PANTIP.COM : W4278116 ภูชิดดาว เรารักกัน ตอนที่ 9 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ประตูห้องพักของภูริทัตถูกเคาะแผ่วๆ ทำให้เจ้าของห้องดีดตัวลุกจากเก้าอี้ที่นั่งจ่อมทำงานมานานหลายชั่วโมง เขาส่องดูทางช่องกระจกตาแมว เห็นวดีนัดดายืนทำตาแป๋วยิ้มหวาน และเมื่อเขาเปิดประตูรับวดีนัดดาก็ยื่นหน้าเข้ามา

“จ๊ะเอ๋”

“กลับมาแล้วเหรอวดี”

“มาถึงตั้งแต่ช่วงค่ำๆแล้วละค่ะ แวะมาหาพี่ภูทีหนึ่งแล้ว แต่ไม่อยู่ โทรศัพท์ก็ไม่เปิด วดีเลยไปหาอะไรทานคนเดียว เกือบถูกโคแก่เคี้ยวซะแล้ว” หญ้าอ่อนรายงานเสียงใสตามความจริง เมื่อเธอไปหาอาหารรับประทานตามลำพังมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เวียนมาแจกขนมจีบไม่ขาด

“อ้าว..นายกะไม่กลับมาด้วยเหรอ”

“พอดีคุณกะยังไม่เสร็จธุระค่ะ วดีขี้เกียจรอเลยรีบขึ้นมาก่อน คิดถึงเจ้านายด้วยกลัวเหงา” ท้ายประโยควดีนัดดาแอบหยอดแบบที่ชอบทำบ่อยๆ ภูริทัตยิ้มด้วยความเอ็นดู
ทั้งคู่พูดคุยถามไถ่ทั้งเรื่องงานและเรื่องสัพเพเหระมากมายโดยวดีนัดดานั่งหมิ่นๆอยู่บนเตียง ภูริทัตนั่งอยู่ที่โซฟาเล็กๆมุมห้อง วดีนัดดารายงานเรื่องการประชุมผู้บริหารแก่ภูริทัต รวมถึงท่าทีของหุ้นส่วนที่มีต่อภูริทัตด้วย

“หลายๆคนยังไม่เห็นด้วยกับการวางมือของพี่ภูนะคะ แม้ว่างานจะดำเนินไปได้ราบลื่นดี แต่ขาดพี่ภูเสียคนอะไรๆมันก็จะไปก้าวไปเท่าที่ควร”

ภูริทัตรู้ดีว่าวดีนัดดาพยายามหว่านล้อมให้เขากลับเข้าไปทำงาน แต่เพราะความเบื่อ เบื่อและเบื่อ ที่เขาเองก็รู้ว่าเป็นเหตุผลที่ไม่เพียงพอจะยกขึ้นมาอ้างกับใครๆ พนักงานหลายร้อยชีวิตของเขาจะรู้สึกอย่างไรถ้าเขาเลือกที่จะวางมือ เพราะเห็นว่าทุกสิ่งในชีวิตที่มีสำหรับเขามันพอแล้วเขาไม่ต้องการทรัพย์สินเงินทองอีกแล้ว สิ่งที่เขาต้องการคือความสงบ ชีวิตที่เรียบง่าย ไม่หรูหราฟู่ฟ่า แต่ไม่ลำบากจนต้องแทะเกลือกับข้าว เขาจึงเลือกที่จะให้ธุรกิจดำเนินต่อไปโดยมืออาชีพที่ช่วยทำงานให้กับเขา ส่วนตัวเองนั้นเลือกที่จะมาใช้ชีวิตที่นี่

เขาเบื่อกับงานที่ไม่มีสิ้นสุดในแต่ละวัน จบจากงานในออฟฟิตก็มีงานสังคมต่อต้องปั้นหน้าใส่หน้ากากพูดคุยกัน รอยยิ้มอยู่ข้างหน้าโดยมีมือที่ซ่อนมีดคมกริบไว้ทิ่มแทงกัน บางคืนต้องพาลูกค้าไปเที่ยวในที่ที่เขาไม่ชอบ แสงสีมายาโลกีย์สิ่งมอมเมายั่วยุ ความเครียดสะสมที่พอกพูนขึ้นทุกวันๆจนในที่สุดเขาจึงตัดสินใจ เดินทางมาที่นี่ มาพบกับที่ดินผืนที่สวยที่สุดบนยอดภู

