ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) “ไม่ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” “จะคุยอะไรอีก ก็พูดมาหมดแล้วหนิ” บุลินตอบไปด้วยความเหนื่อยหน่าย “ใช่ ที่ต้องพูด ที่ต้องอธิบาย ก็พูดไปหมดแล้ว แต่บียังไม่เข้าใจผม” “เข้าใจสิ เค้าเข้าใจสันดานผู้ชายเป็นอย่างดีเลยล่ะ ว่าเวลาเจอของสวยๆงามๆน่ะมันออกอาการยังไง” “แต่มันไม่ใช่อย่างที่บีคิดนะ” “แล้วรู้เหรอ ว่าเค้าคิดยังไงน่ะ” “รู้ดิ๊ คบมากันขนาดนี้ มองตาก็รู้ใจแล้ววว” “รู้แล้วทำ ทำไม” “ก็ของเขาตก บีจะให้ผมทำเฉยแล้วเหยียบมัน หรือเดินข้ามมันไปเหรอ” “เอ่อสิ  ตาดีเห็นของตก แต่ดันตาบอดตอนเขาเขี่ยมันตกตอนตัวเดินผ่าน ฮึ ผู้ชาย!!!” “หมายความว่า...” “เอ่อดิ มารยา” “ว่าแล้วววววววววว  ยังงง  แค่เก็บของให้ ทำไมชวนคุยซะนาน แถมได้เบอร์ใส่กระดาษเช็ดก้นมาอีก” ชายหนุ่มคราง พลางตบหน้าผากตัวเองอย่างนึกขึ้นได้ “โทรไปยังล่ะ” หญิงสาวพูดอย่างไม่สนใจไยดี พลางส่งไอศรีมเข้าปากคำโต “ย้างงงงงงงงง   คายหมากฝรั่งใส่  โยนทิ้งไปแระ” หญิงสาวแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่คลาดสายตาคนพูดที่นั่งอยู่ตรงหน้าไปได้ “หึงเหรอครับ”  ชายหนุ่มยิงคำถามโดยอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว เพราะมัวเพลินกับการกินแก้ช้ำใน “ไม่หนิ แค่เซ็งๆ ถามจริงเถอะ ทำไมถึงชอบมองมันนัก ไอ้ของอย่างนั้นน่ะ ก็รู้ทั้งรู้ว่ามันเกลื่อนอย่างนั้น ไม่เบื่อบ้งเหรอ” “โธ่ บีครับ คนเขาใส่ให้มอง เราก็ต้องสนอง มองเขาเอาบุญหน่อย เดี๋ยวคนใส่จะเสียใจ” “หน้าขาวๆ ผิวใสๆ ตาสวยๆ ปากชมพู ผมตรงๆ ผมลอนๆ ทำหน้าใสซื่อ ใส่เสื้อไม้กระดานปริ กางเกงนั่งทีเห็นแก้มก้น กระโปรงสั้นแค่คืบเนี่ยนะ ชอบสิ อย่างงั้นอ่ะ” “แน่น๊อนนนนนนนนนนนน” อีกฝ่ายตอบไปโดยไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน  พูดออกไปแล้วก็สะอึก นึกขึ้นมาได้ เขากำลังอยู่ในช่วงเคอฟิว อันตรายสุดขั้วอยู่นี่นา “อื่ม เข้าใจแล้วล่ะ กลับไปเถอะ อาทิตย์หน้าเค้าจะไปทำข่าวที่ภูเก็ตนะ ว่าจะบอกเมื่อกลางวัน ก็เกิดเรื่องกันซะก่อน” “หายโกธรผมแล้วใช่มั๊ย  ดีใจจัง มีแฟนดีที่หนึ่งเล้ย” ชายหนุ่มตื่นเต้น ดีใจลุกขึ้นอ้าแขนจะกอดคนตรงหน้า “เหม็นเหงื่อโคตร ไปห่างๆเลย ฟัดกะไอ้ 3 ฮอมาล่ะสิ” เธอหายถึงบรรดาลูกๆ ทั้ง 3 ตัวของเธอ “เปล๊า เราไม่ได้ทำอะไรกันเลย มันนำทางผมมาหาบีด้วยซ้ำ แค่บอกว่าเด๋วโดนไนกี้ 4 ปีไม่ได้ซักคู่นี้เท่านั้นเอง” “ยี้ ว่าแล้วเชียว เหม็นอะไร ไปล้างเท้าเดี๋ยวนี้ไป๊ แหวะ เหม็นตีนเน่า” แล้วหัวเราะกับความซกมก สกปรกของแฟนตัวเอง บุลินเหลียวไปมองรองเท้าผ้าใบคู่เก่งสุดหวงที่เจ้าตัวถอดวางไว้ตรงประตูหลังบ้าน คนอะไรหวงได้หวงดี ไม่เคยให้ใครแตะ โดนน้ำทีจะตายแทนรองเท้า เพราะกลัวสีลอก ตรายี่ห้อเลือน    แม้วันเวลาจะผ่านมานานแล้ว เพราะสิ่งนี้ เธอเก็บออมเงินซื้อให้เขา เป็นของขวัญที่คบกันมา(ได้ตั้ง)  4 ปี และมาถึงตอนนี้ ก็ 8 กำลังจะเข้าปีที่ 9 แล้ว ที่เดินร่วมทางด้วยกันมา ยังจำวันนั้นที่ยื่นกล่องรองเท้าให้ได้แม่น “อ่ะ ให้ นี่เก็บตังค์ค่าขนมหลายเดือนเลยนา กว่าจะได้ อย่าเอาไปหายล่ะ”  บุลินยื่นถุงใบใหญ่ ภายในมีกล่องอยู่ให้แก่นายรหัท แฟนหนุ่ม “บี พูดยังกะผมเป็นเด็กไปโรงเรียน แล้วสลับรองเท้ากับชาวบ้านงั้นอ่ะ” เขารับมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ดูซิ๊ อะไรเอ่ย อยู่ในกล่องใบโต” แล้วเจ้าตัวก็ต้องอุทานออกมาดังจนคนทั้งสนามบาสหันมามอง “นี่มัน.... รุ่นใหม่ล่าสุด ที่...ที่.. ใช่ไหม” “อื้ม เค้าเห็นพวกเลเกอร์ใส่กัน โดยเฉพาะพี่โคบี้ ไบรอัน ตอนกระโดดดั๊งค์แล้วเท่ห์โคตรๆ เลยลองถามเพื่อน แล้วหาซื้อดู” ชู๊วจุ๊บบ ชายหนุ่มคว้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ มากอด รัดจนแน่นๆ หอมแก้มทั้งข้างซ้ายและขวา และตรงริมฝีปาก จนอีกฝ่ายต้องผลักออก “ทำบ้าไร อายเขามั่ง นี่มันสนามบาสนะ เฮ่ย เสียภาพพจน์สาวห้าว ขวัญใจไก่อ่อนข้างสนามหมด” พูดพลางเช็ดน้ำลายออกอย่างรังเกียจ (แก้เขิลลล) “อายทำไม คนเขาเป็นแฟนกัน มันก็ต้องแสดงความรักกันบ้าง ให้มันรู้ ว่าของใคร จะได้ไม่ต้องมายุ่งมาก ยัยพวกนั่นก็น่านัก รู้ทั้งรู้คนเค้ามีแฟนอยู่แล้ว ยังมาตามยุ่งอีก” “ฮะฮ่า นี่หวงแม้กระทั่งเด็กสาวพวกนั้นเหรอ กลัวเค้าแย่งเรตติ้งตัวล่ะสิ๊  ก็อย่างว่าอ่ะนะ  บาสหญิงคณะเค้าน่ะ เรียกเสียงกรี๊ดได้มากกว่าบาสชายคณะตัว อยู่แล้ว ก็มีแต่พวก...อุ๊บ” “ก็บอกแล้วไง ว่าอย่าจูบในที่แบบนี้ โฮ้ย ไม่อยู่ด้วยแล้ว ไปดีกว่า  ระวังรองเท้ากัดด้วยล่ะ” “ฮึฮึฮึ”  เสียงหัวเราะในลำคอของคนที่นั่งมองหญิงสาวร่างสูงล่ำ เดินจากไปด้วยอาการเขินจนหน้าแดงไปถึงคอ 8 ปี แล้ว ที่คบกันมา จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทั้งเธอและเขา ยังเป็นคนรักกันอยู่ไหม อาจเพราะระยะเวลาที่ยาวนาน รู้สึกเหมือนเราโตมาด้วยกัน เพราะเริ่มเปิดใจ มอบความรู้สึกดีแก่กันและกันเมื่อช่วงวัยรุ่นที่ต่างยังเด็ก และรักสนุก คึกคะนอง จนมาถึงช่วงเข้ามหาวิทยาลัยและกระทั่งเดี๋ยวนี้ ที่ต่างฝ่ายก็มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ บุลิน  เธอเป็นนักข่าวสาวสายต่างประเทศอนาคตไกลของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง มีตารางเวลาของชีวิตที่ไม่เคยอยู่นิ่งกับที่  มีเวลาให้ตัวเองและครอบครัวน้อยมาก ไม่ต้องถามถึงแฟน เดือนหนึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง และทุกครั้งเป็นต้องมีเรื่องให้ทะเลาะ ให้น้อยใจ เพราะชายหนุ่มของเธอนั้นจัดอยู่ในขั้นหน้าตาดีมากถึงดีเยี่ยม ดีกรีนักบาสมือแม่นเหมือนจับวางของมหาลัยฯ และของบริษัทในปัจจุบัน ทั้งบุคลิกก็โดดเด่น สะดุดตา นั่งอยู่เฉยๆยังเด่นกว่าชาวบ้านเลย แถมยังฉลาด (แกมโกง) ทำงานเลิศ  ทั้งยังเป็นเจ้าของบริษัทอีก  มีหรือพวกปากเหยี่ยวปากอีแร้ง จะปล่อยให้ลอยนวลไปได้ ดูอย่างเมื่อตอนกลางวันสิ ทั้งสองทานอาหารกันเสร็จ กำลังรอจ่ายเงิน ก็มีหญิงสาวกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน เธอรู้ได้จากสายตาที่เขาแวบไปมอง สวย น่ารักอีกล่ะสิ แต่ก็ไม่ได้ออกท่าอะไร ได้แต่ถอนหายใจ เฮ้อ เนี่ยน้า ผู้ชาย  นั่นยังไม่เท่ากับที่แม่พวกสัตว์สงวน แรด กระซู่ กรูปีก็มองเขาเช่นกัน และมองด้วยสายตากระหายหิวด้วยสิ เธอสังเกตได้จากเงาสะท้อนของกระจกด้านหน้า แล้วหนึ่งในนั้นก็แกล้งทำกระเป๋าตกจากโต๊ะ ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินผ่านโต๊ะพวกหล่อน นึกล่ะสิว่าฉันไม่เห็น มุขตื้นๆ เชอะ (คิดว่าหล่อนใช้เป็นคนแรกรึไงยะ ฉันใช้หลอกเขาก่อนหล่อนอีกย่ะ) ว่าแล้วเธอก็เดินข้ามสิ่งนั้นไปเฉย อ้อ เหมือนจะเหยียบตรงกลางนิดหน่อยนะ และพอถึงตาเขา ก็ก้มลงเก็บ ปัดฝุ่น แล้วส่งคืนให้ด้วยรอยยิ้มบาดใจคนเห็น (เช่นเคย แบบฟันขาววาววับ กระพริบตาข้างเดียว โฮ่ มุขเดิมๆ)    เพียงแค่นั้น ก็ทำให้เธอที่เป็นแฟน รู้สึกแย่ แย่มากๆได้แล้ว ก็ไม่เจอกันตั้งเดือนกว่า  โทรไปทีไรก็บอกไม่ว่าง คุยไม่ได้  MSN ทักไปก็ไม่ตอบ แล้วจะให้เธอคิดว่ายังไงอีก แม้จะรู้ว่าเขาคงไม่ (กล้า) ไปมีใครอื่น แต่มัน..... ดีหน่อยที่กลับมาแล้วมากินข้าวด้วยกันได้  ก็จะไม่ให้กลัวได้ไง ช่วง 7 – 8 ปี เป็นช่วงอาถรรพ์ของการคบกันด้วย หลายคู่ต้องเลิกกันไปในช่วงนี้ ไม่อยากคิดเลยจริงๆ ไม่อยากนึกถึงเวลานั้นที่เขาเดินเข้ามาพร้อมกับยายหมวย สวย แบนพวกนั้น แล้วบอกว่า “เราคงไปด้วยกันไม่ได้ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ”  โอ้!! โลกจะแตก เพียงเห็นภาพเขายังยืนอ้อยอิ่งคุยกับแม่พวกแรด กระซู่ ช้างพังติดมัน  แล้วก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที ไหนล่ะ บอกว่าคิดถึง ไหนล่ะ บอกว่ารักเสมอ ไหนล่ะ บอกว่ามีแต่เรา ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ สุดท้าย เวลาผ่านไปนานเข้า อยู่ห่างกันเข้า ... เขาก็ไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไปเลย บ้าชะมัด แล้วทำไมเธอต้องมานั่งคิดมาก เสียน้ำตาให้คนเจ้าชู้ใสซื่อแบบนี้ด้วยนะ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้หนิ ใช่ เราต้องเข้มแข็ง อื่ม ไอติมเท่านั้นที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ อื่ม ห้ามคิดๆ เขาก็มาง้อแล้วไง “ไปนะครับ พรุ่งนี้เดินทางระวังตัวล่ะ ถึงแล้วโทรมานะ” ชายหนุ่มกล่าวลาขณะเดินออกประตูบ้านไปอย่างสง่างาม ต่างกับตอนมาที่ปีนกำแพงรั้วเข้ามาอย่างมหาโจร “ย่ะ คงมีเวลารับล่ะ ท่านน่ะ งานยุ่งไม่ใช่เหรอ” “ยุ่งยังไงก็จะรับครับ” เขากล่าวด้วยความมั่นใจ และเธอก็รู้ดีว่า รับแต่คุยไม่ได้มันเสียความรู้สึกแค่ไหน กับคำว่า “เดี๋ยวนะ แป๊ปนะ ยุ่งอยู่ครับ” “อืม” เธอรับปากอย่างไม่คิดอะไร แล้วเธอก็คงจะโทรเอง (มั้ง) เขาจากไปแล้ว เขาขับรถห่างจากบ้านเธอ ตัวเธอออกไปทุกที และจากนี้ ระยะห่างของคนทั้งคู่ก็ยิ่งกว้างกว่าเดิม แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โกธร งอนกันแล้วคืนดีภายในวันเดียว ถือเป็นความสามารถพิเศษของเขาที่ทำให้เธอหายโกธรได้อย่างรวดเร็ว เพียงแต่ความน้อยใจเท่านั้นที่เขาไม่คิดว่าหล่อนจะเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถึงเพียงนี้  ก็เพิ่งไม่นานนี้เองที่หล่อนเริ่มเป็นคนคิดมาก เพราะคำพูดของคนรอบข้างด้วยรึเปล่านะ ที่พยายามเป่าหู พยายามเกลี้ยกล่อมให้ทั้งสองคนแต่งงานกันสักที คบกันมานานแล้ว แต่ทั้งสองก็รีบออกปากปฏิเสธ ต่างอยากใช้ชีวิตของตนให้เต็มที่ และเมื่อไม่นานนี้เองที่ คำว่า “กิ๊ก” โผล่มาในสมอง จากปากเพื่อนสาวนักข่าวสายบันเทิง ผู้รอบรู้ หูตาสัปปะรด ผิดกับเธอที่วันวันหนึ่งพูดภาษาไทยนับคำได้ ต้องคอยไปตามงานประชุมต่างๆ เก็บข้อมูล ติดตามข่าวจากทั่วโลก พูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลกับเพื่อนนักข่าวต่างประเทศด้วยกัน และบางครั้งต้องเดินทางไปประเทศต่างๆรอบโลกที่กำลังเกิดปัญหาใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสงคราม ประท้วง หรือแม้กระทั่งรัฐบาลยุบสภา ก็ต้องตามไปสืบ ไปขอสัมภาษณ์ให้รู้แน่ ว่ามีสาเหตุจากอะไร เวลาที่จะดูแลตัวเองไม่ต้องพูดถึง  กินเมื่อมีโอกาสกินและอยากกิน นอนเมื่อร่างกายเพลียจัด ทนไม่ไหวถึงจะนอน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกกำลังกาย เล่นบาสสุดโปรดที่จำต้องน้ำลายสอ อยากเล่นมั่งทุกครั้งที่ดูการแข่ง NBA ผ่านทีวีเวบไซด์ การแต่งตัวนะเหรอ นี่ถ้าไม่ติดผมยาวที่ไม่มีเวลาตัด จนต้องรวบเป็นหางม้า บางครั้งก็มวยเป็นม้วนไว้นั้น หลายคนคงนึกว่าเธอเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิง  กระโปรงนับครั้งที่ใส่ได้เลย  รองเท้าก็หนังไม่ก็บู๊ทเมื่อออกต่างประเทศ คู่กับกางเกงยีนส์ที่เดี๋ยวนี้ต้องหันมาใส่ไซด์ของผู้ชายแล้ว เพราะสะโพกแบบผู้หญิงมันคับเกินไป  แต่งหน้าน่ะเหรอ ลืมไปได้เลย เธอไม่ใช่คนที่แต่งหน้า ทาตามาแต่ไหนมาไรแล้ว ก็เป็นคนหน้ามัน รูขุมขนกว้าง สิวออกเพราะเครียดกับนอนดึกด้วยทำให้ไม่สนใจเรื่องนั้น นี่เขาทนเราไม่ไหวจริงๆเหรอ  นั่นสิ ก่อนนั้นเราผอมกว่านี้ เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวนี้สิ .... ไม่อยากคิดเลย เฮ้อออออ บุลินเดินคอตกกลับเข้าบ้านด้วยหยาดน้ำตาคลอ น่ากลัวเหลือเกิน เจ้า 3 ฮอ พวกแกช่วยฉันด้วยสิ พี่เบียร์เขาเบื่อฉันแล้ว ฉันไม่สวย ไม่ใสเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และฉันก็ไม่ใช่พวกทั้งสวยทั้งฉลาดแบบคนรอบเขาด้วย พวกเจ้า เหลือแต่พวกเจ้าเท่านั้น อยู่กับฉันนะ อย่าหนีไปไหนนะ อยู่เป็นเพื่อนกันไปนะ ฮื่อ คงถึงเวลาแล้วจริงๆ น้ำตาที่กลั้นไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไหลตามร่องแก้มอย่างหยุดไม่อยู่ พลางดึงสุนัขขนปุยทั้ง 3 ตัวเข้าไปกอด 8 ปีที่คบกันมาต้องจบในปีที่เก้านี้ใช่ไหม ฮื่อ ไม่อยากคิดเลย ไม่อยากคิดถึงมันเลย ฮื่อ เมื่อตั้งสติได้ บุลินจึงเดินขึ้นบ้านไปเตรียมเก็บของ ต้องเดินทางกลางดึกคืนนี้ แล้วก็เห็นโทรศัพท์มือถือมีไฟกระพริบ มีข้อความใหม่จากเขา “เดินทางปลอดภัยนะครับ หมูน้อยบูลิน” เพียงประโยคเดียวแค่นี้ ข้อความสั้นๆ กลับเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ ยิ้มทั้งน้ำตา นี่เราคิดมากอีกแล้วใช่ไหม ไม่ต้องคอยบอก ว่ารัก ไม่ต้องคอยบอก ว่าห่วง เพียงแค่นี้ ก็รู้กันแล้ว ใช่ รู้กันแล้ว...