ความคิดเห็นที่ 1 เหตุบังเอิญของความรัก ผมเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง มันรู้สึกโหวงเหวง โดดเดี่ยว หรืออาจจะเป็นความรู้สึกขุ่นเคืองมันผสมปนเปกันไปจนไม่สามารถแยกมัน ออกจากกันได้ การที่เขาทำกับผมแบบนี้ มันแสดงให้เห็นชัดแล้วว่าเขาไม่เคยมีใจให้กับผม เลย เขาเห็นผมเป็นแค่ตัวละครที่เขากำกับ สั่งให้ทำนั่น ทำนี่ โดยไม่คิดถึง จิตใจของผมคนนี้สักนิด แม้ผมจะรักเขามากมายแค่ไหน... เขาก็ไม่เคยรู้สึก... ไม่เคยรับรู้... แม้เพียง... สักนิด... สายลมที่พัดผ่านมาไม่ทำให้ร่างกายของผมสะท้านต่อมัน ขาที่กำลังก้าว ดูจะทำงานไปด้วยกลไกของร่างกายมากกว่าสมองที่สั่งการออกไป เสียงสวบสาบที่ได้ยินล้วนมาจากการย่ำเท้าก้าวไปของผม พระจันทร์ดวงโตบนท้องฟ้าถูกบดบังด้วยหมอกเมฆกลุ่มใหญ่ที่พัดผ่านมา ด้วยสายลมนำพา แสงสว่างน้อยๆ ของมันหายไปแล้ว ผมแหงนใบหน้าขึ้น มองมันโดยบังเอิญ พลางยกมือขึ้นปัดเส้นผมบนที่ระใบหน้าให้พ้นไป จากสายตา ความรู้สึกที่ผมพยายามลืม ซึ่งมันหายไป ตอนนี้มันเริ่มกลับมา อีกครั้ง  แม้ตอนแรกผมวิ่งเข้ามาโดยไม่ได้มองว่ามันคือที่ไหน แต่พอหันไปสำรวจดูซ้ายขวาชัดๆ ผมถึงได้รู้ว่ามันคือสวนป่า สวนป่าแห่งนี้ใหญ่เกินกว่าจะสามารถเดินให้รอบภายใน 1 วัน มันเป็น สวนป่าอนุรักษ์ที่ปลูกพันธุ์ไม้นาๆ ไว้เพื่อให้นักศึกษาคณะวนศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยได้ศึกษา ส่วนงานที่ผมเพิ่งก้าวจากมาก็คืองานบายเนียร์รุ่นพี่ปี 4 ของคณะ ที่ซึ่ง ทำให้ผมเห็นอะไรดีๆ ดีซะจนคาดไม่ถึง “หึหึ” ผมได้หัวเราะขื่นๆ อย่างสมเพศตัวเอง ที่คอยทำอะไรให้เขาเสียมาก หากวันนี้กลับเห็นอีกฝ่ายกำลังระเริงหัวเราะรื่น กอดจูบกับใครอีกคนอยู่ ภายนอกงาน โดยที่ไม่สนใจผมสักนิด คนที่รักเขาหมดใจคนนี้... ลมพัดมาอีกระลอกทำให้ผมยะเยือกหนาวขึ้นมาอย่างรู้สึก ผมยกมือ โอบรอบตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ แม้กระนั้นก็ไม่สามารถปกปิด ความหนาวเหน็บได้มากนัก จู่ๆ ผมได้ยินเสียงสวบสาบตามมา มันเป็นเสียงของอะไรบางอย่าง ที่อยู่ภายหลังผม มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วคงที่ หากแต่เร็วมาก ในความรู้สึก ผมจึงตัดสินใจนับหนึ่งถึงสาม ก่อนจะหันกลับไปมอง อย่างเพ่งพินิจ “1” “2” “3” ‘พรึ่บ’ “อ้าว” หากพบแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ...มันคืออะไร... ผมหันหลังกลับมา แต่ความรู้สึกคราวนี้ มันเหมือนมีสายตาคู่หนึ่ง จ้องมองอยู่ภายหลัง สายตาที่น่าเคารพ และน่าเกรงขามในเวลา เดียวกัน ลมพัดมาอีกระลอกพาให้ขนแขนของผมลุกชันขึ้นมา อย่างช่วยไม่ได้ ...ไม่มีอะไรหรอก... ผมบอกตัวเองในใจอย่างหมายมั่น พลางตั้งสติ ไม่คิดโน่นคิดนี่ ไปให้มากกว่านี้ ก่อนจะสาวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า พยายามรีบ เดินออกจากสวนป่านี้ให้เร็วที่สุด “ทำไมทางออกมันไกลจังวะ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ...ทุกวันก็น่าจะ เจอทางออกแล้วนี่ แต่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกว่ามันไกลจนหาทางออก ไม่ได้เสียที หากแล้วความรู้สึกที่เป็นอยู่ยังคงเดิม ..