กาลครั้งนั้น
มีเจ้าขอนไม้ท่อนหนึ่ง
ลอยคว้างอยู่กลางทะเลกว้าง
มันลอยขึ้นลง คืนแล้วคืนเล่า วันแล้ววันเล่า อยู่เดียวดาย
วัฏจักรของหมู่ดาวเวียนวน
นานเท่าใด แม้แต่มันยังลืมเลือน
ความหวังเดียวของเจ้าขอนไม้คือฝั่ง
ที่ที่เป็นแหล่งกำเนิดของมันครั้งเป็นต้นไม้
มันเกิดจากดิน หวังคืนกลับดิน
แม้จะไม่ใช่สภาพลำต้นผลิดอกได้ ผลัดใบได้เหมือนก่อน
เจ้าขอนไม้ก็ยังยินดี
มันแหงนมองท้องฟ้า
รู้สึกอิจฉาดวงดาวทั้งหมื่นแสนผู้มิเคยเดียวดาย
ขณะที่รอบข้างเจ้าขอนไม้ มีแค่มันอยู่สิ่งเดียว
รู้สึกอิจฉาดวงอาทิตย์ ว่าแม้จะโดดเดี่ยวเพียงใด
ดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงจ้า ให้ใคร ๆ มองเห็นทาง
ขณะที่มันเดียวดายแลหาไม่เห็นใคร ไม่เห็นทาง
อิจฉาดวงจันทร์ที่บางคืนหันข้าง บางทีหันหน้าแต่ก็ยังลอยอยู่บนฟ้าไม่จากไปไหน
ขณะที่มันเป็นแค่ขอนไม้ ไม่ว่าจะหันไปไหนก็มีแต่สิ่งที่จากมันไป
จนกระทั่ง วันหนึ่ง
เจ้าขอนไม้ลืมตาตื่นมา มันสังเกตว่าห่างไปไม่ไกล
มีผืนดินกว้างใหญ่ขนาบกับผืนท้องทะเล
มันดีใจ... และเสียใจ
ใครเล่าจะพามันไปที่นั่นได้...
โชคดีที่... มีสิ่งหนึ่งกำลังเคลื่อนมามา
สิ่งนั้นเอ่ยขึ้นว่า
ท่านจะไปแห่งหนใด
เจ้าขอนไม้หันมองรอบกาย
ก็พบกับลูกคลื่นขนาดย่อมจ้องมองมา
เจ้าขอนไม้จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
มีเกลียวคลื่นตั้งมากมายก่อนหน้า
เหตุใดจึงมีแต่เจ้าที่หยุดคุยกับข้า
เจ้าคลื่นน้อยยิ้มพลางตอบ
ข้าเพิ่งเกิด ยังไม่ค่อยรู้อะไรนัก
รู้อยู่อย่างเดียวว่า ข้าต้องออกเดินทาง
ข้ามีหน้าที่เพียงเคลื่อนตามคลื่นระลอกก่อนหน้า
แต่แม้จะไร้ตัวตน แต่ข้าก็มีจุดหมายอยู่ที่ปลายฟ้าไกลนั่น
ปลายทางเดียวกับที่ท่านต้องการจะไปใช่ไหม
ท่านจะไปกับข้าไหม ?
เจ้าขอนไม้ได้ฟังก็ดีใจ จึงตอบตกลงไปไม่ลังเล
เจ้าช่วยพาข้าไปกับเจ้าด้วย
ข้าต้องการจะไปให้ถึงฝั่งผืนดิน
หวังว่าคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเจ้าจนเกินไป
แม้จุดมุ่งหมายต่างกัน แต่มีจุดหมายเดียวกัน
ทั้งสองสิ่งจึงเคลื่อนไป เข้าใกล้ฝั่ง ทุกที ทุกที
เมื่อใกล้ฝั่ง
ความชันของผืนดินใต้น้ำทำให้เจ้าคลื่นน้อยลอยตัว
จนบัดนี้มันไม่ได้เป็นคลื่นเล็กอีกต่อไป
มันกลายเป็นคลื่นขนาดกลาง พาเจ้าขอนไม้ลอยสูง
อนิจจา... ที่เจ้าคลื่นยึดมั่นในจุดมุ่งหมาย
ที่ต้องไล่ตามคลื่นลูกก่อนหน้า
ทำให้มันไม่สนใจอีกต่อไปว่า มันได้นำพาสิ่งหนึ่งมากับมัน
เจ้าขอนไม้จึงร่วงหล่นลงมาจากยอดคลื่น
แล้วลอยอยู่ใกล้ ๆ ฝั่งนั้น
มันร้องเรียกเจ้าเกลียวคลื่น
แต่เจ้าคลื่นมิได้เหลียวมา
เจ้าขอนไม้ได้แต่ลอยคอ
มองคลื่นใหญ่ซัดเข้าหาฝั่งแล้วแตกสลายไป
เจ้าคลื่นบรรลุเป้าหมาย
ทิ้งเจ้าขอนไม้ไว้โดดเดี่ยวอีกครั้ง
มันจึงได้แต่เฝ้ารอต่อไปอย่างไม่รู้กาล
ไม่รู้นานเท่าใด
จะมีผู้ใดเหลียวมองมันอีก
จึงขอปิดตำนานของเจ้าขอนไม้ใกล้ฝั่งด้วยการรอคอย
...
ย้อนถามว่า...
ขณะที่เรากำลังเป็นคลื่นลูกใหม่
เราได้ทอดทิ้งขอนไม้ท่อนหนึ่ง ให้ลอยคว้างอย่างเดียวดาย ใกล้ ๆ ฝั่งหรือเปล่า ?
จากคุณ :
{``-_-}{-``-}{-_-``} 
- [
10 เม.ย. 49 02:11:35
]
๛ คลื่นน้อย กับ ท่อนไม้ ๛
