ปัง…ง!

ปืนสองกระบอกดังขึ้นพร้อมๆกันจนฟังเป็นเสียงเดียว การเผชิญหน้าระหว่างผู้กองชนะกับเสือเดี่ยว จอมโจรปล้นฆ่านับครั้งไม่ถ้วนผู้อยู่ในบัญชีดำอันดับต้นๆ

ร่างทั้งสองผงะล้มลงไล่ๆกัน ต่างมั่นใจในฝีมือว่ากระสุนที่ปล่อยออกไปนั้น พุ่งเข้าตัดขั้วหัวใจอีกฝ่ายแน่นอน

อีกไม่กี่นาทีถัดมา ร่างผู้กองชนะมีการเคลื่อนไหว เขารู้สึกเจ็บหน้าอกด้านซ้ายจนต้องเอามือประคองไว้ พอลืมตาขึ้นก็เห็นลูกน้องรุมล้อมอยู่รอบตัว รีบถามออกไปด้วยความอยากรู้

“ไอ้เสือเดี่ยวล่ะ”

“มัน…หนีไปได้ครับผู้กอง” ดาบตำรวจนายหนึ่งตอบเสียงเบาลงตามลำดับ ดูทุกคนในทีมรู้สึกผิดหวังจนคอตกที่คว้าน้ำเหลว มองเห็นภาพผู้บังคับบัญชาเล่นงานเรียงแถวในอนาคตอันใกล้ คนหนักสุดคงไม่พ้นผู้กองชนะหัวหน้าทีม เพราะเป็นคดีที่อยู่ในความสนใจของทุกฝ่ายและจับตาดูอย่างใกล้ชิด

“ผมไม่อยากเชื่อ…” ชนะส่ายหน้าไปมาช้าๆ แววตาคิดทบทวนเหตุการณ์ดวลปืนอีกครั้ง

“ผมซัดมันฟุบไปตรงหน้านั่น แล้วมันหนีไปได้ยังไง” เขาชี้มือตรงออกไปพลางลุกขึ้น ลูกน้องพากันหลบเปิดทางให้ ที่ตรงเสือเดี่ยวล้มลงเมื่อครู่นี้ว่างเปล่า เลือดสักหยดก็ไม่มี

“มันอาจใส่เสื้อเกราะแบบเราก็ได้ครับหัวหน้า หมอนี่ไม่ธรรมดา” สิบโทอีกนายออกความเห็น

ชนะยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ เชื่อมั่นในสายตาตัวเอง เสื้อเสือเดี่ยวมันขาดวิ่นตอนหลบหนีมาทางเขา เห็นมีรอยสักเต็มตัว

+++++++++++++++

หนังสือพิมพ์ฉบับนั้น ถูกโยนลงบนโต๊ะทำงานในห้องเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ ต่างแต่อารมณ์เจ้าของห้องเป็นตรงกันข้ามไปเสียฉิบ หากใครกล้าเอาปรอทมาวัดน่าจะถึงร้ององศาเซลเซียส

“ให้ตายเถอะ! คุณล้อมจับมันประสาอะไรถึงปล่อยให้หลุดมือไปได้ ผมไม่อยากเชื่อจริงๆ มีอย่างที่ไหนเจ้าหน้าที่เป็นสิบเอาโจรคนเดียวไม่อยู่ หนังสือพิมพ์พาดหัวกันสนุกว่าชุดเฉพาะกิจของเราบ้อท่า ผมเพิ่งโดนเบื้องบนเฉ่งยับมาสักครู่เนี่ย ท่านว่าถ้าไม่มีปัญญาจัดการจะโอนให้หน่วยอื่นเขาทำ ผมต้องขอโทษขอโพยชักแม่น้ำทั้งห้าอยู่นานกว่าจะได้โอกาสอีกครั้ง แล้วท่านขอดูรายงานครั้งนี้ด้วย บ้าชิบ…เลย”

ผู้กองชนะยืนสงบนิ่งรับฟังไม่คิดโต้แย้งใดๆ ขณะที่ผู้เป็นนายเดินงุ่นง่านหัวฟัดหัวเหวี่ยง ทำให้ชนะเห็นทอร์นาโดลูกหนึ่งคงอยู่ในระดับเอฟสี่ ถ้าเขาพูดอะไรไม่เข้าหูพร้อมจะกลายเป็นเอฟห้าทันที จึงต้องรอจนกว่าได้รับอนุญาต

