม่อาจทำประการใดได้

               เด็กน้อยเปล่งเสียงเป็นครั้งสุดท้ายว่า

“ท่านอาทั้งสอง...พวกท่านอย่าทะเลาะกัน...มาช่วยข้า...ตามหา...ท่านพ่อ...กับ...ท่านแม่...กันเถอะ”

แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 49 14:38:17