ภูริทัตตัดสินใจไม่นานที่จะซื้อที่ดินของลุงชุ่ม เขาอยากวางมือจริงๆ ที่ตัดสินใจได้ง่ายดายนอกจากความสวยงามของที่นี่แล้วปัจจัยสนับสนุนอีกอย่างคือเขาไม่มีห่วงใดๆให้ต้องกังวล ชีวิตของเขามีตัวเองเพียงลำพังมานานแล้ว เขาสร้างตัวด้วยกำลังและมันสมองของตน พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตลงพร้อมๆกันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อภูริทัตเรียนปริญญาโทอยู่ที่อเมริกา เมื่อต้องเสียคนที่รักไปพร้อมๆกันถึงสองคนทำให้เขาต้องเข้มแข็ง และสร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง ทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก็ไม่ได้มากมายอะไรนอกจากบ้านหนึ่งหลังและเงินที่ได้จากบริษัทประกันชีวิตของพ่อแม่อีกหนึ่งก้อน เขาสามารถสร้างตัวจากจุดนั้นจนมาถึงวันนี้ได้อย่างเข้มแข็ง เพราะอยากให้พ่อแม่ที่เขามั่นใจวากำลังมองเขามาจากเบื้องบนสบายใจที่บุตรชายคนเดียวดำรงชีวิตได้อย่างดี

“พี่ภูคะ” วดีนัดดาเรียกสติชายหนุ่มกลับมา

“วดีพี่เหนื่อยจัง” ภูริทัตบอกเลขาส่วนตัวด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อนจริงๆ

หญิงสาวเดินมาทรุดตัวลงตรงหน้าวางมือลงบนเข่าของเขา “วดีเคารพทุกการตัดสินใจของพี่ภูนะคะ ถ้าพี่ภูเลือกที่นี่วดีก็พร้อมจะยืนเคียงข้างพี่ภู แต่ถ้าพี่ภูจะกลับไปวดีก็เห็นว่ามันดีแก่ทุกฝ่าย”

ภูริทัตวางมือใหญ่ลงบนมือนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายที่วางอยู่บนเข่ายิ้มให้กับดวงตาที่แสดงความจริงใจต่อเขา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าวดีนัดดาแฝงนัยอะไรไว้ในคำพูดนั้น แต่ถึงอย่างไรความรู้สึกฉันท์ชู้สาวก็ไม่เคยเกิดขึ้น น้องสาวของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา แสดงความรู้สึกชัดเจนต่อเขาเสมอมา อีกทั้งพี่ชายของวดีนัดดาก็เปิดทางสะดวก ติดที่ภูริทัตเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น

เขาออกแรงฉุดมือบางของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน เดินไปเปิดประตูห้อง“ดึกแล้ววดีกลับไปพักเถอะ พรุ่งนี้พี่ว่าจะเข้ารีสอร์ทแต่เช้า บ้านพักของพี่ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว คราวนี้จะได้อยู่บนภูจริงๆสักที”

วดีนัดดาทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก่อนที่จะกลับห้องเธอกลับยืดตัวขึ้นจุ๊บปลายคางสากๆของภูริทัตด้วยความรวดเร็ว “ฝันดีค่ะ”

ภูริทัตโคลงศีรษะเล็กๆนั่นด้วยความเอ็นดู “ฝันดีจ้ะ”
วดีนัดดายกมือขึ้นแนบอก จังหวะหัวใจที่เต้นรัวของตัวเองบอกได้ดีถึงความตื่นเต้นหันกลับไปมองคนร่างสูงที่ยืนมองเธอจากหน้าประตูห้อง ก็ยังคงเห็นรอยยิ้มเยือกเย็นไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าเพียงแต่เขาร้อนกว่านี้สักนิด เรื่องราวของเขาและเธอน่าจะรุดหน้าไปอีกไกล

“ทำไปได้ยังไงย่ะ ยัยวดี” วดีนัดดาพูดกับตัวเองทันที่ที่ก้าวเท้าเข้าห้องพักของตนใบหน้าร้อนผ่าว วิ่งตื๋อไปทุ่มร่าง
เล็กๆลงบนเตียงนอนทั้งเขินอาย ทั้งประหม่าจนบอกไม่ถูกแม้ว่าภูริทัตจะไม่มีท่าทีอะไร แต่เธอก็มั่นใจว่าสักวันเขาจะยอมรับเธอ

