ความคิดเห็นที่ 1 “ เงินเดือนแรกของมี่ใช่มั้ย “ ปลายไม้กับฉันเดินมาด้วยกันโดยมีณัชเดินตามหลังมาเงียบ ๆ  ขณะนี้เป็นเวลาดึกรถจึงโล่งอากาศดีลมพัดเย็นสบาย  ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ดอกไม้ที่บานอยู่ข้างทาง แถมยิ่งมีปลายไม้สุดเลิฟมาเดินด้วยนี่ถนนเหมือนจะสว่างไสว  เต็มไปด้วยสายรุ้งและกลีบกุหลาบเลย~  (^   ^..  ) “ ใช่ค่ะ  ค่อยหายเหนื่อยหน่อย “ “ อาจจะน้อยไปนิดสำหรับมี่นะ  แต่เจ๊เค้าก็ให้มากแล้วถ้าเทียบกับร้านอื่น “ ไม้บอกเพราะรู้ดีว่าฉันอยู่กลุ่มคุณหนูไฮโซของคณะ  แต่ละคนมีโรงผลิตแบ๊งค์เองที่บ้านทั้งนั้น ฉันนิ่งเงียบใช้ความคิดไปแป๊ปนึงก่อนจะตอบ “ แปลกดีนะคะ  ปกติมี่ได้เงินจากพ่อแม่เยอะกว่านี้  แต่รู้สึกว่ามันน้อย  ใช่เท่าไหร่ก็ไม่พอ  แต่พอทำงานหาด้วยตัวเองกลับรู้สึกว่าว่ามันมากจัง แถมไม่อยากอยากจะใช้ด้วยหล่ะ จะเรียกว่างกก็ได้นะ “   ปลายไม้หัวเราะขำแต่ฉันรู้สึกอย่างงั้นจริง ๆ นะ  เงินที่ได้นี้มาพร้อมกับความภูมิใจชุ่มชื่นอะไรบางอย่าง  ชนิดที่เงินจากพ่อแม่มากมายแค่ไหนก็ให้ไม่ได้     “ เออ ก็แปลกดี  ”  ชายหนุ่มทำท่าคิดตาม “ ดีจังเลยเนาะณัช  พี่ไม้อุตส่าห์มาส่ง “  ฉันเห็นณัชเงียบไปเลยหันไปพยายามหาเรื่องชวนคุย “ ฉันไม่ได้ขอนี่ “  ณัชทำหน้าบูด  แบะปากมองไปทางอื่น ฉันมองหน้าณัชอย่างงง ๆ    หลังจากนั้นปลายไม้ก็เงียบตามไปด้วยอีกคนไม่ว่าฉันจะชวนทั้งสองคนคุยยังไงก็ตาม  เวลาที่เหลือจึงเป็นบรรยากาศมาคุน่าอึดอัดที่อยากจะรีบเร่งเวลาให้ถึงคอนโดไว ๆ “ ณัชไม่ชอบพี่ไม้เหรอ  เธอทำท่าเย็นชาใส่เค้ามากเลยนะ “   ฉันถามขึ้นหลังจากไขกุญแจเข้าห้องไปแล้ว  วันนี้ณัชชาขอแวะเข้ามายืมต่างหูที่เธอเห็นฉันใส่แล้วเกิดถูกใจเมื่อวันก่อน “ ไม่มีอะไรนี่  ฉันไม่อยากยุ่งก็กับขวัญใจคณะมากก็เท่านั้น  แค่นี้ก็โดนหมั่นไส้จะแย่อยู่แล้ว นี่  ฉันเพิ่งจัดห้องให้เธอเองนะทำไมมันกลับมารกอีกละ เธอเป็นผู้หญิงนะ “   ณัชเดินสำรวจหยิบโน่นจับนี่  ซักพักก็ทำหน้าปลงตกลงมือจัดห้องให้ ( อีกครั้ง ) ตั้งแต่ทำงานด้วยกัน  เราสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น  เดินไปนั่งเล่นนอนเล่นห้องอีกคนหรือยืมเสื้อผ้าเครื่องประดับกันก็บ่อย  เพียงแต่จะทำสนิทสนมกันอย่างงี้ตอนอยู่คอนโดเท่านั้น  ในมหาวิทยาลัยเราจะทำท่าเหมือนไม่รู้จักกันเหมือนเดิมซึ่งณัชไม่เคยถามสาเหตุหรือด่าว่าฉันเลย “ ปลายไม้เค้าทำงานที่นี่นานรึยัง  ทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลยหล่ะ “   เจ้าของห้องยังไม่รู้สึกรู้สามัวแต่กอดตุ๊กตาใจลอยนึกถึงปลายไม้มายเลิฟ   ปล่อยให้แขกเก็บเสื้อผ้าที่เกะกะตามพื้นและเรียงนิตยสารแฟชั่นให้เข้าที่ “ แล้วทำไมต้องเล่าด้วยหล่ะ   “  ณัชเปิดลิ้นชักจะเก็บของให้แต่แล้วก็ชะงัก “ นี่ไง  ฉันรู้สาเหตุละ “ ณัชหยิบรูปปลายไม้ที่เก็บไว้อย่างดีอยู่ในลิ้นชักขึ้นมาโบกเล่น  มองฉันทำหน้าตารู้ทัน “ อร้าย ย เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ! “ ฉันร้องกรี๊ดรีบแย่งคืนแต่ณัชกระโดดหลบรีบคลานหนี   ทำให้นิสิตมหาวิทยาลัยสองคนวิ่งไล่กันชุลมุนพักใหญ่อย่างกับเด็กประถม    