วันนี้มีโอกาสได้เข้ากรุงเทพซึ่งนานๆครั้งจะเข้ามาซะที เนื่องจากคอมที่บ้านเสีย แหล่งคอมแหล่งใหญ่ที่สุดคงหนีไม่พ้นพันธ์ทิพย์นั่นเอง หลังจากเดินซื้อของจนครบเรียบร้อยรอแต่แต่ประกอบเสร็จเลยลงมาเดินนอกห้างเผื่อจะหาอะไรกินแก้หิวไปด้วย ที่ป้ายรถเมล์ เจอเด็กสาว 2 คนยเดาจากอายุน่าจะราวๆ16-17 การแต่งตัวหากเทียบกับบรรดาผู้ใหญ่ทั้งหลาย คงต้องประมาณส่ายหน้าระอาใจกับรสนิยมการแต่งตัวของเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ ทั้งสีมที่เป้นแปลกๆ มีลูกปัดร้อนตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง ข้อมือแพรวพราวไปด้วยลูกปัดหลากสี เสื้อผ้าสายเดี่ยวสีสันสดใส กางเกงที่สั้นจนอวดเรียวขางาม
เรียกได้ว่าการแต่งตัวของแม่หนู 2 คนนี้ทำเอาผู้ใหญ่บางคนแอบส่ายหน้าด้วยความระอาใจเลยทีเดียว ฉันยืนมองเด็ก 2 คนนี้อย่างเพลินๆ เพลินไปกับความสดใสน่ารักของเขาทั้งสอง ต่างพากันเถียงหกันว่าวันนี้จะไปดูหนังเรื่องอะไรดี จากนั้นจะไปหาอะไรอร่อยกินที่ไหนกันดีนะ
         
         ไม่นานหลังจากนั้นมีคุณยายท่านหนึ่งแบกเอาหาบที่มีบรรดาพวงกุญแจเป็นตุ๊กตาตัวเล็กๆน่ารักอยุ่มากมาย ท่าทางคุณยายคงจะอายุมากทีเดียว แต่กลับยังต้องฝ่าความร้อนมาหาบของกระจิกแบบนี้ขายเพื่อเลี้ยงตัว 1 ใน 2 เด็กสาวนั้นชีชวสนดูคุณยายแล้วมองหน้ากันราวกับกำลังตัดสิน จากนั้นทั้งสองชวนกันไปข้างๆห้ามคุณยายเพื่อเลือกเอาพวงกุยแจเหล่านั้น

“อันละเท่าไหร่คะยาย” เสียงใสๆถามขึ้นดังพอที่ฉันซึ่งกำลังเลือกพวงกุญแจอยู่ด้วยจะได้ยิน
“อันละ 10 บาทจ๊ะหนู” คุณยายบอกราคาพลางชี้ชวนให้ดูตัวนั้นทีตัวนี้ทีเพือ่ให้เด็กสาวได้เลือกตามความพอใจ ฉันเลือกได้ 2 อันจึงจ่ายเงินคุณยายไป แล้วแอบมองเด็กสาว 2 คนนั้นด้วยความสนใจอยู่เป็นระยะ  แม่หนู 2 คนนั้นเลือิกเอาพวงกกุญแจมาได้คนละ 4-5 ตัวแล้วจ่ายเงินคุณยายคนนั้นไป

         หลังกจากนั้นไม่นานคุณยายท่านนั้นได้หาบเอาพวกกุญแจเดินห่างออกจากตรงนั้นไปเพราะแดดเริ่มส่องมาจนถึง เสียงเด็กสาวที่ยืนอยุ่ใกล้ๆฉันจึงได้พูดเล่นกับเพื่อนถึงเรื่องซื้อว่า
“แกน่ะซื้อมาตั้งหลายพวงที่บ้านยังมีจนลิ้นชักแล้วยังจะซื้ออีก”
“แกก็ซื้อตามชั้นแหละซื้อมามัยตั้ง 4 อัน”
“สงสารนยายแกว่ะ ร้อนๆงี้ต้องมาหาบของขาย ไม่เห็นแระยายแกยิ้มดีใจเลยนะแก เราช่วยตั้งหลายอัน แค่ 40 บาทเอง ค่าหนังยังแพงกว่าเลยแก”
“เออ ชั้นก้อเมหือนแกแหละเลยเผลอหยิบมา 5 อัน เงินทำงานพิเศษฉานนวันนี้สงสัยหมดงบดูหนังว่ะ ไปกินฟูจิแล้วเช่าหนังไปดูบ้านฉันแทนแล้วกัน”
“เออ เอางั้นก้อได้ว่ะ”