แต่บางครั้งผู้หญิงเรากลับเรียกร้องอยากได้ยินคำเหล่านั้น...บ้าง ก็เท่านั้นเอง (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 12:42:00 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ (เอ่อ่อ่ะนะคะ) - [ วันเนา (14) 16:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “สวัสดีครับแม่ ครับทานแล้วครับ เอ่อ บีเค้ากลับมารึยังครับ เห็นบอกจะไปแค่อาทิตย์เดียว ผมติดต่อเขาไม่ได้เลย เหรอครับ ครับ ครับ ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมแวะไปนะครับ ครับ สวัสดีครับ” รหัทถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย  สองสัปดาห์เต็มๆแล้วตั้งแต่แฟนสาวเดินทางไปทำข่าวการประชุมนานาชาติที่ภูเก็ต และไม่ติดต่อเขาเลย ทั้งที่กำชับแล้วว่า ถึงแล้วให้โทรบอก รึเธอจะโกธรเรื่องที่ร้านอาหารกลางวันตอนนั้น แต่นั่นก็ผ่านไปนานแล้วนา ก็น่าจะรู้นี่นา  เขาก็แค่มอง  ของสวยๆงามๆมันก็ต้องดู ต้องชมกันบ้าง แต่ถ้าจะให้เอาจริงๆ ... ละจะเอาไปทำไม ก็เขามีเธออยู่แล้วทั้งคน เป็นคนสำคัญด้วย  ดูไม่ออกรึไงว่ารักมากแค่ไหน  ห่วงแค่ไหน แค่ไม่ได้พูดมันออกไป ถึงกับทำให้ลังเลเชียวหรือ  ห่างกันแค่ไหน  เขาไม่เคยเผื่อแผ่คำว่ารักไปให้ใคร  พ่อแม่ของเธอก็ยืนยันได้  ตอนที่เธอไม่อยู่เขาหมั่นไปดูแลท่านทั้งสองตลอด   เขามีเพียงบุลินเท่านั้นจริงๆ .... เกิดอะไรขึ้นนะ ใครมาเป่าหูให้ยัยหมูชมพูนั่นคิดมาก ทำไมผู้หญิงต้องคิดมากแบบนี้ด้วยนะ เฮ้อ กลุ้มโว้ยยยยยย ว่าแล้วก็ขยำกระดาษเขียนแบบทิ้งอย่างหมดอารมณ์วาด  มัณฑนากรฝีมือเยี่ยมประจำบริษัทออกแบบตกแต่งภายในชื่อดัง ซึ่งเป็นบริษัทที่เขากับเพื่อนร่วมหุ้นกันเปิด และตอนนี้กำลังไปได้สวย ใช่ ที่บางครั้งเขาไม่มีเวลาให้ ดูแต่ละครั้งที่โทรมาสิ เลือกเวลาได้ดีนักละ  กำลังคุยงานตลอด ทักมาในเอ็ม ก็ออกไปข้างนอกบ้างล่ะ ประชุมบ้างล่ะ นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกระยะห่างจากกาลเวลาทำให้คนเราไข้เขว่ได้  สำหรับเขามันไม่ใช่ ไม่มีทางด้วย ....  ผู้หญิง!!!  เอ้อออออออออ แล้วดู หายเข้ากลีบเมฆไป 14 วันละ  ไม่รู้ไปหลงอยู่เมฆประเทศไหนแล้ว ทุกทีต้องบอกกันตลอดนี่หว่า อย่างน้อยมันต้องมีข้อความบอก แต่นี่..... โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! อารมณ์เสีย “เป็นไรครับลูกพี่ พวกผมเสียงดังรบกวนรึเปล่าครับ”  ลูกน้องที่นั่งคุยงานข้างๆตกใจกับเสียงตะโกน “เปล่า โทษที เมนส์ไม่มาได้เดือนกว่า สงสัยจะท้อง”  พูดจบก็เดินออกไปทันที ไม่ดูหน้าคนฟังที่ทำหน้ากึ่งขำกึ่งสงสัย บริเวณทางเดินหน้าอาคารรัฐสภา ของประเทศแห่งหนึ่งแถบยุโรปตอนกลาง ผู้สื่อข่าว และโทรทัศน์ช่องต่างๆ กำลังรอคอยการปรากฏตัวของรัฐมนตรีในรัฐบาลชุดที่กำลังมีข่าวออกไปทั่วโลกว่า กำลังจะยุบสภาเพราะปัญหาการคอร์รับชั่น “จอห์นคะ  คุณคิดว่าถ้าฉันแต่งตัวให้เหมือนผู้หญิงกว่านี้ ฉันจะนัดสัมภาษณ์ตาแก่ รัฐมนตรีจอมลวงโลกคนนั้นได้ไหม” บุลินพูดขึ้นลอยๆ กับเพื่อนชายชาวต่างประเทศระหว่างที่นั่งรอรัฐมนตรีคลังประเทศแถบแอฟริกา ออกมาจากห้องประชุม “ลองดูสิ บี  น่าสนใจนะ แต่ผมว่า ตั้งแต่ทำงานกับคุณมา ผมยังไม่เคยเห็นคุณไม่เหมือนผู้หญิงสักครั้งเลยนะ ห้าวๆ ดูคล่องๆอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว เท่ห์ออก ผมชอบ” พร้อมส่งประกายตาหวานซึ้งให้กับสาวมั่น ที่นั่งอยู่ข้างกัน “ขอบคุณค่ะ จอห์น ฉันก็แค่คิดว่า อยากลองทำอะไรแปลกไปจากเดิมเท่านั้น อยากเติมสีสันให้ชีวิตน่ะค่ะ” “ถ้าต้องการความช่วยเหลือ บอกนะ แฟนผมช่วยได้” จอห์น  เพื่อนนักข่าวชาวอิตาเลี่ยนส่งนามบัตรร้านเสื้อผ้าชื่อดังของโลกของแฟนหนุ่มของเขาให้หล่อน “ขอบคุณค่ะ”   หญิงสาวรับมาแล้วเก็บในกระเป๋าตั้งใจไว้ว่าเสร็จงานนี้แล้ว คงว่างยาวที่จะทำอะไรสนุกกับชีวิตตัวเองได้แล้ว “บี ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ตอบผมมาด้วย แล้วเมื่อไหร่จะกลับมา ทำไมผมโทรหาคุณไม่ติดเลย เป็นห่วงนะ ...หมีใหญ่”   ข้อความสั้นๆในอีเมล์ที่ส่งมาจากเขา รหัทมักเป็นอย่างนี้เสมอ  สั้นๆ แต่ได้ใจของหล่อนไปหมด ทั้งที่คิดว่าจะไม่ตอบ แต่มือกลับพิมพ์ข้อความส่งกลับไป   แล้วจึงทำงานต่อสักพัก ก็ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แลบทอป  ล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ในโรงแรมของประเทศอีกซีกโลก อยู่ห่างจากเขา ไกลค่อนซีกโลก แต่กลับรู้สึกถึงกระแสความห่วงใยจากข้อความไม่กี่ประโยคนั้น คนบ้า บ้าๆๆๆๆ แล้วคืนนั้นบุลินก็หลับ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ให้ฝันดีทั้งคืน “ท่านผู้โดยสารขาเข้า จากอูกันด้า ถึงไทย เชิญรับสัมภาระที่ช่องหมายเลข ........” เสียงผู้ประกาศหญิงประจำท่าอากาศยาน แจ้งผู้โดยสารให้มารับกระเป๋า   รหัทได้ยินเสียงเสียงประกาศนั้น เขารีบเดินที่ช่องนั้นทันที หวังจะพบคนที่หัวใจร่ำร้องอยากเจอ เกือบสองเดือนแล้ว ที่ทำได้เพียงแค่เขียนอีเมลล์สื่อสารกัน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ โดยที่บุลินไม่บอกเหตุผลว่าทำไม ทั้งที่เธอก็ยังโทรกลับมาส่งข่าวให้บ้านเสมอ เพียงแต่กับเขาเท่านั้น ที่เธอไม่ยอมติดต่อเขาเลย หรือนี่เป็นสัญญาณถึงบางอย่าง บางอย่างที่เขาไม่เคยนึกอยากให้มันเกิด บางอย่างที่จะมาแย่งเธอไปจากเขา... ไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น เขาไม่ยอมเสียเธอให้ใคร  