19-2-49
เมื่อกลับจากศาลีอโศก  ก็มีข่าวออกมาว่า  ลุงจำลองแถลงการต่อสื่อมวลชนว่า  ชาวอโศกในนามกองทัพธรรมร่วมกับพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย  ขอให้ทักษิณลาออก  พ่อท่านและลุงจำลองก็มีนักข่าวทั้งวิทยุ  โทรทัศน์  หนังสือพิมพ์  โทรมาขอสัมภาษณ์กันยุ่งไปหมด

22-2-49
กลางดึก เวลา 01.55 น.  ขณะที่ทุกคนกำลังหลับสบาย  ก็ได้ยินเสียงบึ้งดังสนั่นหวั่นไหว  ทุกคนที่นอนอยู่ห้องเดียวกัน  ลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ  เดินไปส่องตามหน้าต่างว่ามันเกิดอะไรขึ้น  น้องชายที่นอนอยู่ชั้นบน  ตะโกนว่า ไฟสปอร์ตไลท์พระวิหารระเบิดแล้ว  เพราะมองเห็นควันไฟในความมืดลอยขึ้นไปในอากาศ   เมื่อไม่รู้ว่าอะไร  ฉันก็กลับไปนอนต่อ  รุ่งเช้าจึงได้รู้ว่า  สันติอโศกโดนระเบิด   น้องที่รู้จักกันโทรมาหาแต่เช้า  แต่ตอนนั้นยังไม่ตื่นเลยไม่รับสาย  จนน้องชายโทรมา  จึงรับ  แม่ก็เป็นห่วง  เพราะเรานอนที่ทำงานในคืนนั้น  แล้วที่ทำงานก็อยู่ละแวกเดียวกันกับสันติอโศกเลย  

7 โมงเช้าฉันออกไปเดินสำรวจสถานที่เกิดเหตุ  ตำรวจประมาณ 10 นายเดินอยู่เต็มไปหมด  รวมทั้งนักข่าวเพียบ  สถานที่เกิดเหตุอยู่ในที่เปิดเผย  บริเวณหน้าศาลาสุขภาพ  เป็นปูนที่เทรอบต้นไม้ที่ทำเป็นที่นั่ง  ด้านบนปูหินอ่อน   ระเบิดถูกวางอยู่ใต้นั้น  แรงระเบิดทะลุขึ้นมาจนปูนและหินอ่อนแตกกระจายเป็นรูกว้างประมาณเกือบเมตรหนึ่ง  ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ  จะมีก็แต่กระจกของบ้านบริเวณนั้นจะแตกหมดเพราะแรงระเบิด  บริเวณนั้นใช้เป็นที่กลับรถด้วย  เนื่องจากเป็นซอยตัน

มีคนเล่าว่า  มีอาท่านหนึ่งพักที่ศาลาสุขภาพ  นอนติดหน้าต่างพอดี  แรงระเบิดทำให้กระจกแตกกระจายเลยออกไป  โชคดีมาก ๆ นะ

ตอนกำลังดูที่เกิดเหตุอยู่นั้น  มีป้าคนหนึ่งพูดเป็นมุกว่า  เนี่ยเขากลับรถไม่สะดวก  เลยมาระเบิดซะเลย  ฮา….

ตอนเย็นพี่โน่โทรมาถามข่าวจากศรีสะเกษ  ก็เลยบอกไปว่า  ปลอดภัยดี  ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

25-2-49
ตอนบ่ายมีการวางแผนการเดินขบวนไปสนามหลวง  ว่าเราจะเดินจากไหนไปไหน  จะมีกิจกรรมอะไรบ้าง  มีความเห็นให้เดินธรรมญาตรา   ดูน่าตื่นเต้นดีจัง   ตอนค่ำพอนายกทักษิณประกาศยุบสภา  พ่อท่านเรียกประชุมด่วนทันที  นักข่าวพรึ่บเต็มไปหมด  มาจากไหน  รวดเร็วยังกะปรอทเลยแฮะ  นึกว่าไม่ต้องไปกันแล้ว  แต่ก็มีมติให้ไป  ว่าไงว่าตามกัน

ในความรู้สึกของฉันก็คือ  เราไปเพื่ออหิงสา  สันติ  ไปเพื่อบอกให้ทักษิณรู้ว่า  มีคนรู้นะ  ว่าคุณทำผิด  คุณควรลาออก  เราไปเพื่อลดความรุนแรง  ตรงจุดนี้ฉันคิดว่า  มันสำคัญมาก ๆ นะ  ฉันไม่ชอบจริง ๆ ถ้าต้องไปฟังใครด่าใคร  ชอบนักวิชาการพูด  ดูมีเหตุมีผล  ไม่ต้องทำหน้าตาซีเรียส  ชอบจังเลย  แบบว่า  ดูดีอ่ะ  ไม่ได้ใช้อารมณ์

26-2-49
วันนี้บริษัทของเราปิดเวลา  10  โมงเช้า  พวกเราเริ่มทยอยออกเดินทางมุ่งหน้าสู่สนามหลวงเวลา 11 โมงเช้า  มีรถบัส 5 คัน  รถ 6 ล้อ  และรถอื่น ๆ อีก  ฉันวิ่งมาถึงปั๊มแก๊สจุดขึ้นรถ  รถกำลังทยอยกันวิ่งออกไป  ฉันขึ้นไม่ทัน  แต่โชคดีมีรถอีกคันเป็นรถเก็บตก  โทรตามน้องชายเรา  เพราะเขาบอกจะไปด้วยกัน  เกือบตกรถเหมือนกันซะแล้ว  มีนักข่าวขึ้นมาด้วยนะ 1 คน  หน้าตาไม่คุ้น  

มียายคนหนึ่งอายุ 60-70 ปี  บอกว่า  มานี่ไม่บอกทางบ้านเลย  กลัวเขาไม่ให้มา

รู้สึกตื่นเต้นจัง  เรามาถึงสนามหลวงเวลาประมาณเที่ยงเศษ  รถเราต้องวนรถกลับไปที่ถนนราชดำเนิน  เพราะหัวขบวนตั้งต้นที่นั่น  ทันทีที่ลงจากรถ  เสียงเพลงกองทัพธรรมดังกระหึ่ม  ฉันรีบมองหาหัวขบวนทันที  มองเห็นหัวขบวนนำด้วยพ่อท่านพระโพธิรักษ์  ตามด้วยเหล่าสมณะชาวอโศก  คณะญาติธรรม  แถวยาวเชียว  มีการถือธงชาติ  ธงศาสนา  ธงนักเรียนสัมมาสิกขาพุทธสถานต่าง ๆ  และตามด้วยธงสีน้ำเงิน   เห็นขบวนแล้วไม่รู้ทำไมรู้สึกตื้นตันยังไงไม่รู้  เหมือนน้ำตามันรื้นขึ้นมา  พวกเราข้ามถนนแล้วเข้าร่วมเดินขบวนด้วย  

ญาติธรรมคนอื่นหลายคนถอดร้องเท้าเดิน  แต่ฉันไม่เก่งขนาดนั้น  เลยใส่รองเท้าเดิน  ตอนนั้นเที่ยงกว่า ๆ  แต่ฉันมัวแต่ตื่นเต้น  แม้ว่าวันนี้ฉันจะไม่ค่อยสบายตั้งแต่เมื่อวาน  ท้องไม่ปกติ  มีลมอยู่ในท้อง ต้องกินยาหอม เลยยังไม่กล้ากินข้าว  ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว เหมือนมีไข้อ่อน ๆ ปวดหัวหนึบ ๆ ตอนนั่งรถมา  แต่พอมาถึงมันมัวแต่ตื่นเต้น  ลืมหมด   ไม่ปวดหัว  ไม่หิว  ไม่แม้กระทั่งรู้สึกร้อน  อิอิ  แดดไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่นะ

ประชาชนคนที่อยู่รอบ ๆ ที่เราเดินผ่านยืนมองพวกเราอย่างตะลึงงันด้วยความรู้สึกงง  ระคนสงสัย  บางคนยิ้มให้  บางคนก็ด่าว่า  นอนอยู่บ้านดี ๆ ไม่ชอบ  คนถ่ายรูปเยอะมาก ๆ  กล้องอะไรไม่รู้เยอะแยะ  เต็มไปหมด  นักข่าวเยอะมาก  รู้สึกว่า  ถ่ายไปเยอะแยะเนี่ย  จะเอาไปออกหมดเหรอ  เห็นเวลาไปออกอากาศ  ออกนิดเดียวเอง

พอเดินถึงสนามหลวงก็เข้าเต้นท์  มีคนบอกก่อนจะมาว่า เต้นท์ที่เรากางไว้แต่เมื่อคืนมีใครไม่รู้มาฉี่รดไว้  เหม็นไปหมดเลย  เราต้องรีบเอาจุลินทรีย์ไปราด   พอไปถึง  เขาก็แจกพัด   แต่ฉันไม่ได้เอา  เพราะรู้สึกว่า  ไม่ร้อน  ฉันยังทนได้อย่างสบาย  แบบว่า  มันลืมร้อนอะไรประมาณนั้น  อี่ ๆ  นักข่าวรอที่นั่นเพียบอีกตามเคย  พ่อท่านให้พวกเราหันหน้าไปทางวัดพระแก้ว  แล้วนำสวดมนต์ยาวเลย  จากนั้นนักเรียนสัมมาสิกขานำร้องเพลงคนสร้างชาติ  ตามด้วยเพลงกองทัพธรรม  มีคนทั้งหมดประมาณ 2 พันคนได้นะ  ฉันโทรบอกน้องชายให้เอาหมวกมาให้ด้วย  เขาดันเอาหมวกสีแดงแป๊ดมาให้   แล้วใครจะไปกล้าใส่ล่ะ  ไม่เคยใช้อะไรสีแดงนี่นา  ไม่ชอบเด่นอ่ะ  น้องชายบอกว่า  ถ้าหลงกันจะได้มองหาง่าย  อืม…มีเหตุผลแฮะ

ตอนบ่ายโมงกว่า  ฉันกับน้องก็ไปเดินหาอะไรกินกัน    ฉันถามน้องชายว่า  ตอนเห็นขบวบของพวกเรารู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันไหม  น้องชายตอบว่า  รู้สึกเหมือนกัน   ตอนนั้นฉันคิดว่า  เรามีความรู้สึกว่าเป็นชาวอโศกจริง ๆ  มีความรู้สึกร่วมกับสิ่งที่เราร่วมกันทำ  

กล้องทีวีเยอะมาก  มากันหลายช่องเลย  มีนักข่าวมาสัมภาษณ์พ่อท่านกับลุงจำลองเยอะมาก  อยู่ ๆ ก็มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งใส่เสื้อยืดสีเหลืองเดินตรงเข้ามาเพื่อสวัสดีลุงจำลองอย่างสุภาพ  ฉันมองเห็นเขา  เดาว่า  เด็กคนนี้ต้องเป็นเด็กมันธยมที่ออกแถลงข่าวขอให้ทักษิณลาออกแน่ ๆ ที่เขาเรียกกันว่า  ขาสั้น  แล้วก็จริง ๆ ด้วยนะ

ประมาณ 4 โมงเย็น  เต้นท์ของพวกเราก็เริ่มหม่ำอาหารเย็นกัน    เวทีใหญ่เริ่มแล้ว  เครื่องเสียงของพวกเราสู้ไม่ได้ ก่อนหน้านี้สนธิเดินเข้ามากราบพ่อท่านด้วยนะ  ทั้ง ๆ ที่เขาเคยต่อว่าพวกต่อต้านเหล้าเบียร์เข้าตลาดหลักทรัพย์อย่างโน้นอย่างนี้  แหม……..(ละไว้ละกันนะ)  มีนักข่าวทยอยเข้ามาสัมภาษณ์พ่อท่านตลอดทั้งในประเทศนอกประเทศเลย  ถามแต่คำถามเดิม ๆ นั่นแหละ  เช่น  เป็นสมณไม่เป็นกลางหรือ   มาร่วมอย่างนี้ได้หรือ  พ่อท่านตอบว่า  ความเป็นกลางคือ  ต้องเข้าข้างคนดี  ตำหนิคนเลว  เหมือนกรรมการตัดสินฟุตบอล  มีความเป็นกลางคือ  ผิดต้องว่าตามผิด  ถูกต้องว่าตามถูก  พ่อท่านอธิบายจบ  ถามอีกแล้ว  ว่าไม่เป็นกลางหรือ?  เอ….เพิ่งอธิบายไปตะกี๊นี้นะ???  สงสารพ่อท่านจัง  อธิบายไปก็ไม่ฟัง  แถมไม่เห็นเอาไปลงข่าวให้อีกตะหาก  ลุงจำลองก็ให้สัมภาษณ์จนเสียงแหบเสียงแห้งแล้ว

ถ้าเมื่อยก็จะออกไปเดินสำรวจผู้คนว่าตอนนี้มากันเยอะขนาดไหนแล้ว  ไปดูนักข่าวไอทีวีถ่ายทอดสด  ว่าเขาทำกันยังไง  เห็นคนไปมุมดูเต็มไปหมด  นึกว่าไปมุงอะไรกัน  และนักข่าวคนนี้ก็เป็นข่าวในวันรุ่งขึ้น

ในงานจะมีลูกโป่งเป็นรูปปลาหมึกรูปหน้าเหลี่ยมใส่หนวดของทักษิณ  น่ารักดี  เวลามันลอยลม  บางคนทำมันหลุดมือไป  ลอยไปกับสายลม  ดูแล้วตลกดี  น่ารักดีจัง

ประมาณ 20.15 น.  ตอนนี้หลายคนก็หลับไปแล้วครับท่าน   นั่งไปได้ซักพักต้องออกไปเดินสำรวจผู้คนอีกรอบ  แล้วก็กลับมานั่งใหม่  แบบว่า ไปไหนไม่ค่อยได้นาน  เพราะเหม็นบุหรี่มาก ๆ  เฮ้อ…..  ไม่เห็นใจคนอื่นที่เขาไม่สูบกันบ้างเลย   ฉันกำลังจะออกไปสำรวจอีกรอบ  เดิน ๆ ไปแถวรถปั่นไฟ  อยู่ ๆ มองเห็นควันสีขาวโขมกเลย  ลอยขึ้นไปบนฟ้า  เฮ้ย!!  มันเกิดอะไรขึ้นหว่า  รีบชี้ให้น้องชายดู  สักพักเริ่มมีสะเก็ดไฟ  ไฟเริ่มลุก  แล้วรีบถอยไปแอบดูหลังรถ หลังต้นไม้  กะว่า ถ้าระเบิดก็คงจะรอด  อิอิ  เห็นเจ้าหน้าที่รถ  รีบเปิดฝาของรถออก  คนหนึ่งปีนขึ้นไปบนหลังคา  เพื่อปลดสายไฟ เจ้าหน้าที่อีกคนรีบเอาที่ดับเพลิงฉีดทันที  แต่เหมือนกับว่า  เอาไม่อยู่  เจ้าหน้าที่ก็วิ่งเหมือนกัน  

แต่ที่น่าเป็นห่วงคือ  อยู่หลังเต้นท์ของชาวอโศกด้วยสิเนี่ย….  

เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบรุดมาควบคุมสถานการณ์ทันที  รีบกันคนออก  ตำรวจก็ตะโกน  ออกไปก่อนครับ ๆ  เดินไปถึงแผงรั้วที่กั้นไว้  ตำรวจแถวนั้นบอก  ปีนออกไปเลยครับ  แต่เราไม่ได้ปีนตาม  น้องชายเราปีนออกไปแล้ว  แถมพอปีนออกไปแล้ว  ก็ไม่หันมามองเล้ย  ว่าพี่สาวปีนตามหรือเปล่า  แล้วกัน!!  ฉันก็เดินไปออกทางออก   ตอนนี้หลงกับน้องชายแล้วล่ะ  มองหาเขาไม่เห็นแล้ว   แต่ซักพักหนึ่งกำลังจดบันทึกอยู่  น้องชายก็มายืนอยู่ข้าง ๆ  สักพักรถดับเพลิงก็วิ่งเข้ามาดับเพลิง  เหตุการณ์ก็สงบลง

หลังจากนั้นเราก็ขึ้นรถกลับบ้าน  มีรถของมนตรีทราบสปอร์ตมารับกลับ  โหย……นาน ๆ จะได้ขึ้นรถดี ๆ ฟรี….ฮี่ ๆ  กลับบ้านอย่างปลอดภัย  

5-3-49
ตอนเย็นมีนัดรวมพลที่ท้องสนามหลวงอีก   บริษัทเราปิดทำการตั้งแต่เที่ยง   มีรถไปสนามหลวงรอบบ่าย 2  โมง  แต่ฉันคิดว่าจะตามไปสมทบในตอนเย็น  ก็เลยนั่งทำงานต่อก่อน  โทรติดต่อถามพี่ขวัญว่ามีรถไปอีกไหม  โชคดีมากพี่ขวัญหารถให้  มีรถไปอีกตอนบ่าย 4 โมงครึ่ง  

พอไปถึงเราก็ไปเดินสำรวจสถานที่และผู้คนเหมือนเดิม  คนเยอะทีเดียว  ยิ่งค่ำคนก็ยิ่งเยอะ  เดินเข้ามาเรื่อย ๆ  บางคนก็มาคนเดียว  บางคนก็มาเป็นคู่  บางคนก็มาเป็นครอบครัว  บางคนก็อุ้มลูกจูงหลานมา  ดูแล้วไม่น่ากลัวเลย  ตำรวจก็คอยดูแลอยู่รอบ ๆ  เป็นจุด ๆ  ไป   แต่ที่แย่มากก็คือคนที่สูบบุหรี่  แบบว่าสูบจุดเดียวแต่มันแผ่กลิ่นไปรอบบริเวณเลย

ตอน 2 ทุ่ม  คณะงิ้วก็มาเล่น  ทำให้ตื่นตาตื่นใจ   ได้ข่าวมาว่า  วันนี้จะมีการกดดันโดยการเคลื่อนขบวนไปอนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย   กองทัพธรรมไม่ค่อยเห็นด้วยในการเคลื่อนขบวนเท่าไหร่  แถมมีมติให้กองทัพธรรมเดินนำเป็นทัพหน้าด้วย  เกรงว่าจะเกิดเหตุรุนแรงได้  แต่กองทัพธรรมเป็นแค่ 1 ใน 20 องค์กร  จึงต้องฟังมติของคนส่วนใหญ่  พ่อท่านให้คติพวกเราว่า   “ยอมให้เป็น  เย็นเรื่อยไป  ไขความจริงออกมาให้มาก ๆ หมด ๆ”

แต่เนื่องจากแม่ฉันไปด้วย   แม่อยากจะกลับบ้านแล้ว  พวกป้า ๆ ที่ทำงานที่เดียวกันก็จะกลับ  เพราะต้องตื่นมาทำอาหารแต่เช้า   เราก็เดินตาม ๆ กันออกไปขึ้นรถที่หน้าศาลฎีกา   แต่ก็คลาดกันจนได้  หากันไม่เจอ  ทีมเราไปถึงหน้าศาลฎีกาก่อน  มีรถเมล์สาย 60 มาพอดี  พวกเราจึงรีบขึ้น  รถเคลื่อนไป  เห็นทีมที่คลาดกัน  แต่รถไม่จอดรับ  เลยไม่ได้กลับด้วยกัน  กลับมาถึงสันติอโศกประมาณ 3 ทุ่มกว่า  ฉันแยกกับแม่ให้แม่กลับบ้านไปก่อน   ส่วนฉันไปเก็บข้าวของที่บ้านเช่าให้เรียบร้อย   แวะไปดู ASTV  ที่สันติอโศก  เขากำลังเคลื่อนขบวนกันแล้ว  ตื่นเต้นมาก ๆ  เพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่ง  เธอเป็นคนถือพระบรมฉายาลักษณ์เดินนำเป็นหัวขบวนเลย

ตอนแรกฉันไม่เข้าใจว่าทำไมทางพันธมิตรให้กองทัพธรรมเป็นทัพหน้า   ตอนนี้คิดออกแล้วว่า  เพื่อให้เกิดความสงบ  สันติ  อหิงสา  อโหสิ  จริง ๆ  คนเยอะมาก  ดูจากภาพ   แล้วตื่นเต้นที่สุดตอนที่ตำรวจเอารั้วรวดหนามมากั้นที่สะพานมัฆวาน   ฉันคิดในใจ   อีกแล้ว!!   เพราะตอนพฤษภาทมิฬก็แบบนี้  ติดอยู่ที่สะพานนี้แหละ  ไปไม่ได้  กลัวว่าจะเหมือนตอนพฤษภาทมิฬจริง ๆ  เป็นห่วงมาก ๆ  

ลุงจำลองเข้าไปเจรจากับทางตำรวจขอเปิดทาง  ว่าถ้าไม่เปิดทาง  ก็จะอยู่ตรงนี้จนถึงเช้า  ทำให้รถติด  แล้วพวกเราก็จะเดินไปโดยสงบ  ไปถึงทำเนียบแล้วก็จะกลับ  ในที่สุดตำรวจเลยเปิดทางให้ผ่านไปได้   ฉันนั่งลุ้นจนทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี  ไม่เกิดเหตุรุนแรงอะไร  จึงกลับบ้านตอนเที่ยงคืนเศษ

=============  

สวัสดีค่า... ก็รายงานสถานการณ์ช้าไปหน่อย  ถ้าใครไม่เคยไปประท้วงเลย  ก็ลองอ่านดูก็ได้ค่ะ  ข้อความนี้ไม่ต้องการชี้นำแต่ประการใด  เป็นความคิดเห็นส่วนตัวค่ะ

หวังว่า...คงสบายดีกันทุกคนนะคะ   คราวหน้าจะมารายการต่อค่ะ

แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 49 20:00:08

แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 49 19:50:33