ความคิดเห็นที่ 1 ความเดิม ... ปรายฟ้า ... หญิงสาวเจ้าของใบหน้ารูปใข่  ผมยาวตรงปรกบ่า ดวงตากลมโต   เกิดที่กรุงเทพฯ แต่เนื่องจากปัญหาทางครอบครัว  ทำให้เธอตัดสินใจ ที่จะหนีออกไปจากความไม่สบายใจเหล่านี้เป็นครั้งแรก  เธอตัดสินใจ เปลี่ยนไปเรียนระดับมัธยมต้นจนถึงมัธยมปลายที่จังหวัดเชียงใหม่   เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นั่น  และสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เป็น จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง  ทั้งความรัก  มิตรภาพ  และความผิดหวัง หกปีที่ผ่านไปสอนอะไรเธอไว้มาก  และไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะลืมเลือน เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นเหล่านั้นในระยะเวลาอันสั้น   ในขณะเดียวกัน  ก็มีเรื่องบางเรื่องที่เธอได้สัมผัสและรับรู้  ตราติดฝังแน่น อยู่ในหัวใจของเธอมากเสียจนเธอต้องเลือกที่จะหนีอีกครั้ง... ... หนีออกมาก่อนที่หัวใจตัวเองจะควบคุมไม่ได้อีกต่อไป ... ครั้งนี้เธอเลือกที่จะหนี  โดยการย้ายกลับไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย ที่กรุงเทพฯ  เพราะคิดว่าเมื่อห่างออกมา  เธอจะลืมเลือนความรู้สึกบางอย่าง ที่เกิดขึ้นมาในหัวใจมันได้ง่ายขึ้น   การหนีอาจไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด   แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้เธอ  ต้องพบเจอกับสิ่งที่เธอหวาดกลัวมากที่สุด ... ความผิดหวัง ... แม้ว่าครอบครัวจะแตกแยก  แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป  เธอก็เรียนรู้ที่จะ ปรับตัวให้เข้ากับมันได้  ปรายฟ้าเลือกที่จะกลับมาอยู่กับแม่  เพราะ ตลอดเวลาที่ห่างออกไปเรียนที่เชียงใหม่  ทำให้เธอมองเห็นและเข้าใจ ได้ว่า  แม่คือคนที่รักและดูแลเธอสม่ำเสมอมากที่สุด ความรักจากแม่  แม้จะไม่อบอุ่นมากเท่ากับความรักที่เธอเคยได้รับ ในวันวานครั้งที่ครอบครัวยังอยู่กันพร้อมหน้า  แต่มันก็มากเพียงพอ ที่จะทำให้เธอมีความสุขได้เช่นกัน ความรักที่ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน  คือสิ่งที่ผู้เป็นแม่ มักจะบอกให้เธอรับรู้อยู่เสมอ  แต่ทุกครั้งที่เธอได้ฟัง  เธอก็ได้แต่นิ่งเงียบ เพราะบางครั้งเรื่องราวบางอย่างก็ไม่สามารถเข้าใจได้เพียงแค่การรับฟัง เพียงเท่านั้น   มันต้องสัมผัสและรับรู้ด้วยตัวเอง  ถึงจะเข้าใจได้มากขึ้น แต่เพราะความไม่กล้า  ความหวาดกลัว  ทำให้เธอไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า โดยเฉพาะเมื่อมีความรักของคนอื่นที่อยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกันกับเธอ ผ่านเข้ามาให้เห็น  แม้ว่าความผิดหวังที่เกิดขึ้นนั้นจะไม่รุนแรงมากนัก แต่มันก็ทำให้เธอรับรู้ว่า  เมื่อก้าวเดินข้ามเส้นแบ่งนั้นไป  จะมีอะไรบ้าง ที่เธอต้องสูญเสียไป  เพื่อแลกเปลี่ยนกับความสบายใจเพียงชั่วครั้งชั่วคราว การแยกห่างออกมา  อาจทำให้หัวใจของเธอดีขึ้น  แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นทั้งหมด นั่นเพราะปมเงื่อนที่ฝังแน่นอยู่ในใจของเธอนั้น  ไม่ได้เลือนหายไปไหน มันยังหยุดนิ่งอยู่ในหัวใจของเธออย่างนั้น  ไม่ได้ลบเลือนจางหายไปโดยง่าย ท่ามกลางความห่างและกาลเวลาที่เลื่อนผ่านเข้ามา  อย่างที่เธอเคยคาดคิด เอาไว้ก่อนหน้า ... โดยเฉพาะเมื่อเรื่องราวที่ฝังใจเธออยู่นั้น  เป็นความรักครั้งแรกของเธอ... ============================== ... กฤษต์ ...   ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้ม  รูปร่างสูงโปร่ง  อีกทั้งระดับสถานภาพ ทางสังคมที่ค่อนข้างอยู่ในระดับที่สูง ทำให้มีผู้หญิงมากมายที่พยายามก้าวผ่านเข้ามาหาเขา แต่เพราะเขาไม่ใช่คนที่เจ้าชู้โดยนิสัย  ทำให้เขาไม่เลือกที่จะคบใคร หลายๆ คนพร้อมกัน  ทั้งๆ ที่เขาสามารถจะทำมันได้ไม่ยากอะไรมากนัก กลับกันเขากลับเลือกที่จะจริงจัง  และทุ่มเทความรักที่มีให้กับหญิงสาว ที่เขาคิดว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุดเพียงแค่คนเดียว แต่เมื่อทุกสิ่งที่ทุ่มเทให้  แปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวัง  เมื่อความเชื่อใจ ที่เขามีให้เธอคนนั้นตลอดมา  ไม่ได้มีคุณค่ามากเพียงพอที่เธอจะเลือก ที่จะรักษามันไว้  ในที่สุดความรักระหว่างเขาและเธอคนนั้นก็ผ่านมาถึง