อาจจะมีคำพิมอยู่บ้างแต่ก้อรบกวนด้วยนะครับ ลองเขียนมาก็หลายเรื่องแต่ไม่เคยวางลงที่ไหนเลย วันนี้ขอลองดูสักตั้ง

ความฝันและความสุขสู่ความเป็นปัจจุบัน

นานมาแล้วในสมัยที่มนุษย์เพิ่งถือกำเนิดขึ้นบนโลก ผู้คนมักกล่าวขวัญถึงความฝันและความสุขสองคู่หูนักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่
ความฝันและความสุขเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมาก ใช้ชีวิตร่วมกันมาเป็นเวลาแสนนานและชื่นชอบการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ ทั้งสองมักออกเดินทางไปไหนต่อไหนด้วยกัน โดยในทุกที่ที่ไปจะสร้างรอยยิ้มและความอิ่มเอมใจให้กับทุกคนที่พบเจอ
ความฝันและความสุขต่างพอใจและยินดีกับสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ว่าหนทางจะยากลำบากสักแค่ไหน ขอเพียงมีคนรอพวกเขาอยู่ก็พร้อมที่ไปให้ถึงที่หมาย แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นครั้งคราวบ้างก็ตาม
คู่หูความฝันและความสุขไม่เคยไปไหนมาไหนเพียงลำพัง
กระทั่งวันหนึ่งความฝันและความสุขเกิดมีปากเสียงกันขึ้น จนถึงขั้นทะเลาะบาดหมางไม่ยอมมองหน้ากันอีกและสาบานว่า “จะไม่ขอร่วมเดินทางกันอีก”
ต่างคนต่างไป ต่างมีเส้นทางเป็นของตัวเอง
หากแต่ไม่ว่าจะเดินทางไปที่ไหนก็มักมีผู้คนไถ่ถามถึงอีกฝ่ายอยู่เสมอๆ
“แล้วความสุขล่ะ”
“แล้วความฝันล่ะ”
ทั้งสองได้แต่มอบในสิ่งที่ตนเองมีให้แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆโดยไม่สนใจคำทักทายเหล่านั้นของพวกมนุษย์
ในตอนแรกทั้งความฝันและความสุขต่างโกรธเคืองที่มีคนถามถึงแต่อีกฝ่าย จนเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานทั้งสองต่างรู้สึกตัวว่า ตนเองนั้นโดดเดี่ยวเพียงไรและทำได้แค่หวนรำลึกถึงวันเก่าๆซึ่งเคยร่วมเดินทางกันมา
ความฝันก็ได้เพียงแต่ฝันว่าสักวันหนึ่งจะได้กลับมาร่วมเดินทางกับความสุข
ความสุขก็ได้เพียงแต่คิดถึงคืนวันอันแสนสุขที่เคยได้ร่วมเดินทางกับความฝัน
แต่ด้วยทิฐิที่ยังเหลืออยู่และกลัวเป็นฝ่ายเสียหน้าที่จะต้องไปขอคืนดี ทั้งสองจึงไม่ยอมพบหน้ากัน
จนเมื่อคนกลุ่มหนึ่งที่เคยได้รับสิ่งที่ความฝันและความสุขมอบให้ ทราบเรื่องที่ทั้งสองทะเลาะกัน จึงได้วางแผนนัดให้ทั้งคู่มาพบกันอีกครั้ง เพื่อปรับความเข้าใจและกลับมาร่วมเดินทางกันเหมือนเก่า
เมื่อความฝันและความสุขได้มาพบหน้ากันอีกครั้งต่างก็ได้พูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆที่ได้ประสพมา จนเกือบจะคืนดีกันได้ แต่ทั้งสองก็พลันทราบถึงแผนการที่ถูกวางเอาไว้ จึงกลับทำให้โกรธมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเพราะต่างฝ่ายต่างเข้าใจว่าอีกฝ่ายยอมอ่อนข้อให้
ความสุขถึงกับเอ่ยปากออกไปว่า “ต่อไปนี้จะไม่ขอเดินทางไปไหนอีก เพื่อที่จะไม่ต้องเจอกับความฝัน” ส่วนความฝันก็คิดเช่นเดียวกัน
แต่ถึงแม้ทั้งความฝันและความสุขจะได้เคยพูดเอาไว้อย่างนั้น ทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะแอบออกเดินทางไปยังที่ต่างๆ เพื่อสร้างรอยยิ้มและความอิ่มเอมใจให้กับผู้คน
จนนานวันเข้าทั้งความฝันและความสุขก็ยิ่งออกเดินทางน้อยลง
น้อยลง…
น้อยลง…
น้อยลง...เพราะทั้งสองต่างหลีกเลี่ยงที่จะพบหน้าซึ่งกันและกัน
จากนั้นไม่นานก็มีคนคิดที่จะออกตามหาทั้งสองแต่ก็มีเพียงไม่กี่คนจริงๆเท่านั้นที่พบเจอความฝันและความสุข ส่วนคนที่เหลือจำนวนมากก็ได้แต่พลาดหวังและมีเพียงแค่คำโกหกเล่าสืบต่อกันมา
เหล่าผู้คนที่เดินทางตามหาความฝันและความสุขนั้น
บางคนโชคดีสามารถออกไปหาความฝันได้เป็นผลสำเร็จ
บางคนก็ได้พานพบกับความสุข
แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินพลัดหลงไปพบกับนักเดินทางที่ชื่อว่า ความทุกข์
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงปัจจุบัน จึงมีคนรอคอยทั้งสองกันเป็นจำนวนมาก และถึงจะมีผู้คิดออกตามหาแต่พวกเขาก็กลัวที่จะพลาดพลั้งไปพบกับนักเดินทางที่ชื่อ ความทุกข์ จึงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ความฝันกับความสุขจะเดินทางมาหาและยิ่งน้อยลงไปทุกทีที่จะได้พบทั้งสองอยู่ด้วยกัน ทำให้พวกเราได้แต่รอคอยนักเดินทางที่ชื่อว่า ความฝันและความสุขต่อไป...

ปล.ฝากคอมเม้นท์ไว้ด้วยนะครับ จะได้ไปปรับปรุงแก้ไข
t_hid@hotmail.com ขอบคุณที่อ่านมากๆนะครับ