ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อตอนที่เขาได้รู้จักกับสาวน้อยผู้ร่าเริงคนนี้เป็นครั้งแรกนั้น ก็ตั้งแต่ครั้งที่ยังเป็นเด็กชายวัยรุ่นมัธยมที่แม่ลากมาเรียนดนตรีกับคุณน้ารำเพยซึ่งเป็นครูสอนดนตรีมีชื่อในละแวกนั้น เมื่อก่อนโน้น บ้านปีย์ก็อยู่แถวชานเมืองใกล้ๆกับบ้านสีขาวของคุณน้ารำเพยนี่แหละ ด้วยความซนและทโมนของเขา วันหนึ่งเขาเที่ยวเล่นขี่จักรยานไปรอบๆ หมู่บ้านและเลยไกลออกไปเรื่อยๆ ขี่จักรยานข้ามหมู่บ้านมาจนถึงอีกหมู่บ้านหนึ่ง เข้าซอยมาจนสุดซอยก็มาพบกับบ้านสีขาวที่มีรั้วเป็นต้นบานบุรีออกดอกสีเหลืองพราว บ้านน่ารักดีแฮะ โตขึ้นเราจะออกแบบบ้านให้น่าอยู่แบบนี้บ้าง  ปีย์คิดแล้วเมียงมองข้ามรั้วบานบุรีเข้าไปในบ้านสีขาว พลันเสียงดนตรีอันไพเราะก็ดังขึ้นเคล้ากับเสียงเพลงแว่วหวานลอยมาตามลม ปีย์เงี่ยหูฟังอย่างเพลิดเพลิน เพลงอะไรนะ รู้สึกว่าจะเป็นเพลงเก่า “เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด บุพเพสันนิวาสที่ประสาทความรักภิรมย์ คู่ใครคู่เขา รักยังคอยเฝ้าชม คอยภิรมย์เรื่อยไป ” ฟังเพราะดีแฮะ ปีย์คิดแล้วนิ่งฟังเพลินๆ  แต่ฟังเพลงยังไม่ทันจบดี ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกเสียงเพลงอันไพเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปีย์หันไปมองทันที  แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบกับหมาสีขาวตัวโตกำลังวิ่งกวดตรงมาที่เขาพร้อมกับเห่าใส่เสียงดังลั่น ทำเอาปีย์สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เจ้าหมาสีขาวตัวนั้นวิ่งมาถึงริมรั้วที่ปีย์ยืนอยู่ แล้วพยายามจะกระโดดข้ามรั้วบานบุรีมาหาเขาให้ได้ แต่รั้วบานบุรีที่สูงประมาณเอวของเด็กวัยรุ่นที่กำลังโตอย่างปีย์อาจจะสูงเกินไปสำหรับมัน มันจึงทำได้เพียงแค่ปักหลักอยู่ริมรั้วและตั้งหน้าตั้งตาเห่าปีย์อย่างบ้าคลั่ง ปีย์หันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก ตั้งท่าจะออกวิ่งไปที่รถจักรยานที่จอดอยู่ใกล้ๆ ก็พอดีมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อน “หมูปิ้ง หยุดเห่าเดี๋ยวนี้เลย หยุดเห่าได้แล้ว” เสียงหวานใสนั่นทำให้ปีย์หันกลับไปมองอีกครั้ง แล้วเขาก็เห็นสาวน้อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามาและพยายามห้ามเจ้าหมาสีขาวตัวนั้นไม่ให้เห่า เจ้าหมาที่ชื่อ หมูปิ้ง หันมามองแล้วค่อยๆ หยุดเห่า แต่ตาก็ยังจ้องมองปีย์เขม็ง พร้อมๆกับที่สาวน้อยคนนั้นก็กำลังจ้องปีย์เขม็งเช่นกัน “มาหาใครคะ” เสียงสาวน้อยคนนั้นร้องถาม พร้อมกับส่งยิ้มกว้างขวางไปให้ ทำเอาปีย์ยิ้มตอบอย่างเขินๆ “เอ่อ เปล่าครับ” “อ้าว แล้วมาทำอะไรที่หน้าบ้าน”เธอคนนั้นเลิกคิ้วอย่างสงสัย “ก็พอดีได้ยินเสียงเพลง เพราะดี” ปีย์ตอบเบาๆ “อ๋อ เสียงไวโอลีน ก็ต้องเพราะอยู่แล้ว เพราะแม่เราเป็นครูสอนดนตรี” สาวน้อยว่าอย่างอวดๆ ท่าทางภูมิใจ ทำให้ปีย์อดมองอย่างหมั่นไส้นิดๆ ไม่ได้ “หรอ แล้วใครถามล่ะ” ปีย์พูดออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาสาวน้อยที่กำลังยิ้มอยู่หุบยิ้มทันที ขยับปากจะตอบโต้ แต่ปีย์รีบเดินไปคว้าจักรยานแล้วรีบขี่ออกไปเสียก่อน หันไปมองก็เห็นสาวน้อยคนนั้นทำหน้าบึ้งมองตรงมาที่เขาไม่วางตา ปีย์มองแล้วอมยิ้ม จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 มี.