แงๆ ไม่มีใครคอมเม้นท์เลยง่ะ

ไม่เป็นไรค่ะ มาลงตอนต่อไป อะฮึก อะฮึก


ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4253018/W4253018.html (ทำลิงค์ไม่เป็นนะคะ)




ตอนที่ ๒

ค่ำคืนนั้นหลังจากนำสัมภาระเก็บที่ห้องเรียบร้อยแล้ว คนที่ยังมีแรงเหลือสำหรับการเดินเที่ยวกลางคืนได้มีเพียง 8 คน นอกจากฉันกับสองสาวแล้วก็มีครอบครัวพ่อแม่ลูกอีกครอบครัวหนึ่ง แต่ภายหลังจากเดินถนนเส้นหลักข้างโรงแรมครบสองฝั่ง ครอบครัวนั้นก็ขอตัวกลับโรงแรมไปเพราะทนอากาศหนาวไม่ไหว จึงเหลือเพียงฉัน สองสาว คุณไฮ่แล้วก็เทอรี่ ซึ่งถามพวกเราทันทีที่ครอบครัวนั้นแยกตัวออกไป

“ไปนั่งทานอะไรกันมั้ย?”

“เราอยากลองทานโซจู” น้ำพูดขึ้นมา จากการคุยกันมาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนน้ำจะคล่องภาษาอังกฤษมากกว่าฟาง จึงค่อนข้างพูดคุยได้มากกว่า แต่ก็นั่นหละความช่างคุยของทั้งคู่ที่แตกต่างกันก็คงเป็นสาเหตุประการหนึ่งด้วย

“โซจู!?” เทอรี่ทำหน้าตกใจ ก่อนหัวเราะจนตาปิด “ดื่มกันได้เหรอ!?”

“ทำไมง่ะ? ก็เห็นคนเกาหลีชอบดื่มกันหนิ? ในหนังก็เห็นแต่ไอ้ขวดเขียวๆ เนี่ย” น้ำพูดยาวพร้อมกับตาเป็นประกาย

“ฟางไม่กินนะน้ำ” เสียงอ่อนเบาค้านขึ้นมา – หากเราจะเรียกอาการแหยๆ นั้นได้ว่า ‘ค้าน’ น่ะนะ

“พี่ก็ว่าอย่าเพิ่งเลย อยากกินก็เอาไว้ซื้อไปกินในห้องวันอื่นเหอะ ในซุปเปอร์ก็มีขายนะ แต่อย่าเพิ่งกินวันนี้เลย เดี๋ยวเกิดเมากันขึ้นมาพรุ่งนี้ก็เที่ยวไม่ไหวพอดี ไปสวนสนุกด้วยนะ”

ประโยคท้ายของคุณไฮ่ราวกับจะขู่นั้น ทำให้ริมน้ำหน้าจ๋อยลง

“ก็ได้ งั้นจะกินไรกันง่ะ”

“แถวนี้มีร้านกาแฟน่ารักๆ มั้ยคะ?” ฉันลองถามขึ้นมา เทอรี่หันมายิ้มกว้างก่อนตอบ

“มีร้านชาเขียวอยู่ร้านหนึ่งครับ ทุกอย่างในร้านทำจากชาเขียวทั้งหมด ชอบทานชาเขียวกันมั้ยครับ?”

ประโยคสุดท้ายยังไม่ทันจบดี คำตอบจากสามสาวก็ดูจะพร้อมเพรียงกัน

“ชอบค่ะ”



ร้านชาเขียวที่ว่าอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมของเรามากนัก แม้ชาเขียวที่นี่รสชาติไม่ค่อยคุ้นสำหรับคนไทยนัก แต่สำหรับฉันถือว่าอร่อยใช้ได้ทีเดียว เวลาของการอยู่ที่ร้านนั้นเทอรี่มักเป็นฝ่ายนิ่งฟังพวกเราพูดคุยกันมากกว่า จะคุยตอบบ้างก็เมื่อริมน้ำถามเท่านั้น ส่วนฉันเองก็มองคนเดินผ่านไปมามากกว่าจะอยู่ในวงสนทนา

เทอรี่มาส่งพวกเราที่โรงแรมก่อนจะลากลับไป ระหว่างขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องพัก ริมน้ำก็เป็นคนเริ่มพูดขึ้นมา

“สงสัยพี่เทอรี่ต้องหลงเสน่ห์พี่ซัมเมอร์แน่เลย” น้ำเสียงล้อๆ นั้นทำให้ฉันอดเก้อเขินไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไป จนฟางต้องเป็นฝ่ายปรามเพื่อน

“น้ำหนะ..พูดทำไมเนี่ย?”

“อ้าว! ทำไมหงะ? ก็จริงหนิ น้ำเห็นเทอรี่เอาแต่มองพี่ซัมเมอร์ตลอดเลย ฟางไม่เห็นเหรอ ตาเงี้ยเป็นประกายวิบวับวิบวับ เนอะพี่ไฮ่เนอะ” ท้ายประโยคเจ้าตัวหันไปถามชายหนุ่มเพียงคนเดียวในกลุ่มราวกับหาคนเป็นพวกด้วย

“ครับ พี่ก็ว่างั้น” เสียงกลั้วหัวเราะนั้นทำให้ฉันอดหันไปมองไม่ได้ ก็เจอรอยยิ้มทั้งปากและแววตา “ไม่แปลกหรอก แฟนเก่าเทอรี่เค้าก็คนไทยหนะ สไตล์เดียวกับคุณซัมเมอร์นี่หละฮะ ตัวเล็กๆ ผมยาว ผิวคล้ำ ตาโต”

“อ้าว! แล้วทำไมเลิกกันอะพี่ไฮ่?”

“ไม่ได้เลิก แฟนเค้าตายหนะ” เสียงบอกเล่านิ่งๆ นั้นทำให้ริมน้ำหยุดเจื้อยแจ้วทันที แล้วความเงียบก็ปกคลุมอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งถึงชั้นที่เป็นห้องพักของพวกเรา คุณไฮ่จึงโบกมือยิ้มๆ ให้ก่อนที่ลิฟท์จะปิดลง

“เจอกันพรุ่งนี้นะคะพี่ซัมเมอร์” ฟางเอ่ยขึ้นเบาๆ ขณะที่น้ำหันมายิ้มเฝื่อนๆ ให้ฉัน

“จ้ะ ฝันดีนะ”

ในที่สุดฉันก็ได้อยู่คนเดียวอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรกนับแต่ออกเดินทางมา ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า

‘คุณทำอะไรอยู่คะแทน?’

ไม่แปลกใช่หรือไม่ที่ประโยคนี้จะผุดขึ้นมาในหัวฉันทันทีพร้อมกับใบหน้าที่คุ้นเคย เฮ้อ...ฉันน่าจะเปลี่ยนเครื่องโทรศัพท์มือถือมานะ เผื่อแทนโทรมาหาจะได้ติดต่อได้...แต่ก็นะ- - ฉันก็ไม่คิดว่าแทนจะไม่มากับฉันจริงๆ นี่นา

น้ำอุ่นๆ ที่ไหลออกมาทำให้ฉันต้องซุกหน้าลงกับที่นอน

‘ฉันคิดถึงคุณจริงๆ นะ’

จบการลงตอนที่ ๒ ค่ะ




รบกวนช่วยคอมเม้นท์หน่อยนะคะ จะได้ปรับปรุงถูก

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