ปี Jian’an ที่ 17 212 AD
(20 กุมภาพันธ์ 212 – 7 กุมภาพันธ์ 213)

ในฤดูใบไม้ผลิ เดือนแรก โจโฉกลับสู่เมือง Ye

มีราชโองการประกาศให้โจโฉได้สิทธิ์ในการคำนับฮ่องเต้โดยไม่ต้องประกาศนามตัวเอง สามารถเดินในวังหลวงโดยไม่ต้องก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว สามารถพกดาบและใส่รองเท้าเข้าท้องพระโรงได้ ซึ่งสิทธิ์เหล่านี้เหมือนกับที่ Xiao He ได้รับในอดีต (ที่ปรึกษาและเฉิงเซี่ยงของฮ่องเต้ฮั่นโกโจ ซึ่งสิทธิ์นี้แม่ทัพใหญ่ Liang Ji และตั๋งโต๊ะก็เคยได้รับเช่นเดียวกัน)

ในขณะที่โจโฉโจมตีหัวเมืองตะวันตก มีกบฏนำโดย Tian Yin และ Subo ในมณฑลกุนจิ๋วและกิจิ๋ว

โจผีต้องการนำทัพด้วยตัวเองไปปราบกบฏ แต่ Chang Lin ขุนนางรักษาพิธีการพูดว่า ขุนนางและชาวบ้านทางภาคเหนือรักความสงบสุขและกลัวความวุ่นวาย พวกเขายอมรับการปกครองของเราเป็นเวลานาน และส่วนใหญ่ก็ภักดีต่อเรา Tian Yin และ Su Bo เหมือนดั่งสุนัขหรือแกะเชี่อง ๆ ที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม พวกเขาไม่ใช่ศัตรูที่กล้าแข็ง ในเวลานี้ กองทัพส่วนใหญ่ยกทัพไปตะวันตก และมีศัตรูที่แข็งแกร่งเฝ้าดูอยู่ ท่านเป็นความมั่นคงของแผ่นดิน ถ้าท่านยกทัพโดยไม่ไตร่ตรอง แม้ว่าท่านจะได้ชัยชนะแต่ก็เป็นการดำเนินกลยุทธที่แย่มาก

ดังนั้นแม่ทัพ Jia Xin จึงถูกส่งไปปราบกบฏ โจรกบฏพ่ายแพ้และถูกทำลาย

โจรกบฏหลายพันคนต้องการยอมจำนน แต่เหล่าขุนนางพูดว่า ท่านโจโฉได้ตั้งธรรมเนียมไว้ว่า จะไม่อภัยโทษต่อศัตรูที่ต้องการยอมจำนนหลังจากโดนปิดล้อมไร้ทางสู้

เทียหยกตอบว่า นโยบายนี้ถูกนำมาใช้ในช่วงที่แผ่นดินวุ่นวาย มันเป็นแค่กฎสำหรับช่วงเวลาสั้น ๆ เวลานี้แผ่นดินสงบสุขดีแล้ว ท่านไม่ควรสังหารพวกเขา ถ้าท่านต้องการจะฆ่าพวกเขา ท่านต้องรายงานก่อนแล้วค่อยขออนุญาตดำเนินการ

เหล่าที่ปรึกษาพูดว่า กองทัพควบคุมโดยคนเพียงคนเดียว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องขออนุญาต

เมื่ออาญาสิทธิ์กองทัพถูกมอบหมาย เทียหยกตอบ สิทธิ์นั้นถูกใช้ในกรณีเฉพาะเท่านั้น เวลานี้เหล่ากบฏล้วนอยู่ในเงื้อมมือของ Jia Xin และข้า ผู้รับใช้ที่แก่เฒ่าของท่าน ขอร้องให้ท่านอย่าได้สังหารพวกกบฏ

