ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อตอนที่ปีย์เรียนมหาวิทยาลัยปี 1 และปิยาเรียนอยู่เพียงชั้น ม. 4 ครอบครัวของเขาก็ต้องพบกับฝันร้าย เมื่อทั้งพ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต ทำให้พี่น้องต้องเป็นกำพร้าทันที เรื่องนี้ทำให้ปีย์เสียใจมาก แต่ปิยาดูเหมือนจะอาการหนักกว่าเขามาก เด็กผู้หญิงวัยรุ่นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ อยู่ดีๆต้องมาขาดทั้งพ่อและแม่ไปอย่างกะทันหันเช่นนี้ เป็นใครก็ยากจะทำใจ ใช่ว่าปีย์เองจะไม่รู้สึก เขาเองก็ปวดร้าว หัวใจแทบแตกสลาย แต่เขาเป็นพี่ชาย จะทำตัวอ่อนแอให้น้องเห็นไม่ได้ หลังจากเผาศพพ่อแม่แล้ว ปีย์จึงต้องกลายเป็นหัวหน้าครอบครัวดูแลน้องสาวคนเดียว ต้องอยู่บ้านที่ปราศจากพ่อและแม่กันเพียงแค่สองคนพี่น้อง ญาติของทั้งสองมีไม่มากนัก  ที่สนิทมากที่สุดมีเพียงคุณอาน้องสาวคนเดียวของพ่อที่มีร้านอาหารอยู่ที่อิตาลีเท่านั้น โชคดีที่พ่อแม่ของปีย์มีมรดกที่ทำให้สองพี่น้องไม่ต้องอยู่กันอย่างลำบาก ปีย์เองก็ยอมรับว่า ช่วงนั้นตัวเองไม่ค่อยได้สนใจน้องสาวเท่าไหร่นัก เพราะยุ่งอยู่กับทั้งเรื่องเรียนและเรื่องหัวใจ กลับมาบ้านก็มืดทุกวัน เห็นน้องสาวมุ่งมั่นซ้อมว่ายน้ำก็เบาใจว่าปิยาเองคงจะลืมความเศร้าไปได้มากแล้ว ปิยามักจะขอไปนอนค้างบ้านเพื่อนที่เป็นนักกีฬาว่ายน้ำด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง บางครั้งก็กลับบ้านดึกเพราะซ้อมหนักซึ่งปีย์ก็ไม่เคยว่าอะไร ตามประสาผู้ชายที่ไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อย และถือว่าน้องสาวเองก็เป็นคนมีความรับผิดชอบไม่เคยเหลวไหล ความใกล้ชิดกันของสองพี่น้องที่เคยมีในตอนนี้ดูจะห่างเหินขึ้นทุกที ปีย์ก็ได้แต่คิดว่า คนเราต้องมีวีถีของตัวเอง น้องคงอยากโตเป็นผู้ใหญ่และไม่อยากเป็นลูกแหง่ติดพี่อีกต่อไป แม้ใจจะนึกห่วงน้อง แต่เขาก็คิดว่าเมื่อไม่มีพ่อแม่คอยเลี้ยงดูอุ้มชู ปิยาก็จำเป็นจะต้องยืนได้ด้วยตัวเอง ปีย์คงลืมไปว่า น้องสาวคนเดียวของเขานั้นเพิ่งจะเรียนอยู่ ม.4 เป็นเด็กสาววัยรุ่นที่ต้องการความรัก ความเข้าใจจากคนที่รัก  ปิยาต้องการใครสักคนที่เข้าใจและให้ความรักอย่างเต็มที่หลังจากที่เธอต้องเสียทั้งพ่อและแม่ไป ปียคิดแต่เพียงว่า แค่จัดการเรื่องความเป็นอยู่ เรื่องการเรียนของน้องให้เรียบร้อยก็น่าจะพอแล้ว ส่วนเรื่องการใช้ชีวิตน่าจะเป็นเรื่องที่ต้องตัดสินใจเอง เขาไม่รู้ว่า แม้การใช้ชีวิต ปิยาก็ต้องการคนแนะนำและให้คำปรึกษา เธอต้องการใครสักคนที่เธอจะยึดเอาไว้และคนๆนั้น ไม่ใช่พี่ชายคนเดียวที่เธอมี จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 15:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปีย์ถอนหายใจเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มองหน้าน้องสาวที่กำลังร้องไห้แล้วอดนึกถึงไปถึงเรื่องในวันนั้นไม่ได้ วันนั้นมีเหตุให้ปีย์ต้องเข้าไปในห้องของน้องสาวโดยบังเอิญ และเพราะความบังเอิญนั่นเองที่ทำให้เขาพบอะไรบางอย่างที่ทำให้คาดไม่ถึง แผ่นทดสอบการตั้งครรภ์วางทิ้งอยู่ในตระกร้าผง......... ปีย์หยิบขึ้นมาดูด้วยความแปลกใจ แล้วพลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “พี่ปีย์ พี่เข้ามาในห้องปิยาทำไม” ปีย์หันไปมอง ปิยานั่นเองกำลังมองมาที่พี่ชายด้วยสีหน้าตกใจระคนหวาดหวั่น นั่นทำให้ปีย์เดาอะไรบางอย่างออกได้รางเลือน “ปิยา นี่มัน...”แต่ปีย์ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ปิยามองของในมือพี่ชายแล้วชะงักอึ้งไป ก่อนจะร้องออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ “พี่ปีย์ พี่ไม่มีสิทธิเข้าห้องปิยาโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ” “แต่นี่มัน...นี่มันหมายความว่าไง ปิยา” ปีย์จ้องหน้าน้องสาวเขม็ง น้องสาวก็จ้องตอบ “พี่สนใจด้วยหรอ” “ปิยา ทำไมพูดอย่างนี้ นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ”ปีย์มองสายตาน้องสาวแล้วรู้สึกแปลกๆ ทำไมเขาเห็นแววกร้าวกระด้างปรากฏขึ้นในดวงตาคู่นั้น นึกแล้วก็อดสะท้อนใจไม่ได้ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้จ้องมองแววตาน้องสาวอย่างใกล้ชิดเหมือนก่อน “ใช่ค่ะ เรื่องใหญ่ แต่ปิยาคงจัดการเองได้ เพราะก็จัดการชีวิตตัวเองมาตลอดอยู่แล้ว” “มีอะไรทำไมไม่บอกพี่ พี่พร้อมจะช่วยเธอนะ” ปิยาฟังแล้วยิ้มขื่นๆ “พี่ปีย์เคยอยู่บ้าน เคยว่าง เคยใส่ใจจะเป็นที่ปรึกษาให้ปิยาด้วยหรอคะ เวลาของพี่ปีย์ไม่หมดไปกับการเรียนก็หมดไปคนที่บ้านหลังนั้นหมดแล้ว ปิยามันจะไปสำคัญอะไร  ไม่สำคัญเหมือน คนพิเศษ ของพี่หรอก” ปีย์นิ่งไปทันทีเมื่อได้ฟังน้องสาวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงความขื่นขม นี่เขาละเลยน้องสาวถึงขนาดนี้เชียวหรอนี่ เวลาของเขาหมดไปกับการเรียนและคนพิเศษของเขาที่บ้านสีขาวจริงอย่างที่น้องสาวว่า น่าแปลกที่เขาแวะเวียนไปที่บ้านนั้นอย่างสม่ำเสมอ เพื่อไปพบกับความสุขทางใจ  ที่นั่นเป็นเสมือนที่พักพึงใจ ที่อบอุ่น แต่เขากลับไม่เคยพาน้องสาวคนเดียวของเขาไปที่นั่นเลย ปิยาไม่เคยได้ล่วงล้ำเข้าไปในอาณาเขตแห่งความสุขของเขาเลย ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงน้องสาวบ้างนะ “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ปิยา” “พี่ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธหรอกค่ะ มันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว และปิยาก็เริ่มจะชินแล้ว” ปิยาพูดแล้วเมินหน้าหนี “แต่นี่มันเรื่องใหญ่นะ  นี่ปิยาเอ่อ...”