ความคิดเห็นที่ 1 กรี๊ดดดดดด ลืมอีกแล้วค่ะ แง.. ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4253018/W4253018.html ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4256323/W4256323.html ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4259690/W4259690.html ตอนที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4265650/W4265650.html “เฮ้ย! เป็นไรแก เงียบเชียว” “อืมม์ ไม่เป็นไร” “แล้วแกโทรเข้ามือถือเค้าแล้วเหรอ?” “อือ” “แล้วที่คอนโดเค้าหละ” “เมื่อวานโทรไปแล้ว แต่มันยังไม่มืดน่ะ แทนคงยังไม่ถึงห้อง” “ลองโทรไปที่ทำงานหรือยัง?” “แกก็รู้ว่าแทนเค้าไม่ให้ชั้นโทรไปที่ทำงาน” ฉันตอบอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ เรื่องนี้เป็นหนึ่งในข้อตกลงที่แทนเคยบอกฉันไว้ เพราะเค้าไม่ต้องการให้เรื่องส่วนตัวไปปะปนกับการทำงาน และฉันก็ไม่เคยผิดข้อตกลงตลอดระยะเวลาสองปีที่เราคบกันมาเลย ซึ่งข้อตกลงนี้ฉันก็เคยเล่าให้เอ๋ยฟังแล้ว “เออๆ ตามใจแกแล้วกัน งั้นก็อดทนให้ได้จนกว่าเค้าจะยอมเปิดมือถือคุยกะแกแล้วกัน” เสียงเอ๋ยก็ดูหงุดหงิดไม่น้อยไปกว่าฉัน จนฉันต้องพยายามปรับอารมณ์และน้ำเสียงตัวเอง “ถึงโทรไป เค้าก็ลาพักร้อนอยู่นะ อาจไม่ไปทำงานก็ได้ แต่ฉันว่าเค้าคงยังโกรธชั้นอยู่น่ะ เอ๋ย เค้าเลยปิดมือถือหนีชั้น” “แต่เค้าก็ควรเปิดโอกาสให้แกง้อสิ ไม่ใช่เล่นให้แกติดต่อไม่ได้เลยอย่างนี้” เอ๋ยพูดรัวเร็ว ก่อนตบท้าย “ยกเว้นแต่เค้าไม่ได้อยากคืนดีกับแก” คำพูดตรงๆ นั้นทำให้ฉันสะอึกและนิ่งงันทันที และคงเงียบนานเสียจนเอ๋ยต้องพูดออกมา “เฮ้ย! ชั้นก็พูดไปงั้นนะ แกอย่าคิดมากเลย” น้ำเสียงเหมือนปลอบประโลมกลายๆ นั้นไม่ได้ช่วยให้ฉันดีขึ้น “แกไปเที่ยวนะ คิดซะว่าเป็นโสดอยู่แล้วกัน อย่าเอาเรื่องแทนมารกสมองเลย มาถึงเมืองไทยแล้วค่อยว่ากัน” “อือม์” ฉันรับคำเสียงเบา ก่อนจะกล่าวลากับยายเอ๋ยแล้ววางหูโทรศัพท์ลง คำพูดของเอ๋ยยังวนเวียนอยู่ในสมอง ‘ยกเว้นแต่เค้าไม่ได้อยากคืนดีกับแก’ มันถูกของยายเอ๋ย—หากแทนอยากคืนดีกับฉันจริงๆ เค้าก็ควรจะทำตัวให้ฉันติดต่อได้ แต่ก็ไม่แน่..เขาอาจจะโกรธฉันมากอยู่ก็ได้กระมัง... ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะหันกายเดินไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม สั่งกาแฟคาปุชชิโน่และเค้กไวท์ช็อคโกแลตไปกับพนักงาน ฆ่าเวลาจนกว่าจะได้เวลานัดหมายซึ่งก็ประมาณอีก 20 นาทีเท่านั้น “อ้าว! คุณซัมเมอร์มานั่งอยู่นี่เอง” เสียงทุ้มๆ ที่ทักมาทำให้ฉันละสายตาจากแก้วกาแฟไปตามเสียง ชายหนุ่มหน้าตี๋ยิ้มสดใสเช่นเดิมมาให้ฉัน “ค่ะ เอ่อ..