ความคิดเห็นที่ 1 กาลเวลาผ่านเลยไปจนล่วงเข้าปีที่สามที่เราคบกัน ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอยังน่ารักครับ แต่ผมรู้สึกว่าความน่ารักของเธอนั้นกลับลดน้อยถอยลงทุกที ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอถึงทำให้เธอถึงเปลี่ยนไป เมื่อก่อนเราจะติดต่อกันตลอด แต่พักหลังดูเธอเริ่มห่างหายจากผมไปทุกทีๆ จนกระทั่ง            จนกระทั่ง...มีผู้หญิงอีกคนนึงก้าวเข้ามาในชีวิตผม เอ...            ผมเลวมากครับ เพราะผมเลือกที่จะตอบรับความรู้สึกดีๆ ที่เอมีให้ เพื่อเข้ามาเติมเต็มหัวใจที่มันเริ่มจะขุ่นมัวให้กลับมาสดใสอีกครั้ง ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันผิด แต่ผมก็ยังทำ            ผมบอกตามตรงว่าผมไม่มีความสุขเลยสักวันเดียว ผมเห็นเพื่อนของผมที่นิยมมีกิ๊กทีละหลายๆ คน พวกเขาก็ดูมีความสุขดี ท่าทางจะสุขจนแทบจะสำลักเสียด้วยซ้ำ แต่ยังไงผมก็อดรู้สึกสงสารแฟนของพวกมันไม่ได้ แต่ทำไงได้ ในเมื่อผมยังทำเลวซะเอง คงไม่สิทธิ์จะไปว่าอะไรใครได้           ไม่ใช่ว่าเอไม่ดีหรอกนะครับ ผมถึงไม่มีความสุข แต่ไม่ว่าสาวคนใหม่จะดีเพียงไรก็ตาม เธอจะเข้ามาเติมเต็มในสิ่งที่ผมขาดหายไปมากเพียงไหน หรือเธอจะสามารถทำเพื่อผมได้ทุกอย่างตามที่ผมต้องการ ย้ำว่าทุกอย่างจริงๆ ครับ แต่ผมก็ยังติดต่อกับแฟนเก่าอยู่ คงเพราะด้วยความรู้สึกผิด และผมก็ได้ทำร้ายจิตใจของคนทั้งสามคนในเวลาเดียวกัน (ซึ่งหนึ่งในนั้นรวมผมด้วยไงครับ)           และแล้วผมก็ตัดสินใจกลับมาคบกับแฟนเก่าอีกครั้ง โดยสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจหรือต้องหลั่งน้ำตาเพราผมอีก ถ้าถามว่าทำไมผมถึงเลือกเธอ ตัวผมเองก็ยังตอบไม่ถูก คงเพราะความผูกพันละมั้ง ผมได้แต่ย้ำคำตอบนี้กับตัวเอง แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผมกลับรู้ใจตัวเองว่า...ผมหลงรักเอเข้าเต็มเปาเสียแล้ว โดยไม่ทราบว่าเมื่อไหร่ แต่มันก็คงจะสายไป เพราะหลังจากที่ผมรู้ใจตัวเองเธอก็มีคนใหม่เข้ามาแทนที่ผมเสียแล้ว            ในที่สุดผมก็ยอมสารภาพผิดทุกอย่างที่ทำไว้กับผึ้ง ผมยอมรับกับเธอตรงๆ ว่าผมนอกใจเธอ ทั้งๆ ที่ถ้าผมไม่บอก เธอเองก็ไม่วันล่วงรู้ได้ แต่ผมต้องทำเพราะไม่อาจทนกับความรู้สึกผิดในใจอีกต่อไป ในเมื่อผมเป็นคนเปิดเผย ให้ปิดบังอะไรนานๆ ผมก็มักจะรู้สึกว่าสวรรค์อยู่ในอกนรกอยู่ในใจน่ะมีจริง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเวลามาเจอหน้าเธอ ผึ้งบอกกับผมว่าเธอโกรธผมมาก แต่เธอก็เลือกที่จะให้อภัย เพราะเธอก็ยอมรับว่ามีส่วนผิดอยู่บ้างเหมือนกัน ที่ห่างเหินจนห่างหายจากผมไป            คบกับผึ้งอยู่ช่วงหนึ่งก็เข้าใจแน่ชัดว่าผมไม่ได้รักเธอเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่ที่เราคบกัน คงเพราะว่าเรายังรู้สึกผูกพันและต่างก็ยังไม่เจอใครใหม่ ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ คบเธอไปทั้งที่ใจหาได้รักเธออีก แต่ในเมื่อผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจผมจึงทนฝืนคบกับเธอต่อไป อาจจะมองว่าผมแย่ ผมลืมง่าย แต่ความจริงแล้วผมเองก็เศร้าใจไปนานเหมือนกัน กว่าที่จะทำใจยอมรับกับการจากไปของคนทั้งสองคน...