ความคิดเห็นที่ 1 เสียงคลื่นสาดซัดแว่วมาให้ได้ยินทำให้เธอรู้ตัวว่าตอนนี้เธอไม่ได้นอนอยู่ที่บ้าน ร่างบางลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน อากาศแบบนี้น่านอนชะมัด แต่ก็น่าเดินเล่นด้วยเหมือนกัน หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อย ส่องกระจกดูหน้าตาตัวเองก็เห็นว่าซูบ ไปกว่าก่อนมาก สาเหตุคงเพราะพิษร้ายจากพิษรักที่เล่นงานเธอเสียสะบักสบอม เคราะห์ดีที่เธอยังไม่สูญเสียอะไรให้มาวินไป แม้อีกฝ่ายจะเรียกร้องมากเพียงใด แต่เธอก็ใจแข็งไม่ยอมตามใจ จนอีกฝ่ายค่อนเธอเอาบ่อยๆ ว่าเป็น ‘แม่แก่’ และคงเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้เขาต้องไปหาความสุขเอาจากคนอื่น ยิ้มเหยียดให้กับข้ออ้างที่อีกฝ่ายยกขึ้นมา ‘เหตุผลของคนมักง่ายแท้ๆ’ ถามตัวเองอีกครั้งว่าโง่หรือเปล่าที่มานั่งเสียใจแทบเป็นแทบตายให้กับคนแบบนั้น คำตอบที่ได้ก็คือ ไม่โง่หรอก เพราะเธอไม่ได้เสียใจที่เขานอกใจ เพียงแต่เสียดายเวลาที่ฟูมฟักความรักครั้งนี้ เกือบห้าปีที่เธอเฝ้าถนอมมัน ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะจบลงง่ายๆ แบบนี้ แต่ก็ดี ดีกว่าหากเธอตัดสินใจถลำลึกมากกว่านี้แล้วพบภายหลังว่ามาวินเป็นคนแบบนี้ ขนาดยังไม่ได้แต่งงานยังนอกใจและนอกกายเธอ หากตัดสินใจแต่งงานด้วยจริงๆ เธอคงช้ำใจมากกว่านี้ เสียเวลาเศร้ามามากพอแล้ว พอกันที ต่อไปนี้เธอจะลืม ลืมเสียทีและเริ่มต้นใหม่... นัธฐาชะงักเท้าเมื่อเห็นแผ่นหลังของคนข้างบ้าน ร่างสูงกำลังก้มๆ เงยๆ กับผืนผ้าใบขนาดใหญ่ คงจะออกมาวาดรูป นึกว่าตื่นเช้าแล้วแท้ๆ แต่กลับมีคนตื่นเช้ามากกว่า ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าใกล้ เสียงย่ำเท้าแผ่วเบาทำให้ชายหนุ่มที่กำลังเพลินกับภาพวาดสีน้ำเหลือบไปมอง เมื่อเห็นเป็นเพื่อนน้องสาวก็หันกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งๆ ที่ใจเริ่มเต้นแรง ‘ไม่รู้ยัยอรบอกอะไรยัยตาโศกนี่หรือเปล่า’ นัธฐาก้าวมาใกล้ สายตาหยุดนิ่งบนแผ่นเฟรม เห็นภาพร่างคร่าวๆ ภาพทะเลยามเช้า แม้จะเป็นเพียงภาพร่าง แต่เธอก็เป็นนักศิลปะพอที่จะมองออกว่า มันสวย... “ตื่นเช้าจังนะคะพี่ปอ” “อืม นัธเองก็ตื่นเช้าเหมือนกันนี่ หรือเป็นเพราะแปลกที่” ร่างสูงตอบมาทั้งๆ ที่ยังนั่งหันหลังให้ ไม่ตอบแต่กลับเปลี่ยนเรื่อง “เพิ่งรู้ว่าพี่ปอเป็นศิลปิน รูปสวยจังค่ะ” “ยังไม่เสร็จ รู้ได้ยังไงว่าสวย” คราวนี้หันกลับมามองอย่างแปลกใจ หญิงสาวยิ้มอย่างอมภูมิ “เพราะนัธก็เป็นนักศิลปะนี่คะ วาดรูปเป็นเหมือนกัน ดูคร่าวๆ ก็รู้ค่ะว่าคงสวย อ้อ ในกรณีที่ฝีมือลงสีของพี่อยู่ในเกณฑ์ดีนะคะ” ปรมัธพยักหน้ารับรู้ ไม่ตอบว่ากระไร ทำให้นัธฐาเริ่มรู้สึกตัวว่า คงจะมารบกวนสมาธิคนตรงหน้าเป็นแท้ “นัธกวนพี่ปอรึเปล่า” สีหน้าคนถามดูจืดเจื่อน ทำให้เขาต้องรีบบอกไป “อ๋อ ไม่หรอก กำลังเหงาปาก มีใครมาคุยด้วยก็ดี” นัธฐายิ้มนิดๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆ เอ่ยปากขออนุญาต “นั่งด้วยคนนะคะ ขอนั่งมองเฉยๆ ไม่กวนหรอก” แม้จะแปลกใจแต่เขาก็พยักหน้ารับ หญิงสาวเห็นสีหน้าคนข้างๆ ก็รูว่าเจ้าตัวคงจะสงสัย ว่าจู่ๆ มาขอนั่งด้วยทำไม แต่เธอไม่จำเป็นต้องบอกนี่นาว่างานศิลปะทุกแขนงเป็นยาขนานดี ที่จะทำให้เธอหายจากความเศร้า และภาพวาดนี่ก็เป็นตัวยาที่ดีทีเดียว ไม่ได้เอะใจสักนิดว่าไม่ใช่เพียงภาพวาดที่เป็นยาดี หากแต่คนข้างๆ ก็เป็นยาดีอีกขนานด้วยเช่นกัน! สายตาของเธอเพ่งความสนใจไปที่มือที่ตวัดพู่กันลงบนแผ่นผ้าใบ มือเรียวๆ ที่ไม่สมตัวของคนตัวโตข้างๆ แปลก ตัวโตยังกับตึกแต่มือกลับเรียวสวยสมเป็นมือของศิลปินแท้ๆ “วาดรูปได้ทำไมไม่ออกมาวาด” คำถามถูกส่งออกมาจากคนที่กำลังตวัดมือไปมาอย่างขะมักเขม้น “ไม่มีอารมณ์ค่ะ แค่อยากมองเฉยๆ รำคาญแล้วหรือคะ” นัธฐาถามกลับ คราวนี้คนตัวโตหยุดมือ หันมาตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ “ไม่ได้รำคาญ เพียงแต่...พี่เริ่มจะไม่มีสมาธิ” เม้มปากก่อนจะบอก “งั้นนัธไปก็ได้” นัธฐาลุกขึ้นเตรียมจะเดินกลับบ้าน ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงยามเอ่ยประโยคนั้นออกไปสั่นเครือราวกับกำลังน้อยใจ ปรมัธทิ้งพู่กันในมือ คว้าแขนบอบบางของคนขี้น้อยใจรั้งไว้ “พี่ไม่ได้หมายความว่านัธมาทำลายสมาธิพี่ แต่เวลานัธอยู่ใกล้ๆ พี่วาดรูปไม่ได้ เฮ้ย คือยังไงดี พี่ พี่” ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้คนตรงหน้าหน้าเจื่อนลง ทำให้สุดท้ายเขาโพล่งออกไปตรงๆ “พี่ตื่นเต้นเวลานัธอยู่ใกล้ มันทำให้พี่มือสั่น สงสัยจะดีใจมากไปมั้ง” สีแดงๆ ที่เริ่มแต้มบนแก้มของนัธฐา เรียกกำลังใจจากเขาได้โข แต่เมื่อนึกได้ว่ากำลังจับแขนหล่อนอยู่ก็รีบปล่อย “ขอโทษที่ถือวิสาสะจับแขนไว้ แค่อยากให้นัธฟังพี่ก่อนเท่านั้นเอง ไม่โกรธใช่มั๊ย” “ไม่โกรธหรอกค่ะ แต่ทำไมต้องดีใจด้วย” คำถามที่ดูเหมือนง่ายหาก แต่มันยากนักที่จะอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ นิ่งคิดเพื่อหาเหตุผลดีๆ อธิบายให้สาวน้อยที่กำลังมองเขาตาแป๋วฟัง ก่อนจะตัดสินใจที่จะพูดตรงๆ ทั้งๆ ที่ความตั้งใจเดิมของเขา คือรอให้เวลาผ่านไปสักพัก รอจนสาวน้อยตรงหน้าหายโศกเศร้า รอจนกว่าเธอจะเข้มแข็งพอ... เหตุผลที่ทำให้เขาตัดสินใจแบบนี้ก็อาจเป็นเพราะ ความรู้สึกลึกๆ มันบอก ยิ่งอ้อมค้อม นอกจากเขาอาจเจ็บปวดเพราะความไม่กล้าแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าก็อาจจะต้องจมกับแผลนี้ไปอีกนาน ริจะรักษาแผลใจ ก็ต้องแลกด้วยความจริงใจที่เขาต้องแสดงให้เธอเห็น “นัธฐา เธอบอกพี่หน่อยได้รึเปล่าว่าตอนนี้ใจเธอเข้มแข็งพอรึยัง” แวบแรกที่ได้ยินนัธฐาสะดุ้ง เขารู้เรื่องของเธอ! เหมือนมีเข็มเล็กๆ ทิ่มแทงใจอยู่ แต่แปลก ที่ความเจ็บปวดมันน้อยกว่าที่เคยเป็น คำถามที่ทำให้เธอต้องกลับมาย้อนถามตัวเอง ใจเธอเข้มแข็งพอหรือยัง? คำตอบที่เธอเองก็ไม่แน่ใจ “ถ้าคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอที่จะเริ่มนับหนึ่งใหม่กับความรักแล้วพี่จะบอก” ปรมัธเสี่ยงบอกไปอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งไม่ตอบอะไร “บอกไม่ได้หรอกค่ะ ว่าเข้มแข็งพอที่จะนับหนึ่งใหม่หรือเปล่า แต่คิดว่าไม่เจ็บเหมือนแรกๆ อีกแล้ว” เพียรสงบใจที่เริ่มจะสั่น ก่อนจะยอมเปิดปาก ชายหนุ่มถอนหายใจ โล่งอก ที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ อย่างน้อยสาวน้อยตรงหน้าก็เปิดใจขึ้น “อรเล่าอะไรให้พี่ฟังบางเรื่อง เพราะอรสังเกตเห็นว่าพี่สนใจนัธ” คำบอกเล่าที่เรียกสีหน้าแปลกใจให้กับนัธฐา และเรียกสีขึ้นบนใบหน้าของคนเล่า “พี่เองก็ยอมรับว่าสนใจนัธจริงๆ สะดุดตาตั้งแต่เห็นหน้าเศร้าๆ ตาโศกๆ ของนัธแล้ว ยังคิดอยู่เลยว่า คนที่ดูแล้วออกจะยิ้มสวยแบบนัธ ทำไมถึงเศร้าแบบนี้” “พี่ไม่ได้หวังให้นัธมาชอบพี่ตอบซะเดี๋ยวนี้ เพียงแต่ไม่อยากให้จมอยู่กับอดีต ถ้านัธลองมองไปรอบๆ คงจะเห็นว่ามีหลายคนที่เค้าเป็นห่วงนัธ ทั้งอร คุณลุง และก็...พี่เองก็เป็นห่วงนัธ” “แต่เราเพิ่งพบกันนะคะ แล้วทำไมถึง เอ่อ บอกว่าชอบนัธ” หญิงสาวอ้อมแอ้มถาม “ตรงนี้มันบอก ว่าพี่ชอบเธอ” เอื้อมมือคว้ามือสาวน้อยมาแนบที่อกด้านซ้าย “ไม่เร็วไปหรือคะ” “ก็อาจจะ แต่เราก็ยังมีเวลาอีกตั้งมากที่จะพิสูจน์ ว่าแต่นัธเถอะ จะยอมพิสูจน์ไปกับพี่ด้วยรึเปล่า” ปรมัธเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล ยังไม่ปล่อยมือที่กุมมือนุ่มๆ นั่นไว้ “ยังไม่ต้องรีบตอบหรอก บอกแล้วว่าพี่ไม่รีบ แดดเริ่มแรงแล้ว เราเข้าบ้านกันดีกว่า ไม่รู้ว่าอรตื่นรึยัง” ชายหนุ่มค่อยๆ ปล่อยมือเธออย่างสุภาพ เก็บอุปกรณ์วาดภาพแล้วเดินนำหล่อนไปที่บ้าน ทิ้งคำพูดที่ปั่นหัวใจเธอให้ป่วนได้ ทั้งๆ ที่เคยคิดว่าใจน้อยๆ ดวงนี้มันเจ็บจนชาไปแล้วแท้ๆ จบบทที่ 3 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 13:10:23 จากคุณ : @ลูกท้อแช่อิ่ม@ - [ 27 มี.ค. 49 13:08:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดาหลา...ยาใจ บทที่ 4 อรดีนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหาร เหลือบมองเห็นสองคนที่เดินตามกันเข้ามาในครัวอย่างสงสัย แต่ไม่ได้ซักไซ้อะไร เพียงแต่ทักว่า “ตื่นเช้าจังเลยทั้งนัธ ทั้งพี่ปอ รับกาแฟมั๊ยคะ อรต้มเผื่อไว้” “เอาสิจ๊ะ” ปรมัธตอบ “นัธล่ะ ทานกาแฟรึเปล่า หรือจะเอานมในตู้เย็นก็มีนะ” อรดีหันไปถามคนที่ไม่ยอมพูดอะไรตั้งแต่เดินกลับเข้ามา “เอากาแฟดีกว่า” นัธฐาตอบ “วันนี้มีโปรแกรมเที่ยวที่ไหนรึเปล่าอร” ปรมัธถามขึ้นเมื่อกาแฟเกือบจะหมดแก้ว “ยังไม่มีค่ะ พี่ปอจะพาไปไหนเหรอคะ” ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะบอกสิ่งที่ทำให้อรดีตาโต “เห็นคุณลุงบอกว่าอรไม่ได้มาที่เกาะดาหลานาน พี่จะพาไปรำลึกความหลัง ไปดำน้ำกัน” ปะการังหลากสีหลากชนิดที่เห็นตรงหน้าทำให้อรดีตื่นเต้น เมื่อก่อนเธอมาที่เกาะบ่อย ดำน้ำเป็นว่าเล่น แต่หลังจากเรียนจบต้องรับผิดชอบงานมากขึ้น ทำให้เวลาที่จะได้มาพักผ่อนแบบนี้หายไป ปะการังที่เกาะดาหลายังสมบูรณ์ คงเป็นเพราะพ่อกับลุงชาญที่คอยดูแลอยู่เสมอ สองสาวแช่น้ำทะเลจนบ่าย นัธฐาเริ่มตัวซีด ปากสั่น แต่ก็ยังอดทนดำน้ำเป็นเพื่อนของเพื่อนรัก ที่ยังคงเพลินกับสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเล จนปรมัธทนไม่ไหว ขู่แกมบังคับให้อรดีขึ้นจากน้ำ หากเมื่อกลับไปถึงบ้าน นัธฐากลับต้องพบกับบุคคลที่เธอไม่อยากจะเจอ...อย่างน้อยก็ตอนนี้ มาวิน ‘มาทำไมกัน’ อรดีร่ำร้องในใจ ชังน้ำหน้าคนที่ยืนยิ้มเผล่อยู่หน้าบ้านนัก ตาก็เหลือบมองเพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างเป็นห่วง ผิดกับคนตัวโตที่เดินตามหลังสองสาวต้อยๆ ที่ดูจะเฉย ไม่เดือดร้อนสักนิด ที่เห็นชายหนุ่มแปลกหน้าที่บ้านของอรดี ทั้งๆ ที่เขาก็พอจะเดาออกว่า คนแปลกหน้านั้นคงจะเป็นคนที่สร้างบาดแผลให้คนหญิงสาวที่ก้าวเข้ามาป้วนเปี้ยนในใจเขา ปรมัธบอกตัวเองว่าเขาไม่สามารถบังคับใจนัธฐาให้ลืมผู้ชายคนนั้นได้ มันเป็นสิทธิ์ของเธอที่จะตัดสินใจเอง และเขาก็พร้อมที่จะยอมรับการตัดสินใจทุกอย่าง “นัธ” เสียงเรียกอย่างออดอ้อน หวังจะละลายปราการที่นัธฐาเพียรสร้างขึ้น หากเป็นก่อนที่เธอจะมาที่เกาะดาหลา เธออาจจะใจอ่อน ยอมให้อภัยคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่หลังจากที่ใช้เวลาคิดให้ถี่ถ้วน เธอก็พบว่ามันง่ายเหลือเกินที่จะอภัยและลืมคนตรงหน้าซะ ไม่ใช่เพราะเธอเจอใครคนใหม่ แต่เธอเพิ่งจะเข้าใจว่านอกจากมาวินแล้ว รอบๆ ตัวเธอมีอีกหลายชีวิตที่รักและเป็นห่วงเธออย่างจริงใจ “มีอะไรหรือวิน มาทำอะไรที่นี่” นัธฐาถาม น้ำเสียงที่ใช้ช่างเย็นชานักในสายตาของมาวิน “ใช่ นายมาทำอะไรที่นี่” อรดีถามย้ำอย่างไม่พอใจ ก้าวเข้ามาบังเพื่อนสาวเอาไว้...อย่างจะปกป้อง โกรธคนตรงหน้า คนที่ทำให้เพื่อนเธอร้องไห้ แต่ก็ถูกปรามจากคนตัวโตที่เดินตามหลังมา “อรอย่างยุ่ง มันเป็นเรื่องของนัธ” ปรมัธกระซิบเตือนก่อนจะหันไปบอกหญิงสาวอีกคน ที่ตอนนี้เขาก็เดาอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกันว่าเธอคิดอะไรอยู่ “พี่กับอรจะไปรอในบ้าน ถ้านัธคุยธุระเสร็จเมื่อไหร่ก็ตามเข้าบ้านไปแล้วกันนะ” พูดจบก็คว้าแขนน้องสาวที่ดูจะไม่เต็มใจนักเข้าบ้านไป