หลังจากเคยลงเรื่องแรกผ่านมาแล้ว คราวนี้ของลองเรื่องสั้น เรื่องที่สองต่อเลยะครับ รบกวนเวลาในการอ่านด้วย :)

เด็กชาย เจ้าดิค ข้าวอบ

“โห !! อะไรวะทำไมถึงซวยอย่างนี้” เด็กน้อยตะโกนขึ้น

“นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมานอนเซ็งอยู่บ้านนะเนี่ย” เด็กน้อยตะโกนขึ้นอีกครั้ง

   ความจริงตอนนี้เขาสมควรได้ออกไปเล่นสนุกกับเพื่อนๆที่สวนสาธารณะแล้วล่ะ แต่เพราะเจ้าดิคสุนัขตัวแสบดันก่อเรื่องเข้าให้
   เมื่อช่วงเย็นก่อนหน้านี้เด็กน้อยได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆ สมาชิกแก๊งสเตอร์ทั้งหลายแล้ว โดยพาเจ้าดิคไปด้วยตามเคย แต่วันนี้มันไม่รู้นึกสนุกอะไรขึ้นมา ไล่ขุดสวนดอกไม้ที่สวนสาธารณะซะเลอะเทอะไปหมด กว่าจะรู้ตัวอีกทียามในหมู่บ้านก็ลากมาฟ้องแม่เรียบร้อย ถูกแม่เอ็ดไปหลายยกแถมยังถูกหักค่าขนมไปจ่ายค่าสวนดอกไม้อีก ทั้งๆที่ก็บอกแม่ไปแล้วนะว่า
 
   “ผมไม่ได้ทำ เจ้าดิคต่างหากที่ก่อเรื่อง ต้องทำโทษมันสิไม่ใช่ผมนี่”

   “อ้าว!! ทีอย่างนี้จะมาโทษหมามัน ไอ้ตอนขอเลี้ยงไม่เห็นจะพูดอย่างนี้เลย แม่ก็ไม่ค่อยอยากให้เลี้ยงหรอก แล้วเป็นยังไงล่ะ ก่อเรื่องขึ้นอีกจนได้ ป้าเขาก็บอกมาก่อนแล้วว่ามันกำลังโต กำลังซน ต้องคอยระวังมันหน่อย”

   พวกเพื่อนๆก็แสนดีเหลือเกิน แทนที่จะช่วยกันแก้ต่าง เปล่าเลย พลอยชี้นิ้วมาทางเดียวกันหมด ไม่รู้พวกมันเหมือนกันว่าคิดยังไง คงเตี้ยมกันมาดีแหละ

   นี่ยังไม่พอนะ มันยังไล่งับคนขี่จักรยานจนคว่ำไม่เป็นท่าและเมื่อเช้าก็ไปอึใส่หน้าบ้านคนอื่นเขาอีก ไม่รู้วันหนึ่งมันจะก่อเรื่องได้สักกี่เรื่อง ดีนะที่เขาไม่เอาเรื่อง

   หืมม์...แล้วนี่เจ้าตัวการไปไหนอีกละ เดี๋ยวความซวยก็มาถึงอีกหรอก อย่างนี้ต้องทำโทษให้อดอาหารหน่อยจะได้สำนึกซะบ้าง

   โฮ่ง โฮ่ง !!... โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง !!... โฮ่ง โฮ่ง !!... โฮ่ง !!... โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง !!... โฮ่ง โฮ่ง !!

   “เห่าอะไรกันนักกันหนาวะ” ออกไปชะโงกดูที่หน้าต่างมันดันเงียบพอดี แล้วเขาก็เผลอหลับไป...

   กว่าจะตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว แม่เก็บกับข้าวไปหมด เหลือแต่ข้าวอบวางไว้ในตู้เย็นแถมมีรอยไหม้อีกนิดหน่อยด้วย แต่ก็ช่างมันเถอะ ฝืนๆกินเข้าไปอย่างน้อยก็ยังอิ่มท้อง วันนี้ให้เจ้าดิคมันอดซะบ้างเป็นการทำโทษ

   เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นเด็กน้อยพร้อมที่จะออกจากบ้านไปโรงเรียน แต่วันนี้กลับไร้เงาของเจ้าดิคมัน อาหารเช้าก็ไม่ยอมมากิน

   “แม่ครับ เห็นเจ้าดิคบ้างหรือป่าว”

   “ไม่รู้ซิ เมื่อวานแม่กำลังรีดผ้าอยู่ เห็นมันมาเห่าเรียกแม่ให้ไปดูข้าวอบที่ทำค้างไว้ ข้าวเกือบไหม้แน่ะ ดีนะที่ยังกลับมารีดผ้าทัน ไม่งั้นละก็ไหม้ตามข้าวอบไปเรียบร้อย จากนั้นแม่ก็ไม่เห็นมันอีกแล้ว”

   “อืมม์...นี่ยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรือ เดี๋ยวก็สายหรอก อ้าวไปไหนซะแล้วล่ะ”

   เด็กน้อยไม่ต้องรอให้แม่พูดจบประโยคก็ตัดสินใจวิ่งหามันทุกที่ที่คาดว่าจะพบไม่ว่าจะเป็น โรงรถ ห้องครัว ห้องน้ำหรือแม้กระทั่งในตู้เสื้อผ้า แต่ก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจให้แม่ขับรถออกไปตามหา

   พอสตาร์ทรถเท่านั้นล่ะ

   โฮ่ง โฮ่ง !! โฮ่ง โฮ่ง !! ไอ้ดิคมันก็วิ่งโผล่ออกมา

   “แม่ครับ วันนี้ผมขอไปเรียนสายหน่อยนะ”

   วันนั้นเด็กน้อยเลยถูกทำโทษที่ไปโรงเรียนสายพร้อมกับเสื้อนักเรียนที่มีรอยไหม้เล็กๆและการถูกทำโทษในครั้งนี้กับรสชาติของข้าวอบเมื่อวานคงจะอยู่ในความทรงจำของเขาไปอีกนาน

พอไปรอดไหมครับเนี่ย.....