หันซ้าย....หันขวา ย่องเข้ามาแปะเรื่อง เหอะๆๆ หายหน้าหายตาไปนาน ยังจำกันได้อยู่ไหมครับ ^^'
ไม่ได้หายไปไหน แค่ไม่ได้โพสต์เรื่องลงเน็ตชั่วคราวระหว่างศึกษาข้อกฎหมายเรื่องลิขสิทธิ์ และทำมาหากินด้านขีดเขียนๆแบบอิสระ หลายเดือนที่ผ่านมาเลยอยู่ในฐานะคนอ่านมากกว่า
ไม่พูดมากล่ะ ขอแปะเรื่องเลยนะครับ คิดถึงทุกๆคนครับ
"บ้านนี้ผีขาย" - ธามาดา
================================
บ้านหลังนี้สวยมากเลยนะ ทำไมคุณคิดจะขายซะล่ะ ชายวัยกลางคนที่ยืนสูบกล้องยาเส้นตรงหน้าผมผมยืนมองบ้านทรงยุโรปหลังนั้นอย่างชื่นชม มันเป็นบ้านไม้สองชั้นขนาดใหญ่ แม้แต่ผมที่เคยอยู่บ้านหลังนี้มากว่ายี่สิบปีก็ยังไม่แน่ใจว่าเคยสำรวจครบทุกซอกมุมของบ้านดีแล้วหรือยัง บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในซอยอันร่มรื่นย่านสาธร เคยเป็นแหล่งพบปะในวงสังคมชั้นสูงสมัยศักดินามาตั้งแต่รุ่นทวด ดังมีหลักฐานเป็นรูปถ่ายขาวดำมากมายแขวนไว้ตามมุมต่างๆของบ้าน เปียโนหลังงามจากอังกฤษที่ห้องนั่งเล่น เครื่องฉายหนังขนาดสิบหกมิลลิเมตรรุ่นที่ดีที่สุดในสมัยนั้น ไหนจะรูปปั้นจากอิตาลีตลอดแนวระเบียง ทั้งหมดล้วนเป็นเครื่องยืนยันอดีตอันรุ่งเรืองของบ้านหลังนี้ได้อย่างดี แต่อดีตก็คืออดีต
หลังจากที่พ่อตายไปเมื่อสองเดือนก่อน ผมก็เป็นทายาทที่รับผิดชอบทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวแต่เพียงผู้เดียว แม่ที่จากไปตั้งแต่ผมยังเด็ก โรคเรื้อรังของพ่อทำให้ไม่สามารถมีลูกคนที่สองได้อีก ญาติๆที่แยกย้ายห่างเหินกันไป ทุกอย่างเป็นเหตุผลว่าทำไมต่อจากนี้ไปจะเหลือแต่ผมคนเดียวเท่านั้นในบ้านใหญ่หลังนี้ ดูๆไปแล้วใครๆก็น่าที่จะอิจฉาผม ทายาทเศรษฐีผู้ดีเก่าในวัยหนุ่มและยังโสด มีบ้านโบราณหลังงามอยู่ในทำเลทองของกรุงเทพฯ แต่เบื้องหลังสิ่งเหล่านี้กลับยังมีความกังวลของผมซ่อนอยู่......นอกจากบ้านหลังนี้แล้วผมยังได้รับหนี้สินจำนวนมหึมาตกทอดมาเป็นมรดกอีกด้วย และมูลค่าหนี้นี้ก็มีมากกว่าราคาของบ้านหลังนี้เสียอีก
พ่อติดการพนันมาตั้งแต่ยังหนุ่ม เจ้าของบ่อนทั้งในและต่างประเทศต่างรู้จักพ่อดีและต้อนรับท่านในฐานะแขกคนสำคัญเสมอมา ลาสเวกัส เกนติ้งไฮแลนด์ มาเก๊า ปอยเปต เตาปูน พ่อเคยขนเงินก้อนใหญ่ไปให้เขามาแล้วทุกที่ แม่เคยคร่ำครวญก่อนที่จะตรอมใจตายว่าเมื่อไหร่กันที่พ่อจะเลิกเข้าบ่อน พ่อตอบอย่างไม่แยแสว่าให้เลิกกับเมียยังง่ายกว่า สิบกว่าปีผ่านมาจนถึงวันนี้ ในที่สุดพ่อก็เลิกเข้าบ่อนตลอดกาล เช้าวันหนึ่งคนใช้ในบ้านที่เตรียมอาหารเช้าคอยท่าอยู่นานรู้สึกผิดสังเกตที่ไม่เห็นพ่อลงมาตามเวลาปกติ รอจนสายมากแล้วจึงขึ้นไปเคาะประตูเรียก แปลกใจเล็กน้อยที่ประตูไม่ได้ล็อก แต่ที่ทำให้ตกใจที่สุดคือร่างของพ่อที่มีเชือกแขวนคอตัวเองกับขื่อบนเพดานห้อง พ่อผูกคอตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา
ผมได้รับโทรศัพท์ตามตัวกลับจากวันหยุดสุดสัปดาห์ที่หัวหินทันที ตำรวจหยิบกระดาษสองแผ่นจากถุงพลาสติกคืนให้เมื่อให้การที่โรงพักเสร็จ ใบหนึ่งคือจดหมายลาตายโดยให้เหตุผลเรื่องหนี้สินในบ่อนการพนัน อีกใบหนึ่งคือเอกสารบันทึกทรัพย์สินทั้งหมดของพ่อ เลขฝั่งหนี้สินทำให้ผมยืนอึ้งไปนาน พ่อไม่เคยบอกมาก่อนเลยว่าการเป็นผีพนันของท่านจะสะสมหนี้สินไว้เป็นมรดกให้กับลูกมากถึงเพียงนี้ หลายคนแนะนำผมให้ขายบ้านหลังนี้แล้วไปหาบ้านหลังเล็กๆอยู่แทน ถึงจะได้เงินมาไม่พอหักล้างหนี้แต่ก็คงพอช่วยคลายปัญหาได้บ้าง ดอกเบี้ยผิดนัดชำระสมัยนี้โหดร้ายอย่างที่รู้กันอยู่ ผมกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ไม่มีทางเลือกอื่นเลยหรือนอกจากต้องขายบ้านหลังนี้ไป....