การเคลื่อนที่เร็วทางด้านหลัง สายตาที่ทิ่มแทงพาให้ผมรู้สึกหวาดกลัวและผวาได้ทุกอณูขุมขน ความหนาวเริ่มแผ่ซ่านเข้ามายังร่างกายผมมากเป็นเท่าทวี ตอนนี้พระจันทร์ ดวงโตได้กลับมาส่องแสงน้อยๆ ของมันแล้ว ผมพยายามเร่งฝีเท้าของตนเอง ให้เร็วขึ้น พลางกระชับมือที่กอดตัวเองไว้ให้แนบชิดกับตัวยิ่งกว่าเดิม ต้องวิ่ง...ต้องวิ่งแล้ว... ผมคิดอย่างมาดมั่น พลางสาวเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิม แม้จะเหน็ดเหนื่อยเต็มที แต่กระนั้นความรู้สึกที่ทิ่มแทงมาจากเบื้องหลังก็เป็นแรงผลักดันอย่างดี ให้ผมก้าวเท้าเร็วๆ ต่อไปอย่างมุ่งมั่น จะถึงแล้ว...จะถึงแล้ว ผมให้กำลังใจตัวเอง พยายามหลับหูหลับตาวิ่งไปให้เร็วที่สุด “อ๊ะ!” ‘พลั่ก’ “โอ๊ย!” ผมรู้ได้ทันที ว่าสะดุดอะไรสักอย่างเขาเสียแล้ว ...ก่อนจะรู้สึกว่าทุกอย่างจะมืดไปหมด --- แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 11:59:18 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 11:32:30 จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มี.ค. 49 11:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ตื่นแล้วหรือ” ผมได้เสียงใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆ มันเป็นเสียงทุ้ม นุ่มหูอย่างไรบอก ไม่ถูก ผมจึงต้องพยายามลืมตาขึ้นมาเพื่อหาต้นเสียงนั้น ผมกระพริบ ตาไปมาเพื่อให้มันคุ้นเคยต่อแสง ยี๋มันเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นมองเห็น คนตรงหน้า “อ๊ะ!” ผมรีบผวาลุกขึ้นเมื่อเห็นใครคนนั้นเต็มตา ตะลีตะลานมองไปรอบๆ ตัวอย่างรวดเร็ว รอบๆ ตัวผมยังคงเป็นสวนป่าสีเขียว แต่เอ๊ะ! ที่นี่ มันดูสวยกว่าเป็นไหนๆ  มันกลับกลายเป็นสวนสวยๆ ที่จัดตกแต่งได้ อย่างลงตัวต่างหาก เบื้องหน้าผมมีอ่างน้ำตกใหญ่โตตั้งอยู่ไม่ไกลนัก มีรูปปั้นเทพองค์หนึ่ง แกะสลักได้อย่างงดงามตามแบบโรมันประดับตกแต่งไว้ตรงกลาง น้ำพุเป็นสายเคลื่อนไปตามกลไกที่ตั้งไว้ แสงจากโคมไฟลายสวยส่อง แสงสว่างสวยงามยิ่งนัก ...ที่นี่ที่ไหนกัน... ผมหันกลับไปมองหน้าคนข้างๆ ที่ยืนอยู่อีกครั้ง ผู้ชายคนตรงหน้า กำลังยิ้มให้ ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ตอบ ไม่ทันได้ถามคำถามแรก คำถามที่สอง ก็โผล่มาเสียแล้ว ...แล้วเขาเป็นใคร ทำไมแต่งตัวแปลกๆ แบบนี้ล่ะ “ดีขึ้นหรือยังล่ะ” เสียงทุ้มนุ่มนั่นถามผมต่อ เมื่อผมไม่พูดอะไรออกไปเสียที ผมพยักหน้า น้อยๆ ยังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ด้วยความอยากรู้ ก็แหงล่ะ ดูการ แต่งตัวเขาเข้าสิ สูทสีขาวอย่างดี แถมมีอะไรสักอย่างกลมๆ อยู่บนหัว อย่างกับทูตสวรรค์ของฝรั่งอย่างนั้นแหละ หรือว่า...จะเป็นนักแสดงของ งานบายเนียร์คณะข้างๆ กัน “คุณเป็นใครเหรอ” ผมถามต่อไปอย่างอยากรู้ เขายิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะตอบ “คนที่คอยปกป้องตัวนายไงล่ะ” “หา?” ผมขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ ‘คนที่คอยปกป้อง’ ผมทวนคำนี้ อีกครั้งอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ...ทำอย่างกับเป็นซินเดอเรร่าต้องมี นางฟ้าปกป้องอย่างนั้นแหละ นี่พวกเพื่อนๆ มันรวมหัวกันหลอกผมไหมเนี่ย?? “ปกป้องทำไมกัน” “ก็เมื่อนายเกิดอันตรายไงล่ะ” “แล้วทำไมต้องเป็นคุณที่ปกป้องผมล่ะ” “ก็สวรรค์เป็นคนกำหนดคู่ให้น่ะสิ” “สวรรค์เหรอ?” ผมทวนคำอีกครั้งอย่างงงหนักเข้าไปอีก นี่มันยุคไหนกันแล้ว ปี 2006 จะมีสวรรค์ นรกอะไรกันอีกเหรอ? หรือหมอนี่จะบ้ากัน แต่หน้าตาก็ดีนะ ไม่น่าจะบ้าเลย ผิวขาว ตัวสูงล่ำ ผิดกับผมที่ตัวเล็กขนาดนี้ “และฉันก็ต้องเป็นคนดูแลนาย จนกว่า...” “จนกว่า?” ผมถามต่ออย่างอยากรู้ เมื่อคนข้างหน้าพูดประโยคนั้นค้างไว้ อย่างจงใจ ให้ผมถามต่อ เขาพยักหน้ายิ้มให้อีกครั้ง “จนกว่านายจะมีคู่ครองไงล่ะ” “หา?” คราวนี้ผมต้องแสดงอาการตกใจออกมามากกว่าเดิม มีคู่ครอง? ผมแทบ จะตาลีตาเหลือก อย่าบอกนะว่า มีคู่ครองนี่ต้องเป็น ‘ผู้หญิง’ เท่านั้น “ใช่ มีคู่ครอง” “แต่ผม...เอ่อ...” “ฉันรู้ นายไม่ได้ชอบผู้หญิง” ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก อดจะหลบตาคนตรงหน้าไม่ได้ ถึงแม้ ผมจะไม่ได้ปิดบังใคร แต่การมายอมรับกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ ก็อดรู้สึก วาบๆ ในใจหน่อยๆ ไม่ได้ ก่อนจะอุบอิบถามต่อเสียงเบา “แล้วแบบนั้นจะทำยังไงล่ะ” “ก็ต้องดูก่อน แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ฉันก็ต้อง...” “ต้อง...?” ทำไมนายคนนี้ชอบพูดค้างไว้ให้ผมพูดต่อหนักหนาวะ “ฉันจะต้องลงมาเป็นคู่กับนายไงล่ะ” “ห๊ะ?” ผมว่าเสียงอุทานอย่างตกใจของผมคราวนี้คงจะดังกว่าครั้งก่อนๆ เป็นแน่ ผมมองคนข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา อะไรเนี่ย? จะลง มาเป็นคู่กับผมเองเนี่ยนะ คนตรงหน้าผมยิ้มแปลกๆ ก่อนจะพูดต่อ “แต่ฉันว่า ไม่ต้องไปหาหรอก ฉันคู่กับนายเลยดีกว่า” นั่น...มีการตัดบทซะเองอีก จนผมต้องปฏิเสธเป็นพัลวัน จนไม่ได้ สังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าคนตรงหน้าที่ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง “ไม่เอา!” “หรือนายจะไปหาคู่ล่ะ ต้องเป็นผู้หญิงนะ”   คราวนี้ผมก็ได้แต่อึกอัก จะทำยังไงล่ะ? รู้สึกเหมือนหมอนี่จะทำให้ ผมจนมุมเลยแฮะ “งั้นถ้าหาจริงๆ ผมจะต้องทำยังไง” ผมถามอย่างมาดมั่น แต่ความมั่นใจกลับติดลบ ผมจะไปหาเนื้อคู่ ได้ที่ไหนล่ะเนี่ย แถมเป็นผู้หญิงซะอีก แต่ถ้าใช่เธอคนนั้นจริงๆ แล้ว ผมจะรักเธอได้อย่างไร ในเมื่อผม...ไม่ได้... “นายก็ต้องหาคนที่มือนายกับมือเธอแตะกัน แล้วเกิดประกายแปร๊บ เหมือนไฟช็อตไปในตัวนาย” เขาอธิบายยืดยาว ผมพยักหน้ารับรู้ พลางคิดตาม...แตะมือ? แตะมือ ก็เหมือนจะจับมือน่ะสิ อ้าว...แล้วแบบนี้ผมจะไปจับมือเธอได้อย่างไรล่ะ “แล้วผมไม่ต้องหาโอกาสจับมือผู้หญิงไปทั่วหรือไง” “ใช่” “เฮ้ย..ผมก็โดนพวกเธอตบให้อะสิ ไปแต๊ะอั๋งเธออะ” “ไม่รู้ไม่ชี้” เฮ้ย! เทวดาเขาทำท่ายกไหล่ ไม่สนใจแบบนี้กันได้ด้วยเหรอ ? “นี่คุณมีหน้าที่ช่วยผมไม่ใช่เหรอ ทำไมทำแบบนี้เล่า”   “สวรรค์ให้เวลานายมา 3 วันในการหาคู่ครั้งนี้ ไม่งั้น...” คนพูดทำหน้า เจ้าเล่ห์ “นายต้องคู่กับฉัน” แล้วเทวดาหน้าเป็นก็คลายมือที่ไขว้กันออก หึหึ “เฮ้ย! ทำไมเวลาน้อยขนาดนั้นเล่า” “ก็ไม่รู้” “อ้าว...” “เราไปกันได้แล้ว” คนตรงหน้าผมตัดบทซะเฉยๆ ก่อนจะเอามือมาจับตัวผมไว้...แล้วผม ก็รู้สึกเหมือนโลกมันหมุนๆ อย่างแรงจนหัวหมุนไปหมด ก่อนจะหยุดนิ่ง จนเป็นปกติ ผมสะบัดหน้าไปมาคลายความมึนงง ...