ความคิดเห็นที่ 1 รำลึกซึ่งหนึ่งนี้.............พระคุณ ที่สั่งสอนเกื้อหนุน.........ศิษย์ไว้ เคยทำท่านหัวหมุน........มาตลอด กว่าจะเขียนโคลงได้........ทุกถั้นปวดหมอง จะรดน้ำผู้ใหญ่อ่ะ  ท่านใดผู้ใหญ่สุดมารับน้ำสงกรานต์ซะดีดี... แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 16:20:09 จากคุณ : กรวี - [ วันเนา (14) 16:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กรวีมาก่อนพ้อง                  เพื่อนเลย สักนิดเพื่อไม่เชย                ดับร้อน สาดน้ำแม่ชะเอย                ก่อนเพื่อน ไม่เปียกอย่าทำค้อน            ยกฆ้อนทุบจอ (ฮิ ฮิ)   จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเนา (14) 17:34:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กระทู้นี้ เรามาศึกษา "ลีลาโคลง" กัน ขอรับ เพื่อน ๆ บางท่านบอกว่า "เห็นแต่โคลง ๔ สุภาพ" "อยากเห็นโคลงรูปแบบอื่น ๆ บ้าง" มาครับ เรามาเริ่มจากต้นแบบ โคลง ๔ สุภาพ แล้วก็เดินไปด้วยกันเรื่อย ๆ ครับ ทำนองศึกษา ซึ่งจะกล่าวถึงโคลงหลาย ๆ รูปแบบ ตามแต่ท่านทั้งหลายจะสนใจกัน สรุป : กระทู้นี้ เน้นโคลงหลากหลายรูปแบบ คือ "ลีลาโคลง" คำแนะนำ : ถ้าจำต้นแบบ "โคลง ๔ สุภาพ" ได้แม่นแล้ว โคลงที่เหลือ ล้วน เดินไปในทางเดียวกัน ป.ล. ถ้าเพื่อน ๆ อยากอ่านโคลงเสมือนฟังเพลงหลายจังหวะ อย่าลืมแต่งเป็นชุด แล้วเติมจังหวะ (แต่ละรูปแบบ) มาด้วย ขอรับ ปล. ๒ ถ้าเพื่อน ๆ ท่านใดมีข้อมูล จะเสนอเปลเปล้อ ก็ยินดีอย่างยิ่งครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเนา (14) 19:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พิราบฯมุ่งสาดน้ำ................กรวี คงไม่ง่ายนะซี...................เช่นนั้น ห่างเกือบโยดนะHe...........ขอบอก หากมุ่งมานครฯชั้น............จักให้สาดเลย (อิอิ..ก๊ากๆๆๆๆๆๆ..หุหุ..แหะแหะ..) แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 20:32:57 แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 20:31:26 จากคุณ : กรวี (กรวี) - [ วันเนา (14) 20:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาศรมฯมาช่วงนี้........เงียบจัง คนเก่าเขียนโคลงยัง...อยู่น้อย เหวยเหวยกลับมาดัง..เดิมเถิด มาช่วยต่อเติมถ้อย...ร่วมพ้องเขียนโคลง แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 20:39:51 จากคุณ : กรวี - [ วันเนา (14) 20:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิดถึงหนึ่งท่านน้อง........ศาลาฯ (อยู่ประจำ  หุหุ) อีกท่านนัวเนียร์มา.........ร่วมร้อย พี่เล็กโคชรา................มาเถิด แม่นิ่มน้องหิ่งห้อย.........มุ่งแล้วโกยเงิน  (อย่างกนัก) กะว่าจะแต่งโคลงให้ครบทุกคน  เอิ๊ก  มานนึกไม่ออกอ่ะ..แหะๆ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 20:55:29 จากคุณ : กรวี - [ วันเนา (14) 20:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จังงังที่ร่วมพ้อง...........นานมา อีกท่านพี่เสือขา.........จดจ้อง ไร้นามแม่น้องยา.........อย่าปล่อย  ไปเฮย มาแต่งคำโคลงคล้อง....จิตน้องพี่เวย แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 21:36:31 จากคุณ : กรวี - [ วันเนา (14) 21:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รสาหายห่างแล้ว..........นานมา รมบุรินย์ร่วมอีกครา........ถักร้อย ปิดเทอมว่างนี่นา...........แต่งหน่อย สอนสั่งคงมีน้อย...........ว่างแล้วแต่งโคลง  (นะจ๊ะ) แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 21:37:59 จากคุณ : กรวี - [ วันเนา (14) 21:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขออนุญาต คัด(สรุป)  ปาฐกถาพิเศษ "ตัวตนกวีกับจิตสำนึกการมีส่วนร่วมทางสังคม" จากหนังสือ "อาวุธกวี ตัดตอนอัตตา พัฒนาสำนึก" โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ซึ่งพิมพ์ลงใน "ภาคผนวก" หนังสือ "นิราศจักรวาล" ของ ชัยพร ศรีโบราณ หน้า ๖๓-๘๔ ซึ่งเป็นหนังสือ "กวีนิพนธ์ยอดเยี่ยมรางวัลนายอินทร์อวอร์ด ประจำปี ๒๕๔๘ มาฝากทุกท่าน เป็นตอน ๆ ไปพลาง ๆ ก่อน ขอรับ ( ยิ้ม ) พอดีเพิ่งซื้อมาและอ่านจบ และเห็นว่ามีประโยชน์มาก ๆ เลยอดไม่ได้ที่จะต้องพิมพ์มาฝาก ขอรับ ( ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 01:20:39 จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 (๑) ........... ในเวลาอันจำกัดนี้  ผมจะพูดเฉพาะเอาประเด็นหลัก  คือว่าคำว่า "ตัวตนของกวี" นั้น เป็นหนึ่งประเด็น-ประเด็นที่สองคือ "จิต" ความมีจิตสำนึกร่วมทางสังคม ............ บทกวีกับบทกลอนต่างกันอย่างไร ............ ทีนี้กลับมาดูที่คำว่า  กลอนกับกวี  ที่จริงมันคือความหมายเนื้อหาเดียวกัน เพราะกวีนั้นมันมาจากคำว่า  กาวายะหรือเกวะยะ   ซึ่งในวิธีการเผยแพร่ธรรมของพระพุทธองค์มีอยู่เก้าอย่าง  เรียกว่า นวางคสัตถุศาสตร์ คือ "นว" บวก "องคะ"   คือ  ๙   ประการ  เรียกว่า   นวางคสัตถุศาสตร์ คือจะสอนวิธีที่จะเผยแพร่ธรรมะแก่ผู้อื่น  เก้าวิธี และในนั้นมีเกวะยะ  กาวายะ  คือ  กาพย์  กลอน  ด้วย ฉะนั้นกาพย์  กลอน  นี้เป็นวิธีการอันหนึ่ง  นำสิ่งที่มีประโยชน์สู่ผู้รู้   ผู้ที่ต้องการจะรู้  ดังคำสุภาษิตที่ว่า  "กวิ  คาถานมาเสยฺโย"   แปลว่า   กวีเป็นที่อาศัยแห่งคาถาทั้งหลาย   คาถาในที่นี้หมายถึง  สิ่งที่มีประโยชน์  สิ่งที่เป็นสาระประโยชน์ ใช้เป็นที่อยู่กับกวีได้ด้วย ผมเคยพูดว่า  "บทกวีนี้ก็คือบทเพลงที่ไม่มีทำนอง  หรือบทเพลงก็คือบทกวีที่มีทำนอง" บทเพลงหรือบทกวีนั้น  เนื้อหัวใจของมันก็เป็นสิ่งเดียวกัน เพราะว่ามันเป็นงานศิลปะ -ศิลปะของการใช้ภาษา  ทำไมเราถึงต้องใช้ศิลปะของการใช้ภาษา   เพราะว่าสื่อของภาษานั้นมันไม่เพียงพอที่จะครอบคลุมกระบวนการทางจิตใจของคน แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 21:02:13 จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (๒) สามกระบวนการทางจิตใจ กระบวนทางจิตใจของคนนั้นมีอยู่แค่สามอย่างเท่านั้น   พูดเป็นภาษาง่าย ๆ ก็คือ  รู้สึก  นึก  แล้วก็คิด  ถ้าพูดให้ป็นภาษายากขึ้นมานิด เป็นภาษาบาลี-สันสกฤตก็คือ  รู้สึกก็คือเวทนา  นึกก็คือสัญญา  คิดก็คือสังขาร ..................... ทีนี้ความคิดมันต้องใช้ภาษา  เพราะเราคิดด้วยภาษา  ถ้าเป็นคนไทยก็คิดด้วยภาษาไทย ไม่มีใครคิดเป็นภาษาฝรั่ง-ฝรั่งเขาก็ไม่ได้คิดเป็นภาษาอื่น  เขาก็คิดเป็นภาษาของเขา ฉะนั้นภาษากับความคิดมันก็อันเดียวกัน  ดังนั้น  ถ้าเรารู้ภาษามาก  เราก็คิดได้มาก จริงไหมครับ  รู้คำน้อย  เราก็คิดได้น้อย อันนี้คือภาษาเป็นเครื่องมือของความคิด ส่วนการนึกบางเรื่องอาจไม่ต้องอาศัยภาษา  เช่น  พอนึกก็ได้ภาพเลย  เช่นเรานึกถึง ภาพความหลัง  ซึ่งปรากฏเป็นมุมมองที่เรียกมโนภาพ  นึกออก   นึกได้   อันนี้ไม่ต้องใช้ภาษา ทีนี้เรื่องความรู้สึก-ควาามรู้สึกก็ยิ่งไม่ต้องใช้ภาษา  รู้สึกหิว  รู้สึกรัก  รู้สึกเกลียด  รู้สึกเหงา เหล่านี้มันพ้นไปจากภาษา  พ้นไปจากเชื้อชาติ  และก็พ้นไปจากกาลเวลาด้วย   มนุษย์ถึงจะอยู่ถ้ำ  หรือจะไปอยู่บนดาวอังคาร  ก็จะต้องมีความรู้สึกหิว  รัก  เกลียด เหมือนกัน ฉะนั้น  องค์รวมของจิตคือรู้สึกนึกคิด  เมื่อต้องใช้ภาษามาถ่ายทอด ต้องใช้ภาษาอะไร มันต้องใช้ศิลปะในการใช้ภาษา  เพราะนักเขียน  นักกวี  นักเพลง  นักดนตรี อะไรก็ตาม ล้วนแต่ต้องแต่งขึ้นด้วยการใช้ภาษา  ซึ่งเป็นการถ่ายทอดกระบวนการเคลื่อนไหวของจิต ได้อย่างครบถ้วน คือ  รู้สึก  นึก  แล้วก็คิด จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 (๓) กาพย์  กลอนของเราก็คือกวี-กวีมีคำเรียกอีกอย่างว่าวรรณศิลป์ -วรรณศิลป์ ก็คือศิลปะของการใช้ภาษา  ศิลปะของการใช้ถ้อยคำ บทกวี  จึงเป็นงานของศิลปะ  เรื่องสั้น  นวนิยายก็เป็นงานศิลปะ   ซึ่งจะต้องถ่ายทอดความรู้สึก  นึกคิดออกมาให้ครบถ้วน   มันไม่เหมือนงานวิชาการที่มุ่งให้แต่ความคิดเท่านั้น  หรือข่าว  หรืออะไรต่าง ๆ ที่มุ่งเฉพาะในการรับรู้  ต้องการสื่อภาษาตรง ๆ แต่มักจะละเลยในความรู้สึกกับความนึก ซึ่งมีแต่คนเขียนหนังสือวรรณศิลป์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้น  นวนิยาย  และบทกวีเท่านั้น ที่จะทำงานตรงนี้ให้ครบกระบวนการของจิตใจ  คือ  รู้สึก  นึก  แล้วก็คิด โดยเฉพาะภาษากวีให้ความรู้สึกมาก ๆ ให้ความรู้สึกแล้วนำไปสู่ความนึก   ก่อเกิดจินตนาการ  แล้วก็นำไปสู่ความคิด นี่คือตัวตนที่แท้จริงของบทกวี  ว่ามันต้องสอดคล้องกัน โดยให้ภาพทั้งสามอย่างนี้สอดคล้อง  คือ  ความรู้สึก  นึก  แล้วก็คิด อย่างบทกลอนใน  "ขุนช้างขุนแผน"  สองวรรคที่ว่า "เงยหน้าขึ้นเถิดเจ้าพิมเพื่อน แก้มเปื้อนมาจะเช็ดน้ำตาให้" เห็นไหมครับว่าสัมผัสคำน้อยมาก  แต่สัมผัสใจเต็มที่เลย   "เงยหน้าขึ้นเถิดเจ้าพิมเพื่อน  แก้มเปื้อนมาจะเช็ดน้ำตาให้"   อ่านแล้วก็อยากให้ใครมาเช็ดน้ำตาให้เหมือนกันนะครับ  นี่ ๆ ต้องหลั่งน้ำตา นี่แค่สองวรรคก็ให้ความรู้สึก  นึกเห็นภาพ  และได้ความคิด -ความคิดที่จะเอื้ออาทรต่อกันและกัน  มีใจให้แก่กัน  ซึ่งมีในบทกวี   และนี่คือตัวตนของบทกวี  ตัวตนที่ต้องให้เกิดกระบวนการทางจิต   รู้สึก  นึก  คิด  ทั้งสามนี้ครบ จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 (๔) ผมเคยยกตัวอย่างไว้เสมอ  ยกตัวอย่างประสบการณ์ของตัวเอง   คือผมเคยเห็นหยดน้ำที่มันหยดลงมาจากหลังคาแฝก  มันก็หยดลงไปที่พื้นทราย   แล้วทรายมันแตกรับขึ้นมา  มันสวยงามมาก  มันเหมือนช่อดอกไม้   ผมก็คิดคำว่า  "ช่อน้ำฝน"  เออ  มันเพราะดีนะ  ช่อน้ำฝน  พอดูอีกทีมันตกพราวมาเลย   ผมก็คิดขึ้นมาว่า  "ดอกน้ำฝน"  มันพราวดีจัง  "ดอกน้ำฝน"   เอ๊ะ  มันมีอาการเคลื่อนไหวด้วย  เลยลองใช้คำว่า  "ดอกระบำน้ำฝน" แน่ะ  มันชักจะเป็นกลอนขึ้นมาแล้ว แล้วก็คิดต่อไปอีก  ทีนี้ดอกระบำน้ำฝนนี่มันบานเต็มลานทรายไปหมด   ก็คิดขึ้นมาได้วรรคหนึ่ง  "ดอกระบำน้ำฝนบนฟลอร์ดิน"  มีฟลอร์ด้วยนะครับ   แต่ทีนี้  เอ๊ะ  เราเขียนกลอนไทย  ก็ไม่ควรจะใช้ภาษาต่างประเทศเข้ามา   เลยเปลี่ยนเป็น  "ดอกระบำน้ำฝนบนลานดิน"  นี่วรรคนี้  ผมยกตัวอย่างว่า   ถ้าผมเป็นคนทำงานศิลปะ  เป็นคนเขียนรูป   ผมก็อยากจะเขียนรูปนี้  ภาพนี้   ถ้าผมถ่ายรูป  ผมก็อยากจะถ่ายภาพตรงนี้  แต่นี่ผมเขียนกลอน  ผมก็เอาคำมาเก็บภาพ ตรงที่ผมเห็น  คือ  "ดอกระบำน้ำฝนบนลานดิน"  แล้วผมเก็บไว้นานหลายปี วรรคนี้เก็บไว้ในความจำจนกระทั่งผมมีโอกาสได้เขียนบทกวีบรรยายบรรยากาศ หลังฝนตก  ผมก็จะเอาวรรคนี้ไปเป็นวรรคเด็ดวรรคท้าย  ผมจึงขึ้นว่า "ลมฝนโชยชื่นกลิ่นไอดินหอม  สะแกค้อมกิ่งก้มร่มฝนฉ่ำ เราเป่าใบไม้ขับรับลำนำ           ดอกระบำน้ำฝนบนลานดิน" มาลงตรงท้าย ทีนี้มาดูว่าผมนึกอย่างไรจึงเอาวรรคนี้มาลงตรงวรรคสุดท้าย   ผมดูว่าวรรคแรก  "ลมฝนโชยชื่นกลิ่นไอดินหอม"  ผมเขียนถึงกลิ่น   "สะแกค้อมกิ่งก้มร่มฝนฉ่ำ"  ผมก็เอาความร่มเย็น  อากาศก็ทำให้ผมเย็นสบายเนื้อตัว   นั้นคือความสัมผัสทางกาย  เมื่อกี้สัมผัสทางกลิ่น  "เราเป่าใบไม้ขับรับลำนำ"  นี้คือทางหู   แล้วก็  "ดอกระบำน้ำฝนบนลานดิน"  คือตา แล้วเราลองสังเกตว่า  การที่เราจะเข้าถึงความรู้สึกของคน  เราก็จะต้องรู้ว่า ความรู้สึกของคนนั้นมันอยู่ตรงไหน  มันก็ต้องเป็น  ตา  หู  จมูก  ลิ้น  กาย  เขาเรานี่เอง   ทีนี้การเขียนให้ถึงความรู้สึกของคนต้องคิดถึงเรื่องเหล่านี้   คิดถึงเรื่องประสาทสัมผัสของมนุษย์  เขาอ่านแล้วเขารู้สึก  นึกคิด  ด้วยเหรือเปล่า   เขารู้สึกได้ยินเหมือนเราได้ยินหรือเปล่า  ฉะนั้นคนที่จะเขียนกาพย์  กลอน   เข้าถึงตัวตนของบทกวีนั้นต้องเป็นคนละเอียด  เป็นคนที่ประณีต   เป็นคนที่ฟังเสียงของความเงียบเป็น แค่เราไปฟังเสียงของความเงียบตอนกลางคืน  ดึก ๆ ไม่มีเสียงอะไรรบกวน   เราจะได้ยินเสียงเป็นร้อยเป็นพันเสียง  ขณะที่ไม่มีเสียงอะไรจะมีเสียงของแมลงเล็ก ๆ ที่เราไม่เคยได้ยิน  เราก็จะได้ยิน คือเราจะต้องละเอียดในสัมผัสของเรา  หมั่นสังเกต  หมั่นใช้มัน  หมั่นฝึกมัน เราก็จะมีความละเอียด  มีความประณีต  ในการที่จะใช้มัน  มองในมุมมองของเรา   นำเอามาเขียน  นี่คืองานเขียนของเรา  นี่คือตัวตนของบทกวี แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 21:06:47 จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (๕) ผมจะไม่พูดถึงตัวตนของคนเขียนบทกวี  เพราะว่าตัวตนของคนเขียนบทกวีนี้ น่ากลัวมากเลย  เพราะว่ามันไม่เฉพาะคนเขียนบทกวีเท่านั้น   คนทำงานศิลปะทั้งปวงมีตัวตนที่น่ากลัวมาก  นั้นคือตัวตนที่เขามีความเป็นมนุษย์พิเศษ เพื่อนผมเขาเป็นคนเขียนรูป  ไว้หนวดเครารุงรัง  ไปที่อีสานด้วยกัน  เขาก็เดินลุยเข้าไป ในหมู่บ้าน  เด็ก ๆ วิ่งหนีกันหมดบอกว่าผีบ้ามาแล้ว ๆ เขาไม่รู้ว่าศิลปินใหญ่นี่ จะมาเขียนรูปอะไร  ตัวตนมันเรื่องแปลกประหลาดของคนทำงานศิลปะ ซึ่งผมเข้าใจ  เพราะว่าคนที่ทำงานศิลปะนี้  ถ้าถึงระดับหนึ่ง  มันเหมือนอิ่มทิพย์   ผมเคยเล่นดนตรีไทย  ลองไปสังเกตดู  เล่นดนตรีไทยเขาเล่นอย่างสนุก   จะไม่สนใจคนดู  ไม่ใช่บนเวทีนะครับ  ตามงานวัดงานอะไรที่นักดนตรีเขาต้องเล่นกัน สนุกมากเลย  ผมเคยไปเล่น  ถึงตีสองตีสามไม่ยอมนอน  ไม่มีคนดูคนฟังเราก็สนุกกันเอง   แล้วเมื่อถึงระดับหนึ่ง  มันเหมือนได้สัมผัสทิพย์  คือตรงนี้มันอิ่ม  มันไพราะ   มันรู้สึกที่สุดจะบรรยาย จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 (๖) คนเขียนหนังสือ  คนเขียนกาพย์กลอน  เขียนบทกวีก็ตาม มันจะมีสักขณะหนึ่ง  มันจะมีช่วงหนึ่งที่ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของเราออกมาได้ ตรงนี้มันรู้ภาคภูมิปีติ  มันอิ่ม  เคยอิ่มจากการเขียนไหม  มันก็รู้สึกอย่างนั้น   อิ่มทิพย์  ผมใช้คำว่าอิ่มทิพย์  หรือสัมผัสทิพย์ แล้วตรงนี้แหละที่ศิลปินทุกแขนงเลยเขียนรูปได้อย่างใจ  ไม่ยอมไปไหนเลย   พออิ่มทิพย์แล้วมันมองโลกต่ำกว่าเราทั้งนั้นเลย  มันไม่ถึงเรา   ความรู้สึกที่นึกว่าเราเหนือกว่า  มันก่อให้เกิดอหังการ์  หรืออหังการ   การมีตัวกู  อหังคือตัวกู  มิใช่อัตตาอย่างเดียว  เหนือไปกว่าอัตตาเฉย ๆ   อหังการ  การะคือการ  การมีตัวกู และศิลปินทุกแขนงก็จะมีลักษณะนั้น  ที่ว่ามันสัมผัสทิพย์นี้  ศิลปินจะมีสมาธิสูง -สมาธิจิตนี้สูงมากเลย  จนจะไม่สนใจอะไรอีก  จะรู้สึกดื่มด่ำไปเลย   คนเขียนเกี่ยวความงดความงามมันก็ยิ่งจะหลงง่ายขึ้น  มันจะเพลี่ยงพล้ำไปกับความงามได้ ง่าย  ตกเป็นเหยื่อของความสวยความงาม  เรื่องอะไรก็ไม่รู้  เราก็จะต้องตก เป็นเหยื่อของมัน  หลงใหลไปกับมัน  ที่เพริดตกไปตรงนั้น   จะกลายเป็นตกไปตามอำนาจของกิเลส กิเลสตรงนี้น่ากลัว   ศิลปินต้องไปพ้นจากอำนาจของกิเลสให้ได้ เหมือนกับภาพเขียนเซน  เส้นทุกเส้นเป็นเส้นสุดท้าย  ถ้าใครไปดูศึกษาภาพเขียนเซน   จะมีภาพหนึ่งเป็นส้มหกลูก  เส้นที่เขียนนั้นทุกเส้นเป็นเส้นสุดท้าย  เขียนเส้นง่าย ๆ ทุกเส้นเป็นเส้นเดียว  ไม่เขียนซ้ำ  เขียนปราด ๆ ไปเลยอย่างว่องไว นั่นคือสภาวะจิตที่มีสมาธิ  แล้วก็ทีเดียวได้  คือจังหวะของชีวิตของวิญญาณว่างั้น   จังหวะของความรู้สึกเขียนทีเดียวได้เลย  ไม่ต้องมาเขียนเติมอีก ภาพเขียนจีนจะมีลักษณะพิเศษอยู่อย่างนี้  เพราะจะเขียนด้วยหมึก   พู่กันจีนมันจะต้องชุ่มหมึก  กระดาษจะคล้ายกระดาษสา  ถ้าไปแช่พู่กันไว้นาน   กระดาษมันก็จะยุ่ย  คือถ้าเขียนเร็วเกินไป  มันก็เลอะเทอะ  ฉะนั้นเส้นทุกเส้น ที่เขาเขียนภาพเขียนจีนนั้น  จึงเต็มไปด้วยพลังและสมาธิ   ถ้าไปดูภาพเขียนจีนที่ดี ๆ  มันจะสื่อสะท้อนให้เห็นว่าเขาเขียนด้วยจังหวะของจิตวิญญาณ จริง ๆ  เพราะงานศิลปะมันจะยกระดับจิตให้สูงก็ได้  สามารถจะดึงจิตให้ลงต่ำก็ได้ ฉะนั้นตัวตนของกวีตรงนี้   อย่างที่ผมว่าน่ากลัว  อันนี้เรื่องของตัวตนของกวีนะครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กรวีช่างแต่งถ้อย                  จรรจา ทายทักมิตรสหายมา             ร่วมร้อง ข้าน้อยนั่งพิมพ์ภา-                ษาบท- กวีนา หลังขดหลังแข็งต้อง              พักแล้วสวัสดี ฯ จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 01:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คคห  16 คงเริ่มแก่แน่แล้ว.............