กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในฟาร์มของชาวนา ยังมีเพื่อนซี้สามตัวอันได้แก่ เจ้าหมา เจ้าหมู และเจ้าไก่ฟ้า อาศัยอยู่ร่วมกัน

         อยู่มาวันหนึ่งเจ้าหมาแอบได้ยินสองสามีภรรยาชาวนากล่าวถึงงานเลี้ยงวันอาทิตย์ที่ญาติๆจะมาร่วมฉลองที่บ้าน ชาวนาอยากเลี้ยงญาติด้วยเนื้อหมู ส่วนภรรยาก็อยากให้ฆ่าไก่ฟ้าด้วย

         เมื่อเจ้าหมาได้ยินดังนั้น มันจึงรีบแจ้นไปบอกข่าวร้ายกับเพื่อนทั้งสองตัวของมัน เมื่อเจ้าหมูได้ฟังมันก็กินข้าวทั้งน้ำตา ในขณะที่ไก่ฟ้าเดินวนไปเวียนมาด้วยทีท่าครุ่นคิด เจ้าหมาจึงบอกกับเพื่อนๆของมันว่า

         "พวกเจ้าไม่ต้องกลัวหรอก นี่มันเป็นหน้าที่ อย่างไรเสียพวกเจ้าก็ต้องทำ"

         เวลาของการรอคอยค่อยๆผ่านไป ยิ่งใกล้วันที่รู้ว่าตนจะถูกฆ่าหัวใจของสัตว์ทั้งสองก็เหมือนถูกคีมเหล็กบีบแรง ยิ่งเครียด เจ้าหมูยิ่งกินมากขึ้น เจ้าหมาพยายามปลีกตัวออกจากเพื่อนๆ ไก่ฟ้านั่งคิดแผนการทุกวี่วัน มันแน่ใจในตัวเองแล้วว่า อย่างไรเสียมันก็ไม่ยอมให้ชาวนาฆ่ามันอย่างแน่นอน

         เช้าวันเสาร์มาถึง เจ้าไก่ฟ้านึกแผนการหลบหนีออกพอดี มันจึงรีบนำข่าวนี้ไปแจ้งแก่เจ้าหมู แต่ดูเหมือนเจ้าหมูจะหมดอาลัยตายอยากในชีวิตเสียแล้ว ไม่ว่าไก่ฟ้าจะพยายามปลุกจิตใจอันเข้มแข็งของเจ้าหมูเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล เจ้าหมูกล่าวกับไก่ฟ้าว่า

         "อย่าชวนข้าหนีเลย ถึงอย่างไรพวกเราก็หนีไม่รอด เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องเสี่ยงชีวิตกับความหวังลมๆแล้งๆ ข้าอยากกินอาหารมื้อสุดท้าย และนอนหลับฝันดีก่อนจะจากไปมากกว่า"

         "เจ้ายังกินได้นอนหลับอยู่เหรอ" ไก่ฟ้าตวาด "เจ้ากำลังจะหลับตลอดกาลแล้วยังมีแก่ใจนอนหลับฝันดีอีกเหรอ"

         "เจ้าพูดอย่างไรก็ได้นี่ไก่ฟ้า เจ้าไม่ใช่คนขลาดอย่างข้า เจ้าจะเข้าใจอะไรเล่า"

         "แต่..."
     
         "พอเถอะ ข้าไม่อยากฟังความคิดของเจ้าอีกแล้ว ข้าไม่มีวันหนีไปหรอก ข้ากลัวเกินกว่าจะหนีได้ เจ้าจะประณามข้าอย่างไรก็ได้ แต่ข้าขอยืนยันคำเดิม"

         เจ้าหมูตัดบทแล้วกลับไปกินอาหารในรางของมัน ไก่ฟ้าเป็นฝ่ายน้ำตาตก รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนจะตายแต่มันช่วยเพื่อนไม่ได้

         คืนวันเสาร์ยามพระจันทร์ลอยเด่นกลางฟ้า เจ้าไก่ฟ้าเริ่มแผนการ มันมุดลอดรั้วไม้ที่ผุพังด้านหลังโรงนา ขอแค่ข้ามพ้น มันก็จะเป็นอิสระ

         อนิจจา...เจ้าไก่ฟ้าไม่รู้เลยว่าเจ้าหมาได้ยินแผนการทั้งหมดของมันแล้ว ซ้ำร้ายตอนนี้เจ้าหมายังยืนจังก้า แยกเขี้ยวข่มขวัญอยู่อีกด้านของรั้วไม้
 
         เมื่อไก่ฟ้ามุดลอดออกมาได้มันก็ได้ยินเสียงตวาดลั่น

         "กลับข้าไปเสียเจ้าเพื่อนรัก"

         "เสียใจ ข้าไม่ทำ"

         แล้วเจ้าไก่ฟ้าก็กึ่งวิ่งกึ่งบินไปทางป่าโปร่ง โดยมีเจ้าหมาไล่กระชั้นด้านหลัง

         ในที่สุดเจ้าไก่ฟ้าก็จนมุม ณ เชิงผาสูงชัน เจ้าหมาย่างก้าวเข้ามาหามันช้าๆ เหมือนกำลังล่าเหยื่อ

