ปี Jian’an ที่ 20 215 AD
(17 กุมภาพันธ์ 215- 5 กุมภาพันธ์ 216)

ในฤดูใบไม้ผลิ เดือนแรก วันที่ 6 มีนาคม มเหสีโจ ลูกสาวโจโฉถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮา

ในเดือนที่สาม โจโฉนำทัพไปโจมตีเตียวฬ่อ เขาวางแผนที่จะเดินทัพผ่าน Wudu เข้าสู่ดินแดนชนเผ่า Di แต่ชาว Di นั้นปิดกั้นถนนไว้ เตียวคับ จูเหลง และคนอื่น ๆ ถูกส่งไปโจมตีและปราบพวกเขา

ในฤดูร้อน เดือนที่สี่ โจโฉมาจาก Chencang ผ่านทางด่าน San มาถึง Hechi Doumao อ๋องแห่ง Di พร้อมคนติดตามกว่าหมื่นคน เชื่อว่าภูมิประเทศจะช่วยป้องกันพวกเขา จึงปฏิเสธการยอมจำนน ในเดือนที่ห้า กองทัพโจโฉโจมตีคนเถื่อนและสังหารพวกเขา

เหล่าผู้นำใน Xiping และ Jincheng Qu Yan Jiang Shi และพวกตัดหัวหันซุยและส่งมาให้โจโฉ

ก่อนหน้านั้น เมื่อเล่าปี่ยังอยู่ในมณฑลเกงจิ๋ว จิวยี่ กำเหลงและคนอื่น มักจะเสนอให้ซุนกวนเข้ายึดจ๊ก ซุนกวนจึงส่งจดหมายไปหาเล่าปี่ว่า เล่าเจี้ยงไม่ใช่นักรบ และเขาคงไม่สามารถรักษาตำแหน่งเขาเอาไว้ได้นาน ถ้าโจโฉยึดจ๊กไป แล้วมณฑลเกงจิ๋วก็จะตกอยู่ในอันตราย ข้าต้องการไปโจมตีเล่าเจี้ยงก่อน เมื่อจัดการกับเขาได้แล้ว ข้าจะโจมตีเตียวฬ่อต่อ ทันทีที่ภายใต้ถูกผนึกเข้าด้วยกันแล้ว ต่อให้มีสิบโจโฉ เราก็ไม่ต้องหวาดกลัว

เล่าปี่ตอบว่า ชาวบ้านในมณฑลเอ๊กจิ๋วต่างมั่งคั่ง และดินแดนพวกเขาก็ยากแก่การเดินทัพเข้าไป เล่าเจี้ยงนั้นอ่อนแอ แต่เขาก็สามารถรักษาดินแดนเอาไว้ได้ การนำทัพเข้าสู่หัวเมืองจ๊กและฮันต๋ง ที่ห่างออกไปหมื่นลี้ เพื่อปราบทั้งมณฑลโดยไม่มีการยกทัพกลับเลย นี่เป็นสิ่งที่ซุนอู่และ Wu Qiบรรยายว่ายากลำบากยิ่ง

เมื่อโจโฉพ่ายแพ้ในศึกผาแดง ที่ปรึกษาของท่านก็แนะว่าอำนาจของเขากำลังเสื่อมถอย เขาไม่สามารถมีความทะเยอทะยานอันใดสำหรับดินแดนที่ห่างไกล แต่โจโฉก็ยังครองดินแดนสองในสามของแผ่นดินไว้ได้ และเขาวางแผนที่จะนำม้าของเขาไปถึงชายทะเลและนำทัพไปยังง่อและห้อยแข แล้วทำไมเขาถึงเต็มใจที่จะเก็บสิ่งที่เขามีและรอจนแก่เฒ่า

ยิ่งกว่านั้น ถ้าพันธมิตรโจมตีซึ่งกันและกันโดยไม่มีเหตุอันควร พวกเราจะเปิดโอกาสให้กับโจโฉฉวยประโยชน์จากการสู้รับกันเองของเราได้ นี่เป็นแผนที่ไม่มองการณ์ไกลเลย

นอกจากนั้น เล่าเจี้ยงและข้ายังเป็นคนแซ่เดียวกัน พวกเราหวังจะใช้อำนาจและแรงบันดาลใจของบรรพบุรุษเรามาฟื้นฟูราชสำนักฮั่น ถ้าเล่าเจี้ยงรุกรานท่าน ข้าก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องระหว่างพวกท่าน แต่ข้าขอร้องให้ท่านมีเมตตาด้วย