ยังไม่ได้เวลานัดไม่ใช่เหรอคะ?” ฉันถามอย่างร้อนตัว ก่อนจะยกนาฬิกาดูเพื่อความมั่นใจ “อ๋อ..ครับ ผมไม่ได้มาตามหรอกครับ” เขายิ้มให้ก่อนจะพูดต่อ “ขออนุญาตนั่งด้วยนะครับ” “เชิญค่ะ” จบประโยคของฉันเขาก็ทรุดกายลงนั่งที่โซฟาตรงกันข้าม “ไม่สนุกเหรอครับ?” เสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มนิดๆ นั้นทำให้ฉันต้องรีบส่ายศีรษะปฏิเสธ “เปล่าหรอกค่ะ พอดีซัมเมอร์ไม่ค่อยมีทักษะเรื่องกีฬาเท่าไหร่ แค่ได้เล่นได้ล้มนิดหน่อยนี่ก็พอแล้วค่ะ” ฉันยิ้มอ่อนๆ ตอบไป “คุณไฮ่ทานกาแฟมั้ยคะ?” “ไม่หละครับ เมื่อเช้าตอนทานอาหารเช้าก็เพิ่งทานไป” เขายิ้มตอบ ก่อนสบตากับฉันตรงๆ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ คุณซัมเมอร์ดูเศร้าๆ เหงาๆ จัง?” ประโยคท้ายนั้นทำเอามือของฉันที่กำลังเอื้อมไปตักเค้กต้องชะงัก ฉันหลบตาและตักเค้กมาเข้าปากก่อนจะพึมพำตอบเขาไป “เปล่าหรอกค่ะ” “มาเที่ยวต่างประเทศคนเดียว จะเหงาง่ายครับ ยิ่งใครต่อใครเค้ามีเพื่อนมาเที่ยวอย่างนี้ด้วยแล้วเสียดายนะครับที่เพื่อนคุณซัมเมอร์มาป่วยซะก่อน” เสียงทุ้มๆ ยังคงพูดคุยเรื่อยๆ จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นฝืนยิ้มให้ “ค่ะ” “แล้วคืนนี้จะไปเค้าท์ดาวน์หรือเปล่าครับ?” “ก็คงไปพร้อมๆ กับคนอื่นๆ น่ะค่ะ เอ่อ..เห็นเทอรี่เค้าบอกว่าจะมาพาไปเค้าท์ดาวน์ด้วยนี่คะ” จบประโยคนั้น คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันดูจะอึ้งไปเล็กน้อยก่อนยิ้มกว้างออกมา “เค้าบอกคุณซัมเมอร์เหรอครับ?” “ค่ะ ก็บอกตอนแยกกันที่ซัมซุงเอเวอร์แลนด์น่ะค่ะ” “อ๋อ...” เขาลากเสียงยาวพร้อมกับพยักหน้าช้าๆ “งั้นคุณซัมเมอร์จะแยกไปก็ได้นะครับ ไม่เป็นไร เพื่อนผมคนนี้ผมรับรองได้ มันสุภาพบุรุษมากๆ ผมว่ามันเป็นผู้ชายเกาหลีที่น่าคบที่สุดแล้วตั้งแต่ผมเจอมา” “เอ่อ..คงไม่แยกไปหรอกค่ะ คงให้เค้าไปด้วยกันดีกว่า ถ้าไปกันสองคน ซัมเมอร์คงไม่สะดวก” ฉันพูดเบาๆ คุณไฮ่อึ้งอีกครั้งก่อนยิ้มอ่อนๆ ตอบมา “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่เถอะครับ ก็ไปกันทั้งหมดก็ได้ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครไปหรือเปล่า แต่ก็คงต้องลองไต่ถามคนอื่นๆ ดูครับ” รอยยิ้มยังระบายที่ริมฝีปาก “แล้วเทอรี่บอกคุณซัมเมอร์มั้ยครับว่าจะพาไปเค้าท์ดาวน์ที่ไหน?” “เปล่าค่ะ” “อืมม์..คงพาไปแถวศาลากลางโซลมั้งครับ คนน่าจะไปแถวนั้นเยอะหน่อย” ประโยคท้ายนั้น เขาพูดราวกับรำพึงตนเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน “งั้นเดี๋ยวผมไปดูลูกทัวร์ที่เล่นสกีก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวเจอกันที่รถ” “ค่ะ” ฉันพยักหน้า ร่างสูงๆ นั้นจึงหันกายเดินจากไป ฉันเอื้อมไปหยิบถ้วยกาแฟมาดื่มรสขมเจือหวานนิดๆ นั้นอีกครั้ง ก่อนถอนหายใจยาว ใบหน้าของผู้ชายอีกคนที่เป็นหัวข้อสนทนาเมื่อครู่เริ่มปรากฏในห้วงความคิดอีกครั้ง... จากคุณ : แอลกอฮอล์ - [ 10 เม.