ความคิดเห็นที่ 1 “จริงหรอครับ” ปรัชญ์ยิ้มออกมา สบตาคนข้างๆ ดวงตาเป็นประกาย ผิงสบตาแล้วพยักหน้า “แล้วผิงอยากรู้ไหมว่าผมหมายถึงใคร” ผิงชะงัก สบตาชายหนุ่มแล้วหลบ หันไปมองเด็กชายที่กำลังวิ่งเล่นกับเจ้าหมูแดงอย่างสนุกสนาน ก่อนจะหันกลับมามองปรัชญ์อีกครั้ง “ไม่รู้สิคะ...” “อ้าว ไหนผิงว่าจะฟังผมไง” ปรัชญ์ถามยิ้มๆ หัวใจปลอดโปร่งขึ้นมาอีกนิด   “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องบอกก็ได้ บางทีมันอาจเป็นเรื่องส่วนตัว” ผิงว่าทำหน้าเฉย แม้ในใจนึกสงสัยว่าเขากำลังผิดหวังเสียใจเรื่องของใครคนหนึ่ง รู้สึกหัวใจวูบไหวขึ้นมานิดๆ  แต่พยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ “ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่บอกหรอก” ชายหนุ่มว่าอย่างอารมณ์ดีขึ้น “แต่นี่เป็นผิง เลยอยากบอก” ผิงหันมามองแต่ไม่พูดอะไร ปรัชญ์จึงบอกเบาๆ “คนๆนั้น แม่ผมเอง คนที่รักที่สุด” ผิงเลิกคิ้ว ความรู้สึกแปลกในใจที่รู้สึกเมื่อครู่กลับคลี่คลายหายไปราวกับเมฆหมอกสลายในวันท้องฟ้าสว่างสดใส ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอารมณ์ถึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้รวดเร็วเช่นนี้ มองคนข้างๆแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างชายหนุ่มกับคุณน้าปิยาผู้อ่อนหวานใจดีคนนั้น คุณน้าดูท่าทางรักลูกชายคนเดียวจะตาย  ขนาดเราดูอยู่ห่างๆ ยังรู้สึกได้เลย “คนที่คุณรักที่สุด งั้นก็รู้แล้วใช่ไหมคะ ว่าควรจะทำยังไง”บอกแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะย้ำว่า “อย่าเพิ่งคิดมาก อย่าเพิ่งคิดไปเองนะคะ” ปรัชญ์นิ่งฟังแล้วพยักหน้า “ผมเชื่อผิง..” พูดแล้วส่งยิ้มสดใสให้  ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “เอ่อ ผิง ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อย” ผิงเลิกคิ้วอย่างสงสัย ปรัชญ์จึงหยิบหนังสือที่วางอยู่ขึ้นมาเปิดหาหน้าที่มีรูปถ่ายใบที่เจอเมื่อครู่แล้วหยิบให้หญิงสาวดู “ผิงรู้จักคนในรูปนี้ไหม...” จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงหมาเห่าเกรียวกราวสลับกับเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของเด็ก ทำให้ลิ้นจี่ชะงักมือที่กำลังเอื้อมไปปิดประตูรั้วแล้วหันไปมองบ้านข้างๆ เห็นเจ้าหมูแดงกำลังวิ่งเล่นอยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นี่มันเด็กที่ไหนกันเข้ามาวิ่งเล่นที่บ้านยายผิง เลื่อนสายตาไปที่ระเบียงบ้าน ก็พบหญิงชายคู่หนึ่งกำลังนั่งคุยกัน อ้าว  สองคนนี้อีกแล้วหรอ ชอบแอบมาอยู่ด้วยกันสองคนประจำเลย แหม น่าหมั่นไส้จริง ยายผิงนะยายผิง คุณยายไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาลไม่ไปดูแล ดันมานั่งคุยกับผู้ชาย น่าเกลียด แล้วยังเอาเด็กที่ไหนมาเล่นในบ้านอีก เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะไปฟ้องคุณยายซะให้เข็ดเลย คิดแล้วเขม้นมองไปที่ระเบียงบ้าน พยายามเงี่ยหูฟังก็ได้ยินแต่เสียงเจ้าหมูแดงกับเด็กน้อยเล่นกันเสียงดัง ทำเอาลิ้นจี่หงุดหงิด ขยับจะเดินเข้าไปเอ็ดเด็กกับหมา ก็พอดีมีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งแล่นมาจอดข้างๆ เสียก่อน ลิ้นจี่หันไปมอง