ทิ้งให้นัธฐาเผชิญหน้ากับมาวินตามลำพัง “ว่าไงล่ะวิน มีธุระอะไรถึงมาถึงนี่” นัธฐาถามซ้ำ “วินมาขอโทษ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดวินยอมรับผิด สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว” นัธฐานิ่งเงียบก่อนจะยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้มาวินใจชื้น แต่เดี๋ยวเดียวก็ต้องตะลึงเมื่อได้ยินคำตัดรอนจากปากของอดีตแฟนสาว “นัธบอกแล้วว่าไม่มีโทษอะไรจะยกให้ ทุกเรื่องนัธอโหสิให้ ยอมรับเถอะวินว่าเราไปด้วยกันไม่ได้ วินรักนัธไม่พอ ไม่สิ เรารักกันไม่พอต่างหาก” “วินรักนัธนะ” ชายหนุ่มปฏิเสธ “แต่คนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก นัธไม่อยากจะพูดมาก แต่คงต้องบอกให้วินฟังชัดๆ ซักที เรื่องที่นัธบังเอิญไปเจอวันนั้นมันไม่ใช่ครั้งแรกใช่มั๊ย ตอบนัธมาตามตรงสิ” นัธฐาถาม “เอ่อ...คือว่า” มาวินอ้ำอึ้ง ไม่กล้าบอก . “ไม่ใช่ครั้งแรกจริงๆ ใช่มั๊ย วินถึงไม่กล้าบอกนัธ ไม่ต้องทำหน้าสงสัยหรอกว่านัธรู้ได้ยังไง สาวๆ ของวินส่งอะไรเยอะแยะมาให้นัธ ทำให้นัธรู้ว่าลับหลังแล้ว วินทำอะไรลงไปบ้าง” คราวนี้ชายหนุ่มตรงหน้าหน้าซีดสนิท รู้ทันทีว่าทำไมนัธฐาถึงโกรธนัก “วินสัญญาว่าจะเลิกทำแบบนั้น” “วินทำไม่ได้หรอก และนัธก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน” คำยืนยันของหญิงสาวทำให้มาวินเริ่มโกรธ “วินยอมนัธทุกอย่างแล้ว ทำไมไม่ให้โอกาสวินซักครั้ง” “วินโยนมันทิ้งไปเองนะ นัธให้โอกาสวินมาตลอด ตอนนี้ขอโอกาสคืนนัธเถอะ ให้นัธให้โอกาสตัวเองบ้าง” “นัธมีคนอื่นแล้วใช่มั๊ย ไอ้หนุ่มนั่นรึเปล่า” ไหล่บางถูกเขย่าอย่างไม่ปราณี ความโกรธเข้าครอบงำชายหนุ่มตรงหน้า “นัธยังไม่มีใครทั้งนั้น วินอย่าโทษคนอื่นเลย ถ้าจะโทษก็โทษตัวเองดีกว่า” คำตอบของนัธฐาทำให้สองมือที่เขย่าตัวเธอหลุดออกไป “นัธไม่รักวินแล้วใช่มั๊ย” น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความปวดร้าวทำให้เธอถอนใจ ตัดใจตอบออกไปอย่างเด็ดขาด “เรายังเป็นเพื่อนกันได้” เพียงเท่านั้นก็ทำให้ความหวังทั้งหมดของมาวินพังทลายลง เพิ่งจะรู้สึกว่ารักหญิงสาวตรงหน้ามากแค่ไหน เพิ่งรู้ตัวว่าโง่ที่ปล่อยให้เพชรเม็ดนี้หลุดมือไป “เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นหรือนัธ” ไร้เสียงตอบรับ หากอาการพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน อย่างไม่เหลียวหลังก็ทำให้มาวินทรุดนั่งบนผืนทรายอย่างหมดแรง ความผิดนี้จะโทษใครได้ ถ้าไม่ใช่ตัวเอง... คนที่แอบมองอยู่ในบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากลุ้นอยู่นานว่า สาวน้อยตาโตจะตัดสินใจอย่างไรเมื่ออดีตคนรักตามมาขอคืนดี แต่เมื่อเห็นนัธฐาหันหลังเดินกลับเข้ามา