ค. 49 19:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากวันนั้นแล้ว ปีย์ก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องบ้านสีขาวและสาวน้อยคนนั้นอีก แต่แล้วจู่ๆ แม่ก็อยากจะให้เขาไปเรียนดนตรีในช่วงปิดเทอมเพื่อบรรเทาความซุกซนของเขาลงบ้าง ทีแรกแม่จะพาทั้งปีย์และปิยาน้องสาวคนเดียวของเขาไปเรียนดนตรีเหมือนกัน แต่ปิยากลับชอบทางด้านกีฬา จึงเบนเข็มไปเรียนว่ายน้ำ ปล่อยให้พี่ชายอย่างปีย์มาเรียนดนตรีคนเดียว กลายเป็นว่าพี่ชายเรียนดนตรีและน้องสาวเรียนว่ายน้ำ ดูมันออกจะขัดกันชอบกล แต่แม่เขาก็ไม่สน  เมื่อเห็นลูกชายไม่ปฏิเสธแม่จึงลากเขาไปเรียนไวโอลีนกับคุณน้ารำเพยที่เพื่อนแม่เป็นคนแนะนำมา และนั่นทำให้ปีย์ได้พบกับคุณน้ารำเพย คุณครูสอนดนตรีผู้ใจดี  แพงคำ สาวน้อยรุ่นพี่ที่อ่อนหวานผู้กำลังคร่ำเคร่งเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย และสาวน้อยคนนั้น พิมพ์จันทร์ที่อ่อนกว่า 2 ปี อายุเท่าๆกับปิยาน้องสาวคนเดียวของเขา หลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของปีย์กับบ้านสีขาวก็งอกงามเป็นอันดีเรื่อยมา คุณน้ารำเพยให้ความรักเหมือนดังลูกหลานคนหนึ่ง แพงคำก็เอ็นดูเขาและคอยช่วยติวหนังสือให้ปีย์เสมอ   และที่สำคัญที่สุด กับพิมพ์จันทร์สาวน้อยผู้ร่าเริงคนนั้น ปีย์ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกสนิทกันในแง่ไหน เขารู้แต่เพียงว่า มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้และพูดคุยกัน มันเป็นความรู้สึกผูกพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อย ตั้งแต่ครั้งนั้น วันเวลาผ่านไป ครอบครัวของปีย์ย้ายบ้านไปอยู่ที่ในเมือง และปีย์ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ดังที่ใฝ่ฝัน ทำให้ต้องเลิกเรียนไวโอลีนไป แต่ปีย์ก็ยังมาที่บ้านสีขาวเสมอๆ ครั้งนี้จุดประสงค์ของเขาเปลี่ยนไป ...มันเปลี่ยนไปพร้อมกับความรู้สึกที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ปีย์ยอมรับกับตัวเองว่าเขามาที่บ้านสีขาวนี้เพราะสาวน้อยผู้ร่าเริงคนนั้น แม้ว่าการเรียนในมหาวิทยาลัยจะหนักมากขึ้น แต่เขาก็ยังหาเวลามาที่นี่เสมอๆ โดยเฉพาะในวันศุกร์ ซึ่งถือเป็นวันพิเศษที่จะมาเล่นดนตรีร่วมกัน เสียงเพลงคละเคล้าเสียงหัวเราะด้วยความสุขในคืนวันเก่าๆนั้น ทำให้ปีย์ที่นั่งมองเหม่ออดยิ้มออกมาไม่ได้ สินธพหันไปมองด้วยความแปลกใจ พลางเรียกเบาๆ “ปีย์..” แต่ดูเหมือนปีย์จะยังไม่รู้สึกตัว สินธพจึงเรียกอีกครั้ง ครั้งนี้ดังกว่าเก่า “ปีย์ แกเป็นอะไร” ปีย์สะดุ้ง หันมามองเพื่อนทันที “มีอะไรหรอ แกเรียกทำไม” “เรียกตั้งหลายครั้งแล้ว เหม่ออะไร คิดเรื่องอะไรอยู่หรอ” สินธพถามเพื่อน ปีย์ส่ายหน้าช้าๆ พลางลุกขึ้นยืน “ไม่ได้คิดเรื่องอะไรหรอก” “อย่ามาโกหกชั้นเลยวะ เรามาเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าแกกำลังคิดเรื่องอะไร” สินธพพูดเรียบๆ พลางลุกขึ้นยืนตามเพื่อน เอื้อมมือมาตบบ่าเพื่อนเบาๆ “แต่ว่านะ เพื่อน เรื่องมันผ่านไปแล้ว แกอย่าเอามาคิดให้ตัวเองเป็นทุกข์เลย เรื่องบางเรื่องเราทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปเอง” “จะปล่อยได้ยังไง ทั้งๆที่ชั้นก็รู้ว่าจะทำอะไรให้มันดีกว่านี้ แต่ชั้นก็ไม่ทำเอง” ปีย์สวนขึ้นมาทันควัน ทำเอาสินธพต้องรีบปลอบ “แกทำแล้ว ปีย์ แกทำดีที่สุดแล้ว ทุกสิ่งที่แกทำ แกคิดถึงคนอื่นไม่ได้คิดถึงตัวเองเลย แค่นี้มันยังไม่ดีที่สุดอีกหรอ” สินธพว่าแล้วมองเพื่อนอย่างเข้าใจ “ทำใจให้สบายเถอะ แกทำดีที่สุดแล้ว ชั้นรับรองได้” ปีย์ฟังแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อน “อืม ขอบใจแกมากนะ เพื่อน มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละนะ” จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 มี.ค. 49 19:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เดี๋ยวปั๊บไปส่งแม่กับปิ๊บโป้ที่บ้านก่อนนะจ๊ะ  แม่กับปิ๊บโป้เริ่มง่วงนอนแล้ว เพิ่งกลับมาเมื่อคืน เมื่อเช้าตื่นเช้าไปหน่อย” ปิยาหันมาพูดกับปรัชญ์ซึ่งกำลังตั้งใจขับรถอยู่ที่นั่งในตอนหน้า ก่อนจะหันไปยิ้มกับคนที่นั่งข้างลูกชาย “แล้วเสร็จแล้ว ปั๊บค่อยไปส่งผิงที่บ้านแล้วกันนะจ๊ะ ผิงจะไปเอาเสื้อผ้าให้คุณพิมพ์ใช่ไหม” หันมาถามผิง “ใช่ค่ะ พอดีน้าพิมพ์ติดคุยกับคุณหมอ  เลยวานให้ผิงมาเอาเสื้อผ้าให้น่ะค่ะ” ผิงตอบ “แล้วปั๊บเขาไปหาผิงบ่อยไหมจ๊ะ”  ปิยาถาม แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้  ทำเอาหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ตอนหน้าเผลอเหลือบตามามองกันแวบหนึ่ง ก่อนจะพากับเสหลบไปอย่างเก้อๆ “เอ่อ ไม่...”ผิงพูดตะกุกตะกัก “ก็..ไปหาทุกวันแหละครับ”ปรัชญ์ตอบหน้าตาเฉย ผิงหันขวับมามองทันที แอบทำหน้ามุ่ยให้ ชายหนุ่มหันมามองแล้วแอบยิ้ม  ผิงจึงดุเบาๆ “คุณ อย่าพูดเล่นสิ” “ผมไม่ได้พูดเล่น ก็ผมไปหาคุณทุกวันจริงๆนี่ หรือว่าไม่จริง” ปรัชญ์หันมาตอบ แกล้งทำหน้าจริงจัง ผิงลองนึกดูแล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมา ก็ต้องมีเหตุให้ได้เจอกันอยู่เสมอแทบจะทุกวัน แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญทั้งนั้นนี่นา “มันเป็นเรื่องบังเอิญต่างหากเล่า” “ผิงต่างหากล่ะ ทีคิดว่ามันบังเอิญ” ปรัชญ์หันมาบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถแอบอมยิ้ม ไม่สนใจตาขุ่นเขียวของคนที่นั่งข้าง   ปิยามองแล้วหันไปยิ้มกับฟิลิบโป “มิน่าล่ะ หมู่นี้ปั๊บถึงอารมณ์ดี ไม่ค่อยงอนแม่เหมือนเมื่อก่อน” ผิงแอบเหลือบมามองคนที่ขับรถข้างๆ ก็เห็นเขาหุบยิ้มลงทันควันแล้วถอนหายใจ “ผมไม่ได้งอนแม่นี่ครับ” “จ้าๆ ไม่ได้งอน แม่รู้ล่ะว่า ปั๊บน่ะเป็นลูกผู้ชาย ไม่หวงแม่ ไม่งอนแม่หรอก  แต่ไม่รู้ว่า ปั๊บจะเข้าใจแม่หรือเปล่า”ปิยาว่าแล้วมองหน้าลูกชาย ปรัชญ์ชะงักอึ้งไป “ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ ปิย่า ลูกชายคุณเป็นสุภาพบุรุษ ก็ต้องเข้าใจสุภาพสตรีอารมณ์อ่อนไหวอย่างคุณอยู่แล้ว”ฟิลิบโปรีบเอ่ยขึ้นทันที “ปิย่าก็แค่แหย่ปั๊บเล่นเท่านั้นเองค่ะ ปิ๊บโป้” ปิยาหันไปยิ้มกับฟิลิบโป แอบถอนหายใจออกมา “แม่รู้ว่าปั๊บเข้าใจแม่ อย่างน้อย...