ย. 49 10:19:57 A:203.156.84.14 X: TicketID:086755 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทันทีที่ฉันไปนั่งยังที่ประจำของตัวเองบนรถ ฉันก็หยิบถุงที่เทอรี่ยื่นให้ที่ซัมซุงเอเวอร์แลนด์มาใส่เป้ทันที ในใจหวังว่าคงได้เปิดดูของที่อยู่ด้านในเมื่อเข้าห้องพักเย็นนี้ เพราะหากเปิดดูบนรถก็กลัวสองสาว (ที่จริงแล้วกลัวสาวเสียงแจ๋วมากกว่า) จะไต่ถามซึ่งคงจะทำให้ฉันต้องอึดอัดอยู่ไม่น้อย เราเดินทางออกจากโรงแรมไม่นานนักก็ถึงร้านอาหารซึ่งเป็นปลาหมึกกระทะในซอสแดง ฉันไม่ค่อยถูกปากกับอาหารมื้อนี้นัก แต่คนอื่นๆ ดูท่าทางชื่นชอบอยู่ไม่น้อย แล้วตลอดช่วงบ่ายเราก็เดินทางเข้าโซลโดยใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง ดังนั้นเมื่อเรามาถึงโซลก็ประมาณหกโมงเย็นแล้ว เราจึงไปทานอาหารเย็นกันก่อนที่จะเข้าโรงแรมด้วยความอ่อนระโหยจากการเล่นสกีและการเดินทางมาครึ่งค่อนวัน “พี่ซัมเมอร์เดี๋ยวลงไปพร้อมกันนะคะ พี่ไฮ่เค้านัดตอนสามทุ่มครึ่งใช่มั้ยคะ?” เสียงอ่อนเบาของฟางไต่ถามฉันซึ่งกำลังไขกุญแจห้องอยู่ ฉันจึงหันหน้าไปยิ้มตอบ “จ้ะ มีเวลาอาบน้ำประมาณชั่วโมงหนึ่งนะ เดี๋ยวฟางกับน้ำเสร็จแล้วก็มาเคาะเรียกพี่แล้วกัน” “โอเคค่ะ” จบประโยคริมน้ำกับฟ่อนฟางก็เดินสาวเท้าไวๆ ไปที่ห้องพักของตนเองซึ่งถัดจากห้องฉันไปอีกสองห้อง หลังจากฉันเปิดประตูได้แล้วก็นำกุญแจเสียบที่คีย์บล็อกเพื่อให้ระบบไฟทำงานก่อนที่จะลากกระเป๋าเข้าไปวางแล้วทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง ฉันนอนปล่อยร่างกายให้ได้ผ่อนคลายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวให้พร้อมไปเค้าท์ดาวน์กับคนอื่นๆ ฉันเลือกใส่เสื้อคอเต่าครีมอ่อนซึ่งจริงๆ แล้วซื้อมาสองตัวคู่กับของแทนฟ้าและตั้งใจว่าจะใส่ไว้เค้าท์ดาวน์ด้วยกัน กับกางเกงลูกฟูกสีน้ำตาลเข้ม (แน่หละ..โดยไม่ลืมใส่ลองจอนไว้ข้างใน) ผ้าพันคอสีครีมลายตาราง ก่อนจะหยิบโค้ทสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋ามาใช้สำหรับค่ำคืนนี้แทนเนื่องจากวันนี้ฉันใส่โค้ทขนเป็ดสีดำมาทั้งวันแล้ว จากนั้นก็เปิดทีวีรอเวลาที่สองสาวมาเคาะประตู จนราวๆ อีกห้านาทีจะได้เวลานัดหมาย เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ฉันรีบปิดทีวีแล้วก็ดึงกุญแจออกจากคีย์บล็อกก่อนจะเปิดประตู