ไม่ว่าใครก็ไม่มีวันได้ยัยหมูชมพูของเขาไปเด็ดขาด  วันนี้ล่ะ เขาจะได้พบเธอ  จะได้เจอคนที่หายใจเข้าก็คิดถึง หายใจออกก็อยากกอด   วินาทีที่ผู้โดยสารเดินออกมาจากช่องทางเดิน รหัทพยายามมองหาคนที่หัวใจร่ำร้องอยากเจอ มองแล้วมองอีก แต่กลับไร้วี่แววของเธอผู้เป็นที่รักของเขาแม้แต่เงา “ก็ไหนบอกกลับเที่ยวนี้ไงวะ” ชายหนุ่มรำพันกับตัวเองเบาๆ “ก็เที่ยวนี้แหละโว้ย” เสียงนุ่ม คุ้นหู ดังอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม และเมื่อเขาหันกลับไป วินาทีหนึ่งที่ความประหลาดใจจู่โจมเขาอย่างจัง บุลิน นี่เธอหรือนี่  ไม่ ไม่ใช่เลย นี่คือผู้หญิงสวยที่สุดคนหนึ่ง ที่เขาไม่คิดว่าจะเห็นอีกเลยต่างหาก “เอ้า ตะลึง   มองเข้าไป มองให้ทะลุไปถึงชั้นไขมันอิชั้นเลยไหมคะท่าน หนักค่ะ หิวด้วย ไปกันรึยางค๊า อิชั้นอยากนอนฮ่ะ” หญิงสาวโยนสัมภาระทั้งหมดให้ชายหนุ่มตรงหน้าจัดการ แล้วเดินนำหน้าไป “นี่มัน ยัยบีจริงๆเหรอวะ” เจ้าตัวยังอดสงสัยไม่ได้  พลางขยี้ตาอีกครั้ง แต่ภาพที่เขาเห็นก็ยังเหมือนเดิม หญิงสาวร่างสูงโปร่ง ได้สัดส่วนโค้ง เว้า ไม่เจ้าเนื้อเหมือนก่อน  เสื้อแขนกุดสีขาว อวดผิวสีแทนสวย สร้อยลูกปัดเส้นยาว รับกับกระโปรงหนังสีน้ำตาลความยาวเลยหัวเข่าขึ้นมากว่าคืบ โชว์เรียวขากลมกลึงสีแทนเช่นกัน แล้วยังรองเท้าบู๊ทส้นสูงสีดำยิ่งส่งให้ร่างนั้นดูสง่า ประเปรียวยิ่งขึ้น แต่เหนืออื่นใด ใบหน้ารูปไข่นกกระจอกเทศที่เขาเคยชอบ หายไปแล้ว เหลือเพียงไข่ไก่ธรรมดา ทั้งมันยังใสไม่มีริ้ว ไม่มีรอย  แถมถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน ที่เข้ากันกับชุดที่ใส่อย่างพอดี.... วะ ยัยหมูบูลินไปทำอะไรมาวะเนี่ย อูกันด้ามันไม่มีอะไรกินถึงขั้นผอมลงขนาดนี้เลยรึไง พอขึ้นรถ บุลินก็หลับตา ผ่อนคลายตัวเองอย่างสบาย เมื่อกลับมาอยู่ข้างเขาอีกครั้ง ความสบายใจ โล่งใจที่กลับมาตาม กว่าสองเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่เพียงแต่เขาหรอกที่คิดถึงสุดหัวใจ เธอเองก็เช่นกัน คิดถึงเขามาก อาจมากกว่าเขาเสียอีก เพียงแต่ต้องอดทน  เพื่อความแปลกใหม่ในชีวิตรักของเรา เขาจะได้ไม่เปลี่ยนใจแยกทางกัน  และผลลัพธ์ก็เห็นแล้วว่ามันคุ้มแสนคุ้ม ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน เขามองบุลินไม่วางตา อื้ม แค่ได้เห็นแบบนี้ บีก็ชื่นใจแล้วล่ะพี่เบียร์  อิอิ หมดค่าเสื้อผ้า เครื่องสำอางไปเยอะจนต้องทนกินแกลบไปหลายอาทิตย์ แต่....คุ้มเกินคุ้ม อิอิอิ “ขอบคุณค่ะที่มาส่ง” “เดี๋ยวบี พรุ่งนี้กินข้าวเที่ยงกัน ร้านประจำเราไง” “เอาสิ ไปอยู่ทะเลทรายมาตั้งนาน อยากกินก๋วยเตี๋ยวลุงนำชัยด้วย เค้าไปหาละกัน แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนนะ จุ๊บๆ” ว่าพลางหันหลังจะเดินขึ้นบ้านไป “เดี๋ยวก่อน ไหนๆก็จะจุ๊บละ เอาให้มันจริงๆสิ” บุลินมองชายหนุ่มอย่างรู้ทัน “อายหมา... ไอ้ 3 ฮอ ยืนมองอยู่” “ไม่เป็นไร ผมไล่ไปหมดละ” แล้วเธอก็จำใจต้องจุ๊บชายหนุ่มที่ข้างแก้มไปหนึ่งที  ปากหนอปากตูไม่น่าพูดเลย  อย่างไม่ทันตั้งใจ รหัทโอบกอดคนที่ชะโงกตัวขึ้นจูบแก้มเขาไว้แน่น “คิดถึง” เขากระซิบกับเธอที่ข้างหูเบาๆ จูบตอบที่ข้างแก้มเช่นกัน และสูดน้ำหอมกลิ่นมะลิที่เขาคุ้นเคยเข้าเต็มปอด “จ๊ะ เหมือนกัน ทีนี้ปล่อยได้รึยัง หายใจไม่ออกแล้ว” คนในอ้อมแขนเริ่มดิ้นหาทางหนี แต่เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่าย หุหุหุ “หายใจไม่ออก เอ งั้นต้องผายปอดซะหน่อยแล้ว” อย่างไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มก้มหน้าลงบดริมฝีปากเขากับหล่อนอย่างอ้อยอิ่ง และเริ่มรุกเร้ามากขึ้น เรื่อยๆและเรื่อยๆ เสียงหอบหายใจของทั้งคู่จากจูบอันแสนร้อนแรงนั้น ริมฝีปากของเขายังคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม “ปล่อยเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็น” “เกือบลืม ของฝากจ๊ะ” บุลินหยิบพวงกุญแจไม้แกะสลักรูปนักรบ ถือหอก กับโล่ ส่งให้เขา “ครับ ไปนะ พรุ่งนี้เที่ยงเจอกัน มาถึงออฟฟิสโทรบอกละกัน” “รับแซ่บ” หญิงสาวทำท่าตะแบ๊ะแบบตำรวจ เรียกรอยยิ้มขำขำที่มุมปากเขา อื้มนี่แหละรอยยิ้มที่คิดถึง ยิ้มที่มีให้หล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น .... นี่สินะ ความรัก กลับจากงานที่อูกันด้า เจ้านายอนุญาตให้บุลินพักผ่อน 1 สัปดาห์เต็ม ทั้งยังออกคำสั่งห้ามมาทำงานเด็ดขาด เพราะตลอด 2 เดือน หญิงสาวหายใจเข้าหายใจออกมีเพียงงานเท่านั้น วันนี้เธอจึงตื่นสายได้  เกือบสิบโมงเช้าแล้ว ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว แต่ไม่ลืมเลือกชุดที่จะใส่ และระหว่างที่อาบน้ำก็คิดว่าจะทำผมทรงไหนให้รหัทเห็นแล้วอึ้ง แค่คิดก็สนุกแล้ว “ไอ้ต๊ะ เมื่อกี้แกต้องลงไปกับข้า สุดยอดดดดด ข้าลงไปซื้อกาแฟที่ล้อบบี้ เจอสาวผิวแทนนั่งอ่านหนังสือ จิบกาแฟอยู่คนเดียว หุ่นแหม่ะ เห็นแล้วได้แต่กลืนน้ำลาย เสี๊ยดายนั่งอ่าน TIME สงสัยเป็นพวกหัวนอก” รหัท ที่นั่งเงียบฟังหนุ่มรุ่นน้องที่ทำงานเล่าถึงผู้หญิงที่พบในล้อบบี้ เอ มันคุ้นๆยังไงชอบกลแฮะ อ่านไทม์เหรอ พลางพลิกดูนาฬิกา ใช่เลย มีคนเดียวเท่านั้นแหละ นี่ยัยหมูชมพูสวยขึ้นจนไอ้ลิงพวกนี้จำไมได้เลยเหรอ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันก็งั้นๆล่ะ เป็นยัยหมูชมพูจอมเฉิ่มเชย ยังจะดีซะกว่า แต่งแบบนี้แล้วมองทีไรขนลุกทุกที บรื้อออ สยองขวัญ!!! “บี ไมไม่โทรบอกล่ะ ว่ามาถึงแล้ว” รหัทเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามอย่างกระหืดกระหอบ “นี่ถ้าไอ้พวกลิงมันไม่พรรณาว่าเจอสาวสวยนั่งอ่านหนังสืออยู่ล้อบบี้คนเดียวละก็ ผมคงไม่รู้” “อ๊ะชิงดิ ฮื้อ นี่เราก็สวยเข้าขั้นกะเค้าเหมือนกันแฮะ” บุลินวางนิตยสารต่างประเทศลง แล้วทำตาเพ้อฝัน เออ มองแล้วก็หายเครียดจากงานเมื่อกี้เหมือนกันแฮะ สวยอย่างงี้ก็ดีเหมือนกัน “แล้วที่รีบลงมานี่ รีบมาดูตามที่พวกนั้นบอกรึไงท่าน” “เปล่า รู้ตั้งแต่มันพูดกันแล้ว