โจผีเห็นด้วยชมว่า เยี่ยมมาก แล้วโจผีก็รายงานสถานการณ์ให้โจโฉทราบ แล้วโจโฉก็ไม่ได้สั่งให้สังหารโจรกบฏ เมื่อโจโฉรู้เรื่องคำแนะนำของเทียหยก เขาก็ชื่นชมเทียหยกมากบอกว่า ท่านไม่เพียงแตกฉานด้านการทหาร แต่ยังเป็นผู้เชี่ยวชาญในการต่อรองระหว่างพ่อกับลูกชายด้วย

ยังมีเรื่องเกี่ยวกับกบฏอีกเรื่องหนึ่ง ในการรายงานความพ่ายแพ้ของโจรกบฏ โจรหนึ่งคนจะถูกนับเป็นสิบคน แต่เมื่อ Guo Yuan ได้จดบันทึกเล่าโจรกบฏที่ถูกสังหารและรายงานราชสำนัก เขาจดจำนวนตามความเป็นจริง โจโฉถามว่าทำไมเขาถึงทำเช่นั้น Guo Yuan อธิบายว่า เมื่อข้าโจมตีศัตรูภายนอกดินแดนของเรา ข้าได้เพิ่มจำนวนของศัตรูที่ถูกฆ่าและจับเป็นเชลยเพราะว่าข้าต้องการเน้นความสำเร็จและเพิ่มกำลังใจให้คนของเรา แต่ Hejian เป็นดินแดนของเราเอง แม้ว่าการประกาศความพ่ายแพ้ของโจรกบฏ Tian Yin และพวกจะเป็นเรื่องดี แต่ข้าละอายใจที่การกบฏนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น โจโฉชื่นชมคำอธิบายของเขา

ในฤดูร้อน เดือนที่ห้า ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ม้าเท้ง ถูกสังหารพร้อมคนในครอบครัว

ในเดือนที่หก วันที่ 14 สิงหาคม วันสุดท้ายของเดือนมีปรากฏการณ์สุริยปราคา

ในฤดูใบไม้ร่วง เดือนที่เจ็ด เกิดโรคระบาดขึ้น

ม้าเฉียวและกองทัพของเขาตั้งค่ายอยู่ที่ Lantian แฮหัวเอี๋ยนโจมตีม้าเฉียวพ่ายแพ้ไป

เหลียงเหง โจรภูเขาได้ออกปล้นสะดมที่ Pingyi ขุนนางท้องถิ่นต่างหวาดกลัวเขา พวกเขาย้ายที่ทำการไปอยู่ที่หัวเมืองใหญ่ และหลายคนย้ายไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยกว่า

Zheng Hun เจ้าเมือง (Zuo)Pingyi พูดว่า ถ้า เหลียงเหงและพวกพ่ายแพ้กระจัดกระจายไป พวกเขาต้องไปอาศัยภูเขาต่าง ๆ เป็นที่หลบซ่อน แม้ว่าเขาจะมีคนติดตามมาก แต่ส่วนใหญ่ทำตามเพราะโดนกำลังบังคับ เราควรจะเปิดทางให้พวกเขายอมแพ้โดยดี แสดงอำนาจและจัดการอย่างดี การหลบหนีพวกเขาเป็นการแสดงความอ่อนแอของเรา

ดังนั้นเขาจึงรวบรวมผู้คนสร้างกำแพงและเตรียมทหารป้องกัน เขาให้รางวัลแก่คนที่สามารถจับโจร ทรัพย์สมบัติหรือภรรยาของพวกโจรได้ โดยให้รางวัลเพิ่มขึ้นเจ็ดถึงสิบเท่าของสิ่งที่คนเอามาจากโจรได้ ชาวบ้านต่างพากันยินดี และทุกคนต้องการที่จะจับโจร