พี่ชาย  (รึปล่า) พักผ่อนให้สบาย.............ก่อนน้า หายเหมื่อยค่อยระบาย......สีต่อ  นะเหวย หลังขดบถเมื่อยล้า............อย่างนี้กะทืบหาย(ไปเลย) พอดีไม่ชอบเที่ยวช่วงเทศกาล  เพราะคนเยอะ  ฯลฯ  และที่สำคัญมันเลยวัย  555  แต่ไม่ลืมประเพณี  คือ  รดน้ำผู้ใหญ่  ไปวัด  และที่สำคัญคงรดน้ำขอขมา  พ่อ  แม่  ยาย  อีกป้าๆ  ที่บ้าน ...คนเราพออายุเยอะก็เข้าแต่วัดมันเหมาะกะวัยเนอะ  หุหุ  ช่วงเทศกาลสงกรานต์นี่เลยว่างจัด  อิอิอิ จากคุณ : กรวี - [ วันเถลิงศก (15) 10:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีวันเถลิงศก พี่พิราบเงิน คนเฝ้ากระทู้  และมิตรสหายทุกท่านนะคะ แวะมาในวันวุ่น ๆ ศาลาไทยติดภารกิจกับสงกรานต์ปีนี้หลายงาน เสร็จงานแล้วตั้งใจจะเอารูปงาม ๆ กับโคลงสักชุดมาฝาก (ฝากไว้ก่อน เอิ้ก ๆ) แอบเอากลอนเก่ามาร่วมกระทู้อาศรมฯ รับสงกรานต์นะคะ   บุญสงกรานต์ผสานสุขทุกถิ่นเหย้า กลับบ้านเราได้ค้างคืนแสนชื่นฉ่ำ ล้วนภาพงามความอบอุ่นกรุ่นน้ำคำ ยังคงย้ำทุกรอยทางสร้างสิ่งดี แวะเยี่ยมเยียนญาติผู้ใหญ่ได้ยิ้มแย้ม ร่วมแต่งแต้มเติมความสุขทุกถิ่นที่ ถึงแตกต่างมิห่างเหประเพณี แม้มั่งมีหรือยากจนล้วนคนไทย "วันมหาสงกรานต์" ท่านสาดน้ำ "วันเนา" ย้ำเตรียมการงานบุญใหญ่ "เฉลิงศก" วันทำบุญหนุนนำใจ ขึ้นปีใหม่ตามโบราณผ่านรอยทาง บุญสงกรานต์ผสานสุขทุกถิ่นเหย้า กลับบ้านเราแสนเปี่ยมสุขทุกสิ่งสร้าง อวลน้ำอบน้ำปรุงไทยไม่เคยจาง หอมอยู่ข้างหัวใจเรามาเนานาน... - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ฝากหัวข้อเสวนาพูดคุยที่ไปตั้งไว้หน้าห้องสมุด มิตรสหายท่านใดสนใจ  เชิญฝากความคิดเห็น ได้ทั้งในอาศรมฯ และกระทู้ที่ตั้งไว้นะคะ ๏ ๏ ๏ เรื่องพระอภัยมณี ของ สุนทรภู่ เป็นแค่จินตนาการจริงหรือ ? ๏ ๏ ๏ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4285688/K4285688.html - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -                    . แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 14:53:01 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ วันเถลิงศก (15) 14:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 (๗) ตัวตนของกวีควรจะเป็นอย่างไร ประเด็นแรกก็มีสองตัว  คือ หนึ่ง  ตัวตนของบทกวี  มันจะต้องถึงพร้อมด้วยความรู้สึก  นึก  คิด  ความรู้สึกเป็นองค์รวมอันนำไปสู่ปัญญา   ผมคิดว่าองค์รวมของความรู้สึก  นึก  คิด  นี่แหละไปสู่ปัญญา  เพราะตัวปัญญามันมาจากความรู้สึก  นึก  คิด  นั่นเอง แล้วก็ที่สองคือ  ตัวตนของคนเขียนบทกวี   สองสามปีมานี้  มีการอภิปรายกันมากเรื่องบทกวีตายแล้ว   ผมก็ยืนยันว่าบทกวีที่ไม่ดีมันตายแน่  แต่บทกวีที่ดีไม่เคยตาย  แต่ตัวตนของกวีก็ตายเหมือนกัน   กวีตายกันตั้งหลายคนแล้ว  แม้แต่ท่านสุนทรภู่ก็ตายไปแล้ว แต่บทกวีท่านยังไม่ตาย จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 14:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 20 (๘) ทีนี้ก็ประเด็นที่สอง  ความมีจิตสำนึกร่วมทางสังคม  อันนี้สำคัญมาก เพราะว่าจิตสำนึกของคนเรานี้มันมีสามระดับ จิตสำนึกระดับหนึ่งคือ  จิตสำนึกเพื่อตัวเอง  เพื่อสนองตัวเอง จิตสำนึกระดับที่สองคือ  จิตสำนึกเพื่ออุดมคติ อุดมการณ์  เพื่อมนุษยชาติ  เพื่อมนุษยธรรม   เหนือไปจากตัวเอง  พ้นไปจากตัวเอง จิตสำนึกระดับที่สาม  ผมคิดว่าคัญมาก คือ  จิตสำนึกทางการเมือง ผมขอขยายความตรงนี้  โดยเฉพาะคำว่าการเมืองอาจจะทำให้เราสับสน   เพราะว่าการเมืองถูกนำมาใช้ในด้านลบเสียจนเรามีอคติต่อคำว่าการเมือง   พอพูดถึงจิตสำนึกทางการเมือง  เราจะมีความรู้สึกเป็นภาพลบในหัวของเราทันที   จิตสำนึกทางการเมือง  ความหมายแท้จริงก็คือ  จิตสำนึกร่วมต่อสังคมนั่นเอง   ซึ่งก็คือ  จิตสำนึกทางการเมือง เพราะจิตสำนึกทางสังคม  นี้แหละเป็นจิตสำนึกระดับสามที่สูงที่สุด ทำไมถึงว่าอย่างนั้น  จิตสำนึกประการแรกเป็นจิตสำนึกเพื่อตัวเอง   เป็นจิตสำนึกที่ตัวตนเองเป็นหลัก  เอาตัวเองเป็นหลัก   ลองสังเกตคนส่วนหนึ่ง  เวลาพูดอะไรมักพูดยกกล่าวถึงตนเอง   เอาตนเองเป็นหลักก่อนเสมอ จิตสำนึกประการที่สองก็คือ  เอาผู้อื่น  เอาสิ่งอื่น  เอานามธรรมเป็นหลัก   เป็นอุดมการณ์  เป็นอุดมคติ  แล้วจะพูดกันอย่างเลื่อนลอยเพ้อเจ้อ   เป็นเป้าหมายที่ดีอย่างนั้นอย่างนี้  เป็นนามธรรมหมดเลย  อันนี้เป็นจิตสำนึกระดับที่สอง ประการที่สาม  จิตสำนึกทางการเมือง  หรือจิตสำนึกเพื่อส่วนรวมนี้   มันจะย้อนกลับมาเพื่อตัวเองด้วย  จิตสำนึกระดับที่สองเพื่อมนุษยชาติ  เพื่อมนุษยธรรม   เพื่ออุดมการณ์นั้น  เป็นจิตสำนึกที่พุ่งสู่เป้าโดยไม่ได้ให้ความสำคัญกับเหตุเท่าที่ควร มีแต่สำนึกระดับที่สามเพื่อส่วนรวม  คือจิตสำนึกทางการเมืองนี้เท่านั้น ที่จะมุ่งให้เห็นทั้งเป้าหมายและเหตุที่มาว่าคืออะไร  และจะทำอย่างไรให้ถึงเป้าหมายนั้น   อันนี้เป็นสิ่งสิ่งสำคัญที่สุด  แล้วก็สูงสุด ผู้รู้หลายคนพูดอย่างนี้  ผมไม่ได้พูดเองนะครับ  แล้วผมก็มาคิด  มาสำรวจ  มาวิเคราะห็   แล้วก็เห็นความจริงตามนั้นว่า  จิตสำนึกที่สูงที่สุดคือจิตสำนึกทางการเมืองนี่เอง  ผมขอยืนยัน พวกเราเป็นนักเขียนหนังสือ  เป็นนักทำงานศิลปะทางด้านภาษา  ผมอยากจะฝากเรื่องจิตสำนึกเหล่านี้ว่า พวกเรามีครบถ้วนหรือไม่  ผมเคยพูดไว้ว่าคนเขียนหนังสือหรือคนทำงานทางด้านศิลปะนี้ เป็นผู้ดูแลความรู้สึกของสังคม  เป็นผู้ดูแลความรู้สึกของผู้คนในสังคม ........................ จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 14:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 (๙) สี่อย่า-ห้าต้อง ผมเคยบอกว่าคนทำงานหนังสือ  คนทำงานศิลปะจะต้องมี...ผมใช้คำว่า "สี่อย่า ห้าต้อง"   มีข้ออย่าอยู่สี่ข้อ มีข้อต้องอยู่ห้าข้อ มีข้ออย่าอยู่สี่ข้อ คือ  หนึ่ง  อย่าเป็นคนตกยุค-อย่าตกยุค-ตกยุคก็คงรู้นะครับ  ยุคสมัยนี้เขาไปถึงไหนแล้ว  ยังงุ่มง่ามอยู่กับอะไร แล้วก็ยึดติด  มีเป็นอันมาก  หลงใหลอยู่แต่ของเก่า  หรือบางพวกก็เมาแต่ของใหม่   อย่าหลงใหลของเก่า  อย่าเมาของใหม่ สองคือ  อย่าหลงยุค  คือ  อย่าหลงของเก่า  อย่าเมาของใหม่  เมาของใหม่คือพวกหลงยุค   ยุคนี้เขาเป็นไงก็ตาม  บางทีไม่รู้ว่ายุคเขาเป็นไง  ก็หลงไปกับมัน  นี้ก็หลงยุคเหมือนกัน อย่าที่สามก็คือ  อย่าล้ำยุค  แต่คนทำงานเขียนหนังสือ  คนทำงานสร้างสรรค์มักจะล้ำยุค   คือคิดล่วงหน้าไปแยะ  แล้วก็ไม่สามารถปรับใช้กับปัจจุบันได้  มันก็เลยกลายเป็นคนล้ำยุคไป โดยดีแต่คนเดียว  ก็คือล้ำยุค อย่าที่สี่คือ  อย่าประจบยุค  เขาอย่างงั้นก็ต้องอย่างงั้นกับเขา  เขาอะไรก็ไปกับเขา   เขาแฟชั่นยังไงก็ต้องตามกับเขา   ในที่สุดกลายเป็นตามคติที่ว่า  ตามเขาแล้วเก่ง  คิดเองแล้วโง่   คือเป็นลักษณะของเด็กรุ่นใหม่ของเราที่น่ากลัวมาก "ตามเขาแล้วเก่ง  คิดเองแล้วโง่"  ดูถูกตัวเอง คือสี่อย่า  หนึ่ง  อย่าตก  สอง  อย่าหลง   สาม อย่าล้ำ  แล้วก็สี่  อย่าประจบยุค จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 15:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 (๑๐) มีข้อต้องอยู่ห้าข้อ ทีนี้ห้าต้องก็คือ  หนึ่ง ต้องทันยุค  ต้องรู้เท่าทันกับมัน  รู้ว่าตอนไหนเป็นยังไง  แล้วก็ควรจะเกี่ยวข้องกับมันยังไง  ก็คือทันยุค ต้องประการที่สองนั้น  ผู้ทำงานศิลปะทำงานสร้างสรรค์ก็คือ   ต้องเป็นปากเสียงของผู้เสียเปรียบ   เพราะว่าถ้าไม่เป็นปากเสียงของพวกเสียเปรียบแล้ว  ในที่สุดเราก็เป็นปากเสียงของผู้ได้เปรียบ   หรือเป็นปากเสียงของความเห็นแก่ตัว  เราต้องการอะไร  เรามีอหังการสุงสุดก็เป็นอันตราย   เราก็เลยลืมนึกไปถึงคนที่เสียเปรียบที่มีอยู่ในสังคมนี้ สังคมนี้มันไม่ได้มีหลายชนชั้น  มันมีอยู่แค่สองชั้นเท่านั้น  คือ  ชนชั้นที่ได้เปรียบกับชนชั้นที่เสียเปรียบ   เมื่อเราทำงานศิลปะเราจะเลือกอยู่กับฝ่ายได้เปรียบหรือฝ่ายที่เสียเปรียบ   อันนี้ผมก็ฝากไปคิดดู   ต้องประการที่สอง  ต้องเป็นปากเสียงของผู้เสียเปรียบ ต้องประการที่สามก็คือ   ต้องตัดทัศนะปัจเจก  ตัดทัศนะของการเอาตัวเป็นหลักออก   ตัดทัศนะปัจเจกเอาส่วนรวมเป็นหลัก  ส่วนตัวต้องขึ้นกับส่วนรวม  อย่าเอาส่วนรวมมาขึ้นกับส่วนตัว   ซึ่งอย่างนั้นมันเป็นยาก  แต่มันเหมือนอุดมคติ อย่างหนึ่งว่า ถ้าคุณจะเขียนบทกวีที่ดี  เขียนหนังสือที่ดี  ทำงานศิลปะที่ดี  ต้องมีอย่างนี้  คุณจะใกล้เคียงแนวที่ดีงามแล้ว หนึ่ง  ต้องทันยุค  สอง  ต้องเป็นปากเสียงของผู้เสียเปรียบ   สาม ต้องตัดทัศนะปัจเจก  เอาส่วนรวมเป็นหลัก   ส่วนตัวเป็นรอง ต้อง  อีกประการที่สี่คือ  ต้องมีจิตสำนึกทางการเมือง   อันนี้สำคัญมาก  เพราะถ้าเรามีจิตสำนึกทางการเมือง   อะไรจะเกิดก็ตาม   ข่าวสารมันจะเป็นอย่างไรก็ตาม  เราจะเข้าใจทันที  ถ้าเรามีจิตสำนึกทางการเมือง ผมจะยกตัวอย่างว่าเราจะดูสังคมด้วยองค์รวมทั้งหมด  มันเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่ง   คือประเทศหรือสังคม  ส่วนรากของต้นไม้คือเศรษฐกิจ  ลำต้นนี้คือสังคมหรือประเทศชาติ   กิ่งก้านสาขานั้นคือการเมือง ผมเคยคุยกับนักเลี้ยงต้นไม้ดัด   ไม้เลี้ยง  เขาบอกว่า  เขาอยากให้กิ่งไปทางไหน  เขาดัดให้รากไปอีกทาง   เขาเลี้ยงราก  เอารากไปทำความสะอาดแล้วจัดรากใหม่  ต้องการให้กิ่งไปทางไหน   เขาก็ดัดรากไปทางตรงกันข้าม  เป็นอย่างนั้นเขาก็จะได้กิ่งตามที่ต้องการ เศรษฐกิจ  การเมือง  มันเป็นอันเดียวกัน  การเมืองเป็นตัวกำหนดเศรษฐกิจ-เศรษฐกิจเป็นตัวกำหนดการเมือง   เราสังเกตเห็นว่า  แต่ก่อนพรรคการเมืองของเราเป็นตัวแทนของกลุ่มทุน  กลุ่มธุรกิจ   ปัจจุบันกลุ่มธุรกิจไม่อยากให้นักการเมืองแล้ว  ขึ้นมาเป็นนักการเมืองเองเลย  อย่างปัจจุบันนี้ ถ้าเราดูลึกอีกนิด  ดูการเมืองก็จะมองเห็นเศรษฐกิจ  ความเปลี่ยนแปลงทั้งหลายมันอยู่แค่กลุ่มเศรษฐกิจกับการเมือง เท่านั้น คือสังคมของเรานั้นมันเป็นลำต้น  เป็นต้นไม้  มันจะถูกกำหนดด้วยรากคือเศรษฐกิจกับการเมืองเท่านั้น   แล้วก็ดอกผลนั้นก็คือเป็นผลผลิตของต้นไม้ต้นนั้น  เป็นดอกผล  ถ้าเศรษฐกิจดี  ดอกผลมันก็ดี   เศรษฐกิจดี  การเมืองไม่ดี  การเมืองดี  เศรษฐกิจไม่ดี  ดอกผลมันก็จะไม่สมบูรณ์ ดอกผลนี้  ถ้าจะพูดในภาษาของนักวัฒนธรรมก็คืออารยธรรมกับหายนธรรม   วัฒนธรรมเป็นผลผลิตของสังคมเช่นนั้น  วัฒนธรรมคือดอกผลของต้นไม้  ถ้ามันงดงาม  มันก็เป็นอารยธรรม   ถ้ามันไม่งดงาม  มันก็เป็นหายนธรรม  อันนี้สิ่งที่จะทำให้เรามองเห็นว่าความสำคัญของเศรษฐกิจของการเมืองเป็นอย่างไร นั่นคือทัศนะของการที่เรามีจิตสำนึกทางการเมืองว่าเราจะมองถึงสิ่งเหล่านี้ได้ชัดแจ้งถูกต้อง   ไม่มองเพียงผลสะท้อนแค่การเมืองว่าเป็นเรื่องของอำนาจ  กลายเป็นมีอคติต่อนักการเมืองว่า เป็นผู้แสวงแต่อำนาจอันเป็นทางมาของผลประโยชน์  ซึ่งมักเป็นจริงเสียด้วย   มีคำกล่าวว่า  'ความรู้คืออำนาจ'  แต่สิ่งที่น่ากลัวคือคนมีอำนาจที่ไม่มีความรู้  อันนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัว ต้องประการที่ห้า  สุดท้ายคือ   ต้องทำงานอย่างราชสีห์  คือนอกจากไม่ไยดีต่อมงกุฏที่สวมครอบแล้ว   ก็ไม่ยินดีเอาคราบสัตว์อื่นมาสรวมครอบ  อีกด้วย   ข้อนี้คงไม่ต้องบรรยายนะ  "สวม"  นี้เป็นด้ายกายภาพ  "สรวม"  เป็นเรื่องของจิตวิญญาณ จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 15:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 กรวีแม่ช่างเอื้อ                อาทร เห็นอกเห็นใจตอน            เมื่อยล้า แลบอกเรื่องที่สมร            ไม่เที่ยว หากเพราะเบื่อเลี้ยวจ้า        จึ่งได้ว่างสบาย ( ฮิ ฮิ ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 21:15:33 จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 15:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ศาลาไทยแม่เอ้ย                ขยันจริง งานแยะยังยอดหญิง           หยัดสู้ มาแปะไม่ประวิง                เพื่อประโยชน์ บอกว่าวางกระทู้                อยู่ห้องสมุดเชิญ ชมนา ( ยิ้ม ) จากคุณ : พิราบเงิน - [ วันเถลิงศก (15) 15:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีขอรับทั่นพี่พิราบเงิน เล็กเช่อร์"ตัวตนกวี"และ"ตัวตนบทกวี"น่าสนใจมากมายขอรับ รดน้ำดำหัวคุณพ่อคุณแม่มาแล้วขอรับ มารอรดน้ำดำหัวครูหนอน...ครูเล็ก.....และ ไม่ลืมขออนุญาติสาดน้ำปะแป้ง เพื่อนผองน้องพี่ชาวอาศรมทุกทั่นขอรับ อบหอมร่ำรดน้ำ             วันทา ครูเฮย เถลิงถวัลย์ศกภาษา        พร่างพร้อย ดาวดวงดาษรดา             เดือนเด็ด แด่แม่ แป้งปะแก้มเก็บร้อย        ดอกไม้สนุกสนาน จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ วันเถลิงศก (15) 15:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สาดนิดหน่อยคงยังไม่เปียก คุณกรวี...คคห4-8.....สาดน้ำมา5บท ต้องสาดกลับ น้ำสงกรานต์เบิกฟ้า           บังอบาย ทุกข์รา มารดราดสาดสาย              ซ่านสู้ มาเปรอะเปียกใจกาย         เกล้าสุข สรรแฮ ร้องเรียกหาให้รู้                 ว่าน้องเรียมเหงา เมื่อเช้าได้ไปรดสงค์น้ำพระที่พุทธมลฑลขอรับ ขอพรพระมาคุ้มครองมิตรสหายทุกท่านครับ "พระศรีศากยะทศพลญาณ ประธาน พุทธมณฑล สุทรรศน์" จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ วันเถลิงศก (15) 15:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีปีใหม่ไทย ขอรับ ท่านสหายทุกท่าน ศรีศรีสาธุทั้ง                 สากล โอกาสปีใหม่ดล            สุขพร้อง ปราศจากทุกข์เยือนยล   ย่างเหยียบ ภัยโรคมิเกี่ยวข้อง          ตราบโพ้นปาวสาน. อาจจักมิได้ไพเราะเพราะพริ้งนัก แต่ก็กลั่นมาจาก ปรารถนาดีด้วยจริงใจ...เจ้าค่ะ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ วันเถลิงศก (15) 20:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โมโนพี่ผ่าท้อง.............ใครกัน จึงห่างจากสถาบัน........นี่ได้ วลีพี่มากครัน.........ความหล่อ มาเถิดให้สาดไซร้..........นี่น้องอยู่รอ  (สาดน้ำ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 21:33:11 จากคุณ : กรวี - [ วันเถลิงศก (15) 21:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คัมภีร์โบท่านนี้.............รีบมา หายเนิ่นนานนักหนา......พี่น้อง อาร์พีพี่หายหา.............ไม่ประสบ แว่วแว่วมาว่าคล้อง.......จิตจ้องหวานใจ จากคุณ : กรวี - [ วันเถลิงศก (15) 21:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คคห  23 พิราบฯหายเมื่อยแล้ว......รีบมา มามะพี่ท่านนา...............เหยียบให้ กรวีไม่แก่จา.................ขอบอก อายุแค่เลขไซร้.............ทราบแล้วเปลี่ยนเลย โห...ท่านพิราบอ่ะ....เค้าจาฟ้องแม่ จากคุณ : กรวี - [ วันเถลิงศก (15) 21:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คคห.26 ลุงจันทร์มาสาดน้อง.........ได้จะใด หากเปียกเดี๋ยวเสื้อ(ตัว)ใน..เปียกด้วย(เสื้อตัวที่อยู่ข้างในห้ามคิดลึก  รู้น่ะคิดอะไรอยู่  55) ขึ้นราหมดว่าไง................ใส่มิได้  นะเหวย ถึงจักเหงาเกือบม้วย........อยู่ได้ไม่ตาย แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 12:57:45 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 22:03:26 จากคุณ : กรวี - [ วันเถลิงศก (15) 22:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เรียนทั่นพี่พิราบเงินขอรับ กระผมได้ซื้อหนังสือมาเก็บไว้หนุนหัวนอนนานโขแล้ว ลองอ่านก็ให้หนักหัวกระหม่อมหลายจึงเก็บไว้ ทั่นพี่แปลให้ฟังอย่างนี้จึงเกิดความทราบซึ้ง "อาวุธกวี ตัดตอนอัตตา พัฒนาสำนึก" โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ถอดโคลง "กวิ  คาถานมาเสยฺโย" กวีเป็นที่อาศัยแห่งคาถาทั้งหลาย   คาถาในที่นี้หมายถึง  สิ่งที่มีประโยชน์  สิ่งที่เป็นสาระประโยชน์ ใช้เป็นที่อยู่กับกวีได้ด้วย จารจักรรอยลึกไว้                ทางสวรรค์ คำกวิคาถาวรรณ                 ศาสตร์ก้อง อาศัยเพ่งจริตอัน                 ปราณีต ประโยชน์ชนแซ่ซร้อง          จิตน้อมศึกษา อัตถะอัดแน่นเนื้อ               ลิขิตมาศ ระยับเฮย สีวาดวิจิตรพาท                  พจน์เว้า สวยสมน่าชมผาด               ผิวผ่อง ผุดแล อาวุธอาริยเก้า                   แก้วนั้นขับเขญ(นวางคสัตถุศาสตร์) ปล.ทั่นพี่พิราบเงินขึ้นต้นเรื่องลีลาโคลงไว้.... ............ฮ่าๆน่าสนุกหลายๆขอรับ.............. ขอเวลาเตรียมก่อนครับจะหาข้อมูลมาส่งบทโคลงครับ จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ วันเถลิงศก (15) 22:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สาดทั้งปี๊บแก่สหายพจนารถและยัยหนูศาลาไทย กระป๋องเต็มปริ่มน้ำ         เย็นใจ กระปุกแป้งกระแจะใคร     โปะให้ วันคืนชื่นสดใส                สารสุข เร้าปลุกลุกมาไซร้            สาดน้ำสงกรานต์ คคห28-31มาท้าดวลได้สาดสู้มาเลย....น้องกรวี หาโอ่งหาอ่างอ้าง           สาดสาย ปั๊มจากคลองขอยาย        สูบแล้ว เต็มถังถ่ายเทขยาย          วงเปียก ปอนเฮย น้ำอบหอมดอกแก้ว          แตะแต้มหัวหู ฮ่าๆ......เปียกยังนะ.......เอาสายยางน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาสู้ใหม่ แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 22:37:42 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ วันเถลิงศก (15) 22:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พี่จำปูนมาช่วยรุมสาดน้ำสาวๆเร็วๆ จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ วันเถลิงศก (15) 22:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หวัดดีครับคุณพิราบเงิน วันนี้นอนกลางวันเต็มอิ่ม กลางคืนตาเป็นกระสือ ฮิ ๆ 'ลีลา' ส่วนตัวผมตีความหมายได้เป็นสอง (ใจ) คือ ๑. การใช้รูปแบบในลักษณะที่ต่าง ๆ กันไป อันนี้จะเห็นได้ ชัดเจนในกลบทชนิดต่าง ๆ (แม้โครงสร้างหลักจะเหมือน กันก็ตาม) หรือระหว่าง 'โคลงสุภาพ' กับ 'โคลงดั้น' ซึ่งมี ข้อแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย ฯลฯ ๒. การนำรูปแบบมารับใช้อารมณ์ต่าง ๆ ที่ผู้เขียนต้องการ สื่อสารแสดงออก เช่น อารมณ์รัก, โลภ, โกรธ, หลง :) ซึ่งแต่ละอารมณ์ย่อมจะไม่เหมือนกัน อาทิ เมื่อโกรธก็ย่อม จะใช้ลีลาท่าทางที่ดุดัน แต่เมื่อรักก็จะอ่อนโยน เป็นต้น ผมเห็นคุณพิราบเงินให้คำจำกัดความไว้ที่ คห.๓ ว่าเอา เฉพาะการใช้รูปแบบเท่านั้น ซึ่งผมว่าน่าจะให้ครบเครื่องไป เลย 'ลีลา' ยกตัวอย่าง "นักมวยคนนี้ไหว้ครูลีลาดี เอวงี้อ่อน ไอ้ คนนั้นไม่ได้เรื่องเหมือนคนเป็นสันนิบาต แต่พอชกลีลาไอ้ เอวแข็งดีกว่าไอ้เอวอ่อนเสียอีก ยกเดียวน็อคแล้ว" ....................................................................... :) จากคุณ : ราม ลิขิต - [ วันเถลิงศก (15) 23:48:40 ]

ความคิดเห็นที่ 36 .                                       สวัสดีครับทุกท่าน สวัสดีครับ พี่พิราบเงินเจ้าของกระทู้ คุณกรวี หนู ศ. น้าจันทร์แห้ง แวะมารดน้ำดำหัวครอบครัวอาศรมฯ ครับ ๏ วันวานขานขับสร้าง          ประเพณี คอยหล่อหลอมความดี        ฝากไว้ แต่ละบทคือวิถี                  ไทยสง่า คอยอบรมบ่มให้                ฝากข้ามกาลสมัย ๚ ๏ สงกรานต์ขานขับขึ้น         อีกหน ตามระเบียบธรรมเนียมวน     สู่เหย้า รดน้ำดำหัวคน                    แก่เฒ่า ท่านนั่งรอคอยเฝ้า               ลูกเต้าตลอดมา ๚ ๏ ขอน้อมขานขับด้วย          พรพรรณ รวมสุขทุกทุกวัน                 ใส่ตะกร้า ประดับดอกในขัน                หอมกรุ่น ส่งรักในใต้หล้า                   ห่อล้อมใจเสมอ ๚ ภู่กันผมน้ำหนัก ลงหนักเบายังไม่ได้ ต้องคอยซ้ำ ตามแก้อยู่ตลอด เลยวาดโคลง เส้นสุดท้ายแห่งเซ็น ยังไม่ได้ครับ ปกติเป็นคนอ่านน้อย ไม่ค่อยเขียน พึ่งมาอ่านเขียนเยอะ ตอนศึกษาโคลง นี่แหละครับ ไม่น่าเชื่อว่าโคลงแค่ สี่บาท จะมีตำราหลายเล่ม และยังต้องมีความรู้ด้านอื่น ประกอบเนื้อหาด้วย ทำให้ช่วงนี้เป็นคนอ่านโดยไม่รู้ตัว วาดขันแห่งเซ็นมารดน้ำครับ ใช้คอมฯวาดเอา ถ้าเป็นภู่กันคงเลอะ แหะๆ เซ่อ... น้อมบันทึก ----------------------------------------------------------             . จากคุณ : xers - [ 16 เม.ย. 49 01:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 37 รดน้ำขาดไปสองขันครับ ขอมารดอีกรอบ คุณ พจนารถ และ คุณ รามลิขิต ครับ แวะมาแปะโคลงดำหัวก่อน แล้วค่อยไปศึกาลีลาโคลง ของตัวเองก่อน แล้วจะมาแปะนะครับ พี่พิราบเงิน ขอให้ฝันดีทุกคนนะครับ จากคุณ : xers - [ 16 เม.ย. 49 01:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ศาลาไทยว่างเป็นรีบแว้บเข้าอาศรมฯ คิดถึง...  เขียนโคลงมากำนัลผู้เฒ่าผู้แก่อาศรมฯ เอิ้ก ๆ เข้ามาก็โดนสาดยกปี๊บจากคุณอาจันทร์แห้ง ฮ่า ๆ ชุ่มฉ่ำเสียจริง ๆ เจ้าค่ะ ๏ รดรินเรียงร่ำร้อย       อักษร น้ำมิตรแทนคำวอน         ห่อนเว้น ดำขาวแตกต่างตอน      แลกเปลี่ยน หัวเรื่องบอกบทเร้น        ฉ่ำน้ำใจสมาน ๚ ฝากข่าวจากเจ้าของร้านสิงห์สาโท  ถึงมิตรสหายทุกท่านนะคะ เพื่อไม่เป็นการเปลืองเนื้อที่  รูปบรรยากาศร้านตามไปดูที่นี่ค่ะ ๏ ๏ ๏ สิงห์สาโท ๏ ๏ ๏ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4286966/A4286966.html - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -                      . แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 16:07:01 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 16 เม.ย. 49 16:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขออัญเชิญจากเล็กเช่อร์เก่าทั่นพี่ "จอมยุทธเมรัย"ฝากไว้ โคลงที่ครูเนาว์แกล้งแต่งไว้.....กระผมขอลือเรื่องว่า ลีลา"กระถางเลย" ฉันเองนั้นชอบร้อง................เพลงนัก ถึงจะมีคนทัก.......................ว่าเฮ้ย ไม่ร้องจะเอาสัก.....................เท่าไหร่ ฉันก็ยังร้องเย้ย....................ยั่วให้กระถางเลย...โคลงที่ครูเนาว์แกล้งแต่ง "ฮิบฮอบ".....โดย...จันทร์แห้ง โห่หิวโห่เห่เฮ้ย....................ชาวเรา เมากับขับขานเงา................ใฝ่เฝ้า โครงมันกั่นทุกข์เอา............หายหด เหือดรา เมาไม่ขับรถเร้า...................อยู่ได้ถึงชรา โหแต่งดีบ่ได้....................เอามัน นาพ่อ มันเผือกเผากินกัน...........อิ่มอ้วน ความฝันอัดอกฉัน..................เหงาอยู่ นาแม่ ตายแน่แน่เพลงล้วน...............ลดเลี้ยวลืมหงอย ใครว่างหรือไม่เว้น................ทำโอ ก็ดี มามะแม่มาโย........................โย่แร้พ ฮิบฮอบชอบอักโข...................เต้นตื่น ก็ตาม หายหดอดฟอกแฟ้บ...........ซักเสื้อกลับขาว ปล.เดี๋ยวหาก๋วยเตี๋ยวทานแล้วจะมาสาดน้ำสงกรานต์ครับ แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 18:40:22 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 18:34:15 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 16:34:00 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 16 เม.ย. 49 16:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอขอบพระคุณ  ท่านสหาย ทุกท่าน...เนาะ...ขอรับ ขอบพระคุณ เปนอันขาด ที่วาดอักษร ขอน้อมรับ ถ้อยอวยพร ด้วยกลอนนี่ มิตรจิต มิตรใจ สหายกวี กระผมนี้ อบอุ่น ละมุนใจ จึงสิบนิ้ว ขอประณม ก้มเกศา จึงตอบพร เพื่อนยา ทั้งหลายไซร้ ขออาราธนา คุณพระศรี รัตนตรัย อวยพรให้ เพื่อนสุขสม.....อารมณ์เทอญ. สา.....ธุ.....เจ้าค่ะ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 16 เม.ย. 49 18:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอสรุป(ตามใจ) จากที่ได้พิมพ์+อ่านทานในกระทู้ เกี่ยวกับปาฐกถาพิเศษ ของ ครูเนาว์ นะครับ ------------------------- บทกวีที่ดี-สามารถน้อมนำให้รู้สึก นึกเห็นภาพ แล้วแตกแขนงทางความคิด ตัวตนของกวีที่ดี-เมื่อมีความรู้สึกอิ่มทิพย์ แล้วก่อเกิดอหังการ ต้องพยายามข้ามพ้นให้ได้ ต้องเว้นข้อห้าม-ตก หลง ล้ำ ประจบยุค ต้องตามข้อต้อง - ทันยุค เป็นปากเสียงของผู้เสียเปรียบ ตัดความเห็นส่วนตัว มีจิตสำนึกทางการเมือง(สังคมส่วนรวม) องอาจอย่างราชสีห์ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 20:31:25 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 16 เม.ย. 49 20:10:31 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีพี่น้องอาศรมและมิตรสหายทุกท่านครับ มาที่เรื่องลีลาโคลง ที่จั่วเรื่องไว้นะครับ คุณจันทร์แห้งบอกจะศึกษามาร่วมแจง-ดีครับ ลุงราม ลิขิตบอกแนวทางของการศึกษามา-ผมเห็นดีด้วยอย่างยิ่งครับ คุณxers บอกจะไปศึกษาลีลาโคลงของตัวเอง-ดีครับ เป็นพัฒนาการ ขอทักทายมิตรสหายทุกท่านเป็นโคลง"ลีลา"วิวิธมาลี นะครับ ( ยิ้ม ) วิวิธมาลี จันทร์แห้งเป็นแบบให้                 เยาวชน รักษ์ขนบธรรมเนียมดี                เยี่ยมแท้ และขยันศึกษากล-                   บทบอก- ความนา สาธุบุญแปล้ย้อน                     ยิ่งเทอญ รับพรพจนารถฯผู้                      อาจอง พรท่านช่างจำเริญ                    จรัสหล้า ขอพรยิ่งโปรดจง                      คืนท่าน สมเจตน์แห่งฟ้า กว้าง               มหคุณ กรวีนี่นี้ก็                               วรวีร์ (ขยันจริงๆ) ขยันแต่งโคลงเจือจุน              กระทู้ ร้องเรียกละรุ่นปี                    อย่าหน่าย รสาพี่อย่าอู้รู้                       แต่งโคลง โมโน, วลี พี่เอ้-                      คัมภีร์ฯ หมีเซอะ, อาเอ๊กซ์ โยง             อยู่ยั้ง /ตอนแรกใช้ว่า พี่เล็ก แต่คิดไปมาท่านเป็นบุคคลที่ต้องยกไว้ให้สูง ( ยิ้ม ) จอมยุทธฯ พี่อาร์พี                 พี่จะ-งอัง (จังงัง) นิรนามฯแล้ทั้ง                      วฤก นาม ไร้นาม, หิ่งห้อยฯ และ             สายลมฯ เหล็กละมุน คงตาม                อนุชพริ้ง ปิ๊วปิ้ว, นุภา, รมย์                   บุริน, เดอะ- กบฯนา ฯลฯ ฯลฯ อย่าทิ้งให้               เงียบเหงา กรวีนี่นี้ก็                              วรวีร์ ระวังแม่ระวังเขา                    สาดน้ำ เปียกปอนจะหมองศรี             งามสร่าง ขยันต่อเชิญย้ำเย้า                   มิตรเชิญ จันทร์แห้งบอกซื้อเมื่อ            นานวัน "อาวุธกวีฯ"หนักเกิน              เก็บไว้ มาอ่านที่กระผมสรรค์            พิมพ์บอก บอกว่า ทราบซึ้งได้              ประโยชน์หลาย ท่านพี่ราม ลิขิต ให้              แนวคิด ยกเรื่อง"ลีลา" ธิบาย             ดั่งนี้ ๑. รูปแบบ วิจิตร                  โคลงนั่น ๒. สื่อสาร มู้ดดี้                   แต่ละกาล เห็นดีเห็นเด่นด้วย                ดุษฎี น้อมรับ สื่อแก่นสาร             ศึกษ์ซ้อง รูปแบบ จุดเด่น มี                คือง่าย เขียนง่าย ส่วนสื่อฯยากแท้ต้อง            ตรึกนาน หวังท่านผู้รู้ช่วย                  ชี้แจง ลีลาศแบบสองวาน             สืบค้น พี่น้องเช่นกันแสดง             ความคิด ยาก แต่มากรู้ด้น               จะง่ายแล สวัสดีxersครับพ้ม             สวัสดี โคลงท่านคลับคล้ายแข      สุริย์แล้ว ยิ่งขยันจักยิ่งมี                  พัฒน- การนา แต่รูปเซนพริ้งแพร้ว            นักเอย ฯ แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 23:58:57 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 16 เม.ย. 49 20:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 43 นบครูโคลงแรกด้วย               จริงใจ พิราบเงินผู้ไข                        คติแท้ จำปูนเมื่อคลาไคล                  ร่วมส่ง ความแปร่งแต่งแล้วแก้            กล่อมให้ได้ความ ครั้งแรกหนึ่งสี่ห้า                  อาศรม โคลงนิทานรื่นรมย์                เริ่มรู้ พิราบฯน่าชื่นชม                    คอยตรวจ ลองแต่งตะแบงสู้                  หมั่นเขี้ยวคะนองมือ ลีลาช่างต่ำเตี้ย                       เรี่ยดิน บัวไม่ผุดพ้นผิน                      ผ่านน้ำ โคลงแบบแยบยลยิน               ยวนยั่ว เหมือนแบบแทบกลืนกล้ำ         เหงื่อน้ำตาไหล กำลังใจจากนั้น                      สืบมา เลยสนุกทุกทิวา                     เช่นนี้ ขอบคุณพี่อีกครา                   คอยบอก ช่วยขัดเกลาเฝ้าจี้                   อีกได้ไหมหนอ  (ขอจริงๆนะเนี่ย)   ผมก็มีครูโคลงเหมือนกันนะครับ ขอกราบคาระวะมา ณ ที่นี้ด้วย ยิ้ม+ยิ้ม+ยิ้ม จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 16 เม.ย. 49 20:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาสาดน้ำให้เปียก              หัวหู กระแจะแตะแม่โฉมตรู        นิ่มน้อง สงกรานต์สาดน้ำดู             มารยาท งามประเพณีต้อง               อย่าล้ำก้ำเกิน สายฉีดปรี๊ดพุ่งเปรี้ยง          แรงปะทะ ค่อยค่อยหน่อยน้องนะ        พี่ล้ม สอพองย่องย่องปะ             ขาวผ่อง เบียดนิดชิดชิดก้ม              มุดให้ไม่โดน น้ำแข็งใส่โอ่งไว้                ให้เย็น สาดไล่ร้อนกระเด็น            กระเดิดเดี้ยง เย็นวาบซาบซ่านเห็น           ตัวสั่น สู้แดดแผดร้อนเปรี้ยง          สนุกล้ำตามประสา ปาลูกโป่งใส่น้ำ                  ตอนเด็ก ยุคใหม่ช่างไฮเท็ค              กว่านั้น ปืนใหญ่ใช่เล็กเล็ก             กระบอกเขื่อง เด็กเล่นเห็นยาวสั้น             ฉีดสะบั้นเปียกปอน มาไม่ทันเล่นน้ำ                  อาศรม อดสาดคุณจันทร์ผม            ไม่แห้ง น้ำพลาดสาดคารม               ฤาเปียก อยากจับจันทร์ท่านแกล้ง       สาดน้ำแสงโสม (ทั้งเปียกทั้งเมาเลยอิอิ) สงกรานต์ กทม คงเลิกแล้วมาไม่ทันสาดน้ำพี่ๆเพื่อนๆ แต่สงกรานต์พระประแดงกำลังจะเริ่ม ถ้ายังไม่คลายร้อน ก็ขอเชิญไปสาดน้ำกันต่อนะครับ แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 49 00:28:14 จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 16 เม.ย. 49 21:22:13 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สวัสดีทุกทั่นขอรับ.. พี่จำปูนสาดน้ำเย็นมา5บทโคลงขอค้างบัญชีไว้ก่อนครับส่งการบ้าน ลีลาโคลงเท่าที่ค้นได้ขอรับ คัดลอกอัญเชิญเล็กเช่อร์ทั่นพี่ครูหนอน...หมีเซอะ..เฮียคัมฯ จากอาศรม72ขอรับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2424940/W2424940.html -โคลงตำรับชาววังจากลิลิตพระลอ ๏เสียงลือเสียงเล่าอ้าง...................อันใด พี่เอย เสียงย่อมยอยศใคร.....................ทั่วหล้า สองเขือพี่หลับใหล.......................ลืมตื่น ฤาพี่ สองพี่คิดเองอ้า............................อย่าได้ถามเผือฯ - โคลงแบบพระนารายณ์จาก กำศรวลศรีปราชญ์ ๏อันใดย้ำแก้มแม่.................มองหมาย ยุงเหลือบฤาลิ้นพราย.........ลอบกล้ำ ผิวชนแต่จะกราย................ยังยาก ใครจักอาจให้ช้ำ..................ชอกเนื้อเรียมสงวนฯ - โคลงแบบเจ้าฟ้ากุ้ง ๏รอนรอนสุริยะโอ้....................อัสดงค์ เรื่อยเรื่อยลับเมรุลง...............ค่ำแล้ว รอนรอนจิตจำนง...................นุชพี่ เพียงแม่ เรื่อยเรื่อยเรียมคอยแก้ว.........คลับคล้ายเรียมเหลียวฯ - โคลงแบบเตลงพ่าย ๏จำใจจำจากเจ้า....................จำจร จำนิราศแรมสมร.................แม่ร้าง เพราะเพื่อจักไปรอน............อริราช แลแม่ จำทุกข์จำเทวศว้าง...............สวาทว้าหวั่นถวิลฯ เชิญศึกษาเรียนแบบลีลาได้ตามความชอบขอรับ ปล.1ยังเห็นแว๊ปๆว่ามีโคลงแนวหวานและแนวดุ ยังมีเรื่องเสียง"เปิด รับ ส่ง"จากทั่นพี่คัมภีร์โบราญครับและ "เปิด ปู เปลี่ยน ปิด"จากพี่หมีเซอะครับ และเสียง"คู่โท"จากพี่จอมยุทธเมรัยขอรับ ขอเวลาคัดลอกต่อไปนะครับ ปล.2กระผมสังเกตุว่ายังมีโคลงฉีกกระทู้ที่สนุกสนานยั่วยวนหลายๆขอรับ แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 49 06:03:55 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 49 22:53:46 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 49 00:39:45 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 23:23:22 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 23:17:26 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 16 เม.