ความคิดเห็นที่ 1 แค่รู้สึกดี ไม่มีอะไร เรื่องมันเกิดจาก เจ้าแจกันไม้ ... ปักดอกไม้สวย ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะของอาจารย์ตาหวานเนี่ยละคะ มันมาวางอยู่เกินกว่าครึ่งปีแล้ว มาทุกอาทิตย์ สลับสับเปลี่ยนดอกไม้ไปเรื่อย ๆ  แรก ๆ ก็ไม่เป็นปัญหาหรอกค่ะ นึกว่าวางผิดโต๊ะ (หยวน ๆ วางไปเต๊อะ ชอบ)  เพราะฉันก็เพิ่งโดนไล่ให้ย้ายห้องทำงาน ด้วยความที่ขยันมาก ... ถึงมากที่สุด ... ทำอยู่ได้ไม่ถึงปี เขาประกาศยุบศูนย์! ยุบถาวรแบบไม่มีลังเลแม้แต่นิ้ดดดด ... ตาหวานเลยต้องระเห็จย้ายโต๊ะทำงานกลับมาที่ภาควิชา ไม่รู้เป็นไงสิค่ะ ไอ้ฉันมันอยู่ตรงไหน ตรงนั้นมักไม่ค่อยจะเจริญ อย่างสมัยเรียนก็เหมือนกันค่ะ มหาลัยบ้านนอก ต่างจังหวัด วัน ๆ เห็นแต่กระต่าย หาคนไทยแทบนับนิ้วมือเดียวได้ แต่พอฉันจบ หลุดผลัวะออกมาเท่านั้นแหละ คุณเอ้ยยยยย... มหาลัยดังขึ้นมาทันตาเห็น ไม่รู้มาจากไหนกัน นับคนไทยรวมนิ้วมือ และนิ้ว ... แล้ว ยังไม่พอ ต้องไปขอยืม ... ของคนข้าง ๆ มาช่วยนับ แฮ่! อ้าว ... พาเลยเถิดไปเสียไกล กลับมาใหม่ค่ะ เรื่องแจกันดอกไม้ มันมาครั้งแรก ก็นึกว่ามาช่วยงาน เพราะตอนนั้นพวกเรากำลังจัดค่ายอบรมเด็กกันอยู่ ห้องก็แสนจะรก แต่โต๊ะอาจารย์ตาหวานรกยิ่งกว่า ทั้งงานเด็ก งานผู้ใหญ่ที่สุมกองรวม ๆ กันอยู่ ไม่รู้มาแหวกวางได้ยังไงเหมือนกัน ในเมื่อไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่มีใครเป็นเจ้าของ ก็เสร็จโจร ... เจ้าลิลลี่ขาวก็ขึ้นไปอยู่บนเวทีเรียบร้อย ... สวยเชียว อาทิตย์ถัดมา ... นั่นแน่ ... มันมาอีกแล้ว ... คราวนี้ปน ๆ กันมา ลิลลี่บ้าง กุหลาบบ้าง ปักมาในแจกันไม้ทรงสูงคล้าย ๆ กัน เพียงแต่ต่างลาย ส่วนแจกันอันเดิมก็หายไป แต่ในช่วงนั้นเป็นงานเกษียณอายุของอาจารย์อีกท่านในภาค ก็คิดว่าเด็กมาวางให้ผิดโต๊ะ ด้วยความหวังดี ฉันก็เลยเอาไปวางซะให้มันถูกที่ สบายใจไป แต่อยู่ไป อยู่ไป เอ๊ะ! ... ไหงมันยังมาเรื่อย ๆ ฟะ เทศกาลเกษียณก็หมดไปแล้ว มีใครเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า จะมาวางก็ให้มันถูกที่ถูกทางหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย รกจริง ๆ แฮ่ะ ๆ... พาลค่ะ พาล ... ถามใครในห้องพัก ก็ยังไม่มีใครรู้ที่มาที่ไป เอาวะ วางก็วาง อาจจะเป็นของเด็กห้องไหน