ความคิดเห็นที่ 1 “พิมพ์..”เสียงเรียกจากเบื้องหลังทำให้พิมพ์จันทร์หันมามอง คุณรำเพยเดินเข้ามาหาแล้วจ้องหน้าลูกสาวอย่างเพ่งพิศ “เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” ลูกสาวมองหน้าแม่นิ่งอยู่ครู่หนึ่งคล้ายตัดสินใจ ก่อนจะปฏิเสธเสียงเบา “เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร” แต่เมื่อเห็นแม่ยังมองมาอย่างเพ่งพิศก็รีบฝืนยิ้มให้ “แม่เก็บของเสร็จแล้วหรอคะ แล้วป้ากันย์ล่ะ” “เรียบร้อยแล้วล่ะลูก ป้ากันย์เก็บของเสร็จก็ขอนอนเอาแรงเลย นานๆจะได้มาเที่ยวเมืองไทย แถมจะได้ไปเชียงใหม่อีก ตื่นเต้นใหญ่เชียว”คุณรำเพยพูดยิ้มๆ ป้ากันย์ที่พิมพ์จันทร์เรียกนั้น คือกันยาเพื่อนสนิทของคุณรำเพยที่ไปเปิดโรงเรียนสอนดนตรีที่ออสเตรียหลายปีแล้ว โดยมีหุ้นส่วนร่วมกับโซฟี เพื่อนชาวออสเตรียที่เป็นเพื่อนเรียนดนตรีมาด้วยกันตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย กิจการกำลังไปได้ดีจนไม่มีเวลาพักผ่อน ช่วงนี้บินกลับมาเยี่ยมบ้าน ก็เลยถือโอกาสมาหาเพื่อนรัก คุณรำเพยจึงชวนไปเที่ยวเชียงใหม่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของรุจน์ด้วยกัน “เรื่องเก็บเสื้อผ้าไม่มีอะไรมาก มีก็แต่ของฝากคุณพ่อคุณแม่รุจน์เขา เขาฝากของมาให้เราบ่อยๆ เราก็ต้องตอบแทนเขาบ้าง ว่าแต่ ”หยุดพูดแล้วมองหน้าลูกสาว “นี่พิมพ์ชวนปีย์แล้วใช่ไหม” พิมพ์จันทร์ชะงัก มองหน้าแม่แล้วหลบสายตา ก่อนจะบอกเสียงเบา “เอ่อ พี่ปีย์เขาเรียนหนักค่ะ คงไม่ว่าง” “งั้นหรอ น่าเสียดายนะ แต่ปีย์คงเรียนหนักจริงๆ แหละ พักนี้ไม่ได้มาบ้านเราเลย ไม่รู้ยังเล่นเพลงบุพเพสันนิวาสได้หรือเปล่า” “คงลืมไปหมดแล้วมั้งคะ” พิมพ์จันทร์รำพึงขึ้นมาเบาๆ ทำเอาแม่หันมามอง จึงรีบกลบเกลื่อน “แม่คะ เรื่องป้ากันย์น่ะ พิมพ์คิดว่า พิมพ์อาจจะไปค่ะ” “ว่าไงนะลูก พิมพ์คิดดีแล้วหรอ”คุณรำเพยอุทานอย่างตกใจเล็กน้อย กันยาเคยขอกับคุณรำเพยเอาไว้หลายครั้งว่า อยากจะขอตัวหลานสาวไปอยู่ด้วยที่ออสเตรีย เพราะกันยาไม่มีครอบครัวและรู้ว่าพิมพ์จันทร์มีความสามารถในการเล่นดนตรี จึงอยากจะส่งเสริมหลานสาวให้เต็มที่ คุณรำเพยเองก็แบ่งรับแบ่งสู้ว่าต้องรอถามลูกสาวก่อน จนเมื่อกันยามาเมืองไทยครั้งนี้ ได้เห็นฝีมือการเล่นดนตรีของพิมพ์จันทร์ดนตรีก็เกิดชอบใจจริงๆจังๆ จึงเอ่ยปากอีกครั้งหนึ่ง ครั้งแรกที่ได้ยินพิมพ์จันทร์ก็คิดปฏิเสธอยู่ในใจแล้ว เพียงแต่ไม่ได้บอกกันยาไปตั้งแต่แรก เพราะเกรงใจป้า เพียงแต่บอกว่าขอคิดดูก่อน จนกระทั่งวันนี้ วันที่พิมพ์จันทร์ต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง แม้ว่า มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใจต้องการก็ตาม แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 49 01:20:35 จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 01:17:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เดี๋ยวนะ ลูก เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ แม่อยากให้พิมพ์คิดให้ดีๆ อย่าเพิ่งรีบร้อนตัดสินใจ” แม่พูดเสียงเบา “เอาอย่างนี้นะ เอาไว้กลับจากไปเที่ยวก่อน ค่อยตอบป้าเขา แม่เองน่ะก็แล้วแต่พิมพ์ ถ้าพิมพ์อยากไปเรียนดนตรีที่โน่น แม่ก็ไม่ว่า ที่โน่นน่ะ  เป็นเมืองหลวงแห่งดนตรีที่แท้จริง พิมพ์ไปแล้วคงจะมีความสุขมาก แต่นั่นต้องหมายความว่า ลูกอยากไปจริงๆนะ” “แม่ไม่ว่าถ้าพิมพ์จะไปหรอคะ แม่จะอยู่ได้ไหม”พิมพ์จันทร์กอดแม่ไว้ “โธ่ ทำไมแม่จะอยู่ไม่ได้ แพงก็อยู่ทั้งคน ไหนจะรุจน์อีก ถ้าพิมพ์อยากไป ถ้าพิมพ์มีความสุข แม่ก็ยินดีนะลูก เพียงแต่ตอนนี้ แม่ขอให้พิมพ์คิดดีๆ ก่อน” แม่ว่าพลางกอดตอบลูกสาวแน่น รู้สึกถึงความผิดปกติของลูก แต่เมื่อลูกไม่อยากจะเล่าตอนนี้ แม่ก็ปล่อยไปก่อน   “มีอะไรอยู่ในใจ บอกแม่นะ”พูดด้วยเสียงอ่อนโยนแล้วจับไหล่ลูกสาวไว้ทั้งสองข้าง “ตอนนี้ยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากบอกเมื่อไหร่ แม่ก็พร้อมจะรับฟังนะลูก” ลูกสาวมองหน้าแม่แล้วยิ้มให้ พยักหน้ารับแล้วกอดแม่อีกครั้งด้วยความรัก ระหว่างที่อยู่เชียงใหม่ พิมพ์พยายามจะไม่คิดเรื่องของปีย์ เพราะต้องการจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผู้หญิงคนนั้น  “เราจะต้องไม่ยุ่งกับพี่ปีย์อีก ” พิมพ์จันทร์คงไม่รู้ว่า ระหว่างนั้นปีย์ได้เพียรพยายามโทรไปหาที่บ้าน แต่ก็ไม่มีใครรับสายและเมื่อเขามาที่บ้าน เขาก็ไม่พบใครอยู่ที่บ้านเช่นกัน จนเมื่อกลับมาจากเชียงใหม่แล้ว ป้ากันยาเองก็กำลังจะกลับออสเตรีย และครั้งนี้ก็ถึงคราวที่พิมพ์จันทร์จะต้องตัดสินใจเสียทีว่า จะทำอย่างไรต่อไปดี ขณะที่กำลังสองจิตสองใจอยู่นั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พิมพ์รีบเดินไปที่โทรศัพท์ทันที ด้วยความหวังอะไรบางอย่างในใจ หรือว่าพี่ปีย์จะโทรมา เราจะรับดีไหม ทั้งๆที่เราตั้งใจแล้วนี่นาว่าจะไม่รับโทรศัพท์เขา ทำไมไม่ทำตามนั้นล่ะ.. เสียงเตือนในสมองนั้นเกือบจะทำให้พิมพ์จันทร์ละความตั้งใจนั้น แต่แล้วเสียงเตือนจากหัวใจก็ดังขึ้น..เรากำลังจะจากไปไกลแล้ว เราจะไม่ได้พบ พูดคุยกับพี่ปีย์อีกต่อไปแล้ว แค่เอ่ยคำลากันสักหน่อย ก็คงไม่เป็นไร คิดได้ดังนั้น พิมพ์จันทร์ก็รับสายทันที “พี่ปีย์หรอคะ” เสียงปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงผู้หญิงคนเดิม คราวนี้ไม่มีวี่แววความกราดเกรี้ยว เสียงนั้นเรียบเฉย จนคนฟังเองรู้สึกว่า มันเย็นเยียบชอบกล “นี่เธอยังรอโทรศัพท์ของพี่ปีย์อยู่อีกหรอ” “คือ ชั้นมีเรื่องจะพูดกับพี่ปีย์” พิมพ์จันทร์รีบพูดทันที พลางบอกตัวเองว่า เราแค่เพียงต้องการลาเขาเท่านั้น “เธอยังมีเรื่องอะไรที่ต้องพูดกับพี่ปีย์อีกหรอ ตอนนี้พี่ปีย์พาชั้นมาอิตาลี เรากำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน สามคน พ่อ แม่ ลูก