ณัชตัวสูงกว่าฉันเยอะแค่ชูมือขึ้นสูง ๆ ฉันก็เอื้อมไม่ถึงแล้ว “ ฉันไม่เล่นด้วยนะ  ดูดิ๊รูปยับหมดแล้ว “ ในที่สุดฮอบบิทมีนาก็กระโดดแย่งรูปจากณัชมาได้สำเร็จ  นั่งหายใจหอบแฮ่กหมดแรงอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อย “ฮ่า ฮ่า  ได้เจอหน้าใกล้ชิดทุกวันขนาดนั้น  ทำไมต้องดูรูปอีก “  ฉันเพิ่งเคยเห็นณัชหัวเราะครื้นเครงเต็มที่เป็นครั้งแรก   ใบหน้าสดใสมีเลือดฝาด  รอยยิ้มดูน่ารักชนิดที่ว่าผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องหลง “ อย่าให้พี่ไม้รู้นะ “ ฉันทำท่าจุ๊ปากหันซ้ายมองขวา ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นซักคน   “ เรื่องอะไร  พรุ่งนี้ฉันจะรีบบอกไม้ “  พอเห็นสีหน้าของฉัน  ณัชชาก็รีบพูดแก้ตัว “ ล้อเล่นน่า~    ตอนแรกฉันก็ยังสงสัยอยู่  ตอนที่พามี่มาครั้งแรก  เธอปฏิเสธไม่ยอมซะขนาดนั้นแล้วอยู่ ๆ ก็ตอบตกลงรับงานนี้เฉยเลย   ที่แท้เพราะอานุภาพแห่งความรักนี่เอง “   “ ไม่แปลกซักหน่อย  พี่ไม้ทั้งหล่อ ทั้งน่ารักขนาดนี้ผู้หญิงคนไหนไม่ชอบสิแปลก “ ฉันเถียง   ณัชนิ่งคิดไปซักพักแล้วแอบอมยิ้ม “ จริงด้วยเนอะ “   “ เธอต้องช่วยฉันด้วยนะ “ ฉันจับไหล่ณัชชาพูดอย่างมีความหวังจนณัชสะดุ้งจากภวังค์รีบหันมาพยักหน้าให้ “ โอเค โอเค  ฉันจะช่วยลุ้นอีกแรง ... มี่เป็นคนน่ารักออก เหมาะสมกับไม้แล้วหล่ะ “   “ ของมันแน่อยู่แล้ว !  ฉันว่าตัวเองมีหวังอยู่นิด ๆ แหล่ะ “   ฉันยิ้มแป้นหน้าบาน  รู้สึกว่าเวลาอยู่กับณัชแล้วบรรยากาศอบอุ่น สบายใจเหมือนตอนที่อยู่กับเพื่อนมัธยมปลายที่ต่างจังหวัด    คุยเล่นสนุกกันตามประสาเด็ก  เวลามีเรื่องขำก็หัวเราะกันอย่างเต็มที่ไม่มีใครมาห่วงสวย  หรือพูดถึงหลุยส์  กุชชี่   ช่วงเวลานั้นถึงจะไร้สาระไปนิด   แต่ก็ไม่มีพิษภัยแล้วกัน   จะว่าไปฉันไม่เคยเห็นณัชพูดถึงเรื่องรักกุ๊กกิ๊กหรือเรื่องเพศตรงข้ามเลย  ซึ่งขัดกับภาพพจน์สาวเปรี้ยวมั่นใจ  หัวสมัยใหม่ที่เธอแสดงออกมาน่าดู  เลยแอบถามแย้บ ๆ ลองเชิงออกไป “ ณัชหล่ะ   แอบชอบใครบ้างรึเปล่า  บอกมาซะจะได้ช่วยกันไง “   “ ฉันไม่ดีพอจะไปชอบใครได้หรอก “  ณัชยิ้มแต่ตาเลื่อนลอย น่าแปลกที่คำพูดแบบนี้ออกมาจากปากของผู้หญิงที่สวยจัด  ตาโต  คิ้วโก่งคมเข้ม  ปากอิ่มสีชมพูอ่อนได้รูป  และมีผมสีน้ำตาลเข้มทิ้งตัวยาวสลวยถึงกลางหลังอย่างณัชชา แบบนี้ยังต้องการอะไรอีก ถ้าเป็นสาวบ้านนอก หน้าบาน ๆ บ้าน ๆ  ดั้งแหม่บ  แถมยังหูบานเหมือนลิงค่าง  ตัวเล็กแคระไม่มีอะไรจะอวดใครเข้าอย่างฉันก็ว่าไปอย่าง อ้าวแล้วชั้นจะด่าตัวเองให้รู้สึกแย่ทำไมเนี่ย  (TT-TT  ) บ่อยครั้งที่ณัชชาจะมีรอยยิ้มเศร้าสร้อยแบบนี้เสมอ   ฉันว่าเธอคงมีเรื่องบางอย่างติดอยู่ในใจ    เหมือนคนที่มีบาดแผลแล้วปล่อยปละละเลยทิ้งเอาไว้จนกลายเป็นแผลเรื้อรัง “ ...  