คนขับมอเตอร์ไซค์ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วยิ้มกว้างขวางให้ “เป็นไงวะแก สบายดีป่ะ” ต้นทักทายพร้อมกับจอดมอเตอร์ไซค์ลงข้างรั้วบ้านของลิ้นจี่ “ชั้นคิดถึงแกว่ะ เลยมาหา”   ลิ้นจี่อึ้งไปตั้งแต่คำแรกที่ต้นทักแล้ว พอเจอประโยคที่สองเริ่มตั้งตัวได้ จึงส่งเสียงแหลมปรี๊ดออกมาทันที “อะไรกันเนี่ย  ชั้นใช่เพื่อนเล่นนายหรอ” ต้นทำหน้าตาเหรอหราอย่างงงเต็มที่ อ้าว เราผิดไปตรงไหนอีกละเนี่ย ลิ้นจี่ถึงดูไม่พอใจอีกแล้ว “อ้าว ก็ไหนลิ้นจี่บอกว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่หรอ” ลิ้นจี่ทำหน้าเซ็งโลก  มองคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจ “ชั้นก็บอกพี่บอสไปงั้นเองแหละ นี่คิดว่าคนอย่างชั้นจะเป็นเพื่อนสนิทกับบุรุษไปรษณีย์อย่างนายเนี่ยนะ” ต้นฟังแล้วชะงัก อึ้งไป ก่อนจะมองสบตาลิ้นจี่เขม็ง ก็รู้อยู่ว่าต่อมรักอาชีพของเขาใครมาสะกิดไม่ได้ เพราะมันเปราะบางและพร้อมจะแตกได้ทันที จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:20:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ทำไมหรอครับ เป็นบุรุษไปรษณีย์แล้วมันเป็นยังไง” ลิ้นจี่เห็นต้นเสียงแข็งก็งงเล็กน้อย แต่ก็ยังวีนต่อไป “ก็ไม่ทำไมหรอก แต่มันไม่คู่ควร นายน่าจะรู้นี่นะ” “ใช่ ผมรู้ แต่ที่รู้น่ะ คือว่าคนทุกคนมีคุณค่าเท่าเทียมกัน ไม่มีใครสูงกว่าใครหรือต่ำกว่าใคร  นอกจากจะมีคนที่หลงตัวเองเท่านั้นแหละ ที่จะเข้าใจว่าตัวเองสูงกว่าคนอื่น” ต้นมองหน้าลิ้นจี่ แล้วหันไปมองถุงหนังขนาดใหญ่ที่พ่วงอยู่บริเวณอานรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง วันนี้เขาเพิ่งเริ่มทำงานหลังจากต้องพักฟื้นเพราะแขนหักอยู่เป็นอาทิตย์ ทำงานเสร็จก็อุตส่าห์แวะมาหาลิ้นจี่  แต่ดูที่เธอพูดกับเขาสิ  มันช่างทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน “ผมภูมิใจกับอาชีพของผม และไม่เคยคิดว่ามันต่ำต้อย ผมส่งความรักความปรารถนาดี ส่งข่าวคราวของคนที่คิดถึงกัน ผมถือว่าตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งของความคิดถึงนั้น มันเป็นหน้าที่ที่สำคัญที่ไม่ควรจะมีใครมาดูถูก” ต้นพูดเสียงเรียบ มองหน้าลิ้นจี่นิ่ง “ผมมาส่งจดหมายแถวนี้นานแล้ว เห็นคุณบ่อยๆ ผมเคยคิดนะ ว่าคุณเป็นคนน่ารัก ยิ้มง่าย คงจะเป็นคนอัธยาศัยดี และ...ไม่ดูถูกคน” ต้นยิ้มนิดๆ ก่อนจะพูดต่อ “แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าผมคิดผิด” ลิ้นจี่ฟังแล้วอึ้งไปทันที พลางมองต้นอย่างอัศจรรย์ใจ ไม่เคยมีใครกล้าพูดอย่างนี้กับลิ้นจี่มาก่อน นายคนนี้เป็นใคร กล้าดียังไง อยู่ดีๆ ก็มาพูดให้ลิ้นจี่อึ้งได้ขนาดนี้ ต้นมองหน้าลิ้นจี่แล้วไม่พูดอะไรต่อ เดินกลับไปที่รถ กำลังจะสวมหมวกกันน็อค ก็พอดีมีรถยุโรปคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดเบียดรถมอเตอร์ไซค์ของเขา ต้นหันไปมอง รถยุโรปของพี่บอสจอดเทียบรถมอเตอร์ไซค์ของเขาเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน ดูแล้วก็น่าขำ พี่บอสทำไม้ทำมือให้เขาช่วยเลื่อนมอเตอร์ไซค์ให้หน่อย เพราะขวางที่จอดรถ เขาก็รีบเลื่อนให้ ระหว่างที่กำลังเลื่อนรถออกห่างรถพี่บอสอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงลิ้นจี่เอ่ยขึ้นมาเบาๆ “นี่...