พอชั้นคลอดลูกแล้วพี่ปีย์เขาคงจะมาลาออกจากมหาวิทยาลัยที่นี่ แล้วไปเรียนที่โน่นเลย ชั้นเอง คลอดลูกแล้วก็คงจะลงเรียนที่โน่นเหมือนกัน” เสียงปลายสายเล่ายาวเหยียด ราวกับจะอวดความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างตัวเธอเองกับพี่ปีย์ “อิตาลีหรอ คุณกับพี่ปีย์น่ะหรอ อยู่อิตาลี” พิมพ์จันทร์อุทาน ในใจยังไม่อยากเชื่อ “ใช่ นี่เธอคงไม่เชื่อล่ะสิ เธอไม่เชื่อเรื่องที่ชั้นเล่ามาทั้งหมดใช่ไหม งั้นเดี๋ยวชั้นจะให้เธอคุยกับพี่ปีย์ แล้วเธอก็จะได้รู้ว่า ชั้นไม่ได้โกหก ชั้นกับพี่ปีย์อยู่ที่อิตาลีจริงๆ เธอจะถามเขาเรื่องชั้นก็ได้นะ แต่เขาไม่บอกหรอก เพราะเขารักชั้นมาก ไม่อยากจะพูดอะไรให้กระทบเทือนใจ” “งั้น ชั้นขอพูดกับพี่ปีย์หน่อย” พิมพ์จันทร์เอ่ยออกมาเสียงเบา พยายามคิดในแง่ดีว่า เดี๋ยวเราจะได้ฟังความจริงจากปากพี่ปีย์แล้ว “ได้สิ แต่เธออย่าลืมนะว่าเธอสัญญาแล้ว ว่าเธอจะไม่มายุ่งกับพี่ปีย์อีก และถ้าเรื่องที่ชั้นพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริง พี่ปีย์บอกว่าอยู่ที่อิตาลีจริงๆ เธอก็ต้องรักษาสัญญา บอกเลิกกับเขาซะ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับเขาอีก ชั้นโทรมาก็อยากจะให้เธอฟังความจริงอย่างที่เธอต้องการไง และชั้นขอร้องละนะ เห็นแก่ลูกชั้นที่กำลังจะเกิดมาเถอะ อย่าทำให้พี่ปีย์ต้องมาพะวงกับเธออีกเลย ได่ไหม” “ชั้นไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ชั้นไม่มีอะไรกับพี่ปีย์” “งั้นก็ดี งั้นก็พูดกับพี่ปีย์ให้รู้เรื่อง ให้มันจบๆ ไปเลย เขาจะได้ตัดใจจากเธอสักที” แล้วปลายสายก็เงียบไปพักหนึ่ง พิมพ์จันทร์รอคอยด้วยใจเต้นแรง ไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย มันทั้งมีความหวังระคนความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก เรากลัวความจริง ความจริงที่อาจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจะฟัง แต่มันก็เป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 49 22:11:17 จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 01:26:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สักพักเสียงปลายสายที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น พิมพ์จันทร์ชะงักอึ้งไปเมื่อได้ยินเสียงของปีย์..พี่ปีย์อยู่อิตาลีจริงๆ ไปทำอะไรก็ไม่บอก พี่ปีย์ไม่บอกเราเรื่องผู้หญิงคนนั้น ทั้งหมดที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเป็นเรื่องจริงเมื่อได้ฟังจากปากของพี่ปีย์ ถึงเวลาแล้วที่เราต้องทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง “เราเลิกกันนะคะ พี่ปีย์ เราอย่าเจอกันอีกเลย ” ประโยคที่พูดออกไปนั้นมันช่างบาดลึกเข้าไปในหัวใจของพิมพ์จันทร์ มันอาจจะทำให้คนฟังปวดร้าว แต่คนพูดนี่สิ ปวดร้าวแสนสาหัสยิ่งกว่า