ไม่มีใครหรอก นั่งอ่านไทม์แบบไม่มองหน้าใคร ยิ่งท่าหยิ่งๆแล้ว ใช่เลย” “ฮ่าๆ” บุลินหัวเราะกับคำเหน็บแนมของเขา แล้วชวนกัน ออกไปทานอาหารกลางวันย่านที่ทำงานของเขา ซึ่งเป็นร้านประจำของทั้งคู่ ระหว่างทางที่เดินไปร้านอาหาร เนื่องจากเป็นช่วงพักเที่ยง ผู้คนจึงแออัด แน่นเต็มทางเดินเท้า รหัทที่เดินเคียงข้างสังเกตความผิดปกติได้ทันที เมื่อเขาพบว่า ผู้ชายที่เดินผ่านมาส่วนใหญ่จะมองแฟนเขาตาไม่กะพริบ บางคนถึงขั้นมองจนสะดุด หรือเดินชนคนข้างหน้า ก็ดูเธอแต่งองค์ทรงเครื่องวันนี้สิ เสื้อแขนกุดตัวยาวแนบเนื้อ จนเห็นสัดส่วนชัดเจน มีเสื้อกั๊กครึ่งตัวสีเขียวตองอ่อนทับ และกระโปรงบานจีบรอบสีเหลืองสดใส รับกับรองเท้าสองสีเข้าชุด แล้วยังใบหน้าที่แตะแต้มสีสันเข้าชุดกันอย่างน่ามอง ดูอ่อนวัย เหมือนสาวแรกรุ่น   แต่ทำไมเขายิ่งมองมันยิ่งแปลกๆ ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะ เพียงแค่...แปลกๆ (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:27:50 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ วันเนา (14) 17:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ดู ดู สายตาโลมเลียของไอ้ผู้ชายพวกนั้นสิ  ยิ่งเห็นมันยิ่ง...มีน้ำโห โมโหหิวหรอกน่า ฮึ่มๆ ทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้มาด้วยฟร่ะ แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว โมโห หิวข้าวโว้ยยยยย ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวให้เดินเร็วขึ้น  จะได้ไปถึงร้านเร็วๆ และแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน เป็นเครื่องหมายว่า “ใครอย่าแหยมแฟนข้า” ละกัน ตลอดสาม สี่วันที่ผ่านมา บุลินมาทานอาหารกลางวัน และกลับบ้านตอนเย็นด้วยกันตลอด โดยสลับกันไปทานอาหารเย็นของบ้านแต่ละฝ่าย  ทั้งสองมักแวะซื้อของสดกลับไปทำกินกันที่บ้าน รหัทรู้สึกว่ายิ่งนานวัน เขาก็ยิ่งไม่สบอารมณ์กับเจ้าชุดพวกนี้ที่ยัยหมูชมพูใส่ เพราะสายตาคนรอบข้าง โดยเฉพาะผู้ชายที่เขาเห็นทีไรเป็นต้องอารมณ์เสียทุกครั้ง ฝ่ายบุลิน ยิ่งนานวันเธอก็รู้สึกสนุกกับการได้แกล้งปั่นหัวแฟนหนุ่มของตัวเองเล่น ได้เห็นเขาหึงแบบออกหน้าออกตา แต่ปากแข็งไม่ยอมรับ ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบที่หล่อนแต่งตัว แต่งหน้าแบบนี้เลย ก็ไหนแบรนดอน แฟนหนุ่มของจอห์นบอกว่าหล่อนสวยแล้วไง ทำไมเขาต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย  ไม่สนล่ะ นานๆจะสวยที ใครจะทำไม เชอะ!!! “หนูบี ตั้งแต่กลับจากทำงานแถบแอฟริกา ดูสวยขึ้นนะลูก” คุณแม่ของแฟนหนุ่มเอ่ยทักขึ้น “ขอบคุณค่ะ นี่บีลงทุนไปชุบตัวที่ทะเลทรายซาฮาร่าเชียวนะคะ สวยเนอะๆ” พูดพลางกระทุ้งข้อศอกกับคนนั่งข้างๆ มารดาของรหัทมอง คู่หนุ่มสาวด้วยสายตาเอ็นดู และรู้ว่า ไม่ว่าจะแต่งตัวอย่างไร บุลินก็ยังเป็นบุลินคนเดิมเมื่อ 8 ปีที่แล้ว  เด็กสาวท่าทางแก่น ห้าว และรักสนุกเสมอ  ลูกชายของหล่อนเสียอีก ที่ดูท่าจะไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังหึงทุกผู้ทุกคนที่เข้าใกล้แฟนตัวเอง ไม่เว้นแม้แต่บิดาของเขา ขณะที่บุลินกำลังยกถาดขนมออกไปให้พ่อเขา เจ้าตัวกลับคว้าถาดไว้ แล้วยกไปให้แทน นางยิ้มอย่างปลงๆให้พ่อลูกชายตัวดี “หนูบีแต่งอย่างนี้ก็สวยไปอีกแบบ แต่ก่อนดูไม่รู้เลยว่าแต่งแล้วจะสวยขนาดนี้”  บิดาของรหัทเอ่ยชมขึ้น “โธ่ คุณพ่อขา ชมกันอีกแล้ว มีหวังบีได้ลอยชนเพดานบ้าน ก่อนทานข้าวอิ่มแน่ เดี๋ยวพอขึ้นสูงกว่านี้ ตัวกระชากเค้าลงด้วยละกัน ฮ่าๆ”   “ไม่เห็นสวยเลย ก็งั้นๆแหละ” รหัทพูดขึ้นอย่างหัวเสีย “ว่าอารายน๊า นี่เหรอไม่สวย ประทานโทษ ใช้ตาตุ่มมองรึไงยะ มีแต่คนบอกสวย จริงไหมคะคุณพ่อ ชิ” “ไม่รุ้ ไม่สวยก็แล้วกัน” รหัทวางช้อนส้อม เดินออกไปทันที ท่ามกลางสายตาอมยิ้มของพ่อแม่ “บีขอตัวสักครู่นะคะ ลูกชายคุณแม่แผลงฤทธิ์อีกแล้ว” บุลินรีบตามออกไปทันที นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย “พี่เบียร์ ทำไมถึงพาลแบบนี้ ตัวไม่ได้ทำตัวงี่เง่าอย่างนี้นานแล้วนะ เครียดเรื่องงานแล้วอย่ามาลงกะเค้าได้ไหม” เสียงถอนหายใจ ดังมาจาก ชายหนุ่มคนที่นั่งสูบบุหรี่ ซึ่งปกติเขาไม่ใช่คนติดมัน แต่ตอนนี้เขาต้องการปล่อย ระบายอารมณ์จริงๆ “เปล่า ผมไม่ได้เครียดเรื่องงานหรอก ผมแค่...ไม่รู้สิ หมู่นี้เหมือนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ โดยเฉพาะอยู่ใกล้บีอย่างนี้" "หมายความว่าไง ชอบใช่ไหม ที่ต้องอยู่ห่างกัน ได้ ถ้าเป็นงั้นก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากันอีกแล้ว" บุลินพูดอย่างงอนๆ แล้วเดินหนี แต่รหัทคว้าแขนหล่อนไว้ "ไม่ใช่บี ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น คือผมแค่รู้สึกว่าบีแต่งตัวแบบนี้  มันแปลกๆ เหมือนไม่ใช่บีคนเดิม” “หา!!! ยังไงมิทราบยะ” “ก็ เอ่อ” ชายหนุ่มดึงบุลินให้นั่งลงด้วยกันที่เก้าอี้ชิงช้าในสวน พลางยกมือเกาท้ายทอยแล้วเริ่มอธิบาย “ผมคงยังไม่ชินที่บีเปลี่ยนสไตล์น่ะ” “ตัวไม่ชอบเหรอ” “บอกไม่ถูก... มันก็น่ารักนะ สวยดีด้วย เพียงแค่ เอ่อ” “จารู้มั๊ยเนี่ยวันนี้ คิดได้แล้วเขียนไปบอกด้วยละกัน” แล้วลุกขึ้นหมุนตัวเดินกลับไป “คือผมชอบบี ผู้หญิงที่ดูสุดเท่ห์ในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ ชอบสะพายกระเป๋าโดเรม่อนใบโตๆ แล้วก็มีแว่นสายตาทรงสี่เหลี่ยมกรอบแดง มากกว่า.... ฟังก่อนนะ" อึ้งสิคะ งานนี้ ที่ลงทุนกินแกลบไปหลายเดือน เพื่อ..??? “ผมรักบี ที่บีเป็นตัวของตัวเอง คนที่อยากแต่งตัวยังไง อยากกินอะไรก็กิน อยากทำอะไรก็ทำ คนที่ยิ้มง่าย หัวเราะลงลูกคอกับผม ไม่ใช่คนที่ท่าทางเชิดๆ หยิ่งๆ มารยาทงาม ยิ้มที หัวเราะที แค่แยกเขี้ยวให้ผมเท่านั้น” “มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ   บี   เธอคิดอะไรอยู่” จบคำพูดของเขา น้ำตาหญิงสาวที่ร่วงหล่นบนแก้ม “เค้าแค่อยากทำให้มันดีขึ้น   