ซุนกวนไม่เห็นด้วย เขาส่ง Sun Yu นำทัพไปแฮเค้า เล่าปี่ปฏิเสธที่จะให้ทัพผ่านไป พูดกับ Sun Yu ว่า ถ้าท่านต้องการไปยึดจ๊ก ข้าก็จะไปปลีกสันโดษไปอยู่ในหุบเขา ข้าไม่สามารถละทิ้งคุณธรรมความดีไปได้

เล่าปี่ให้กวนอูประจำอยู่ที่กังเหลง เตียวหุยอยู่ที่จีกุ๋ย ขงเบ้งอยู่ที่เมือง Nan ในขณะที่เขาอยู่ที่ Chanling ซุนกวนจึงไม่มีทางเลือกได้แต่เรียกตัว Sun Yu กลับ

ต่อมาเล่าปี่นำทัพไปตะวันตกโจมตีเล่าเจี้ยง ซุนกวนรู้ถึงกับพูดว่า ไอ้คนเจ้าเล่ห์ต่ำช้า มันกล้าดียังไงถึงมาใช้อุบายต่ำช้าแบบนี้มาหลอกเรา

เล่าปี่ทิ้งให้กวนอูรักษา กังเหลง โลซกซึ่งครองดินแดนติดกับเขตของกวนอูในเวลานั้น กวนอูสั่งกองทัพเฝ้าระวังการโจมตีทันที แต่โลซกก็ประพฤติตัวเป็นมิตรกับเขาเหมือนเดิม

เมื่อเล่าปี่ได้มณฑลเอ๊กจิ๋วแล้ว ซุนกวนส่งจูกัดกิ๋นไปขอหัวเมืองเกงจิ๋วกลับคืน เล่าปี่ไม่เห็นด้วยอธิบายว่า ข้ากำลังวางแผนที่จะยึดมณฑลเลียงจิ๋ว เมื่อข้าได้ดินแดนนั้นแล้ว ข้าก็จะคืนมณฑลเกงจิ๋วทั้งหมดให้แก่ท่าน

ซุนกวนจึงพูดว่า นี่เป็นการยืมไม่ใช่การคืน เล่าปี่ต้องการยืดเวลาไปด้วยการขอโทษที่ไร้สาระ ซุนกวนแต่งตั้งขุนนางสำหรับสามหัวเมืองคือ เตียงสา เลงเหลงและฮุยเอี๋ยง แต่กวนอูขับไล่พวกเขาไป ซุนกวนโกรธมาก เขาส่งลิบองนำทัพสองหมื่นนายเข้ายึดสามหัวเมืองนั้น

ลิบองส่งจดหมายไปยังสามหัวเมืองนั้น ขุนนางที่รู้ว่าเหตุการณ์ผันเปลี่ยนไปเช่นไรล้วนแต่ยอมจำนนแต่โดยดี มีเพียงเจ้าเมืองเลงเหลง He Pu ที่ยังรักษาเมืองโดยไม่ยอมจำนน

เล่าปี่รู้สถานการณ์จึงนำทัพด้วยตัวเองจากจ๊กมากังอั๋น เขาส่งกวนอูนำทัพมาชิงสามหัวเมืองกลับคืน ซุนกวนมาที่ลกเค้าเพื่อบัญชาการทัพเอง โลซกถูกสั่งให้นำทัพหมื่นนายไปตั้งค่ายที่ Yiyang เพื่อเผชิญหน้ากับกวนอู ในขณะเดียวกันซุนกวนก็ส่งจดหมายด่วนไปหาลิบองบอกให้เขาทิ้งเมืองเลงเหลงกลับมาช่วยโลซกโดยเร็ว

เมื่อลิบองได้รับจดหมาย เขาไม่แพร่งพรายคำสั่งนั้น ในคืนนั้นเขาเรียกขุนนางของเขามาบอกแผนการ ตอนรุ่งเช้าเขาโจมตีเมืองเลงเหลงอีก แล้วก็ไปหา Deng Xuanzhi ลูกน้องเก่าของ He Pu พูดว่า He Puนั้นได้ยินเรื่องของความซื่อสัตย์และมีเกียรติ เขาหวังว่าตัวเองจะสามารถทำตามอย่างได้ แต่เขาไม่รู้ตัวว่าต้องรับมืออยู่กับอะไร

