รสรินตื่นขึ้นมาในวันหยุดของเธอสิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาคือรูปที่ถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่ง  เป็นอีกวันที่เธอรู้สึกเหงาหลังจากที่ปิยะได้หายไปจากชีวิตของเธอ  ปิยะจากไปหนึ่งปีแล้วแต่บรรยากาศในห้องนี้ยังอบอวลด้วยความรักความอบอุ่นที่เธอและปิยะได้ร่วมกันสร้างมันขึ้นมา  เธอไม่ได้เคลื่อนย้ายอะไรทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม  เธอต้องตื่นจากภวังค์จากเสียงโทรศัพท์ข้างๆเตียง
 
“สวัสดีค่ะรสรับสายค่ะ”  

“ยัยรสพร้อมหรือยัง  เดี๋ยวจะไปรับ”  เสียงใสๆของวิภาดังมาจากโทรศัพท์  

“จ๊ะ  พร้อมแล้ว”  รสรินตอบไปสั้นๆ  วิภาได้ยินดังนั้นจึงวางสาย  
รถวิ่งออกมาจากกรุงเทพมุ่งหน้าไปหัวหิน  
“หยุดยาวแบบนี้ดีจังเลยนะรส...นานๆจะได้เที่ยวกันทีหนึ่ง” วิภาชวนรสรินคุยเพราะเห็นรสรินซึมๆไป  วิภาเป็นคนเดียวที่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรสริน  และที่เธอพารสรินมาทะเลก็เพื่อให้ผ่อนคลายและอยากให้เจอกับสิ่งใหม่ๆ รสรินไม่ยิ้มแย้มเหมือนเช่นเคยตั้งแต่ปิยะจากไปแต่วิภาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก  รถของทั้งสองมาจอดที่บ้านพักหลังหนึ่งเป็นบ้านพักริมหาด  

รสรินออกไปเดินเล่นที่ริมหาด    เธอไม่เคยมาที่หัวหินมองๆไปทะเลที่นี่ก็สวยดีรสรินปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงของทะเลที่ซัดฝั่ง   พลันสายตาก็ไปสะดุดกับคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาที่เธอ  รสรินยืนนิ่งยกมือน้อยๆของเธอมาปิดปากน้ำตาเธอเริ่มคลอออกมา  

เธอเห็นผู้ชายเดินจูงสุนัขอีกมือหนึ่งถือกระเป๋าไวโอลินเอาไว้   เขาเดินผ่านรสรินไปเขาไม่ได้มองมาที่เธอเลยทั้งๆที่เขาเดินผ่านรสรินจนเกือบจะชนเธอ  

รสรินหันมามองตามเขา  พยายามจะเรียกแต่เสียงมันไม่ยอมออกอย่างที่ใจต้องการ  ถึงแม้หน้าตาที่มีหนวดเคราขึ้นและมีแว่นกันแดดใส่อยู่แต่รสรินก็แน่ใจว่าเขาคือ  ปิยะ  รสรินเดินตามปิยะไปเธอมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยท่วงท่าที่เธอยังจำได้ทุกย่างก้าวไม่ผิดไปจากเมื่อก่อน  แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่เข้าใจ  ปิยะทำไมจำเธอไม่ได้เธอต้องการหาคำตอบจึงเดินตามปิยะไปเรื่อยๆ  

ปิยะหยุดที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง  สุนัขตัวนั้นหมอบลงอยู่ข้างๆปิยะ  เขาวางกระเป๋าไวโอลินลงข้างๆเปิดเอาไวโอลินออกมา  รสรินมายืนอยู่ข้างหน้าปิยะ  สุนัขตัวนั้นลุกขึ้นเดินมาขวางเธอกับปิยะเอาไว้  

“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าเตี้ย  ไปนั่งที่เดิมเขาคงมาฟังเพลง”

 เจ้าเตี้ยไปหมอบที่เดิมอย่างว่าง่าย

“ขอโทษนะครับ”  ปิยะพูดพลางคลำที่ไวโอลิน  
รสรินค่อยๆเอามือของเธอทดสอบสายตาของปิยะ  เขาไม่ตอบสนอง  


ปิยะตาบอดเพราะผ่าตัดเนื้องอกในสมองการผ่าออกกระทบกับประสาทการมองเห็นของเขา ปิยะยังคงที่จะตั้งหน้าตั้งตาเล่นไวโอลินต่อ  รสรินได้คำตอบแล้วว่าทำไมปิยะถึงไม่ได้มองที่เธอตอนที่เดินผ่าน  