เพราะในใจนั้นไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้เลย แต่พิมพ์ไม่มีทางเลือกอะไรเลย พิมพ์จันทร์วางหูโทรศัพท์ลงแล้วยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างอดทนไม่ไหวอีกต่อไป ทำไมพี่ปีย์ทำอย่างนี้ ทำไมทำกับพิมพ์อย่างนี้ พิมพ์อุตส่าห์รอที่จะพูดกับพี่ปีย์ อยากฟังความจริงจากปากของพี่ แล้วพิมพ์ก็ได้ความจริงนั้นจริงๆ พิมพ์ได้รู้ความจริงว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่มีค่าอะไรเลย ความรักความผูกพันธ์ที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่มีความหมายอะไรกับพี่ปีย์เลย พิมพ์มันก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่มีความหมายอะไรเลยสำหรับพี่ เทียบกันไม่ได้เลยกับผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่รัก ปกป้องเขาและกำลังจะมีลูกกับเขา พิมพ์คิดผิดไปเอง พิมพ์ผิดเอง แล้วพลันก็มีอ้อมกอดหนึ่ง เข้ามากอดพิมพ์จันทร์เอาไว้ เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแววตาแห่งความเมตตาปราณีของแม่กำลังจับจ้องมองอยู่ด้วยความเป็นห่วง “พิมพ์เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม” แม่ถามเสียงเบา “แม่ พิมพ์จะไปอยู่กับป้ากันย์นะคะ ให้พิมพ์ไปนะคะ”พิมพ์จันทร์บอกแม่เสียงเครือ สะอึกสะอื้นกับบ่าของแม่ “ทำไมล่ะลูก พิมพ์อยากไปจริงๆ หรอจ๊ะ ตัดสินใจได้แล้วหรอ” แม่ลูบหลังลูกสาวคนเล็กเบาๆ “ค่ะ พิมพ์ตัดสินใจแล้ว พิมพ์จะไปเรียนดนตรีที่ออสเตรีย พิมพ์อยากไป” “พิมพ์อยากไป หรือว่าอยากจะหนีใครหรือเปล่า”แม่จับตัวลูกสาว แล้วมองหน้าลูกนิ่งๆ “ไม่รู้ค่ะแม่”พิมพ์จันทร์ส่ายหน้า “แต่พิมพ์ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยาก ” “พิมพ์มีเรื่องอะไร ไหนบอกแม่ได้ไหม เรื่อง พี่ปีย์หรือเปล่า” ลูกสาวมองหน้าแม่ แล้วพยักหน้า คุณรำเพยจึงยิ้มให้อย่างปลอบโยน “พิมพ์รู้จักพี่ปีย์เขามากี่ปีแล้ว ตั้งแต่พิมพ์ยังอยู่ ม.ต้น พี่ปีย์เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับพิมพ์ใช่หรือเปล่า” พิมพ์จันทร์พยักหน้า แม่จึงว่าต่อ “แล้วต่อมา มันก็เกิดความผูกพันธ์ เกิดความรู้สึกดีๆ ให้กัน ไม่รู้ว่าความรักความผูกพันธ์นั้น มันเริ่มต้นขึ้นมาเมื่อไหร่ แต่มันก็แน่ชัดขึ้นเรื่อยๆ จนมันอาจจะกลายเป็นความรัก มันอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ เพราะตอนนี้เรายังเป็นวัยรุ่น อารมณ์เราก็ยังแปรปรวน บางทีเราก็ยังไม่รู้ ว่าจริงๆ แล้วเราต้องการอะไร เรารักกันแบบไหน แต่ที่แน่ๆ ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันมันไม่หายไป เราควรจะเก็บมันเอาไว้นะลูก” “แต่บางทีมันอาจจะไม่มีค่าอะไรแล้วนะคะ”ลูกสาวแย้งเบาๆ “แม่บอกแล้วไงว่าอย่าไปคิดไปเอง แม่ก็ไม่รู้ว่าลูกมีเรื่องอะไรกับปีย์ แต่แม่ไม่อยากให้ลูกลืมความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน” ลูกสาวคิดตามแม่พูดแล้วน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง แม่เห็นก็ลูบหลังเบาๆ “แม่ถามลูกอีกครั้ง พิมพ์ยังอยากไปเรียนที่ออสเตรียอีกหรือเปล่า” พิมพ์จันทร์นิ่งคิด ที่แม่พูดมาเรื่องความรู้สึกดีๆ สำหรับเรามันยังคงอยู่ แต่สำหรับพี่ปีย์ มันคงไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาอีกแล้ว “พิมพ์ขอโทษนะคะแม่ พิมพ์จะไปค่ะ พิมพ์ตัดสินใจแล้ว” “ไม่ต้องขอโทษลูก ไม่ต้องขอโทษ” แม่ยิ้มให้อย่างปลอบโยน “พิมพ์ไม่ได้ทำผิดอะไร เพราะมันเป็นการตัดสินใจของพิมพ์” แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 49 22:13:55 จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 01:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อกลับไปคิดถึงอดีต ความทรงจำเก่าๆ ก็ทำให้พิมพ์จันทร์ต้องก้มหน้านิ่งอยู่ข้างเตียงของแม่ ที่ผ่านมา เราตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม เฝ้าวนเวียนถามตัวเองอยู่แบบนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ แล้วสัมผัสอันนุ่มนวลของมือที่เอื้อมมากุมมือพิมพ์จันทร์ไว้เบาๆ ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมา เพื่อจะพบกับแววตาแห่งความรักและรอยยิ้มอันอบอุ่นของแม่ที่กำลังนอนมองอยู่ พิมพ์จันทร์ยิ้มให้ แล้วทักแม่ด้วยเสียงที่ปรับให้ร่าเริง “แม่ตื่นแล้วหรอคะ แม่หลับนานจัง” "พิมพ์เป็นอะไรน่ะลูก” แม่ไม่ตอบคำถาม แต่ถามลูกสาวเบาๆ พิมพ์จันทร์ได้ฟังน้ำเสียงที่แฝงความเอื้ออาทรนั้นแล้วพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้า “สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ยังไงก็กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้วนะลูก” พิมพ์จันทร์ชะงัก มองหน้าแม่ “แม่รู้หรอคะ ว่าพิมพ์กำลังคิดเรื่องอะไร” “คงไม่มีเรื่องอะไรที่ติดค้างในใจพิมพ์เท่ากับเรื่องนั้นหรอก ใช่ไหม” “เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของพิมพ์ เป็นเพราะพิมพ์เอาแต่ใจตัวเองแท้ๆ พิมพ์ไม่คิดถึงแม่เลย แม่ถึงต้องโดดเดี่ยวแบบนี้”   แม่ส่ายหน้า “ตอนนั้นพิมพ์ยังเด็ก อาจจะยังไม่ได้คิดอะไรให้รอบคอบ แต่มันก็เป็นการตัดสินใจของพิมพ์เอง มันไม่ใช่ความผิดของพิมพ์หรอก และแม่ก็ไม่ได้โดดเดี่ยวนะจ๊ะ แม่ยังมีแพง ยังมีรุจน์ ถึงแม้ว่าตอนนี้สองคนนั้นจะไม่อยู่กับแม่แล้วก็ตาม แต่แม่ก็ยังมีผิง” “ค่ะ แต่พิมพ์ก็ไม่อยากปล่อยให้แม่กับผิงต้องอยู่กันอย่างโดดเดี่ยวอีกแล้ว” “แล้วพิมพ์จะทำยังไงกับบ้านแล้วก็โรงเรียนสอนดนตรีที่ป้ากันย์ยกให้ล่ะลูก” คุณรำเพยเอ่ยออกมาเสียงเบา หน้าเศร้าลงเมื่อนึกถึงกันยา เพื่อนรักที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตอย่างกระทันหัน แต่ถึงกระนั้น