เวลานี้ เล่าปี่แม่ทัพซ้ายได้ถูกปิดล้อมที่ฮันต๋งโดยแฮหัวเอี๋ยน กวนอูอยู่ที่เมือง Nan และนายของเราก็คุมทัพสู้กับเขาอยู่ ทั้งสองที่นั้นยังไม่ตัดสินผลแพ้ชนะ กำลังทั้งสองฝ่ายยังสูสีกันอยู่ ทั้งเล่าปี่และกวนอูต่างก็พยายามหากำลังพลมากเท่าที่จะมากได้เพื่อทำการรบ แล้วพวกเขาจะหาทหารส่งมาช่วยที่นี่ได้อย่างไร

ข้าได้คำนวณจากกำลังทหารของฝ่ายเราและได้วางแผนการที่รัดกุมเพื่อโจมตี รับรองได้ว่าเมืองนี้ต้องถูกยึดภายในเวลาไม่ถึงวัน เมื่อเมืองถูกยึดและ He Pu ถูกสังหาร แล้วจะมีประโยชน์แก่ผู้ใด แต่มันต้องเป็นเรื่องเศร้าของมารดาเขาซึ่งมีอายุใกล้ร้อยปีแล้ว ซึ่งอาจจะสิ้นใจทันทีที่รู้ข่าวว่าบุตรของนางเสียชีวิต

ข้าไม่เชื่อว่าคนของเขาจะรู้เรื่องจากภายนอก พวกเขาคิดว่าจะมีทัพมาช่วยเหลือ แต่เวลานี้เขาได้มาเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่มีทางออก ท่านจงไปหาเขาแล้วอธิบายให้เขาเข้าใจ

Deng Xuanzhi เข้าพบ He Pu แล้วอธิบายสิ่งที่ลิบองบอกมา He Pu กลัวมาก เขาจึงออกจากเมืองมายอมจำนน ลิบองต้อนรับเขา กุมมือของเขาแล้วพาลงเรือไปด้วยกัน เมื่อพวกเขาประชุมกันเสร็จสิ้น ลิบองจึงนำจดหมายจากซุนกวนให้เขาดู ตบมือและหัวเราะชอบใจ เมื่อ He Pu ได้เห็นจดหมายและรู้ว่าเล่าปี่อยู่ที่ กังอั๋น และกวนอูอยู่ที่ Yiyang เขาโกรธมากและละอายใจ ปรารถนาให้พื้นธรณีสูบตัวเขาไป

ลิบองให้ Sun He คุมเมืองเลงเหลง ในวันเดียวกันเขานำทัพกลับไป Yiyang

โลซกต้องการคุยกับกวนอู แต่ลูกน้องของเขาเตือนว่ากวนอูอาจจะวางอุบายได้ และแนะนำให้เขาอย่าไป แต่โลซกพูดว่า ในเวลาเช่นนี้ คนเราควรจะเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากัน เล่าปี่ติดหนี้บุญคุณใหญ่หลวงต่อรัฐเรา ใครถูกหรือผิดยังไม่มีใครรู้ แล้วทำไมกวนอูต้องปฏิเสธความปรารถนาดีของเราด้วย

ดังนั้นเขาจึงเชิญกวนอูมาประชุม ทั้งสองนำกองทัพมาแล้วก็สั่งให้กองทัพหยุดอยู่กับที่ แล้วทั้งสองก็เดินออกจากทัพตัวเองร้อยก้าวมาพบกันสองต่อสอง ไม่ใส่ชุดเกราะเพียงแค่สะพายดาบเท่านั้น

โลซกตำหนิการปฏิเสธคืนสามหัวเมือง กวนอูตอบว่า ในการโจมตี Wulin แม่ทัพซ้ายเป็นผู้นำทัพต่อสู้ด้วยตัวเอง ทำลายอำลายขับไล่ศัตรู แล้วทำไมเขาถึงต้องไม่ได้รับผลประโยชน์อันใด แม้เพียงเศษเสี้ยวของแผ่นดิน เวลานี้ท่านมาแล้วต้องการที่จะยึดดินแดนของเขาไป

โลซกตอบว่า ไม่เป็นความจริง เมื่อครั้งแรกที่ข้าพบเล่าปี่ที่ Chang Slope กองทัพของเขามีจำนวนคนพอ ๆ กับหน่วยย่อยของขุนพลเท่านั้น เสบียงอาหารก็แทบหมดสิ้น และกังวลใจอย่างมาก ความหวังหดหายไป อำนาจก็อ่อนแอ เขาวางแผนที่จะหลบหนีไปให้ไกล สูญเสียกำลังใจที่จะทำสิ่งใด

