ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 5 ภายในโรงยิมเนเชียมยังคงดูวุ่นวาย เพราะนักกีฬาหลักของทีมได้หายไปหนึ่งคน ทว่าเกมส์ก็จะต้องมีต่อไป นั่นทำให้โค้ชตัดสินใจส่งนักกีฬาสำรองลงเล่นแทนอุรชาเสียก่อน นั่นทำให้สาวๆบนแสตนไม่ค่อยจะพอใจ ด้วยไม่รู้ว่าอุรชาที่พวกหล่อนๆอยากจะมาเชียร์นั้นหายไปไหน จีรัชยะเงยมองดูเจ้าของเสียงบ่นระงมที่เป็นสาวๆ เหมือนดั่งเช่นที่แพรดาวกำลังทำอยู่ ทั้งสองรู้สึกเป็นห่วงทั้งอุรชาเอง และบรรยากาศของการเล่นในวันนี้ “พี่ว่าเดี๋ยวพี่จะออกไปตามหาอุนรอบๆ เผื่ออุนอาจจะมีปัญหาอะไร..” ในใจชายหนุ่มภาวนาขออย่าให้เป็นดั่งที่เขาคิด ขอให้อุรชามีเหตุผลอื่นที่ทำให้มาถึงที่สนามบาสฯสาย อย่าได้เป็นอย่างที่เขาวิตกเลย แพรดาวได้ยินก็อยากจะออกตามไปด้วย “ให้ดาวไปด้วยนะคะพี่จี” ทว่าชายหนุ่มกลับส่ายหน้า พร้องทั้งให้เหตุผลที่หญิงสาวตัวเล็กต้องยอมฟัง “พี่ออกไปเองดีกว่า น้องดาวรออยู่ที่นี่ เผื่อว่าอุนจะกลับมา ...  ถ้าอุนกลับมา น้องดาวโทรหาพี่ด้วยนะครับ นี่ครับเบอร์พี่” คนพูดพูดพลางจดเบอร์ใส่กระดาษเอกสารการเรียนที่เขาถืออยู่ พร้อมทั้งยื่นให้สาวน้อย แพรดาวรับ หากใบหน้ายังดูไม่สู้ดี ชายหนุ่มเลยพยายามพูดปลอบใจให้เธอใจเย็นลง “พี่ว่าอุนคงไม่เป็นอะไรหรอก บางทีอาจจะมีเหตุผลบางอย่างเลยทำให้มาสายก็ได้ น้องดาวอย่าคิดมากเลยนะครับ” จีรัชยะพูดไป ตัวเองก็ต้องข่มกลั้นความรู้สึกห่วงในใจเอาไว้ด้วย ไม่รู้เลยว่า...อุรชาจะเป็นอย่างไรบ้าง “เดี๋ยวก่อนน้องน้ำตาล จะพาพี่ไปไหนน่ะ” อุรชาถามน้ำตาล เมื่อตนเองถูกจูงมือมายังด้านหลังโรงยิมที่ร้างคน ใจตัวคนตามก็นึกห่วงไปถึงการแข่งขันที่กำลังจะเริ่ม ทว่าก็ไม่กล้าทิ้งให้สาวน้อยที่กำลังน้ำตาตกอยู่คนเดียว เมื่อครู่ก่อนการแข่งขัน อยู่ๆน้องน้ำตาลที่เป็นนักข่าวตัวน้อยประจำตัวเธอก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษา เธอพยายามจะเลี่ยงให้อีกฝ่ายค่อยเข้ามาคุยหลังเกมส์จบ ทว่าน้ำตาที่พร่วงพรูลงบนแก้มสีชมพูอ่อนๆนั้นทำให้อุรชาจำต้องยอมเดินตามน้ำตาลมา เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นคนที่คอยตามห่วงใยเธอมาตลอด แล้วอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าน้องคนนี้มีปัญหาอะไรถึงขนาดต้องร้องไห้ ทำให้อุรชายอมเสียเวลาลงแข่งมากับน้ำตาล คิดว่าถ้ากลับแล้วเปลี่ยนตัวก็น่าจะทัน ... ก็เป็นซะแบบนี้ทุกทีนั่นแหละ สำหรับอุรชา ที่มักจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเรื่องตัวเองเสียเรื่อยๆ ... “น้องน้ำตาลเป็นอะไรหรือเปล่า” เธอถามในขณะที่รุ่นน้องสาวตรงหน้าเอาแต่ร้องไห้กระซี้กระซิก ก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะเงยหน้า แล้วโผเข้าหาอกของสาวทอมร่างสูง ยังคงร้องไห้ไม่เลิกจนอุรชาไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่โอบไหล่เล็กๆ ปลอบประโลมอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าภาพของทั้งสองถูกเก็บลงฟิล์มไปเรียบร้อยแล้ว ผ่านไปกว่าห้านาที น้ำตาลเริ่มจะหายจากอาการร้องไห้ และห่างออกจากกายของสาวหล่อที่เธอหลงใหล “น้ำตาลขอโทษนะคะที่ทำให้พี่อุนต้องเสียเวลาแข่งไป” คนตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังหันรีหันขวางไปทางด้านในโรงยิมฯ “ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่น้องน้ำตาลมีปัญหาอะไรหรือ” อุรชานึกห่วงภายในสนามแข่งจัง