ป้ากันย์ของพิมพ์ก็จัดการทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินอันได้แก่บ้านและหุ้นส่วนโรงเรียนสอนดนตรีที่ออสเตรียให้หลานรักแต่เพียงผู้เดียว โดยพินัยกรรมนั้นทำเอาไว้ตั้งแต่เมื่อครั้งที่รับพิมพ์จันทร์ไปอยู่ด้วยใหม่ๆ โดยที่ไม่มีใครรู้มาก่อน “พิมพ์ก็ยังไม่รู้เลยค่ะ ความจริงก็อยากจะพาพิงกลับมาหาแม่ตั้งนานแล้ว แต่ก็ห่วงบ้านกับโรงเรียนของป้ากันย์ พิมพ์ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี” “อืม เรื่องนี้ต้องค่อยๆ คิด พิงเองก็เรียนอยู่ที่โน่นด้วย คงต้องถามพิงอีกคนนะ” พิมพ์จันทร์พยักหน้า เมื่อคิดไปถึงสุดที่รักของทุกคน สีหน้าก็แช่มชื่นขึ้น “ค่ะ เดี๋ยวพิมพ์จะถามนายตัวดีก่อน แต่พิมพ์ก็พอจะเดาออกอยู่ ว่าจะตอบยังไง ตอนไปเที่ยวอิตาลีก็รบเร้าถามพิมพ์ว่าทำไมไม่ไปเที่ยวเมืองไทยซะเลย พอดีติดธุระเรื่องนักเรียนที่โรงเรียนน่ะค่ะ ก็เลยไปเที่ยวที่ใกล้ๆ แค่อิตาลี” “อ้าว แล้วมาอย่างนี้ โรงเรียนจะมีปัญหาหรือเปล่า” แม่ถามอย่างเป็นห่วง “คงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ โซฟีคงดูแลได้ บางทีนะคะ บางทีโซฟีอาจเต็มใจดูแลทั้งหมด” ประโยคหลังพิมพ์จันทร์รำพึงกับตัวเอง แล้วหันมายิ้มให้แม่อย่างสดชื่นขึ้นบ้าง จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 01:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮือๆ ฟ้ากลั่นแกล้ง คอมเสียอีกแล้วววว กว่าจะซ่อมเสร็จปาไปตั้ง 2-3 วัน อะไรมันจะอุปสรรคเยอะอย่างนี้ ฮึ ขออภัยทุกท่านด้วยนะจ๊ะ จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 01:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยังไม่หลุดจากโหมดเศร้าเลย น้าพิมพ์น่าสงสาร คุณยายก็น่าสงสาร จากคุณ : MikaRin - [ 10 เม.ย. 49 09:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อ.... ปิยานี่ ยิ่งอ่านยิ่งน่าตีจริงๆ จากคุณ : หนมจีน - [ 10 เม.ย. 49 12:56:37 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วมีตรงที่สดุด คือเรื่องโทรศัพท์ เข้าใจว่าพิมพ์ใฃ้มือถือ แต่ปีย์ละใช้อะไร ถ้าใช้มือถือ ทำไมเวลาพิมพ์โทรหาทุกทีแล้วบอกว่าปิยารับทุกที มือถือทำไมถึงได้ไปอยู่ที่ปียา ทำไมปีย์ไม่พกมือถือไว้กะตัว ไว้กะน้องสาวทำไม อันนี้ผิดวิสัยคนทั่วไป  แต่ถ้าไม่ใช่มือถือเป็นโทรศัพท์บ้าน ก็เป็นได้ที่ปียาจะเป็นคนรับ เพราะเวลาพิมพ์โทรไปอาจเป็นจังหวะที่ปีย์ไม่อยู่ ถ้าอย่างงั้น ตอนที่ปีย์และปียาอยู่อิตาลี ถ้าปีย์ไม่ใช้มือถือโทร แล้วพิมพ์รู้ได้ไงว่าเบอร์นั้นเป็นของปีย์ และอีกอย่างที่ปียาบอกปีย์ว่าพิมพ์เป็นฝ่ายโทรมา ถ้าไม่ใช่มือถึอ แล้วพิมพ์จะไปรู้เบอร์โทรศัพท์บ้านที่อิตาลีได้ไง ที่จะอธิบายได้ทั้งหมด ปีย์ต้องใช้มือถืออย่างเดียว แต่ข้องใจว่ามือถือของปีย์ไหงไปอยู่ที่ปียาประจำ ทำให้เวลาพิมพ์โทรมาถึงเป็นปียารับทุกที อันนี้มันดูแปลกๆผิดวิสัยของคนใช้มือถือทั่วไป จากคุณ : ลูนาติก - [ 10 เม.