“คุณมีเหตุผลดีๆอย่างอื่นมั้ยที่จะให้ผมรายงานขึ้นไป นอกจากรายงานบ้าๆนี่” หัวหน้าหน่วยจิ้มนิ้วลงที่แฟ้มบนโต๊ะ

“ไม่มีครับ ผมมีเหตุผลเดียวตามรายงานในแฟ้มครับผม” เขายืนกระต่ายขาเดียว เล่นเอานายถึงกับโคลงหัวอย่างมีอารมณ์อีก

“ใจคอคุณจะให้ผมรายงานขึ้นไปว่าเสือเดี่ยวมันเล่นของ มีวิชาอาคมยิงฟันไม่เข้าอย่างนั้นหรือ นี่มันยุคไหนแล้วผู้กอง แล้วท่านข้างบนเขาไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอกรวมทั้งผมด้วยรู้ไว้ซะ”

ชนะได้แต่ก้มหน้ารองรับอารมณ์นั่น ภายในห้องเกิดความเงียบชั่วขณะเมื่อนายของเขาเหมือนควบคุมอารมณ์ได้แล้ว คงจะรู้สึกด้วยว่าพูดแรงเกินไป จึงมองลูกน้องด้วยสายตาเห็นใจขึ้นมาบ้าง

“มีคำสั่งลงโทษด้วยนะผู้กอง แต่ผมเห็นว่าเป็นความผิดพลาดครั้งแรก แล้วผลงานเก่าๆก็เข้าตา คุณจะได้อยู่ทำคดีที่นี่ต่อหลังจากไปพักร้อนสักสามวันดีมั้ย ผมดูคุณเครียดๆล้าๆชอบกลอยากให้พักชาร์ตแบตฯสักหน่อย นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว”

“ขอบคุณครับ”

“มีอีกเรื่องผมอยากจะเตือนคุณไว้ เสือเดี่ยวมันอาฆาตแรง ใครเล่นงานมันๆชอบย้อนรอยเสมอ” ท้ายที่สุดหัวหน้าหน่วยก็อดเป็นห่วงลูกน้องไม่ได้ กับการทำงานได้ดีตลอดมา

++++++++++++++++

ผู้กองชนะถอนความคิดเหตุการณ์ที่ผ่านมาออกจากหัว สติกลับคืนสู่ปัจจุบันเมื่อได้ยินเสียงกรอบแกรบทางด้านหลังขนำท้ายสวนในบ้านเกิดต่างจังหวัด คำพูดของผู้บังคับบัญชาเตือนเรื่องความปลอดภัยจากเสือเดี่ยวแว่บขึ้นมา มือขวาป่ายเข้าซอกเอวแตะด้ามปืนให้อุ่นใจ

ร่างเด็กผมจุกอายุราวแปดขวบได้โผล่ออกมาให้เห็น เป็นลูกเพื่อนบ้านใกล้ๆและเป็นญาติรุ่นหลานตรงเข้ามายกมือสวัสดี แล้วกระโดดผลุงขึ้นบนขนำที่เขานั่งเล่นพร้อมทั้งทวงสัญญาเก่าก่อน

ชนะละมือจากด้ามปืนมองหลานให้นึกเอ็นดู หนังสะติ๊กที่คล้องคออยู่นั่นคือสัญญา นึกถึงตัวเองในวัยเด็กก็เหมือนเจ้าจุกตอนนี้ อยากเป็นเซียนหนังสะติ๊กให้เพื่อนๆยกยอว่ายิงแม่นมากกว่าคล้องคอไว้ดูเท่อย่างเดียว แต่เจ้าจุกมันมีเหตุผลมากกว่านั้น

“ผมจะเอาไว้ยิงขโมยที่เข้าบ้านผม แล้วโตขึ้นผมอยากเป็นตำรวจเหมือนน้า อยากจับมันให้ได้” นัยน์ตาเจ้าจุกทอประกายความฝันให้เห็น เขาก็ได้ยินข่าวขโมยยกเค้าบ้านเจ้าจุกมาเมื่อปีกลาย

“มันไม่ยากหรอกจุกการยิงหนังสะติ๊กน่ะ อยู่ที่การฝึกฝนบ่อยๆกับการใช้อะไรมาเป็นกระสุนต่างหาก” ชนะเริ่มเข้าเรื่อง เจ้าจุกรีบล้วงเอาเม็ดหินที่เลือกเก็บจากข้างทางออกมาโชว์