แต่ก็ทิ้งวางเรื่องตรงนี้ไม่ได้ คิดว่ารีบๆให้คำปรึกษาไปก่อนดีกว่า “คือว่า...” และยังไม่ทันที่น้ำตาลจะได้เอ่ยบอกถึงความกลัดกลุ้มใจ ร่างสูงของจีรัชยะก็โผล่ออกมาเสียก่อน พร้อมทั้งเสียงห้าวๆดังมาแต่ไกล “อุน! อุนอยู่แถวนี้หรือเปล่า” อุรชาตวัดสายตาไปมองเจ้าของเสียง เห็นชายหนุ่มกำลังเดินด้อมๆมองๆหาเธออยู่ น้ำตาลหันมองตาม แล้วทันใดนั้นก็ยื่นมือไปดึงแขนของคนตัวสูงกว่าให้กลับมาสนใจตนเอง “พี่อุน พี่อุนอย่าบอกเรื่องที่น้ำตาลมาร้องไห้กับพี่ให้ใครฟังนะคะ น้ำตาลขอร้อง” คนฟังนิ่งไปกับคำขอร้องของรุ่นน้อง “ทำไมล่ะ” พร้อมทั้งถามออกไป ทว่าคนตัวเล็กกลับไม่บอกถึงเหตุผล “รับปากน้ำตาลสิคะ แล้วน้ำตาลจะมาเล่าให้พี่ฟังทีหลัง นะคะพี่อุน พี่อุนเท่านั้นที่จะช่วยน้ำตาลได้” น้ำตาลเขย่ามือของอุรชา เร่งเร้าคำรับปาก บอกตรงๆอุรชายังคงไม่เข้าใจอะไรเลย แต่เมื่ออีกฝ่ายขอร้องมาเสียขนาดนี้ อุรชาก็เลยต้องตอบตกลงรับปากไป “ได้สิ พี่เองก็ไม่ชอบเอาเรื่องของคนอื่นไปพูดหรอก น้องก็ทำใจให้ให้สบายเถอะนะ มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาพี่ได้” น้ำตาลเหมือนจะขมวดคิ้วยิ่งกว่าเก่า หากหล่อนก็ยังเม้มปากแน่น ลังเลบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเอ่ยแต่คำว่าขอโทษ ก่อนจะผละจากไป เห็นดังนั้นก็ยิ่งสร้างความสงสัยให้แก่คนมอง แต่ถึงจะสงสัยไปก็ใช่เรื่อง เวลานี้เธอต้องรีบกลับเข้าไปในเกมส์การแข่งก่อนจะคิดเรื่องไหน คิดได้ดังนั้น อุรชาก็ได้ยินเสียงของจีรัชยะเรียกหาเธออีกครั้ง “อุน! อยู่แถวนี้หรือเปล่า” “ค่า พี่จี อุนอยู่นี่” อุรชาตอบรับกลับไป คนตัวสูงกว่าหันมาทางน้ำเสียงใส ก่อนจะก้าวเท้าไวๆมาหา “หายไปไหนมาคะ ทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ ทุกคนกำลังห่วงอุนกันนะ” ดวงหน้าชายหนุ่มเป็นเหมือนกับทุกคนสินะ ดูสิห่วงเสียจนคิ้วขมวดกันขึง จนทำให้คนถูกห่วงอดจะยิ้มดีใจนิดๆไม่ได้ “ว่าไงคะ ทำไมมาอยู่แถวนี้” จีรัชยะคาดคั้นคำถามเดิม แต่เพราะสัญญาที่น้ำตาลขอร้องเอาไว้ ทำให้อุรชาเลือกจะตอบโกหกไป “อ้อ อุนมาหาของน่ะค่ะ พอดีทำ...เอ่อ ทำสร้อยหายน่ะค่ะ เลยมาหา” พูดแล้วก็พลางหยิบสร้อยข้อมือที่มักจะสวมใส่ หากยามเล่นกีฬาก็จะถอดเก็บเอาไว้ในกางเกงกีฬาขึ้นมาประกอบคำตอบ จีรัชยะถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะยื่นมือไปคว้ามือบางเอาไว้แน่น “พี่เป็นห่วงอุนนะ กลัวว่าจะโดนอะไรเข้าอีก” เสียงห้าวทำให้อุรชาลมหายใจสะดุด เธอนึกสงสัยจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เอ่ยถามออกมาเสียงเบา “ห่วงอุนหรือคะ ห่วงแบบที่รุ่นพี่ห่วงรุ่นน้องน่ะหรือคะ” ใจกล้าเสียเหลือเกินที่กล้าถามออกไป อุรชาอดจะต่อว่าตัวเองไม่ได้ ที่บัดนี้ห่วงเรื่องคำถามคำตอบแบบนี้แทนกีฬาด้านใน แถมยังเป็นคำถามที่เสี่ยงๆอีกด้วย จีรัชยะคลายยิ้มบางๆ กำมือบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ถ้าพี่ห่วงอุนเพราะอุนเป็นคนสำคัญของพี่ ไม่ใช่แค่ที่อุนถาม ได้ไหมคะ” ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อนโยน แววตาอ่อนหวาน ผสมปนเปไปกับประโยคคำพูด ที่ทำให้คนฟังยิ้มออกสุดหัวใจ อุรชายิ้มและจับจ้องดวงตาชายหนุ่มได้เพียงครู่ ก็ต้องหยุดเอาไว้แค่นั้น เมื่อจีรัชยะย้ำเตือนถึงสถานการณ์ในตอนนี้ “แต่ว่ามีคนอีกเยอะเลยที่ห่วงอุนนะ และถ้าจะแย่ถ้าอุนไม่กลับเข้าสนามในเวลานี้” อุรชาเบิกตาโตเมื่อคิดได้ รีบออกเท้าวิ่งไวๆไปยังทางเข้า ทว่าก็ต้องหยุดกึกลงก่อนที่จะถึงประตู หันมองมายังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดวงตากลมของสาวร่างสูงแย้มยิ้มออกมาพร้อมกับริมฝีปากขยับ “พี่จีคะ ขอบคุณนะคะ อุนดีใจมากเลยที่อุนมีพี่คอยห่วงใยกันแบบนี้ ...