ย. 49 15:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหะๆ คือ ขออรรถาธิบายสักนิด เรื่องมือถือของลุงปีย์ คือว่า เอามาจากคนเขียนน่ะค่ะ อยู่บ้านชอบวางมือถือทิ้งไว้เรี่ยราด เวลามีโทรศัพท์มาก็ต้องเป็นคนอื่นรับให้ทุกที แล้วลุงปีย์แกเป็นพวกเด็กศิลป์หน่อย เลยวางของไม่ค่อยเป็นระเบียบ (เหมือนคนเขียน แหะ) และยุ่งๆเรื่องปิยากับเรื่องดร็อบเรียนด้วย เลยไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ ปิยาเลยแอบยึดไว้น่ะค่ะ สรุปแล้วคือ ที่พิมพ์โทรไปน่ะ เป็นมือถือของลุงปีย์จริงๆค่ะ แต่ลุงปีย์ไม่ได้เป็นคนรับเท่านั้นเอง ก็ต้องโทษพิมพ์นั่นแหละ ทีเวลาลุงปีย์โทรไปตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมรับ แต่พอปิยาโทรไป ดันรับซะได้ เฮ้อ - -" อายจังเรื่องวางโทรศัพท์ทิ้งเรี่ยราด (แต่เพื่อนเราก็เป็น คนใกล้ตัวก็เป็น เลยนึกว่าคนทั่วไปจะเป็นด้วย แฮะ) จากคุณ : ชมเช้า - [ 10 เม.ย. 49 17:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยิ่งอ่านยิ่งเคืองปิยาทำไมทำงี้อ่ะๆสงสารพิมพ์กะปีย์มากๆ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 10 เม.ย. 49 19:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลุงปีย์เป็นสุภาพบุรุษมากๆ ไหงคุณปิยาถึงไกลห่างขนาดนั้นหนอ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 11 เม.ย. 49 10:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สงสัยจุดเดียวกันค่ะคือเรื่องโทรศัพท์ รู้ได้ไงว่าใครโทรมา ต้องถามย้อนไปนิดนึงว่าอยากให้เหตุการณ์นี้เกิดเมื่อไหร่ มือถือนี่ มีใช้มาไม่น่าจะนานเท่าเหตุการณ์ในอดีตนะ จากคุณ : scottie - [ 11 เม.ย. 49 11:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ปิยานี่นิสัยไม่ดีเลย จากคุณ : อันปังแนน - [ 11 เม.ย. 49 11:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ 12 เม.ย. 49 02:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะ คุณscottie ที่ทักท้วงเรื่องโทรศัพท์มา เห็นจริงตามนั้นค่ะ ต้องขอโทษด้วย พลาดไปต้องขอแก้ไขเล็กน้อยนะคะ ถ้าเป็นโทรศัพท์บ้านก็จะสมเหตุสมผล เพราะใครก็สามารถรับได้ ปิยาเลยนั่งเฝ้าโทรศัพท์ได้ทั้งวัน สองครั้งแรกที่พิมพ์โทรไปน่ะปิยารับ และครั้งที่สามปิยาโทรมาจากอิตาลีค่ะ จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 เม.ย. 49 22:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาต่อค่ะ ตอนที่ 24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4281146/W4281146.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 เม.ย. 49 22:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยังอยู่ในโหมดหมั่นไส้ปิยาอยู่ คนอาไร้ ผ่านมานานไม่สำนึก แถมยังคอยทำให้คนรอบตัวเสียใจ สงสารปั๊บโป้ด้วย จากคุณ : Nusantara - [ วันเถลิงศก (15) 20:52:12 ]