นาย” ต้นชะงัก หันมามองหน้า ลิ้นจี่จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นกว่าเดิม “พี่บอสจะมารับชั้นไปกินข้าวอีกแล้ว นายช่วยไปเป็นเพื่อนอีกครั้งได้ไหม ชั้นไม่อยากไปอ่ะ” ต้นยิ้มนิดๆ พูดเสียงเรียบ “คงไม่ได้หรอกครับ เพราะผมไม่ใช่เพื่อนคุณ และผมก็เข้าใจถูกแล้ว ไม่อยากจะเข้าใจผิดอีกรอบ” พูดแล้วก็สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ กำลังจะใส่หมวกกันน็อค พี่บอสโผล่ก็หน้ามาจากรถแล้วยิ้มให้ “อ้าว ว่าไงต้น ไปกินข้าวที่เยาวราชกันไหม เฮียสั่งโต๊ะจีนเอาไว้ ไปช่วยกันกิน ไป” ต้นยิ้มให้พี่บอส “ไม่ละครับพี่บอส ขอบคุณมาก พอดีผมไม่ว่าง” “อ้าว หรอ เสียดายนะ งั้นเอาไว้วันหลังแล้วกัน” พูดแล้วทำหน้าเสียดายอย่างจริงใจ ต้นจึงยิ้มให้พี่บอสอีกครั้ง  แล้วขับมอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างเร็ว  ลิ้นจี่มองตาม แต่ไม่กล้าเรียก “อ้าว น้องจี่ เอ้ย น้องลิ้นจี่ มาขึ้นรถสิ เดี๋ยวรถติด ตอนกลางคืนเฮียต้องไปงานแต่งอีก 2 งานนะ เดี๋ยวไม่ทัน” เสียงพี่บอสเรียกทำเอาลิ้นจี่ต้องถอนหายใจ เฮ้อ ต้องกลับไปนั่งเบื่อกับพี่บอสอีกแล้วหรอเนี่ย นายต้นนี่ก็เหลือเกิน ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ทำเป็นโกรธไปได้ เลยไม่มีเพื่อนเลยเรา คิดแล้วค่อยๆ เดินลากเท้าไปขึ้นรถพี่บอสอย่างเซ็งๆ จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พิมพ์จันทร์นั่งอยู่ข้างเตียงของแม่ เอื้อมมือหนึ่งมาจับมือแม่ไว้เบาๆ เห็นแม่หลับก็อดที่จะคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ เมื่อครั้งที่บ้านสีขาวของเราอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสุข เสียงดนตรีที่เราร่วมกันบรรเลงนั้นยังดังก้องอยู่ในความทรงจำ จวบจนกระทั่งวันที่ความสุขนั้นค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ วันที่คุณหมอรุจน์ คนรักของแพงคำมาหาที่บ้าน “แพง พิมพ์อยู่หรือเปล่า” เสียงหมอรุจน์ดังขึ้นที่ระเบียงบ้าน ทำให้พิมพ์จันทร์ที่กำลังจะเดินออกมาต้องหยุดชะงัก แล้วค่อยๆ เดินไปแอบอยู่หลังประตูที่ออกสู่ระเบียง “อยู่ค่ะ แต่คงอยู่หลังบ้าน พี่รุจน์มีอะไรหรอคะ” แพงคำตอบพลางนั่งลงที่เก้าอี้ระเบียงข้างคนรักแล้วส่งแก้วน้ำเย็นให้ หมอรุจน์รับน้ำมาดื่มอึกใหญ่แล้วพยักหน้า “พอดีวันนี้เมื่อกลางวันพี่เจอปีย์ที่โรงพยาบาล” แพงคำขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ปีย์เขาไม่สบายเป็นอะไรหรอคะ ทำไมแพงไม่รู้ ยายพิมพ์ก็ไม่เห็นพูดอะไรเลย” “ปีย์เขาไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่เขาพาใครไม่รู้ เอ่อ มาตรวจครรภ์”หมอรุจน์บอกเบาๆ แพงคำฟังแล้วชะงัก จ้องหน้าคนรัก “อะไรนะคะพี่รุจน์ ปีย์เนี่ยนะ พี่ดูผิดหรือเปล่าคะ” “พี่ดูไม่ผิดหรอก ผู้หญิงคนนั้นยังดูเด็กๆ อยู่เลยนะ ใช่น้องสาวเขาหรือเปล่า”หมอรุจน์ยืนยันแล้วถาม “แพงก็ไม่เคยเห็นน้องสาวเขาหรอกค่ะ แต่ว่า ไม่น่าจะใช่ น้องของปีย์เขายังเด็กอยู่เลยนะ อายุเท่ากับยายพิมพ์เอง คงไม่...เอ่อ..” “งั้นหรอ แต่ดูท่าทางเขาสนิทกันมากนะ ยังกับ...”