ความคิดเห็นที่ 1 อะไรบางอย่างปลิวออกมาจากหนังสือเล่มนั้น ชายหนุ่มจึงก้มลงไปเก็บ เห็นว่ามันเป็นรูปถ่ายเก่าๆ ใบหนึ่ง ปรัชญ์ก้มลงมองภาพนั้นอย่างสนใจ ในภาพถ่ายนั้นมีคน 4 คนกับหมาอีก 1 ตัว หมาที่อยู่ในรูปนั้นรูปร่างหน้าตาคล้ายเจ้าหมูแดง ชายหนุ่มเลิกคิ้วแล้วหันไปมองหมูแดงอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองคนในภาพ ในภาพมีหญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยงามอ่อนโยนนั่งอยู่ตรงกลาง นี่มันคุณยายนี่นา ปรัชญ์คิดพลางไล่สายตาไปมองหญิงสาวอีก 2 คนในภาพนั้น คนหนึ่งหน้าสวยหวาน ท่าทางเรียบร้อยนั่งอยู่ข้างคุณยาย  ชายหนุ่มคิดว่าไม่เคยเห็นหญิงสาวคนนี้ แต่ใบหน้าของเธอก็ช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน ปรัชญ์บอกตัวเองพลางเลื่อนสายตาไปที่หญิงสาวที่อยู่อีกข้างของคุณยาย สาวน้อยคนนี้น่าจะเป็นน้าพิมพ์ ดูจากใบหน้าเมื่อวันวานกับวันนี้ ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ยังดูสดใสร่าเริงเหมือนเคย มีเพียงแววตาในวันนี้เท่านั้นที่มันไม่มีชีวิตชีวาเท่าแววตาของสาวน้อยในรูป แล้วชายหนุ่มก็หันไปมองผู้ชายคนเดียวในภาพ พลางขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ นี่มันลุงปีย์ของเขาไม่ใช่หรอ  ปรัชญ์เขม้นมองชายในรูปนั้นอีกครั้ง ใช่ลุงปีย์ของเขาแน่ๆ ลุงปีย์ในวัยหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา อายุน่าจะไม่เกิน 20 ปีกำลังยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆ น้าพิมพ์ ชายหนุ่มมองภาพแล้วนึกย้อนไปถึงวันที่ลิ้นจี่บอกว่ามีคนมาหาผิงที่บ้านนี้ และคนๆนั้นชื่อปีย์ ครั้งนั้นเขายังนึกสงสัยไม่หายว่า ลุงปีย์รู้จักคนบ้านนี้และมาที่นี่ได้อย่างไร  ดูจากรูปภาพแล้วน่าจะบ่งบอกได้ว่า ลุงปีย์รู้จักกับบ้านนี้มานานมากแล้ว ชายหนุ่มมองภาพนั้นอีกครั้ง นึกสงสัยอะไรในใจแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ บางทีคงต้องถามลุงปีย์ บอกตัวเองแล้วเก็บรูปเข้าไปในหนังสือเล่มนั้นเหมือนเดิม เอาหลังพิงเก้าอี้แล้วครุ่นคิดอะไรในใจเงียบๆ เจ้าหมูแดงผงกหัวขึ้นมองชายหนุ่ม แล้วเอาหัวมาพัวพันขาเขา ปรัชญ์มองหมูแดงแล้วยิ้มขื่น “ชีวิตพี่นี่มันยุ่งเหยิงน่าดูนะ หมูแดง” เจ้าหมูแดงเห่ารับเบาๆ เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาใสแจ๋วราวกับจะปลอบประโลมเขา เขาจึงเอื้อมมือมาขยี้หัวเจ้าหมาน้อยอย่างเอ็นดู จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:14:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปีย์มองปิยาด้วยความรู้สึกหลายอย่างคละเคล้ากัน สงสารทั้งหลานชายและสงสารตัวเอง “เธอแก้แค้นผิดคนแล้ว ปั๊บไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น ปั๊บไม่ใช่เครื่องมือแก้แค้นของเธอนะ” พูดแล้วมองน้องสาวนิ่งๆ “ปั๊บไม่ใช่เครื่องมือแก้แค้นผู้ชายคนนั้น แล้วก็ไม่ใช่เครื่องมือแก้แค้นพี่ด้วย” ปิยาชะงักอึ้ง เห็นแววตาพี่ชายแล้วต้องเสหลบเมื่อเห็นร่องรอยความเศร้าแฝงอยู่ในดวงตานั้น “ปิยาไม่ได้ตั้งใจ..”