ปิยะเริ่มบรรเลงเพลง  พอรสรินได้ยินโน้ตตัวแรกเท่านั้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาช้าๆ  เธอจำเพลงนี้ได้ดีถึงแม้ปิยะจะเคยเล่นให้เธอฟังแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  เป็นเพลงที่ปิยะแต่งให้กับเธอก่อนที่ปิยะจะหายไปทั้งที่ยังแต่งไม่จบ  รสรินยืนฟังปิยะเล่นเพลงนั้นต่อไปทุกตัวโน้ตที่เธอได้ยินยิ่งทำให้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้แล้วก็มาถึงท่อนที่ปิยะเล่นค้างเอาไว้  แต่ตอนนี้ปิยะเล่นต่อจากท่อนนั้นไปเรื่อยๆด้วยโน้ตที่รสรินไม่เคยฟัง   และเมื่อปิยะเล่นโน้ตตัวสุดท้ายจบลง  เข้าโค้งคำนับ  


“ขอบคุณครับที่ฟังเพลงของผมจนจบ”  


“แต่งเพลงนี้จบแล้วเหรอ”  รสรินพูดพลางสะอื้น  


ปิยะนิ่งไป  ถึงจะมองไม่เห็นแต่เสียงที่ได้ยินนั้นทำให้ปิยะถึงกับน้ำตาคลอ  


“รส”  ปิยะอุทานออกมาสั้นๆ  เขาวางไวโอลินลง


รสรินโผเข้ามากอดปิยะ  ใบหน้าซบอกที่อบอุ่นนั้น  อกที่เธอเคยซบ  อกที่เธอถวิลหามานับปี


“คนใจร้าย...รู้ไหมว่ารสคิดถึงขนาดไหน”  


ปิยะทำอะไรไม่ถูก  เขาไม่เคยคิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้น


“รส...”  ปิยะพูดอะไรไม่ออก


“ทำไมล่ะ”  รสรินกลั้นใจถามปิยะทั้งๆที่เธอหลับตาร้องไห้อยู่  


“ผมเป็นคนพิการนะรส”  ปิยะพูดพลางน้ำตาไหลออกมา  
“มันสำคัญเหรอ..อย่าหนีรสไปอีนะรสขอร้อง”  รสรินกอดปิยะแน่นกว่าเดิม  


“รสรักคุณ....ได้ยินไหมปิยะ รสรักคุณ”  


ปิยะกลั้นความรู้สึกไม่ได้อีกต่อไป  กอดรสรินไว้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจความรู้สึกดีใจกำลังแผ่เข้ามาในหัวใจของทั้งคู่  


“อย่าทิ้งรสไว้คนเดียวอีก...รู้ไหมมันทรมานขนาดไหน”  


ปิยะค่อยๆคลายกอดรสรินแล้วเอามือมาลูบที่หน้าของเธอเบาๆ  รสรินจับมือของปิยะแนบแก้มของเธอไว้


“รู้ไหมว่ารสคิดถึงคุณขนาดไหน”  น้ำตาของรสรินค่อยๆไหลลงมาอาบมือของปิยะ


“รส  ผมก็คิดถึงคุณ”  ปิยะค่อยเช็ดน้ำตาจากแก้มของรสริน


“ผมโง่มากใช่ไหมที่ทำแบบนี้”


“ใช่โง่มาก  คนใจร้ายปล่อยให้รสรอตั้งปี”  รสรินกระง้อกระงอดในอ้อมอกของปิยะ


“ปิยะ”  รสรินเงยหน้าขึ้น

“ครับ”  ปิยะตอบไปสั้นๆ  และรอฟังสิ่งที่รสรินจะพูดต่อ


“ให้รสเป็นดวงตาให้คุณนะ”  

ภาพต่างๆเริ่มแจ่มชัดขึ้นในมโนของเขาใบหน้าของรสรินหญิงที่เป็นที่รักที่เขาไม่มีวันลืม  ในความมืดมิดของดวงตานั้นกลับมีแสงสว่างในหัวใจให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่สูญเสียการมองเห็นไป  นอกจากดวงตาคู่นั้นแล้วปิยะได้รับรู้แล้วว่าเขาไม่ได้สูญเสียสิ่งอื่นไป