ใบหน้าคุ้นตาพร้อมกับรอยยิ้มสว่างไสวนั้นทำให้ฉันชะงักด้วยไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มเขินๆ แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา ใบหน้าอีกคนก็โผล่มาจากข้างประตู “แฮ่! ตกใจมั้ย!?” อาการแลบลิ้นพร้อมกับตาโตแพรวพราวนั้นทำให้ฉันอดหัวเราะไม่ได้ ฉันเอื้อมมือไปยีหัวเจ้าตัวเบาๆ ขณะที่เจ้าตัวยิ้มเผล่แล้วก็ปรากฏกายทั้งตัวออกมาให้พ้นผนัง “แหะๆ พอดีน้ำกะฟางลืมเคาะเรียกพี่อะค่ะ มานึกออกอีกทีก็ลงไปข้างล่างแล้ว ก็เลยชวนเทอรี่มารับพี่ด้วยกัน” ริมน้ำอธิบายเจื้อยแจ้วก่อนบุ้ยปากไปที่คนซึ่งเอ่ยถึง “พี่ซัมเมอร์เสร็จเรียบร้อยหรือยังอ้ะ?” “เรียบร้อยแล้วจ้ะ” ฉันตอบก่อนจะเดินออกไปแล้วดึงประตูปิด เราสามคนเดินไปที่ลิฟท์ด้วยกันก่อนจะโดยสารมันลงไปที่ด้านล่าง จากการที่เช็คจำนวนของคนที่แสดงความปรารถนาจะไปเค้าท์ดาวน์คืนนี้บนรถนั้น มีผู้แสดงความจำนงประมาณ 15 คนจากลูกทัวร์ทั้งหมด 25 คน ซึ่งเมื่อเวลาประมาณ 21.45 น.ทุกคนก็มาครบถ้วน พวกเราจึงเดินเป็นขบวนไปที่สถานีรถไฟใต้ดินซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมที่เราพักนัก สภาพสถานีรถไฟใต้ดินของเกาหลีนั้นค่อนข้างสะอาดสะอ้านเช่นเดียวกับหลายๆ ประเทศ เทอรี่เล่าให้ฟังว่า พวกชาวต่างชาติได้รับความสะดวกขึ้นมากภายหลังจากที่บอลโลกมาแข่งที่เกาหลีเมื่อปี 2002 เพราะก่อนหน้านั้นป้ายส่วนใหญ่จะเป็นภาษาเกาหลีแทบทั้งสิ้น และทางหน่วยงานของรัฐบาลเพิ่งจะมาติดป้ายภาษาอังกฤษเพิ่มก็เพื่อต้อนรับงานบอลโลกนั่นเอง หลังจากซื้อบัตรแล้วพวกเราก็ได้โดยสารรถไฟใต้ดินโดยมีการเปลี่ยนขบวนไปใช้อีกเส้นเพียง 1 ครั้ง เมื่อถึงสถานีปลายทางเราทุกคนก็เดินขึ้นไป แล้วก็พบคนจำนวนมากที่กำลังเดินไปทางซ้ายของเรา ส่วนใหญ่มากันเป็นคู่หรือไม่ก็มากันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ ฉันก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง “จะไปนั่งกินอะไรรอเวลาก่อนมั้ย?” เสียงนุ่มอ่อนโยนนั้นทำให้ฉันต้องหันไปยิ้มให้ เทอรี่ยิ้มตอบฉันด้วยรอยยิ้มสดใส “อืมม์..แล้วจะมีที่ให้ยืนเค้าท์ดาวน์ตรงนั้นเหรอคะ? ถ้าไปตอนใกล้ๆ เวลาแล้วน่ะค่ะ?” “อืมม์..ก็เสี่ยงเหมือนกัน แล้วคุณจะไปยืนนานๆ ไหวเหรอ?” น้ำเสียงระคนห่วงใยนั้นทำให้ฉันต้องลอบถอนหายใจ...