นายท่านของข้ามีความสงสารเล่าปี่ว่าไม่มีที่จะไป เขาใจกว้างกับเล่าปี่มาก มอบดินแดนและทุกอย่างที่ตามที่เขาต้องการเพื่อให้เขาป้องกันตัวเองและช่วยเขาจากอันตราย

แต่เวลานี้เล่าปี่ทำตัวเห็นแก่ตัว เขาปิดบังความจริง ละเมิดคุณงามความดี ไม่สนใจหลักที่ควรปฏิบัติ เขาได้ยึดมณฑลตะวันตก แล้วเวลานี้ยังต้องการยึดดินแดนเกงจิ๋วอีก แม้แต่คนสามัญส่วนใหญ่ก็ยังละอายใจ แล้วคนที่เป็นผู้ปกครองและสั่งการผู้คน ควรที่จะละอายใจยิ่งกว่า กวนอูเงียบไม่ตอบคำโลซก

ในเวลานั้น โจโฉได้เคลื่อนทัพโจมตีฮันต๋ง เล่าปี่กลัวว่าเขาจะเสียมณฑลเอ๊กจิ๋วไป ดังนั้นเขาจึงส่งสารไปขอสงบศึกกับซุนกวน ซุนกวนส่งจูกัดกิ๋นเป็นคนนำสารตอบ ทั้งสองสร้างความสัมพันธ์ขึ้นใหม่ มณฑลเกงจิ๋วถูกแบ่งออกโดยใช้แม่น้ำ Xiang เป็นเขตแดน เมืองเตียงสา กังแฮ และฮุยเอี๋ยงที่อยู่ทางตะวันออกเป็นของซุนกวน ในขณะที่ เมือง Nan เลงเหลงและ บุเหลง ที่อยู่ทางตะวันตกเป็นของเล่าปี่

แม้ว่าจูกัดกิ๋นจะถูกส่งไปเป็นฑูตที่จ๊กอยู่เสมอ แต่เขาพูดกับขงเบ้งน้องของเขาในที่ประชุมเท่านั้น เขาไม่เคยพบกับขงเบ้งเป็นการส่วนตัวเลย

ในฤดูใบไม้ร่วง เดือนที่เจ็ด โจโฉมาถึงเองเปงก๋วน เตียวฬ่อเตรียมที่จะยกฮันต๋งให้โจโฉ แต่น้องชายของเขา เตียวอุยไม่เห็นด้วย เขานำทหารหลายหมื่นคนไปรักษาด่าน และสร้างป้อมปราการตามภูเขาระยะทางกว่าสิบลี้

โจโฉเชื่อในรายงานจากขุนนางของมณฑลเลียงจิ๋ว และจากคนที่มายอมแพ้จาก Wudu พวกนั้นเล่าให้เขาฟังว่า เป็นการง่ายยิ่งนักที่จะโจมตีเตียวฬ่อ เทือกเขาทางเหนือและทางใต้ของเองเปงก๋วน นั้นยาวยิ่งนัก ทำให้ด่านนั้นยากแก่การป้องกัน โจโฉเชื่อพวกเขา แต่เมื่อเขามาถึงยังด่านซึ่งไม่เหมือนกับที่คนพวกนั้นพูด โจโฉถอนใจแล้วพูดว่า เมื่อคนปรึกษาแผนการร่วมกัน พวกเขาไม่ค่อยจะเห็นสิ่งที่คนคนนึงจะทำได้

โจโฉโจมตีค่ายที่เนินเขาเองเปงก๋วน แต่เนินเขานั้นชันและยากที่จะปีนขึ้น โจโฉล้มเหลวในการเข้าโจมตีครั้งแรก ทหารจำนวนมากถูกฆ่าตายและได้รับบาดเจ็บ เสบียงอาหารก็ร่อยหรอลง แผนการทั้งหมดที่วางไว้ล้มเหลวเหลือเพียงการถอยทัพและตั้งแนวป้องกันทิ้งไว้เท่านั้น เขาสั่งแฮหัวตุ้นและเคาทูให้เรียกทหารออกจากเนินเขา