วันที่ความรักนั้นต้องแตกสลายไปอย่างไม่อาจหวลคืน ความผิดหวังครั้งนั้น  ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงไปในทางแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มเที่ยวหนักขึ้น  กินเหล้า สูบบุหรี่  มากกว่าปกติ  และบ่อยครั้งที่เขา ไม่เข้าเรียน  หายหน้าหายตาไปจากเพื่อนๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการให้เวลา กับตัวเองเพื่อที่จะลืมเลือนเรื่องราวร้ายๆ ที่เกิดขึ้น แม้ว่าเพื่อนๆ จะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาทำเท่าไหร่นัก  แต่เพราะทุกคน ต่างก็รู้จักชายหนุ่มคนนี้ดี  ว่าเมื่อเขาตัดสินใจที่จะทำอะไรสักอย่างแล้ว   ยากนักที่จะเปลี่ยนใจเขาได้   ============================== ด้วยความบังเอิญบางอย่าง  ทำให้ทั้งคู่มาพบเจอกัน  แม้การพบกันครั้งแรก จะเริ่มต้นด้วยความไม่ประทับใจสักเท่าไหร่นัก แต่ในที่สุดดนตรีที่ต่างฝ่าย ต่างหลงไหลและให้ความสำคัญ  ก็ดึงให้ทั้งสองคนกลับมาสนิทกันจนได้ แม้ว่าก่อนหน้านั้นกฤษต์จะมีทัศนคติในแง่ลบกับความรัก  เนื่องจาก ความรักครั้งล่าสุดของเขานั้น  จบลงแบบไม่ค่อยจะสวยงามสักเท่าไหร่นัก   แต่เมื่อได้รู้จักกับปรายฟ้ามากขึ้น  ทัศนคติในแง่ลบต่างๆ ที่เคยมีเหล่านั้น ก็ค่อยๆ เลือนหายไปเรื่อยๆพร้อมๆ กันกับประตูหัวใจ  ที่เขาเคยปิดขัง ตัวเองมาตลอด   นับจากวันนั้นมา  มันก็ค่อยๆ แง้มตัวเปิดออกมาทีละน้อยๆ เช่นกัน แต่เนื่องจากปมในใจของปรายฟ้ามีมากกว่าที่เขาคิด  ยิ่งได้รู้จักเธอคนนี้ มากขึ้นเท่าไหร่  เขายิ่งสัมผัสได้ถึงปมเงื่อนที่ปิดขังหัวใจของเธอคนนี้อยู่นั้น มันหนักแน่นและมั่นคงเพียงใด  แต่เมื่อเขาตัดสินใจได้แล้ว  ว่าเธอคนนี้ คือผู้หญิงคนเดียว  ที่เขาต้องการที่จะรัก  และต้องการให้ความรักครั้งนี้ เป็นความรักครั้งสุดท้าย  ของทั้งเขาและเธอ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือทำให้เธอเห็นและเข้าใจว่า  ความรักที่เขามีให้เธอนั้น ไม่ได้เป็นเพียงความรักที่ฉาบฉวย หรือเคลือบผ่านไว้เพียงแค่ความลุ่มหลง เพียงชั่วครั้งชั่วคราว  แต่มันคือความรักที่จริงจังและคงมั่น  แม้ว่าเงื่อนไข ที่เธอทิ้งไว้ให้กับเขานั้น  มันจะยากเย็นมากเท่าไหร่ก็ตามที แต่เขาคนนี้ก็พร้อมที่จะทำและพิสูจน์ให้เธอเห็นและมั่นใจในคำพูดของเขา ... การรอคอยแม้ว่าจะยาวนานและทรมานเพียงใด  แต่ถ้ามันจะทำให้ ความรักครั้งนี้ระหว่างเธอและเขาเกิดขึ้น  เขาก็พร้อมและยินดีที่จะเฝ้ารอ เธอคนนี้อย่างเต็มใจ ... ... ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาในการรอคอยนานสักเท่าไหร่ก็ตามที ... ============================== ปรายฟ้า ณ ปลายฝัน  คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสี่ปี  ต่อจากนั้น... บทสรุปแห่งความรักระหว่างคนทั้งคู่จะลงเอยเช่นไร   คนคนหนึ่ง... จะสามารถปิดประตูหัวใจของตัวเองให้จมดิ่งอยู่กับความรัก ในวันก่อนเก่าได้นานเพียงใด และอะไรคือสาเหตุที่จะเข้ามาทำให้เรื่องราว ที่ฝังใจอยู่นั้นเลือนหายไปได้... คนอีกคนหนึ่ง ... จะรอคอยไปได้นานแค่ไหน  ความรักมั่นคงที่ เขาเคยพูดไว้ก่อนนั้น  เป็นไปตามที่เขายืนยันเอาไว้หรือไม่... วันนี้เรื่องราวของคนทั้งคู่  กลับมาให้คุณผู้อ่านได้พิสูจน์กันอีกครั้ง ... ปรายฟ้า ณ ปลายฝัน ... ===================================== แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 49 19:36:10 จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 7 เม.ย. 49 16:01:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปรายฟ้า  ณ ปลายฝัน บทที่ 1 9 มกราคม 2544 เสียงเปียโนพริ้วไหว  ที่ดังแผ่วออกมาจากเครื่องเสียงชั้นดีตรงมุมห้อง ช่วยขับกล่อมอารมณ์ของสาวน้อยร่างบาง  ที่ใจคอกำลังจดจ่ออยู่กับการ นั่งเขียนไดอารี่เล่มโปรด  ให้พริ้วไหวไปได้อย่างเพลิดเพลิน   เธอมักจะเปิดเพลงแนวนี้ในเวลาที่เขียนไดอารี่อยู่เสมอๆ  เพราะมันช่วย ทำให้การเขียนพริ้วไหวไปได้โดยไม่สะดุด  และค่อนข้างจะจำเป็นด้วยว่า ต้องเป็นเสียงเปียโนที่บรรเลงจากฝีมือเพื่อนสุดที่รักของเธอ  เพราะมันทำ ให้ปรายฟ้ารู้สึกอยู่เสมอว่า  กำลังเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้เพื่อนรักของเธอ ที่อยู่ห่างกันคนละฟากฟ้าได้รับรู้เรื่องราวไปด้วยพร้อมๆ กัน เรื่องราวมากมายหลายอย่างถูกถ่ายทอดลงไปแบบไม่จำเป็นต้องปิดบัง