และสำหรับอุน พี่จีก็เป็นคนพิเศษเหมือนกันค่ะ” พูดจบ ร่างสูงของอุรชาก็วิ่งหายเข้าไปหลังประตูโรงยิม ทิ้งเอาแต่สายตาที่มีความสุขสมหวังของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะเดินตามร่างบางๆเข้าด้านในบ้าง มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 28 มี.ค. 49 04:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พออุรชากลับเข้าสนาม การแข่งก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้น และก็ประกาศชัยไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เบิกฉายทั้งบนใบหน้าและหัวใจของอุรชา “ขอโทษนะคะที่อุนหายไปแบบนี้” อุรชาเอ่ยบอกกับโค้ชประจำทีม ถึงแม้จะกลับเข้ามาทัน และเป็นตัวยิงคะแนนได้มากมาย แต่เพราะหายไปแบบนั้นเลยทำให้ครึ่งแรกระส่ำระสายไม่น้อย “อย่าทำแบบนี้อีกล่ะกัน คิดถึงส่วนรวมบ้าง” โค้ชหนุ่มตำหนิ ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ขอโทษค่ะ” อุรชานึกคำพูดอื่นไม่ออก ได้แต่เอ่ยขอโทษอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งโค้ชเป็นฝ่ายเดินจากออกไป แพรดาวจึงเดินเข้ามา หวังจะปลอบใจเพื่อนสาว “อุน ไม่เป็นไรนะ” เสียงหวานๆทำให้อุรชาหันมายิ้มให้แทนคำตอบ ถึงแม้จะบางเบา หากก็ทำให้คนมองพลอยยิ้มออกตามได้บ้าง “แล้ววันนี้อุนหายไปไหนมาเหรอ ทำไมอยู่ๆถึงหายไป ปกติอุนไม่เคยทิ้งการแข่งได้นี่” แพรดาวถาม เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านแล้ว วันนี้แพรดาวยังคงค้างอยู่ที่บ้านของเพื่อนสาวเพื่อฝึกซ้อมการประกวด อุรชาอึดอัดไม่น้อยที่ไม่สามารถเล่าให้แพรดาวฟังได้ แต่ว่าคำสัญญาต้องเป็นสัญญา เธอได้แต่ตอบให้แพรดาวเข้าใจ “อุนบอกดาวไม่ได้น่ะ เพราะอุนสัญญากับเขาเอาไว้ แต่ถ้าเมื่อไหร่เรื่องมันจบ อุนจะบอกดาวนะ” แพรดาวพยักหน้ารับ หากก็ยังขยับตัวเข้ามาทำหน้าจริงจังกับเพื่อนสาว เอ่ยขอคำสัญญาบ้าง “บอกดาวเป็นคนแรกด้วยนะ ถ้าอุนบอกพี่จีเป็นคนแรกดาวโกรธจริงๆด้วย” อุรชาหัวเราะคิกเมื่อได้ฟัง และเห็นหน้าง้ำๆของเพื่อนสนิท “จ้า ... แล้วนี่วันนี้ดาวจะฝึกอะไรอุนอีกเหรอ เรื่องเดิน อุนยังเดินไม่ดีอีกเหรอ” คนถามทำคิ้วย่น ฝึกเดินมากว่าหลายอาทิตย์ แม้จะรู้สึกว่ามันประหลาดๆ แต่ก็คิดว่ามันก็พัฒนาจากชายห้าวหาญ พอเป็นหญิงงามขึ้นมาได้บ้างแล้วนะ “ก็พอได้แล้ว อุนน่ะไม่เดินห้าวๆเหมือนพี่อูแล้วล่ะ แต่ว่ามันมีอีกเรื่องที่ต้องเริ่มคิดแล้วล่ะ ... เรื่องการแสดงไง มันจะต้องแสดงความสามารถพิเศษนะ นี่ไงในใบระเบียบการก็บอกไว้” เมื่ออุรชาทำหน้าไม่เข้าใจ แพรดาวก็บอกถึงอีกกิจกรรมหนึ่งที่ขาดไม่ได้ หากพอได้ฟังเท่านั้นล่ะ อุรชาก็หนักใจขึ้นมา ยิ่งกว่าเรื่องเดินอีกแหนะ “ต้องรำ ต้องเล่นดนตรีไทยอะไรแบบนั้นหรือเปล่า” อุรชานึกถึงการประกวดต่างๆที่สาวงามมักจะทำกัน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะต้องแย่ๆแน่ๆ เพราะทั้งรำทั้งดนตรี อุรชาไม่เป็นเลยสักอย่าง “เอาสิ่งที่อุนทำได้ดีกว่านะ มาหัดเอาป่านนี้คงได้คว้าน้ำเหลวแน่ ... อุนทำอะไรได้บ้างน่ะ” แพรดาวถามพลางครุ่นคิดไปด้วย อุรชาเองก็กลอกตาไปมา ภายในสมองคิดถึงสิ่งที่น่าจะพอเอาไปแสดงได้ แต่ก็...