สองพี่น้องคนละพ่อคนละแม่ก็เกือบจะตะโกนออกมาดังๆ ด้วยความดีใจ หากแต่ต้องรีบเก็บอาการ เพราะเจ้าตัวกำลังก้าวเข้ามาในบ้าน “ยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหรืออร เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมหรอก” นัธฐาถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนยังอยู่ในชุดดำน้ำ “เออ ลืม งั้นอรไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” พูดจบก็รีบแวบหายไป ทิ้งให้ปรมัธเผชิญหน้ากับเธอตามลำพัง “พี่ปอก็เหมือนกัน ไม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ” ไร้คำตอบ มีเพียงยิ้มอ่อนๆ ที่ส่งมาให้ ยิ้มที่ทำให้น้ำตาที่พยายามจะกลั้นเอาไว้ไหลออกมา ปรมัธโอบร่างตรงหน้าเข้ามาแนบอก ร่างน้อยสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น “หนูน้อยขี้แย ร้องไห้ทำไมครับ” ปรมัธเอ่ยล้อๆ เจ็บจี๊ดนิดๆ ที่เห็นเยื่อใยที่หญิงสาวในอ้อมกอดมีให้ชายหนุ่มคนอื่น ร่างน้อยส่ายหน้า ส่งเสียงอู้อี้ตอบ “ไม่ได้ร้องซักหน่อย” มือเรียวที่โอบหญิงสาวคลายออก ไล้นิ้วบนแก้มที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตา “แล้วที่เปียกๆ เนี่ย อะไรเอ่ย” หญิงสาวถอนสะอื้น เสียงนุ่มๆ ยังเอ่ยต่อ “ร้องไห้หมดเถอะถ้าอยากร้อง คราวนี้พี่ยอมให้ร้องเพื่อหมอนั่น แต่คราวหน้าพี่ไม่ยอมแน่ๆ” “นัธคบกับเค้ามานานเหลือเกิน ผูกพันกันหลายอย่าง นัธเสียดายเวลาที่ผ่านไป” หญิงสาวพึมพำ “เสียดายทำไมจ๊ะ เวลาที่ผ่านไปมันก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นไม่ใช่หรือ ฮึ” ชายหนุ่มแย้ง “อย่างน้อยมันก็สอนให้นัธได้รู้จักที่จะรักใครสักคน” “แม้ว่ามันจะเจ็บปวดหรือคะ” “แต่มันก็จะทำให้นัธเข้มแข็งขึ้น กับรักครั้งใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น” ปรมัธซับน้ำตาบนใบหน้าของสาวน้อยตรงหน้า “พี่จะรอจนกว่านัธจะเข้มแข็ง เมื่อถึงวันนั้นพี่จะมาทวงคำตอบ” หลังจากนั้นราวสองอาทิตย์สองสาวก็กลับสู่ชีวิตปกติ อรดีกลับไปวุ่นวายกับธุรกิจของครอบครัวที่เจ้าตัวแอบเกงานหนีไปพักร้อนเสียดื้อๆ ส่วนนัธฐาก็วุ่นวายเกี่ยวกับงานเปิดตัวหนังสือเล่มแรกของเธอ แม้จะมีงานยุ่ง แต่เธอก็มีความสุขขึ้น อาจเป็นเพราะกำลังใจดีๆ จากเพื่อน และจากใครบางคนที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาในใจทีละน้อยๆ ราวกับน้ำที่ค่อยๆ หยดทีละหยด จนเต็ม ใครคนนั้นที่ตอนนี้อยู่ไกลกันคนละซีกโลก ปรมัธบินกลับอเมริกาไปเพื่อส่งวิทยานิพนธ์ ก่อนจะมีตำแหน่งดอกเตอร์นำหน้าชื่อ โดยมีสองสาว อรดีและนัธฐาไปส่ง พร้อมด้วยคุณชาญ บิดาของปรมัธและคุณอธิคม ก่อนขึ้นเครื่องชายหนุ่มดึงเธอไปพูดอะไรบางอย่าง “พี่ไปเดือนอเมริกาสามเดือน จะคิดถึงพี่รึเปล่า” “แค่ไปส่งวิทยานิพนธ์ ทำไมไปนานจังคะ” แทนที่จะตอบคำถาม เธอกลับย้อนถามเขา “ต้องรอคอมเมนต์จากอาจารย์ และพรีเซนต์ให้บรรดาอาจารย์ที่นั่นดู บางทีอาจจะต้องแก้ไขอีก ไม่แน่อาจจะเกินสามเดือนด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะถามคำถามเดิม “แล้วจะคิดถึงกันมั๊ย” นัธฐาพยักหน้ารับ “ก็...