อยากให้ตัวเห็นว่า   เค้าสวยแบบที่คนอื่นเขาสวยกัน  เค้าอยากเป็นผู้หญิงในแบบที่ตัวชอบมอง   อยากให้ตัวมองเค้า ด้วยสายตาแบบเดียวกับที่ตัวมองผู้หญิงพวกนั้นบ้าง... เค้าถึงได้ลุกขึ้นมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้ไงล่ะ ใช่ เค้ามันบ้า ก็เค้าไม่อยากให้เราเลิกกันนี่   นับวันตัวก็เบื่อเค้ามากขึ้นทุกที แล้วตัวก็จะหมดรักเค้าไปในที่สุด ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะ ” บุลินรีบวิ่งออกไป ไปให้พ้นจากชายหนุ่มที่กำลังปฏิเสธสิ่งที่เธออุตส่าห์เปลี่ยนแปลงตัวเอง ตั้งใจทำเพื่อเขา เพื่อให้เขาภูมิใจที่มีแฟนสวยๆอย่างเธอ แฟนที่จะอวดใครได้ว่า นี่ แฟนผม และที่สำคัญ หล่อนไม่ต้องการให้เขารู้สึกเบื่อ และไม่มีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกัน  มันงี่เง่ามากนักใช่ไหมสายตาของเขา... ฉันนี่มันบ้าจริงๆ “บี เดี๋ยว จะไปไหน” รหัทรีบวิ่งตามแฟนสาวทันทีที่นึกได้ว่าตัวเองคงพูดแรงไปแล้ว “ผมขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ ผมไม่ตั้งใจทำให้คุณเสียใจ เสียความตั้งใจ ฟังผมนะ หยุดร้องไห้ก่อน โอ๋ๆ แล้วฟังผม”  ยิ่งห้ามน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลหนักขึ้นกว่าเดิม จนมีเสียงสะอื้น “ตัวไม่รู้หรอกว่า เค้าต้องทำอะไรไปบ้าง ตัวมันใจร้าย เห็นแก่ตัว คนบ้า” รหัทดึงหล่อนเข้าไปกอดปลอบ เขานี่มันปาก...จริงๆ เห่าออกไปได้ไงฟร่ะเรา “จุ๊ๆ บี ฟังผมนะ ผมไม่ได้ไม่ชอบที่บีแต่งแบบนี้ บีสวยมาก รู้ตัวไหมครับ แต่ที่ผมจะบอกคือ บีสวยอยู่แล้ว ที่ผ่านมา บีงดงามในแบบฉบับของเธอที่ไม่เหมือนใคร รู้ไหมสิ่งนั้นแหละที่ทำให้ผมรักบี แม้เวลาจะผ่านไป บีก็ยังเป็นบีคนเดิมที่ไม่หวั่นไหวไปตามกระแส ผมไม่ได้บอกให้บีเลิกแต่งแบบนี้ เพียงแค่ลดๆลงหน่อยได้ไหม เอายีนส์กลับมานะ นะ คือกระโปรงพวกนี้มันสั้นไปอ่ะ เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วเวลาเดิน ห้ามใสอีกนะ" ฮะฮ่าฮ่า  เอิ๊กกๆๆ ที่แท้ก็หึง โธ่เอ๊ย อีตาหมีใหญ่เจ้าอารมณ์ บุลินเริ่มหัวเราะกับท่าทีของคนตรงหน้า “รู้ไหมครับ บีคนที่ผมเดินเข้าไปขอความรักเมื่อ 8 ปีที่แล้วกลางลานสนามบาส   บีคนที่เป็นคู่ซ้อมบาสให้ผม  คนที่นั่งติวหนังสือคืนก่อนสอบ   คนที่ทำกับข้าว คอยขนเสบียงมาให้ตอนปิดโปรเจ็ก   บีคนที่มีความเชื่อมั่น และรู้ว่าตัวเองต้องอะไร มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ชอบทำตามแบบใคร บีที่ผมรักคือคนนั้น” “แล้วคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ล่ะ ไม่รักเค้าแล้วเหรอ” เสียงอู้อี้ลอดไรฟันออกมา “ยัยบ๊อง ก็คนเดียวกันไม่ใช่รึไง เพียงแต่คนที่ยืนตรงนี้ ขาดอย่างหนึ่งไป ไม่รุ้ไปทำหล่นหายไว้ที่ไหน” “อะไร” “ความเป็นตัวของตัวเอง” “ก็เป็นอยู่นี่ไง มันก็แค่เปลือกแหละ อย่าไปคิดมากเลย” “จะพยายามจ๊ะ” ชายหนุ่มรับคำอย่างโล่งใจ อย่งน้อยตอนนี้เขาก็ได้แฟนคนเดิมคืนมาแล้ว “ดีมาก งั้นไปกินข้าวต่อ” บุลินจูงมือชายหนุ่มจะเข้าไปทานอาหารเย็นข้างในต่อ “ไม่อ่ะ อิ่มละ” “เฮ่ย อิ่มได้ไง ดมข้าวไปกี่เม็ดเองตอนออกมาอ่ะ” หญิงสาวหยุดเดินอย่างสงสัย “อิ่มอกอิ่มใจ” เขาตอบพร้อมกับดึงหญิงสาวเข้ามากอดอีกครั้ง “วู่ๆๆๆๆ  ไปหัดพูดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย น้ำเน่า ยุ่งกัดหมดแล้ว ปล่อยเลย ปล่อย” “ไม่” “ปล่อย” “ไม่” “นี่ อายฟ้า อายดินมั่ง ปล่อย” เมื่ออ้างใครไม่ได้ ก็อ้างมันทุกอย่างล่ะว้า “คนรักกัน จะแสดงความรักกัน ผิดตรงไหน” “ผิดที่ผิดเวลาน่ะสิยะ นายเบียร์กลับมาล้างจานซะดีดี มานี่” มารดาของรหัทเดินเข้ามาดึงหูชายหนุ่มเหมือนเป็นเด็ก เรียกเสียงหัวเราะจากบิดาและแฟนสาว แต่จากวันนั้นมา บุลินยังคงยืนยันว่าจะแต่งตัวแบบใหม่นี้ เพราะเธอดูสวย และเธอก็ชอบที่จะเป็นแบบนั้น เมื่ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์  ทั้งสองจึงชวนกันไปเที่ยวรีสอร์ทในจังหวัดใกล้เคียง รหัทขนงานไปทำนิดหน่อย และบุลินก็ขนหนังสือไปอ่านนิดหน่อยเหมือนกัน ห้องพักที่เขาจองไว้เป็นเหมือนบ้านพัก ติดริมลำห้วย มีระเบียงยื่นไปในแม่น้ำ บรรยากาศดีมากๆ ดูแล้วเหมือนมาฮันนีมูลกันมากกว่ามาพักผ่อน แต่ก็นั่นแหละนะ ตอนนี้เธอกับรหัท รู้สึกราวกับพวกตนตกหลุมรักกันอีกครั้ง  เหมือนกลับไปเป็นเด็กมอปลาย บางครั้งก็เขิลกันเองไปซะงั้น  และสิ่งที่รหัทชอบที่สุดในการเปลี่ยนลุ๊คของเธอครั้งนี้ คือ เขาเรียนรู้ที่จะมองเธออย่างไม่รู้จักเบื่อได้ทั้งวัน เช้าวันอาทิตย์ บุลินตื่นแต่เช้า แสงตะวันยังไม่ขึ้นสูงนัก เธอจึงออกมาเดินเล่น บริเวณรอบๆรีสอร์ท  สายหมอกลอยเหนือผิวน้ำ เหมือนเป็นไอ ดูสวยงามจับใจ อากาศเย็นชื้น แม้จะไม่ใช่ในฤดูหนาวแต่ก็ให้ความรู้สึกเย็นชื่น สบายกว่าอยู่ในเมืองใหญ่มากนัก ส่งผลให้อารมณ์ที่ดีแล้วยิ่งแจ่มใสขึ้น หญิงสาวเดินเรื่อยไปจนพบโขดหินริมน้ำก้อนหนึ่ง ใหญ่พอจะนั่งได้ จึงขึ้นไปนั่ง หย่อนเท้าจุ่มน้ำ น้ำเย็นเชียบไปถึงกระดูกเลย แกร๊ก เสียงเหยียบกิ่งไม้แห้ง ดังอยู่ข้างๆ ตอนแรกหญิงสาวคิดว่าเป็นรหัทตามหล่อนมาจึงไม่หันไปมอง แต่เมื่อรุ้สึกแปลก จึงเหลียวหลังไปเจอ....ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ (สูงพอๆกับแฟนหล่อนเลย) ผมสีน้ำตาลแก่ยาวระต้นคอ  ดวงตาสีฟ้าเข้มมองมาทางเธออย่างขอโทษขอโพย พร้อมส่งยิ้มหล่อกระชากใจมาให้เธอ  เขาสวมกางเกงผ้าฝ้ายสีเข้มแบบผูกเอวเท่านั้น ท่อนบนเขาใช้ผ้าฝ้ายทอมือคลุมไหล่ เผยให้เห็นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม โห หล่อกว่าแฟนเราอีกอ่ะ สเปกกกกกกกก  กรี๊ดดดด  ทำไงดี บุลินเอ๊ย ใจเย็นไว้ๆ นานๆเจอของชอบแล้วแฟนไม่อยู่ทั้งที ใจเย็นๆไว้ลูก  เย็นไว้ลูก หญิงสาวบอกกับตัวเองในใจภายใต้ท่าทางเรียบเฉย ส่งยิ้มให้เขาเช่นกัน “ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ อากาศที่นี่ดีมากเลยนะครับ”  ชายหนุ่มชาวต่างชาติชวนเธอคุย “ค่ะ” หล่อนยิ้มรับ “ผม อเล็กซ์ครับ” เขาทักทายหล่อนด้วยภาษาอังกฤษ และยื่นมือมาเชกแฮนด์ เป็นการทักทายแบบตะวันตก “บุลินค่ะ เรียกบีก็ได้” หญิงสาวสัมผัสมือเขาตอบเช่นกัน โห มือใหญ่มาก มือนุ่มด้วย ซูดดด ซู่ๆ ความรู้สึกบอกถึงความเรียวงามของนิ้วแต่ละนิ้ว  โอ้ มือเขาช่างงดงามและแข็งแกร่งอะไรขนาดนี้นะ  รู้สึกเสียดายอย่างมากๆ ที่ต้องปล่อยมือเขาไป คนอะไรหน้าก็หล่อ หุ่นก็ดี มือก็สวย ซู่ดซู่ด เย็นไว้ลูก เย็นไว้ “เอ่อแล้วคุณ...” ขณะที่หญิงสาวกำลังจะชวนเขาคุยต่อด้วยภาษาอังกฤษนั้น “บี!!  ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกผมล่ะ ปล่อยให้ผมนอนหนาวคนเดียวอยู่ได้” รหัทรีบมาเดินสมทบแฟนสาวอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นภาพหล่อนกำลังจับมือทักทายไอ้หนุ่มหัวทอง ตาน้ำข้าวคนนั้น  มองปราดเดียวก็รู้ว่า “ไอ้นี่มันของชอบยัยนั่นนี่หว่า บ้าฉิบ....” (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 49 19:24:58 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ วันเนา (14) 19:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บาจรีย์นี่ใครอะ? (ไม่ค่อยรู้สึกว่าจอห์นเป็นชื่อคนอิตาเลียนเลยแฮะ) จากคุณ : scottie - [ วันเถลิงศก (15) 03:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ) “สวัสดีครับ ผม รหัท เรียกเบียร์ก็ได้ คุณคงรู้จักแฟนผมแล้ว  ต้องขอตัวก่อนนะ" " ตามหาจนทั่วเลยนะบี กลับเถอะ”   รหัทส่งมือให้เขาจับ แล้วก็โอบบ่า พาแฟนออกมาหน้าตาเฉย เดี๋ยวสิอีตาหมีใหญ่ขี้หึง  จะรีบไปไหน ขอลาพ่อหนุ่มหล่อลากดินคนนี้ก่อน “แล้วเจอกันนะคะ อเล็กซ์” บุลินหันกลับมามองเขาอีกครั้งจากวงแขนที่โอบไหล่แน่น อยากจะขออีเมลล์ไว้อยู่หรอก  อื้อ เสียดายยยยย “ตัวตื่นนานแล้วเหรอ” บุลินทำลายความเงียบขึ้น เมื่อทั้งสองเดินเคียงข้างกันไป ระหว่างทางกลับบ้านพัก “ฮื่ม” “เป็นไร คิดงานไม่ออกอีกรึไง เมื่อคืนกว่าจะนอนเกือบตีสามแน่ะ เค้าอ่านหนังสือจบไปตัวยังไม่นอนเลย” บุลินชวนคุยไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้เลยว่าเธอนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุที่เขาอารมณ์บ่จอย "ตัวเป็นไปอีกอ่ะ ไหงเงียบ" บุลินเงยหน้าขึ้นมองคนข้างๆ "บี  อย่ามองผู้ชายคนไหนด้วยสายตาแบบเมื่อกี้อีกนะ  ผมขอ" "แบบไหน เฉยๆหนิ ตัวแหละ คิดมาก" "ผมไม่ได้ตาบอดนะ ถึงไม่รู้ว่า บีมองไอ้หนุ่มตาน้ำข้าวคนนั้นตาเป็นมันขนาดนั้น" "รู้ด้วย?" "รู้สิ โธ่ บี อยู่กันมานานขนาดนี้ ผมมองบีแวบเดียวรู้แล้วว่าคิดอะไร ของแบบไหนบีชอบไม่ชอบ ผมไม่เคยลืมหรอกนะ แล้วก็รู้ด้วย ว่าบีรู้สึกยังไง... นี่ถ้าผมช้ากว่านั้นไปก้าวเดียว คงชวนเขาไปกินข้าวเช้าด้วยกันแล้วล่ะสิ" "บ้า ... ทำเป็นรู้ทัน" บุลินแกล้งหยิกท้องเขาอย่างอายๆ "รู้ยังล่ะ ว่าเวลาตัวมองผู้หญิงคนอื่นแล้วเค้ารู้สึกยังไง” ... “บี” “หืม” เริ่มไงดีวะ “เอ่อ...” ทั้งสองหยุดเดิน และต่างมองหน้ากัน ‘อย่าเขินเวลาได้ยินคำเชยๆ   อย่าเฉยทำเป็นไม่เคยสนใจ  อาจฟังเป็นคำไม่ชินหู   ใครบางคนไม่เคยใช้   คนที่บางอย่างคล้ายๆเรา   อาจเป็นว่าเราเข้าใจกันมานาน ผูกพันจนเกินกว่าจะอธิบาย  แต่มีบางคำที่เหมาะสม บางอารมณ์ อยากจะใช้   วันนี้มีอะไรจะบอก ก็คิดอยู่นาน จะหวานจนเธอว่าเชยรึเปล่า   ไม่เหมือนแบบของเรา    แตะมือกันเพียงเบาๆก็รู้กัน     เนิ่นนานจนเราอาจลืมคำหวานๆ   แต่รู้ ว่ามันอยู่ในหัวใจ   หากมันยังคงอยู่ตรงนั้น คำเชยๆหมดความหมาย   คงไม่มีอะไรต้องบอก’ “อาราย ทำเงียบๆ  หิวข้าวดิ๊  รีบเดินกัน ม่ะ” บุลินเริ่มออกเดินนำหน้าแฟนหนุ่ม “เมื่อกี้ผมหึงจนไม่มีเหตุผล ขอโทษ” “ว่าอะไรนะ ไม่ค่อยได้ยิน ขออีกที” “บอกว่าผม หึง ได้ยินไหม” รหัทพูดเสียงดังที่ข้างหูหญิงสาว “ทำไมถึงหึงได้ล่ะ”  ยัยหมูนี่ ถามคำถามบื้อๆ อีกละ ... เฮ้อออ “ก็เพราะรักไงครับ” กึก  บุลินสะดุดก้อนหินข้างหน้าเข้าไปเต็มๆ คำนี้สินะ ที่อยากได้ยินมานาน คำคำเดียวที่เขาไม่ได้พูด แต่...เธอก็รู้ ก็เข้าใจ นานแล้วนะ...ที่ไม่ได้ยิน นานเหลือเกิน จนหวั่นไหว ว่าจะ “ยังรักกัน” อยู่ไหม วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง น้ำตารื้นขอบตา ในที่สุด ก็พูดออกมาสินะ “นึกว่าชาตินี้จะไม่มีบุญได้ยินคำนี้อีกแล้วนะเนี่ย” "บีครับ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเพื่อผม เพราะผมรัก อย่างเธอเคยเป็นมา และจะรักตลอดไป" "ผมว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะ.." บุลินรีบเอามือปิดปากคนตรงหน้า "อย่าเพิ่ง.... ตัวพูด เพราะตัวกำลังหึง รอจนตัวชินกับลุ๊คเค้าแบบนี้ก่อน อีกสัก 3 เดือน เราค่อยมาทบทวนกันอีกที" รหัทมองหน้าหญิงสาวอย่างงงๆ ก็นี่ไม่ใช่หรือที่เธอต้องการ ที่เปลี่ยน "เปลือก" ของตัวเองหน้ามือเป็นหลังมือ ก็เพื่อให้เขาหันมาสนใจอย่างเต็มที่ไม่ใช่หรือ ก็สนแล้วไง ยังจะเอาอะไรอีก.... เฮ้อ ผู้หญิง!! ทำไมเข้าใจยากอย่างงี้วะ ก็อย่างนี้ล่ะน้า ยัยหมูบินบูลิน อยากเที่ยวจนหนำใจก่อนล่ะสิ ยังรักงานที่ทำอยู่ใช่ไหมนะ เราคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ คงจะจริงที่เขาก็ยังอยากทุ่มเทกับงานที่กำลังเป็นรูปเป็นร่าง.... แต่คงอีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน เส้นทางชีวิตของคนสองคน ที่ตีคู่กันมาตลอดจะถึงเวลาหักปลายมาบรรจบกันเสียที จะวันนี้หรือวันไหน ต่อให้ต้องรออีกนานเท่าใด ก็เต็มใจจะรอ เพราะเธอคือคนสำคัญของเขา...