พูดได้เท่านี้ก็เงียบไป นึกถึงเรื่องที่ตัวเองไปด้วยอารมณ์ในตอนนั้นแล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็พลุ่งขึ้นมา “ไม่ได้ตั้งใจเรื่องปั๊บ แต่ปิยาตั้งใจเรื่องผู้หญิงคนนั้น ที่พี่ปีย์ยังโกรธปิยาจนถึงวันนี้น่ะ ไม่ใช่เรื่องปั๊บหรอก แต่เป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้นต่างหาก อย่าเอาปั๊บมาอ้างดีกว่า” ปีย์ตาวาวขึ้นทันที จ้องหน้าน้องสาวเขม็ง “เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรอที่ทำลงไป เธอทำร้ายหัวใจใครไปบ้าง รู้ไหม” “แล้วที่พี่กับผู้หญิงคนนั้นทำร้ายหัวใจปิยาล่ะ  ผู้หญิงคนนั้นแย่งพี่ปีย์ของปิยาไป ทำไมผู้หญิงคนนั้นไม่ผิด ทำไมต้องเป็นปิยาที่ผิดอยู่คนเดียว” ปิยาสวนทันที จ้องหน้าพี่ชายดวงตาวาววับ “เขาไม่ได้แย่งพี่จากเธอนะ พี่ก็ยังเป็นพี่ชายของเธออยู่เสมอ” “ไม่จริงหรอก ผู้หญิงคนนั้นแย่งพี่ปีย์ไปจากปิยาตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอเค้า  เขาแย่งพี่ไป ตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันนี้  วันที่พี่ก็ยังไม่ลืมเค้า” ปีย์ฟังน้องสาวพูดแล้วหัวเราะขื่นๆ ดวงตาเศร้า “ไม่มีใครแย่งหัวใจใครไปได้โดยที่เจ้าตัวเค้าไม่ยอมหรอกปิยา  แล้วเห็นไหมว่าที่เธอทำไปน่ะ มันเกิดผลลัพธ์ยังไง เธอทำร้ายหัวใจใครไปบ้าง” “ก็พี่กับผู้หญิงคนนั้นทำร้ายหัวใจปิยาก่อนนี่” “เธอไปคิดไปเองทั้งนั้นปิยา พี่ยังเป็นพี่ชายของเธอ ยังห่วงเธออยู่เสมอ พี่พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อเธอ  แก้ปัญหาทุกอย่าง แต่เธอกลับทำให้มันแย่ลงไปอีก” ปีย์โพล่งออกมา เมื่อถึงเรื่องราวในครั้งนั้นอีกครั้ง หลังจากที่เขาเข้าไปเอาตัวปิยามาจากคลีนิคเถื่อนแห่งหนึ่ง โชคยังดีที่ปิยายังไม่ได้ทำร้ายปั๊บ สภาพในตอนนั้นของน้องสาวทำให้เขารู้สึกสงสารจับใจ สงสารทั้งน้องและหลานชายคนเดียวของเขาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปีย์ดูแลปิยาอย่างดีที่สุด พาน้องสาวไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล และตัดสินใจพาน้องสาวบินไปอยู่กับคุณอาที่อิตาลี  แต่พอไปอยู่ที่โน่นแล้ว อาการของน้องก็ยังไม่ดีขึ้น สภาพที่บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจของปิยาทำให้ปีย์นึกเป็นห่วง ธรรมดาคนท้องก็มีอารมณ์แปรปรวนอยู่แล้ว แต่สำหรับปิยายังมีความเจ็บช้ำฝังใจอยู่อีก ปีย์จึงไม่สามารถตัดใจจากน้องไปได้ เขาจึงตัดสินดร็อบการเรียนที่มหาวิทยาลัยแล้วมาอยู่กับปิยาที่อิตาลี คิดว่าถ้าน้องสาวคลอดลูกและมีสภาพจิตใจดีแล้วจะกลับไปเรียนต่อ ช่วงที่วุ่นเรื่องน้องสาว ปีย์ก็ห่างจากบ้านสีขาวไป โทรศัพท์ไปหาก็ไม่มีใครรับสาย ครั้งไปหาที่บ้านก็ไม่เจอใคร นั่นทำให้เขาออกจะงุนงงอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อมีเรื่องน้องสาวมาให้คิดก็ทำให้ปีย์ต้องพักความสงสัยนั้น หันไปทุ่มเทกับน้องอย่างเต็มที่ แม้กระทั่งวันที่เขาพาปิยาไปอิตาลี จนถึงเมื่อกลับมาเพื่อจัดการเรื่องบ้านและดร็อบการเรียน