ปีย์พูดแล้วมองของในมือ “ใช่ค่ะ ปิยาท้อง...” ปิยาเงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงดัง สบตาพี่ชายด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ปีย์ฟังแล้วแทบทรุดอยู่ตรงนั้น น้องสาวผู้แสนบอบบาง ไร้เดียงสาของเขาน่ะหรือที่กำลังบอกเขาว่าตัวเองท้อง นี่มันเป็นเรื่องไม่จริงใช่ไหม แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 49 11:32:49 จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 15:25:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ปิยา นี่เธอ...พูดอะไรออกไป”ปีย์ได้แต่เอ่ยออกมาเสียงเบาระโหย  น้องสาวอายุ 16 ของเขา ยังเรียนอยู่มัธยมอยู่เลยนะ มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง “พี่ปีย์ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ” ปิยาย้ำชัด จ้องหน้าพี่ชายพยายามกลั้นความรู้สึกอ่อนไหวที่อยู่ลึกสุดในใจเอาไว้ ทั้งๆที่ตอนนี้ต้องการอ้อมกอดอันอบอุ่นและถ้อยคำปลอบประโลมจากพี่ที่สุด แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว “ปิยา ทำไมทำแบบนี้ แล้วจะทำยังไงต่อไป”ปีย์ยังคงมองน้องสาวอย่างไม่เข้าใจ “ปิยาจะจัดการเอง พี่ปีย์ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ” ปิยาพูดเมินๆ คว้าของในมือพี่ชายออกมาขว้างทิ้งลงในถังผงอย่างแรง  พี่ชายมองตามอย่างตกตะลึง “เดี๋ยว ปิยา นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแล้วนะ เธอจะจัดการยังไง แล้วพ่อเด็ก...”คำสุดท้ายปีย์ต้องกลั้นหายใจกว่าจะพูดออกมาได้ “ปิยาจะไปบอกเขาเอง เขารักปิยา เรารักกัน พี่ปีย์ไม่ต้องห่วงหรอก” ปิยาว่าแล้วแค่นยิ้มออกมานิดๆ “จะไม่ให้ห่วงได้ไง นี่เธอยังเรียนอยู่เลยนะ เพิ่งจะอยู่ ม.4 เองแล้ว...”ปีย์ค้านทันที  ท่าทางสับสนวุ่นวาย  แต่น้องสาวกลับเชิดหน้า ไม่ให้พี่ชายเห็นแววตาตัดพ้อนั้น “ห่วงตอนนี้ มันคงจะสายเกินไปแล้วมั้งคะ ปิยาคงจัดการอะไรเองได้ ปิยาจะไม่หวังอะไรจากพี่ปีย์อีกแล้ว ปิยาจะเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง และจะยืนด้วยตัวเองให้ได้เหมือนที่พี่ปีย์ต้องการไงคะ ไม่ต้องมาสนใจปิยาหรอก  ทำเหมือนที่พี่เคยทำนั่นแหละ รับรองว่าปิยาอยู่ได้แน่” ปิยาพูดพลางจ้องหน้าพี่ชายนิ่งๆ ก่อนจะค่อยเดินออกจากห้องไปแอบร้องให้ในห้องน้ำ น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลพรั่งพรูออกมาทันที ปีย์มองตามน้องสาวคนเดียวไปด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าว นี่เราทำอะไรลงไป เราทำให้น้องสาวเราต้องเป็นแบบนี้หรือนี่ เราเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้เลย ทำไมต้องทำให้น้องต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้ ปีย์ก้มหน้า ปล่อยน้ำตาลูกชายให้ไหลๆออกมาเงียบๆ พ่อแม่ครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ดูแลน้อง ผมมันผิดเอง... จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 15:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปิยาเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย ดวงตาเศร้า “ปิยายังโชคดี ที่วันนั้นพี่ปีย์...”