คนที่ผมเคยรัก             แต่แล้วผมก็เริ่มรู้สึกว่าไม่เพียงแต่ผมที่เปลี่ยนไปเท่านั้น ผึ้งเองก็เช่นกัน เธอเริ่มไม่ใช่คนเดิม คนที่ดูน่ารัก คนที่คอยดูแลห่วงใยผมเสมอมา เป็นเพราะเธอเริ่มมีทางเลือกอื่นเพิ่มเข้ามาในชีวิต จนทำให้เธอไขว้เขวและสับสน ซึ่งคนที่เข้ามาจะเป็นคนที่ดีกว่าผมหรือไม่นั้น ผมเองก็ไม่อาจคาดเดาได้ แต่ผมไม่โกรธเคืองอะไรเธอเลย หากเธอได้เจอคนที่ดีกว่าและรักจริง ผมก็พร้อมจะเป็นฝ่ายไปแต่โดยดี             แต่แล้วเธอกลับกลายเป็นว่าเลือกที่จะปิดบังผม ทำอย่างที่ผมเคยทำไว้กับเธอ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเวรกรรมมันตามผมทันหรืออย่างไร ผมถึงได้เจอเหตุการณ์เช่นนี้สนองกลับมา ต่างกันเพียงแค่ว่าผมจับเธอได้คาหนังคาเขา!             เพียงเท่านั้นผมจึงได้เข้าใจถึงความเสียใจที่เธอเคยประสบพบเจอ ว่าการถูกคนที่เรา(เคย)รักทรยศหักหลัง ที่แท้รสชาติมันเป็นอย่างนี้นี่เอง             อย่างไรก็ตาม ผมก็ต้องขอบคุณที่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้น ไม่เช่นนั้นผมก็คงหมดสิทธิ์ที่จะรักเธอ ดังนั้นคนที่ยังไม่เข็ดขยาดกับความรักอย่างผมจึงพร้อมที่จะรับความรักครั้งใหม่ที่กำลังจะเข้ามาทักทายอีกครั้ง และเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องสาวตัวน้อย คนที่มักจะคอยทำให้รอยยิ้มพร่างพรายแต่งแต้มบนใบหน้าผมอยู่เสมอ เธอเปรียบเสมือนแสงเทียนที่ส่องทางสว่างแก่ผม เมื่อยามที่ผมรู้สึกหมองหม่นจวนจะดับวูบลงไปกับราตรีรัตติกาล             ผมเริ่มมองน้องแพรวอย่างจริงๆ จังๆ และไม่ว่าเวลาจะนานจะผ่านเลยไปสักเท่าไร ภาพเธอก็ยังคงตราตรึงประทับฝังลึกลงในความทรงจำของผมไม่มีวันเลือน แพรวเป็นเด็กสาวที่หน้าตาน่ารักเรียบร้อย ค่อนไปทางเด็ก(คงแก่)เรียนหน่อยๆรูปร่างของเธอนั้นไม่ผอมและไม่อ้วนมากนัก ไม่รู้สินะ เธออาจจะอวบในสายตาของคนอื่นๆ แต่สำหรับผมเธอดูดีไปเสียหมด ผมเธอไม่ยาวมากนักมีสีดำขลับตัดกับผิวขาวผ่อง แว่นที่ใส่ก็รับกับใบหน้ามนเนียนน่าสัมผัส ผมหลงเสน่ห์เธอตอนไหนก็ไม่รู้ครับ คงเป็นเพราะเธอเป็นคนดีมีน้ำใจมากกว่าสาวคนใดที่ผมเคยพบเจอมาก่อนบนโลกใบนี้ โลกใบที่มีแต่ความเห็นแก่ตัวและสิ่งที่ทำให้มนุษย์ลุ่มหลงมัวเมา             ผมรู้จักแพรวตั้งแต่เมื่อ 2-3 ปีก่อนแล้วครับ อย่างที่เคยบอกไว้ว่าเธอเป็นน้องสาวที่น่ารัก ใครๆ ที่รู้จักต่างพากันชอบเธอทั้งนั้น จนผมไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยว่าน้องสาวตัวน้อยคนนั้นจะกลายมาเป็นคนรักของผมได้ หลังจากที่ผมกับผึ้งเลิกคบกันอย่างเด็ดขาด