เขาก็ยังติดต่อพิมพ์จันทร์ไม่ได้ อยู่ดีๆ พิมพ์จันทร์ก็หายไปจากชีวิตเขาเสียเฉยๆ แต่ปีย์ก็จำเป็นต้องกลับไปอิตาลีเพื่ออยู่เป็นเพื่อนน้อง กลับไปทั้งที่ยังติดค้างเรื่องของพิมพ์จันทร์  เป็นเรื่องที่ทำให้เขางุนงงสับสน ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกันแน่ ปีย์ยังคงพยายามติดต่อกับพิมพ์จันทร์อยู่ตลอด แต่เขาก็ไม่เคยได้รับการตอบรับกลับมาสักครั้ง จวบจนกระทั่งเวลาผ่านไป จนปีย์เริ่มจะหมดหวัง น้องสาวของเขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ เขามองหน้าน้องด้วยความสงสัย แต่น้องสาวของเขาก็พูดเรียบๆ “คนที่พี่ปีย์อยากพบไง ก็คุยกับเขาสิ” พี่ปีย์นิ่งไปก่อนจะรับโทรศัพท์มาทันที ได้ยินเสียงฝ่ายโน้นพูดว่า “พี่ปีย์ใช่ไหมคะ” “นั่นพิมพ์หรอ พิมพ์เป็นอะไร ไปไหนมา ทำไมพี่ติดต่อพิมพ์ไม่ได้เลย ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ” ปีย์รีบพูดด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนปลายสายเป็นพิมพ์จันทร์ เสียงปลายสายอึ้งไป ก่อนจะถามขึ้นมาว่า “พี่ปีย์อยู่ที่ไหนคะ” “พี่อยู่ที่อิตาลี” ปลายสายได้ยินคำตอบแล้วเงียบไป ก่อนจะตอบกลับมา “พี่ไปทำอะไรที่นั่นคะ ..” “เอ่อ..”ปีย์หันไปมองปิยา เห็นปิยามองมาก็นึกถึงคำขอร้องของน้องสาว....พี่ปีย์อย่าบอกใครนะ ปิยาขอร้อง ไม่ว่าใครพี่ปีย์ก็บอกไม่ได้นะ ปิยาอายเขา ถ้าพี่ปีย์บอกใคร ปิยาจะหนีไป หนีไปให้ไกลๆ เลย.... “พี่เอ่อ...เอาไว้ให้พี่กลับเมืองไทยแล้วพี่จะบอกนะ ตอนนี้พี่บอกพิมพ์ไม่ได้จริงๆ” ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง เป็นนานกว่าจะตอบกลับมา “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ  เราไม่ต้องพบกันอีกดีกว่า เราเลิกกันเถอะนะคะ”ปลายสายเสียงเบา แต่นั่นมันกลับดังก้องไปถึงจิตใจของปีย์ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่ “อะไรนะ พิมพ์ ทำไมล่ะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงพูดแบบนี้ เราต้องคุยกันนะพิมพ์” ปีย์รีบพูดอย่างร้อนรน “พิมพ์พูดกับพี่ปีย์แล้วไง เราพูดกันแล้ว และพิมพ์ก็เข้าใจหมดแล้ว” “เดี๋ยวสิพิมพ์ พิมพ์เข้าใจเรื่องอะไร” “ทุกเรื่องที่พี่ปีย์ปิดบังพิมพ์อยู่ พิมพ์เข้าใจหมดแล้ว พิมพ์เพียงแต่จะถามพี่ปีย์เพื่อจะได้ฟังจากปากพี่ แต่เมื่อเห็นพี่พูดอย่างนี้ พิมพ์ก็เข้าใจแล้ว พิมพ์ขออะไรอย่างได้ไหม” “พิมพ์...”ปีย์พูดไม่ออก “พี่ไม่ต้องมาหาพิมพ์อีกนะ เราไม่ต้องติดต่อกันหรอก พิมพ์สงสารคนอื่นเขา พี่ก็เห็นแก่คนที่พี่รักเถอะนะคะ อย่าทำร้ายเขาเลย แค่นี้เขาคงเจ็บช้ำพอแล้ว” “พี่เอ่อ...”