PANTIP.COM : W4284952 _________________Sitting Side by Side [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

Sitting Side by Side

เราชอบเดินเล่นเรื่อยเปื่อย
สวนทางสายลมเอื่อย ที่พัดเส้นผมปัดพริ้วไปด้านหลัง
เหนือศีรษะ ใบไม้นับพันแกว่งไกวแตะต้องกันแทนคำทักทาย
อาทิตย์ส่องแสงลอดช่องว่างระหว่างใบที่เคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง
แต่แสงแรงกล้าก็ผ่านถึงพื้นกรวดอัดแน่นได้เพียงจุดยิบๆ

ท่ามกลางแมกไม้ใบแน่นร่มรื่น เราเดินไปได้เรื่อยๆ...
เดินได้นาน...จนกว่าใครคนหนึ่งจะเมื่อย

"หาที่นั่งเถอะ" ฉันเองแหละ...ที่เมื่อย
"ที่ไหนล่ะ" เขาถาม
"ที่ไหนก็ได้" ฉันไม่เรื่องมากหรอก...ตอนไม่มีแรงเดินน่ะ

สองข้างทางเดินมักมีม้านั่งตั้งเป็นระยะ
เราพบม้านั่งใต้ไม้ใหญ่ไม่ไกล ขนาดกะทัดรัดนั้นพอเหมาะสำหรับคนสองคน
แต่เมื่อคนหนึ่งตัวใหญ่เกินไป ไหล่จึงชิดไหล่...
และไอร้อนรุมที่ผ่านเนื้อผ้าออกมากระทบผิวกันและกัน ก็สร้างความระอุแบบทวิ

"เขยิบไปหน่อยสิ ร้อน" ฉันพยายามดันเขาด้วยไหล่
แต่ 'เขา' ที่มั่นคงนั้น ดันยังไงก็ไม่มีทางขยับ
"ไม่มีที่เขยิบแล้ว...ม้านี่ตัวเล็ก" เขาโทษม้า

แม้จะบ่น...แต่ฉันชอบนั่งข้างๆ เขาแบบนี้ที่สุด

คงเหมือนที่ทฤษฎี Proxemics ว่าไว้
' นั่งตรงข้าม คือคู่แข่งขัน มักเห็นกันไปคนละทาง
นั่งเป็นมุมฉาก คือคู่สนทนา ปรึกษาหารือแม้คิดแตกต่าง
นั่งข้างข้าง คือคู่รัก ความคิดมักไปกันได้...เหมือนใจตรงกัน'

"เดินต่อกันหรือยัง" เขาถาม
"ไม่อยากเดิน...เมื่อย" ฉันตอบ
อย่างว่าแหละ...ทฤษฎีไม่ใช่สิ่งแน่นอนเสมอไป

ลมฤดูร้อน เดี๋ยวพัดเอื่อย...เดี๋ยวพัดอู้
นกเล็กๆ บนฟ้าบินวนเวียนหยอกล้อกันเป็นคู่ๆ
เราต่างหยิบหนังสือของตัวเองออกจากถุง
หนังสือของเราต่างกัน แต่เราชอบอ่านด้วยกัน

ไม่เพียงแต่นั่งชิด ตอนนี้ฉันเริ่มพิงเขาแทนพนัก
ศีรษะอิงไหล่หนา ตัวเอนพิงลำแขนหนักแน่น
ในมือมีหนังสือเล่มที่เพิ่งซื้อมา

"ตะกี๊ใครบ่นร้อนนะ" ใครบางคนเปรยคำถามในอากาศ
"ก็ม้าไม่มีพนักนี่" ใครบางคนลองโทษม้าบ้าง

โลกอันอิสระเกิดได้ แม้ยามชิดใกล้
ความเป็นส่วนตัวเกิดได้ เมื่อต่างคนต่างอยู่ในความเงียบ

ความเงียบ เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการอ่านหนังสือ
ไม่ใช่เงียบสงัด ไม่ต้องเงียบสนิท
ความเงียบของเรา เกิดขึ้นท่ามกลางสรรพเสียง

เราอาจได้ยินเสียงเล็กๆ ของนกทั้งหลายบนฟ้า
ได้ยินเสียงคู่สนทนาที่เดินผ่านพูดคุยสัพเพเหระ
เสียงลมพัดความอื้ออึงมาจากแนวถนนไกลๆ
เสียงใบไม้เสียดสีเป็นคำทักทายพันคำ

แต่เสียงเหล่านั้นสำหรับเรา ก็เป็นเพียงคลื่นที่เกิดจากการสั่นสะเทือนที่ไร้ความหมาย
เราปล่อยให้เวลาผ่านไปราวสายน้ำ
ทั้งเงียบ และเนิ่นนาน...
นานจนต้องมีใครสักคนต้องทำลายความเงียบนั้นสักที

"อ่านอะไรอยู่ครับ"
"อ่านหนังสือ" ตอบโดยไม่หันไปมอง
"สนุกไหมครับ"
"อื้ม" แกล้งตอบไปงั้นๆ...
"สนุกมากหรือครับ"
"ใช่สิ" ตอบแบบไม่ใส่ใจ...
"ผมว่ามีอย่างอื่นสนุกกว่าหนังสือนะ"
"...อะไรล่ะ" ตอบแบบเริ่มลังเล...
"ลองไหมล่ะ"
"..." ไม่กล้าตอบ

อีกไม่นาน...

"อ่านถึงไหนแล้วครับ"
"เห็นๆ อยู่"

สำหรับเขา
การทำลายความเงียบระหว่างเราถึงสองครั้งในเวลาไม่นานน่าจะมีสาเหตุ

และฉันก็แปลกใจกับคำถาม...ที่คนถามน่าจะรู้คำตอบได้เพียงแค่หันมาดู

เพราะเวลานั่งข้างๆ กัน เราอาจจะมองเห็นกันและกันไม่ถนัดตา
แต่สิ่งที่ชัดกว่า คือสิ่งที่เราต่างคนต่างกำลังมองเห็น...
ฉันจึงหันไปมองคนนั่งข้างๆ
แล้วก็พบว่าหนังสือในมือของเขาไม่ได้ถูกเปิดอ่านอย่างที่คิด
เขากำลังใช้มันบังแดดบ่าย ที่เปลี่ยนองศาเรื่อยมาตามเวลา

"ตากแดดนี่นา"
"ตากตั้งนานแล้ว"
"ทำไมไม่บอกล่ะ"
"ก็บางคนบอกเมื่อยขาไม่อยากเดิน"
"เมื่อยแป๊บเดียวเอง"
"เห็นอ่านหนังสือเพลินด้วย"

มองหน้าคนตอบตรงไปตรงมาแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจับมือเขาดึงให้ลุกขึ้นยืนบ้าง

"ไปหาร้านกาแฟเย็นๆ นั่งอ่านหนังสือกันต่อดีไหม"
เขาพยักหน้า...เขาไม่เคยเรื่องมากเลย

ฉันก็ไม่ได้เรื่องมากหรอก
สำหรับฉันนะ...'ที่ไหนก็ได้'
ขอแค่ที่นั่นมีเขานั่งอยู่ข้างๆ ด้วย...เท่านั้นก็พอ

"ว่าแต่..." ฉันถามพลาง เดินแกว่งแขนเขาพลาง
เขาหันมาเลิกคิ้วรอให้ฉันถามจนจบ
"อะไรที่สนุกกว่าหนังสือนะ...อยากรู้"

เขาไม่ตอบ

จากคุณ : ninaM - [ วันเถลิงศก (15) 00:29:32 ]