ย. 49 23:16:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 จำปูนเราเพื่อนพ้อง                    อาศรมฯ บ่อาจจักเป็นครู                        ท่านได้ เป็นศิษย์ร่วมโคลงรมย์               เรียนร่ำ ตามท่านครูสร้างไว้                   เวี่ยศิลป์ อ่านแล้ว ต๊กใจ รีบตอบทันที  ฮิ ฮิ ส่วนเรื่องชี้แนะ ก็ทำอยู่ครับ ทำเท่าที่ภูมิจะมี ( ยิ้ม ) จากคุณ : พิราบเงิน - [ 17 เม.ย. 49 00:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สักนิดครับ ต่อจากความคิดของท่านพี่ราม ลิขิต ๑. เรื่องรูปแบบโคลง - ยกไว้ก่อนครับ ๒. เรื่องอารมณ์ของโคลง - ลักษณะการใช้คำเมื่อมีความรู้สึก โกรธ โลภ หลง เกลียด รัก เป็นต้น อย่างที่เพื่อน ๆ เคยพูดไว้ว่า ถ้าใช้คำตายในการแต่งบทกวี ไม่ว่าจะเป็นโคลง กลอน ฯลฯ จะมีจังหวะ/ลีลา ดุ เร็ว ถ้าใช้คำเป็น จะมีลีลาหวาน ฯลฯ ในเรื่องนี้ พ้มเห็นว่า ถูกส่วนหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งหมดนะครับ ประเด็นสำคัญพ้มว่า อยู่ที่การสื่ออารมณ์ความรู้สึกมากกว่า จะใช้คำแบบไหน ถ้ามันรับรองอารมณ์ความรู้สึกขณะนั้นได้ชัด พ้มว่าใช้ได้แล้ว ยกตัวอย่างเสียงเพลงครับ บางเพลง เร็ว ดุ โหด แต่กลับแสดงอารมณ์รัก ในจังหวะสนุกสนาน   อย่างเช่น เพลงนางแมว ของ หิน เหล็ก ไฟ  (ตัวอย่างใช้ได้ไหมหนอ) บางเพลงคำเพราะ หวาน แต่กลับเป็นเพลงแสดงอารมณ์โกรธแค้นไป อย่างเช่น เพลง อดีต ของ อรรถผล ประเสริฐยิ่ง (ตัวอย่างใช้ได้ไหมหนอ) ครับยกมาพอเป็นตัวอย่าง เรื่องการใช้คำ ฯลฯ รับใช้อารมณ์ความรู้สึกนี่ พ้มว่า มันไม่แน่นอนนะครับ แต่ถ้ามีการศึกษากันจริง ๆ จัง  ซึ่งเป็นกระบวนการที่ค่อนข้างลำบาก อาจจะแสดงข้อเท็จจริงที่เป็นรูปธรรมว่า เป็นแบบนี้ ๆ ก็ได้ สรุป : ในเรื่องของลีลาอารมณ์โคลงนั้น ค่อนข้างจะยากในการศึกษา            แต่ถ้าคิดให้ง่าย  ก็แค่ แต่งตามความรู้สึก แค่นั้นเองครับ อ้อ  ถ้าเพื่อน ๆ พี่ ๆ ต้องการศึกษาลีลาโคลงในด้านอารมณ์ ลองเปิด "ปณิธานกวี" หรือเล่มไหนก็ได้ ของท่านอังคาร สิครับ พ้มว่า  จะเห็นชัดเจน  เพราะผลงานท่านสื่ออารมณ์ล้วน ๆ เผอิญตอนนี้ หนังสือพ้มไม่มีครับ  ก็เลยยกตัวอย่างมาให้ไม่ได้ เป็นเพียงความคิดเห็นหนึ่งครับ  /รอฟังความเห็นท่านอื่น ๆ อยู่นะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 17 เม.ย. 49 00:20:21 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คคห43พี่จำปูนครับ สัญลักษณ์...(ยิ้ม)หมายถึงพี่พิราบเงิน ของพี่จำปูน..(ยิ้ม)..(ยิ้ม)..(ยิ้ม)เกรงว่าเหงือกจะแห้งนะครับ.....เชิญดื่มน้ำมากๆด้วย และขอแปะการบ้านลีลา โคลงแบบพระลอขอรับ ๑ขอเดชบุญปกป้อง.....มิตรยา แม่พ่อ.........สามัญ(สำผัสนอก) ระเมียดระไมปรา-...... รภถ้อย.....................สามัญ...(คู่โท)โท อาศรมสดใสสา-..........ระสุข......................จัตวา พจน์พร่างพรหมพร้อยพร้อย.....เพริศแพร้วใจจินต์ฯ.....(คู่โท)จัตวา....สามัญ ๒มลักร่ายศาสตร์ถ้วน.....โคลงขยาย  อภัยพ่อ........จัตวา ผิวกล่าวกลอนพลั้งพราย.....หยอกเย้า.........สามัญ.....(คู่โท)จัตวา ไม่อาจเสนาะปานสาย........พิณดีด สายนา.............จัตวา ฤ ขลุ่ยเร้าเสียงเร้า.......เรื่อเรื้องโลมหทัย ฯ.....(คู่โท)จัตวา....สามัญ ๓หัวเราะสนานอ่านอ้าง.....กาพย์ใด.........สามัญ เสียงกล่อมเสียงครูประไพ.....ประภาษก้อง.........สามัญ...(คู่โท)โท อยู่เกล้าอุ่นอกไอ......................อวนระอุ   ศิษฐ์แล........สามัญ ถวายแก่เธอแซ่ซร้อง..............คุรุผู้การุณ ฯ.....(คู่โท)จัตวา....สามัญ ๔สมุทรอักษรฟ้อนฟ่อง.......ฟองชล ชเลรา กระฉอกระลอกยล...............กาพย์แก้ว สิงขรร่ายกลอนวน................วรรณวิจิตร ศิลป์แฮ โคลงบทกล่าววาวแว้ว............ประจักษ์แพร้วพราวพราว ๕เดือนดาวด่ำดื่มคล้าว..........คละคำ กาละวันคืนขำ.........................เข่นร้าย ดอกฝนใฝ่ระบำ.......................ลิงโลด  ใจนา คืนรูปนามสูญผ้าย...................เพื่อพ้นสังสาร     ************************************ และอัญเชิญเล็กเช่อร์เฮียคัมฯขอรับ “เปิด   รับ   ส่ง”  เสียงโคลง ที่เราจะเขียน  เปิด-รับ-ส่ง  เสียงตรงไหน ?   ตรงคำสุภาพ ๔ ตำแหน่งครับ  หาตัวอย่างเอาจาก ในอาศรมฯ นี่แหละ แว่วว่ามีกวีระดับซีไรท์สองสามท่านเห็นพ้องกันว่า เปิดด้วยเสียงสามัญ รับตัวแรกด้วยเสียงสูง   รับตัวที่สองด้วยสามัญ   แล้วส่งด้วยเสียงสูง   จะทำให้ให้โคลงเสียงเพราะมากขึ้น  ตัวอย่าง                     (สายลมคิมหันต์  31) แขวน ขวาปวดเมื่อยแท้........จริงเรา  (เรา   เปิดเสียงสามัญ) คำ บ่นเหมือนฟ้องเขา..........แก่แล้ว  ( เขา   รับเสียงสูง) ประดับ ตีนนกปล่อยเนา.......ปลายเนตร  (เนา   รับเสียงสามัญ) ใจ หนุ่มโหวยน้องแก้ว..........นกน้อยยังขัน   (ขัน    ส่งเสียงสูง) แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 49 02:06:28 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 17 เม.ย. 49 00:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ว่างก็แอบแว้บมาเหมือนเคยค่ะพี่พิราบเงิน เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เขียนโคลงชื่อกระทู้เลยนี่นา ๏ ลี ซอพ่อเก่งแท้        หมากตีน ลา พักไทยเทศจีน        อยากจ้าง โคลง ชมใช่ผิดศีล        ข้อสี่ นาท่าน เขียนเล่นเข็นคำค้าง    ขัดข้องขอขมา ๚ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -                     . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 17 เม.ย. 49 16:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 50 วันก่อนไปเก็บภาพงานแห่พระพุทธสิหิงค์มา  มีมาฝากมิตรสหายอาศรมฯ ส่งท้ายสงกรานต์ด้วยค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 17 เม.ย. 49 16:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ลี..........ลาวดีอ้างเลี่ยง.............ลั่นทม ลา........ขื่นและลาขม...............เข็ดเขี้ยว โคลง.....เขียนบอกตรอมตรม......คนแต่ง เคลง.....ต่อท้ายโคลงเลี้ยว.........แบบไร้ลีลาฯ แหะ แหะ ขอรับ แบบว่า บ่มีลีลา ขอรับ สวัสดี ขอรับ ทุกท่าน จากคุณ : นายทิวา - [ 17 เม.ย. 49 18:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สวัสดีขอรับทุกทั่นขอรับ........ ขอขอบคุณคูฮับศาลาไทย ที่ไปไหนมีรูปมาฝากเสมอเลยครับ ขอส่งการบ้านเป็นโคลงกระทู้ขอรับ......... ลี  ลาศเพลงว้อววาด         วงแขน ลา  ก่อนเพลงหมอแคน       ที่ซึ้ง         โคลง กลอนคติเก่าแกน        บ่แสบ ใจแม่ ฉัน ชอบแร๊พโป๊งถึ้ง**           ท่าแท้ยุคสมัย พี่จำปูนน้อมคารวะขอรับ..ยอมให้พี่ "สาดแสงโสม" สุราเลิศรสล้วน                 ยวนใจ สาดอกเปียกปอนไป          ทั่วถ้วน ขอคารวะโสมใส               แสงส่อง เมาเมื่อไรบอกล้วน            โลกนี้งามสม พี่จำปูนแบ่งค่าโฆษณาสุราคนละครึ่งนะขอรับ.....ฮา เริ่มขายพื้นที่โฆษณา....อาศรมกันแล้ว................ฮา แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 49 23:50:11 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 17 เม.ย. 49 23:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เรียน ท่านสหาย ผู้เยี่ยมยุทธทั้งปวง....... นั่นแน่ ! วันนี้กระผมมีโคลงระดับ ปราชญ์ ของ ปราชญ์ มาฝากท่านสหาย ชาว อาศรมโคลง ขอรับ วันนี้ เลยไม่กล้าแต่งเองเลย เพราะว่า กระผม กำลัง ...ทึ่ง...กับโคลงบทนี้...มาก..... หากท่านผู้ใดเคยทราบอยู่แล้ว ก็...เ ฉ ย ไ ว้ .....จุ๊.....จุ๊..... แล หากจักเปนมะพร้าวมาขายสวน ก็กรุณาคิดเสียว่า อย่าง มะพร้าว จากต้นนี้ ที่หากว่าเรารับประทานแล้ว เกิดชอบใจในรสชาติขึ้นมา เราคงไม่คิดว่าจักรับประทาน เพียงผลเดียวในชีวิตดอกนะ ขอรับ. เริ่มเลย...ขอรับ Mon ame au Dieu, Mon bras au roi, Mon coeur aux dame, L' honneur a moi. มโน   มอบพระผู้                เสวยสวรรค์ แขน  มอบถวายทรงธรรม์     เทอดหล้า ดวงใจ มอบเมียขวัญ            และแม่ เกียรติศักดิ์ รักข้า                มอบไว้แก่ตัว.                               พระราชนิพนธ์แปล                              ใน สมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า                                                                    รัชกาลที่ ๖. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 18 เม.ย. 49 04:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เรียน ท่านสหาย นึกขึ้นได้อีกว่า ในโคลงนั้น มี ห่อ กาพย์ อันไพเราะ ที่กระผมเคยได้ยินมา ดังนี้ ขอรับ มโน มอบพระผู้                สถิตอยู่ ยอดสวรรค์ แขน ถวาย ไท้ทรงธรรม์     พระผ่านเผ้า เจ้าชีวา ดวงใจ ให้ขวัญจิต             ยอดชีวิต และมารดา เกียรติศักดิ์ รักของข้า        ชาติชายแท้ แก่ตนเอง. ดังนี้ ขอรับ. แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 49 05:09:57 จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ (พจนารถ๓๒๒) - [ 18 เม.ย. 49 05:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 55 สวัสดีค่ะ ท่านพี่พิราบเงินและเพื่อน ๆ ทุกท่าน พี่พิราบเงินพูดถึงการเล่นดนตรีไทย จนถึงสภาวะ "อิ่มทิพย์" ซอมพอแดง เล่นซอด้วง ที่ชมรมดนตรีไทยสมัยเรียน มัธยม ไม่เพราะหรอกฮ่ะ แค่อี้ ๆ อ้อ ๆ ไปตามตัวโน๊ต เคยฟังครูท่านสีซออู้ โห..เสียงยังกะคนร้องไห้ ฟังแล้วแทบกระชากน้ำตาให้ไหลพราก ๆ ได้เลย เคยนั่งสีซอตั้งแต่บ่ายถึงเย็น จนเกิดสภาวะ "ขาทิพย์" เหน็บรับประทาน ฮี่ๆๆ แต่มันเพลินจริง ๆ นะคะ ว่าแล้วก็คิดถึง เพลงแรกที่คุณครูต่อให้ แขกบรเทศ บางที่ก็เรียก แขกวรเชษฐ์ ก็ยังงงว่าอันไหนกันหว่า มีรุ่นน้องคนหนึ่ง เป็นนักร้องประจำวง เสียงเขาโหยหวนดีมาก ได้ฟังทีไรก็ขนลุกทุกที ถ้ามีโอกาสไว้เรามาตั้งวงกันมั้ยคะ พี่พิราบเงิน จะโชว์เสียง ซอสังหารให้ฟัง ใครกำลังภายในไม่ดี อาจถึงขั้นลมปราณแตกซ่าน อิอิอิ จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 18 เม.ย. 49 09:28:19 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ** โคลงรกโท ** เพ้อฟุ้งทุ้งกระเซ้า                    น้องจันทร์ แกล้งแหย่เจ้าเย้ยหยัน              ซึ่งหน้า   แย้มเย้ารุกเร้ากัน                     เช้าบ่าย แค้นจิตใช้ให้ท้า                      กู่ก้องฟ้องจันทร์ คุณจันทร์แห้งเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเขียนโคลงจริงๆครับ คำว่า โสม แปลได้หลายอย่าง พระจันทร์ก็ได้ น้ำเมาก็ได้ ผมก็เลยอนุมานดังนี้ โสมแปลว่า พระจันทร์+น้ำเมา ได้เป็น จันทร์เมา ขอรับ (ยิ้ม) ๒ + (ฮ่า)๒ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 18 เม.ย. 49 10:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 57 กราบสวัสดี(ค่ะ)พี่น้า          ตายาย มาบ่ทันก้อมกาย               รดน้ำ ฝีมือบ่ฝึก-หาย                  ลืมหมด หากบ่ลืมระลึกย้ำ               ท่านให้คำสอน เอ่อ .. ฟังดูแปลกๆ แต่ก็ยังบังอาจมาแจมด้วย มาแต่ละครั้ง ก็แปะกวี(?)อันน่าขายหน้าฝากไว้ อิอิ แต่ก็ยังพอจำคำสอน ติชมของพี่ป้าน้าอาชาวอาศรมได้อยู่นะคะ อืม พูดไปพูดมา ถึงจำได้แต่ไม่นำไปปฏิบัติ ก็ยังใช้ไม่ได้อยู่ดีแหละ T_T แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 49 15:51:23 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 49 12:20:35 จากคุณ : เซียงยี้ (เส้นดินสอ) - [ 18 เม.ย. 49 12:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 58 จากบทความทั่นพี่พิราบเงิน กระผม รู้สึก นึก คิด ถูกกระตุ้นต่อม ฮอโมนมากหลายเลยครับ ขอสนทนาถึง..."ตัวตนของคน"...เขียนบทกวีขอรับ จาก.คคห14. (๕) เพราะว่าตัวตนของคนเขียนบทกวีนี้ น่ากลัวมากเลย   เพราะว่ามันไม่เฉพาะคนเขียนบทกวีเท่านั้น   คนทำงานศิลปะทั้งปวงมีตัวตนที่น่ากลัวมาก นั้นคือตัวตนที่เขามีความเป็นมนุษย์พิเศษ ................."ตัวคน".............................. หล่อเหลาเลอเลิศผู้             ชายงาม ก็ตาม สองหัตถ์สองขาสาม          บ่ได้ ขาหมูอร่อยกินตาม              ใจสั่ง แถมชอบร้องร่ายไว้              ว่างเว้นคงเหงา สามวันสี่ค่ำค้าง                       ใคร่อาบ กลอนนา มีกลิ่นโคลงเหม็นสาบ             ส่งบ้าง รักเรียมรักทนตราบ                  ตายจาก เรียมรา เห็นแต่ฟันหลอร้าง                   รักลี้ห่างหาย แสงจันทร์ฉายฉ่ำฟ้า                 เหลืองลออ กาพย์รักหนึ่งนุชขอ                  ประจักษ์แจ้ง ตัวฉันท์บ่นบ้าบอ                       มากแบบ ก็ตาม ลูกอักษรไป่แล้ง                         แหล่งนี้"ลิงสยาม"(ลิงสยามจำจากประมวญมารค) เป็นตัวเป็นต้นใต้                        โลกเดียว กันแฮ หลงจิตไป่แลเหลียว                      ทุกข์ท้น รักกันอยู่ไกลเชียว                       เช่นอยู่ ใกล้ฮา รู้สึก,นึก,คิด,พ้น                              เสพซึ้งนิรพาน ************************************* จากคคห56...พี่จำปูน ** โคลงรกโท ** เพ้อฟุ้งทุ้งกระเซ้า                    น้องจันทร์ แกล้งแหย่เจ้าเย้ยหยัน              ซึ่งหน้า   แย้มเย้ารุกเร้ากัน                     เช้าบ่าย แค้นจิตใช้ให้ท้า                      กู่ก้องฟ้องจันทร์ สาดโคลงรกรกมา1บท ขอสาดคืนขอรับ โคลงรกโท ค้านพ้นแม้รกไม้             ทั้งด้าว ด้าวดีดดิ้นได้ท้าว           ถีบโต้ โต้โป้ปดแม้ข้าว              ครั้งอยาก ย้ากใหญ่ให้ผ้าโล้            ไล่เล้าลื้อเรื้อง ปล.โรค"รกโท"เปนแล้ว...ลำบากนะขอรับพี่จำปูน ต้องหายาแก้โรคด้วยครับ....................ฮา จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 18 เม.ย. 49 13:51:28 ]

ความคิดเห็นที่ 59 โคลงแบบลองหยั้วใฮ่                  งุนงง สลับไคว่ดังประสงค์                    เค่าถ้า คงมิเควี่ยงโยนลง                       ถังซ่วม   นาผ้อ กวนท่อยคำทำส้า                       ค่อยเหล้นเห็นขำ ส่ง "โคลงแบบ" แต่เป็นแบบที่ใช้ เอกโทษ โทโทษ ทั้งหมดครับ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 18 เม.ย. 49 14:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 60 .                                                  สวัสดีครับทุกท่าน -- '42 -- พี่พิราบเงิน ๏ โคลงฉันท่านเปรียบด้วย      แสงสอง แสงซึ่งผาดผยอง                  สาดหล้า ตัวฉันมิอาจลำพอง                แสงผงาด เป็นแค่เทียนแสงล้า               หิ่งห้อยแสงเย็น ๚ มาเรียกผม ว่าท่านได้ไงครับ เขิน แหะๆ ผมห่างจากหนู ศ. ปีเดียวเอง แต่โดนบังคับ ให้เรียก หนู ศ. อิอิ เรียกน้องก็ได้ครับ ...ผม บ่ได้เป็นนักเขียน บ่ได้เป็นกวี เพียงเป็นผู้หลงใน คำ ขอรับ -- '45 -- น้าจันทร์แห้ง โคลงแบบ ขาดลีลาแบบของท่านสุนทรภู่ครับ ซึ่งผมชอบเสียด้วย อาจเพราะเคยชินกับกลอนท่าน มาแต่เด็ก ก็เลยชินลีลาเดินแบบท่าน ที่สัมผัสในแบบกลอน ไม่ค่อยได้เรียนโคลงครับ ตอนเด็ก ที่จำได้เลือนลางก็ โคลง สายหยุด พอหัดโคลงเจอแบบของท่านเลยคุ้นครับ ขออนุญาตเติมนะครับ ๏ เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า         ดาดาว จรูญจรัดรัศมีพราว              พร่างพร้อย ยามดึกนึกหนาวหนาว          เขนยแนบ  แอบเอย เย็นฉ่ำน้ำค้างย้อย              เยือกฟ้าพาหนาว ๚ จากนิราศสุพรรณ ของ ท่านสุนทรภู่ และที่ชอบอีกคือการใช้คำครับผมเห็นว่าท่านเป็นคนสามัญ ใช้คำได้สามัญ แต่งามอย่างยิ่ง ต่างกับท่านอื่นๆ ที่มักจะเป็น คนสูงศักดิ์ เขียนคำ ใช้คำที่มีความสวยงามในตัวอยู่แล้ว ซึ่งบางครั้งเหมือนยากเอื้อมถึง ขอรับ แต่จริงๆ แล้วผม ชอบฟังดนตรีหลายแนวเกิดมาในยุคร็อค แต่ก็ชอบเพลงเก่าๆ บลู ลูกทุ่ง และแนวอื่น ฮิบฮอบ แร๊พ อาร์แอนบี ได้ทั้งนั้นครับ ไม่เคยรังเกียจ ดนตรี อาจจะมีไม่ชอบบ้างก็ แนวน่าเบื่อครับ แหะๆ ที่น้าจันทร์เขียนแปะมาไว้ เลยชอบทุกอันเลยครับ เลยไม่ค่อย มีแนวเป็นของตนเอง แต่คนเราก็ต้องมีสิ่งที่ชอบ ที่สุด อยู่ละน่า น้อครับ ยังแปะโป้งลีลาไว้ก่อน น้อครับ เซ่อ... น้อมบันทึก --------------------------------------------------------------           . จากคุณ : xers - [ 18 เม.