คนเดียว The Book of Love is long and boring. No one can lift the damn thing It's full of charts and facts and figures. And instructions for dancing But I, I love it when you read to me And you, you can read me anything The Book of Love has music in it. In fact, that's where music comes from. Some of it's just transcendental. Some of it's just really dumb. But I, I love it when you sing to me And you, you can sing me anything The Book of love is long and boring. And written very long ago. It's full of flowers and heart-shaped boxes. And things we're all too young to know. But I, I love it when you give me things And you, you ought to give me wedding rings And I, I love it when you give me things And you, you ought to give me wedding rings .You ought to give me wedding rings. .. "The Book Of Love (Shall We Dance Soundtrack) : Peter Gabriel" จบ เอ่อ่อ่ะนะคะ ๑.๑๑ น. ๑๔.o๔.๔๙ แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:42:02 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:35:28 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 12:19:59 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ วันเถลิงศก (15) 11:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แจ่ม... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ วันเถลิงศก (15) 12:18:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องสนุกน่ารักจังค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : nongwin - [ วันเถลิงศก (15) 14:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มายิ้มอ่ะ ^___^ แล้วก็ต๊ะไว้ก่องนะ อิอิ . . . จากคุณ : Antares (กรุ่นกลิ่นแก้ว) - [ วันเถลิงศก (15) 15:13:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ว หวานมากมาย (แต่ก็ชอบบุลินภาคสาวนักบาสมากกว่าอยู่ดีนะ ฮ่าๆๆ) ไปชุบตัวที่ซะหะรามั่งดีมะเนี่ยเรา เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันเถลิงศก (15) 15:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 .^ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _^ สวัสดีค่ะทุกคน มาอีกแล้วค่า พ่อแม่พี่น้อง "มัน"มาอีกแล้ว เอ่อ่อ่ะฯ เขียนนิยายประชดชีวิตอีกแล้วค่า เอิ๊กกก อันเนื่องมาจาก ช่วงนี้กำลังสับสน กังวลใจ ว่าจะเอายังไงกะชีวิตอันซ้ำซากน่าเบื่อของตัวเองดี จะวิ่งไปทางไหน จะเดินไปยังไง และจะกระโดดหน้าผาลงเหวรักซะดีมั๊ย (คงมี...นะ) จะอย่างไรก็แล้วแต่ เรื่องสั้น "รักฉัน ที่ฉันเป็น" ก็คลอดมาในเวลาที่คนเขียนเกิดอารมณ์ แบบว่า เอ่อ อารมณ์อยากมีอย่างงี้มั่ง เลยตะบี้ตะบัน เขียน คั้นเอาจนเสร็จ พอถึงตอนจบ เฮ้อ แล้วตูจะจบยังไงฟร่ะเนี่ย เพราะอ่านยังไงมันก็รู้ตอนจบอยู่แล้ว ก็เลยมาลงแบบนี้ เอาน่า ชอบไม่ชอบ ... อ่านไป... สนองตัณหาคนเขียนค่ะ เอิ๊กกกก (พี่scottie ขา ครือว่า กานแอบเปลี่ยนชื่อนางเอกเองแหละ ตอนแรกเขียนให้ชื่อ "บาจรีย์" แล้วเปิดดูความหมาย มันไม่เข้าเค้าเท่าไหร่ เลยเปลี่ยนเป็น "บุลิน" ที่แปลว่า หาดทราย จะได้เข้ากับ นาย "รหัท" พระเอก ที่แปลว่า ทะเล ... ไงคะ ไอ้เจ้านี่มันไปของมันได้น๊า อิอิ) ขอบคุณที่เข้ามา และ สวัสดีวันสงกรานต์ค่ะ เอ่อ่อ่ะนะคะ click ฟังเพลง "คำเชยๆ ของ The big and super band" ได้ที่นี่ : http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=4839 เพลง Just the way you are :  http://www.maama.com/music/view.php?id=001802 (เวบ maama มันผีเข้าผีออก ฟังไม่ค่อยได้ ก็อย่าตกใจค่ะ) เพลง The book of love : http://www.maama.com/music/view.php?id=003305 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:58:49 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:55:24 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:47:11 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ วันเถลิงศก (15) 19:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^___^ จากคุณ : หนูยี - [ วันเถลิงศก (15) 22:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ''_____''* จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ วันเถลิงศก (15) 22:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แต่งเรื่องสั้นแต่ละเรื่องได้น่าอ่าน น่ารักมากนะคะ  เรื่องนี้อ่านไปก็ยิ้มไป  ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Northway - [ วันเถลิงศก (15) 22:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .^ _ _ _ __ _ _ ^ ขอบคุณที่เข้ามายิ้มกันค่ะ อ่ะนะ กลอนมันพาไป ฮี่ๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 เม.ย. 49 12:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพ่ชอบหมาทั้ง 3 มากก่าแฮะ ไอ้โฮ่ง ไอ้แฮ่ ไอ้ห้อย น่าจะมีไอ้ฮึ่ม ด้วยนะ จะได้ครบสูตร จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 16 เม.ย. 49 14:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นางเอกชื่อเหมือนผู้ชายเลยอ่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วอมยิ้ม^^ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 17 เม.ย. 49 08:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 17 เม.ย. 49 16:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้ว ยิ้มไป อิอิ จากคุณ : oreocream - [ 17 เม.ย. 49 18:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาลงชื่อ  เด๋วไปอ่านก่อนนะ จากคุณ : an_an_ant - [ 18 เม.ย. 49 09:04:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักเชียว จากคุณ : เม-ดา - [ 19 เม.ย. 49 14:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 .^ _ __ _ _ _ __ _ ^ ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ เอ้า ยิ้มกันวันละนิดแจ่มใส (แต่ตอนนี้อิชั้นยิ้มจนขากรรไกรค้างแล้วฮ่ะ) จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 19 เม.ย. 49 21:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 น่ารักจังเลยค่า...กุ๊กกิ๊ก... อยากมีมั่งอ่ะค่า จากคุณ : ยัยแก้มป่อง ^^ - [ 20 เม.ย. 49 21:53:26 ]