ก็พยายามจะเข้าใจ” ปรัชญ์นิ่งไปก่อนจะพูดเบาๆ ไม่หันไปมองคนที่นั่งข้างหลัง “สำหรับแม่ ไม่ต้องใช้ความพยายามหรอกครับ เพราะผมเข้าใจแม่เสมอ” ชายหนุ่มตอบพลางคิด อารมณ์สับสน ไม่เข้าใจในตัวแม่ที่เขาเคยมีนั้น ถึงเวลาที่มันจะต้องหายไปได้เสียที อย่างน้อยแม่ก็มีความสุข และนั่นก็ทำให้เขามีความสุข  แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับลูกอย่างเขาแล้ว ปิยามองลูกชายที่กำลังตั้งใจขับรถ มองอย่างซาบซึ้งและเต็มตื้นไปด้วยความรัก นี่ลูกชายของเรา ลูกชายคนเดียวของเรา ลูกที่ครั้งหนึ่ง เราเคยคิด... ปิยารีบหยุดความคิดเสียทันควัน ก่อนจะค่อยๆ รีบยกมือขึ้นซับน้ำตาที่เอ่อออกมา ไม่ให้คนที่นั่งอยู่ตอนหน้าของรถเห็น ถอนหายใจแล้วนึกโมโหความคิดของตัวเองในเวลานั้น ทำไมนะ ทำไมเราช่างทำได้... ฟิลิบโปเห็นอาการของภรรยาแล้ว เขาก็เดาได้ทันทีว่าปิย่าของเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ จะเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่สิ่งที่เป็นเหมือนตราบาปติดอยู่ในใจให้ต้องคิดอยู่จนทุกวันนี้ ทั้งๆที่เรื่องมันก็จบไปแล้ว และผ่านไปนานเท่าๆกับอายุของชายหนุ่มที่นั่งขับรถอยู่นั่น แต่มันก็ยังคอยตามติดมาทำให้ปิย่าต้องเศร้ากับมันอยู่ร่ำไป ฟิลิบโปคิดพลางส่ายหน้า แล้วเอื้อมมือไปจับมือภรรยาเบาๆ อย่างปลอบโยน แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 09:36:24 จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 มี.ค. 49 19:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อปรัชญ์มาส่งปิยากับฟิลิบโปที่บ้านของปีย์แล้ว ทั้งสองจึงเดินเข้าไปในบ้าน เห็นปีย์นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกก็เดินตรงเข้าไปหา “อ้าว กลับกันมาแล้วหรอ” ปีย์เงยหน้าขึ้นมาร้องทัก “ค่ะ พอดีไปเยี่ยมคุณแม่ของเพื่อนที่โรงพยาบาลมา” ปิยายิ้มให้พี่ชาย พลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งข้างโซฟาของปีย์ มีฟิลิบโปนั่งลงข้างๆ “อ้าว เพื่อนของปิยาหรอ ใครล่ะ  เพื่อนที่อิตาลีหรอเปล่า” ปีย์ถามด้วยความสงสัย “ไม่หรอกค่ะ เพิ่งเจอกันบนเครื่องบินจากโรมมากรุงเทพฯ นี่เอง เพิ่งเจอกัน แต่ปิยารู้สึกถูกชะตากับเขามากเลย” “อ้อ..