ย. 49 16:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เอาใหม่ครับ คิดไปคิดมารู้สึกจะตอบพี่ราม ลิขิต ไม่ค่อยตรงประเด็น 'ลีลา' ส่วนตัวผมตีความหมายได้เป็นสอง (ใจ) คือ ๑. การใช้รูปแบบในลักษณะที่ต่าง ๆ กันไป อันนี้จะเห็นได้ ชัดเจนในกลบทชนิดต่าง ๆ (แม้โครงสร้างหลักจะเหมือน กันก็ตาม) หรือระหว่าง 'โคลงสุภาพ' กับ 'โคลงดั้น' ซึ่งมี ข้อแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย ฯลฯ ๒. การนำรูปแบบมารับใช้อารมณ์ต่าง ๆ ที่ผู้เขียนต้องการ สื่อสารแสดงออก เช่น อารมณ์รัก, โลภ, โกรธ, หลง :) ซึ่งแต่ละอารมณ์ย่อมจะไม่เหมือนกัน อาทิ เมื่อโกรธก็ย่อม จะใช้ลีลาท่าทางที่ดุดัน แต่เมื่อรักก็จะอ่อนโยน เป็นต้น ๑. การใช้รูปแบบ ยกไว้ก่อน ๒. การนำรูปแบบมารับใช้อารมณ์ต่าง ๆ ที่ผู้เขียนต้องการสื่อสารแสดงออก เช่น รัก โลภ โกรธ หลง อันนี้สำคัญ ครับ ทำไมต้องบอกว่าสำคัญ เพราะมันไม่ง่าย เหมือนที่บอกไว้แต่แรก มันต้องระดับโปรโมเตอร์  เอ้ย ปรมาจารย์ หรือ ผู้สนใจวิจัยวิจารณ์วิพากษ์วิเคราะห์ ฯลฯ ถึงจะเข้าถึงได้ และที่สำคัญ อาจไม่เป็นมาตรฐาน เพราะเป็นการใช้"อารมณ์" ที่เป็น "ทัศนะปัจเจก" (ขอยืมครูเนาว์มาใช้หน่อยครับ) ซึ่งเป็นสิ่งที่จำเป็น เพราะถ้าหากไม่ใช้ "ทัศนะปัจเจก" ก็ไม่เป็นอิสรภาพทางความคิด แต่เมื่อเป็นสิ่งจำเป็นดังกล่าว แต่ทำไมไม่เป็นมาตรฐาน ทีนี้ทำยังไง (จำเป็นต้องใช้ "ทัศนะปัจเจก" แต่ก็ว่าไม่มาตรฐาน แล้วจะเอายังไง(ว่ะ) ฮิ ฮิ) ก็ต้องใช้วิธีนี้ครับ คือ ต้องมีการใช้  "ทัศนะปัจเจก" หลาย ๆ ท่าน แล้ว ก็ต้องได้รับความยอมรับ จากหลาย ๆ ท่าน ถึงจะเป็นมาตรฐาน ฉะนั้น จึงบอกว่า สำคัญ แต่ไม่ง่าย ระดับปรมาจารย์/ผู้สนใจวิจัยฯลฯ จริง ๆ จะมีสักกี่คน และกว่าจะได้รับความนิยมอีก (โห ๆ ยาก) แต่มีวิธีที่ง่ายกว่านั้นครับ เมื่อเราต้องการนำรูปแบบมาใช้รองรับอารมณ์ของเราผู้เขียนทั้งหลาย (น่าสงสารรูปแบบจังนิ ต้องรองรับอารมณ์ของผู้ที่อาจเป็นกวี และอาจเข้าถึงสภาวะอิ่มทิพย์ ซึ่งจะก่อให้เกิดอหังการ์ แล้วจะเป็นผู้ที่แสนจะน่ากลัวอีก (เหอ เหอ)) ก่อนเราจะนำมาใช้ได้ เราต้องรู้จักก่อนใช่ไหมครับ ฉะนั้น เราก็จำเป็นต้องทำความรู้จักก่อน คือต้องเขียนให้ได้ก่อน และเมื่อถึงตอนนั้น เราเขียนได้ด้วย รู้จักเป็นอย่างดีด้วย เราก็สามารถปรับมาใช้ให้เหมาะกับอารมณ์ของเรา และถ้าเราศึกษาบูรพาจารย์ที่ท่านใช้ ซึ่งท่านชี้แจงไว้แล้วแต่เราไม่ทราบ นั่นแหละ ๆ เราก็จะนำมาบอกเพื่อน ๆได้ และเพื่อน ๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน ทีนี้ เมื่อเห็นสมกัน ตรงกัน ก็เป็นอันว่า เรายิงปืนนัดเดียว ได้นก เป็นสิบ ๆ ตัวเลยครับ ที่แน่ ๆ คือ ๑. ได้รูปแบบ ๒. ได้รู้จักนำรูปแบบมารับใช้อารมณ์อย่างถูกต้อง ๓. ได้ค้นคว้า ๔. ได้พันธมิตร(กู้ชาติวรรณศิลป์) ๕. ได้แนวทางในการวิจัยเฉพาะกาล ๖. ฯลฯ คิดต่อนะครับ ( ยิ้ม ) สรุป : ลีลา ๑ ไม่ยาก ลีลา ๒ ยาก แต่ถ้ามีผู้รู้ช่วยๆกัน ก็จะง่าย แต่ถ้าไม่ค่อยมีผู้รู้มาช่วย        เรา ๆ นี่แหละครับ ช่วยได้ โดยศึกษาจากลีลา ๑ แล้วปรับปรุงแก้ไข ลองผิดลองถูกมาสู่ลีลา ๒ แล้วบอกต่อ ๆ กัน        แล้วทุกอย่างก็จะไม่ยาก แถมง่าย อย่างไม่น่าเชื่อ และได้คุณประโยชน์อีกเป็นกระบุง ข้อสังเกต : ยังมีลีลา ๓ คือ ลีลาของบูรพาจารย์ ซึ่งเป็นลีลาเฉพาะท่าน                ซึ่งคุณจันทร์แห้งได้ยกตัวอย่างตามที่ครูหนอนสุรา ครูเล็ก อิสรา                และพี่ ๆ ได้เล็กเช่อร์ไว้อีก ๑ ลีลา ขอรับ ข้อคิดเห็น(เพิ่มเติม) : ผมสันนิษฐานว่า แต่ก่อน การประพันธ์ทุกชนิดไม่มีรูปแบบ                             มีแต่ลีลาเฉพาะตัวของแต่ละท่าน ต่อมาแต่ละท่าน                             เมื่อมีลีลาเฉพาะตัวตรงกัน หรือเห็นตรงกันว่า ลีลา นี้ นั้น โน้น ดี                            ก็สรุปมาเป็น "รูปแบบ" และบันทึกเป็นหลักฐานกลายเป็นมาตรฐาน                            ทีนี้ "มาตรฐาน"เดียวคงไม่พอ จึงมีหลาย"มาตรฐาน" หลาย "รูปแบบ"                            รวมทั้ง "กลบท" ต่างๆ เพื่อรับใช้มาตรฐานที่สำคัญคือความรู้สึก จากคุณ : พิราบเงิน - [ 19 เม.ย. 49 13:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 62 สวัสดีมิตรสหายทุกท่านครับ ---------------------------------- ได้รับคำแนะนำจากท่านน้องศาลาไทย ให้ช่วยตรวจคำ ทำหน้าที่แทนพี่รสา ซึ่งติดราชการด่วน ไปก่อน ฉะนั้น พิราบเงินจึงตรวจคำไวยากรณ์ ชำแหละโคลง ตามแต่ภูมิจะมี และทักทายมิตรสหายไปพร้อม กันก็แล้วกันครับ ----------------------------------------------------------------------------- เริ่มตั้งแต่ คคห. ๓๘ นะครับ เพราะก่อนนี้ตอบกระทู้ไปแย้ว ( ยิ้ม ) ท่านน้องฯ ศาลาไทย /๓๘ - เรื่องไวยากรณ์ และลีลาโคลง ข้าน้อยมิอาจกล่าวถึง เพราะข้าน้อยยังภูมิไม่ถึง                                                   แต่ขอคุยด้วยจั๊กนิ้ด คำว่า "แว้บ" ถือว่าเป็นคำที่พวกเราใช้บ่อยมาก บางทีใช้ "แวบ" บางทีใช้ "แว่บ" บางทีใช้"แว๊บ" ลองเทียบเสียงดูครับ คำตายอักษรต่ำผันได้ ๓ เสียง ๒ วรรณยุกต์ (จำครูหนอนฯมา จำถูกเป่าไม่รู้ ถ้าไม่ถูก พี่ ๆ น้อง ๆ สะกิดหน่อยครับ) แวบ แว่บ แว้บ (ไม่มี ๗ กับ + นะครับ) ถ้าไม่คุ้นกับการออกเสียง ลองเทียบกับคำนี้ดูครับ แฟบ แฟ่บ แฟ้บ ฉะนั้น จึงยกคำ"แว้บ" ซึ่งเป็นคำที่ถูก มาเป็นแบบศึกษาขอรับ เรื่องไวยากรณ์ ขอแค่นี้ก่อนเอย ชักมึน ฮิฮิ อ้อ ท่านน้องฯ ช่วนกันไปทำบุญด้วย ใครสะดวก ขอเชิญคร้าบ      วันที่ ๖ พฤษภาคม นี้ รายละเอียดเพิ่มเติม ไปที่นี่เลยครับ ลิ้งก์ครับ ลิ้งก์ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4286966/A4286966.html ----------------------------------------------------------------------------- คุณจันทร์แห้ง /๓๙ - กระถางเลย หรือ กระถางลอย ? พ้มเห็นด้วยกับคำที่ครูหนอนฯ สอนไว้ว่า โคลง ๔ สุภาพ แค่แต่งให้ถูก เอก โท ก็เพราะแล้ว นี่ไม่พูดถึง"ลีลาเฉพาะตัว" ของแต่ละท่านนะครับ ถ้าพูดตรง ๆ ก็คือ แค่ลีลาเฉพาะตัว ของ โคลง ๔ สุภาพ ก็เพราะแล้ว ( ยิ้ม ) "ฮิบฮอบ" ลองเทียบ "ลิบลอบ" จะเห็นได้ว่า "ไม่ถูก" ถ้าให้ถูกต้องเป็น "ฮิบ/ลิบ" ตรงกัน "ฮ็อบ/ล็อบ(บี้)" ครับ ภาษาไทยเราไม่ง่าย แต่ก็มีวิธีเทียบเสียงได้ครับ ก็ไม่ยากเกินไป ( ยิ้ม ) "โครงมัน" คืออันหยัง? "โคลงมัน" หรือเปล่า? "แร้พ" ลองเทียบ "แว้บ" และ "แฟ้บ" จะเห็นว่า "ไม่ถูก" เพราะเสียงไม่ตรงกับที่เรานิยม ลองไล่เสียงดู แรพ แร่พ แร้พ ที่ถูกน่าจะเป็น "แร่พ" ----------------------------------------------------------------------------- คุณพจนารถ๓๒๒ /๔๐ - "เปน" ใช้ลีลาโบราณ "ซูฮกๆ" ( ยิ้ม ) ขอพรจงตอบย้อนมากมายขอรับ สาธุ ๆ ๆ ----------------------------------------------------------------------------- คุณจำปูน /๔๓,๔๔ - อย่าเรียกว่า "ครู" เลยครับ เป็นเพื่อนกัน ซำบายดีกว่า และอีกอย่าง พ้มภูมิยังบ่ถึงครับ ( ยิ้ม ) ----------------------------------------------------------------------------- คุณจันทร์แห้ง/๔๕ - คัด "ลีลาโคลง" ของบูรพาจารย์ มาเพียบเลย แบบนี้ เรียกว่า "ลีลา ๓" หมายถึง "ลีลาเฉพาะท่าน(ตัว)" ยังมี ลีลาโคลง แบบ ครูสุนทรภู่ อยู่อีก ๑ นะครับ ที่ครูหนอนฯ และพี่ ๆ นำมาเล็กเช่อร์ ในกระทู้เก่า ๆ ----------------------------------------------------------------------------- คุณจันทร์แห้ง/๔๘ - สัญลักษณ์ ( ยิ้ม ) นี่ พ้มเลียนแบบปรมาจารย์ท่านหนึ่งมาอีกทีครับ ( ยิ้ม ) ----------------------------------------------------------------------------- ท่านน้องฯ /๔๙ - ฮ่า ฮ่า เสมอต้น-เสมอปลาย ( ยิ้ม ) ----------------------------------------------------------------------------- ท่านน้องฯ /๕๐ - ขอบคุณสำหรับรูป "พระพุทธสิหิงค์" "พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์องค์หนึ่งของประเทศไทย" ขอรับ ----------------------------------------------------------------------------- พี่ทิวา/๕๑ - ลีลา เข้าสู่ขั้น "ไร้กระบวนท่า" "ไร้ลีลา" ขอคารวะ ๆ จริง ๆ แล้ว ทุกคน เริ่มจาก "ไม่มีลีลา" มาสู่ "มีลีลา" และไปถึง "ไร้ลีลา" ซึ่งเป็นจุดสูงสุด ดั่งคำว่า "สูงสุดสู่สามัญ" กระนั้นแล ----------------------------------------------------------------------------- คุณจันทร์แห้ง/๕๒ - "เพลงว้อว" นี่ คือ "เพลงว้อล" ฤเปล่าครับ บ่ค่อยถนัด แอะ แอะ (หัวเราะแบบความรู้อนุบาล แอะแอะ)                                       "บ่แสบ" นี่ คือ "บ่แซบ" อะเปล่า? และ"แร็พโป๊งถึ้ง" คือ "แร่พโป๊งฉึ้ง(ชึ่ง) อะเปล่า? --------------------------------------------------------------------------------------------------- คุณพจนารถ๓๒๒/๕๓,๕๔ - สวัสดีอีกครั้งครับ  ดีใจที่ได้อ่านโคลงลีลาระดับปราชญ์ของปราชญ์ขอรับ                                                   "พระราชนิพนธ์บทนี้" ผมได้อ่านครั้งแรก โดยไม่รู้ว่าใครเป็นผู้แต่ง                                                       จากนวนิยาย เรื่อง "บางระจัน" ของ "ไม้ เมืองเดิม"                                               (ตอนนั้น ยังไม่อิน กะโคลงเท่าไร) พออ่านโคลงบทนี้                                                     ซึ่ง "ไม้ เมืองเดิม" ใช้ทีละบาทโคลง  นำเรื่องแต่ละตอน                                                     และอ่านเรื่องบางระจันด้วยแล้ว ก็ยิ่งอินกับเรื่องยิ่งนัก                                                     ตัวเอก ชื่อ "ไอ้ทัพ" ครับ จำนางเอก บ่ได้ เพราะมัวแต่อิน                                                     กับบท "ไอ้ทัพ" ประมาณว่า "ข้าคือไอ้ทัพ" ว่างั้นเถอะ เพ้อ ซะไม่มี ( ยิ้ม )                                                                     ขอบคุณสำหรับ "บทพระราชนิพนธ์บทนี้" ที่ยกมาแบ่งกันอ่าน ขอรับ ----------------------------------------------------------------------------- ซอมพอแดง/๕๕ - สวัสดีครับ พี่ซอมพอแดง (ฮิฮิ)                                   ยินดีด้วยที่ได้รับมนต์ขลังจากอารมณ์อิ่มทิพย์ ขอรับ                                   เอ้า มี "ขาทิพย์" ด้วย ( ฮา )                                   เพลิน แสดงว่า เป็น "ขาทิพย์" จริง (ฮิฮิ)                                   อ้อ พูดเรื่อง "ซอ" พิราบเงิน มีปรมาจารย์อยู่ท่านหนึ่งครับ มีศักดิ์เป็น "ตา" อยู่ที่บ้านนอกอันสวยงาม                                   ท่านประดิษฐ์ซอได้เองด้วย และฝีมือซอไม่ต้องพูดถึง ร่ำ ๆ ว่า จะไปสมัครเป็นลูกศิษย์ท่านอยู่เลยครับ                                     ส่วนเรื่องจะตั้งวง นั้น น่าสนใจ แต่มันคงไม่ง่ายนา เอาเป็นว่า ถ้าเป็นผู้จัดการก็น่าสนใจ ( ยิ้มกว้าง (ฮา) ) ----------------------------------------------------------------------------- คุณจำปูน/๕๖ - "โคลงรกโท" เป็นไม้บรรทัดสำหรับการฝึกหัดโคลงไม้หนึ่งที่สำคัญ ซึ่งครูหนอนฯ และพี่ ๆ ได้แนะนำไว้  ยังไงถ้าจะฝึก  ก็แต่งบ่อย ๆ และถ้ามีเวลาก็ย้อนไปอ่านกระทู้เก่าบ้าง ก็จะได้ประโยชน์เป็นอันมาก ขอรับ เรื่อง "โสม" นั้น นอกจาก แปลว่า จันทร์ เหล้า แล้ว ยังแปลว่า งาม และยาชูพลังของชาวเกาหลี เอ มีมากกว่านี้หรือเปล่า ไม่รู้แล้วครับ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 20:34:38 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 19 เม.ย. 49 13:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 63 * ลีลา - ลีลาศ * ลีลาลีลาศเลื้อย                      ลวนลาม ฮิบฮ็อพฮึกเหิมหาม                 ฮะเฮ้ย แด๊นซ์ดิ้นดีดเด้งดาม                ดึกดื่น เอนแอ่นเออเอ่อเอ้ย                เอ่ยอ้าเอ็ดอึง       ดิสโก้โยกโย้เมื่อ                     กำดัด วัยรุ่นหนุ่มชะมัด                      ยักย้าย เจอฮิบฮ็อบใหม่จัด                  มันกว่า แร็พร็อคออกขวาซ้าย               อวดให้เด็กเขิน จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 19 เม.ย. 49 13:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ย่องเข้าอาศรมอย่างอายๆ เพราะหายไปนานเลยครับ .. แฮ่แฮ่ ได้คุยหลังมือ เอ้ยหลังไมค์กะหนูศ.มะวาน เห็นบอกว่าตอนนี้อาศรมกะลังว่าด้วยเรื่องลีลา หมีซึ่งเคยมึนตึ้บมาแล้วจากอาศรมภาค .. แสวงหาลีลาโคลง ประจวบกะหมีไปเจอะโคลงระหว่างมื้อ รสชาดกระชากใจ จึงเป็นต้องแว้บกลับมาอาศรมเพื่อโพสต์โคลงบทนี้ครับ (ขออุบชื่อคนแต่งไว้ก่อน) จากนสพ.ข่าวสด วันที่ ๙ เมย. ๑๒๕๔๙ | โคลงเนื่องในโอกาสครบรอบ ๑๕ปี [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : หมีเซอะ - [ 19 เม.ย. 49 14:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ข่าวสดกี่ขดไส้             สาวสนอง เสนอนอ เสาะแสวงอสัตย์ผอง     ผ่าทิ้ง สุจริตเป็นครรลอง         เรากราบ ชูประชาเหนือหิ้ง          เทอดด้วยสัจธรรม --------------------------- คนนี้คือสุดยอดโคลงที่บอกตรงๆว่า ถ้าหมีไม่หัดแต่งโคลงกะครูหนอน หมีคงไม่รู้จัก!! จะโทษหมีดีไหมเนี่ย คุณขรรค์ชัย บุนปาน คือสุดยอดโคลงลีลาคนหนึ่งในทัศนะหมี ด้วยลีลาคารมโคลงของท่าน หมีสารภาพแบบไม่อายคุณระเบียบรัตน์เลยว่า ถ้าหมีเป็นสาว คงได้หอบผ้าหนีตามเป็นแน่แท้ หากใครไม่เชื่อลองอ่านบทข้างล่างนี่ดู --------------------------- ดาวคือดวงประทีปรู้     ระหว่างดาว สาวย่อมรู้เชิงสาว       จากชู้ ชีวิตใช่ยืนยาว            มัวงั่ง  โง่ฤๅ กวีอ่านงานกวีรู้           แค่นั้นงานกวี หรือ งาช้างงอกชะโงกเงื้อม     จากปาก  หมาฤๅ ทรพีมิอาจฝาก               ป่วยไข้ ชาติเสือสุดลำบาก          นอนเบิ่ง  นิ่งบา ชาติสุนัขแค่ใกล้             เศษขี้กระโดดขยำ จากคุณ : หมีเซอะ - [ 19 เม.ย. 49 14:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เก็บตก "วันมหาสงกรานต์" เมืองหลวง ๑. สงกรานต์ ๔๙ นี้                      ในเมือง เดินดุ่มฝ่าไฟเหลือง                  แดดเปรี้ยง เห็นสาวลอบชำเลือง                 สับเปลี่ยน เราสาดเธอสาดเพี้ยง                แบ่งน้ำฉ่ำเย็น ๒. เล่นน้ำจ้ำจวบเข้า                     เขตสนาม- หลวงเฮย มองปราดคนล้นหลาม              สรนุกเหล้น เราปรี่ต่อแถวตาม                   ปรากฏ มองนู่นมองนี่เน้น                   นุ่มเนื้อนานนาน ๓. คนหนึ่งกาลหนึ่งก้าว                ผ่านไป ต่างสงบสรงน้ำใส                   นอบเกล้า องค์พระศักดิ์สิทธิ์ใน               แต่ละภาค เราสงบมองสงบเฝ้า                ฝึกสร้างนิสสัย ๔. ผ่านไปไปอยู่ใกล้                  องค์พระ รีบยกมือสาธุสะ                    นมัสไหว้ ตักน้ำค่อยสรง ณ                  องค์ท่าน ทั่วเฮย สมาธิ์นิ่งประณมใกล้              เจตน์น้อมเหนือเศียร ๕. เวียนมองแถวเหยียดนั้น          ยังยาว สาธุกับหนุ่ม-สาว                   อีกทั้ง- เฒ่าชราเด็กเล็ก คราว             เรานั่น ขออำนาจบุญกั้ง                   กีดกั้นอกุศล ๖. อักษรสลับ เดินวนด้นวกดั้น                    วันเดียว ขอนั่งเคี้ยวเนื้อ, เขียว-           นุชค้อน "พี่เห่ยพี่หุ่นเพรียว                 หิวพร่ำ ไปต่อปราศตังค์ป้อน              ตกปล้องตีบปราณ" ๗.