หมอรุจน์พูดแล้วหยุดคล้ายไม่อยากพูดต่อ “แต่ปีย์เขาเป็นเด็กดีนะคะ ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นได้”แพงคำค้านเบาๆ แล้วทำท่าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “แต่ว่าปีย์เขาไม่ได้มาบ้านสักพักหนึ่งแล้วนะคะ แพงคิดว่าเขาคงจะเรียนหนัก” “เรื่องนี้พี่ก็ไม่รู้หรอกนะ แค่เห็นแล้วเกิดสงสัยขึ้นมาเท่านั้นเอง แต่ไม่อยากบอกยายพิมพ์ เลยมาบอกแพงก่อน” “ดีแล้วล่ะคะที่พี่รุจน์ไม่บอกยายพิมพ์ไป อย่าให้รู้เลยดีกว่า  แล้วเราค่อยสืบกันทีหลัง”แพงคำพยักหน้ากับคนรักเป็นเชิงรู้กัน แต่หารู้ไม่ว่า หลังประตูนั้นพิมพ์จันทร์ได้ยินหมดทุกถ้อยคำที่ต้องการปกปิด จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สาวน้อยค่อยๆ เอนหลังพิงประตูอย่างอ่อนแรง หัวใจเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นี่พี่รุจน์พูดเรื่องอะไรนี่ พี่ปีย์เนี่ยหรอจะพาใครไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล มันจะเป็นไปได้อย่างไร แต่ว่า พี่ปีย์ก็ไม่ได้มาหาเรา ไม่ได้มาบ้านนี้ตั้งนานแล้วนี่ พิมพ์จันทร์คิดพลางถอนหายใจ ค่อยๆเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาคนที่กำลังนึกถึงทันที แม่สอนว่า อย่าเพิ่งเชื่ออะไร อย่าเพิ่งคิดอะไรไปก่อนจนกว่าจะได้รู้ความจริงจากปากเจ้าตัว เพราะฉะนั้นเราต้องถามพี่ปีย์ให้รู้เรื่อง เสียงสัญญานปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงที่ทำให้พิมพ์จันทร์ต้องขมวดคิ้ว “สวัสดีค่ะ” “เอ่อ ขอสายพี่ปีย์หน่อยค่ะ” พิมพ์จันทร์กรอกเสียงลงไป ฝ่ายโน้นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงที่ เอ่อ แข็งขึ้นเล็กน้อย “พี่ปีย์ไม่อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครโทรมาคะ” “พิมพ์ค่ะ ช่วยบอกพี่ปีย์ด้วยได้ไหมคะ ว่าพิมพ์โทรมา” “อ๋อ ได้สิคะ แต่พักนี้พี่ปีย์เขาคงไม่ค่อยว่าง เพราะเขาต้องพาชั้นไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ถ้าไม่มีธุระอะไรก็อย่าโทรมาดีกว่าค่ะ” พิมพ์จันทร์ได้ฟังถึงกับใจหายวาบ เรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดกับเรื่องของพี่รุจน์ ทำไมมันช่างสอดคล้องกันอย่างนี้ พี่ปีย์พาใครไปโรงพยาบาลกันนะ “เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณเป็นใคร...” “นี่พี่ปีย์เขาไม่ได้บอกหรอว่าชั้นเป็นใคร  ชั้นก็เป็นคนรักของเขา กำลังจะมีลูกกับเขา ถึงได้ต้องพาไปตรวจที่โรงพยาบาลไงคะ” หัวใจที่ฟุบอยู่เมื่อสักครู่ บัดนี้มันเริ่มแตกสลายลงเรื่อยๆ จนแทบจะไม่เหลือชิ้นดีเมื่อได้ฟังถ้อยคำจากคนปลายสาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น  มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม “นี่ เอ่อ มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่าคะ” “ไม่เข้าใจผิดหรอกคะ  คุณต่างหากล่ะที่อาจจะเข้าใจผิดอยู่ อาจจะสำคัญตัวผิดอยู่ ชั้นเป็นคนรักของพี่ปีย์ กำลังจะมีลูกกับเขาด้วย”เสียงปลายสายเงียบไปก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย “และชั้นก็ไม่ชอบให้ผู้หญิงอื่นโทรมาหาพี่ปีย์ด้วย แค่นี้คงเข้าใจนะคะ สวัสดีค่ะ” แล้วฝ่ายนั้นก็วางหูไป  พิมพ์จันทร์ถือหูโทรศัพท์ค้าง แทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงปลายสาย คนรักของพี่ปีย์กำลังท้อง ทำไมเราไม่รู้เรื่องมาก่อน นี่ตกลงว่าเรื่องระหว่างเรากับพี่ปีย์ เป็นเราคนเดียวที่คิดไปเองหรอ พิมพ์จันทร์รำพึงกับตัวเองอย่างงงๆ  เงียบไปครู่หนึ่งก็บอกกับตัวเองใหม่ ไม่ได้ เราต้องพูดกับพี่ปีย์ก่อน