พูดถึงตรงนี้แล้วใจคอก็วูบไหว เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่ถือว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิตครั้งนั้น “เธอทำแบบนั้นเหมือนคนสิ้นคิด ทำแบบนั้นไม่คิดถึงปั๊บ ไม่สงสารปั๊บบ้างเลย”ปีย์นึกไปถึงวันนั้นแล้วก็อดตำหนิน้องสาวไม่ได้ ถ้าวันนั้นเขาไปไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้น “แล้วพี่ปีย์จะให้ปิยาทำยังไง ก็...”ปิยาหยุดพูด ไม่อยากเอ่ยชื่อคนๆบางคน “เขาไม่ยอมรับปั๊บ เขาไม่ยอมรับลูกของปิยา เขาหลอกปิยา แล้วจะให้ปิยาทำไง” “ทำอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่ทำอย่างที่ตัดสินใจทำลงไปนั่น” ปีย์สวนทันควัน “พี่ไม่เป็นปิยา พี่ไม่มีวันรู้หรอก พี่ไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่าปิยามีความรู้สึกยังไง” ปิยาพูดแล้วกลั้นสะอื้น เมื่อนึกถึงความกดดันที่ได้รับในวันนั้น มองสบตาพี่ชายนิ่งๆ ด้วยสวยตาปวดร้าว “โลกของปิยาสดใสมาตั้งแต่เกิด มีพ่อแม่คอยโอบอุ้ม มีพี่ชายที่แสนดี แต่แล้วอยู่ๆ พ่อแม่ก็มาจากไป พี่ชายก็ไม่สนใจเหมือนเคย แล้วมันผิดหรอที่ปิยาจะไปหาคนอื่นที่รักที่สนใจปิยามากกว่าพี่ มากกว่าทุกคนบนโลกนี้” พูดมาถึงตรงนี้ แววตาของปิยาเปลี่ยนมาเป็นประกายจ้าขึ้น เมื่อนึกไปถึงคนที่เคยทำให้รักที่สุดและเจ็บปวดมากที่สุดในอดีต “แต่คนๆนั้นกลับหลอกปิยา  ทิ้งปิยา ทิ้งลูก” “เขาทิ้งเธอ แล้วเธอมีสิทธิอะไรที่ไปทำร้ายลูกตัวเองอย่างนั้น ปั๊บไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะ ทำไมเขาต้องมารับเคราะห์ด้วย” ปีย์ค้านทันที “แล้วพี่ปีย์จะให้ทำยังไง ตอนนั้นปิยาคิดอะไรไม่ออก มันจนหนทางไปหมดแล้ว” “ก็พี่ยังอยู่ทั้งคน ทำไมไม่บอกพี่” ปิยาเชิดหน้าขึ้น มองพี่ชาย “ปิยาเคยบอกแล้ว ว่าจะยืนด้วยตัวเองเหมือนที่พี่ต้องการ ปิยาก็ต้องแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง” “โดยการไปเอ่อ....เนี่ยนะ”ปีย์หยุดอย่างไม่อยากจะพูดต่อ “เธอรู้ไหมว่า เธอกำลังคิดฆ่าลูกตัวเองนะ แล้วก็ฆ่าตัวเองด้วย ทำแบบนี้ไม่รักลูกเลยหรือไง” ปิยาชะงักอึ้งไป หลบตาพี่ชายด้วยความรู้สึกผิดที่เป็นตราบาปติดอยู่ในหัวใจตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นจะผ่านพ้นไปได้โดยที่ไม่เกิดความสูญเสีย แต่เมื่อนึกถึงครั้งใดก็ยังอดโทษความเขลาของตัวเองไม่ได้อยู่ดี “ปิยายอมรับผิด มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ มัน เอ่อ...