“เม็ดหินมีความแม่นยำน้อยกว่าดินโคกที่เอามาปั้นเป็นเม็ดกระสุนรู้หรือเปล่า”

‘ดินโคก’ เป็นภาษาเรียกของชาวบ้านหมายถึงดินเหนียว

“ทำไมล่ะน้า ผมเพิ่งเคยได้ยิน” เจ้าจุกดูตั้งอกตั้งใจฟังนัก ญาติผู้ใหญ่จึงต้องเผยเคล็ดลับที่เป็นมรดกตกทอดมา

“เอ็งดูเม็ดหินของเอ็งนะ” ชนะหยิบเม็ดหินในมือหลานชูให้ดูพร้อมอธิบาย “รูปทรงเม็ดหินจะไม่มีความแน่นอน บ้างเป็นเหลี่ยม เว้า นูนตามแต่จะเลือกเก็บมา เวลายิงออกไปจะเกิดแรงต้านทานผ่านรอยพวกนี้ ทำให้เม็ดหินเกิดการส่ายตัวหักเหผิดเป้าได้ง่าย ไม่เหมือนกระสุนดินโคกที่เราปั้นเป็นลูกกลมๆ เวลายิงออกไปจะลดแรงต้านผ่านทรงกลมโดยไม่ทำให้กระสุนส่ายตัว จะพุ่งเข้าเป้าแม่นยำกว่า”

“อย่างนี้เอง ผมเคยสงสัยเหมือนกันบางทีมันเลี้ยวโค้งได้ด้วย ถ้าเป็นเม็ดหินเว้าๆแหว่งๆ” เจ้าจุกคล้อยตาม “ผมต้องไปหาดินโคกมาปั้นแล้วน้า แต่ไม่รู้จะไปหาที่ไหน”

ผู้กองมือปราบมองคนตรงหน้ายิ้มๆบอกเป็นนัยๆ

“ถ้าเอ็งมีจอบหรือเสียมใต้ขนำนี้ในมือ น้าก็มีดินโคกให้ขุดก็แล้วกัน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา น้ากับหลานต่างถือดินเหนียวติดมือมาคนละก้อน ขนาดพอๆกับมะพร้าวน้ำหอมในสวน มานั่งช่วยกันปั้นเม็ดกระสุนตากแดดยามใกล้เพล

“พรุ่งนี้น้าก็กลับแล้วนะจุก” น้าชายชวนคุย “เลยคิดจะสอนเทคนิคการยิงเป้าเคลื่อนที่ให้เอามั้ย”

“โห…ยอดไปเลยครับน้า เอาๆ” หลานผมจุกตื่นเต้นดีใจ

“งั้นปั้นกระสุนไปด้วยแล้วฟังให้ดี การใช้หนังสะติ๊กยิงเป้าเคลื่อนที่ ต้องดูว่าเป้าเคลื่อนที่เร็วหรือช้า ระยะห่างเท่าไหร่ เอ็งต้องเผื่อกระสุนเดินทางไปหาเป้าด้วยต้องยิงดักหน้าไว้ ถ้าเป้าเคลื่อนที่ช้าอยู่ไม่ไกลก็เผื่อไว้นิดเดียว หากเคลื่อนที่เร็วก็ดักหน้ามากขึ้นอีกหน่อยเพื่อให้กระสุนกับเป้าไปบรรจบกัน วิธีฝึกไม่ยากหากระป๋องเอาหินถ่วงให้ได้น้ำหนัก ผูกปากกระป๋องโยงเข้ากับต้นไม้แล้วแกว่ง เอ็งก็ถอยไปสักสิบก้าวลองซ้อมยิงดู ถึงจะเข้าใจจังหวะและกะระยะได้ เมื่อยิงถูกบ่อยๆก็เพิ่มระยะห่างมากขึ้นไปอีก ไม่แน่นา…พอโตขึ้นเอ็งอาจจะเป็นนักกีฬายิงปืนทีมชาติก็ได้”

เจ้าจุกยิ้มแต้ที่ได้ยินอย่างนั้น ยกมือเลอะดินเหนียวไหว้น้าชายท่วมหัว

“ขอบคุณครับน้านะ เย็นๆหน่อยกระสุนคงแห้งผมจะซ้อมเลย”

++++++++++++++++++
(มีต่อ)

แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 49 09:17:45