รู้มั้ย ตอนแรกที่ฉันรู้จักณัช   เหมือนเธอเป็นบุคคลลึกลับ  มีปริศนาอยู่เต็มไปหมด  แต่ตอนนี้ปริศนาของณัชชาไขกระจ่างทีละข้อ ๆ แล้วหล่ะ ฉันรู้ละว่าทำไมเธอถึงชอบหลับในห้อง  หายตัวทุกครั้งหลังเลิกเรียน  มีรถหรู ๆ มารับ  แถมยังกลับมืดค่ำดึกดื่น “  ฉันกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงเอาการเอางาน “ นี่ ฉันไม่ใช่คดีฆาตกรรมปริศนานะ “  ณัชชาหัวเราะเบา ๆ แต่มีนายังคงทำหน้าขึงขังมุ่งมั่น “ ถ้ามีเรื่องอะไรที่อึดอัด  ก็มาระบายกับฉันจะได้สบายใจ  เธอเป็นเพื่อนฉันนะ “   ว่าแล้วก็ตบไหล่เพื่อนณัชเบา ๆ เพื่อเพิ่มความมั่นใจ “ ขอบใจนะมี่ “  ณัชยิ้มให้  ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ก็นิ่งเงียบไป “ ขอบใจมาก “  เธอพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น . แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 49 13:02:06 จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 เม.ย. 49 11:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ติ๊งต่อง ง ติ๊งต่อง ง โทรศัพท์มือถือส่งเสียงดังทำลายความเงียบขึ้น  ฉันเอื้อมมือไปหยิบมือถือมาดู   “คุณพ่อโทรมาจากโคราช“ ณัชชะโงกหน้ามาดูแล้วทัก “ ลองบอกคุณพ่อมี่ดูสิ  ท่านต้องภูมิใจแน่เลยที่เธอทำงานหาเงินเองได้ “ “ จริงด้วย   แหม~ อยากเห็นสีหน้าพ่อจัง  ยังไม่เคยบอกท่านเลยว่าลูกสาวคนนี้ไปทำอะไรมา “  ฉันนึกขึ้นได้  รีบกดรับมือถืออย่างอารมณ์ดี “ มีนาใช่มั้ย  ทำไมเงียบไปไม่เห็นติดต่อพ่อแม่บ้างเลย  โกรธพ่อเหรอลูก “  พ่อรีบพูดตามสายมาอย่างร้อนรน “  เปล่านี่คะ ช่วงนี้หนูยุ่งอยู่น่ะค่ะ   พ่อหนูมีเรื่องจะบอก “ “ เงินไม่พอใช่มั้ยลูก !  พ่อไม่น่าทำให้หนูลำบากอย่างงี้    ฮึก ก  ไม่น่าจริง ๆ “ เสียงพ่อเริ่มแหบ  สั่นพร่าเหมือนคนจะร้องไห้ “ คุณพ่อใจร่ม ๆ ก่อนค่ะ  หนูยังไม่ทันว่าอะไรเลย    คืองี้ มีนาแอบไปทำงานพิเศษมา    ได้เงินมาด้วยหล่ะค่ะพ่อไม่ต้องส่งเงินค่าขนมมาให้มีนาแล้วนะ “  ฉันอวดอย่างภูมิใจสุดขีด ... ปลายเสียงนิ่งอึ้งไปซักพักก่อนระเบิดเสียงตะโกนกึกก้องจนฉันสะดุ้งโหยงรีบเอามือถือออกจากหูแทบไม่ทัน  ณัชชาที่กำลังเลือกต่างหูอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งถัดไปยังหันขวับมามองด้วยสีหน้าตกใจ “ ว่าไงนะ~!  มีนาไปตกระกำลำบากทำงานใช้แรงงานเหรอลูก   โธ่~ พ่อเป็นพ่อที่แย่อะไรอย่างงี้ แม่ ๆ “ “ คุณพ่อขาไม่ใช่ค่ะ  เดี่ยว พ่อ ฟังหนูก่อนอย่าเพิ่งบอกแม่!! “ สายไปซะแล้ว ได้ยินเสียงพ่อโวยวายโหวกเหวกไปบอกแม่  ทำนองว่าฉันต้องอดอยากยากจนไม่มีแม้แต่ข้าวจะกินประหนึ่งเด็กหัวโตในเอธิโอเปีย  ตกยากทำงานตรากตรำลำบากหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเหมือนคนงานก่อสร้างบ้านก็ไม่ปาน ซักพักก็ได้ยินแม่กรีดร้อง ร้องไห้ฟูมฟายพร่ำบอกแต่เพียงว่า แม่ผิดเอง  แม่ผิดเอง “ พ่อขา  บอกให้แม่หยุดร้องก่อน  หนูสบายดีไม่ได้ลำบากซักหน่อย มีนานึกว่าพ่อแม่จะดีใจซะอีก “  ฉันทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ  พึมพำอย่างผิดคาด “ ลาออกไปเลย !  