หาไม่เจอ ที่ถนัดๆก็มีแต่กีฬา ไม่ได้ดูเป็นการแสดงขึ้นมาสักอย่าง แพรดาวเองก็นึกไม่ออกเหมือนกัน เลยลองเสนอขึ้นมาสักกิจกรรม “ร้องเพลงดีไหม หรือเต้นดี” หากอีกฝ่ายก็ส่ายหน้าหวือ “อุนร้องเพลงไม่ได้หรอกดาว เต้นก็ไม่ไหวนะ ... ” “แล้วจะแสดงอะไรดีล่ะ” แพรดาวชักถอดใจ ก่อนที่จะสายตาจะพาลไปมองเห็นถ้วยรางวัลและเหรียญต่างๆในตู้โชว์ “ที่ถนัดก็มีแต่กีฬา ดูสิมีแต่โล่ และเหรียญทองของบาสฯ วิ่ง เทควันโด้ ... ไม่เห็นมีอะไรที่โชว์ได้เลย” อุรชามองตามอย่างถอดใจเหมือนกัน และสุดท้ายก็ต้องเลือกเอามาสักอย่างที่พอจะทำได้ แม้ตอนนี้ยังทำไม่ได้ แต่จะต้องทำให้ได้ก่อนถึงการประกวด “หา! แกจะร้องเพลงเรอะไอ้อุน!” อาชวินแทบสำลักน้ำดื่ม เมื่อแพรดาวเล่าให้ฟังในมืออาหารของตอนเช้า อุรชาหันขวับมาทางพี่ชาย ก่อนจะถามกลับอย่างมีปัญหา “ทำไมเหรอพี่อู อุนร้องเพลงแล้วมันผิดตรงไหน” น้องสาวทำหน้าหงิกไม่น้อย ในขณะที่พี่ชายรีบบอกให้เข้าใจก่อนที่คนหน้าหงิกจะง้ำงอลงไปกว่านี้ “ก็เปล่า แต่แกไม่เคยทำ แกจะทำได้เหรอ” อุรชาคลายหน้าไม่พอใจลงเป็นไม่แน่ใจแทน “อุนก็ไม่รู้ แต่คงต้องฝึกให้ทำได้ ไม่งั้นอุนก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปโชว์ดี” เธอบอกอย่างจำยอม แม้ว่าจะไม่มั่นใจเลยแม้แต่น้อย “แต่หนูเคยสอบร้องเพลงตอนประถมก้ได้คะแนนดีนี่ลูก” คุณแม่ในชุดกันเปื้อนเดินออกมาพร้อมนมอุ่นๆที่ทำไว้ให้ลูกสาว ลูกชาย และเพื่อนของลูกอีกคน เอ่ยบอก พลางนึกถึงเวลานั้นในอดีต “อุนน่ะหรือคะแม่ อุนเคยทำแบบนั้นด้วยเหรอคะ” อุรชาไม่ยักจะจำได้ แต่คุณแม่ก็แน่ใจเสียยิ่งกว่าแช่แป้งอีก “ใช่จ้ะ แม่ว่าหนูอุนต้องทำได้แน่ๆจ้ะ” อุรชาตื้นตันไม่น้อยกับความเชื่อมั่นของมารดา แต่แล้วก้ต้องพลันใจสลายลงเมื่อบิดาขยับลุกออกจากโต๊ะทานอาหารเสียงดัง “ทำไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องไปฝืนทำ ไร้สาระเปล่าๆ เอาเวลาไปฝึกเล่นกีฬาให้เก่งไม่ดีกว่าหรือไง” บิดาเอ่ยถามเสียงไม่พอใจ “โธ่พ่อ แม่ก็ไม่เห็นว่าการที่หนูอุนประกวดจะไร้สาระอะไรขนาดนั้นเลยนี่คะ” คุณแม่หันไปบอกคุณสามีที่หน้าบูดบึ้ง แม้พอจะเข้าใจว่าอะไรที่ทำให้สามีกร้าวไปทั้งดวงตาแบบนั้น คงหวงลูกสาวนั่นล่ะ ถึงได้ออกอาการขนาดนี้ กลัวลูกสาวจะโดนหนุ่มๆพบเจอความน่ารักที่ตัวเองจับซ่อนเอาไว้ภายใต้ภาพลักษณ์สุดหล่อแบบนี้ล่ะสิ “พ่อบอกว่าไร้สาระก็ไร้สาระสิ ถ้าแพ้ขึ้นมาพ่อจะสมน้ำหน้าให้ดู ฮึ!” ร่างหนาของบิดาเดินปึงปังไปอีกทาง อุรชาคอตกลงไม่น้อย เมื่อโดนบิดากระทำใส่อย่างไร้เยื่อไยเสียขนาดนั้น แพรดาวเดินเคียงข้างเพื่อนสาว นึกอยากจะทำให้อุรชาอารมณ์ดีขึ้นบ้างจากการถูกบิดาแสดงท่าทางแบบนั้นใส่ แต่ก็ถูกหันเหความสนใจ เมื่อปรากฏว่าตนเองและเพื่อนสาวกำลังตกอยู่ในสายตาของคนรอบข้าง ที่มองมาอย่างประหลาดๆ มิหนำซ้ำยังซุบซิบนินทากันอีกด้วย “อุน...นี่อุน” แพรดาวเดินเข้าไปสะกิดคนที่เอาแต่จะก้มหน้าก้มตาเดิน “หือ ว่าไงดาว” อุรชาหันมองดวงหน้าขาวที่กำลังมีแววสงสัยกระจายชัดเต็มสองดวงตา “ดาวว่าบรรยากาศมันแปลกๆนะ ทำไมคนมองพวกเราแบบนั้นล่ะ” แพรดาวบอกพลางหันไปรอบๆ เพื่อนสาวมองตามบ้าง แต่เพราะว่าเธอค่อนข้างเป็นที่สนใจของคนในมหาวิทยาลัยมากว่าสามปีแล้ว ด้วยความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรเอย หรือข่าวคราวเรื่องเธอเป็นทอมเอย เลยไม่ค่อยจะคิดว่ามันแปลกไปกว่าทุกที “มองอุนมั้งดาว เรื่องปกติน่ะ ช่างมันเหอะ” อุรชากล่าวเซ็งๆ และเมื่อสายตาปราดไปเห็นบอร์ดประกาศที่มีคนมุงดูกันอยูเต็ม ประกอบกับเสียงลือและสายตารอบๆ ดลใจให้อุรชาหวั่นๆขึ้นมาถึงหลายๆครั้งในอดีตที่เคยเกิดขึ้นกับเธอ และเมื่อเข้าไปดูบ้างก็ปรากฏภาพที่ทำให้คนมองถึงกับอึ้ง ใจที่เคยเต้นตุบๆอยู่ที่อกซ้ายราบกับหายวาบ สรรพเสียงเงียบงันจนน่าหวาดหวั่น แพรดาวจ้องมองดูภาพถ่ายบนป้ายประกาศเองก็ยังตกใจ รูปถ่ายภาพคมชัดแผ่นใหญ่เกือบขนาดเอสี่ ปรากฏภาพหญิงสาวสองคนกำลังกอดรัดกันอยู่ในท่าล่อแหลมในทางที่คิดไม่ดี พร้อมข้อความบรรยายว่า ‘ทั้งสองมีความสัมพันธ์กันมากกว่าเพื่อน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้สาวหล่อเพิ่งจะมีข่าวหวานชื่นกับเพื่อนสาวหน้าหวานไปเอง’ แพรดาวตวัดสายตามามองดูอุรชาที่เงียบไปอย่างรู้สึกเป็นห่วง ไม่รู้ว่าอุรชากำลังคิดอะไร แต่ดูเหมือนว่าจะร้ายแรงกว่าทุกครั้ง เมื่อดวงตากลมๆของคนร่างสูงกว่ากำลังค้างนิ่ง และที่ระริกไหวดูเหมือนจะเป็นกำปั้นที่สั่นเทา เพราะนิ้วเรียวยาวกำลังกำเข้าหากันแน่น กับริมฝีปากสีชมพูที่ขยับเบาๆให้พอได้ยินว่า “...น้องน้ำตาลงั้นเหรอ...” เพียงแค่นั้น ร่างสูงๆของอุรชาก็สะบัดไปทางที่ตรงไปยังชมรมหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยทันที มีต่อนะคะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 28 มี.ค. 49 04:28:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “น้องน้ำตาลเหรอ วันนี้ยังไม่มาเลย มีอะไรหรือเปล่า” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งตอบเมื่ออุรชาถามหาน้ำตาลที่ห้องชมรม “งั้นถ้าเขามาช่วยบอกว่าอุนมาหาด้วยนะคะ ...” อุรชาฝากข้อความเอาไว้ แต่ดูเหมือนคนรับฝากจะจ้องมองเธอราวกับเป็นตัวประหลาดอย่างไรอย่างนั้น “ได้สิ คือว่า...ฉันเองก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกเธอหรอกนะ แต่ยังไงน้ำตาลก็เป็นเด็กน่ารัก แถมยังเป็นรุ่นน้องฉันด้วย ขอร้องล่ะ อย่ามาดึงให้น้องเขาต้องไปเสียเพราะเรื่องของพวกเธอเลย ... แล้วเธอด้วย แฟนตัวเองก็ดูแลให้ดีๆหน่อยเถอะนะ น่าเกลียดจริงๆ” แล้วคนพูดก็ทำสายรังเกียจก่อนจะผละหายเข้าไปในห้องชมรม แพรดาวทนเก็บกลั้นความโมโหไว้ไม่ไหว กำลังจะก้าวไปเปิดประตูพร้อมกับต่อว่ากลับไปบ้าง หากอุรชาก็ดึงแขนของแพรดาวเอาไว้ “ทำไมล่ะอุน พวกนั้นกำลังมองพวกเราผิดนะ ต้องเข้าไปบอกความจริงสิ” “พอเถอะ บอกไปยังไงก็ไม่มีใครเชี่อหรอก” อุรชาส่ายหน้าไม่เห็นด้วย พร้อมทั้งเดินห่างจากห้องชมรมออกมา แพรดาวรีบขยับเท้าตาม “แล้วจะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอ อุนกำลังจะประกวดพริตตี้ฯนะ ถ้าไม่ได้คะแนนนิยมจากคนรอบข้าง อุนจะแพ้นะ” แพรดาวนึกถึงการประกวดมากกว่าเรื่องที่ตัวเองต้องไปพัวพันด้วย เพราะนั่นคือเป้าหมายของเพื่อนสาวไม่ใช่หรือ การประกวด ... ชนะทั้งบนเวที และชนะใจของชายหนุ่มด้วย “ช่างมันเหอะ ... ไม่ชนะก็ช่างมัน ...” อุรชาไม่ยอมมองใบหน้าของแพรดาวเลยแม้แต่น้อย เอาแต่จะปฏิเสธที่จะยอมรับเสียทุกสิ่ง “ช่างมันได้ไง เราสัญญากันแล้วนี่ว่าจะซ้อมร้องเพลงกันนะ...” “ก็มันไม่มีประโยชน์แล้วนี่นา!” อุรชาตะโกนขึ้นขัด ทำให้คนที่กำลังพูดอยู่ตกใจจนพูดต่อไม่ออก และอุรชาก็ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงกล้ำกลืนกับชะตากรรมของตัวเอง “ดาวก็เห็นนี่ สายตาของคนพวกนั้นมองอุนยังไง อุนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น อุนก็แค่ปลอบใจรุ่นน้องคนนึงเท่านั้น แล้วทำไมอุนต้องโดนแบบนี้ตลอดเลย ... ไม่มีใครเชื่ออุนสักนิดว่าอุนไม่ได้เป็นแบบนั้น แม้จะปฏิเสธไปยังไง ก็เหมือนเดิมตลอด ... อุนเหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน” อุรชาเอ่ยอะไรต่อไม่ออก ได้แต่กัดก้อนสะอื้น ยืนน้ำตาไหลรินอยู่อย่างนั้น แพรดาวไม่รู้จะเอ่ยบอกอย่างไรดี นึกเห็นใจในสิ่งที่เพื่อนสาวพูด จริงๆก็เป็นแบบนั้น ไม่ใช่แค่การปฏิเสธด้วยคำพูด หรือการแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังจะลงประกวดพริตตี้หรอก แต่ตลอดสองสามปีมานี้ อุรชาก็ไม่เคยจะแสดงตัวว่าเป็นทอมบอย และจีบสาวน้อยสาวใหญ่ที่ไหนเลยสักครั้ง หากเพียงเพราะรูปลักษณ์และท่าทางที่น่าดู ถูกใจสาวๆต่างหากที่ทำให้อุรชามักจะมีปัญหากับชายหนุ่มมากมายรอบคณะ และก็ต้องเหนื่อยปากเปื่อยปากแฉะตอบเสียอยู่เรื่อยว่าเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ชอบผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น และแพรดาวก็รูสึกว่า ที่ทุกครั้งอุรชาไม่เคยจะท้อทดใจคงเป็นเพราะอุรชามีคนหนึ่งที่คอยค้ำยันความอ่อนล้าไม่ให้ถาโถมใส่ ... จีรัชยะ อาจจะช่วยได้ เขาคงจะไม่ปล่อยให้ความอ่อนล้าอ่อนแอเข้าทำลายความแข็งแกร่งของอุรชา จีรัชยะ ... เท่านั้น ก็แค่คนๆเดียว เท่านั้น   ... คนๆเดียวเท่านั้นที่จะเชื่อในสิ่งที่เธอเป็น ไม่ใช่คนทั้งหมด ... อุรชาคงหวังแค่นั้นจริงๆ และแพรดาวก็เลือกที่จะให้จีรัชยะเป็นคนบรรเทาอาการเหนื่อยล้าของเพื่อนสาวแทนตน... และวันนี้ทุกอย่างก็ดูแย่ ยิ่งทำร้ายความรู้สึกอุรชา แม้กระทั่งบรรยากาศในการซ้อม ทุกคนคล้ายจะตำหนิเธอ แม้ไม่ผ่านคำพูดก็แสดงออกทางท่าทาง เพราะเหมือนกับว่าทุกคนจะคาดเดากันไปเองว่าที่อุรชามาร่วมทีมแข่งสายก็เพราะว่ามัวแต่ไปทำอย่างที่ภาพมันฟ้อง แต่...ถึงทุกคนจะคิดกันไปเอง ก็ไม่มีสักคนที่จะเข้ามาถามตรงๆกับเจ้าตัวว่าความจริงมันเป็นยังไง นั่นยิ่งทำให้อุรชาเสียใจมากเข้าไปใหญ่ ท้องฟ้ามืดลง เหลือเพียงอุรชากับโรงยิมที่ว่างเปล่า มีกองลูกบาสฯอีกกว่าสิบลูกตกอยู่รอบๆ เธอจะต้องทำความสะอาดทั้งพื้น และลูกบาสฯให้เสร็จก่อนถึงจะกลับบ้านได้ อุรชาใช้ไม้ถูพื้น ลากไปตามพื้นกว้างๆของสนาม แล้วทันใดนั้นเธอก็แว่วเสียงบางอย่าง หันมองเห็นจีรัชยะกำลังเดินถือไม้ถูพื้นตรงมาทางเธอ “พี่จี...” ดวงตากลมเศร้าสร้อยที่เก็บงำเอาความทุกข์ทนมาตลอดวันค่อยๆรินน้ำตาออกมา อุรชาสัมผัสถึงฝ่ามืออันอบอุ่น ค่อยๆทาบทับลงบนเรือนผมสั้นๆของเธอ น้ำตา...น้ำตาก็ยิ่งทะลักไหลอย่างหักห้ามไม่ได้ “อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวพี่ช่วยนะ” จีรัชยะเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มบางๆเหมือนทุกครั้ง หากความช่วยเหลือแบบนี้...ในเวลานี้ อุรชาไม่อยากจะได้ มีเพียงอย่างเดียวที่ใคร่อยากจะรู้ “พี่จี เชื่ออุนไหมคะ ยังเชื่ออุนอยู่ไหมคะ” ... ขอเพียงพี่จีเชื่อเท่านั้น ทว่ามือหนาที่อบอุ่นก็ร้างลาออกจากเรือนผม จีรัชยะสบสายตาจากใบหน้าขาวแน่นิ่ง ก่อนจะดึงคนตัวบางมาโอบกอดเอาไว้แน่น “พี่เชื่ออุนนะ พี่เชื่อ...พี่เชื่ออุนนะ คนดี อย่าร้องไห้เลย...นะครับ” นอกจากไออุ่นจากกายที่มอบความเชื่อมั่นให้แล้ว น้ำเสียงอ่อนโยนปลอบประโลมก็ยิ่งทำให้อุรชารับรู้ได้ถึงความรักอันล้นปริ่มที่เขามีให้กับเธอ ที่เขาให้เธอเป็นคนพิเศษกว่าใครๆ จบตอนที่ 5 จากคุณ : iNt_GaL - [ 28 มี.