ก็มีเพียงน้องแพรวนี่ล่ะครับที่มาทำให้จิตใจของผมเปลี่ยนไปและเริ่มมองว่าเธอเป็นมากกว่าน้องสาว ผมให้ความสนใจอย่างเต็มที่ไม่ว่าเธอจะชอบทำอะไร ชอบไปเที่ยวที่ไหนกับใคร การเรียนเธอเป็นยังไง ผมสนใจไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ยิ่งกว่าตัวเองเสียด้วยซ้ำ              เธอเป็นคนมีน้ำใจชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ บางครั้งผมก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ กลัวว่าเธอจะถูกใครเอารัดเอาเปรียบเพราะในสายตาของผม เธอยังคงมีความเป็นเด็ก อยู่มาก แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนชอบอ่านหนังสือทุกแนว ทั้งตำราเรียนที่ตัวผมเองยังไม่อยากแตะ ทั้งสารคดีต่างๆ หรือแม้แต่วรรณกรรมเยาวชน เธออ่านแทบทุกเล่มครับ เธอจึงทั้งเก่งและฉลาดจนผมยังต้องอาย จะว่าไป บางทีเรื่องเรียนนี่ผมยังต้องอาศัยให้เธอช่วยเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษที่ผมไม่ถนัดเลยจริงๆ ว่าแล้วก็ต้องขอบอกว่าอายเด็กอยู่เหมือนกัน             เธอเข้ามาได้ตรงจังหวะมาก หลังจากที่คิดว่าผมคงไม่เหลือใครอีกแล้ว และกำลังสิ้นหวังเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย เธอกลับเข้ามาทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้พลังชีวิตเต็มเปี่ยม ผมชอบเธออยู่แล้วซึ่งผมว่าน้องเขาคงจะมองออก แต่ผมก็ไม่เคยคิดหรอกว่าดอกฟ้าดวงน้อยๆ จะโน้มลงมาหมาวัดอย่างผม แต่ในที่สุดฝันของผมก็เป็นจริง เราได้พูดคุยกันมากขึ้นๆ จนผมรู้สึกได้ว่า ผมได้รับคุณค่าจากเธอคนนี้มากมายอย่างที่คนอย่างผมไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เธอยื่นให้ เธอช่างอบอุ่นอ่อนหวาน นุ่มนวลละมุนละไมราวกับบุปผาล้ำค่าหายากที่จะสลายไปทันทีเมื่อได้รับการกระทบกระเทือนแม้เพียงนิดเดียว และในที่สุดผมก็หลงรักเธอจนสุดหัวใจ             ความรักระหว่างผมกับเธอเป็นสิ่งสวยงามกว่าที่ใครๆ คิด แม้ว่าเราจะอายุห่างกันถึง 5 ปี แต่เราก็สามารถเข้ากันได้เป็นอย่างดี คนส่วนมากมักมองว่าผมชอบเด็กสาวอายุห่างกันมากๆ หรือเด็กสาววัยขบเผาะ ซึ่งจริงๆ แล้วสำหรับผมมันไม่ใช่สิ่งสำคัญแต่อย่างไร สำคัญที่จิตใจมากกว่า ผมสุดแสนที่จะทราบซึ้งถึงความรักที่เธอมีให้ ความรักที่แสนจะบริสุทธิ์ที่สามารถสัมผัสได้ด้วยหัวใจ ทำให้ผมพร้อมจะตอบสนองและทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำให้ได้ เพื่อให้เธอรับรู้ว่าผมเองก็รักเธอไม่แพ้กัน             แต่ผมก็ไม่อาจทำได้หน้าที่นี้ได้ดีเท่าไรนัก ดูเหมือนว่าผมจะไม่สามารถดูแลเธอให้ดีเท่าที่คนอย่างผมต้องการ อาจเป็นเพราะความห่างไกล จนเราไม่ได้นัดเจอกันบ่อยๆ เนื่องด้วยบ้านเธออยู่ห่างไกลกับผมมาก เพราะเธออาศัยอยู่ต่างจังหวัด และมันก็คงจะไม่สมควรที่ผมจะนัดเธอออกมาเจอข้างนอกบ่อยๆ เพราะมันทำให้เธอต้องออกมาค้างอ้างแรมกับผม ทั้งที่ยังไม่เหมาะสม            แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นกับเธอจนได้ ทั้งๆ ที่ผมนั้นไม่ใช่คนที่จะเอารัดเอาเปรียบใคร แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับว่าผมเอาเปรียบเธอ ซึ่งมันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเธอเลย            ด้วยความรัก ความผูกพัน ความใกล้ชิด และเสน่หาที่มันเข้ามาบังตาผมจนมืดมิดจนในที่สุดผมก็ทำให้เธอบอบช้ำ ผมได้ช่วงชิงสิ่งที่มีค่าของเธอมาครอบครอง แม้ว่าเธอจะเต็มใจแต่ผมก็เสียใจกับการกระทำของตนเองทุกครั้งที่นึกถึง หากผมยับยั้งชั่งใจสักนิด เธอคงไม่...             ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่ามันไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจอย่างที่ชายไทยส่วนใหญ่มักจะนำมาอวดกัน การที่เรารุกล้ำหักหาญความเป็นหญิงของคนที่เรารัก โดยที่ยังไม่ถึงเวลาอันสมควรนั้นเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจอย่างนั้นหรือ สำหรับผมมันไม่ใช่ ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นความสนุกชั่วครู่ชั่วยามอย่างที่ใครๆ คิด              แม้มันจะทำให้ผมดีใจที่เธอเป็นของผมโดยสมบูรณ์...ก็ตาม              แม้ว่าผมจะดีใจที่ผมได้ที่ได้เป็นเจ้าของเธอทั้งตัวและหัวใจ แต่ผมก็กลัว...กลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะคิดว่าผมหยิบยื่นสิ่งที่เรียกว่าความใคร่ให้กับเธอแต่เพียงอย่างเดียว              แต่ในที่สุด หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มรู้ตัวว่าจากความรักอันแสนจะบริสุทธิ์ของเรา ได้กลายเป็นผ้าสีเทาบางๆ พร้อมที่จะขาดได้ทุกเมื่อไปเสียแล้ว              จนกระทั่งทุกอย่างกลับกลายเป็นความเห็นแก่ตัว ความหึงหวง ไร้ซึ่งความไว้ใจต่อกัน ก็ชักพาให้เราดิ่งลงสู่ความไม่เข้าใจกัน และหายนะก็มาเยือนเมื่อ...              ผมยอมไม่ได้เมื่อเห็นเวลาที่เธอเล่าให้ฟังถึงเพื่อนผู้ชายที่โรงเรียนของเธอ ผมทนฟังไม่ได้เมื่อเธอเล่าว่าเธอเคยชอบผู้ชายคนไหนมาก่อนและมีใครบ้างที่มาชอบเธอ ผมอดเคืองเธอไม่ได้ที่รู้ว่าเธอชอบไปเที่ยวบ่อยๆ ผมอดไม่ได้ที่จะงอนเธอด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เพียงเพราะอยากให้เขาหันมาสนใจ ผมอดอิจฉาไม่ได้ที่เขาได้เจอเพื่อนเขาบ่อยๆ ในขณะที่ผมไม่ค่อยได้เจอเธอเลย และตอนนี้ผมก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเธอ...อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน             ณ วันนี้ผมรู้สึกปลาบปลื้มใจทุกครั้งที่นึกถึงเธอ เธอเป็นคนเดียวที่สอนให้ผมรู้จักกับคำว่า “รักแท้” ถึงแม้ว่าผมจะ “ดูแล(มัน)ไม่ได้” ก็ตาม แต่มันก็จะตราตรึงอยู่ในหัวใจของผมไปตลอดกาล             ผมและเธอ กับความจากไกล ทำให้ผมคิดถึงเธอทุกวัน...             ยังคงรักและห่วง ไม่ว่ากาลเวลาจะผันผ่านเลยไปสักเท่าไร...             