ปิยาไม่อยากจะเห็นตัวแทนของเขา ปิยาเกลียดเขา อยากจะทำอะไรให้สมกับกับความโกรธแค้น จนบางทีลืมไปว่า...” ไกลออกไปที่ประตู ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนมองอยู่เงียบๆ เขามองคนทั้งสองโต้เถียงกันด้วยแววตาปวดร้าว เรื่องที่ได้ยินนั้นมันเป็นเรื่องของเขาเอง เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน และทำให้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้เหมือนดำดึ่งลงสู่หุบเหว  ไม่มีความรู้สึก เพราะความรู้สึกมันชาชินไปหมดแล้ว มันวูบไหวไปหมดตั้งแต่รู้ว่าแม่ไม่ต้องการเขา แม่คิดจะกำจัดเขาออกไปจากชีวิต ความสงสัยที่ว่าทำไมแม่ถึงไม่ให้ความรัก ความใกล้ชิดกับเขาเหมือนลูกคนอื่นๆ บัดนี้เขาได้คำตอบแล้ว เมื่อก่อนนี้ เขาเคยคิดว่า ถึงแม้แม่จะไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาแต่อย่างน้อยแม่ก็รักเขา แต่ตอนนี้ ปรัชญ์ชักไม่แน่ใจซะแล้ว ว่าแม่รักเขาจริงหรือ หัวใจที่พอจะมีความชุ่มชื้นขึ้นบ้างจากน้ำเพียงเล็กน้อยที่คอยหล่อเลี้ยงอยู่นั้น บัดนี้มันแห้งผากไม่เหลืออะไรอีกต่อไป มันอ่อนระโหยเสียจนชายหนุ่มเองก็ไม่แน่ใจ ว่าหัวใจดวงนี้จะแตกสลายลงไปเมื่อไหร่ ชายหนุ่มถอนหายใจ เดินออกไปจากที่นั่นอย่างคนไม่มีชีวิตจิตใจ ตรงไปที่รถช็อบเปอร์แล้วขับออกไปจากบ้านด้วยความเร็วสูงราวกับจะทิ้งความเศร้าและความร้าวรานใจใว้เบื้องหลัง ทั้งๆที่รู้ว่า มันจะไม่มีวันสลัดหลุดพ้นได้เลยสักนิด แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 49 17:13:26 จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 15:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่กำลังลงตอนนี้ ฝนกำลังตกพอดี ฝนที่ตกทางนี้ หนาวถึงคนทางโน้นไหม อิอิ จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 15:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนาวค่ะ... ^^ สงสารปั๊ปโป้จัง (หนมจีนขออนุญาตนะคะ พอดีเห็นว่าตอนนี้มันแปลกๆอยู่นิดนึง คือ... เรื่องปูมาตลอดว่า ปิยาคิดได้ แล้วก็เสียใจมากกับสิ่งที่เคยคิดจะทำ ซึ่งพี่ชายก็เข้าใจ แต่ในตอนนี้ ปิยากับปีย์กับยกเรื่องที่ควรจะจบไปแล้วกลับมาเถียงกันใหม่ หนมจีนว่า มันขัดกันนิดๆน่ะค่ะ หนมจีนคิดว่า สองคนนี้อาจจะกลับมาพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้งในฐานะอดีตที่ผ่านไปแล้ว แต่คงจะไม่ตำหนิ หรือเถียงหรอกมั้งคะ แบบนี้อ่านแล้วแยกไม่ค่อยได้ว่า นี่ยังอยู่ในช่วงย้อนความ หรือปัจจุบัน เพราะเหมือนว่าอารมณ์จากอดีต มันยังไม่จบน่ะค่ะ ด้วยความเคารพค่ะ ^^) จากคุณ : หนมจีน - [ 30 มี.ค. 49 16:10:20 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากนะคะคุณหนมจีน สำหรับความคิดเห็น อารมณ์จากอดีตยังไม่จบจริงๆค่ะ ต้องอ่านตอนต่อไปนะคะ มันมีเรื่องต่อค่ะ มีอะไรแนะนำ ติชมได้อีกนะคะ ชอบค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 49 17:20:19 จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 มี.