ไม่ต้องไปทงไปทำมันแล้ว  พ่อจะหาทางส่งเงินให้ลูกเท่าเดิมเอง  พ่อจะไม่ยอมให้ตัวเองขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อที่แย่เด็ดขาด !! “ “ แป่ว ว ม่ายช่ายอย่างง้าน นค่า~  (-____-   )” ฉันต้องใช้เวลาเกือบ 10 นาทีเพื่อจะเกลี้ยมกล่อมว่างานที่ทำไม่ลำบากและเต็มใจจะทำจริง ๆ  งานของฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องไม่ดีไม่งามแน่นอน  ( ทำไมใคร ๆ ก็คิดกันแต่เรื่องนี้นะ )  ส่วนเจ้านายก็เป็นคนดีไม่ต้องไปฟ้องกรมแรงงาน  พ่อถึงยอมอย่างเสียไม่ได้   ก่อนวางยังมีพูดเปรย ๆ ว่าจะส่งไอ้จ๊อดเด็กรับใช้ที่บ้านมาช่วยทำงานแทนให้ ( ซะงั้น ) ฉันวางสายพร้อมกับถอนหายใจ  ห่อไหล่อย่างหมดแรง “ เรียบร้อยแล้วเหรอ  “ ณัชถาม  ฉันได้แต่หัวเราะฝืดกลบเกลื่อน  ไม่รู้จะพูดแก้ตัวกับบทสนทนาเมื่อกี้ยังไงดี เพราะถึงเพื่อนจะไม่พูดอะไรแต่ก็ฉันอ่านความคิดของณัชชาผ่านใบหน้าที่พยายามกลั้นหัวเราะนั่นได้อย่างชัดเจน “ โดนพ่อแม่เลี้ยงมาแบบนี้นี่เอง  ยายมีนาถึงได้มีนิสัยอย่างที่เห็น “ ----------------------------------------------------------- จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 เม.ย. 49 11:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ------------------------------------------------------------ ไปเที่ยวเกาะกรูดมาค่ะ อยากเห็นรูปจิ้มไปที่บลอคได้นะคะ ( อยากอวดสุดฤทธิ์ ) คนอ่านเยอะจัง!  ตื่นเต้น ๆ  ช่วยแนะนำติชมกันด้วยนะคะ รักมีนาน้อย ๆ แต่นาน ๆ นะจ๊ะ ( น้ำเน่าวันละนิดจิตแจ่มใส ) ----------------------------------------------------------- >> ครัวของมีนา : บทที่ 1- กระเป๋าหลุยส์ในนั้น ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4096739/W4096739.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 2 - ผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลก ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4100735/W4100735.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 3 - อันนินทากาเลเหมือนเทแกลบ ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4116135/W4116135.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 4 - พลาสเตอร์หมีพูห์ ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4131729/W4131729.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 5 - การเคารพตัวเอง ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4161187/W4161187.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 6 - ABC jingle Bell .I'm fine,thank you... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4181477/W4181477.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 7 - นายสมคิด ... ฉันขอประกาศสงครามกับนาย ! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4201450/W4201450.html >> ครัวของมีนา : บทที่ 8 - มานี ... มีนา ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4216439/W4216439.html ------------------------------------------------------------ ลูนาติก - แห่ะ  ๆ ถ้าคุณลูนาติกกลับมาอ่านอีกครั้งแสดงว่าสนุกใช้ได้ใช่มั้ยคะ (^  ^) ก๊อตซิลล่า - มาลุ้นกันนะคะมีนาจะคู่กะใคร ปลายไม้กด BB1   คริสกด BB 2 Bangkokian - เจ๊แคนก็ซองจูเด็กหนุ่มหล่อ ๆ ไปเรื่อยแหล่ะ   ว่าแต่อยากให้มีคู่จริง ๆ เหรอคะ... !? :::อาราเร่:::  - จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป  หลงเงาจันทร์นี่ทำหมอนบ้านเราขาดหลายใบละค่ะ ( ดูไปบิดไป ทุบไป ) เสียดายช่วงหลังยืดไปนิด  แต่เพื่อฟานทนดูได้ 55 5 ต้นหอมไข่เจียว - ลองไปตรอกข้าวสารสิคะ  แต่เป็นฝรั่งดำ ๆนะ ชอบมั้ย (^   ^) นายเบียร์ - ดีใจจังตามอ่านถึงนี่ แฮ่ะ ๆ =FriEnDiY=  - สงสารปลายไม้ไม่สงสารมีนาเหรอคะ ( แต่อย่างว่า ... นางเอกเรากระแดะเหลือเกิน สงสารไม่ลง ) ป้อจาย - ใจเยน ๆ ลงทุกอาทิตย์แหล่ะจ้า  จะให้มีนาไปทะเลตามคนเขียนเลยเหรอ tongdigy - หนุ่มไทยเนี่ยนะเสียดุล  คุณ tongdigy  ขาลำพังผู้ชายไทยก็มีน้อยกว่าผู้หญิงตั้งเยอะ แถมไปเป็นเกย์ซะ 1 ใน 4  ผู้หญิงที่เหลือก็ไหลออกนอกประเทศสิคะ ( แบบว่าอัดอั้นตันใจ  หลงไปบาร์เกย์มา เห็นแต่ละคนแล้วโอ้โห ... เสียดาย (โว้ย)) ------------------------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 49 15:17:17 จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 เม.ย. 49 12:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มารายงานตัวเเล้วๆ สงสารไม้อ่ะๆมีนาสงสารไม่ค่อยลงอ่ะ5 5 ดูไม่เห็นน่าสงสารเลย จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 1 เม.ย. 49 12:43:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 BB 2 อิอิ ฉากนี้ทำไมไม่เห็นนายสมคิดออกโรงเลยอ่าคะ สั้นไปนิดแต่สนุกจ้า จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 1 เม.ย. 49 15:21:56 A:124.120.204.28 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้สั้นจัง แล้วนายสมคิดไปไหน สงสัยด้วยคน... จากคุณ : Bangkokian - [ 1 เม.ย. 49 18:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แห่ะ แห่ะ คริสก็นั่งอยู่แถวนั้นแหล่ะ  แต่ไม่มีบทพูดเท่านั้นเอง แบบว่ากำลังฟังคนอื่นเพื่อเก็บข้อมูลอยู่ไงคะ ... (เอาสีข้างเขาแถสุดฤทธิ์ ) ขอบคุณที่ช่วยแนะนำ  เดี๋ยวเอาไปเติมบทให้ซะหน่อย จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 เม.ย. 49 23:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว ยังไม่เฉลยปริศนาเลย carbonara จากคุณ : scottie - [ 2 เม.ย. 49 16:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คิดถึงฝรั่ง จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 3 เม.ย. 49 14:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แอบอดใจไม่เข้ามาอ่านตั้งนาน เพราะอ่านแล้วจะเกิดอาการคลั่ง อยากอ่านต่อตอนต่อไปทันทีอ่ะคะ ตอนนี้คลั่งอีกแล้ววววววว จากคุณ : cool mint - [ 12 เม.ย. 49 23:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนต่อไปค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4285941/W4285941.html แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 16:18:54 จากคุณ : อันปังแนน - [ วันเถลิงศก (15) 16:18:17 ]