อักษรสลับ "หวานใจไหวจิตว้า                จักวิง ใจวา" โอบโพกเอวเพื่ออิง               พรอดอ้อน "ยัน ไม่ยาก แม่หญิง             ไม่ยาก แม่ยา กี่ที่กี่ทองก้อน                      ทบกั้นธัญกาญจน์"                 ๘. อักษรล้วน ปลอบปราณปราณปลาบปลื้ม    ปรีดิ์เปรม อิ่มอกเอิบอาบเอม                 โอชโอ้ เกร่ใกล้กับการเกมส์               กราวเกลื่อน แล้วลัดเลาะลานโล้                 โลดเลี้ยวลีลา ๙. อักษรล้วน ฮือฮาโหโห่หิ้ว                        ฮะฮา โฮะโฮะฮาหันหา                     หะเฮ้ว จอแจเจิดจรรจา                      จิบจิต ยุบยิบโยกโย้นเย้ว                   เหย่เย้เหยเหย ๑๐. โตเล่นหาง เพลาใกล้ค่ำย้ำ                      ยังสนุก สองจิตสองจุกคลุก                เคลื่อนพร้อม พี่ปุ๊ก-นุชปุ๊ก-ลุ๊ก                   และเห่ย-เพรียวฮา เป็นภาพ ไม่อ้อมค้อม            คู่แท้ต่างสอง ๑๑. โตเล่นหาง มองการละเล่นเต้น                ตื่นตา อนงค์นุชแสร้งมายา              ยั่วย้ำ ทุกขยับสื่อภาษา                 ซาบจิต โอ้ พี่เพ้อจ้ำจ้ำ                    จิตจ้องน้องกราย                                       ๑๒. จัตวาทัณฑี รายการรักษ์ขนบไว้              นาฏศิลป์ เราเพริด"มลทิน"เคลือบ        คลอกได้ สงบจิตปรับใจยิน                ธรรมะ รับ วัฒนธรรม ไล้               หล่อเลี้ยงเสริมพลัง ฯ จริง+จินตนาการ พอเพลิน ๆ ครับ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 20:40:24 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 19 เม.ย. 49 19:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สวัสดีมิตรสหายทุกท่านครับ ------------------------------- สวัสดี เซี้ยงยี้/๕๗ - มาบ่อยสิครับ เห็นแว้บ ๆ นานแล้ว (ยิ้ม) ------------------------------- สวัสดีคุณจันทร์แห้ง/๕๘ - ขยันศึกษา ขยันค้นคว้า ขยันเขียนจริง ๆ ครับ ปรบมือให้ ๆ ------------------------------- สวัสดีคุณจำปูน/๕๙, ๖๓ - โคลงเอกโทษ โทโทษ ก็น่าฝึกครับ ข้อสำคัญเขียนบ่อย ๆ และลองอ่านดูว่า ถ้าเป็นคนอื่นอ่านเขาจะรู้ที่เราเขียนไหม นี่แหละสำคัญ ส่วน "ลีลา-ลีลาศ" ก็สนุกดีครับ แต่งมาเรื่อย ๆ ครับ ------------------------------- สวัสดีครับ xers /๖๐ - ดีเลย ยกตัวอย่าง โคลงแบบ "ลีลา" ครูสุนทรภู่ มาไว้ เป็นน้อง หรือ พี่ ท่านน้องศาลาไทย หนอ ส่วนพ้ม ห่างไม่กี่ปี ประมาณ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ..... ปีเอง ( ยิ้ม ) เรื่องการเรียนโคลง ไม่ต้องกังวลอะไรครับ แค่แต่งแล้ว สนุก พอใจ เป็นเบื้องต้น ก็น่าจะพอ ( ยิ้ม ) ------------------------------- สวัสดีครับพี่หมีเซอะ/๖๔, ๖๕ - ดีใจ ๆ ที่พี่หมี มาร่วมเสวนา และยกสุดยอดลีลาโคลงแห่งยุคสมัยมาให้ศึกษา กัน รออ่าน"เล็กเช่อร์" จากพี่หมี และพี่ ๆ อยู่นะครับ (ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม) จากคุณ : พิราบเงิน - [ 19 เม.ย. 49 20:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 68 หวัดดีครับคุณพิราบเงิน วันนี้เลือกตั้ง ส.ว.เสร็จ ว่าจะไปก๊งสักหน่อย ที่ไหนได้ต้อง รอถึงเที่ยงคืน ขี้เกียจรอ-ก็เลยอดเลย :) เอาโคลงอกเดาะ มาร่วมสรวลเสเฮฮาด้วยครับ ง่า-เรื่องลีลา คห.ที่ ๖๑ ของ คุณพิราบเงินเห็นควรด้วยเด้อ ผมว่าเรื่องลีลาเขียนอธิบายอย่างพิสดารต้องค้นคว้ามาก และต้องตกผลึกความคิดพอสมควร ต้องอธิบายเรื่องเสาว รจนี, นารีปราโมทย์ ฯ ให้เข้าใจ เชื่อมโยงไปยังรูปแบบ ฉันทลักษณ์และวิเคราะห์บุคลิกกวี ฯลฯ ผู้ที่มีใจฝักใฝ่ ทางกวีอยู่แล้วอาจเข้าใจง่ายไม่ว่าจะเขียนอย่างไรก็ตาม แต่ผู้ริเริ่ม ผู้เขียนต้องใช้ทักษะอธิบายพอสมควร..จะรอโต้ แย้งต่อยอดครับผม เทวษ ๏ พันดาวพราวแผ่ฟ้า     ฟูมฟาย พันหมื่นหาใดดวง         เด่นจ้าน พันโฉมเฉกจันทร์ฉาย    บ่ชื่น เพียงหนึ่งนุชพี่ซ่าน       สักใจ ๏ ราตรีตรีจู่จ้วง           โจมแทง เจ็บอกเอกาไกล          กู่เจ้า เรไรหรีดหริ่งแรง          หวีดล่อ ดึกหยอกดันหยดเศร้า   หยาดทรวง ๏ อาดูรพูนเทวษโอ้      ดาวเอย สุกปลั่งประดับดวง       สวาดิช่อ ริบหรี่ล่วงดึกเขนย        ขนำเปล่า พี่ก่ายหน้าผากพ้อ        พล่านไป ๏ คืนมืดฟ้าเปิดม่าน     ดาลดาว หมอกหมึกดึกดื่มใจ     จากพราก ลอยลิ่วลิ่วลิบราว         ลิบโลก หนึ่งสุขแต่หนึ่งซาก      โศกครวญ ๚ะ๛ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 20 เม.ย. 49 00:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 69 อรุณสวัสดิ์ขอรับทุกท่าน แว่วๆเสียงซอ"ขาทิพย์"....ของใครน้อใคร่มีโอกาสฟังบ้างครับน้องหนูซอมพอแดง ขอบคุณน้องเซ่อร์ขอรับโคลงแบบครูสุนทรภู่ ขอบคุณสห...สหายพจนารถ322..โคลงสุดยอดปราชญ์ ขอบคุณพี่จำปูนหลายๆขอรับ...สาดโคลงมาจนผมตั้งหลักไม่ทัน.....ฝากไว้ก่อนครับ...................ฮา ขอบคุณคำอันงามและการบอกบุญของหนูศาลาไทยครับ คคห51 ขอบพระคุณทั่นพี่พิราบเงินที่กรุณาแนะการเทียบเสียงขอรับ.... กระผมได้รับความรู้สึก...นำสู่การนึก..และสู่การคิดแก้ไขจากพี่พิราบเงินแล้วครับ...ขอจดจำไว้แก้ไขครับ พูดถึงความขยันกระผมก็ขอชมเชยทั่นพี่พิราบเงินว่าเป็นผู้"ขยม"....คือมากกว่า"ขยัน"...ขั่นหนึ่งขอรับ..........ฮา ได้เห็นการเขียนนำเสนอบทความ  ความรู้ และลีลาอันสุขุม...นุ่มลึก....ดั่งสุราบ่มไว้12ปีเลยก็ว่าได้ขอรับ... ผู้เสพ...เอ้ยผู้อ่านรู้สึกสบาย(ไม่มีอาการแฮ้ง)...โดยเฉพาะสร้อยคำ.....ยิ้ม......สะกดใจเหลือหลายขอรับ คคห.66 ...กล่าวถึงโคลง   เก็บตก "วันมหาสงกรานต์" เมืองหลวงขอรับ ได้รับรสชาติกลมกล่อมนุ่มนวลมากหลายครับ บท2บาทท้ายว่าได้โดนใจครับ มองนู่นมองนี่เน้น.......นุ่มเนื้อนานนาน..........ฮา ยอมรับรสความสุขมนุ่มลึกหัวข้อธรรมครับจากบท ๑๒. จัตวาทัณฑี รายการรักษ์ขนบไว้              นาฏศิลป์ เราเพริด"มลทิน"เคลือบ        คลอกได้ สงบจิตปรับใจยิน                ธรรมะ รับ วัฒนธรรม ไล้               หล่อเลี้ยงเสริมพลัง ฯ *********************************** จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 20 เม.ย. 49 07:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ** โคลงทัณฑี ** ลองแต่งแบบอื่นบ้าง           ตรีพิธ   พรรณแฮ สัมผัสทิศเปลี่ยนทาง          เคลื่อนย้าย ตำแหน่งที่สามคิด              มาก่อน บาทถัดอย่าเพี้ยนผ้าย         อยู่เดิม อีกแบบโคลงบ่งไว้            จัตวา   บาทที่สองพาเสริม            ไม่ซ้ำ ตำแหน่งสี่มีมา                 ท่านบอก บาทอื่นยังต้องย้ำ             เช่นกัน       ลองแต่งแบบดั้น+ทัณฑี ถูกมั้ยก็ไม่รู้ ฝากคุณพิราบเงิน(ครู+เพื่อน) ช่วยตรวจด้วยครับ ************************************** คุณพิราบเงินบอกว่า  ถ้าเป็นคนอื่นอ่านเขาจะรู้ที่เราเขียนไหม นี่แหละสำคัญ เนื่องจากพึ่งเริ่มหัดเขียน กลัวจะใช้คำไม่เป็นทำให้อ่านแล้วสับสนก็เลยแปลมาได้ดังนี้ครับ             โคลงแบบลองหยั้วใฮ่             งุนงง      (ยั่วให้) สลับไคว่ดังประสงค์               เค่าถ้า     (ไขว้, เข้า ,ท่า) คงมิเควี่ยงโยนลง                  ถังซ่วม นาผ้อ     (เขวี้ยง, ส้วม ,พ่อ) กวนท่อยคำทำส้า                  ค่อยเหล้นเห็นขำ   (ถ้อย,ซ่า,ข้อย,เล่น) ************************************* และสุดท้ายต้องไม่ลืมยอดขมองอิ่มของผมครับ ฝากไว้หนึ่งบท สาดจันทร์จันทร์บ่แห้ง         เหือดหาย ยังแจ่มแสงพราวพราย         พร่างพริ้ม เป็นโสมส่องประกาย           เจิดจรัส นวลผ่องมองหมายยิ้ม         ชื่นแล้วแซวจันทร์ ( ยิ้ม ) ๕ = ( ยิ้ม )x( ยิ้ม )x( ยิ้ม )x( ยิ้ม )x( ยิ้ม ) จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 20 เม.ย. 49 09:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ลมแผ่วพริ้ว................พรมพราย ดาราราย...................แจ่มฟ้า ดุจตาทราย................กลางป่า สอยน้องข้า...............สักดวง แว่วเสียงซอ...............กังวาน บรรเลงหวาน..............ฉ่ำชื่น เหมือนวิมาน...............ลอยละลิ่ว พริ้วดังคลื่น................หมื่นเพลง และอาการ "แป๊กทิพย์" ก็เกิดขึ้นได้บ่อย ๆ เช่นกัน ฮี่ๆ ^^ จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 20 เม.ย. 49 10:16:30 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เมื่อเช้ามีโอกาสเปิดมติชนรายวันดู  แต่ไม่ทันดูว่า ของฉบับวันไหน เจอภาพของคนกลุ่มหนึ่งสิบกว่าคนยืนถือป้าย "ไล่ทักษิณ" ที่สนามบิน จอร์จ บุช (ฮิวส์ตัน)  พบว่าทั้งหมดนั่นเป็นอาเฮีย อาเจ้ที่อาร์พีเคารพนับถือทั้งนั้นเลย ดูแล้วขำๆ ว่า  เทศกาลไล่ทักษิณ ยังไม่หมดอีกเหรอ แสดงว่าอาเจ้ อาเฮีย  เขายัง "อิน" กันอยู่  ยัง "มีส่วนร่วมทางสังคม" (เข้าประเด็นของท่านพิราบ) ไปเปิดอ่านงานของชัยพรมาสองสามครั้ง  แต่ยังไม่มีโอกาสสนับสนุนเขาสักเล่ม เลย  เพราะ "แมน ออฟ เดอะ ลามันชา"  สูบเงินอาร์พีไปจดหมด ท่านพิราบเข้าใจหยิบประเด็นมาเปิด   ดีครับ  ดีมากทีเดียว ขอเชียร์สุดใจ "กวีอ่านกวีรู้  แค่นั้นงานกวี"   แทบไม่ต้องพูดอะไรต่อ   "งาช้างย่อมไม่งอกจากปากสุนัข"   (โคตรจริงเลย)  อิๆ แต่งาช้าง  และฟันของสุนัขในสมัยไดโนเสาร์ ทำหน้าที่อย่างเดียวกันครับ คือเอาอาหารเข้าปาก แล้วถ่ายออกมาเป็นคูถ ที่ท่านจันทร์แห้งว่า  อัตตาของกวีน่ากลัวนั้น ขอเรียนเสริมว่า "อัตตา" ของใครก็น่ากลัวทั้งนั้นล่ะครับ เพราะเวลาคนเรา "อัตคัดอัตตา" ก็สามารถทำได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะตามที่ "ตัวเองอยาก" ดั้งนั้น  กวีหรือใคร ก็มีภาระที่สำคัญ คือ ระวังอัตตาไม่ให้แสดงออกมา ในทางทำลายร้าง, ต้องคอยบังคับหรือฝึกฝนให้คุ้นเคยกับการ "สร้างสรรค์สิ่งดีงาม" ให้เข้าถึง "ความดี ความงาม และความจริง" สวัสดีทุกท่านครับ. จากคุณ : Ar@p - [ 20 เม.ย. 49 10:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แง่ว  ผมเจอจำขังคุกในวิมานดินครับ  ไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน   แว่บ ๆ มาเห็นพี่ ๆ ถกโคลงกันอย่างออกรสชาติก็อดริษยามิได้ อีกปี  เป็นอิสระ T^T จากคุณ : ปฤษณะ - [ 20 เม.ย. 49 14:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 74 สวัสดรคนับ ทุกท่าน .. ผมไม่มีหลังม่ง หลังไมค์ แบบ เจ้าหมี คิดแล้ว ก็น้อยยยใจนัก.. ช่วงสงกรานต์ จะมารดน้ำดำหัวผุ้ใหญ่ แถวนี้ ก็ไม่สะดวกเสียจริง จำต้องไปรดน้ำ สาวๆ แถวริมหนองฯ (บอกให้ คนแก่แถวๆนี้ อิจฉาเล่น ฮ่าๆ) พิราบเงินว่าเรื่อง ลีลาโคลง ผมรู้แค่งูๆปลาๆ   แต่รู้ว่า ลีลา เป็นคำแสลง ชนิดนึ่ง ใช้เรียก บุคคลประเภทหนึ่ง ที่มีพฤตินัยเชิงมากท่ามากที จนเป็นที่น่าคำนับยกย่อง ในบทบาทยิ่ง ..อิอิ อีกด้วย พิราบเงิน บอกถึงโคลงท่านอังคารฯ และ คุณหมีก็เอางานของพี่ช้างขรรค์ชัยฯมา   พอดีเพิ่งได้ หนังสือ กวีศรีอยุธยา เลยขอยกสักบทของท่านอ.อังคารฯ มา .. ... โอ้คืนนี้ป่าช้า                   ทำผิด บังอาจเอื้อมจุมพิต            ถ่านเถ้า ของน้องซึ่งชีวิต               หาไม่ เว้นแต่พระเป็นเจ้า             นอกนั้นนินทา ... ห้วงน้ำแห่งความอาลัย .. บทที่ ๑๐ ... โลก โลกนี้มิอยู่ด้วย                 มณี เดียวนา ทรายและสิ่งอื่นมี              ส่วนสร้าง ปวงธาตุต่ำกลางดี             ดุลยภาพ ภาคจะพาลมิร้าง               เพราะน้ำแรงไหล ภพนี้มิใช่หล้า                  หงส์ทอง เดียวเลย กาก็เจ้าของครอง             ชีพด้วย เมาสมมติจองหอง            หินชาติ น้ำมิตรแล้งโลกม้วย          หมดสิ้นสุขศานต์   ... ปล. ๑.ไม่มี      ๒.ไม่บอก ..แหะๆ จากคุณ : วลี.. - [ 20 เม.ย. 49 14:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 75 .                                              สวัสดีครับทุกท่าน สวัสดีครับ พี่พิราบเงิน มีความสุขครับที่ได้เขียน.. ยิ้ม ขอแก้อายุ แก่กว่าหนู ศ. 2 ปีครับ พี่หมีเซอะ ไม่เจอกันนานเลยครับ พี่จำปูน น้าจันทร์ฯ พี่ซอมพอ สิบหกรู... เต็มกลางหลัง ฮี่ๆๆๆ น้าอาร์พี คุณปฤษณะ อาวลี -- ป่าแดด -- ๏ เปลวแดดแผดร้องพล่าน        เริงรำ ลมสะดุดหยุดลำนำ                  ขับร้อน ผิวแสบแปลบปลาบทำ              รันทด สำนึกลึกคอยต้อน                   สู่ต้นความเย็น ๚ K4200449 15:00 ขอคุยแค่เสี้ยวของลีลาครับ เห็นมีเรื่องที่พวกพี่ๆ วางไว้ก่อนๆ มาว่าการลงเสียงส่ง ให้เป็นคำตาย จะทำให้โคลงดุขึ้น ผมขอเสริมอีกนิดครับ การจะให้เรื่องดำเนินได้ดุดันเร่งเร้า ถ้าลงด้วยคำตาย แต่ถ้าเนื้อข้างในหวาน ก็ไม่ร้อนครับ ถ้าเราใส่คำตาย เป็นสัมผัสในเยอะๆ ก็จะทำให้เรื่องมันเร็วและห้วนขึ้น ทำให้ได้อารมณ์รับกับคำตายท้ายบทมากขึ้น และท้ายบาทสามถ้าเป็นคำตามผมสังเกตุว่า โคลงมันจะกุดลง แปลกๆครับ ดัง โคลงอึดอัด ที่ผมแต่ง แหะๆ แต่งเสียง แปลกๆ อีกแล้ว แต่ อำของผมไม่ใช่คำตาย ใช่ไหมถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องลีลาโคลงนี่ผมยังยากจะเข้าใจครับเท่าที่นึกได้ก็คือ เป็นแบบดำเนินเนื้อเรื่อง จังหวะ เสียง ของโคลง ดูจากแบบของกวีรุ่นเก่าจะมีเอกลักษณ์ ของแต่ละท่าน ถ้าเราลองเลียนแบบ และ ลอก อาจได้แค่คล้าย แต่ ไม่เหมือน เข้าไปถึงแก่นเจตนาของผู้แต่ง เหมือนนักร้อง ที่เลียนเสียง คล้าย แต่ไม่ถึงวิญญาน ของต้นแบบ แต่การจะสามารถสร้างจินตลีลาเป็นของตัวเองได้ ก็ต้องผ่านการ ฟัง การเขียน จาก แบบบทที่ผ่านๆมา ให้มาก สงสัยเรื่องลีลาของผม คงต้องพึ่งพาความรู้ ให้มากกว่านี้ และรอการตกผลึก อย่างคุณราม ลิขิตว่าไว้ ความสุนทรีย์นี่ผมว่าเป็น พรสวรรค์ ของแต่ละคนนะครับ ไม่มีสามารถหาได้แต่จะไม่ละเมียด เท่าที่มาจากใน ยากจะหาขอรับ ... เห็นโคลงพี่คิมหันต์ ที่น้าจันทร์เอามาเป็นแบบ เสียงรับส่ง นึกถึง อาศรมแรกที่ผมได้รับหน้าที่เฝ้ายามครับ พี่เขาเขียนมาล้อผม ขอรับ อิอิ เซ่อ... น้อมบันทึก ------------------------------------------------------------- จากคุณ : xers - [ 20 เม.ย. 49 15:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ** โคลงรกเอกโท ** จ้ำลิ่วหิ้วกิ่วท้อง                    วิ่งฉิว หน้านิ่วซ้ำย้ำหิว                    ลั่นฟ้อง                   ใช้ให้เพื่อนแย่งคิว                 ข้าวห่อ ห้าห่อไม่อยู่ต้อง                   สั่งร้องทั้งครัว ก่อนกลับบ้านส่ง "โคลงรกรก" มาให้รกหูรกตาเล่นครับ ดูแล้วไม่ต้องตามอย่าง ลีลาบ้าๆบอๆของผมนะครับ เขียนโคลงให้ถูกแบบ พอที่คนอื่นจะเข้าใจว่าเราหมายถึงอะไร ได้แค่นั้นผมก็คงพอใจแล้ว เพราะแต่งออกมาทีไร หวาน ก็ต้องมีสร้อยเจตนังเป็น หวานอมขมกลืน โคลงดุดัน ก็จะเพี้ยนเป็นดันทุรัง ยิ่งเกี่ยวกับปรัชญา ธรรมะ คติสอนใจ ยิ่งไปกันใหญ่ แต่งแล้วตัวเองยังไม่รู้เลยว่าหมายถึงอะไร แล้วใครอื่นจะเข้าใจเนอะ ขอส่งยิ้มดับเบิ้ล         เลียนแบบ พิราบเงินยลแยบ        เริ่มไว้ จำปูนมั่วตัวแสบ         จำป่วน ยิ้มยกกำลังให้           สุขได้ทั้งวัน (ยิ้ม) ๒ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 20 เม.ย. 49 16:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 77 +++ พุดซ้อน +++ ๏ แพรไหมผืนใหม่ซ้อน..........สอดวาง เว้นสลับสับผืนขวาง...............แผ่ไขว้ พุดซ้อนแผ่แพรกาง...............เผยกลีบ พาดก่ายกลดอกไม้................ดั่งแม้นแพรไหม ฯ ๏ โชยไกลฉมกรุ่นหั้น.............หอมเย็น นาสิกแนบสูดเป็น..................ปราศร้อน ลืมทุกขุกลำเค็ญ...................ลาขาด คล้ายเสพทรัพย์สรวงซ้อน.......ซ่อนร้อนรอนหาย ฯ ๏ ดังฉายพุทธิแจ้ง..................กระจ่างเจต ทุกข์-สมุทัยสังเกต.................ก่อนแล้ว กลซ้อนซ่อนกิเลส..................ลวงขุ่น........ไขพ่อ โดยนิโรธแลมรรคแคล้ว...........หมดข้องทุกข์ขัง ฯ ๏ แม้ยังธรรมะย้อม.................อยู่กมล เสมือนพุทธซ้อนเสริมผล..........แผ่ป้อง ปัดทุกขุกเข็ญดล....................ดาลสุข สันติสู่ตนข้อง.........................ขุ่นร้อนรุมไฉน ๚๛ ๒๐ เมษายน ๒๕๔๙ =========================================== สวัสดีครับสหายอาศรม ฯ วฤกยังเขียนโคลงไม่ออก ไม่รู้จะเขียนประเด็นไหนดี ตอนนี้ก็ได้แต่เขียนดอกไม้ใบหญ้าไปเรื่อย ๆ ..... ถ่ายรูปดอกพุดซ้อนที่บ้านมาฝาก หลังจากรดน้ำ ใส่ปุ๋ยมานาน เพิ่งออกดอกให้เห็นนี่แหละครับ แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 02:01:08 จากคุณ : วฤก - [ 20 เม.ย. 49 21:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 78 อรุณสวัสด์ขอรับ ใคร่ย้อนกล่าวขวัญถึง...ด้วยความประทับใจขอรับ คคห.11 ..ทั่นพี่พิราบเงิน กระทู้โคลงอาศรม146.สนทนากันถึง คำว่า"ลีลา" ใคร่สังเกตุว่าคือการกระทำตามครูเนาฯ กล่าว ตามลำดับขั้นทีเดียวขอรับ (๒)  "สามกระบวนการทางจิตใจ" กระบวนทางจิตใจของคนนั้นมีอยู่แค่สามอย่างเท่านั้น   พูดเป็นภาษาง่าย ๆ ก็คือ   1รู้สึก  (เวทนา) 2นึก  แล้วก็(สัญญา) 3คิด  ถ้าพูดให้ป็นภาษายากขึ้นมานิด(สังขาร) ..................... 