ค. 49 17:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนเเรกก็เเอบคิดว่าเเม่ของปั๊ปเห็นเเก่ตัวชอบกล รักเเต่สามี พอมาอ่านตอนนี้ยิ่งรู้สึกว่าเค้าเห็นเเก่ตัวมากๆเลย - -" ไม่ค่อยรู้สึกว่าเค้าสำนึกจริงเเหละ เหมือนโทษลุงปีย์เหมือนเดิม สงสารลุงปีย์จัง ตัวเองยังไม่รักไม่ห่วงตัวเองเลย XD อินไปไหมเนี่ย งิงิ จากคุณ : MikaRin - [ 30 มี.ค. 49 19:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปั๊บจะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย แล้วผู้ชายในอดีตคนนั้นเป็นใคร จะมีบทบาทอะไรต่อไปหรือเปล่าคะ แบบนี้เป็นใครก็รู้สึกแย่นะ เห็นใจทุกฝ่ายเลย แต่อีกนิดนึงที่อยากรู้คือ ลุงปีย์ตัดสินใจทำอะไรที่ทำให้เสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 30 มี.ค. 49 20:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยนะแม่ชม...หลังจากไม่มีเน็ตเล่นนานเลยได้อ่านหลายตอนติดต่อกัน จากคุณ : jayjay007 - [ 30 มี.ค. 49 20:25:04 A:220.239.86.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 รู้สึกว่าปิยาเห็นเเก่ตัวมากๆไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นเลย สงสารปีย์กะปั๊ปมากๆ มาลงต่อเร้วๆนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 30 มี.ค. 49 20:39:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่านสิ จะรื้อฟื้นความหลัง ทำไมต้องให้ลูกชายมารับรู้ด้วยเล่า ไม่คิดถึงผลกระทบที่จะตามมา ผมลองเดาดู ไม่รู้จะหน้าแตกไหม  ผิงคงเป็นลูกสาวของแพงคำ ซึ่งเป็นพี่สาวของพิมพ์จันทร์ ส่วนพิงผมเดาว่าเป็นลูกชายของพิมพ์จันทร์กะลุงปีย์ เดาว่า2คนนี้คงมีอะไรกัน จนพิมพ์ท้อง แต่ลุงปีย์ไม่รู้ แล้วปิย่ามาทำให้เข้าใจผิด ว่าปั๊บเป็นลูกของลุงปีย์ พิมพ์จันทร์เลยหนีไปจากฃีวิตลุงปีย์  เหอๆ เดาเป็นตุเป็นตะเลยเรา แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 49 17:14:19 จากคุณ : ลูนาติก - [ 31 มี.ค. 49 16:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอ... ท้องตั้งแต่ม. 4  สุดยอด ... ยังกระโดดยางอยู่เลยชั้น จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 เม.ย. 49 12:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้จะพูดยังไงเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ 2 เม.ย. 49 02:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาแล้วจ๊ะ มาต่อกันๆ อย่าเครียดๆๆ ตอนที่ 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4249981/W4249981.html#6 จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยุ่งมากๆๆๆๆๆ เลยเพิ่งตามมาอ่าน โหเรื่องชักแรงขึ้น ออกจะคิดคล้ายๆคุณหนมจีน เพราะตอนนี้ปิยาควรจะโตขึ้น เข้าใจเรื่องราวมากขึ้น อารมณ์น่าจะบรรเทาลง แต่ก็เข้าใจว่านี่เป็นนิยาย บางทีอารมณ์มันต้อง Extream กว่าปกติ ไม่งั้นบิ้วคนดูไม่ขึ้น เดี๋ยวอ่านต่อดีกว่า เพราะคุณชมเช้าว่ามันมีที่มาที่ไปนี่นา จากคุณ : Nusantara - [ วันเถลิงศก (15) 20:27:20 ]