ความรักจากทั้งสามคนทำให้ผมได้เรียนรู้และเติบโตขึ้นมาก ผมรู้จากผึ้งว่าผมควรจะมีความซื่อสัตย์ต่อคนรักให้มากกว่านี้ หากต้องการได้มันตอบ ผมรู้จากเอว่าผมไม่ควรเจ้าชู้อีกต่อไป และควรจะพึงตระหนักว่าบาปกรรมนั้นมีจริง ดังสุภาษิตที่ว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นย่อมถึงตัว และสิ่งที่ทำให้ผมรู้จากแพรวก็คือผมคงต้องมีความอดทนมากกว่านี้...ข้อง่ายๆ ที่ผมทำไม่ได้...             ทุกอย่างเป็นเพราะผม...ผมเป็นคนผิดเอง ผิดอย่างไม่น่าอภัย...ใช่มั้ยครับ ผมจึงต้องสูญเสียคนดีๆ ที่กว่าจะผ่านเข้ามาในชีวิตผมสักคนก็ช่างนานแสนนาน ณ วันนี้ วันที่ผมไม่เหลือใคร แม้ว่าผมก็ยังมีความรู้สึกดีๆ กับความรัก แต่ผมก็ไม่อาจแน่ใจได้อีกต่อไปว่า คนอย่างผมยังสมควรที่จะรักใครอีกไหม...? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - จากคุณ : DeviL m@y CaRe (DeviL m@y CaRe) - [ 25 มี.ค. 49 05:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จบแล้วครับ เรื่องนี้นี่ Based On True Story ของกระผมเองล่ะครับ ถ้ายังไงฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ - - - - - - - - - การจัดหน้าในเว็บ pantip นี่ ทำยากจังนะครับ - -\ หรือกระผมอาจจะโง่เอง แต่ผมว่าน่าจะมีการจัดระบบการจัดหน้า ให้ง่ายกว่านี้อีกสักหน่อยนะคร้าบบบ จัดหน้าไม่สวยอย่าว่ากันนะคับ = =\ จากคุณ : [Devil]ism (DeviL m@y CaRe) - [ 25 มี.ค. 49 05:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สู้ สู้ จากคุณ : jum (jumnataya) - [ 25 มี.ค. 49 11:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกครับผม ป.ล. บรรทัดมันติดกันไปหน่อยอ่ะครับ ปวดตาเล็กน้อย แหะ แหะ จากคุณ : OgaRyu - [ 25 มี.ค. 49 16:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือนอ่านเรื่องเล่าชีวิตจริง จริงๆ ด้วยครับ ถ้าในแง่ของเรื่องเล่า คุณเดวิลเล่าได้นุ่มนวล เข้าใจง่ายดีแล้วครับ ภาษาที่ใช้ก็กระชับรัดกุมดีทีเดียว ไม่สะดุดเลย ในแง่ของการเป็นเรื่องสั้น ส่วนตัวนะครับ ผมรู้สึกว่ามันยังไม่จบเท่าไหร่ คือเปิดเรื่องมาตอนแรก เป็นฉากที่ดึงอารมณ์คนอ่านได้ดีแล้ว แต่หลังจากนั้นเป็นการเล่าเท้าความไปเรื่อยๆ จนพอมาถึงช่วง "ผ้าสีเทา" ก็รวบรัดตัดความ อธิบายว่าทำไมถึง "หึงหวง/น้อยใจ" สองย่อหน้า ต่อด้วยบทเรียนที่ได้รับ อีกสองสามย่อหน้า กำลังอ่านๆ มา ตอนท้ายเลยรู้สึกคว้างนิดๆ เหมือนยังไม่จบครับ เรื่องการจัดย่อหน้า เพิ่มเติมอีกนิดเดียวครับ คือระหว่างย่อหน้า ถ้าเว้นบรรทัดเปล่าเพิ่มซักบรรทัด จะทำให้คนอ่านติดตามง่ายขึ้น ไม่หลงบรรทัดครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 มี.ค. 49 18:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งว่างมาครับ ขอบคุณสำหรับทุกๆ คำแนะนำนะครับ ผมจะลองนำไปใช้ในการปรับปรุงนะครับ (^^)\ จากคุณ : [Devil]ism (DeviL m@y CaRe) - [ 1 เม.ย. 49 23:26:30 ]