1ก.ทีนี้เรื่องความรู้สึก-ควาามรู้สึกก็ยิ่งไม่ต้องใช้ภาษา  รู้สึกหิว  รู้สึกรัก  รู้สึกเกลียด  รู้สึกเหงา เหล่านี้มันพ้นไปจากภาษา  พ้นไปจากเชื้อชาติ  และก็พ้นไปจากกาลเวลาด้วย   มนุษย์ถึงจะอยู่ถ้ำ  หรือจะไปอยู่บนดาวอังคาร  ก็จะต้องมีความรู้สึกหิว  รัก  เกลียด เหมือนกัน 2ก.ส่วนการนึกบางเรื่องอาจไม่ต้องอาศัยภาษา  เช่น  พอนึกก็ได้ภาพเลย  เช่นเรานึกถึง ภาพความหลัง  ซึ่งปรากฏเป็นมุมมองที่เรียกมโนภาพ  นึกออก   นึกได้   อันนี้ไม่ต้องใช้ภาษา 3ก.ทีนี้ความคิดมันต้องใช้ภาษา 3ข.ภาษากับความคิดมันก็อันเดียวกัน 3ค.ถ้าเรารู้ภาษามาก  เราก็คิดได้มาก จริงไหมครับ รู้คำน้อย  เราก็คิดได้น้อย 4ก.องค์รวมของจิตคือรู้สึกนึกคิด  เมื่อต้องใช้ภาษามาถ่ายทอด ต้องใช้ภาษาอะไร มันต้องใช้"ศิลปะในการใช้ภาษา"   4."ศิลปะในการใช้ภาษา" 5.ซึ่งเป็น...."การถ่ายทอดกระบวนการเคลื่อนไหวของจิต"....ได้อย่างครบถ้วน ปล.ใคร่กล่าวขอ"อำไพ"...คือแผลงจาก ขออภัยทุกท่านที่มาย้อนกล่าวความซ้ำๆ......... ตามวัยอันควรของกระผมที่ตัวตนอาศัยเป็นเครื่องอยู่คือ ความเป็น"หนุ่มน้อยหน้ามล"........(แผลงจาก เหลือความ มลอยู่น้อย) ขอรับ......................ฮา จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 22 เม.ย. 49 04:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 79 สืบสาวราวความขอรับ คคห.60น้องเซ่อร์ขอรับ   ชอบบาทท้ายมากครับ....คำแสงเย็น..แสนเย็น...จับเป็นน้ำแข็งเลยครับ ๏ โคลงฉันท่านเปรียบด้วย      แสงสอง แสงซึ่งผาดผยอง                  สาดหล้า ตัวฉันมิอาจลำพอง                แสงผงาด เป็นแค่เทียนแสงล้า               หิ่งห้อยแสงเย็น ๚(Xers) .......และซึ้งเหลือหลายขอรับ...อีก ................."ผู้หลงใน คำ".................. คำเอยเอ่ยคำถ้อย              ร้อยเรียง ร่ายรา รักเอ่ยเผยรักเคียง            สรนุกสร้าง(ลักจำพี่พิราบมา) ฉันเธอพี่น้องเผดียง        รักษ์กาพย์ คำบ่นคำเถียงบ้าง            ต่างไว้ตรึงตรา เราเพียงกระต่ายเต้น                ชมจันทร์ สอยเด่นดวงบุหลัน                  ห่างไห้ ยามหิวกลุบกลืนปัน                 สุขสู่ มิอาจเอื่อมไขว่ไว้                     รักแท้จันทร์ฉาย กาพท์กลอนกล่อมพจน์เพี้ยง       อักษร สวรรค์เฮย หมายประจักษ์รักษ์ขจร                สุภาษแพร้ว น้อมบทนทครูวอน                        เผยวาท วลี หวังชีพหนีบ่วงแร้ว                      กับกั้นอวิชา พันแสงรินรสล้ำ                             คำแสดง ลิลิตวิจิตรตระการแผลง                เดชด้าว มลายซิ่นมล้างแครง                       ครางโศก สลดรา อวยชะยะชนทุกข์ท้าว                     เหือดแห้งหลหาว ปล.กระผมมีปัญหาตื่นมาเข้าห้องน้ำยามดึกอดอ่านกระทู้ชาวเราบ่ได้ขอรับ ปล.2ว่าแต่ใคร่รู้น้องเซ่อร์เขียนคำซึ้งๆอย่างนี้มีใครกำลังซึ้งด้วยนะนา .......................แซวเล่นครับ ปล3.ขอฟ้องคูศาลาไทยฮับ.....พี่จำปูนขาดเรียน ..................ฮา ปล4.ค้นได้เชิญชวนอ่านขอรับ.....นิราศสุพรรณมี6หน้า298บทโคลงขอรับ ต้องขอบคุณทั่นน้องเซ่อร์มาก......เพราะโคลงสำผัสในหวานดีทีเดียวขอรับ http://www.pixiart.com/archives/soontornpoo/supan-01.html แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 22:12:26 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 06:31:56 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 06:20:12 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 06:15:43 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 22 เม.ย. 49 06:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 80 พูดถึงโคลง "พุดซ้อน" ของ  ท่านวฤก ------------------------------------------- เมื่อวานเข้าอาศรมฯ  อ่าน "พุดซ้อน" แล้วชอบเสียงที่นับวันคุณหมอยิ่งทำได้ดี, ดีวันดีคืน อาร์พีเลยอ่านไปอ่านมาหลายเที่ยว  และมีประเด็นที่อยากนำมาแลกเปลี่ยนนิดหน่อย บันทึกได้บทเดียว เพราะเวลามีไม่มาก แต่ก็รู้สึกเป็นสุขที่ได้บันทึกมาวางในอาศรมได้ (ถ้ามีเวลาอาจจะบันทึกที่เหลือต่อ) จุดประสงค์การบันทึกทำนองนี้ของอาร์พีเพื่อบอกว่า อาร์พีเข้าใจบทกวีนั้นๆ ว่าอย่างไร เป็นการสะท้อนกลับไปยังผู้เขียนว่า อย่างน้อยก็มีคนที่ตั้งใจอ่านอยู่คนหนึ่งเขาเข้าใจอย่างนี้ มันเป็นเสียงจากคนอ่าน ที่พยายามอ่านอย่างตั้งใจ (อ่านหลายรอบเชียว) +++ พุดซ้อน +++ ๑. แพรไหมผืนใหม่ซ้อน..........สอดวาง ๒. เว้นสลับสับผืนขวาง...............แผ่ไขว้; ผู้เขียนมองดอกพุดทราสีขาวสวยนั้นเหมือนแพรไหม.  "สอด" มุ่งใช้เป็นอาการที่แพรวางทับ สลับกัน, หมายความาว่ามีแพรอยู่หลายผืน  แต่ละผืนก็ล้วนสวยงาม, เฉพาะผืนใหม่กำลัง ถูกวางซ้อนลงไป, แต่ "สอด" ทำให้เห็นว่า กำลังสอดผืนแพรใหม่เข้าไป เพื่อวางไว้ระหว่าง แพรผืนอื่นๆ โดยแผ่ไขว้กัน. "แผ่ไขว้" ต้องขอแสดงความนับถือผู้เขียนว่า ช่างเสกสรรค์จริงๆ . คำถามก็คือว่า ผู้เขียนต้องการแค่"ซ้อนทับ" หรือ "สอด" ด้วย, ถ้าทั้งซ้อนทับ และสอดด้วย  ๒ วรรคนีสื่อความได้แล้ว เสียงก็ดีมากแล้ว. เสียง "ซ้อน" กับ "สอด" กระทบกันดี. " ขวาง  แผ่ ไขว้" บอกอาการได้ครบ  ให้ภาพที่เข้าใจได้เป็นอย่างดี, ผู้เขียนใช้พื้นที่ของโคลงได้เต็ม ประสิทธิภาพ. การไม่ปล่อยให้พื้นที่ (โคลง) ไร้ความหมายเป็นภารกิจของมือโคลงที่มีความ รับผิดชอบ. เช่นกันการปล่อยให้พื้นที่โคลงมีเพียงคำ แต่ไม่มีความหมาย สักแต่ว่าวางๆ ลงไป ให้ครบ ๓๐ คำก็เป็นความอัปลักษณ์ และ/หรือความอ่อนด้อยของคนเขียนโคลงเช่นเดียวกัน. ๓. พุดซ้อนแผ่แพรกาง...............เผยกลีบ ๔. พาดก่ายกลดอกไม้................ดั่งแม้นแพรไหม ฯ บรรทัดที่ ๓ "พุดซ้อนแผ่แพรกาง...............เผยกลีบ" เป็นความสามารถของผู้เขียนที่เรียบ เรียงคำได้ดี แสดงถึงทักษะในการคัดสรรคำมาใช้. ผู้เขียนใช้คำเพียง ๗ คำ แต่สามารถบอก อาการของดอกพุดซ้อนว่าเผยกลีบแผ่เหมือนแพรสวย แต่บรรทัดที่ ๔ มีปัญหา,อาร์พีอ่านไม่เข้าใจ, ถามในใจว่า ใครหนอ "พาดก่าย". พยายามใช้ กรอบคิดทางไวยากรณ์ตอบตัวเองว่า ประโยคหน้าประธานคือ "พุดซ้อน", กริยา "แผ่" , "เผย" ก็ล้วนบอกการกระทำของดอกไม้. "พาดก่าย" ก็ย่อมจะต้องบอกการกระทำของ "พุดซ้อน" ด้วยอย่างแน่นอน เมื่ออ่านต่อ "กลดอกไม้ ดั่งแม้นแพรไหม", ต้องจอดสนิทที่ "กล". เพราะ "กล" ในตำแหน่งนั้นต้องแปลว่า "เหมือน, เช่น,  ดัง, ดุจ, (ทำนองนั้น) ประโยคเต็มจะกลายเป็น "(พุดซ้อน)พาดก่ายเหมือนดอกไม้    ดั่งแม้นแพรไหม". อ่านแล้วรู้สึกซ้ำซ้อนพิกล, เพราะความคิดหลักเรารู้อยู่ว่า "พูดซ้อนสวยวางไขว้กันเหมือนแพร ไหม." ปรากฎการณ์นี้เป็นปัญหาการนำเสนอ และการจัดลำดับคำและความคิด. จะเห็นว่า ในแง่ของเสียงนั้นผู้เขียนทำได้ดีเยี่ยม ถ้าอ่านเพลินๆ จะไม่สงสัยอะไรเลย แต่เมื่อลองถามว่า "ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร" ตรวจสอบไปทีละประโยคพบว่า โคลงบทนี้สามารถตีความไปได้หลายทาง สรุปได้ว่า เสียงดี แต่ความนั้นไม่กระชับรัดกุมพอที่จะทำให้เรื่อง "ชัด". ไม่แปลกถ้าอาร์พี อ่านแล้วตีความออกมาดังนี้. ท่านอื่นลองอ่านดูแล้วตีความซิครับแล้วนำมาแลกเปลี่ยนกัน. จากคุณ : Ar@p - [ 22 เม.ย. 49 10:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 81 แอบเห็นแว้บ ๆ คุณอาจันทร์แห้งเจ้าขา ศาลาไทย ขอเป็นคนธรรมดาดีกว่าค่ะ                           . ไม่เป็นทั้ง "คู" (น้ำ) และ "คุณครู" เลยค่ะ ขออนุญาตยกให้ท่านอื่นก็แล้วกันนะคะ เกลออาพี ชอบเสียงโคลง "พุดซ้อน" ของพี่หมอวฤกเหมือนศาลาไทยเลย อนุญาตให้ชมก่อน เพราะเกิดก่อน เอิ้ก ๆ ศาลาไทยชมทีหลังก็ได้ ว่าแต่... ก็ได้แต่ชอบ เขียนให้ได้อย่างพี่หมอวฤกคงไม่ได้ แหะ ๆ ๏ ข้างเรือนรายรอบล้วน      ปลูกผัก   ข้างจิตใจปลูกรัก                   ต่างรั้ว คูขันนกเขาทัก                       เคียงคู่ คูเก็บน้ำร่วมฮั้ว                     ผลัดใช้เพื่อนชม ๚ เอิ้ก ๆ เอาโคลง "ข้าง ๆ คู ๆ" มาฝากพี่พิราบเงินคนเฝ้ากระทู้ด้วยค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 เม.ย. 49 11:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 82 สวัสดีครับ มิตรสหาย --------------------------------------- พิราบเงิน อู้ บ่ได้ บ่ได้อู้ นะขอรับ คือว่า ตอนนี้เวลาจำกัด ขอไปไล่ล่าอนาคตอีกจั๊กนี้ด สัก ๒-๓ เพลา คงว่างกว่านี้ สวัสดีทุกท่าน แค่นี้ก่อนขอรับ ( ยิ้ม ) จากคุณ : พิราบเงิน - [ 24 เม.ย. 49 11:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 83 สวัสดีทุกทั่นขอรับ เชิญชวนทานอาหารเย็นขอรับ...ม่าม่าผัดขี้เมา และจิบโคลงเย็นๆครับ .................."เย็นเย็น".................... ๏ยามเย็นเย็นครึกครื้น               คำโคลง หมายพักหมายผ่อนโยง             อักขรเหล้น เสียงแซ่วิหกสู่โพลง                 พนอคู่ ลอยล่องใจหลีกเร้น                 โลกร้อนเลือนหาย๚ ๏ยามค่ำคำคลุกเคล้า                       คลึงกาย ดั่งนกไซร้ปีกคลาย                  เมื่อยล้า ผืนไหมจากใยสาย                  ไหมกระหวัด กาพย์กระหวัดลัดข้า                 ห่มให้เลือนเขน๚ ๏พันแสงสลายล้าสลด              มืดขยาย หน้าที่พ้นผ่อนหาย                   ผ่องแผ้ว เสียงวาทวัตรธรรมผาย              พรูพร่าง เวี่ยวิเวกเอกแพร้ว                   จิตร้ายวายสูร๚ ๏ แซ่เสียงเวียงวัดก้อง             กังสดาน หง่งหงั่งระฆังขาน                    แข่งฆ้อง หายโศกวิโยคกาล                  กุศลสู่ ยามดึกครึกครื้นก้อง                สู่ห้องอาศรม๚ ปล.เห็นโคลงรกรกแบบพี่จำปูนเลยอยากแต่งบ้าง แต่พยายามแต่งโคลงรกโทรกเอกสองวันแล้วยังบ่ได้ครับ พี่จำปูน........มาแปะเพิ่มอารมณ์อีกหน่อยครับ ยอมรับความยากครับจำต้อง.......ฮาหุบ....คือฮาไม่ออกเอิ๊กๆ จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 24 เม.ย. 49 20:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 84 อรุณสวัสดิ์ขอรับทุกท่าน ได้อ่านโคลงนิราศสุพรรณตามที่ทั่นน้องเซ่อร์ชมไว้ว่า มีลีลาสัมผัสใน..ไพเราะและใช้คำงามเข้าใจง่ายขอรับ และทดลองแต่งนิราศบ้างขอรับ ***นิราศแคลาย*** ๏รถติดมากหลากล้น                       ทุกกาล ถนนแหล่งงามวงศ์วาน                     วุ่นอ้าง ค้าขายสรรพสินการ                           เก่าใหม่ ขยายใหญ่ได้ช็อบห้าง                     หมดสิ้นเทกระเป๋า๚ ๏แคลายคลายเมื่อยล้า                     แหล่งไข มูลนิธิแพทย์แผนไทย                      นวดเฟ้น สาธารณสุขใส                                กระทรวงใหญ่ สวนพฤกษ์พร่างสนามเหล้น              แล่นล้วนชวนสนาน๚ ๏โรงพยาบาลแบบเบื้อง                 บริการรัฐ แหล่งพ่อ บำราศนราดรูขจัด                          ทุกข์ไข้ ทรวงอกเอกเรื่องถนัด                    ถนอมรักษ์ ใจนา พระนั่งเกล้าเก่าไซร้                       แซ่ซร้องมีนาม๚ ๏รวยรื่นชื่นท่าน้ำ                           สะพาน นั่งเกล้า แดรี่ควีนชวนทาน                          แวะได้ แม่เจ้าพระยาสราญ                       ลอยล่อง เรือรา ลือชื่อชิมผลไม้                             มากแล้วเลิศเหลือ๚     ๏ชวนชมพรรณพฤกษ์ไม้                  เขียวขจี สดชื่นรื่นฤดี                                   ร่มกว้าง ตากแดดแผดเผาชี-                        -วาฉ่ำ เหงื่อเฮย ตลาดรุกขีซอยช้าง                       ย่านนี้นนท์เสนอ๚   ปล.ใคร่นำความประทับใจนิราศสุพรรณมาฝากต่อไปขอรับ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 21:46:19 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 25 เม.ย. 49 06:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 85 สวัสดีทุกท่านครับ - ก่อนอื่นขอขอบคุณ จขกท ที่ได้ให้ความรู้มาครับ - แต่งไปมาหลายแบบจนไม่มี "ลีลา" เหลือแล้วครับ คงได้แต่ ลอกลาย ลีลาท่านอื่นแล้วกัน โคลงแบบสุนทรภู่ผมก็ชอบมากครับ ทั้งที่อ่านผ่านตาน้อยมาก แทบจะไม่รู้จักเลยก็ว่าได้ โคลง ที่น้องเซ่อยกมานั้น ประทับใจมากทีเดียว คุณจันทร์แห้งส่ง นิราศแคลาย มากระตุ้นต่อม ลอกลายมังกือ ของผมมาก แคลาย อยู่ไหนก็ไม่รู้เพราะไม่เคยไป เคยไปแต่ ศรีนครินทร์ ก็เลยส่งนิราศนี้มาแทนครับ *** นิราศศรีนครินทร์ *** (ช่วงอ่อนนุช-สำโรง) ๏ รถติดจุกทุกข์ท้น               ศรีนครินทร์ สร้างส่งวงแหวนถวิล             ท่านอ้าง กว่าจะเสร็จเล็ดริน                งามเหงื่อ ขยายใหญ่ได้แย่งบ้าง           รถล้นถนนหลวง ๚ ๏ ห้างใหญ่ได้เล่าอ้าง             อีกบาน ซีค่อนโตมโหฬาร                  คึกค้า เสรีอยู่คู่ทะยาน                     ขับเคี่ยว เทหมดกระเป๋าเราบ้า              เชิดหน้ากินเกลือ ๚ ๏ โรงพยาบาลพรั่งพร้อม         เอกชน ทุกแห่งแบ่งรักษ์คน               ป่วยไข้                       ถูกแพงแข่งกันขน                 แข้งร่วง สามสิบบาทก็ได้                   แค่ให้บวดหาย ๚ ๏ ชวนชื่นรื่นร่มล้ำ                สวนหลวง เปรียบป่าพาชื่นทรวง             ล่วงรู้ ดอกไม้ใช่แดนสรวง              สร้างเสก ทูนเทิดเชิดชาติผู้                  พ่อเจ้าชาวไทย   ๚ ปล.ถ้ามีแรงบันดาลใจคงมีต่อครับ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 20:51:38 จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 25 เม.ย. 49 10:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ลีลาโคลงยั่วเย้า              ชวนสดับ เพียงเพ่งนัยตาจับ            พุดซ้อน เกิดโคลงสุดแสนกระฉับ    เฉกเช่น นี้แฮ เพลินอ่านพลันนึกย้อน      เทียบชั้นครูกวี จากคุณ : โอวทิฮวย - [ 25 เม.ย. 49 12:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เขียนโคลงเทิ่งเทิ่งท้าย........รายทาง เขียนสนุกทื่อทื่อวาง............เล่นเฉื้อง เขียนแหล้วท่อมท่อมพราง.....ตัวต่อ ตัวเวย เขียนหมดทุกทุกเหรื้อง.........เล่นล้อออกเลฯ แหะ แหะ ขอรับ เขียนเหล้นเหล้นมาทักทายสวัสดี สหายอาศรมฯทุกท่าน ขอรับ แหะ แหะ ขอรับ พร้อมกันนั้น ก็เอา "ทักษิณาวัตรอัสดง" มาฝากไว้ ณ อาศรมฯ ด้วย ขอรับ ที่นี่ ขอรับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4299120/W4299120.html แหะ แหะ ขอรับ มาแหล้ว ก็ไปแหล้ว สวัสดี ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 25 เม.ย. 49 12:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 88 คุณจันทร์แห้ง คงชอบอ่านโครงรกรก ผมมีเคล็ดลับในการแต่งคือ ต้องเป็นคนไม่มีระเบียบ ทิ้งๆขว้างๆ ทำรกทุกที่ครับ โต๊ะทำงานก็รก ห้องนอนก็รก เดินไม่ดีอาจสะดุ้ดล้มขอรับ เลยขอส่ง โคลงแบบ-แบบรกรก มาให้อีกครับ ** โคลงรกยกกำลังสอง ** ท่านแห้งให้แต่งแต้ม            เรื่องรก ว้าวุ่นบั้นท้ายกระดก             โด่งเด้ง หน้าง้ำพร่ำย้ำยก                 เรื่องเก่า เรื่องใหม่ไซร้เค้งเก้ง            เฝื่อนลิ้นสิ้นสลาย - ชื่นชม ลิลิต "ทักษิณาวัตรอัสดง" ของคุณทิวามากครับ คงต้องค่อยๆอ่าน แหะ แหะ ช่าง ย้าว ยาว ดีจริงๆ (ยิ้ม)๒= จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 25 เม.ย. 49 14:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ๏ กระจกฉายกระจ่างแจ้ง..........จริงลัก-.......ษณะนอ ดีชั่วชนตระหนัก......................นั่นแท้ วิจารณ์เจตวิจักขณ์...................แจงสิ่ง- จริงเปรียบกระจกแล้.................แหล่งใช้ฉายตน ๚๛ ====================================== ขอบคุณ Ar@p #80 มากครับ ที่ช่วยอ่านพิจารณ์โคลงให้แก่วฤก การที่ได้รับรู้ว่า งานที่ตนเขียน มีผู้สนใจ และหยิบมาอ่าน ย่อมยังความปีติยินดีแก่ผู้เขียนเป็นอย่างยิ่ง และยิ่งงานนั้น ผู้อ่านคือสหาย ชี้ให้เห็นข้อดีข้อเสียในชิ้นงาน วฤกยิ่งขอขอบคุณมากครับ ..... แหะ ๆๆๆ .... ถ้ามีเวลาอยากให้พิจารณาอีกสามบทด้วยเด้อ ขอรับ ... จาขอมากไปไหมเนี่ย จากคุณ : วฤก - [ 26 เม.