ค. 49 04:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคอมเมนต์เพื่อนๆนะคะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) ท่าทางจะเจอโจทก์เก่าจริงๆค่ะ ไม่รู้ทำไมน้องน้ำตาลถึงทำแบบนั้นเนอะ จากคุณ : ลูนาติก แหม วัยรุ่น .. รุ่นไหนกันคะพี่หมอ คริๆ (ล้อเล่นนะคะ) จากคุณ : Skyline_CII แหะๆ ขอบคุณค่า บางทีมือมันก็พิมพ์ไวเกิน เฮ้อ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) อุนไม่เป้นไรทางร่างกาย แต่โดนทำร้ายใจอย่างจังคับ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า หายไปกอดสาวๆซะแล้ว เอิ๊ก จากคุณ : nongwin จบให้ดูเหมือนเกิดเหตุร้าย เป็นการแกล้งคนอ่านที่สนุกดีเนอะ ก๊าก... >_< ล้อเล่นนะ อิอิ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) หนูดาวหรือคะ มีจิ แต่ไว้ถึงคิวแล้วค่อยปล่อยคู่แพรดาวออกมาล่ะกัน ในเรื่องหน้าน่ะค่ะ อิอิ จากคุณ : Ann...^-^ (บัวน้ำใส) แหม ... โรสล่ะมีเต็มบ้านเลยล่ะค่ะ การ์ตูนน่ะ ชอบมากมาย จากคุณ : scottie 555+ บางทีก็ตาลายได้เนอะ จากคุณ : เม-ดา ตัวไม่ถูกจับ แต่หัวใจน่ะโดนขโมยไปโดยคนร้ายที่ชื่อ จีรัชยะ แย้ววว จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) พี่อุนกลับมาแล้วค่า อิอิ จากคุณ : คันธคัทยา #^^@ ขอบคุณมากนะคะ ดีใจจังเลย จากคุณ : รียา-อารียา ไม่โดนทั้งคู่ แต่เต็มใจไปเอง เอิ๊ก จากคุณ : พี่จีแฟนคลับ (oreocream) เกี่ยวกับทั้งคู่นั่นแหละ 55 แต่จะเป็นยังไงค่อยอ่านต่อนะอ้อม แล้วไปงานหนังสือด้วยกันจ้า วันที่ 9 นะ จากคุณ : :::อาราเร่::: ตอนนี้พี่จีก็ยังช่างพูด ปากหวานเหมือนเดิม อิอิ ทีแรกว่าจะจบค่ะ แต่ก็ยังไม่จบ ... พลาดไปนิดหน่อย ลืมไปว่ามีบางอย่างที่ต้องใส่รายละเอียดด้วย เลยขอตัดตอน เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : คณิตยา ขอบคุณค่า ไว้พบกันนะคะพี่อุ๋ย ที่งานหนังสือน่ะ จากคุณ : sasatorn ตอนที่ 5 มาแล้วค่า ไว้พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ สวัสดีค่ะ (ถ้าอ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบ ยังไงก็คอมเมนต์ด้วยนะคะ จะเป็นกำลังใจที่ดีมากมายเลยล่ะ ^^) จากคุณ : iNt_GaL - [ 28 มี.ค. 49 04:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านสองตอนรวดครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 28 มี.ค. 49 08:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามอ่านตอนต่อไปค่ะ แหะ แหะ เดานะ ว่าน้องน้ำตาลอาจจะทำเพราะอกหักจากหนูอุน แต่ไม่เดาดีกว่า เดี๋ยวคุณคนเขียนเธอจะหักมุมเอาค่ะ แหมๆๆ พี่จียังน่ารักเหมือนเดิมเน๊อะ จากคุณ : ดาว ..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 28 มี.ค. 49 08:24:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่จีน่ารักที่ซู้ดดด... จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 28 มี.ค. 49 08:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 waiting for the next chapter ka... จากคุณ : Bangkokian - [ 28 มี.ค. 49 09:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กร๊ด อ่านแล้ว อยากจะกรี๊ด อึดอัดแทนหนูอุนจริงๆ เฮ้ย ถ้าเป็นอ้อม จะทำไงดีหว้า เดี๋ยวขอเวลาไปคิดก่อนนะ เหอะๆ พี่จีนี่เป็นคนดีจริงๆอ่ะ มีเหลือให้เราสักคนมะ จากคุณ : พี่จีแฟนคลับ (oreocream) - [ 28 มี.