นี่ผมมาอยู่ไหนอีกแล้วเนี่ย ก่อนจะสังเกตไปรอบๆ ดีๆ ถึงได้รู้ว่ามาอยู่ในห้องของผมแล้ว “นี่คุณรู้จักห้องผมด้วยเหรอ” “แน่นอน ก็ฉันเป็นคนดูแลนายนี่” “ว่าแต่คุณชื่ออะไร ยังไม่ได้บอกผมเลย” “นาคินทร์” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะบอกชื่อตัวเองต่อ “ส่วนผม...ชื่อ...” “ตฤณ”   “อ้าว รู้จักชื่อผมแล้วเหรอ” นาคินทร์พยักหน้าก่อนจะหายแว๊บไปจากตรงหน้า ไปโผล่ที่เตียงนอน ของผมเสียอย่างนั้น “แล้วก็รู้ด้วยว่า นายเพิ่งอกหักมา” เขาว่าต่ออย่างรู้ดี จนผมแทบสะอึก เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ในงานบายเนียร์ แล่นเข้าไปในหัวผมเป็นฉากๆ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เหตุการณ์ที่เหมือน การผจญภัยในสวนป่าของผมทำให้ลืมไปหมดแล้ว น้ำตาที่ไม่คิดจะไหลมาก่อน มันกลับไหลออกมาจนผมห้ามไม่ได้ ผมพยายามเข้มแข็งมาตลอด แต่กลับมาเสียน้ำตาเสียง่ายๆ แบบนี้จนได้ ผมพยายามยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้หมดไป หากไม่สามารถทำได้ง่ายนัก แล้วผมก็รู้สึกถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของใครบางคนที่ดันให้ผมซบลงบน หน้าอกของเขา กระนั้นน้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมาอีกเมื่อได้รับความอ่อนโยน แบบนั้น สองมือใหญ่ตระกองกอดผมไว้เต็มอ้อมแขน “ร้องซะให้พอนะ แล้วอย่าร้องอีกล่ะ” เสียงนุ่มๆ เจ้าของอ้อมกอดปลอบโยนผม พลางลูบศีรษะไปมา แม้มัน จะไม่ใช่คำปลอบโยนสวยหรูนัก แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ในชีวิตที่ผ่านมาผมแทบไม่มีโอกาสได้กอดกับพ่อและแม่มากนัก เพราะท่าน ต้องคอยไปทำงานต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ จนต้องทิ้งให้ผมอยู่กับน้อง และอาที่นานๆ จะกลับบ้านครั้งหนึ่งอยู่ตลอด “ฮึก...ฮึก...” ผมพยายามกลั้นก้อนสะอื้น ก่อนจะผละออกมาจากอ้อมกอด ยิ้ม ขอบคุณให้คนหน้า ที่กำลังยิ้มอ่อนโยนให้ จนผมรู้สึกได้ “ขอบคุณครับ” “ไปล้างหน้าล้างตาซะ” ผมพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป --- แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 12:09:14 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 11:39:11 จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มี.ค. 49 11:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่ใช่ไหม...” ผมแอบกระซิบให้อีกคนได้ยิน เมื่อผมกำลังจะก้มลงช่วยเก็บสมุดให้เพื่อน สาวในคณะของผมคนหนึ่ง ระหว่างที่มือของผมกับเธอสัมผัสกัน แต่ นาคินทร์กลับส่ายหน้าไปมา บอกว่าไม่ใช่ “เหรอ” เพียงเสี้ยววินาทีผมก็ผละจากการแตะมือเธอ ไม่อยากจะบอกว่า ตั้งแต่ สัมผัสมาผมไม่เคยรู้สึกอาการ ‘แปร๊บๆ’ กับมือใครสักคน จนต้องให้อีกคน ดูให้นั่นแหละว่าใช่หรือไม่ “เฮ้อ...นี่ก็วันที่ 2 แล้วนะ” ผมทอดกายลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าคณะอย่างหมดแรง นี่ก็เป็นวันที่สอง แล้วที่ผมพยายามจะแตะมือกับสาวๆ เพื่อหาคู่ครอง แต่ก็ไม่เจอสักที มือที่ แตะไปก็สักประมาณ 25 ได้แล้วมั๊ง ก็แหงล่ะ เวลา 3 วันผมจะไปแตะมือ ใครกันมากมาย แค่ 25 นี่เยอะเกินคาดไปแล้วสำหรับผม...   “นี่ ไม่คิดจะช่วยกันมั่งหรือไง” ผมว่านาคินทร์อย่างฉุนๆ เมื่อเขากำลังนั่งสบายๆ ไขว้ห้างผิวปาก อย่างไม่ อนาทรร้อนใจกับสิ่งที่ผมกำลังบอก ทำไมไม่รู้จักช่วยเหลือกันบ้างเลยนะ ทั้งๆ ที่บอกว่าเป็นผู้ดูแลผมแท้ๆ “ก็เป็นหน้าที่ของนาย ไม่ใช่ของฉัน” “อ้าว...ก็นายเป็นผู้คุ้มครองนี่” สรรพนามที่ผมใช้เรียกเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่วันแรกที่พบกัน เพราะเขาต้องการ ให้ผมเรียกเขาว่าแบบนั้น เขาว่าเรียก ‘คุณ’ กับ ‘ผม’ มันดูห่างเหินกันเกินไป ว่าแล้วเขาก็จับมือผมทำตาหวานใส่ซะงั้น จนผมต้องรีบสะบัดออก ฉวยโอกาสตลอดไอ้เทวดานี่! “ก็ฉันอยากคู่กับนายนี่หว่า...แล้วจะช่วยทำไม” “นายกับฉัน...เทวดากับมนุษย์ คู่กันได้เร๊อะ?” ผมถามอย่างกวนๆ แต่จริงๆ ก็อยากรู้คำตอบอยู่เหมือนกัน เขาทำหน้าครุ่น คิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบ “ได้สิ...ในเมื่อนายกับฉันก็เป็นคู่กันอยู่แล้ว เพียงแต่คนละฐานะเท่านั้นเอง สวรรค์ได้กำหนดไว้แล้วว่า หากบุคคลนั้นหาคู่ไม่ได้ภายในเวลาที่กำหนด เนื้อคู่ของบุคคลนั้นก็คือ เทวดาผู้ดูแลนั่นเอง” “ง่ะ” ผมอดจะตกใจกับคำบอกเล่าจากสวรรค์นั่นไม่ได้ คู่กับเทวดาจอมฉวยโอกาส นี่น่ะเหรอ? เผลอไม่ได้ จับนิดจับหน่อยตลอด ขอให้ได้ลวนลามเถอะ นี่ไม่นับ ที่พยายามจะแอบเข้ามาในห้องน้ำที่ผมกำลังอาบน้ำด้วยอะนะ ลามกซะไม่มีอะ ผมถามต่ออย่างอยากรู้  “แล้วนายจะกลายเป็นมนุษย์รึเปล่าล่ะ” “แน่นอน...ฉันจะกลายเป็นมนุษย์ทันที เมื่อเวลาที่กำหนดไว้หมดลง” “อืม...” ผมพยักหน้ารับรู้ อดจะรู้สึกตกใจนิดๆ กับคำบอกเล่าที่ได้รับทั้งหมดไม่ได้ อย่างนี้ก็แสดงว่า ถ้าพรุ่งนี้ผมหาคู่ครองไม่ได้ผมก็ต้องคู่กับนาคินทร์น่ะสิ ให้ตาย! ผมจะอยู่กับคน เอ้ย เทวดาแบบนี้ได้ยังไงนะ “งั้นไปหากันต่อเถอะ!” --- “เฮ้อ....เหนื่อยๆ” ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ก็วันนี้มีสอบตอนเช้า ผมต้องรีบตื่น ตั้งแต่ 7 โมงทั้งๆ ที่เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตี 2 เพราะไอ้เทวดา ดูแลเนี่ย คอยพาผมเล่นอยู่ตลอด ไหนจะปาหมอนกัน เอาหมอนข้างไล่ตี กันอีก พาผมเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ “เหนื่อยเหรอ...” เสียงทุ้มๆ มาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นๆ ที่เขาส่งให้ ผมยิ้มขอบคุณ ก่อนจะรับมา ดื่ม เฮ้อ...ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อยนึง นับวันผมยิ่งจะสนิทกับเขามากขึ้น อย่าง เมื่อวานมีปัญหาที่คณะนิดหน่อย ผมก็ปรึกษาเขา ซึ่งคำตอบที่ได้รับก็ทำให้ ผมรู้สึกดีขึ้นได้มาก เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีเชียวล่ะ... แถมยังเป็นคนอบอุ่น คอยดูแลผมอีกด้วย... “ตฤณ” อยู่ๆ เขาก็เรียก จนผมต้องลืมตาขึ้นจากการพักสายตา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง อีกครั้ง หลังจากแผ่หลาลงไปนอนอีกรอบเมื่อดื่มน้ำเสร็จ นาคินทร์นั่งลง ข้างๆ ผม จนผมต้องมองเขาอย่างงงๆ “หือม์” “ให้ฉันอยู่กับนายนะ” “หา?” ผมได้แต่ทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจ ...อยู่? “ฉันอยากอยู่กับนาย นายไม่ต้องหาเนื้อคู่ได้ไหม” ผมได้แต่อึกอึก วันนี้นายนี่มาแปลกๆ มาแนวหงอยๆ อ้อนๆ พิกลอยู่นะ “เอ่อ...คือ...ฉัน” “ฉันรักนาย” ‘เฮ้ย!’ อยู่ๆ เขาก็โพล่งประโยคเด็ดขึ้นมา จนผมได้แต่อุทานในใจ เพราะตอนนี้ ตาผมค้าง ปากนิ่งงันไปเป็นที่เรียบร้อย สมองรีบประมวลผลสิ่งที่ได้ยินอย่าง เร็วจี๋ ‘ฉันรักนาย’...ประโยคนี้ก้องอยู่ในสมองผมเป็นสิบๆ รอบ “ฉันรักนายจริงๆ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ถูกส่งมาคุ้มครอง นายแล้ว...” ประโยคต่อไปของเขาส่งมาเรื่อยๆ หากผมไม่สามารถจับใจความอะไร ได้มากนัก เพราะสมองผมตื้อไปหมดด้วยคำบอกรักที่ได้ยิน “ให้โอกาสฉันได้ไหม...นะ...นะครับ” คราวนี้ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้ใบหน้าผมทุกที จะหลบก็โดน มือใหญ่จับไว้เสีย จนไม่สามารถทำได้ จนผมต้องเสหลบตาแทน จะด้วยเสียง สัมผัส หรือความรู้สึกภายในที่มีให้คนตรงหน้าก็มิอาจทราบได้ ผมได้พยักหน้าตกลงไปเสียแล้ว “อื้อ” จุมพิตหอมหวานประทับลงบนริมฝีปากของผมอย่างนุ่มนวล ก่อนจะบดเบียด รุนแรงมากขึ้น หากยังคงหวานล้ำลึกที่สุดในความรู้สึก ผมรู้สึกเหมือนล่องลอย อยู่ในอากาศที่เวิ้งว้าง ทว่ากลับรู้สึกอบอุ่นไปทั้งร่างกาย นานเท่านานกว่าจูบนั้นจะถอนออก ผมหอบน้อยๆ พยายามหายใจเอาอากาศ เข้าปอดให้มากที่สุด รู้สึกหน้าร้อนจนจะไหม้เสียแล้ว เมื่อหันไปก็สบตากับอีก คนที่มองอยู่ก่อนหน้า สายตาหวานๆ ที่ผมต้องหลุบตาลงอีกครั้ง “ขอบคุณนะครับ...ที่ให้โอกาส... ฉันไม่สัญญานะ ว่าจะรักนายตลอดไป เพราะคงไม่มีใครอยู่ในโลกได้ ตลอดกาล แต่ฉันสัญญาว่าจะรักนายให้ดีที่สุด ...ให้คุ้มค่ากับโอกาสที่ นายให้ฉัน...” --- จบ... แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 11:52:38 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 11:51:41 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 11:50:16 จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มี.ค. 49 11:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^^ มายิ้มค่ะ จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 27 มี.ค. 49 12:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_________________^ อิจฉาจังเลย มีเทวดาคุ้มครองด้วย จากคุณ : คันธคัทยา #^^@ - [ 27 มี.ค. 49 15:19:21 A:203.157.29.186 X:203.157.14.247 TicketID:104990 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 มี.ค. 49 16:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ะโอ หวานมากมาย สมใจปรารถนาจริงๆ หรั่งเอ๋ย สุดท้ายนายนาคินทร์เป็นเทวดาอยู่ดีๆ ก็มีอันได้เป็นมนุษย์แน่ เหอะๆๆ ไหนๆ ก็เชิญชวนให้แนะนำ ก็ถึงเวลาลงดาบ เอ๊ย... ฮ่าๆๆ เฮียเขียนไว้ในกระทู้ละกันนะ จะได้เก็บไว้ดูเผื่อคิดถึง เอิ๊ก มีลูกเล่นในการใช้คำได้ดีทีเดียว รู้จักเลือกหยิบคำที่ไม่โหลมาใช้ ขอแสดงความชื่นชมจ้ะ  มีเรื่องตัวสะกดนิดหน่อย ดังต่อไปนี้ พันธุ์ไม้นาๆ  -- นานา  ไม่ใช่ไม้ยมก เป็นคำบาลีจ้ะ อย่างสมเพศ  -- สมเพช (ช.