แต่กองหน้าเกิดหลงทางในความมืด พวกเขาหลงทางมาถึงป้อมตรวจการแห่งหนึ่งของเตียวอุย ด้วยความกลัวและสับสน ทหารยามของเตียวอุยแตกกระจายหลบหนีไป ซินผีและเล่าหัวซึ่งอยู่ที่ตอนท้าายของทัพนั้นได้รายงานมายังแฮหัวตุ้นและเคาทูว่า กองทัพของเราได้ยึดค่ายหลักของศัตรู พวกกบฏได้หลบหนีไปแล้ว แต่แม่ทัพทั้งสองไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน

แฮหัวตุ้นจึงไปดูเหตุการณ์ด้วยตาตัวเอง แล้วเขาก็กลับไปบอกโจโฉ ดังนั้นพวกเขาจึงส่งทหารไปโจมตีเตียวอุย เตียวอุยและลูกน้องเขาหนีไปในคืนนั้นเอง

เมื่อเตียวฬ่อรู้ว่าด่าน เองเปงก๋วน ถูกยึดแล้ว เขาต้องการยอมจำนน แต่เงียมเภาแนะนำเขาว่า ถ้าท่านยอมจำนนตอนนี้เพราะว่าท่านถูกกดดัน ท่านก็ดูเหมือนว่าอยู่ในฐานะจำยอมต้องทำตาม ทางที่ดีที่สุดคือการร่วมกับเผ่า Duhu และ Fuhu ต่อต้านโจโฉด้วยกัน แล้วค่อยส่งบรรณาการ โจโฉต้องยินดีมากเวลาที่ท่านยอมจำนน พวกเขาหนีไปด้วยกันทางเนินเขาตอนใต้เข้าสู่ดินแดน Ba

ขุนนางของเตียวฬ่อต้องการที่จะเผาทรัพย์สมบัติและเสบียงอาหาร แต่เตียวฬ่อบอกว่า ความตั้งใจจริง ๆ ของข้าคือการคืนอำนาจปกครองให้กับส่วนกลาง แต่ข้ายังไม่ได้เตรียมการไว้ ข้าตั้งใจจะหลบหนีไปเพื่อหลบอันตรายในตอนนี้ แต่ข้าไม่มีความปรารถนาที่จะสร้างปัญหาให้ทางการ ทรัพย์สมบัติพวกนี้ถือเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน แล้วเขาจึงใส่กุญแจคลังเสบียง คลังสมบัติไว้แล้วหลบหนีไป เมื่อโจโฉมาถึง Nanzheng เขายินดีอย่างมาก รับรู้ถึงสิ่งที่เตียวฬ่อต้องการ เขาจึงส่งสารไปหาเตียวฬ่อให้เขาสบายใจได้

สุมาอี้ขุนนางอาลักษณ์ของเฉิงเซี่ยงพูดกับโจโฉว่า เล่าปี่ได้ยึดอำนาจจากเล่าเจี้ยงโดยใช้อุบายและกำลังทหาร ชาวจ๊กยังไม่ประทับใจในตัวเขานัก เวลานี้เขาไปต่อสู้ไกลใน กังเหลง นี่คือโอกาสอันดีที่จะพลาดไม่ได้ ท่านได้ยึดฮันต๋งแล้ว มณฑลเอ๊กจิ๋วก็ติดกับฮันต๋ง ส่งทหารของท่านไปโจมตีพวกเขา พวกเขาย่อมพ่ายแพ้แน่ นักปราชญ์ย่อมไม่ต่อต้านกาลเวลา และเขาย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป โจโฉพูดว่า คนที่ไม่สามารถพอใจ จะต้องไปยึดเทือกเขา Long และมองไปถึงจ๊ก

เล่าหัวแย้งว่า เล่าปี่เป็นวีรบุรุษในหมู่คนทั่วไป และมีความเมตตาที่ดีของผู้นำ แต่เขามาช้าเกินไป เขาได้ครองจ๊กเพียงแค่ไม่กี่วัน และชาวเมืองก็ยังไม่ไว้ใจเขา เวลานี้ท่านได้ยึดฮันต๋ง ทุกคนในจ๊กล้วนแต่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัวและความเข้มแข็งของพวกเขาก็ลดน้อยถอยลงตามไปด้วย ด้วยความเฉลียวฉลาดของท่าน ฉวยโอกาสจากความอ่อนแอของพวกเขา ทำลายพวกเขา นี่เป็นสิ่งที่ท่านควรจะกระทำได้