          "กลับไปทำหน้าที่ของเจ้าซะ เจ้าไก่ฟ้า"

          "เจ้าคิดว่านั่นคือหน้าที่ของข้าหรือ" ไก่ฟ้าเยาะ "เจ้าคิดว่าการถูกฆ่าคือหน้าที่งั้นสิ"
     
          "ใช่! มันเป็นสิ่งที่เจ้าควรทำ อาหารแต่ละมื้อ ใครเป็นคนให้ ที่อยู่อาศัยของเจ้าเป็นของใคร เจ้าน่าจะสำนึกถึงบุญคุณของพวกเขาบ้าง"

          ไก่ฟ้าหัวเราะเสียงดัง "แล้วใครขอร้องให้พวกเขาดูแลข้าเล่า"

           "เจ้ามันเนรคุณ"เจ้าหมาเป็นโกรธเป็นแค้น

           "เจ้าไม่เข้าใจ"

           "กลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้"

           เจ้าหมาเดินเข้ามาช้าๆ เขี้ยวคมขาววับประดุจดังมีดแล่เนื้อสะท้อนแสงจันทร์

           "หยุดตรงนั่นแหละเจ้าเพื่อนยาก" เจ้าไก่ฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ "เจ้าควรรู้ความจริงไว้ข้อหนึ่ง สัตว์โลกเราล่าสัตว์อื่นเพื่อกินประทังชีวิต สิ่งนั้นเป็นสิ่งสมควร เพราะโดยธรรมชาติมันเป็นเช่นนั้น แต่กับคนมันไม่ใช่ มีสิ่งอื่นๆมากมายที่เขากินได้โดยไม่ต้องทำร้ายชีวิตพวกเรา แต่เขาไม่ทำ เพราะอะไรรู้ไหม

            "พวกเขาฆ่าเราเพราะต้องการแสดงอำนาจที่เหนือกว่าผู้อื่นในโลก คนไม่เคยยินยอมอยู่ในธรรมชาติ พวกเขาต้องการครอบครองทุกอย่าง ดังนั้นสิ่งที่ฆ่าพวกเราไม่ใช่ตัวคน แต่เป็นจิตใจหยาบช้าของพวกเขา แล้วเจ้ายังเห็นว่าข้าควรยินยอมตายเพื่อสนองกิเลสพวกเขาหรือ"

            เจ้าหมาหยุดนิ่ง ความไม่แน่ใจในสิ่งที่ไก่ฟ้าพูดทำให้มันลังเล

            "แต่เจ้าก็ต้องตอบแทนพวกเขา การตายของเจ้าคือความชอบธรรม"

            ไก่ฟ้าส่ายหน้าอ่อนใจ เอ่ยเบาๆกับตัวเอง"เจ้าไม่เข้าใจจริงๆ"
         
             และแล้วเจ้าหมาก็กระโจนเข้ามาหวังจะฉุดเจ้าไก่ฟ้ากลับโรงนา แต่เจ้าไก่ฟ้าตัวน้อยได้เลือกทางเดินชีวิตของมันแล้ว

             ร่างไก่ฟ้าร่วงหายไปตรงเชิงผา ความมืดกลืนกินร่างของมัน บางที อิสระก็มาพร้อมความตาย

             เหมือนถูกตรึงไว้กับที่ เจ้าหมาจ้องร่างเพื่อนรักจมดิ่งสู่หุบเหว มีเพียงขนไก่สีสวยบางเบาค่อยๆลอยต้านลม และประทับแทบเท้ามัน

             นานทีเดียวกว่าเจ้าหมาจะรู้ตัวว่ามันได้เดินกลับมาถึงบ้าน

             เสียงอู๊ดๆอี๊ดๆดังลั่นออกมาจากโรงนา เจ้าหมารีบวิ่งเข้าไปดูแต่ไม่ทันเสียแล้ว มันเห็นเพียงร่างไร้ลมหายใจของเจ้าหมูนอนกองพื้น เลือดสีแดงข้นไหลจอกๆลงสู่ขวดที่ชาวนารองไว้

             "เจ้าไก่ฟ้าตัวดีหนีไปได้ มันน่าเจ็บใจนัก"ชาวนาบ่น

             "แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ถ้าเรามีแต่หมูเลี้ยงฉลอง พวกญาติๆจะต้องดูถูกเราได้แน่ๆ"ภรรยาชาวนาไม่พอใจ

             และในขณะที่สามีภรรยาชาวนากำลังกังวลใจเกี่ยวกับงานเลี้ยง พวกเขาก็เหลือบเห็นเจ้าหมาที่ยิ่งมองตาแป๋ว

             ชาวนาถือมีดคมวับมาทางเจ้าหมา มันมองผู้มีพระคุณของมันพลางคิดถึงถ้อยคำของไก่ฟ้า

             "สิ่งที่ฆ่าพวกเราไม่ใช่ตัวคน แต่เป็นจิตใจหยาบช้าของพวกเขา"

             มีเพียงเสียงฮื่อสุดท้ายอยู่ในลำคอของเจ้าหมาเท่านั้น

..........................................................................

แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 49 11:44:04