มันคืออะไรนะ

รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง

ฉันอยู่ตรงนี้ แต่เหมือนมีตัวฉันอีกคนอยู่.....ห่างไกล

มันคืออะไรนะ

ฉันที่ตรงนี้......เหมือนไม่ใช่ฉัน



มองผ่านหน้าต่าง....เม็ดฝนโปรยปราย

ฉันอยู่ในห้อง ที่ไม่รู้จัก .....ฟ้ามืดลงทุกที ทุกที

ห้องมืดสนิท

มองผ่านหน้าต่าง .....ไม่มีดาวสักดวง

ฉันอยู่ในห้อง กับปีศาจร้าย

ดวงตาแดงก่ำของมันวาบวับอยู่ในความมืด ...จ้องมองมาที่ฉันแล้วเคลื่อนที่ใกล้เข้ามา

ใกล้เข้ามา

ใกล้เข้ามา



แอ็ด....

ฉันสะดุ้งตื่น

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างบานใส ฉันนิ่งมองนกน้อยบนต้นไม้

มันกำลังร้องเพลง....ประสานเสียงกัน ...พ่อ..แม่..ลูก

...อิจฉา......


"ยูอิ ตื่นรึยังจ๊ะลูกรัก"

แม่เดินเข้ามาในห้องฉันพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้ม...ที่ทำให้ธรรมชาตินอกหน้าต่างที่ฉันเพิ่งมองหม่นหมอง ...ฉันเกลียดแม่.......

"ถึงเวรพ่อแล้ว เค้ารออยู่ข้างล่างน่ะ" แม่ว่าเสียงเหยียด

ฉันนิ่งเงียบ

"แม่มีอะไรจะให้ลูกด้วย นี่จ๊ะ" กระดิ่งแก้วใสแจ๋วขนาดจิ๋วถูกยื่นส่งให้พร้อมเสียงกังวาน

กรุ้งกริ๊ง

ฉันนิ่งฟัง แต่ไม่รับ

แม่คลี่สายสร้อยออก คล้องรอบคอฉัน แล้วตบใหล่ฉันเบาๆ

"ไปจ๊ะ แม่เตรียมกระเป๋าไว้แล้ว"

ตาฉันเหม่อลอย

ชีวิตช่างไร้เหตุผล

หนึ่งเดือนเป็นชีวิตของแม่

อีกหนึ่งเดือนเป็นชีวิตของพ่อ



"ไงลูก เป็นเด็กดีรึเปล่าเอ่ย"

พ่อทักเมื่อเห็นฉัน โดยไม่มองหน้าแม่ มือพ่อจับพวงมาลัยแล้วสตาร์ตเครื่องเตรียมออกรถ

แม่เดินกลับเข้าไปในบ้าน ไม่มีคำทักทาย

ฉันหิ้วกระเป๋าเดินขึ้นรถ ไปสู่อีกชีวิต

...ชีวิตของพ่อ......



ในรถยนตร์ติดแอร์เย็นฉ่ำ

พ่อคุยกับฉัน

ไม่สิพ่อพูดอยู่คนเดียว บ่นเรื่องราวที่ทำงานและอื่นๆ

นานครั้งก็หันมาถามฉัน แล้วเปลี่ยนเรื่องไปโดยไม่รอคำตอบ

...ฉันเกลียดพ่อ.....

เสียงเพลงประกอบการ์ตูน ดังคลอเสียงทุ้มต่ำราวดนตรีของพ่อ

มันทะลุผ่านฉันไปราวอากาศธาตุ

กรุ้งกริ๊ง กรุ้งกริ๊ง

ฉันก้มลงมองกระดิ่งของแม่ แรงสะเทือนจากหลุมบนถนน สั่นให้เกิดเสียงกังวานใส

"สร้อยสวยดีนี่ลูก มีกระดิ่งด้วย เอามาจากไหนหรือ"

กระดิ่งที่มีสร้อยต่างหาก

คราวนี้พ่อหันมามองฉัน...รอคอยคำตอบ

ฉันตอบ โดยไม่มองหน้า

"แม่ให้"

ร่างพ่อกระตุกขึ้นแวบหนึ่ง รอยยิ้มเหือดหาย ฉันซ่อนยิ้ม

เงียบซะที

พ่อหันมาจ้องฉันนิ่ง รถยนตร์ของเรายังเคลื่อนที่ไปบนถนนด้วยความเร็วคงที่

แปร๋น

เสียงแตรดังลั่น

ตามด้วยแรงสั่งสะเทือนราวกับโลกจะถล่ม

แต่แทนที่จะเจ็บปวด ฉันรู้สึกว่าร่างกายเบาหวิว ทัศนียภาพ ถูกบดบังด้วยแสงสว่างจ้าสีขาวบริสุทธิ์

ฉันล่องลอย

ฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้

ฉันเป็นใครกัน




"ยูอิ มัวทำอะไรอยู่"

เสียงเล็กๆ ดังลั่นอยู่ข้างหู ภาพรอบด้านเริ่มจะปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ ฉันอยู่ในห้องเรียน

"หลับในห้องได้ยังไง เดี๋ยวก็โดนดุหรอก"

ฉันหันไปทางต้นเสียง เด็กหญิงอายุพอๆกับฉัน กระซิบด้วยเสียงร้อนรน ฉันมองตอบอย่างงุนงง

"อาจารย์คะ ยูอิหลับในห้องเรียนค่ะ"

เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมอาการโบกมือหย็อยๆ ขัดจังหวะการสอนของอาจารย์สาว ภายใต้แว่นหนาเตอะ

อาจารย์ มิโตะ มองมาทางฉัน ด้วยแววตาน่ากลัว

ฉันก้มลงมองตัวเอง

ชุดนักเรียนประถม ฉันเผลอหลับในห้องไปได้ยังไง

"มิวาโกะ ออกไปยืนหน้าห้อง...เดี๋ยวนี้"

ฉันสะดุ้งเล็กน้อย กับเสียงสั่งแสนดุดันของอาจารย์ ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง ไม่ลืมยกกระเป๋านักเรียนมาด้วย เซมิ เพื่อนรักของฉันมองมาอย่างกังวล

ฉันหันไปยิ้มให้

แล้วเดินออกไปหน้าห้อง

ไม่นาน การสอนก็ดำเนินต่อไป...


ฉันยืนนิ่ง สมองสับสน

ระเบียงทางเดินหน้าห้องเรียนบัดนี้ร้างผู้คน

เสียงการอธิบายการนับเลขในใจ ดังลอดออกมา แต่ไม่อาจจับใจความได้

ฉันมองไปนอกหน้าต่าง

แต่ไม่มีหน้าต่าง

แล้วฉันก็เห็นมัน


กริ๊ง กรุ้งกริ๊ง

ฉันสะดุ้งเฮือก เสียงจากฝันกลางวันกลางห้องเรียน มาอยู่นี่ได้อย่างไร

ฉันคงหูฝาด

ฉันคงนอนไม่พอ

แต่ฉันก้มลงมอง..ตรงจุดที่เคยได้สวม..กระดิ่งในความฝัน

ฉันถอนหายใจ มันว่างเปล่า


กรุ้งกริ๊ง กรุ้งกริ๊ง

"หานี่อยู่เหรอ"

เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้น พร้อมเสียงนั้นอีกครั้ง ฉันมองไปรอบด้าน ก่อนจะเจอะกับต้นเสียง

แมวดำ ไม่สิ ไม่มีทาง แมวที่ไหนพูดได้

เธอมองเลยมันไป เด็ก..เด็กผู้หญิง

เอ๋ งั้นก็ไม่ใช่เสียงเธอสิ

"เอ้า นี่ของเธอใช่มั้ย"

เสียงนั้นอีกแล้ว คราวนี้มันดังมาจาก แมวตัวนั้น

แมวสีดำสนิท เดินตรงเข้ามาทางเธอ นัยน์ตาของมันจ้องมองนิ่งมาที่เธออย่างคาดคั้น

อะไร จะให้ฉันทำอะไร

แมวตัวนั้นโบกหางสีดำไปมา และในหางนั่นเอง สายสร้อยนั่นถูกคล้องเอาไว้ เสียงกระดิ่งยังดังเป็นระยะ หากแผ่วเบา ห่างไกล

"รู้สึกตัวซะทีสิ เธอน่ะ"

เด็กผู้หญิงคนนั้นว่า น้ำเสียงเธอประหลาด มันไม่ได้ทะลุผ่านฉันไปอย่างของพ่อ แต่มันลอยวน ไปมา รอบตัวฉัน เสียงนั้นกังวาน..ใช่แล้ว เสียงเธอเหมือนกระดิ่งนั่นเอง

"เธอเป็นใครกัน"

ฉันได้ยินตัวเองถามคำถามยอดฮิตออกไป เด็กคนนั้นยิ้ม เธออยู่ในชุดสีขาว ขาวจ้า เหมือนกับเส้นผมของเธอ แต่กลับสวมรองเท้าสีแดง..ไม่เข้าชุด

เธอยิ้ม ยิ้มที่..ไม่รู้สิ..เหมือนจะเศร้า แล้วหันไปพยักหน้าให้กับแมวตัวนั้น มันทำอะไรสักอย่างกับหางของตัวเอง จนกลายเป็นวงกลม เด็กผู้หญิงคนนั้น ล้วงมือผ่านช่องของหาง ฉันเห็นสร้อยนั่นถูกทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี

อะไรกัน จะเล่นกลให้ฉันดูรึไง

"อ๊ะ.."

ฉันเผลออุทานออกมา มือของสาวน้อยคนนั้นหายไป ทั้งที่เอื้อมเข้าไปเกือบสุดแขน ทำไมกัน...

"โมโมะ ทำไมคราวนี้นานนักล่ะ"

เด็กคนนั้นยิ้มแห้งๆ ไม่ตอบอะไร แล้วเธอก็ทำท่าเหมือนดึงอะไรบางอย่างออกมา

เธอยื่นสิ่งนั้นให้ฉัน

พร้อมคำกล่าว

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันเป็นยมฑูต"

เสียงนั้นดูร่าเริงขึ้นมาอีกนิด ฉันชักเริ่มเบลอกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ กระดาษในมือเขียนบอกรายละเอียด ของอีกฝ่าย มีแม้กระทั่งรูปภาพ ฉันปล่อยให้มันปลิวลงไปกับพื้น

ตื่นซะทีสิ นี่เป็นความฝันใช่มั้ย

"เฮ้ย ทำอะไรของเธอน่ะ รู้มั้ยแต่ละใบ ค่าพิมพ์มันแพงนะ.."

"แดเนียล"

เด็กที่ชื่อโมโมะ ปราม ..แมวตัวนั้น

ก็ได้ ฉันยอมรับ...แมวพูดได้ แล้วไง นี่เป็นความฝันนี่ ..ใช่มั้ย

"นั่นแหละ ถ้าเรื่องนั้นเธอยังยอมรับได้ แล้วเมื่อไหร่ เธอจะยอมรับ...ความจริงล่ะ"

ฉันนิ่ง มองดูเด็กคนนั้นก้มลงหยิบกระดิ่งที่มีสร้อยของฉันขึ้นมา

กริ๊ง กรุ้งกริ๊ง

เสียงกังวานใสดังขึ้นอีกครั้ง เธอยื่นมันให้กับฉันที่ได้แต่จ้องมอง

"รู้สึกตัวซะทีสิ เธอน่ะ..."

"ว้ากกกกกก"

ยูอิส่งเสียงร้องลั่น ร่างเธอสว่างจ้าขึ้น แล้วค่อยๆจางหายไปจากที่ตรงนั้น เจ้าแมวดำส่ายหัวไปมาจนดูน่าขัน

"จะทำไงต่อล่ะโมโมะ แค่นี้ก็ยุ่งมากเกินไปแล้วนะฉันว่า"

โมโมะยิ้มเศร้า มองมือที่เคยมีกระดิ่งนั้น แต่ตอนนี้ว่างเปล่า

"เหรอ แต่ฉันว่ายังไม่พอนะ"

แล้วร่างของทั้งสอง ก็ค่อยๆเลือนหายไปอีกครั้ง

กริ๊ง กรุ้งกริ๊ง



ฉันยืนอยู่ตรงนี้รึเปล่านะ

หรือไม่ใช่

ฉัน....กำลังทำอะไร


ตอนนี้ ฉันฝันอยู่รึเปล่านะ

ต้องใช่แน่ๆ

ฉันยังไม่ตื่น...จากฝันร้าย


"ยูอิ ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรนะ"

ภาพพ่อ ที่โอบกอดร่างฉัน ค่อยปรากฏขึ้นมา ฉันยืนนิ่ง

มือใหญ่ของพ่อลูบหัวฉัน

ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

พ่อนั่งอยู่บนรถเข็น ใช่แล้ว

ความทรงจำหวนกลับมาอีกครั้ง

รถชน...ฉันสลบไป...และพ่อ...เป็นอัมพาตครึ่งล่าง

ฉันดันตัวออกจากพ่อ นัยน์ตาพ่อพราวระยับไปด้วยหยาดน้ำ แต่ฉันกลับไม่มีแม้แต่ความเสียใจ

พ่อจ้องมองฉัน...อ้อนวอน

แต่ฉันหันหลังกลับ แล้ววิ่ง....ไปหาแม่....

เสียงพ่อเรียกชื่อฉันดังไล่หลัง แต่ฉันไม่สนใจ

นี่เป็นความฝัน....ใช่มั้ย...

แม่โบกมือให้ฉัน ด้วยรอยยิ้มที่ฉันเกลียด

ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าแม่ การหยุดกึก ทำให้กระดิ่งที่คล้องคออยู่เกิดเป็นเสียง

กรุ้งกริ๊ง

ฉันมองหน้าแม่

แล้ววิ่งต่อ..ผ่านร่างแม่ไป

ฉันวิ่ง..วิ่งไม่หยุด ...วิ่งไปเรื่อยๆ......

เสียงในความฝันยังดังก้อง

"รู้สึกตัวซะทีสิ ...เธอน่ะ"

มันดังราวกับตอนนี้ เด็กคนนั้นกำลังพูดอยู่ข้างๆหู

กริ๊ง กรุ้งกริ๊ง

เสียงนั้นหยุดฝีเท้าฉัน ฉันหยุดวิ่ง

ไม่ได้สังเกตุรอบด้าน

ไม่แม้แต่จะเห็นว่ารอบด้านขาวโพลน ว่างเปล่า

ไม่มี แม้แต่ร่างฉัน



ฉันอยู่ในห้อง ที่ไม่รู้จัก .....ไม่มีแม้ท้องฟ้า

มันขาวโพลน

มองผ่านหน้าต่าง .....ไม่มีหน้าต่างสักบาน

ฉันยืนอยู่เดียวดาย กับปีศาจร้าย

ดวงตาแดงก่ำของมันวาบวับ ...จ้องมองมาที่ฉันแล้วเคลื่อนที่ใกล้เข้ามา

ใกล้เข้ามา

ใกล้เข้ามา


ฉันเข้าใจแล้ว

ปีศาจนั้น...คือฉันเอง

คือตัวฉัน ที่ไม่เคยสนใจใคร

ตัวฉัน ที่มองเห็นเพียงตัวเองมาโดยตลอด

ร่างนั้นส่งยิ้มให้ฉัน แล้วหายวับไป

ทิ้งไว้เพียงความเข้าใจที่ก่อตัว

ฉันคือปีศาจร้าย ที่ไม่เคยมองรอบตัว

ไม่เคยเข้าใจความปวดร้าว ของจิตใจผู้อื่น

ไม่ได้สังเกตุรอบด้าน

ไม่แม้แต่จะเห็นว่ารอบด้านขาวโพลน ว่างเปล่า

ไม่มี แม้แต่ร่างฉัน


ฉันเข้าใจแล้ว

ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่

นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน

ฉันไม่เคยอยู่ที่นี่!!!!

ฉันยังไม่ตื่น...จากฝันร้าย

แล้วทำยังไง...ทำยังไงล่ะ ถึงจะตื่น

ภาพสาวน้อยชุดขาวแวบเข้ามาในสมอง ...เธอยื่นกระดิ่งนั่นมาทางฉัน

ฉันเลื่อนมือขึ้นมาจับ...กระดิ่ง

ที่ไม่มีตัวตน

ฉันยกมันขึ้นมาในระดับสายตา

รับรู้ถึงมันด้วยความรู้สึก

ฉันหลับตา


กรุ้งกริ๊ง

เสียงกังวานคราวนี้ใสแจ๋วกว่าทุกที

เสียงกังวานคราวนี้มีพลังกว่าทุกที

เสียงกังวานคราวนี้....มีจิตใจของฉัน...รวมอยู่ด้วย

ฉันลอยอีกครั้ง

แต่รู้สึกสบายใจกว่าทุกครั้ง

ฉันเข้าใจแล้ว

ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่

และฉันกำลังจะไปยังที่....ที่ควรอยู่

ควรอยู่...แม้จะไม่อยากอยู่เพียงใด

แต่ก็เป็นที่...ของฉัน.............