ช้าง) วิธีจำคือเป็นคำเดียวกับ สังเวช กระพริบตา  -- กะพริบ ยี๋มันเล็กน้อย  -- หยี  อันนี้เรื่องวรรณยุกต์ ซินเดอเรร่า  -- ซินเดอเรลล่า (อาจจะไม่มีไม้เอกก็ได้) มาจาก Cinderella ตาลีตาเหลือก -- คำนี้ไม่มีน่อ แค่ "ตาเหลือก" เฉยๆ ก็พอมั้งจ๊ะ ประกายแปร๊บ -- ในพจนานุกรมมีคำว่า "แปล๊บ" ให้ใช้อยู่แล้วจ้ะ หายแว๊บ  -- แว้บ (ไม้โท) ได้แล้วมั๊ง -- มั้ง (เหมือนกัน) ไขว้ห้างผิวปาก  -- ไขว่  (ไม้เอก) คู่กันได้เร๊อะ? -- เรอะ (ไม่ต้องมีวรรณยุกต์) หลังจากแผ่หลา  -- หรา (แปลว่านอนอ้าแขนอ้าขา) เรื่องการใช้คำ ขอตั้งขอสังเกตนิดนึงนะ หรั่งใช้คำว่า "มัน" เยอะมาก และบ่อยมาก หลายจุดไม่จำเป็น ลองยอนกลับไปอ่านโดยสังเกตคำว่า "มัน" ดูนะ  ยิ่งช่วงแรกยิ่งถี่มากๆ บางจุดที่ไม่จำเป็น ตัดไปเลยก็ได้ ไม่ต้องมีหรอก บางจุด อาจจะกลับรูปประโยคให้เรียบง่ายขึ้น สำนวนภาษาไทยแท้ๆ ไม่ค่อยใช้ "มัน" เยอะแบบนี้หรอกนะ   "มัน" เป็นสำนวนฝรั่งเขา อุๆๆ เรื่องตัวเลขเนี่ย ถ้าเป็นตัวเลขสั้นๆ แบบข้างล่างนี้ เวลาเขียนนิยาย เขานิยมเขียนเป็นคำอ่านไปเลยจ้ะ นี่ก็วันที่ 2 -- วันที่สอง เวลา 3 วัน -- เวลาสามวัน 7 โมง -- เจ็ดโมง ตี 2 -- ตีสอง เรื่องสำนวนภาษาอีกนี้ดนึง "ลมพัดมาอีกระลอกทำให้ผมยะเยือกหนาวขึ้นมาอย่างรู้สึก" ประโยคนี้มันจบไปเฉยๆ อ้ะ อย่างรู้สึกอะไรเหรอ งง "ผมรีบผวาลุกขึ้น" น่าจะเลือกซักคำนะ "รีบ" กับ "ผวา" มันแย้งกันอยู่ "รีบ" ส่อเจตนา (intentional) "ผวา" แสดงปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ (involuntary) หมดแระ แค่นี้แหละ เขียนมาเยอะแยะ เพราะอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน จะได้เก่งๆ น้า ว่าแต่มัวแต่เขียนเรื่องสั้น อย่าลืมปั่นนิยายด้วยนะเฟ้ย แควนๆ รอตึม จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 มี.ค. 49 16:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคร๊าบเฮียพีท...จุ๊บๆ อืม...ครับ ผิดเยอะมากมายนะเนี่ย แต่มัน มีแค่นี้ใช่ป่ะเฮีย ไม่ใช่ "ยกตัวอย่าง" ใช่ไหม? หุหุ คำอื่นๆ พิมพ์ผิดจริงครับ แต่คำว่า "หรา" นี่พิมพ์ถูกแล้วอ่ะ แต่เวิร์ดมันแก้ให้ จำได้ว่า 3 รอบเลยเฮีย เซ็งง่ะ ไอ้เวิร์ดบ้า!! เรื่อง "มัน" กับ "ตัวเลข" ขอบคุณครับ ส่วน... เรื่องสำนวนภาษาอีกนี้ดนึง "ลมพัดมาอีกระลอกทำให้ผมยะเยือก หนาวขึ้นมาอย่างรู้สึก" ประโยคนี้มันจบไปเฉยๆ อ้ะ อย่างรู้สึก อะไรเหรอ งง --> มันคงจะตกอะเฮีย สงสัยจะใส่คำว่า "ได้" แหละ >> "ลมพัดมาอีกระลอกทำให้ผมยะเยือกหนาวขึ้นมาอย่างรู้สึก-ได้-" ขอบคุณเรื่อง "รีบ" กับ "ผวา" ครับผม ^^ จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มี.ค. 49 17:09:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ คุณ "กรุ่นกลิ่นแก้ว" คุณ "คันธคัทยา #^^@ " และ คุณ ":::อาราเร่:::"   ที่ติดตามอ่านครับผม ^^ จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มี.ค. 49 17:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ มาเห็นคุณพีท ช่วยดูงานให้หรั่งอ่ะครับ แอบประทับใจเฮียพีท หุหุหุ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 27 มี.ค. 49 18:39:18 A:203.172.255.150 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อะ เม้นท์ๆๆ ไอ้เทวดาตนนี้ แอบหื่นนะเนี่ย อะหุหุ “ให้โอกาสฉันได้ไหม...นะ...นะครับ” ....โอ้วว มีใครมาขอผมอย่างงี้บ้างดิ๊ รักตายเลยย :P ไม่รู้จะเม้นท์ไรละ แค่อยากจะให้มันยาวกว่านี้ซักหน่อย ยังไม่จุใจเลยย ^O^ แต่จะยังไงก็ตาม รีบกลับไปต่อนิยายตอนใหม่ซะดีๆ ฮี่ๆ จากคุณ : บอสซาโนวี่ซ์ (oblique) - [ 27 มี.