CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    ~~~สมุดภาพแห่งความทรงจำ~~~

    ก่อนอื่นอยากจะออกตัวว่า เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากหนังที่ชอบมากๆเรื่องนึง คือหนังญี่ปุ่นเรื่อง Love Letter (1995) บวกกับประสบการณ์จริงของตัวเองเล็กน้อยค่ะ ที่เหลือคือจินตนาการของตัวเองค่ะ

    ----------------------------------------


    มันเป็นอีกเช้าวันหนึ่งที่แสนจะธรรมดา ฉันกับพี่วุฒิกำลังมุ่งหน้าไปยังที่ทำงานด้วยรถญี่ปุ่นขนาดกระทัดรัดของเขา อากาศยามเช้าสดชื่นเหมือนทุกวัน แสงแดดจางๆส่องผ่านกระจกหน้ารถเสมือนผ้าม่านสีทองผืนบางปกคลุมทุกสิ่งให้ดูชัดเจนยิ่งขึ้น
    แม่ค้าขายน้ำเต้าหู้กำลังจัดร้านอยู่ข้างทาง คู่รักสูงวัยเดินจูงมือกันข้ามทางม้าลาย สุนัขจรจัดตัวหนึ่งกำลังลังเลที่จะข้ามถนน รถเก๋งคันเก่ากำลังวิ่งแทรงเราผ่านไป ทุกชีวิตต่างย่างก้าวเพื่อที่จะเริ่มชีวิตของวันใหม่ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างของรถยนต์ที่แล่นไปตามถนนด้วยความเร็วที่ค่อนข้างคงที่ สูดอากาศสดชื่นจากเครื่องปรับอากาศภายในรถ ในขณะเดียวกันลมเย็นๆจากแหล่งกำเนิดเดียวกันก็ตกกระทบบนใบหน้าของฉันอย่างแผ่วเบา
    ข้างๆฉัน พี่วุฒิกำลังขับรถและฮัมเพลงไปตามเสียงเพลงจากวิทยุด้วยอารมณ์ชื่นบาน ต้องขอบคุณพี่วุฒิที่สามารถขับเคลื่อนรถคันนี้ไปอย่างราบเรียบอยู่เสมอ นี่เป็นบรรยากาศของเกือบทุกๆเช้าของวันทำงาน หากไม่มีเรื่องฉุกเฉินที่จะมาทำให้ชีวิตประจำวันแบบนี้บิดเบือนไป
    ฉันกับพี่วุฒิคบกันมาปีกว่าๆแล้ว พวกเรารู้จักกันเพราะทำงานอยู่ที่เดียวกัน และเนื่องจากเส้นทางระหว่างที่ทำงานกับที่บ้านของเราอยู่ทางเดียวกัน จึงทำให้เราได้มีโอกาสไปทำงานด้วยกันเสมอๆ และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ชีวิตฉันเริ่มต้นแบบนี้
    แล้วจู่ๆ เสียงริงโทนอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น ชื่อของ 'นก' เพื่อนเก่าปรากฏหน้าจอโทรศัพท์มือถืออันเล็กคู่ใจของฉัน...
    "ว่าไงจ๊ะ ยัยนก? ทำไมโทรมาเช้าจังวันนี้?" ฉันกรอกเสียงไปยังโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงหยอกๆ
    "ตื่นแล้วเหรอ? ทำอะไรอยู่จ๊ะ?" นกเริ่มด้วยประโยคอันแสนจะธรรมดาที่ต้องเอ่ยปากถามทุกครั้งเมื่อโทรมา เสียงแหลมๆของเธอทำให้ฉันอมยิ้มได้ทุกครั้งไป
    "กำลังจะไปทำงาน...ไปกับพี่วุฒิน่ะ" ฉันตอบพลางหันไปส่งยิ้มให้เขา
    นกกับฉันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยม พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น และสนิทกันมาตั้งแต่นั้น เมื่อขึ้นมหาวิทยาลัยถึงได้ห่างๆกันไปเพราะแต่ละคนก็แยกย้ายไปเรียนกันคนละที่ แต่ก็ยังได้ติดต่อกันเรื่อยๆมา ทั้งทางโทรศัพท์ อีเมลล์ จดหมาย ไปรษณียบัตร และได้เดินทางพบหน้ากันนานๆครั้ง ฉันดีใจที่ยังคงมิตรภาพดีๆนี้ไว้ เพราะเพื่อนดีๆสมัยนี้หายาก การคุยกันในแต่ละครั้งแทบจะไม่ต้องถามสารทุกข์สุขดิบกันมาก เพราะว่าเราคุยกันเป็นประจำ ฉะนั้นข่าวคราวที่ผ่านมาเกี่ยวกับเพื่อนสนิทฉันก็จะรู้อยู่แล้วเสมอ ในทางกลับกันเรื่องของฉันเองเพื่อนๆก็จะรู้เรื่องราวเป็นอย่างดี
    พวกเราคุยกันไปเรื่อยๆระหว่างทางไปทำงาน บางทีพี่วุฒิก็เบาเสียงร้องเพลงของตัวเองด้วยความอยากรู้อยากเห็นแล้วแกล้งทำท่าแอบฟัง ฉันต้องคนชี้นิ้วให้เขาดูถนนไม่งั้นเดี๋ยวเป็นเรื่องแน่ๆ
    "นี่ๆ อุ้ม แกจำ'ต้น'ได้มั๊ย?" จู่ๆนกก็เอ่ยถามขึ้นมา ภาพจางๆของเด็กหนุ่มอารมณ์ดี พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างๆค่อยๆปรากฏขึ้นในสมองของฉัน



    (มีต่อ)

    จากคุณ : Melody - [ 2 เม.ย. 49 15:08:26 A:125.24.69.220 X: TicketID:022491 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป