2 เดือนแล้วที่ฉันบอกเลิกกับไอ้สวะแฟนเก่าของฉัน...แต่ฉันก็ยังลืมมันไม่ได้- -เดือนแรกที่เลิกกับมันฉันร้องไห้แทบทุกคืน...

    ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน...กว่าจะหลับจะนอนก็ปาเข้าไปตี  2 ตี 3...

   วันๆก็เอาแต่เหม่อ คิดไปถึงวันที่ฉันยังคบกับไอ้สวะนั่นอยู่ นึกถึงวันที่เรา 2 คนไปเที่ยว มีความสุขด้วยกัน...

   ฉันแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน- -วันหยุดก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง จนเพื่อนๆในกลุ่มของฉัน(ที่รู้เรื่องฉันมาตลอด)มาหาฉันที่บ้าน หลังจากที่ฉันหยุดเรียนไป 2 วัน…


    “ยัยหม่อน...แกจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไรนี่...ดูสาระรูปแกซิ ยังกะผีเดินได้” ยัยใบเตยเปิดฉากพูดขึ้น เมื่อเห็นฉันนั่งเหม่ออยู่บนเตียง


    “………….” ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไป

      “ลืมๆมันไปซะเถอะ ไอ้ผู้ชายพันธุ์นั้น...มันไม่มีค่าพอจะให้แกต้องเสียน้ำตาหรอกนะ” ยัยนิดพูดแล้วก็เอามือลูบหัวฉันเบาๆ...ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างหยุดไม่ได้...

   น้ำตา...น้ำตาของความเสียใจ  หัวใจที่เคยมอบให้ผู้ชายคนที่ฉันคิดว่าเป็นคนที่ฉันรักที่สุด มันแตกสลายจนไม่อาจจะเรียกคืนมาได้...

     มันปวดไปหมด เหมือนกับใครเอาไฟมาจี้ที่หัวใจดวงนั้น...ยัยแหม่มกับหนูนาดึงฉันเข้ามากอดไว้- -

    ไม่มีคำปลอบใดๆ แต่ความห่วงใยมันถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดอบอุ่นนั้น...ฉันผละออกจากอ้อมกอดนั้น เช็ดน้ำตาออกแล้วมองหน้าเพื่อน ยิ้มกว้าง


    “เอาล่ะ...ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนใหม่ จะลืมเรื่องไอ้สวะนั่นให้หมด” พวกเพื่อนๆของฉันต่างยิ้มอย่างยินดี  แล้วยัยแหม่มก็พูดขึ้น


  “แกรู้รึเปล่า ว่านอกจากพวกฉันแล้วเนี่ย ยังมีคนมาเยี่ยมแกอีกนะ”

  “ใครเหรอ”

    “ลงไปดูเองซิ...นั่วคอยอยู่ที่ห้องรับแขกโน่นแน่ะ” แล้วยัยพวกเพื่อนๆ ของฉันก็กึ่งดึงกึ่งลากฉันลงมาจากเตียง

    พอมาถึงห้องรับแขก...ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งคุยอยู่กับแม่ของฉัน- -กริช นั่นเอง


    “หม่อน เพื่อนเขามาเยี่ยมแน่ะ” แม่พูดจบ กริชก็หันมามองหน้าฉัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน...

     ฉันเดินเข้าไปนั่งคุยกับกริช แม่ผละออกมา บอกว่าจะไปทำโจ๊กให้ฉัน...แล้วเราก็คุยกันเรื่องหลายเรื่อง

    โดยที่ไม่คุยเรื่องที่ฉันเลิกกับแฟนเลยสักนิด- - ฉันสบายใจขึ้นมาก- -

    ประมาณ 4 โมงกว่า พวกเพื่อนๆ ของฉันกับกริชก็ขอตัวกลับ แต่ก่อนจะไป ยัยใบเตยเข้ามาคุยกับฉัน

   “นี่แก...พรุ่งนี้ไปเที่ยวน้ำตกกันดีกว่า...ไปเปิดหูเปิดตาซะหน่อย จะได้สบายใจขึ้น”


     “ก็ดีเหมือนกัน...มารับด้วยล่ะ” ฉันตกลงอย่างว่าง่าย...ไม่ต้องถามอะไรมาก ยัยพวกนี้คงเตรียมเรื่องทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว


  เช้าวันเสาร์อากาศปลอดโปร่งมาก...ยัยใบเตยมารับฉันที่บ้านพร้อมกับทุกๆ มี แหม่ม นิด หนูนา พี่วิล แล้วก็กริช- -

   พวกเราจะไปพักบ้านพักของยัยแหม่มกัน....พวกเราทุกคนออกเดินทางโดยมีพี่วิลเป็นคนขับรถ มียัยใบเตยนั่งที่นั่งข้างคนขับ- -

    ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าใบเตยมันชอบพี่วิล ปล่อยให้มันได้มีความสุขบ้าง- - 3 ชั่วโมงกว่าๆ เราก็มาถึงบ้านพักของแหม่ม...

   พวกเราช่วยกันเอาของไปเก็บ เปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับจะไปเล่นน้ำตก แล้วก็มีตะกร้าอาหารสำหรับมื้อเที่ยงไปด้วย...

    การเดินทางไปน้ำตก พวกเราทุกคนต้องนั่งรถกันไปก่อน...ถึงอุทยานแล้วก็เดินเข้าไปอีกหน่อยก็ถึงตัวน้ำตก- -

     พวกเรามาถึงน้ำตกก็เกือบเที่ยง วันนี้คนไม่ค่อยพลุกพล่านมากนัก พวกเราก็เลยจัดการมื้อเที่ยงกันซะก่อน...

    พี่วิล เลือกบริเวณใต้ไม้ใหญ่ร่มรื่นต้นหนึ่งเป็นที่นั่งของพวกเรา- -กว่ามื้อเที่ยงจะเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายโมงกว่าๆ...

  แล้วก็ถึงช่วงเวลาเล่นน้ำ...ฉันนี่อยากเล่นน้ำใจจะขาด แต่ยัยพวกเพื่อนๆ ของฉันบ่นว่าอิ่มลงน้ำไม่ไหวกันเป็นแถว...

    ฉันเลยหันไปชวนกริชไปเล่นน้ำด้วยกัน- -ฉันกับกริชก็เลยเดินแยกออกจากพรรคพวกไปยังบริเวณที่น้ำน่าเล่นมากที่สุด- -

   มันเป็นที่ที่มีก้อนหินลูกใหญ่อยู่หลายก้อน...น้ำตรงนี้ใสแจ๋วเหมือนกระจก...

    น่าเล่นมาก- -ฉันถอดรองเท้าวางไว้บนก้อนหินแล้วกระโดดลงน้ำ...เย็นสบายจริงๆ


    “กริชลงมาซิ น้ำเย็นสบายมากเลย” ฉันเรียกกริชที่ยังยืนอยู่บนก้อนหิน ให้ลงมาเล่นน้ำ...

   กริชถอดเสื้อยืดตัวบางออก เหลือแต่งกางเกงขาสั้น แล้วกระโดดลงน้ำตามฉันมา- -

  กริชเป็นคนซ่อนรูปอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนใส่ชุดนักเรียนหรือเสื้อยืดจะดูไม่ออกเลยว่า ภายใต้ผืนผ้านั้นจะมีกล้ามเป็นมัดๆ...

   ฉันเผลอมองหุ่นกริชอยู่นาน จนกริชเรียกนั่นล่ะ จึงได้ล่ะสายตาจากแผงอกกว้างนั่น

  “ดูอะไรหม่อน” กริชถามยิ้มๆ

    “หุ่น เอ้ย เปล่าไม่ได้ดูอะไร” หลุดปากออกไปแล้ว เล่นเอาหน้าแดงไปหมด

  “ชอบหุ่นเราล่ะซิ” กริชพูดมาอย่างขำๆ

  “เปล่าซะหน่อย...บ้าซิ ใครจะไปชอบหุ่นเธอล่ะ” ยิ่งถูกแซว หน้าฉันยิ่งร้อนไปหมด..

 .แล้วไม่คาดคิด กริชเลื่อนตัวเข้ามาหยิกแก้มฉันเบาๆ- -ฉันถึงกับสะดุ้งฉันที...

  ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมา...ความรู้สึกเมื่อถูกผู้ชายแตะต้องตัวที่หายไปเมื่อเลิกกับแฟนเก่า...

   อารมณ์ที่ฉันไม่คิดว่าจะมีขึ้นในเวลานี้...มันคงจะส่งผ่านดวงตาของฉันออกมามากมั้ง...

    เลยทำให้กริชที่มองอยู่ยิ้มกริ่มขึ้นทันที- -แต่แทนที่จะเป็นกริชเป็นฝ่ายเริ่ม ฉันกลับเป็นฝ่ายเริ่มเสียเอง- -

   ฉันเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้กริช แล้วดึงมือให้เขาให้ตามเข้าไปหลังก้อนหินใหญ่ที่ออกจะลับตาผู้คน ...

   ถ้าใครไม่สังเกตดีๆ จะมองไม่เห็นฉันกับกริชเลย

 “พามานี่ทำไม” กริชถามเสียงเจ้าเล่ห์

   “ก็น่าจะรู้อยู่” ฉันตอบอย่างยั่วยวน

   “เดี๋ยวผมก็อดใจไม่ไหวหรอก” กริชยังยิ้มกริ่ม

   “ก็ไม่ต้องอดแล้วล่ะ...เพราะเรามันอดไม่ได้แล้ว” พูดจบฉันก็ดันตัวกริชให้ติดกับก้อนหินด้านหลัง
 
   แล้วเอามือที่อยู่ใต้น้ำจับตรงนั้นของกริช- -กริชสะดุ้งนิดนิดหน่อย...

   คงไม่คิดว่าฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แล้วบทรักของเราก็เริ่มบรรเลงขึ้น...

   เสียงครางของฉันถูกกลบด้วยเสียงไหลของน้ำตก...ครั้งแรกของกริช ที่ดูจะไม่ช่ำชองในเรื่องนี้ มันให้ความรู้สึกเสียวซ่านอย่างที่ฉันไม่เคยได้รู้สึกมานานนับตั้งแต่เลิกกับแฟน...


   หลังจากกลับจากเที่ยวครั้งนั้น...ฉันและกริชตกลงคบกันในฐานะคนรัก...

    หลังเลิกเรียนฉันกับกริชก็จะกลับบ้านด้วยกัน...วันหยุดก็มีไปเที่ยวกันบ้าง...ใกล้สอบก็ช่วยกันติวหนังสือ- -

   ส่วนเรื่องอย่างว่าน่ะเหรอ ลืมมันไปได้เลย เราไม่ได้มีเซ็กกันอีก...ทำไมน่ะเหรอ - -

  ฉันว่ากริชคงมีเหตุผลของเขาน่ะ ก็อย่างที่เขาพูดให้เหตุผลฉันครั้งนึง


   “เราไม่อยากให้หม่อนรู้สึกว่าเราต้องการแค่ตัวหม่อน...เราไม่ใช่ผู้ชายที่ต้องการแค่เซ็กจากคนที่เรารักหรอกนะ”


  คำตอบของกริชทำเอาหัวใจฉันพองโตอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว...

   เขารักฉันจากใจจริงของเขา...ไม่ได้ต้องการแค่ตัวฉัน แต่กริชต้องการหัวใจของฉันทีเดียวล่ะ- -

   ผู้ชายแบบนี้มันยังหลงเหลืออยู่ในโลกเหรอเนี่ย- -ฉันยอมรับว่าการที่ฉันไม่ได้มีเซ็กนานๆก็อึดอัดเหมือนกัน...

  ก็อย่างที่บอกไปแต่แรก ฉันคิดว่าตัวฉันเป็นคนมีอารมณ์ง่ายน่ะ...แต่ความสุข ความอ่อนโยนที่กริชมอบให้ก็ช่วยดับความคิดแบบนั้นไปได้...

   แต่แล้ววันคืนอันแสนสุขของฉันก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อกริชสอบได้ทุนไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่อังกฤษ..

  .กริชบอกเรื่องนี้กับฉันหลังจากที่เราไปดูหนังกันในวันเสาร์...ฉันตะลึงไปชั่วครูหลังจากฟังคำพูดนี้จบ...

    แม้จะเคยได้ยินกริชเปรยๆ เรื่องนี้อยู่บ้าง...แต่ก็ไม่เคยคิดว่ากริชจะทำจริงๆ...

  ฉันไม่ได้เตรียมใจสำหรับเรื่องนี้ไว้ก่อนเลย แม้จะตกใจอยู่ไม่น้อยกับเรื่องที่ได้ฟัง แต่ฉันก็ยังส่งยิ้มอ่อนหวานให้กริชได้


    “แล้วจะไปเมื่อไรหรอ” ฉันถามออกไปทั้งๆที่ในใจนั้นอยากจะตะโกนบอกกริชว่าอย่าไปเลย


    “ก็คงจะราวๆเดือนหน้าน่ะ”  เร็ว...มันเร็วมากในความคิดของฉัน

   “อืม แล้วจะไปนานมั้ย กี่ปีเหรอ”


    “ก็คงราวๆ 4 ปีน่ะ แต่หากได้ทุนต่อคงเรียนโทต่อไปอีก”


   “อืม...” ฉันตอบได้แค่นั้น...เพราะกลัวว่าพูดมากไปกว่านี้ ทำนบน้ำตาที่ฉันสร้างไว้มันจะพังลงมา


  “หม่อน...หม่อนรอเรานะ  เราจะรีบเรียนให้จบ...แล้วเราจะกลับมา...แต่งงานกับหม่อน”


  มันเป็นคำพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินจากผู้ชายตรงหน้า...อายุ 18 เนี่ยนะ คิดเรื่องแต่งงานแล้ว- -

  แต่ตอนนั้นฉันถือว่าคำพูดที่กริชสัญญากับฉันไว้เป็นคำพูดจากใจจริงทุกคำ

   “สัญญาจ๊ะ...หม่อนจะรอกริชนะ” แล้วทำนบน้ำตาที่ฉันกลั้นไว้ มันก็พังลง

    น้ำตาแห่งความดีใจและเสียใจไหลพรั่งพรูออกมา กริชดึงมือฉันไปบีบเบาๆ อย่างกับจะพูดว่า

    ‘คำพูดของเรา มันมาจากใจ หม่อนเชื่อเรานะ’


จบตอน3 จ้า