อย่ามาดีกับฉันนักเลย ฉันหวั่นไหวนะ--รู้มั้ย? “ไม่ไหวก็ต้องไหวหละค่ะ นี่ต้องเดินไกลแค่ไหนคะ?” ฉันชะเง้อไปทางทิศที่ทุกคนกำลังมุ่งตรงไปพร้อมกับสาวเท้าเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ โดยร่างสูงๆ ก็เดินอยู่ไม่ห่างแต่ก็ไม่ได้อยู่ในระยะประชิดจนฉันต้องอึดอัด “ก็ราวๆ 10 นาที เป็นศูนย์กลางที่คนไปรวมกันเค้าท์ดาวน์น่ะ แต่คิดว่าตรงลานใหญ่อาจเต็มแล้ว เราอาจได้อยู่ริมๆ” จบประโยคนั้น เจ้าตัวเหลียวดูอะไรบางอย่างที่ข้างทางก่อนจะพูดต่อ “เดี๋ยวซัมเมอร์เดินไปก่อนนะ” พูดจบ ร่างสูงๆ ก็เดินย้อนกลับไปที่แผงลอยซึ่งมีสาวน้อยใส่ที่คาดหัวที่มีแสงกระพริบวิบวับกำลังตะโกนขายของเป็นภาษาอังกฤษอยู่ ฉันมองตามไปครู่หนึ่งก็ต้องรีบสาวเท้าไปให้ทันฟ่อนฟางกับริมน้ำที่กำลังชี้ชวนดูโน่นนี่กันอย่างตื่นเต้น “โอ้ว..คนนู้นง่ะ เสื้อลายๆง่ะฟาง หล่อมากกกกก เห็นปะๆ หุ่นดีสุดๆ สูงเชียวววว” เจ้าตัวลากเสียงยาวพลางทำตาเคลิ้ม “อี๋..แฟนไม่เห็นสวยเลย” “ไปว่าเค้า น้ำนี่” ฟ่อนฟางเอ่ยปากปรามเพื่อน แต่ก็ชายตาไปมองคนที่ถูกกล่าวหาว่าไม่สวย ฉันได้แต่ยิ้มในใจ ‘ยิ่งเค้าไม่สวย ก็แสดงว่าเค้าต้องมีดีอะไรซักอย่าง ถึงได้มีแฟนหน้าตาดีอย่างนั้นไงจ๊ะ’ “พี่ซัมเมอร์ มานี่เร้ว เดี๋ยวหลง” ริมน้ำหันมากวักมือเรียก ก่อนจะขมวดคิ้ว “อ้าว! แล้วเทอรี่อ้ะพี่?” “แวะซื้อของมั้งจ๊ะ เดี๋ยวคงมา เค้าให้พี่เดินมาก่อนน่ะ” ฉันสาวเท้าให้ตัวเองไปเดินอยู่ข้างสองสาว “ซื้อไรเหรอพี่” “พี่ก็ไม่รู้จ้ะ” ฉันส่ายศีรษะนิดๆ ก่อนยิ้มให้ “บรรยากาศดีเนอะ” “ช่ายยยย เฮ้อ..ดูจิพี่ มากันเป็นคู่ๆ เต็มเลย เห็นแล้วอิจฉา บรรยากาศอย่างนี้มันต้องมากะแฟนเนาะ” ประโยคท้ายของเจ้าตัวที่เหมือนบ่นนั้นทำให้ฉันเจ็บแปลบ แต่ก็รีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว ‘เอาน่า..พรุ่งนี้ก็ได้เจอแทนแล้ว’ สัมผัสแผ่วเบาที่ไหล่ซ้ายทำให้ฉันต้องหันไปมอง แล้วพลุไฟอันหนึ่งก็ถูกยื่นส่งมาให้พร้อมรอยยิ้มเต็มหน้า “เดี๋ยวจุดตอนปีใหม่กัน” “ว้ายๆ เอาด้วยๆ” เสียงใสๆ แทรกมาก่อนมือเล็กจะแบมาตรงหน้า เทอรี่ยิ่งยิ้มกว้างพร้อมกับวางพลุไฟอีกสองอันลงในมือนั้น “เอ้า! ของน้ำกับฟาง” “ขอบคุณค่า” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เจ้าตัวก็รีบแบ่งพลุไฟให้เพื่อน พลางพิจารณาพลุที่อยู่มืออย่างสนอกสนใจ “ขอบคุณนะ” ฉันเอ่ยเสียงเบา พร้อมกับเอาแท่งพลุมาดูเช่นกัน มันจะมีเสียงดังๆ เหมือนตอนที่ฉันเคยเห็นเขาเล่นกันตอนเด็กๆ หรือไม่หนอ ฉันไม่เคยจุดพลุเองเลย เล่นได้ก็เพียงแต่พวกไฟเย็นเท่านั้น ด้วยเพราะเพื่อนข้างบ้านคนหนึ่งเคยมือเหวอะเพราะการจุดพลุมาก่อน และนั่นทำให้ฉันกลัวการเล่นพลุเสมอมา “ถ้าจุดแล้วก็จะมีลูกไฟแบบนั้นน่ะ” เสียงนุ่มเสียงเดิมบอกพลางชี้ไปที่กลุ่มหนึ่งที่กำลังจุดพลุอยู่ข้างถนน ลูกไฟดวงเล็กๆ สีสวยหลากสีพุ่งโค้งผ่านไปที่ถนนอีกฝั่งอย่างสวยงาม เสียงที่ออกมาเป็นเพียงเสียง ‘ฟุ่บ’ เบาๆ ไม่ดังโป้งป้างเหมือนที่ฉันเคยเห็นที่เมืองไทยนั้นทำให้ฉันยิ้มได้ “สวยจัง” เสียงพูดราวรำพึงของฉันนั้นทำให้คนข้างๆ ต้องก้มมายิ้ม “สวยใช่มั้ย?” เขาทวนเป็นภาษาอังกฤษ ฉันพยักหน้าช้าๆ เขายังคงมองหน้าฉันอยู่พักหนึ่งก่อนจะระบายลมหายใจยาวแล้วเดินเงียบๆ เคียงข้างฉันไป เราเดินไปจนกระทั่งถึงลานกว้างที่อยู่ระหว่างตึกที่รายรอบอยู่ ผู้คนจำนวนมากกำลังยืนอยู่ที่ลาน และมีจอภาพขนาดใหญ่อยู่ เทอรี่บอกฉันว่าจอนั้นจะปรากฏเวลาไว้ให้ได้เค้าท์ดาวน์เข้าสู่ปีใหม่ แต่ขณะนี้ที่จอภาพกำลังฉายภาพคอนเสิร์ตอยู่ ขณะที่ฉันไปถึงนั้นลานหลักเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว และคนมากเสียจนฉันต้องพยายามเกาะกลุ่มกับฟ่อนฟางและริมน้ำเอาไว้ ซึ่งนั่นถือเป็นการตัดสินใจที่ถูกอย่างยิ่ง เพราะไม่ถึง 5 นาทีที่เราเดินถึงตรงลานนั้น เราก็พลัดหลงกับกลุ่มใหญ่ที่มาด้วยกัน “พี่ไฮ่อยู่ไหนเนี่ย?” ริมน้ำบ่นพลางเขย่งตัวมองหา ฟ่อนฟางเหลียวซ้ายแลขวาอย่างตื่นๆ ขณะที่ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดกับจำนวนคนที่ล้นหลามนั้น “ซัมเมอร์เป็นอะไร หน้าซีดจัง” เสียงเบาๆ ที่ถามนั้นทำให้ฉันต้องเบือนหน้าไปฝืนยิ้ม “ไม่รู้ค่ะ เหมือนๆ จะหายใจไม่ออก” “น้ำ ซัมเมอร์ไม่สบาย” เขารีบบอกด้วยเสียงอันดังขณะที่เอามือมาแตะข้อศอกของฉันไว้ราวกับช่วยพยุง ริมน้ำกับฟ่อนฟางหันมามองฉันด้วยสีหน้าตกใจ จบการลงครั้งที่ ๕ ค่ะ ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ลงครั้งนี้ยังไม่ค่อยได้เกลาเท่าไหร่ค่ะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นล่วงหน้านะคะ จากคุณ : แอลกอฮอล์ - [ 10 เม.ย. 49 10:27:41 A:203.156.84.14 X: TicketID:086755 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4253018/W4253018.html ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4256323/W4256323.html ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4259690/W4259690.html ตอนที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4265650/W4265650.html จากคุณ : scottie - [ 11 เม.ย. 49 11:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณคุณ scottie มากๆ ค่ะ สำหรับลิงค์ คราวนี้ไม่สั้นไปแล้วใช่มั้ยคะ? แหะๆ เอ่อ..จะมาลงอีกครั้งหลังสงกรานต์เลยนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและช่วยแนะนำนะคะ ^_^ จากคุณ : แอลกอฮอล์ - [ 11 เม.ย. 49 16:54:22 A:203.156.84.167 X: TicketID:086755 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 เม.ย. 49 19:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : burin piggypink - [ 20 เม.ย. 49 19:36:34 ]