จากคุณ : *~ปรัชปยุท~* - [ 11 เม.ย. 49 20:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5

ดาวพราวมาพบติณภพตามลำพังเมื่อตะวันเลยศีรษะไปเพียงเล็กน้อย กว่าจะสะสางงานที่โรงแรมเสร็จก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่า จากนั้นก็รีบบึ่งมาที่นี่โดยไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากกาแฟเพียงแก้วเดียว เมื่อมาถึงภูชิดดาว ก็เห็นติณภพกำลังรออยู่กับคนงานจำนวนหนึ่ง พร้อมกองไม้แบบกองโต เมื่อเห็นรถของดาวพราวติณภพก็รี่เข้ามาหาถึงที่แบบที่รถยังไม่ทันจอดสนิทเสียด้วยซ้ำ

“มาแล้วเหรอคะ อู๊ย..พี่ติ้นคิดถึงจะแย่”

ดาวพราวยิ้มกว้างกับคนที่จับมือจับไม้เธอแน่น “คราวนี้เราก็ได้เจอกันทุกวันแล้วนี่คะพี่ติ้น ดาวเองก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว”

“โถ..ไม่ต้องตื่นเต้นค่ะ พี่ติ้นดูแลเองน้องดาวไม่ต้องลำบากขึ้นมาทุกวันก็ได้ พอของครบแป๊บเดียวก็เสร็จเห็นว่าตอนนี้น้องดาวต้องดูแลโรงแรมคนเดียวด้วยนี่คะ” ติณภพมีสีหน้าห่วงใยมอบให้ดาวพราวอย่างมากมาย จนเธอเองปลื้มใจไม่น้อย

“ค่ะ ป๊ากับแม่หนีเที่ยว แต่ก็ไม่มีอะไรหนักหนาหรอกค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว ก็เรื่อยๆ แต่อาทิตย์หน้าจะมีสัมมนาดาวอาจจะยุ่งนิดหน่อย”

“พี่ติ้นเป็นห่วงค่ะ ไม่อยากให้น้องดาวขับรถขึ้นเขาลงเขาบ่อยๆ รีสอร์ทของน้องดาวก็เหมือนของพี่ติ้นเอง รับรองว่าพี่ติ้นดูแลด้วยหัวใจเลย” สถาปนิคครึ่งหนุ่มครึ่งสาวบีบมือนุ่มของดาวพราวแน่น

“ขอบคุณค่ะพี่ติ้น”

ติณภพจูงมือดาวพราวเข้าไปหลบใต้ร่มไม้ใหญ่ เสียงคนงานสร้างเพิงที่พักชั่วคราวดังเป็นระยะ ไม่นานนัก หัวหน้าคนงานก็เดินเข้ามาทักทายดาวพราว โดยมีติณภพเป็นผู้แนะนำตัว

“พี่สมชายเป็นหัวหน้าคนงานชุดนี้ค่ะน้องดาว พี่สมชายทำงานกับพี่ติ้นมานานจนรู้ใจกันเรียกว่ามองหน้าก็รู้ใจเลย” สมชายปรายตามองติณภพทันทีที่ได้ยินคำแนะนำตัว หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากขัดออกไป นอกจากยกมือขึ้นทำความเคารพดาวพราว ซึ่งรีบรับไหว้แทบไม่ทัน

“อุ๊ย..ไม่ต้องไหว้ดาวหรอกค่ะ”

“พี่สมชายน่ารักแบบนี้ละคะน้องดาว นอบน้อม ซื่อสัตย์”
สมชายยิ้มกว้างกับเสียงชื่นชม แม้จะงุนงงกับความคุ้นเคยที่ติณภพบอกว่ามีต่อกันไม่น้อย ก็ในเมื่องานนี้เป็นงานแรก แต่สมชายก็พยายามเข้าใจว่าติณภพให้ความอุ่นใจกับลูกค้าด้วยการสร้างความสัมพันธ์กำมะลอขึ้นมาระหว่างผู้รับเหมาและสถาปนิค

ทั้งสามคนยืนพูดคุยกันเป็นระยะเวลาพอสมควรก่อนที่สมชายจะขอตัวกลับไปดูแลคนงานต่อ ติณภพส่งเสียงดังอย่างคนเพิ่งนึกเรื่องสำคัญออกมาได้

“เออ..เกือบลืมแน่ะ น้องดาวขาพี่ติ้นเพิ่งนึกออกว่า เพื่อนทางกรุงเทพฯเพิ่งกริ๊งกร๊างมาบอกว่า เหล็กจะขึ้นราคา ปูนก็จะขึ้นราคา และวัสดุก่อสร้างก็จะขึ้นราคากันอีก เนี่ยเพื่อนๆพี่ติ้นมีพรรคพวกอยู่ในแวดวงการเมืองแอบกระซิบมาว่าให้รีบตุนๆวัสดุก่อสร้างไว้เยอะๆ เพราะถ้าซื้อของหลังการปรับราคาจะสูญเงินอีกหลายเลยละคะ พี่ติ้นเลยอยากให้น้องดาวสั่งของเลยดีกว่า งานนี้เซฟไปได้เป็นล้านนะคะ”

“เป็นล้านเหรอคะ?” หญิงสาวตาโต เงินล้านไมใช่เรื่องเล่นๆ

“ใช่ค่ะ เป็นล้านๆ เผลอๆอาจจะมากกว่านั้น ถ้ารอน้องดาวสั่งสินค้าตามงวดในสัญญางบจะบานออกไปอีก ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นคงไม่บอกน้องดาวแน่ เขาอาจจะแอบตุนของไว้เองแล้วขายน้องดาวในราคาใหม่ แต่พี่ติ้นยึดหลักซื่อสัตย์ต่อลูกค้าไงคะ เลยบอกน้องดาวก่อน” ติณภพยิ้มสดใสเอียงหน้ามองดาวพราวส่งสายตาเอื้อเอ็นดูจนดาวพราวเชื่อมั่น

“ดาวดีใจจังที่เลือกพี่ติ้น” หญิงสาวเอ่ยด้วยความตื้นตัน
“บอกแล้วไงคะ ว่าพี่ติ้นรักและถูกชะตาน้องดาวอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครเลย งานนี้กำรี้กำไรเกือบไม่มี ก็แค่พอค่าแรงคนงานเท่านั้นเอง พี่รับงานเพราะถูกชะตามากกว่าเรื่องผลประโยชน์” หนุ่มร่างเล็กตบหลังมือดาวพราวเบาๆ

“พี่ติ้นจัดการตามที่เห็นสมควรเลยค่ะ ดาวเชื่อใจพี่ติ้น”

“ขอบคุณค่ะ แต่พี่ติ้นคงต้องขอเบิกเงินงวดสองก่อนนะคะ เพราะว่างวดแรกพี่ติ้นจ่ายคนงานไปแล้ว ก็จ่ายก่อนทำงานละค่ะ เพราะบางคนก็มีภาระต้องรับผิดชอบมากมาย คนงานพี่ติ้นเนี่ยอยู่กันเหมือนครอบครัว พี่ติ้นดูแลอย่างกับเป็นญาติ จ่ายเงินให้ก่อนทำงานตลอด พี่ติ้นเลยไม่มีปัญหาคนงานไงคะ ใครทำงานกับพี่ติ้นก็ไม่อยากไปหางานที่ไหนอีกแล้ว ไม่มีใครทิ้งงาน เราอยู่กันด้วยสัญญาใจ” ติณภพทอดสายตาอ่อนโยนไปทางหมู่คนงานที่กำลังทำงานกันอย่าง ขะมักเขม่น ดาวพราวมองตามอย่างแสนประทับใจ
ใครจะคิดว่าชายหนุ่มที่ดูสำอาง ทำงานโก้หรูจะมีจิตใจที่อ่อนโยนได้ถึงเพียงนี้ แม้ว่าติณภพจะมีความเป็นชายไม่เต็มร้อย แต่ติณภพในสายตาของดาวพราวมีความเป็นคนจิตใจงามเต็มเปี่ยมทีเดียว

“ไม่มีปัญหาค่ะพี่ติ้น”

จากคุณ : *~ปรัชปยุท~* - [ 11 เม.ย. 49 20:17:41 ]