ความเดิมจากตอนที่แล้ว กระบี่พเนจร ลิ้มส่งธี ได้นำหมู่ชาวยุทธเข้าต่อสู้กับ มหาอุปราช ชินท่งษิน กลางถนนใหญ่ในนครหลวง ทั้งสองฝ่ายต่างต้องประสบกับความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง แต่เมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาถึงจุดแตกหักตัดสิน เด็กน้อยผู้หนึ่งซึ่งมาตามหาบิดามารดาของตนได้เข้ามาขวางอยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย เป็นเหตุให้กระบี่ของทั้งคู่ต่างพุ่งเข้าทำร้ายเด็กน้อยผู้นี้

เหล่าชาวยุทธที่นอนรับบาดเจ็บอยู่อีกหลายคนต่างอาศัยโอกาสนี้กัดฟันลุกขึ้นจ่อจี้กระบี่เข้าใส่ มหาอุปราช แต่ ชินท่งษิน กลับรีบถอนดึง กระบี่อาญาสิทธิ์ ของมันกลับมา ลิ้มส่งธี งงงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนดึงกระบี่ของตนเก็บคืนสู่ฝักเช่นเดียวกัน เหล่าชาวยุทธเมื่อเห็นดังนั้นจึงไม่อาจลงมือ

ร่างของเด็กน้อยทรุดลงไปกองกับพื้น มหาอุปราช จึงรีบตวาดขึ้นว่า

“รีบช่วยเด็กน้อยผู้นี้โดยด่วน”

ชินท่งษิน รีบโคจรพลังถ่ายเทเข้าใส่ร่างน้อยๆ ร่างนั้น

ลิ้มส่งธี กับเหล่าชาวยุทธที่เหลือต่างเหลียวมองดูกันแล้วพากันถอนหายใจ โอกาสที่ดีที่สุดเพียงหนึ่งเดียวของพวกมันในการกำจัด มหาอุปราช ผู้นี้ นับว่าได้หลุดลอยไปแล้ว

ทั้งหมดต่างช่วยกันถ่ายเทพลังเข้าใส่ร่างของเด็กน้อย ร่างที่อ่อนระทวยนั้นพลันเริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมา เพียงครู่เดียวเด็กน้อยผู้นี้ก็ได้สติพื้นตื่นขึ้นมา และในตอนนั้นเองที่ ลิ้มส่งธี กับเหล่าชาวยุทธได้พบเห็นเรื่องอันน่าตระหนก

พลังภายในของพวกมันทั้งหมดที่ถ่ายทอดออกไปกลับไม่สามารถดึงรั้งกลับมาได้ ร่างของเด็กน้อยผู้นี้กลับกลายเป็นสื่อกลางดึงดูดพลังของพวกมันไปสู่อีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งก็คือ มหาอุปราช นั่นเอง พวกมันพากันหลั่งเหงื่อเย็นเยียบออกมา

พวกมันคราวนี้ประเมินพลังฝีมือของ มหาอุปราช ผู้นี้ ต่ำทรามเกินไป ในการศึกหาก รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งย่อมชนะร้อยครา แต่หากประเมินศัตรูผิดพลาด ย่อมหมายถึงหายนะอันใหญ่หลวง

มหาอุปราช พลันเผยอยิ้มออกมา มันรู้แล้วว่าเหล่าศัตรูที่อยู่ตรงหน้าต่างรับทราบถึงพลังฝีมือที่แท้จริงของมันแล้ว มหาเวทย์ดูดดาว นับเป็นไม้ตายในไม้ตายของมัน มันแอบแบ่งแยกกำลังภายในของทั้งหมดออกเป็นสองส่วน แล้วชักนำพลังทั้งสองสายนี้ให้ไหลเวียนหักล้างกันเอง โดยที่ตัวมันก็คอยดึงพลังบางส่วนที่กระจัดกระจายออกมาเข้าสู่ร่างของมันเองด้วย แต่การจะใช้กระบวนท่านี้ได้นั้นต้องมีสถานการณ์ที่เหมาะสม ซึ่งคราครั้งนี้มันได้เพียรพยายามแทบตายจึงสามารถก่อให้เกิดสภาวการณ์ที่พิเศษพิศดารเช่นนี้ขึ้นมาได้

“พวกท่านแพ้แล้ว”

ลิ้มส่งธี กับเหล่าชาวยุทธต่างพากันนิ่งเงียบไม่ตอบคำ

“พวกท่านแพ้แล้ว แต่หากพวกท่านยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้แต่โดยดี เรา มหาอุปราช จะไว้ชีวิตพวกท่าน ให้พวกท่านได้กลับคืนสู่บ้านอย่างปลอดภัย”

ทั้งหมดยังคงนิ่งเงียบงันไม่กล่าววาจาใดๆ

“เอาเถอะ หากพวกท่านยินยอมถอยเสียแต่ตอนนี้ เราจะขอสละตำแหน่ง มหาอุปราช ของเรา และให้มีการปรับปรุงการบริหารบ้านเมืองเสียใหม่ แล้วหลังจากนั้นพวกเรามาประลองกันอีกครั้งหากพวกท่านชนะ เราก็จะยินยอมยกตำแหน่ง มหาอุปราช ของเราให้พวกท่านก็ได้”

ชาวยุทธผู้หนึ่งพลันกล่าวขึ้นว่า

“ท่านนี้ช่างยอกย้อนซ่อนเล่ห์ยิ่งนัก หากพวกเรายินยอมรับปากท่านในวันนี้ ด้วยพลังของ มหาเวทย์ดูดดาว นับแต่นี้ไปพวกเราก็อย่าได้หมายจับกระบี่เข้าต่อสู้อีก พลังภายในของพวกเรามีแต่จะอ่อนโทรมลงทีละเล็กละน้อยไม่อาจกอบกู้กลับคืนมาได้ เมื่อถึงวันท้าประลองอีกครั้งจะยังมีผู้ใดสามารถยืนหยัดขึ้นต่อกรกับท่านได้”

มหาอุปราช ยิ้มน้อยๆ ไม่ยอมตอบคำ แต่ มหาเวทย์ดูดดาว ของมันยังคงใช้ออกอย่างต่อเนื่อง ไม่ยอมหยุดยั้ง

ในที่สุด ลิ้มส่งธี กับเหล่าชาวยุทธ ต่างต้องยินยอมรับความพ่ายแพ้ มหาอุปราช ชินท่งษิน จากไปแล้ว จากไปพร้อมกับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ตอนนี้มันเพียงแต่รอคอยเท่านั้น รอคอยวันเวลาที่จะได้กลับคืนสู่ตำแหน่ง มหาอุปราช อีกครั้ง

เหล่าผู้แพ้ต่างพากันสิ้นหวัง แม้จะรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แม้จะรักษาพลังภายในบางส่วนเอาไว้ได้ แต่การประลองในครั้งหน้า จะมีผู้ใดสามารถรับมือ มหาอุปราชได้ ทั้งหมดต่างพากันนั่งทอดอาลัยสิ้นหวัง

ฉับพลันนั้นเอง พลันมีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น

“อีกหนึ่งปีข้างหน้าข้าจะท้าสู้กับ มหาอุปราช เอง”

ทั้งหมดต่างพากันตกตะลึงจ้องมองดูเด็กน้อยผู้นั้นอย่างไม่เชื่อสายตา