เพราะสำหรับเธอ  ไดอารี่คือเพื่อนที่เธอไว้ใจมากที่สุด  เพื่อนที่เธอสบายใจ ที่จะเล่าทุกความรู้สึกของหัวใจออกมาให้ได้รับรู้  อย่างร้างไร้ซึ่ง ความกังวลใจใดๆ ถัดจากไดอารี่เล่มนั้น  มีซองจดหมายฉบับหนึ่งวางนิ่งอยู่  ภายในนั้น มีภาพถ่ายถูกส่งแนบมาด้วยกันหลายรูป  พร้อมกับจดหมายที่มีข้อความ ไม่กี่บรรทัดแนบตามติดมาด้วยอย่างเคย   ซึ่งเมื่อมองผ่านจากกระดาษ แผ่นนั้นเข้าไป  ก็จะพบภาพของชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงโปร่ง  ที่กำลัง ยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าอาคารขนาดใหญ่   ภาพชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ๊ตสีเหลืองอ่อน  ตัวที่ปรายฟ้าเป็นคนพาเขา คนนั้นไปซื้อเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา  วันนี้เธอรู้แล้วว่ามันกลายเป็นชุดเก่ง สำหรับเขาไปโดยทันที   เจ้าของร่างสูงยืนเก็กท่าถ่ายรูปด้วยมาดคมเข้มของวิศวกรหนุ่ม  ที่ดูดีกว่า สมัยที่เรียนเสียอีก  เพราะสมัยก่อนนั้นที่เรียนอยู่พี่กฤษต์คนนี้จะดูหล่อเท่ห์ แบบเซอร์ๆ ซะมากกว่า  แต่ภาพของชายหนุ่มในวันนี้ที่เธอรู้จัก  ดูแล้ว แทบจะไม่เหลือเค้าของคนที่เคยไว้ผมยาวปรกบ่า  และคาบบุหรี่ติดปาก จนแทบเป็นเอกลักษณ์  เหมือนช่วงตอนสมัยที่พบกันใหม่ๆ เลย เพราะพี่กฤษต์ในวันนี้  ตัดผมรองทรงสั้นรับเข้ากับบุคลิก  ทำให้แลดู แล้วสะอาดและมีมาดขึ้นมาได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ   ส่วนบุหรี่นั้นไม่ต้องพูดถึง  เพราะเค้ากับบุหรี่นั้นมันกลายเป็นแค่อดีต ที่ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว  จนปรายฟ้าจำแทบไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นชายหนุ่มคนนี้ถือบุหรี่นั้นมันย้อนไปกี่ปี ภาพอีกใบหนึ่งซึ่งคาดว่าจะมีเพื่อนร่วมงานถ่ายให้ตอนเขาเผลอ  ภาพนั้น เป็นภาพของกฤษต์ที่กำลังสั่งงานกับคนงานอยู่  เขายืนหันหลังให้กล้อง   ชี้ไม้ชี้มือไปที่ตัวอาคาร แม้จะไม่เห็นหน้าหากแต่แผ่นหลังกว้างของเขานั้น เมื่อมองดูแล้วกลับสร้างความรู้สึกอบอุ่นใจให้กับเธอได้อย่างมากมาย จนทำให้คนที่มองดูภาพอยู่นั้นเผลอยิ้มตามออกมาอย่างไม่ทันรู้ตัว ขณะที่กำลังเพลินอยู่กับการเขียนบันทึกและชื่นชมภาพถ่ายอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา  เบอร์โทรศัพท์ที่โทรมานั้น ถูกโชว์ขึ้นมาพร้อมกับชื่อของคนปลายสาย   “หวัดดี...  เป็นไงมั่งฟ้า”   เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาจากปลายสาย  ทำเอาปรายฟ้าแปลกใจไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อได้ยินน้ำเสียงของคนปลายสายที่ส่งมา  เพราะเสียงนั้น ไม่ได้ฟังดูสดใสร่าเริงเหมือนกับที่เคยได้ยินมาก่อนหน้านั้นเลย “ก็เหมือนเดิม  เรื่อยๆ  เปื่อยๆ  มีไรเหรอ  ทำไมทำเสียงงั้นอ่ะ” ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย  ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง สักพักเสียงหม่นๆ นั้นก็ดังตามออกมา “ฟ้า... ฉันอยากไปทะเลว่ะ  แกมีที่ไหนแนะนำบ้างมะ” “มีเรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้” เสียงใสยิงคำถามแบบตรงประเด็น กลับไปแทนที่คำตอบ “ก็... นิดหน่อย” คำตอบฟังดูเหมือนไม่มีอะไร  หากแต่น้ำเสียงนี่สิ กลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่ตอบมาเลย  และฟ้าเองก็รู้จักชายหนุ่มคนนี้ดีพอ จนกระทั่งนึกหน้าออกได้ด้วยซ้ำ  ว่าขณะนี้ชายหนุ่มที่กำลังโทรหาเธอ อยู่นั้น  กำลังทำหน้าตายังไงอยู่ “แล้วนายกะว่าจะไปเมื่อไหร่ล่ะ” “ก็กะว่าคงไปภายในอาทิตย์นี้แหละมั้ง  เพราะเดี๋ยววันที่ 20 นี้เราก็ คงบินกลับแล้วล่ะ  นี่พึ่งไปเลื่อนตั๋วมาเมื่อวาน” “อ้าว... ทำไมรีบกลับล่ะ  นายเปิดเทอมต้นเดือนมีนานู้นไม่ใช่เหรอ” คำพูดของชายหนุ่มนั้นสร้างความแปลกใจได้ไม่น้อย  เพราะก่อนหน้านั้น ไม่กี่สัปดาห์ที่ได้คุยกัน  เพื่อนเธอคนนี้ยังมีทีท่าสดใส  และไม่ได้มีแผน ที่จะเร่งกำหนดการณ์กลับให้เร็วขึ้นก่อนกำหนดแต่อย่างใด แสดงว่าเรื่องที่บอกว่านิดหน่อยนี่...  จริงๆ แล้วคงไม่นิดหน่อยแน่ๆ ... “ก็เบื่อๆ อ่ะ  เลยกะว่าจะไปนั่งเล่น  คิดอะไรเรื่อยๆ เปื่อยๆ สักวันสองวัน อยากไปนั่งฟังเสียงคลื่น  คุยกับตัวเองสักหน่อย  แต่ไม่รู้จะไปไหนอะ ไม่ค่อยได้ไปทะเล  เลยไม่รู้ที่ไปสักเท่าไหร่” “อะนะ...  งั้นไปเสม็ดก็ได้มั้งใกล้ดี  ไม่ไกลกรุงเทพด้วย  จะได้ไม่ต้อง เสียเวลาเดินทางมากนัก” “เหรอ  แล้วมันไปยังไงอ่ะเสม็ดอ่ะ  เคยไปตอนเด็กๆ ก็ไปกับพ่อ ไม่รู้ไปเองยังไงอ่ะ” “ก็ขึ้นรถที่เอกมัย  มันก็ตรงไปท่าเรือที่เสม็ดเลย  ไม่ยากหรอก  ว่าแต่ นายจะไปวันไหนล่ะ   ถ้าฉันไม่มีเรียนเดี๋ยวไปรับนายที่ดอนเมือง แล้วขับไปส่งที่เอกมัยก็ได้” “ก็คงไปวันธรรมดาแหละ  คนจะได้น้อยๆ หน่อย  อาจจะวันพุธ พฤหัส ราวๆ นี้  แล้วก็คงกลับวันศุกร์ ไม่ก็วันเสาร์มั้ง  ว่าแต่ไปอ่าวไหนดีล่ะ   มันมีตั้งหลายอ่าวไม่ใช่เหรอ  เคยไปกับที่บ้านตอนนั้นไปอ่าววงเดือนมั้ง   แต่คราวนี้ไม่อยากไปอ่าวแบบนั้นอ่ะมันคนเยอะไป  อยากได้ อ่าวที่เงียบๆ หน่อย” ปรายฟ้าเงียบไปพักหนึ่ง  ก่อนที่ภาพของหาดทรายสีขาวที่พึ่งไปมา กับเพื่อนๆ ในชมรมดนตรีเมื่อกลางปีที่ผ่านมาจะผุดขึ้นมาในความทรงจำ “งั้นต้องอ่าวหวายเลย  เงียบ สวย  เป็นส่วนตัวสุดๆ” “เหรอ  แล้วมันต้องจองอะไรมะ  มีเบอร์โทรหรือเปล่า” “คิดว่ามีนะ เดี๋ยวขอหาก่อนละกัน ไม่รู้เก็บไว้ไหน  เดี๋ยวพรุ่งนี้ โทรไปบอกให้ละกันนะ  หรือว่าจะให้ฉันจองให้เลยล่ะ” “อืม  ก็ได้อ่ะ  เอาเป็นจองวันพุธ  แล้วกลับวันศุกร์ละกันนะ   อยากอยู่สักสองคืนอ่ะ  ได้เรื่องยังไงโทรมาบอกด้วยนะ จะได้ไปจองตั๋วเครื่องบิน” “ขอบคุณมากนะฟ้า  ถ้าขาดฟ้าไปสักคน  เราก็คงไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ”   แม้น้ำเสียงนั้นจะฟังดูดีขึ้นกว่าที่เคยเป็น  แต่ท้ายประโยคนั้นกลับแฝงเร้นไป ด้วยความหม่นเศร้าที่ติดแน่นอยู่ภายในใจอย่างมากมาย   เสียงของคนปลายสายนั้นเงียบไปแล้ว  แต่เสียงในหัวใจของเธอตอนนี้ กลับค่อยๆ ดังขึ้นมาเรื่อยๆ  พร้อมกับเรื่องราวบางอย่างที่แทรกผ่านเข้ามา ในความรู้สึก   สมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่งถูกหยิบออกมาจากลิ้นชักโต๊ะ  เมื่อพลิกไปหน้าหลังๆ ก็จะพบเบอร์โทรสารพัดเบอร์ถูกจดไว้เต็มไปหมด  และเมื่อกวาดสายตาไปมาสักพัก เป้าหมายในการมองหาก็ไม่ได้ยากเกินกว่าที่จะหาเจอแต่อย่างใด ... “เสม็ดวิลล์ รีสอร์ต” ... เธอเคยบอกว่าเธอ... ไม่มีแม้ใคร... สักคนหนึ่ง... คงลืมว่าอย่างน้อย...  ยังมีฉันไง... วันใดที่เธอมีเพื่อนรุมล้อมเธอหรือ.... ยังมีใคร... เธอก็จะไม่เห็น...  ฉันเลยคนดี... แม้วันใด... หัวใจเธอพ่าย... จะมาแพ้... ไปกับเธอ... และถ้ามีวันใด... น้ำตาเธอเอ่อ... จะร้องไห้เป็นเพื่อนกัน... หากเธอสมหวัง...ในวันหนึ่ง... ให้รู้ว่าฉัน.... ยังแอบเห็นและชื่นชม... หากเธอท้อแท้... ฉันยังอยู่... หากแม้นไม่เห็นฉัน... จงโปรดรู้ไว้ว่าเธอ... ใช่อยู่คนเดียว... =============================== ปล. ฟังเพลงประกอบนิยายได้จาก Link ด้านล่างครับ เพลง : ยังมี ศิลปิน : เฉลียง http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=mr-forever&month=04-2006&date=06&group=3&blog=2 จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 7 เม.ย. 49 16:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นมาเบาๆ สองสามครั้ง  ทำให้พรรณนภาละสายตา จากจอ monitor ด้านหน้าหันมองไปทางต้นเสียง  ที่ขณะนี้ปรากฏ เป็นภาพของสาวน้อยร่างบางคนหนึ่งที่ค่อยๆ เดินเข้ามาหา “ว่าไงจ๊ะฟ้า  ยังไม่นอนอีกเหรอ” “ยังค่ะ  แม่ละคะ ยังไม่นอนอีกเหรอ” เสียงใสตอบกลับมา  พร้อมกับ ทรุดกายนั่งลงบนเตียงที่อยู่ไม่ห่างจากโต๊ะทำงานของพรรนภาเท่าใดนัก “คงอีกสักพักน่ะจ๊ะ  ตรวจรายงานสรุปผลการประชุมอยู่  ว่าแต่ตัว คนถามเถอะ  มีอะไรอีกล่ะเนี่ย ฮึ”  ปลายเสียงนั้นดัดขึ้นสูง  หากแต่ กลับแฝงไว้ด้วยความอบอุ่นของคนเป็นแม่ได้อย่างมากมาย   “ก็... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  คิดถึงเลยเข้ามาหา”  เสียงใสอ้อนกลับ  หากแต่ แววตาที่ส่งผ่านมาก็ไม่อาจโกหกสายตาของคนเป็นแม่ได้แม้แต่น้อย “ทำตาอย่างนี้จะขออะไรอีกล่ะเนี่ย” “โห... แม่เนี่ย  รู้ทันไปหมดเลย” ภาพสาวน้อยที่นั่งทำหน้าย่น ๆ หลังจากถูกจับได้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริง  ทำเอาคนเป็นแม่ได้แต่อมยิ้ม “มีอะไรล่ะ  ว่ามาสิจ๊ะ” “อืม... แม่จะว่าอะไรไหมคะ  ถ้าฟ้าจะขอไปเสม็ดสักวันสองวัน” เสียงนั้นเบาลง  ปลายเสียงมีแววกังวลแทรกอยู่จนสัมผัสได้อย่างชัดเจน จนคนเป็นแม่อดสงสัยในที่มาของน้ำเสียงนั้นไม่ได้ “ไปเสม็ดเหรอ  ไปกับใครล่ะ  แล้วจะไปกันกี่คน” “ถ้าจะไป  ก็คงไปกันแค่สองคนน่ะค่ะแม่... ไปกับ... กาน” ปลายเสียงนั้น นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง  ก่อนจะหลุดชื่อของใครคนหนึ่งออกมา “กาน...  เพื่อนผู้ชายที่อยู่ที่เชียงใหม่น่ะเหรอ” ภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่แทรกเข้ามาในความคิดของเธอแทบจะทันที ชายหนุ่มที่เธอเองก็เคยพบเจอมาหลายครั้ง  สมัยที่ขึ้นไปเยี่ยมลูกสาว ที่เชียงใหม่  แม้จะไม่ได้รู้จักสนิทสนมอะไรมากมาย  เนื่องจาก เงื่อนไขของความห่างไกล และเวลา  ซึ่งจะเรียกว่าเธอรู้จักชายหนุ่มคนนี้ ผ่านเพียงแค่จากคำบอกเล่าของลูกสาวก็น่าจะเรียกได้สำหรับในสมัยนั้น   ซึ่งจากคำบอกเล่าของลูกสาวนั้น  ทำให้เธอรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่า ลูกสาวเธอกับชายหนุ่มคนนี้  เป็นเพื่อนต่างเพศที่สนิทกันมากมายเพียงใด แต่ไม่ว่าจะเคยเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากมายเท่าไหร่ก็ตามที  หากแต่วันนี้ ต่างฝ่ายต่างก็เติบโตขึ้นมามากมาย  ไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กน้อยที่คบหากัน ด้วยความบริสุทธิ์ใจเหมือนเช่นที่เคยเป็นมาในอดีตอีกแล้ว  ด้วยเหตุนี้ การจะปล่อยให้ลูกสาวไปเที่ยวทะเลกับชายหนุ่มคนนี้เพียงแค่สองคน ก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่นัก “แม่ว่ามันไม่ค่อยเหมาะมั้งจ๊ะ  ที่จะไปกันแค่สองคน  ถ้าอยากไปจริงๆ ทำไมไม่ชวนเพื่อนผู้หญิงไปด้วยกันอีกสักคนสองคนละจ๊ะ อย่างน้อย ก็จะได้ดูไม่น่าเกลียดเท่าไหร่” ทางเลือกที่คนเป็นแม่มองว่าเหมาะสมกว่า ถูกเสนอออกไปเพื่อหาทางออกที่ดูแล้วน่าจะดีกว่าให้กับลูกสาว “ค่ะ  ฟ้าก็มองว่ามันไม่เหมาะเท่าไหร่เหมือนกัน  งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงตานั่นเขาก็อยากไปทะเลคนเดียวอยู่แล้ว  เพียงแต่ฟ้า...” ปลายเสียงนั้นเบาลงจนเงียบหายไป  ก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามผุดรอยยิ้ม ออกมาแทนที่  หากแต่แววตาที่หม่นลงก็ไม่อาจหลุดรอดไปจากสายตา ของคนเป็นแม่ได้แต่อย่างใด พรรณนภาขยับกายลุกออกมาจากโต๊ะทำงาน  ก่อนจะเดินมาทรุดกาย นั่งลงข้างๆ ลูกสาวของเธอ  พร้อมดึงร่างบางเข้ามาโอบไว้ใกล้ๆ “มีอะไรเหรอจ๊ะ  ลองเล่ามาสิ” ปรายฟ้ายังคงเงียบไปพักใหญ่  ราวกับว่ากำลังชั่งใจอยู่ว่าควรจะพูด หรือไม่พูดดี  แต่สักพักเรื่องราวที่ติดค้างอยู่ในใจก็ค่อยๆ เลื่อนไหล ออกมาทีละน้อย “คือเมื่อกี้กานเค้าโทรมาน่ะค่ะ  เขาบอกฟ้าว่าเขาอยากไปทะเล เพราะเขามีปัญหานิดหน่อย  แต่น้ำเสียงเศร้าๆ ของเค้าทำให้ฟ้า รู้ว่าปัญหาที่เขากำลังเจอนั้น  มันคงไม่หน่อยอย่างที่เขาบอกฟ้า เพราะเสียงเขาเศร้ามากๆ  แบบที่ฟ้าไม่เคยได้ยินเสียงเขาเป็นแบบนี้ มานานมากแล้ว  มันเลยทำให้ฟ้ารู้สึกว่า... บางทีถ้าฟ้าไปด้วย อาจพอช่วยอะไรเขาได้บ้าง” “ฟ้าก็เข้าใจนะคะ  ว่ามันคงไม่เหมาะนักที่ผู้ชายกับผู้หญิงสองคน จะไปพักค้างคืนที่ทะเลกันสองคนแบบนั้น  โดยเฉพาะในสายตา ของคนอื่นๆ  ที่เขาไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเราเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน   แล้วก็คงจะมองไปในทางที่ไม่ดีแน่ๆ อยู่แล้ว” เสียงใสเงียบไป  แววตาคู่นั้นหม่นเศร้าลงไปมากขึ้นพอสมควร พรรณนภาเองก็รับรู้ถึงความรู้สึกของลูกสาวของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป  ได้เพียงแค่กระชับอ้อมกอดระหว่าง เธอและลูกสาวให้กระชับมากขึ้น  ปรายฟ้าเองก็หันหน้าเข้ามาซบอกแม่ พร้อมกระชับอ้อมแขนของเธอเพื่อกอดแม่ให้มากขึ้น  ราวกับเด็กน้อย ที่มองหาที่พึ่งพิงที่อุ่นใจมากที่สุด “แม่คะ  ตอนฟ้าอยู่เชียงใหม่  ทุกครั้งที่มีปัญหา  ทุกครั้งที่ฟ้า ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร  กานเค้าจะเป็นคนแรกเสมอที่มองฟ้าออก แล้วก็จะมีเค้านี่แหละค่ะ  ที่คอยอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้ฟ้าอยู่เสมอ ในเวลาที่เอฟไม่อยู่หรือไม่ว่าง” “กานเค้าไม่ใช่คนที่ชอบเล่าปัญหาของตัวเค้าเองให้ใครฟังสักเท่าไหร่ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาก็มีไม่กี่ครั้งหรอกค่ะ  ที่เค้าจะมีปัญหามากพอ ที่จะเล่าออกมาให้ฟ้าหรือเอฟได้รับรู้  เพราะงั้นภาพของเค้าที่ฟ้าและเอฟ มักจะเห็นอยู่เสมอ คือภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เขาเป็นเหมือนตัวแทนความสุขของเราสองคน  คงเพราะสาเหตุนี้มั้งคะ ที่ทำให้เราสามคนสนิทกันมากๆ  เพราะต่างฝ่ายต่างมีในสิ่งที่อีกฝ่ายหนึ่ง นั้นไม่มี  มันก็เลยเหมือนต่างคนต่างเติมเต็มในสิ่งที่ใครอีกคนขาดหายไป” “แต่เมื่อกี้นี้เสียงของกานเขาฟังดูแย่ๆ เศร้าๆ เหมือนเขาอยากจะเล่า อยากจะระบายอะไรบางอย่างออกมา  แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรให้ฟ้าฟัง เขาพูดเพียงแค่ว่าอยากไปนั่งเงียบๆ ที่ทะเลสักวันสองวัน แต่แค่นั้น ฟ้าก็พอจะรู้แล้วละค่ะ  ว่าปัญหาที่เค้าเจอมันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แน่นอน” เสียงเล่านั้นค่อยเบาลงและแหบพร่าลงไปเรื่อยๆ เสียงสะอื้น ที่ดังขึ้นมาท้ายประโยค  ทำเอาหัวใจของคนเป็นแม่สั่นรัวอย่างบอกไม่ถูก =============================== จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 7 เม.ย. 49 16:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงนั้นเงียบหายไปพักใหญ่  จนกระทั่งคนเล่าเองรู้สึกว่าพอจะปรับ อารมณ์ได้บ้างแล้ว  จึงค่อยๆ เล่าเรื่องราวต่างๆ ออกมาอีกครั้ง “ตอนอยู่เชียงใหม่  ทุกครั้งที่ฟ้ามีปัญหา  แม้ว่าบางครั้งจะเป็นแค่ เรื่องเล็กๆ แค่ฟ้าเศร้าๆ เหงาๆ แต่พอฟ้าโทรไปบ่นๆ ให้เค้าฟัง แล้วพูดบ่นๆ ว่าเดี๋ยวจะไปนั่งเล่นที่ Dunkin ห้วยแก้วแก้เหงาคนเดียว ซะหน่อย  เพียงแค่บ่นไปอย่างนั้น  แต่ทุกครั้งก็จะมีเขานี่แหละค่ะ   ที่จะขี่มอร์เตอร์ไซด์ขับอ้อมเมืองมาตั้งไกล  เพื่อจะมานั่งเป็นเพื่อนฟ้า อยู่ทุกครั้งจนกว่าฟ้าจะรู้สึกหายเหงา” “แต่กับครั้งนี้  ทั้งที่กานเค้ากำลังมีปัญหา  ฟ้ากลับไม่สามารถไปนั่งข้างๆ เป็นเพื่อนกับเค้าได้เหมือนเมื่อก่อน  เพียงเพราะว่าเราโตขึ้นกว่าเดิม แล้วเราไม่ได้เป็นเพื่อนที่เป็นเพศเดียวกัน มันทำให้ฟ้ารู้สึกแย่จังเลยค่ะแม่” อ้อมกอดน้อยๆ นั้นกระชับร่างของแม่เธอแน่นขึ้น  ก่อนที่ร่างบางนั้น จะเริ่มสั่นเทา  และเริ่มสะอื้นไห้จนตัวโยน  หยดน้ำใสที่ปริ่มไหลออกมา จากแววตาของลูกสาวทำเอาหัวใจของคนเป็นแม่แทบลอยหลุดหายไปด้วย เพราะไม่บ่อยครั้งเลยที่เธอจะเห็นลูกสาวคนนี้เศร้ามากพอที่จะร้องไห้ ได้มากมายเพียงนี้  แม้ว่าเธอจะพอรับรู้ข้อมูลของชายหนุ่มที่ชื่อกาน ผ่านมาทางเพื่อนคนหนึ่งของเธอเมื่อนานมาแล้วบ้างก็ตามที  หากแต่เธอ เองไม่ได้รับรู้เลยว่า  ชายหนุ่มคนนั้นมีความสำคัญกับความรู้สึก ของปรายฟ้าได้มากมายขนาดนี้ คงเพราะอ้อมกอดที่อบอุ่นของแม่  สักพักร่างที่เคยสะอื้นไห้จนตัวโยน ก็เริ่มคลายความหม่นเศร้าลง  หากแต่อ้อมแขนน้อยๆ ที่กอดรัดอยู่นั้น ก็ไม่ได้คลายความแน่นลงไปแต่อย่างใด   พรรณนภาค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาลูบไล้เรือนผมของลูกสาวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ปาดปรอยผมที่หลุดออกมาปรกหน้าปรกตาลูกสาว  ขึ้นมา ทัดไว้ที่ข้างหู  พรางเอื้อมมือไปเช็ดปรอยน้ำตาที่เริ่มจางหายไปบ้างแล้ว “ถ้าหากว่าเขาคนนั้นมีความสำคัญกับฟ้ามาก  แล้วมันจะทำให้ฟ้า ต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตที่ไม่ได้ไป  แม่ก็คงไม่ขัดนะ” เสียงนั้น ฟังดูอบอุ่นอ่อนโยน  และเต็มไปด้วยความเข้าใจมากกว่าความต้องการ ที่จะตามใจลูกสาวเพียงเพราะหยดน้ำตาที่รินไหลออกมา “แต่มันจะพลอยทำให้คนอื่นมองแม่ไม่ดีไปด้วยนะคะ  ฟ้ากลัว ตรงนี้มากกว่า เพราะ...” เสียงนั้นพูดยังไม่ทันจบก็ถูกอ้อมแขนอุ่น กระชับแน่นเข้ามาแนบตัวเสียก่อน   “โธ่เอ้ย... เด็กโง่...  ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรแบบนั้นหรอกจ๊ะ ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของตัวเองให้มาก  ถามใจตัวเองให้ดี ว่าจริงๆ แล้วฟ้าต้องการทำอะไร   ฟ้าเป็นเด็กดีของแม่มาตั้งนาน เพราะงั้นไม่ว่าใครจะมองยังไง  จะว่าอะไร  ถ้าหากว่าลูกของแม่ ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย  มันก็ไม่มีผลอะไรไม่ใช่เหรอจ๊ะ” “แต่มันจะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอค่ะ  เพียงเพื่อความสบายใจ ของฟ้าเพียงคนเดียว” เสียงนั้นเบาลง  เมื่อได้ย้อนกลับไปคิด ถึงสิ่งที่อาจจะตามมาจากการตัดสินใจของเธอในครั้งนี้มากขึ้นกว่าเดิม “ฟ้าจ๊ะ... คนเราบางครั้งก็ต้องเห็นแก่ตัวบ้าง  ถ้าหากว่ามันไม่ได้ทำ ให้คนอื่นๆ เดือนร้อนจากความเห็นแก่ตัวของเรา  แม่ว่ามันก็คง ไม่เป็นอะไรหรอก” “แม่เองก็เคยเห็นแก่ตัวมาก่อน  ทั้งที่การตัดสินใจครั้งนั้นมันเพียงเพื่อ ความสบายใจของแม่  แต่มันกลับทำร้ายคนที่แม่รักมากที่สุดพร้อมกัน ถึงสองคน  แต่แม่ก็ยังทำ  เพราะงั้นถ้าวันนี้ฟ้าจะทำบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเราสองคนหายกันไงจ๊ะ” อ้อมกอดที่อบอุ่นพร้อมน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยม ไปด้วยความเข้าใจ  ส่งผ่านความรู้สึกห่วงใยที่เธอมีไปถึงลูกสาวได้ อย่างไม่ยากเย็น   “ขอบคุณค่ะแม่... ขอบคุณค่ะ” อ้อมแขนเล็กๆ นั้นถูกกระชับรอยสัมผัส ให้แนบแน่นยิ่งไปกว่าเดิม  ใบหน้าหม่นเศร้าก่อนหน้านั้น  ขณะนี้ กลับมีรอยยิ้มใสบางๆ ฉาบแต้มขึ้นมาแทนที่  แม้ว่าตรงริมขอบตา จะเริ่มมีหยดน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาก็ตามที   “แม่ไว้ใจฟ้านะ ว่าฟ้าจะไม่ทำอะไรไม่ดีให้แม่ผิดหวัง  แต่ฟ้ายืนยัน ให้แม่แน่ใจหน่อยได้ไหม  ว่าแม่ไว้ใจคนที่ฟ้าจะไปด้วยได้” แววตาที่อบอุ่นของคนเป็นแม่  ถูกส่งผ่านไปที่ลูกสาวของเธอ หากแต่ก็ทิ้งท้ายไว้ด้วยคำถาม  เพื่อย้ำความมั่นใจให้มากยิ่งขึ้น แววตาที่เมื่อครู่เริ่มกลับมาสดใส  แต่เมื่อได้ยินคำถามนั้น  แววตาคู่นั้น ก็กลับหม่นเศร้าลงไปอีกครั้ง “สำหรับเค้า  ฟ้าคงไม่มีทางเป็นอะไรไปได้มากเกินกว่าเพื่อนหรอกค่ะ   เพราะงั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามที  เค้าจะไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น กับฟ้าแน่นอนค่ะแม่” เสียงนั้นตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มบางๆ หากแต่แววตาวูบไหวที่หลุดออกมาในช่วงแรกของคำพูดนั้น กลับสื่อให้พรรณนภาเข้าใจในอีกสิ่งหนึ่งที่ลูกสาวของเธอนั้น ไม่ได้เจตนาที่จะสื่อมันออกมา   ซึ่งเมื่อคิดย้อนไป  ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลที่ลูกสาวของเธอตัดสินใจ หันหลังให้เชียงใหม่  เมืองที่ลูกสาวของเธอรักมากที่สุด  แล้วเลือก ที่จะกลับมาเรียนต่อที่กรุงเทพ  หรือเหตุผลที่ลูกสาวของเธอยังคงใจแข็ง ไม่รับใครเข้ามาในหัวใจสักที  ทั้งที่ชายหนุ่มที่ชื่อกฤษต์  ก็ยังมั่นคง สม่ำเสมอกับลูกสาวของเธอมาตั้งแต่ที่ปรายฟ้าเรียนปีหนึ่งจนถึงขณะนี้ ก็เกือบสี่ปีเข้าไปแล้ว  แต่ดูท่าทีของลูกสาวคนนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป แต่อย่างใด  ช่องว่างในความสัมพันธ์ที่ก่อนหน้านั้นเคยมีเป็นอย่างไร   สี่ปีผ่านไปมันก็ยังคงเป็นอย่างนั้นเรื่อยมาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย ที่แท้ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เอง  ... ลูกสาวของแม่... รักแรก... รักซึ้ง... ตรึงตรา... เวลา... มิอาจ... ลบหาย... แม้รัก... ข้างเดียว... เดียวดาย... แต่ใจ... ที่รัก... ไม่ลืม... ใครคนหนึ่ง คนนั้น ในวันหนึ่ง วันนั้น เคยผูกผันกัน ซะมากมาย พอวันที่ห่างเหิน มันก็เริ่มห่างหาย เพียงแค่เพราะเราไม่เจอะกัน ไม่เรียกร้องให้กลับมา หรือว่าผลักใส หรืออะไรทั้งนั้น  เก็บเอาไว้ในส่วนลึก ซ่อนอยู่อย่างนั้น รู้ว่ามันไม่ไปไหน แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนี้ ... ในภาพทรงจำสีจางจาง ... เหมือนว่าจะเลือนหาย คล้ายว่าจะเลือนลาง บางอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนไป... ไม่เรียกร้องให้กลับมา หรือว่าผลักใส หรืออะไรทั้งนั้น  เก็บเอาไว้ในส่วนลึก ซ่อนอยู่อย่างนั้น รู้ว่ามันไม่ไปไหน แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนี้ ... ในภาพทรงจำสีจางจาง ... เหมือนว่าจะเลือนหาย คล้ายว่าจะเลือนลาง บางอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนไป... ... ในความทรงจำสีจาง ๆ ... <= ... จบบทที่ 1 ... => ================================ ปล. ฟังเพลงประกอบนิยายได้จาก Link ด้านล่างครับ เพลง : ความทรงจำสีจาง ศิลปิน : ปาร์มมี่ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=mr-forever&month=04-2006&date=06&group=3&blog=3 แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 49 19:38:37 จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 7 เม.ย. 49 16:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หายหน้าหายตาไปนาน  หลายๆ คนคงลืมนิยายเรื่องนี้ไปแล้ว  แง้ววว... แต่แม่ยกพ่อยกคนไหนยังไม่เคยอ่าน  ก็ตาม link ด้านบนไปอ่านได้เลยครับ  เพลงต่างๆ ที่ใช้ประกอบละครก็อัพเดทเรียบร้อยแล้ว  กดฟังได้อย่างไม่มีปัญหาครับ แต่ถ้าขี้เกียจอ่านย้อนก็ลองอ่านเนื้อหาในส่วนของบทพิเศษไปพลางๆ ก่อนได้ครับ  เพราะเนื้อหาของบทนี้จริงๆ ก็เป็นแค่เหตุการณ์ต่อเนื่องเท่านั้นเอง  ซึ่งรับรองว่าจบบทพิเศษนี้  คนที่เคยอ่านตราบกาลนิรันดร์ บทที่ 1  ปรายฟ้า  ก็คงจะหายค้างคาใจกับบทสุดท้ายของความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกอย่างแน่นอน บทพิเศษจะเปิดตัวละครตัวใหม่ขึ้นมาอีกหนึ่งคนครับ  ก็คือผู้ชายคนที่เคยเป็นความรักครั้งแรกของปรายฟ้านั่นเอง  มาดูกันดีกว่าว่าสองคนนี้ผูกผันกันมาในแง่ไหน  และเพราะสาเหตุอะไรที่ทำให้ปรายฟ้าฝังใจกับเขาได้มากมายนัก หลังจากจบบทพิเศษนี้ก็จะเอา  ตราบกาลนิรันดร์บทที่ 2  มาโพสต่อทันทีครับ  เป็นความรักของตัวเอกอีกคู่หนึ่งในนิยายเรื่องนี้ครับ ย้อนกลับมาที่บทพิเศษนี้อีกครั้ง  หลักๆ จะมีแค่ 12 บทนะครับ  ส่วนบทส่งท้ายขอพิจารณาความเห็นของคนอ่านในบทที่ 12 ก่อนว่าพอใจและอิ่มใจกับตอนจบหรือเปล่า  ถ้ายังอยากอ่านต่อก็คงเอาบทส่งท้าย  บทที่ 13  มาลงต่อให้จบโดยสมบูรณ์  แต่ถ้าอิ่มเอมกับบทสรุปในบทที่ 12 แล้วก็คงไม่เอามาลงครับ  แฮ่... ปล. หลักฐานยืนยันว่าแต่งจบแล้ว  รอโพสเท่าน้านนนนน !!!! จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 7 เม.ย. 49 16:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนมจีนมาเกาะขอบค่ะ หายจากถนนไปนานเชียว ^^ ว่าแต่...ปรายฟ้าน้า ปรายฟ้า ทำใจร้ายกับนายกฤษต์จัง ถ้าไม่เอานายกฤษต์แน่ๆล่ะก็ ส่งมาให้หนมจีนก็ได้นา ^0^ จากคุณ : หนมจีน - [ 7 เม.ย. 49 16:21:49 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอบนี้จะเชื่อใจนายนิรันดร์ได้มั้ยเนี่ย ชื่อตัวก็นิรันดร์ ชื่อนิยายก็นิรันดร์ แถมกว่าจะจบซักตอน ยังยาวนานเกือบนิรันดร์ แต่คราวนี้ว่าจะอ่าน เพราะติดใจตัวละครชื่อ กาน อิอิ จากคุณ : i-scream - [ 7 เม.ย. 49 19:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า...มาตามอ่านค่ะ สัญญาแล้วนะ ไม่ต้องรอเป็นปีแน่นะคะ จะรออ่านต่อไป แต่ถ้ามีดองทำไงดีคะเนี่ย ^^ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 8 เม.ย. 49 17:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หนมจีน อิอิ  หายไปอู้มาคราบ   พอดีช่วงนี้มีแรงบรรดาลใจที่จะเอานิยายเรื่องนี้มาโพสต่อซะที  หลังจากที่ลังเลใจในหลายต่อหลายเรื่องมานาน  ตอนนี้สบายใจแล้วก็เลยเอามาโพสต่อคราบ   ยังไงอย่าหนีหายไปไหนนะ   i-scream ง่ะ  งวดนี้รับรอง 100%  ไม่เชื่อให้ฟ้าผ่าใครบางคนแถวๆ เมกาได้เล้ยยยย   ว่าแต่มาโพสงี้กะขู่คนอ่านคนอื่นหมดอะเด้  -*- ปล. อ่านตัวละครชื่อกาน   แล้วอย่าไปเผลอหมั่นใส้เข้าล่ะ  แฮ่... ไข่หวาน (ทะเลหวาน) งวดนี้ไม่มีดองจ้า  แต่งจบแล้วจริงๆ  ไม่งั้นคงไม่กล้าเสี่ยงตายมาโพส  แฮ่... เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนสองมาโพสต่อแน่ๆ คราบ   อ่านเป็นกำลังใจให้กันไปนานๆ นะ  ^^ จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 9 เม.ย. 49 14:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อย่ามาทำเป็นพูดเล้ย ตอนโน้นก็บอกว่าจบแล้ว กว่าจะลงจนจบยังตั้งนาน หุๆ จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 49 14:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 .^ _ __ _ _ _ __ ^ สาธุ๊ กะเจ๊สก็อตตี้อีกคน ...เปิดหน้าต่างทิ้งไว้ แต่ประตูหัวใจล็อคแน่นหนา... อิอิ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 10 เม.ย. 49 00:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 scottie แฮ่  ตอนนั้นมันมีข้อผิดพลาดนิดหน่อยอ่ะ  อุๆๆ แต่คราวนี้ไม่มีประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่ๆ   เอ่อ่อ่ะนะคะ เครดิตคนเขียนดีจริงๆ  คนอ่านทุกคนจำประวัติความเลทได้แม่นย้ำ รับรองว่าคราวนี้ไม่มีคอยเก้อแน่คราบบบบบบ =================================== ติดตามรับชมตอนแต่ไปได้เลยคราบบบ  วิกเปิดแล้ว เร่เข้ามาได้เลยยยยย !!! @... ปรายฟ้า... ณ ปลายฝัน บทที่ 2 ... @ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4273821/W4273821.html แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 49 13:32:15 จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 10 เม.ย. 49 13:31:46 ]