แม่สอนแล้วไง ว่าอย่าคิดไปเอง อย่าคิดไปก่อน พิมพ์จันทร์พยายามปลุกปลอบกำลังใจตัวเองทั้งที่ในใจนั้น ยอมรับว่าเชื่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ไปกว่าครึ่งแล้ว... แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 49 22:18:50 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 49 02:34:53 จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ง่วงนอนมากเลย ตาจะปิดแล้ว ไปนอนก่อนจ้ะ จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 เม.ย. 49 02:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาต่อเร็วๆ นะคะ กำลังสนุก  ปิยา เนี่ยร้ายมากๆ เลยนะเนี่ย จากคุณ : น้องหัวเอียง - [ 5 เม.ย. 49 03:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนี้เป็นการพิสูจน์ทฤษฎีเรื่องโลกกล้ม กลม แน่แน่เลย จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 5 เม.ย. 49 08:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปิยาก็ทำไปได้นะนี่ จากคุณ : scottie - [ 5 เม.ย. 49 13:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รู้ทั้งรู้ เขาสอนกันมานมนาน ฟังหูไว้หู แต่คนเรามักจะเชื่อในสิ่งที่ตนอยากจะเชื่อ จากคุณ : blueranchu - [ 5 เม.ย. 49 13:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปิยาร้ายกาจจริงๆเลย - -" ทำไมคนเเบบนี้มีเเต่คนรุมรักนะ สงสารน้าพิมพ์ TT_TT พยายามไม่คิดไปเองเจอไม้นี้ เศร้าเลย     จากคุณ : MikaRin - [ 5 เม.ย. 49 13:50:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทำไมปิยาทำยังงีอ่ะทำไปได้ๆ ไม่ไหวเลยนะ สงสารพี่ปีย์กะพิมพ์อ่ะเหอๆเมื่อไหรจะเข้าใจกันสักทีเนี่ย จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 5 เม.ย. 49 15:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สุดยอดเลย ปิยา ทำไปได้ไงเนี่ย -*- ทำร้ายพี่ชายตัวเองขนาดนี้ แถมยังไม่รู้สึกตัวอีกน้า เฮ้อ........ ว่าแต่... นายต้นจะตาสว่างแล้วเหรอคะเนี่ย? จากคุณ : หนมจีน - [ 5 เม.ย. 49 19:14:02 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่ชอบปิยา ใครก็ได้หาเหตุผลมาล้างความไม่ชอบให้หน่อยจิ จากคุณ : จิ๊จุน้อย - [ 5 เม.ย. 49 20:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รีบมาต่อนะคะแม่ชม จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ วันจักรี 02:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ปิยานี่เห็นแก่ตัวร้ายกาจจริงๆๆ..มาเร็วๆๆนะแม่ชม รออยู่จ้า จากคุณ : jayjay007 - [ วันจักรี 21:04:13 A:220.239.86.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแล้ว มาแล้ว จะทำยังไงกับคอมดีเนี่ย T๐T ตอนที่ 23 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4272850/W4272850.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 01:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอเค แบบนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมพิมพ์ถึงพูดตัดรอนปีย์แบบนั้น ก็คิดเหมือนกันว่าหายไปแม้จะนานแต่คนมีเหตุผลก็ต้องฟังกันก่อน ที่แท้ยัยปิยาคอยป่วนอยู่นี่เอง มันน่านัก จากคุณ : Nusantara - [ วันเถลิงศก (15) 20:46:03 ]