คงจะคิดถึง...มาก” คราวนี้ชายหนุ่มยิ้มออก ถอดแหวนวงเล็กที่ใส่ติดนิ้วก้อยเอาไว้ จับมือของสาวน้อยข้างกายขึ้นมาสวมแหวนไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย “มัดจำเอาไว้ก่อน ให้คนอื่นรู้ว่ามีเจ้าของแล้ว” นัธฐาหน้าแดง อุบอิบตอบ “ขี้ตู่ นัธไม่ได้เป็นของใครสักหน่อย” “เอาเถอะ ไว้กลับมาเราค่อยคุยกัน อยู่ที่นี้รักษาสุขภาพด้วยนะนัธ อย่าหักโหมงานมากไป เดี๋ยวจะป่วยเอา” ปรมัธสั่งเมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกให้เตรียมขึ้นเครื่อง “ค่ะ พี่ปอก็ด้วย ที่นู่นคงหนาวแย่ อย่าลืมใส่เสื้อหนาๆ นะคะ” ปรมัธพยักหน้ารับ ฉวยมือนุ่มขึ้นจรดที่จมูกอย่างแผ่วเบา ก่อนกระซิบ “พี่รักเธอ” ทิ้งให้คนที่ถูกฉวยโอกาสอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวหน้าแดง ทั้งจากรอยอุ่นๆ ที่มือ และจากคำพูดสุดท้ายก่อนเขาไป บาดแผลที่เกิดเพราะพิษรักค่อยๆ จางหาย ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะมนตราของเกาะดาหลาที่อรดีเสกให้ หรือเป็นเพราะเขากันแน่   ความรู้สึกนั้น อาจจะยังไม่ถึงกับรัก แต่ก็คงไม่ยากที่จะรัก...อนาคต คงต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ หวังว่าคงจะมีสักวัน ที่จะเธอบอกกับเขาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ว่านัธก็รักพี่ปอ จบบทที่ 4 จากคุณ : @ลูกท้อแช่อิ่ม@ - [ 27 มี.ค. 49 13:11:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดาหลา...ยาใจ ส่งท้าย เสียงคลื่นซัดสาด ทะเลสีครามใส เกาะดาหลายังสวยเหมือนเมื่อสองปีก่อน สองปีที่เธอมีเขาเคียงข้าง คนที่คอยปลอบให้เธอหายเศร้า คนที่ให้กำลังใจ...ยามเธออ่อนล้า คนที่ค่อยๆ เติมความอบอุ่นในใจที่บอบช้ำ หมอรักษาแผลในใจเธอ...จนหายสนิท และแทนที่ด้วยความรักครั้งใหม่ ที่แข็งแรง มั่นคง “ทำไมออกมาเดินคนเดียว ไม่เรียกพี่” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นข้างหูพร้อมสองมือที่โอบเอวบางเข้ามาแนบชิด “คิดอะไรอยู่ฮึ” หญิงสาววางมือทับบนแขนเรียวที่โอบอยู่รอบเอว ก่อนจะตอบ “เห็นพี่ปอกำลังคุยกับลุงชาญอยู่ นัธเลยไม่อยากกวน” “บอกให้เรียกพ่อได้แล้ว ดื้อจริง” ปรมัธเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก ริมฝีปากคลอเคลียอยู่ข้างหู “แล้วมายืนคิดอะไรอยู่” ถามซ้ำอีกครั้งเมื่อคนในอ้อมแขนยังไม่ตอบ “คิดถึงตอนที่มาที่เกาะดาหลาคราวที่แล้วค่ะ” นัธฐาตอบ เธอหมายถึงครั้งที่มาเพื่อรักษาแผลใจ “อรบอกนัธว่า มนตราของท้องทะเลกับท้องฟ้าช่วยนัธให้หายอกหัก” ชายหนุ่มแย้งขึ้น “ใครบอก ไม่ใช่เพราะยาดีแบบพี่หรอกเหรอที่รักษานัธ” หญิงสาวย่นหน้าอย่างหมั่นไส้คนที่พูดเข้าข้างตัวเอง “ใช่ที่ไหนละคะ” ก่อนจะเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็วเมื่ออ้อมแขนที่โอบเธอไว้คลายออก “ก็ได้ ก็ได้ พี่ปอเป็นยาที่ดีขนานเอกเลยค่ะ ที่รักษานัธได้” คนตัวโตเงียบไม่ตอบกระไร ทำให้เธอชักใจเสีย “โกรธนัธหรือคะพี่ปอ” “ไม่ได้โกรธนี่” “หรือว่าน้อยใจคะ” นัธฐาถามซ้ำ คราวนี้อ้อมกอดรัดแน่นขึ้น “อืม” “โอ๋ โอ๋ ขอโทษนะคะ” “ไม่หายหรอก หอมแก้มพี่ก่อนสิ แล้วจะหายงอน” แม้จะหมั่นไส้คนตัวโตที่แสนจะขี้งอนแต่เธอก็ทำตาม เขย่งเท้าจรดริมฝีปากกับแก้มของคนเสนอเงื่อนไข “หายงอนรึยังคะ” “หายแล้วก็ได้” “พี่รักเธอ” เสียงกระซิบบอกรักดังขึ้นข้างๆ หูก่อนที่เธอจะกระซิบบอกคนข้างๆ เช่นกัน “นัธก็รักพี่ปอ” เพื่อนพาเธอมาที่ดาหลาเพื่อรักษาบาดแผลในใจ หากแต่เมื่อเธอกลับไป เธอกลับได้ความรักใหม่ในใจดวงเดิม ขอบคุณเกาะดาหลา เกาะที่อบอวนไปด้วยมนตราแห่งความรัก มนตรารักษาใจที่บอบช้ำให้กลับมาเข้มแข็งดังเดิม หรือบางทีอาจจะต้องขอบคุณกำลังใจดีๆ ที่คนข้างกายมีให้เสมอมา จบค่า จบแล้วค่า เรื่องสั้นเรื่องแรกที่เป็นเรื่องเป็นราวที่สุดเท่าที่เคยทำได้มา ขอบคุณทุกคอมเมนต์ เป็นยาชูกำลังอย่างดีในการที่จะเขียนต่อไป ขอบคุณที่ติดตามค่ะ พบกันใหม่เรื่องหน้า ^_^ จากคุณ : @ลูกท้อแช่อิ่ม@ - [ 27 มี.ค. 49 13:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาแปะชื่อก่อนนะคะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 27 มี.ค. 49 13:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีค่ะ แต่งอีกนะคะจะรออ่าน จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 มี.ค. 49 17:01:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักจัง ^__^ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 27 มี.ค. 49 22:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^_______________________________^ แต่งมาให้อ่านอีกน้า เรื่องน่ารักค่ะ จากคุณ : คันธคัทยา #^^@! - [ 27 มี.ค. 49 22:58:52 A:203.157.29.247 X:203.157.14.247 TicketID:104990 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านรวดทีเดียวสี่ตอนเลยค่ะ ^__^ จะว่าอะไรไหม ถ้าแอบเชียร์น้องอรให้พี่ปอมากกว่าอ่ะค่ะ แหะ แหะ จากคุณ : ใจจุลินทรีย์ - [ 28 มี.ค. 49 01:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหมอรดีเป็นเพื่อนที่น่ารักมากค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ วันจักรี 17:00:58 ]