ค. 49 09:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อีม ทำไมอุนถึงไม่ระแวงน้ำตาลเลยน้า ทั้งๆที่เคยทำไม่ดีมาก่อนหน้านี้แล้ว จากคุณ : ลูนาติก - [ 28 มี.ค. 49 10:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 มี.ค. 49 12:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้อ~สงสารอุนจังเลย ทำไมน้ำตาลถึงทำแบบนี้นะ นิสัยดีเกินไปก็ลำยากนะเนี่ย จากคุณ : บัวหิมะ (losmy) - [ 28 มี.ค. 49 13:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ยัยน้ำตาลร้ายจัง แกล้งกันทำมั้ย แต่พี่จีน่ารักเหมือนเดิมเลย จากคุณ : nongwin - [ 28 มี.ค. 49 15:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่จีน่ารักจังเลยค่ะ ^^ จากคุณ : คันธคัทยา #^^@ - [ 28 มี.ค. 49 17:14:06 A:203.157.29.226 X:203.157.14.247 TicketID:104990 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสารน้องอุนจริงๆ หนูน้ำตาลก็ใจร้ายที่สุด พี่จีน่ารักประเสริฐแสนดี อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 มี.ค. 49 17:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สงสารอุนจังเลย น้ำตาลร้ายมากๆ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 28 มี.ค. 49 19:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ++ หายไปนานเลยนะคะ ^^ ++ คิดถึ๊งคิดถึง (ทั้งคนแต่งทั้งนิยายเลยนะคะ *-*) ++ น่าสงสารพี่อุนจังเลย ++ เป็นแผนของน้ำตาลรึป่าวเนี่ย?? -*- จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 28 มี.ค. 49 23:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 งานนี้ต้องให้พี่จีประกาศตัวเป็นแฟนกะหนูอุนซะ ดูสิ ยังจะเข้าใจผิดกันอีกไหม จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 28 มี.ค. 49 23:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น้องน้ำตาลนี่มาร้ายังเลย น่าจะเป็นน้ำตาลขมนะคะ จากคุณ : choconuch (nenanuchie) - [ 29 มี.ค. 49 01:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สงสารหนูอุนจังเลย น้ำตาลมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ เลย เรื่องนี้มีเงื่อนงำ ต้องติดตาม   ตอนต่อไปมาเร็ว ๆ นะคร๊าบ จะรอ แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 49 18:26:31 แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 49 18:25:57 จากคุณ : an_an_ant - [ 29 มี.ค. 49 18:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ดีใจจังที่พี่จีหนักแน่นขนาดนี้ เริ่มนับวันรอตอนต่อไปล่ะนะ ขอเป็นกำลังใจให้เขียนเสร็จเร็วๆค่ะ 555555 จากคุณ : sasatorn - [ 30 มี.ค. 49 09:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาลงชื่อก่อนจ้า จากคุณ : เม-ดา - [ 30 มี.ค. 49 22:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ให้เดานะ ที่น้ำตาลทำเนี่ย ต้องเป็นแผนของผู้ชายคนนั้นแน่เลย จากคุณ : arika chun - [ 31 มี.ค. 49 19:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น้ำตาลวางแผนอะไรกันแน่เนี่ย รอให้มาเฉลยนะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 7 เม.ย. 49 00:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาจนถึงตอนนี้แล้ว... หุหุ จากคุณ : OgaRyu - [ 13 พ.ค. 49 10:42:04 ]