งั้นหรอ” ปีย์พยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก หันไปถามฟิลิบโป “เป็นยังไงบ้างฟิลิบโป คุณเหนื่อยไหม” “เมื่อเช้าผมไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ชักเริ่มจะง่วงนอนแล้วล่ะครับ” ฟิลิบโปพูดช้าๆ “อ้าว งั้นขึ้นไปพักผ่อนกันดีกว่านะ ปิยาด้วย”ปีย์หันไปบอกน้องสาว แต่ปิยาส่ายหน้า “ปิยาอยากคุยกับพี่ปีย์” แล้วหันไปบอกฟิลิบโป “ปี๊บโปขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อนนะคะ เดี๋ยวปิยาขอคุยกับพี่ชายหน่อย ไม่ได้เจอกันมานาน อยากคุยจะแย่” ฟิลิบโปพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างบน ปิยามองตามยิ้มๆ หันมามองปีย์ก็เห็นผู้เป็นพี่ชายมองอยู่ก่อนแล้ว “ท่าทางเธอดูสดใส มีความสุขดีนะ ปิยา” พี่ชายทัก “ค่ะ ตอนนี้ปิยามีความสุขมาก”ปิยาตอบรับแล้วยิ้มให้พี่ชายอย่างสดใส “ดีแล้วล่ะ พี่ดีใจที่เห็นเธอมีความสุข” “แล้วพี่ปีย์ล่ะ มีความสุขหรือเปล่า” ปิยาถามแล้วจ้องหน้าพี่ชายอย่างเพ่งพิศ เห็นร่องรอยบางอย่างในแววตาพี่ชาย ร่องรอยที่บ่งบอกความเศร้าลึกซึ้ง มันคล้ายกับแววตาที่เคยเห็นเมื่อวันวาน ไม่มีผิดเพี้ยน นั่นทำให้น้องสาวต้องขมวดคิ้วอย่างรู้สึกสงสัยอะไรบางอย่างในใจ “ก็ พี่ก็เรื่อยๆ” ปีย์ตอบเรียบๆ “แล้วพี่ปีย์มีใครหรือยัง”ปิยาถาม ยังไม่เลิกจ้องหน้าพี่ชาย “ไม่มี พี่ไม่มีใคร” “ทำไมล่ะคะ” “แล้วทำไมพี่จะต้องมีด้วยล่ะ” ปีย์สวนทันทีคล้ายรำคาญ แต่เมื่อรู้สึกตัวก็ลดเสียงลง พูดคล้ายตัดบท “คือ พี่ไม่มีเวลา อยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว” “จะดีได้ยังไงล่ะคะ ปิยาว่า การที่เรามีใครสักคนให้เรารักและรักเรา มันน่าจะดีมากกว่านะ” “งั้นหรอ” ปีย์พูดแล้วยิ้มหยันกับตัวเอง “พี่ไม่โชคดีเหมือนเธอนี่..”ประโยคท้ายเอ่ยเสียงเบา ปิยาขมวดคิ้วมากขึ้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ร้องออกมา “พี่ปีย์...”ร้องออกมาเสียงดัง “นี่ พี่ยังไม่ลืม...ยังไม่ลืมเขาอีกหรอคะ” ปีย์ฟังแล้วนิ่งงันไป จะพูดอะไรก็ไม่มีแรงจะพูด ไม่มีแรงจะปฏิเสธ ก็จะให้ปฏิเสธได้อย่างไร ก็เขาลืมไม่ได้จริงๆ “ทำไมล่ะคะ พี่ปีย์ ทำไมไม่ลืมเขาสักที นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วนี่คะ” ปิยาเสียงดังขึ้น  “พี่ปีย์ทำอย่างนี้ เป็นอย่างนี้ อยากให้ปิยารู้สึกผิดไปจนตายหรือไง” “พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอรู้สึกผิด แต่พี่ลืมเขาไม่ได้จริงๆ” ปีย์ส่ายหน้า อารมณ์ปะทุขึ้นเพราะความปวดร้าวในใจ “และพี่ไม่เข้าใจด้วยว่า ทำไมมันต้องเป็นแบบนั้น ทำไมเราต้องจบกันแบบนั้น” “ก็เพราะปิยาไงล่ะ...เพราะปิยา” ปิยารีบสวนขึ้นทันที “ปิยาทำให้ทุกคนเสียใจกันไปหมด ทำให้ทุกคนผิดหวังกันหมด  ใช่ไหมล่ะคะ” “ปิยา ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็ตามนะ แต่พี่ก็ไม่โทษเธอ เพราะปิยาเป็นน้องของพี่”ปีย์พูดเสียงดัง จ้องหน้าน้องสาวคนเดียว “ถึงพี่จะไม่โทษ แต่ปิยาก็รู้สึกผิดอยู่ดี รู้สึกผิดโดยที่ไม่มีใครต้องมาบอกหรอก”ปิยาว่าพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม  พร้อมกับอารมณ์แห่งความเศร้าที่ได้เห็นพี่ชายคนเดียวต้องทุกข์เพราะตัวเอง “ปิยาผิดเอง ผิดต่อพี่ปีย์ ผิดต่อปั๊บ ผิดต่อทุกคน ปิยามันเลวจริงๆ ได้ยินไหมพี่ปีย์ ปิยาเป็นคนเลว...” แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 22:10:58 จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 มี.