         “มีรถเมล์สาย.....ผ่านมือหรือยังครับ” เสียงชายคนหนึ่งตะโกนถามกลุ่มคนที่อยู่บริเวณนั้นแต่เงียบ ไร้คำตอบจากผู้คนมากมายที่ร่วมรอรถให้กับชายตาบอดผู้นี้
“รถเมล์สาย....มาช่วยบอกด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวถ้ามาแล้วจะบอกนะคะ ยืนตรงนี้ดีกว่าค่ะร่มกว่า มาแล้วเด๋วโบว์จะบอกนะคะ”

         เด็กสาว 2 คนนั้นนั่นเอง เธอมีน้ำใจพาชายตาบอดคนนั้นเข้ามายืนหลบร่มด้านในแทยและคอยชะเง้อดูสายรถเมล์ที่ชายคนนั้นกำลังรออยุ่ จนรถเมล์ที่เด็กสาว 2 คนนั้นคุยกันว่าจะขึ้นเพื่อไปยังจุดมหายที่ตั้งใจไว้ผ่านไปสองคันแล้ว จนกระทั่งรถเมลบ์ที่ชายตาบอดคนนั้นมาถึง เด็กสาวอีกคนนึ้งนำทางให้ชายตาบอดคนนั้นขึ้นไปที่รถจนแม่หนรูคนนั้นเกือบจะลงจากรถไม่ทันเพราะรถเมล์เริ่มจะปิดประตูแล้วเล่นเอาต้องตะโกนบอกคนขับว่าตนเองกำลังจะลงคนขับจึงเปิดประตูให้อีกรอบ เสียงหัวเราะใสๆของเพื่อนอีกคนที่เห็นเพื่อนทำอะไรเปิ่นๆแบบนั้นทำเอาฉันอดยิ้มไปด้วยไม่ได้

         หากแต่รอยยิ้มของฉันไม่ได้เกิดจากท่าทีชวนตลกของเขาตอนลงรถเมล์ไม่ทัน หรือการแต่งตัวที่พวกเขาแต่ง แต่ฉันยิ้มให้กับให้น้ำใจอันดีงามของเด็กทั้งสอง ยิ้มให้กับน้ำใจไมตรีที่เค้าหยิบยื่นให้คนที่ร้องขอ และตนเองมีกำลังพอจะช่วยเหลือได้โดยไม่ขัดเขินหรือเกี่ยงงอน ชายผู้นั้นจะต้องตะโกนถามคนในป้ายรถเมล์อีกนานไหมหากไม่มีเด็กสาว 2 คนนี้ ยายที่หาบเอาพวกกุญแจเหล่านั้นจะขายของได้อีกซักเท่าไหร่ในวันนี้ แต่อย่งาน้อยเงิน 100 บาทของเด็กสาวทั้งสองคงพอจะทำให้กระเป๋าของยายคนนั้นได้จับจ่ายซื้อหาในสิ่งจำเป้นสำหรับคนหาเช้ากินค่ำอย่างคุณยายก็ได้

         ความน่ารักของเด็กสาวทั้งสองจึงไม่ได้อยู่เพียงแค่ที่หน้าตา หากอยู่ในจิตใจอันอ่อนโยน และไม่นิ่งนอนใจต่อการที่จะช่วยเหลือผู้อื่น น้ำใจที่บางครั้งการแต่งกายภายนอกก็ไม่ใช่เครื่องตัดสินใครๆ เพราะถึงแม้เค้าทั้ง 2 จะแต่งตัวที่เรียกว่าหน้าระอาใจสำหรับผู้ใหญ่หลายๆคน หากแต่น้ำใจไมตรีที่เด็กทั้งสองมีนั้นงดงามเหลือที่จะกล่าวเป็นคำพูดได้ทีเดียว เป็นความงามที่ไม่อาจตัดสินได้จากตาเห้น แต่ต้องสัมผัสด้วยใจ แล้วเราจะรู้ถึงความงามอันไม่มีความงามภายนอกใดมาเปรียบได้เลย

แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 14:48:21