ปีย์พูดไม่ออก จะบอกความจริงก็นึกถึงคำน้อง “เอาเป็นว่าพี่สัญญานะคะ พี่ปีย์ที่พิมพ์รู้จักเป็นคนรักษาสัญญามาก หวังว่ามันจะยังคงเป็นแบบนั้นตลอดไปนะคะ ลาก่อนค่ะ” เมื่อเสียงปลายสายพูดจบ ก็มีเสียงวางหูไป แต่ปีย์ยังคงร้องเรียก “เดี๋ยวสิ พิมพ์ พิมพ์” เขาเรียกทั้งที่ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะฝ่ายโน้นคงไม่ได้ยินเขาอีก ปีย์รีบกดเบอร์โทรศัพท์ถึงคนที่เพิ่งพูดคุยเมื่อครู่ทันที แต่ฝ่ายโน้นไม่ยอมรับสาย แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 49 22:22:44 จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปีย์ยังพยายามโทรต่อไป แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมรับสาย เขามองโทรศัพท์แล้วถอนหายใจ หันมามองน้องสาว เห็นแววตาบางอย่างแล้วนึกสะดุดใจขึ้นมา “เธอรู้ได้ไงว่าเป็นพิมพ์..” ปิยาทำไม่รู้ไม่ชี้  “อ้าว ก็เขาบอกขอสายพี่ปีย์ ปิยาก็รู้น่ะสิ คงไม่มีใครหรอก” “ใครโทร พิมพ์โทรมาหรือว่าเธอโทรไป” ปีย์ถามพลางจ้องหน้าน้องสาวนิ่ง “เรื่องอะไรปิยาจะโทรไป เขาก็โทรมาสิ” ปิยาหลบสายตาพี่ชาย "แล้วพิมพ์จะรู้เบอร์โทรศัพท์ที่นี่ได้ยังไง"ปีย์ยังคงจ้องหน้าน้องสาวเขม็ง แต่ปิยากลับเชิดหน้าขึ้น “ปิยาจะไปรู้หรอ เขาอาจจะไปขอที่พี่สินก็ได้ สนิทกันดีไม่ใช่หรอ พี่ปีย์อย่ามาพาลดีกว่า ปิยาไม่เกี่ยวด้วย เขาขอเลิกกับพี่ก็แสดงว่าเขาไม่รักพี่แล้ว พี่ตัดใจจากเขาซะเถอะ” “พี่จะตัดใจจากเขาได้ยังไง ก็พี่รักเขา พี่ยังไม่รู้เลยว่าเขาเลิกกับพี่เพราะอะไร” ปีย์เอ่ยเสียงเบา นึกสงสัยถ้อยคำของพิมพ์จันทร์ แต่ปิยาได้ฟังแล้วอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที  จนป่านนี้แล้ว ทำถึงขนาดนี้แล้ว พี่ปีย์ยังไม่ตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นอีกหรอ “พี่รักเขามากหรอคะ รักเขามากหรอ รักมากกว่าปิยาด้วยใช่ไหม” “พูดอะไรน่ะปิยา พี่รักเขาก็จริง แต่พี่ก็รักปิยา เธอจะเอาไปเทียบกันได้ยังไง” ปีย์ดุเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพยายามจะโทรต่อ “พี่จะทำอะไรน่ะ เขาไม่รับโทรศัพท์พี่หรอก”ปิยาว่า “ขอพี่อธิบายกับเขาได้ไหม”ปีย์หันมามองน้องสาวด้วยสายตาขอร้อง แต่น้องสาวรีบร้องขึ้นทันที “อย่านะพี่ปีย์ ห้ามบอกเด็ดขาดนะ พี่ปีย์สัญญากับปิยาแล้วนะ พี่ปีย์อยากให้เขามาหัวเราะปิยาหรือไง ปิยาอายเค้า ได้ยินไหม ปิยาอาย...”ปิยาร้องเสียงดัง “พี่แค่บอกเหตุผลที่มาอยู่ที่นี่เท่านั้นเอง พี่จะไม่พูดเรื่องของเธอหรอก พี่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพิมพ์ถึงขอเลิกกับพี่”ปีย์พยายามอธิบาย “ไม่มีทางที่พี่จะไม่พูดเรื่องปิยา พี่ไม่ต้องมาพูดดีหรอก” ปิยาสวนขึ้นทันควัน “ก็เอาสิ ถ้าพี่โทรไปหาเขาอีก ปิยาจะหนี จะหนีไปให้ไกลเลย ลูกในท้องนี่ปิยาก็จะไม่สนใจ ถ้าพี่รักเขามากกว่าปิยาก็เอาเลย ปิยาจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว เพราะที่นี่ไม่มีใครรักปิยา” ปิยาตะโกนเสียงดัง แล้วร้องให้เกือบจะเป็นคลุ้มคลั่ง ปีย์ตกใจรีบเข้าไปหาน้อง “ปิยาอย่าตะโกนอย่างนั้น เกรงใจคุณอาบ้าง ไม่เอานะ อย่าร้อง”ลูบหลังน้องแล้วว่า “พี่รักปิยานะ ทำไมพี่จะไม่รักน้องพี่” “ถ้าพี่ปีย์รักปิยา ไม่อยากให้ปิยาไปไหน พี่ก็อย่าโทรไปหาเขา ปิยาไม่มีใคร ไม่เหลือใครแล้ว พี่ปีย์อย่าทิ้งปิยานะ พี่ต้องอยู่กับปิยาที่นี่ ได้ไหมคะ” ปิยาสะอึกสะอื้น อารมณ์แปรปรวนไปหมด ปีย์มองเห็นสภาพน้องสาวแล้วถอนใจ     “ได้ พี่จะอยู่ที่นี่กับปิยา พี่ขอร้อง อย่าทำร้ายตัวเอง อย่าทำร้ายลูก คิดถึงตัวเอง คิดถึงลูกให้มากๆนะ พี่ขอร้อง” พูดแล้วดึงน้องมากอด ปิยาพยักหน้าแล้วสวมกอดพี่ชายไว้อย่างหวงแหนราวกับจะยึดเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวในเวลานี้  แน่นอนสิ ก็พี่ปีย์เป็นของปิยา  เป็นของปิยาคนเดียว ปีย์กอดน้องแล้วถอนหายใจ เข้าใจอารมณ์คนท้องดี ยิ่งเป็นวัยรุ่นอย่างนี้ก็ยิ่งแปรปรวนมากเป็นธรรมดา  ใจหนึ่งก็สงสารน้องแต่อีกใจก็เศร้า เพราะอดครุ่นคิดด้วยความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องพิมพ์จันทร์ไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 49 22:28:13 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 49 22:27:18 จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปรัชญ์นั่งคิดอะไรเงียบๆ นานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่อยู่ๆ เจ้าหมูแดงก็ทำจมูกฟุดฟิดแล้วชูคอ เห่าเบาๆ รีบลุกออกจากที่แล้วเดินตรงไปหาคนที่กำลังก้าวขึ้นระเบียงมา ชายหนุ่มหันไปมอง เห็นผิงเดินมาพร้อมเด็กชายพิง เขาก็เผลอยิ้มออกมา รู้สึกหัวใจชุ่มชื่นขึ้นทันที ผิงก้าวขึ้นมาบนระเบียง ขมวดคิ้วเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ “คุณปรัชญ์ เข้ามาได้ไงคะ” “ผมเอ่อ...”ปรัชญ์ยิ้มอย่างเขินเล็กน้อย “ผมขอยืมประตูเจ้าหมูแดงเข้ามาครับ” หญิงสาวฟังแล้วอมยิ้ม แต่พิงมองชายหนุ่มอย่างสงสัย “พี่เข้าประตูของหมูแดงมาหรอครับ ไหนล่ะ” “ก็ช่องนั้นไงครับ ช่องทางของหมูแดง” ปรัชญ์ว่ายิ้มๆ พลางชี้ไปที่ช่องรั้วบานบุรีใกล้ๆประตู เด็กชายมองตามแล้วทำตาโต “พี่ลอดเข้ามาหรอ น่าสนุกดีนะ ทำไมผิงไม่บอกผมว่ามีช่องนี้ด้วย ผมอยากลอดช่องนี้มั่งอ่ะ” ประโยคหลังหันมาบอกผิง “นั่นมันช่องทางหมูแดงเค้านี่จ๊ะพิง” ผิงตอบพิงแล้วยิ้มกับชายหนุ่ม “มีประตูเข้าทางประตูไม่ดีกว่าหรอ” “โธ่ มันจะไปสนุกอะไรล่ะผิงก็ ที่พี่เขายังลอดมาเลย ผมไปเล่นช่องนั้นบ้างดีกว่า” พิงว่าแล้วเรียกเจ้าหมูแดงไปเล่นด้วยกัน  เจ้าหมาน้อยเมื่อเห็นมีคนให้ความสนใจจะเล่นกับมันแล้ว มันก็เห่ารับแล้วรีบวิ่งนำออกไปอย่างร่าเริง พิงหัวเราะแล้ววิ่งตามไปทันที ผิงเดินมานั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม สังเกตสีหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ มีอะไรหรือเปล่า” ปรัชญ์หันมามองหน้าผิง เห็นดวงตากลมโตใสแจ๋วนั้นแล้วตอบเบาๆ “มีครับ แต่ผมไม่รู้จะบอกผิงยังไง” “แล้วผิงจะช่วยอะไรได้บ้างไหม” ผิงถามเบาๆ ยิ้มให้เขาอย่างปลอบประโลม ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขากำลังทุกข์เรื่องอะไร แต่เมื่อเห็นความเศร้าในแววตาของชายหนุ่มตรงหน้านี้แล้ว ผิงก็เดาได้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่ทำให้เขาสะเทือนใจไม่น้อยทีเดียว ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าแล้วยิ้ม ใบหน้าและแววตาที่ปลอบประโลมนี่ไงที่เขารอคอย มันทำให้จิตใจเขาชุ่มชื่นขึ้นและทำให้เขาพอจะมีความสุขขึ้นบ้างท่ามกลางความทุกข์ที่กำลังเผชิญอยู่นี้ “แค่ผิงฟังผมก็พอแล้ว ผมมีเรื่องเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย...” จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อวานไม่ค่อยสบายจ้ะ เลยเอามาลงวันนี้ อย่าเครียดกันนะจ๊ะทุกคน ^_^ จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 เม.