ค. 49 18:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งั้นพี่ขอน้องบอสละกันนะครับ ได้ป่าว “ให้โอกาสพี่ได้ไหม...นะ...นะครับ” อิๆ จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มี.ค. 49 19:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วสนุกดี แต่น้อง ogaryuจ๋า พี่ว่าน่าจะยาวอีกนี้ดส์นึงนะ ประมาณว่าอารมณ์พี่เริ่มคล้อยตามไปแล้วอ่ะ อยากอ่านต่ออีกนิดง่ะ >,< เหอ เหอ รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะจ๊ะ จากคุณ : Dragonfly - [ 27 มี.ค. 49 20:08:31 A:221.90.203.211 X: TicketID:115730 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกมากๆ ตามมาอ่านด้วยคน จากคุณ : beemanufan - [ 28 มี.ค. 49 00:30:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณครับที่ติดตามอ่าน คุณ "ปฤษณะ" น้อง "บอสซาโนวี่ซ์ (oblique)" คุณ "Dragonfly" และ คุณ "beemanufan" จุ๊บๆ จากคุณ : OgaRyu - [ 28 มี.ค. 49 11:10:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมlink จากกระทู้เฮียพีทค่า เรื่องสนุกดีค่ะ มีอิจฉานิดหน่อยที่ตัวเอกมีเทวดา (หน้าหล่อ) คุ้มครองด้วย แต่อยากให้ยาวอีกนิด โดยส่วนตัวรู้สึกเหมือนว่ามันดูตัดบทเร็วไปนิดนึง แบบว่ากำลังจะเริ่มเคลิ้มหวานก็จบซะแล้ว เอ... หรือเพราะเป็นเรื่องสั้นหรือเปล่าเอ่ย เลยเรื่องเลยกระชับตัดบทไม่เหมือนนิยาย^^ ปล. เมื่อกี้อ่าน เจอคำหนึ่งไม่แน่ใจว่าตั้งใจ หรือว่าพิมพ์ตก...คำว่า ทำท่า"ยกไหล่"  -- ยักไหล่? ปล.2 รออ่านเรื่องถัดไปค่า^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 28 มี.ค. 49 11:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณ คุณ "Sushii" ครับ ปล. เมื่อกี้อ่าน เจอคำหนึ่งไม่แน่ใจว่าตั้งใจ หรือว่าพิมพ์ตก...คำว่า ทำท่า"ยกไหล่"  -- ยักไหล่? คงใช่แหละครับ ขอบคุณครับ! จากคุณ : OgaRyu - [ 28 มี.ค. 49 12:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แวะกลับมาดูเล่นอีกรอบ อุๆๆ ตกลงมีแต่คนบอกว่าต้องต่ออีกนิดนะหรั่ง เอาภาคพิเศษมาเสริมดีมะ  คริๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 มี.ค. 49 17:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ง่า... ซะงั้น... รอลุ้นครับผม (ฮา) จากคุณ : OgaRyu - [ 28 มี.ค. 49 18:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตาลีตาเหลือก ใช้ได้ค่ะ เป็นคำซ้ำ เหมือนกับพวกตะเกียกตะกาย ส่วนรีบผวาลุกขึ้นนั้น ถ้าจะใช้ทั้งรีบทั้งผวา ก็ตัด "ลุก" ทิ้งไปได้ กล่าวคือใช้คำว่า ผวา เป็นกริยา และใช้รีบเป็นตัวเสริมกริยา (adverb) โดยส่วนตัวไม่แนะนำให้ใช้ รีบลุก ขึ้น เพราะมันไม่ได้อารมณ์ของความตกใจ จะใช้ ผวาลุกขึ้น เลยดีกว่า สื่อความหมายที่ว่า รีบลุกขึ้นด้วยความรีบร้อนตกใจ จากคุณ : sovo - [ 2 เม.ย. 49 11:25:29 A:58.88.19.176 X: TicketID:004049 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อะโหะๆ...อ่านไม่จุใจเลย แต่ใช้สำนวนเข้าใจง่ายดีเน้อ ไม่เยิ่นเย้อ อะนะ...เหอๆ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) - [ 4 เม.ย. 49 00:12:53 ]