ค. 49 19:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คอมเสียครับพี่น้อง เฮ้อ กว่าจะเรียบร้อย ก็เลยต้องหยุดไปหลายวัน ต้องขออภัยด้วยจ้ะ แหะ อุปสรรคมันเยอะจริงๆ จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 มี.ค. 49 20:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านอีกจนได้ ตกลงว่าปิยาไปทำอะไรไว้เนี่ย คนอื่นถึงได้เดือดร้อนกันยาวนานขนาดนี้ จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 27 มี.ค. 49 21:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าหายไปอีกสักวันสองวันกะจะเเจ้งความเเล้วนะเนี่ย ^O^ เรื่องราวเริ่มกระจ่างขึ้นมาอีกนิด ตกลงนี่นิยายรักหรือนิยายสืบสวนเเน่ทิ้งปมไว้เยอะจริง จากคุณ : MikaRin - [ 28 มี.ค. 49 00:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมากวน จากคุณ : April Fool Day - [ 28 มี.ค. 49 03:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาให้กำลังใจ แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 03:14:06 จากคุณ : April Fool Day - [ 28 มี.ค. 49 03:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 และ.....ตามมาโคสะนา แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 03:15:12 จากคุณ : April Fool Day - [ 28 มี.ค. 49 03:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้ ลุงหลานเจอน้องหมาและสาวน้อยเหมือนกันเดะเลย ฮี่ๆ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 28 มี.ค. 49 05:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ นั่นซิ ซ้ำรอยจริงๆ หวังว่าจะจบลงไม่เหมือนกันนะ ว่าแต่ เรื่องนี้ซับซ้อนขึ้นทุกตอนเลย จากคุณ : Nusantara - [ 28 มี.ค. 49 09:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วอย่างนี้ปั๊บจะรู้ไหมคะ สงสารปั๊บ เอ คุณลุงเป็นต้นแบบแต่อย่าเหมือนให้หมดนะคะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 28 มี.ค. 49 12:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เฮ้อ... เรื่องในอดีตทำท่าว่าจะสับสนจัง จากคุณ : หนมจีน - [ 28 มี.ค. 49 16:42:55 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เกิดรัยขึ้นในอดีตอ่ะๆทำไมมันเป็นงี้อ่ะๆมาลงต่อเร็วๆนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 29 มี.ค. 49 16:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอ่อ...แม่ชมจ๋า รีบมาต่อเลยนะจ๊ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ 30 มี.ค. 49 01:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เฮ้อออออ ...... ซับซ้อนจริงเชียวเรื่องเนี้ยยยย จากคุณ : imagina - [ 30 มี.ค. 49 09:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาแล้วจ้า มาแล้ว มาต่อกัน ตอนที่ 20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4240507/W4240507.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 15:36:32 ]