ย. 49 18:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มารายงานตัวเเล้วๆ คนเเรกเลยๆเย้ๆ เเอบเคืองปิยานะเนี่ยๆ ทำงี้ได้ไงเนี่ย สงสารปีย์มากๆเลย แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 49 19:21:08 จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 2 เม.ย. 49 19:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปิยานี่น้า จนถึงป่านนี้ทำไมยังคิดแบบเดิมอยู่ล่ะ แต่ก็งง ๆ เดี๋ยวก็ว่าตัวเองผิดตัวเองไม่ดี เดี๋ยวก็ว่าตัวเองไม่ผิด คนอื่นผิดก่อน เฮ้อ! น่าสงสารลุงปีย์ที่สุด จากคุณ : จิ๊จุน้อย - [ 2 เม.ย. 49 20:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ป้าปิยานี่เห็นเเก่ตัวมากเลยนะเนี่ย ทำผิดไม่รับเเล้วพาลคนอื่นไม่พอ ยังไปทำลายความสุขคนอื่นอีก สงสารลุงปีย์กับปั๊ปจังเลยTT_TT ป.ล.เหมือนอาการเด็กไม่รู้จักโตมั้งคะคุณจิ๊จุน้อย  พอเป็นคนเเก่ทำเลย ....(อินมากอีกเเล้วXD ) พิมพ์ผิดอีกเเล้ว ^^" แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 49 20:38:20 แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 49 20:37:46 จากคุณ : MikaRin - [ 2 เม.ย. 49 20:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ป่านนี้ปิยายังไม่รู้คิดอีกเหรอเนี่ย เฮ้อ.... จากคุณ : หนมจีน - [ 2 เม.ย. 49 21:35:07 A:221.128.90.192 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ่อ...อืม...เฮ้อ ปล. แม่ชมจ๋า ยังอยู่มั๊ยคะ เช็คหลังไมค์ด้วยค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ 3 เม.ย. 49 01:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลุงปีย์ก็น่าสงสารนะคะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 3 เม.ย. 49 08:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตกลงพ่อของพิง นี่เป็นใครกันแน่น้า ใช่คนที่ผมเดาหรือปล่าว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 3 เม.ย. 49 12:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปิยาเห็นแก่ตัวจัง...สงสารปั๊บกะลุงปีย์ จากคุณ : jayjay007 - [ 3 เม.ย. 49 19:23:15 A:220.239.86.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาแล้วจ้า ตอนที่ 22 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4259211/W4259211.html#6 จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผู้หญิงอย่างปิยานี่มีเยอะในสังคม พวกอายุเพิ่ม แต่สมอง ความคิด ความเข้าใจโลกไม่เติบโตตามตัว อ่านแล้วโมโหจริงๆ จากคุณ : Nusantara - [ วันเถลิงศก (15) 20:35:21 ]