ชายที่ยืนสูบกล้องยาเส้นเป็นแขกคนที่ห้าแล้วตั้งแต่เขาประกาศว่าจะขายบ้าน แขกรายล่าสุดนี้เป็นนักเขียนแนวสยองขวัญชื่อดังคนหนึ่งของเมืองไทย เขาให้เหตุผลอย่างตรงไปตรงมาว่า ต้องการย้ายบ้านหลังใหม่ให้สมฐานะมากขึ้น และหมายตาบ้านที่ดูโบราณน่ากลัวแบบนี้มานานแล้วเพื่อให้เข้ากับอาชีพของตัวเองที่ต้องการบรรยากาศเป็นอย่างมาก นักเขียนแนวสยองขวัญกับบ้านโบราณเก่าแก่ซับซ้อน......เข้ากันได้อย่างดีเหลือเกิน
คุณวชิระครับ ขออนุญาตเรียนถามตามตรงนะครับ ผมมองหน้านักเขียนใหญ่ พยายามอยู่ในอากัปกิริยาที่สำรวมที่สุด
ได้สิครับ จะถามอะไรเหรอครับ
คุณ....กลัวผีหรือเปล่าครับ
นักเขียนเรื่องสยองขวัญอึ้งไปพักหนึ่ง บ้านหลังนี้มีเหรอครับ
เรียนตามตรงว่าผมก็ไม่แน่ใจครับ อาจจะเป็นอุปาทานก็ได้ แต่คนใช้เก่าแก่หรือแม้แต่ผมเองบางครั้งก็เห็นอะไรประหลาดๆในบ้านหลังนี้บ้าง เช่นเงาคนตรงบันไดวนกลางบ้าน บางทีเดินอยู่ตามทางเดินในตัวบ้านก็แว่วเสียงคนกำลังอยู่ในงานเลี้ยงสังสรรค์ทั้งๆที่มีคนในบ้านแค่พ่อกับผมแล้วก็คนใช้สองคนเท่านั้น แต่ถ้าคุณวชิระไม่ถืออะไรบ้านหลังนี้ก็จัดว่าน่าอยู่ทีเดียวครับ
ชายตรงหน้าผมเบิกตากว้างขึ้นแล้วยืนเงียบไปนาน แม้แต่กล้องยาเส้นก็ไม่ยอมสูบทั้งๆที่ก่อนจะคุยเรื่องนี้กันผมเห็นปากของเขาอยู่ไม่ห่างมันเลย ผมถอนหายใจเบาๆอีกครั้งหนึ่ง
ที่ผมกล้าบอกกับคุณวชิระตามตรงเพราะเห็นว่าคุณเป็นนักเขียนแนวผีสางอยู่แล้วคงรับเรื่องแบบนี้ได้ และบ้านหลังนี้คงจะเป็นแหล่งข้อมูลที่ดีของคุณทีเดียว ผมหวังว่าคุณคงไม่กลัวผีใช่ไหมครับ
ไม่.....ไม่กลัวหรอก ชายวัยกลางคนพยายามซ่อนอาการกระสับกระส่ายไว้ แต่ก็ไม่รอดจากสายตาผมไปได้เลย พักหนึ่งเขาพยายามยืดอกขึ้นแล้วมองไปที่ตัวบ้าน พูดเสียงดังเหมือนจะให้ทุกสิ่งในนั้นได้ยิน ผมเขียนนิยายสยองขวัญมากว่าสามสิบปีแล้ว เรื่องแค่นี้ผม เอ่อ....สบายมาก
งั้นก็ดีแล้วครับ ผมเตรียมสัญญาซื้อขายกับเอกสารการโอนไว้แล้ว เชิญข้างในเถอะครับ
เดี๋ยวสิ คือว่าผม....
กลัวหรือครับ
ไม่กลัว! ไหนสัญญาอยู่ไหน ขอผมอ่านหน่อย
ไม่กี่สัปดาห์หลังจากนั้นผมย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ย่านบางรัก วชิระเป็นผู้ครอบครองบ้านหลังใหญ่นั้นต่อจากตระกูลของผมด้วยเงินมัดจำสองแสนบาท ค่าผ่อนรายเดือนอีกเดือนละสามหมื่นบาท ป่านนี้เขาคงกำลังเพลิดเพลินกับการเขียนนิยายสยองขวัญเรื่องใหม่ในสถานที่ที่เหมาะที่สุด แม้จะเจ็บปวดบ้างกับการที่ต้องย้ายออกจากบ้านที่ผูกพันมาตั้งแต่เด็ก แต่ลางสังหรณ์บางอย่างบอกกับผมว่าไม่นานผมจะได้กลับไป
(มีต่อ)
แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 49 20:31:08
จากคุณ :
ธามาดา 
- [
8 เม.ย. 49 20:26:05
]
บ้านนี้ผีขาย (อ่านได้ทุกเพศทุกวัย....ไม่สยองหรอก....มั๊ง ^^' )