ย. 49 00:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ก่อนอรุณ....สวัสดิ์ขอรับ พี่จำปูนมาแคลายเมื่อไรจะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวขอรับ กระผมพยายามหาอะไรแต่งลอกเลียนโคลงขอรับ ..........วรรคทอง......จากนิราศสุพรรณขอรับ............... http://members.thai.net/sunthornphu/Nirat/supan.htm   ๑๏ เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า         ดาดาว จรูญจรัดรัศมีพราว                 พร่างพร้อย ยามดึกนึกหนาวหนาว            เขนยแนบ  แอบเอย เย็นฉ่ำน้ำค้างย้อย                    เยือกฟ้าพาหนาว ฯ ๏สิ้นเดือนเหมือนซิ่นแล้ว         ชีวา ข้าวสุกคลุกน้ำปลา                 อิ่มได้ ยามดึกนึกหนาวขา                 ผ้าหด หิวก็อดเยี่ยงไว้                 จ่ายใช้ทนุถนอมฯ(จันทร์แรม) นาคบริพันธ์ ๑๙๏ สาวเอยเคยอ่อนหนุ้ม   อุ้มสนอม ออมสนิทชิดกลิ่นหอม          กล่อมให้ ไกลห่างว่างอกตรอม            ออมตรึก รฦกเอย เลยอื่นขึ้นครองไว้              ใคร่หว้าหน้าสวน ฯ ๏สาวสาวแก้มแม่เจ้า                 ขาวขาว ขาขัดลูกตาวาว                        อยากจ้อง อย่าแจ้งโจ่งครึ่มชาว               ชนชอบ ลอบแล ลึกลับส่งเสียงร้อง                 ริเย้าหยอกยวนฯ(เมาจันทร์)  ๒๑๏ เสียดายสายสวาดโอ้      อาวร รักพี่มีโทษกร                        กับน้อง จำจากพรากพลัดสมร              เสมอชีพ เรียมเอย เสียนุชดุจทรวงต้อง                แตกฟ้าผ่าสลาย ฯ ๏เสียดายสายสร้อยสวาด          จำนำ พลัดพรากจากคอขำ                พี่นี้ หงส์แดงตะแคงสำ-                -แดงเดช  เรียมลา เสียหมดจดเลยชี้                     ชอกช้ำระกำฯ(จันทร์จำ...นำ)             นาคบริพันธ์ ๒๒๏ เคราะกำจำห่างน้อง          ห้องนอน หวนนึกดึกเคยวอน                   ค่อนหว้า คิดไว้ไม่ห่างจร                        ห่อนจาก หากจิตรมิศหลายหน้า             ล่าน้องหมองหมาง ฯ ๏เคราะซ้ำกรรมซัดให้               ห่างนุช หุ้นเน่าเฉาค่ากุด                        สุดเศร้า สีหน้าพี่เผือดผุด                        ผันอนาถ หวังว่าไม่ว้างเว้า                        หมดเกลี้ยงกินเกลือ(จันทร์แห้งแล้ง) น้อมศึกษาลอกเลียนด้วยความเคารพขอรับ นิราศสุพรรณเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเดียวของท่านสุนทรภู่ที่แต่งเป็นโคลง  ทำนองจะลบคำสบประมาทว่าท่านแต่งได้ แต่เพียงกลอน ในนิราศเรื่องนี้  เราจะพบท่านสุนทรภู่แต่งโคลงกลบทไว้หลายต่อหลายรูปแบบ  และ โคลงที่มีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย   นอกจากนี้ยังพบว่า " ท่านสุนทรภู่ใช้คำเอกโทษ โทโทษ เปลืองที่สุด"(พี่จำปูนก็ใช้..เอกโทษโท...ทะเลาะกัน.....ฮา) ด้วยหมายจะคงความหมายดังที่ต้องการ ส่วนการรักษารูปโคลงเป็นเพียงเรื่องรอง  ทำให้ได้รสชาติในการอ่านโคลงไปอีกแบบหนึ่ง   เพราะต้องเดาด้วยว่าท่านต้องการจะเขียนคำว่าอะไร แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 49 06:00:59 แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 49 05:59:13 จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 26 เม.ย. 49 05:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ขอย้อนความประทับใจขอรับ คคห.53..สห..สหายพจนารถ322 Mon ame au Dieu, Mon bras au roi, Mon coeur aux dame, L' honneur a moi. มโน   มอบพระผู้                เสวยสวรรค์ แขน  มอบถวายทรงธรรม์     เทอดหล้า ดวงใจ มอบเมียขวัญ            และแม่ เกียรติศักดิ์ รักข้า                มอบไว้แก่ตัว.                              พระราชนิพนธ์แปล                             ใน สมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า                                                                 รัชกาลที่ ๖. กระผมใคร่กราบเรียนถามคำอ่านภาษาปะกิตภาษานอกขอรับ ใคร่ฟังเสียงโคลงภาษาต่างชาติ....คงไพเราะ.....แต่อ่านไม่ออก จะนึกถามมานานแล้วก็อายทั่นพี่ทั่นน้อง..เพราะความรู้น้อย....... .....แบบว่าวางฟอมร์วางมาดรู้เอาไว้ก่อน..................ฮา จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 26 เม.ย. 49 06:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เมื่อคืนฟังกระแสพระราชดำรัสแล้วปลื้มใจมาก อยากเชิญชวนพี่น้องในอาศรมเข้าร่วมในกระทู้นี้บ้างครับ ถ้าไม่รบกวนเกินไป http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4312938/K4312938.html จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 26 เม.ย. 49 11:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เอา link มาฝากด้วยคนค่ะ http://kanchanapisek.or.th/speeches/2006/0425-01.th.html http://kanchanapisek.or.th/speeches/2006/0425-02.th.html จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 26 เม.ย. 49 18:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 94 กลับมารายงานตัวครับ หายไปซะนาน กลับมาชื่นชมกระแสพระราชดำรัสครับ **************** ท้องฟ้าสดใสอำไพส่อง ดุเหว่าหงส์ผจงร้องก้องเวหา ธรรมพาทย์สินาทไปในพารา เทวาอารักษ์ทุกหลักเมือง พระผ่านฟ้าปณิธานผสานผสม พระบารมีอุดมเด่นกระเดื่อง พระกรุณารินไหลให้รองเรือง พระปัญญาปราดเปรื่องโลกเลื่องลือ จะกี่ผีกี่มารมาผลาญชาติ จะกี่โฉดทรราชมิอาจหือ จะกี่ทุนรุนรุกบุกมายื้อ จะยึดถือพอเพียงเพียงพ่อทำ สุจริตคิดตระหนักรักแน่วแน่ ไม่ยอมแพ้แม้ใครใคร่เหยียบย่ำ ไม่ก่นว่าด่าประณามด้วยความคำ ขอตั้งมั่นสัจธรรมกระทำดี๚ ********************* ไม่ตีความ ไม่แตกแยก ไม่ท้อถอย ดำเนินสุจริตตามหน้าที่ ไม่สนับสนุนคนไม่ดีให้เป็นใหญ่ คือหลักชัยของบ้านเมือง แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 49 00:22:14 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 27 เม.ย. 49 00:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 95 .                                                        สวัสดีครับทุกท่าน                  ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ตามเรื่องเหนื่อยเลยครับ                  นั่งอ่านเป็นชั่วโมง ลิ้งค์ด้วยครับ วันก่อนแวะมา                  อ่านแวบเดียว เรื่องยังไม่เยอะเท่านี้เลยครับ                       . -- น้าจันทร์แห้ง --  '79 ขอบคุณที่ชมครับ หิ่งห้อยแสงเย็นเพราะแถวนี้มีดวงอาทิตย์ หลายดวงครับ ขอชมไปก่อนครับ บางทีอยากตำหนิบ้างก็ได้ นะครับจะได้รู้ว่าโคลงตัวเองกำลังอยู่ที่ใดครับ คำว่า "ผู้หลงใน คำ" มีที่มาครับคือว่า ผมเป็นคนชอบใน สัมผัสแรกในการอ่าน ครับ พออ่านผ่านตาเที่ยวเดียวถ้ามีถูกใจ หรือดึงดูดใจ จะเกิดชอบทันทีครับ และต้องย้อนอ่านซ้ำไปมาอีก บางครั้งไม่รู้เพราะอะไร บางบทยังอยู่ในหัวไปนานเลย ทั้งที่ครั้งแรกก็ไม่รู้เรื่องโคลงครับ แต่ก็ชอบโคลงเพราะสัมผัสนี้ อธิบายไม่ถูกแฮะ ก็ไม่เชิงว่าคำงาม สวย เพียงอย่างเดียว แต่มันโดนครับ แหะๆ งง งง เหมือนโคลงในอาศรมที่ตอนนี้มีอยู่ ในหัวหลายประโยคเลยครับ บางครั้งคำไม่ได้เพราะ หรือสวย แต่พอเอามารวมกันมันงามอย่างบอกไม่ถูก ครับ เป็นข้อด้อยเหมือนกันครับเพราะบางทีหนังสือดีๆ ถ้าไม่ถูกใจ ก็จะละเลยไปทั้งที่มันดีครับ และโคลงของท่านสุนทรภู่ ดีใจที่ชอบกันครับ มีเสน่ห์ในการเดิน เรื่องไปอีกแบบครับ แต่แบบที่ไม่มีสัมผัสเลยก็ชอบนะครับ แบบที่ไม่มีกลิ่นกลอนเลย คล้ายที่พี่พิราบว่า ป้ายปื้ดเดียวก็ได้มา แหะๆ คิดเอาเอง เป็นมุมมองความชอบผมเอง เหมือนมันเป็นอารมณ์เดียวกันทั้งบทครับ -- เห็นวิจารณ์โคลงลุงหมอของน้าอาร์พี ทำให้ต้องกลับไปอ่าน อีกหลายๆ รอบ ก็ยังไม่ค่อยลึกซึ้งนัก ส่วนบาทที่ชอบ บาทนี้ครับ "แม้ยังธรรมะย้อม.................อยู่กมล"  ม ย สัมผัสกันไป ตลอดทั้งบาทเหมือนไม่แสดงออก แหะๆ คิดไปเองอีกแล้ว คล้ายเป็นการจำคำพระจนขึ้นใจ ผ่านการพูดอีกแบบ ได้อ่านบทวิจารณ์แล้วมีความสุขอีกอย่างนะครับ ก่อนๆนี้ไม่ค่อย ได้อ่านแบบลึกซึ้งเท่าใด ถ้ารู้เรื่องมากกว่านี้จะลองคุ้ยดูบ้างครับ พออ่านแล้วยากจะเขียนเลยครับ ปล. ไปดูบอลต่อครับ ฮี่ๆๆ                                                    เซ่อ... น้อมบันทึก ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : xers - [ 27 เม.ย. 49 02:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 96 หนอนสุราหายหน้าห่าง หลายปี จะกลับมาตะละที กระดากเก้อ เสียงโคลงในหัวหนี หายหมด เสียชื่อจอมเล็กเฉ้อ ยี่ห้อแม่ปูฯ จากคุณ : หนอนสุรา - [ 27 เม.ย. 49 23:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ครูหนอนฯจรแวะด้วย ล่ะหรือ? ยินแค่เสียงร่ำลือ เนิ่นแล้ว ข้าน้อยประณตมือ น้อมจรด ครูท่านอย่าได้แคล้ว คลาดร้างห่างไป๚ เคารพครูหนอนสุราในตำนานครับ ผมมาไม่ทันยุคเก่าๆ ขอฝากตัวเป็นศิษย์ด้วยคนนะครับ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 49 00:06:45 จากคุณ : โกฏิดารา (โกฏิดารา) - [ 28 เม.ย. 49 00:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 98 กราบครูหนอนขอรับ............... ๏มโน มนัสน้อม                    กราบกร   แขน อ่อนอ้อนครูหนอน          ประพจน์แว้ว ดวงใจ จักรกลกลอน                  คุรุกาพท์   เกียรติศักดิ์  ท่านแพร้ว          เพริศพริ้งพรรณา๚ ดีใจจังขอรับ........................ จากคุณ : จันทร์แห้ง - [ 28 เม.ย. 49 06:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 99 หนอนสุรามะแว้ว........ดีใจ หะโหน่งโยงว่องไว.....ยักเยื้อง สามช่าชะช่าไช.........ชอนโสต ยกสุราครบเขื้อง........ขู่ให้ครูดื่ม กินเพลืน (อิอิ) บารนีฯ แหะ แหะ ขอรับ กราบ ครูหนอนฯงาม ๆ แนบตักอุ่น ๆ แบบหยิวแลหยอง ขอรับ แหะ แหะ กระป๋ม มารายงานตัวด้วย โคลงเคลง เช่นเคย ขอรับ แหะ แหะ ขอรับ สวัสดี ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 28 เม.ย. 49 14:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 100 เย้ ๆ ครูหนอนฯ กลับมาแล้ว   ศาลาไทยดีใจจัง  มานั่งเป็นเด็กแถวหน้าสายตาสั้นอย่างเดิม เขียนโคลงไว้ตั้งแต่ตอนสาย แต่โพสต์ไม่ทัน  เพราะต้องรีบแจ้นไปประชุมเพิ่งกลับมา ศาลาไทย  มาค่ะ ๏ ครูคะหนูนั่งหน้า               เหมือนเคย หนอนย่อมไม่หยุดเฉย         แน่วเน้น สุจิปุลิเฉลย                            เชิงปราชญ์ ราละชั่วคราวเว้น                 ใช่ร้างทางกวี ๚ ป.ล. กระทู้หน้าขอเป็นอาศรมฯ ตอน  "รำลึกตำนานอาศรมชาวโคลง"   ก็แล้วกันนะคะ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -                          . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 28 เม.ย. 49 14:21:15 ]

ความคิดเห็นที่ 101 .                                     สวัสดีครับทุกท่าน หวาว... เจอตัวท่านแล้ว        ท่านครู ที่เหล่าพี่น้องชู                   แซ่ซร้อง บทตะละบทเคยดู               เคยอ่าน เป็นตำนานขานร้อง             ผ่านห้องอาศรม ฯ ในที่สุดก็ได้เจอ ท่านครู ของพวกพี่ๆ ขอรับ ฮี่ๆ ดีใจ ตอนแรกอ่านชื่อ แล้ว แปลกใจต้องกลับ อ่านซ้ำหลายเที่ยวเลย ใช่จริงๆด้วยครับ แถมมาด้วยปริศนา ในบาทสาม ใช้เสียงต่ำเป็นเอก ใช่ไหมครับ แต่ระหว่าง เสียงสามัญ ที่มีตัวสะกด กับที่ไม่มี อันไหนต่ำกว่า หรือเท่ากัน ขอรับ ไม่รู้ว่า ครูหนอนฯ จะมาอยู่นานไหมแต่สบช่องถามครับ เพราะเคยเห็นเล็กเฉ้อเกี่ยวกับการผันเสียง แต่ไม่ได้ บอกเพิ่มเติมเรื่อง ตัวสะกดในคำเป็น ฮับ เอ.. หรือว่าอ่านไม่ถ้วนก็ไม่รู้ครับ เซ่อ... น้อมบันทึก ------------------------------------------------------ จากคุณ : xers - [ 28 เม.ย. 49 14:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 102 หนอนสุราหายน้องเหี่ยว   หลายปี พลันกลับมาหทัยทวี       แสด่วแห้ว เสียงโคลงในหัวหนี        ช่างเหอะ ขอแค่เสียงครูแจ้ว         อยู่จ้ออย่าหาย มาเพิ่มอีกบท (ไม่ได้แต่งนาน - ลิเกไปหน่อย .. แฮ่ๆ) ครู  คอยเสกวิชชุเรื้อง  ตำรับ โคลงแฮ หนอน  สู่ผีเสื้อนับ       พ่อสร้าง สุ  ริยจันทร์พยับ        แสงเทียบ รา  หุต้องโคลงอ้าง     สว่างด้วยโคลงครู ดช.หมี มาค้าบบบ .. แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 49 15:59:18 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 49 15:58:26 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 49 15:58:17 จากคุณ : หมีเซอะ - [ 28 เม.ย. 49 15:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 103 สาดแสงโสมส่งให้       น้องจันทร์ หนอนสุรามิทัน           รับไว้ จำปูนเพิ่งผลิผลัน        ผลุบโผล่ คำนับสุราให้              ฝากไว้ช่วยเกลา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ คงจะมีโอกาสได้ฝึกฝนกับครูด้วยคน จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 28 เม.ย. 49 16:14:29 ]

ความคิดเห็นที่ 104 พอเห็นชื่อครูหนอนฯ ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ เมื่อหลายปีก่อน จำได้ว่าตัวเองเพิ่งเรียนจบ  เข้าทำงานใหม่ ๆ แต่ว่างเป็นไม่ได้ แว้บเข้าอาศรมฯ ทุกที ดูเหมือนอาการอย่างว่าจะถามหาเอาอีกรอบก็วันนี้แหละ เอิ้ก ๆ "หนอน  สู่ผีเสื้อนับ       พ่อสร้าง"         อ่านแล้วซูฮกให้อย่างเคยเลยพี่หมี  ศาลาไทยยกเบียร์สามเหยือกคารวะเลยเจ้าค่ะ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - กระทู้ใหม่ค่ะ อาศรมชาวโคลง ภาค ๑๖๕ ๏ ๏ ๏ รำลึกตำนานอาศรมชาวโคลง ๏ ๏ ๏ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4323912/W4323912.html - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -                          . แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 49 17:05:10 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 28 เม.ย. 49 16:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ง่า มาไม่ทัน คำนับ นวดแข้ง นวดขา คุณครูหนอนสุรา ดีใจ จริง ๆ ขอรับ น้ำตาแทบไหล ( ฮิ ฮิ ) ขอเป็น ด.ช. พิราบเงิน มาคร้าบบบบบบบบบบบ แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 49 00:36:28 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 29 เม.ย. 49 00:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 106 เยๆๆๆ พี่หนอนมาแล้ว ยกจอก ขอคารวะจากจิต นิมิตถึงวันวานที่แสนเมา ไม่ใช่เพียงแค่สองเรา ร่วมเมาฮาเฮ แต่ไม่เสเพล   คิดถึง จริงๆๆๆๆ นะเจ้าคะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 29 เม.ย. 49 00:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ลืมตอบคำถามคุณจำปูน  ขอแวะมาตอบจี้ดนึงครับ คุณจำปูน/๗๐ - สำหรับ งานชิ้นที่ฝากช่วยดู เผอิญ มีตัวอย่างอยู่ใน "แต่งโคลงตำรับ- ประมวลมารค" น.ม.ส. ท่านกล่าวไว้ประมาณว่า แต่งได้ แต่จะยากกว่าโคลงดั้นปกติ แต่ อาจไม่คุ้มกับความพยายามกระมัง ส่วนท่านจันทร์ ผู้เขียนตำราดังกล่าว ได้กล่าวไว้ประมาณว่า โคลงดั้นทุกชนิด ไม่มีตรีพิธพรรณ และจัตวาทัณฑี เพราะ ตรีพิธพรรณ บังคับสัมผัสตำแหน่งที่ ๓ บาท ๒ จัตวาทัณฑี บังคับฯ ตำแหน่งที่ ๔ บาท ๒ แต่โคลงดั้น ไม่มีบังคับตรงนี้ คือรับสัมผัสได้ ตั้งแต่ตำแหน่งที่ ๓ - ๕ เมื่อไม่เป็นดั้นวิวิธมาลี แต่มีสัมผัสแบบโคลง ๔ สุภาพ (ตรีพิธฯ และจัตวาฯ) ท่านจึงเรียกลักษณะโคลงแบบนี้ว่า สินธุมาลา เป็นโคลงดั้นชนิดหนึ่ง แต่พิราบเงิน ค่อนข้างจะเชื่อตามครูหนอนสุรา กล่าวไว้ประมาณว่า โคลง ๔ ในวรรณคดีไทย มีอยู่ ๓ ชนิด คือ บาทกุญชร วิวิธมาลี และ ๔ สุภาพ แต่มีการแต่งเป็นคู่ ๆ ในลักษณะ โคลง โท คู่ และโทแยก สรุป : คงต้องวิเคราะห์พูดคุยกันอีก ในเรื่องนี้ครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 29 เม.ย. 49 22:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 108 และขอสรุป ของสรุป (รวบยอด) นะขอรับ ขอบคุณทุกท่าน ๆ ที่มาร่วมรังสรรค์วรรณสาร กัน ตั้งแต่ คคห. ๑ ถึง คคห. ๑๐๖ เลย ขอรับ ( ยิ้ม ) จากคุณ : พิราบเงิน - [ 29 เม.ย. 49 22:44:01 ]