เหล่าโจรที่สูญเสียครอบครัวต่างกลับมาขอยอมจำนน แต่ Zheng Hun บอกพวกเขาให้นำภรรยาของพวกโจรคนอื่นมาแลกเปลี่ยน เขาถึงจะยอมคืนภรรยาคนที่มายอมจำนนให้ หลังจากนั้นเหล่าโจรก็ต่อสู้กันเอง แล้วกลุ่มโจรก็แตกแยกกระจัดกระจายไป

Zheng Hun ส่งขุนนางที่เป็นคนดีและซื่อสัตย์ไปป่าวประกาศตามภูเขา ถึงสถานการณ์ต่าง ๆ ทำให้คนที่หลบหนีไปกลับคืนถิ่นฐาน แล้วเขาก็ส่งขุนนางท้องถิ่นกลับภูมิลำเนาเพื่อบริหารหัวเมืองเหล่านั้นตามเดิม

เหลียงเหง และพวกต่างหวาดวิตก พวกเขานำทัพที่เหลืออยู่ไปยึดเมือง Fu โจโฉส่งแฮหัวเอี๋ยนมาช่วย Zheng Hun โจมตี พวกเขาสังหาร เหลียงเหง และพวกได้ในที่สุด

Zheng Hun เป็นน้องชายของแตะถ้าย

ในเดือนที่เก้า วันที่ 2 พฤศจิกายน โอรสฮ่องเต้ถูกแต่งตั้งให้มีบรรดาศักดิ์ Liu Xi เป็นอ๋องแห่ง Jiyin Liu Yi เป็นอ๋องแห่ง Shanyang Liu Miao เป็นอ๋องแห่ง Jibei Liu Dun เป็นอ๋องแห่ง Donghai

ก่อนหน้านั้นเตียวเหียนแนะนำซุนกวนให้สร้างที่ทำการที่เมืองวัวเหลง เพราะว่าเป็นที่ที่ดีรอบล้อมด้วยภูเขาและแม่น้ำ เมื่อเล่าปี่มาตะวันออกเขาได้ผ่านเมืองวัวเหลง เล่าปี่ก็ได้แนะนำให้ซุนกวนอาศัยที่นั้นเช่นกัน

ดังนั้นซุนกวนจึงสร้างวังShitou แล้วย้ายเมืองหลวงไปวัวเหลง เขาเปลี่ยนชื่อเมืองจากวัวเหลงเป็นเกี๋ยนเงียบ

ลิบองรู้ข่าวว่าโจโฉตั้งใจจะยกทัพมาตะวันออก เขาแนะนำซุนกวนให้สร้างป้อมไว้ใกล้ ๆ ปากแม่น้ำ Ruxu เหล่าขุนนางพูดว่า เราไต่ฝั่งแม่น้ำเพื่อโจมตีศัตรู เราใช้เรือเพื่อป้องกันทางน้ำ การป้องกันทางบกจะมีประโยชน์อะไร

ลิบองแย้งว่า สงครามมีแพ้มีชนะ ไม่มีใครสามารถได้ชัยชนะทุกครั้งในสงคราม ถ้ามีอะไรที่ไม่คาดหมายเกิดขึ้น แล้วข้าศึกกดดันเราอย่างใกล้ชิด คนของเราไม่มีเวลาพอไปถึงริมแม่น้ำ แล้วพวกเขาจะขึ้นเรือได้อย่างไร

เยี่ยมมาก ซุนกวนเห็นด้วย แล้วเขาจึงสั่งให้สร้างป้อม Ruxu

ในฤดูหนาว เดือนที่สิบ โจโฉนำทัพไปตะวันออกโจมตีซุนกวน

ตังเจี๋ยวพูดกับโจโฉว่า ในอดีต ขุนนางที่ยิ่งใหญ่ที่ปกป้องราชสำนักนั้นยังไม่เคยมีผู้ใดมีความสำเร็จเหมือนดั่งตัวท่าน ไม่มีคนในอดีตคนไหนที่จะทำการใหญ่เช่นนี้เป็นเวลานานเพียงเพื่อรับใช้ผู้อื่น

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 49 13:24:11