ที่รักอาจารย์ตาหวานมากเป็นพิเศษก็ด้ายยยย แหม ... ก็ฉันออกจะใจดี รักเด็ก ไม่เคยดุ มีแต่ด่า ... **^_^** ไม่เคยลงไม้ ได้แต่ลงมือ ... @^_^@ ไม่เคยบังคับ แต่ขู่กรรโชก ... >_< เออออ ... หนะ ... มันคงมีสักห้องที่รักครูละเนอะ  แต่ด้วยความที่สอนมันหลายห้อง ฉันก็ลืมทุกที ที่จะถามว่าห้องไหนเอาดอกไม้มาไหว้ครูทุกอาทิตย์ เลยต้องเลยตามเลย ... จนกระทั่ง ... ความแตก ... เมื่อครึ่งปีผ่านไป ... จากคุณ : ธราธร - [ วันเถลิงศก (15) 19:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่ฉันกำลังนั่งตรวจงาน ตรวจข้อสอบเด็กอยู่ ปกติก็ไม่ค่อยได้อยู่ให้ห้องพักหรอกค่ะ แต่ว่าช่วงนั้นเป็นเทศกาลส่งเกรด หัวหูดูไม่ด้ายยยย งานสุมจนโงหัวไม่ขึ้น ไปไหนไม่รอด ช่วงนั้นใครมาทัก ก็แทบจะกัดเขาละคะ  กำลังมั่ว ๆ กับลายมือเด็ก ที่มันน่าจับมาคัดลายมือกันใหม่ซะจริง จริง  ก็มีน้องผู้หญิงน่ารัก สูงยาวเข่าดีเข้ามาในห้อง เอ๊ะ ! คุ้น ๆ ใครหว่า จะลูกศิษย์ก็ไม่ใช่ ถือแจกันดอกไม้มาด้วยแฮะ ... แหนะ ... ส่งยิ้มหวานมาเชียว ใจละลาย ละลาย ละลาย... เอ้ย ! อย่าบอกนะว่า มีเด็กสาว ๆ มาชอบ   โอวววว ... ดีชะมัด ! ... ฉันเลยรีบยิ้มตอบ เอาที่คิดว่าอีกฝ่ายต้องหลงรักแน่ ๆ “น้องเป็นคนเอาดอกไม้มาให้พี่เหรอค่ะ ทุกอาทิตย์เนี่ย”  เพิ่งจะเจอคนเอามาให้เนี่ยแหละ เห็นแต่ดอกไม้มาเป็นชาติแล้ว “ค่ะ” “โห ลำบากแย่เลย อากาศร้อน ก็ร้อน”   แดดภูเก็ตมันร้อนแสบผิวจริง ๆ ค่ะคุณ “ไม่ลำบากหรอกค่ะ ซาเต็มใจ”   ฮั่นแน่ ! น่ารักจริง ๆ เลยวุ้ย ... ชื่อซาหรอกเหรอ อืม... แปลกดี ...   ฉันรีบกวาดงานที่กองอยู่บนโต๊ะทันที แหวกที่ให้เจ้าของแจกันขึ้นมานั่ง  แหะ ๆ แต่น้องไม่ยักนั่งแฮะ แค่เอาแจกันดอกไม้วาง ... ว้า! “พี่เกรงใจจัง  วันหลังน้องไม่ต้องเอามาให้พี่แล้วนะคะ ลำบาก”   เห็นเหงื่อซึมตามไรผมน้องเขาแล้ว แทบจะเข้าไปซับให้ “ไม่เป็นไรค่ะ ซาอยากเอามาให้”   โอ๊ย ... ยิ่งพูดยิ่งน่ารัก “แล้วน้องกินข้าวแล้วเหรอจ้ะ”    เอาแล้วไง ... เห็นสาว ๆ ละกะล่อนเชียวนะตาหวาน เก็บอาการหน่อย “กินแล้วค่ะ กินเสร็จ พี่โอก็ใช้ให้เอาดอกไม้มาให้” “ว้ากกกก ... อะไรนะ ... โอไหนเหรอ”    โอ๊ย ... หัวใจสลาย ทำไมน้องซาทำกับพี่ด้ายยยย “พี่โอ เอกรัตน นะคะ” “................................................”   อึ้งไปสามวินาที โอไหนฟะ เอกรัตนไหนเนี่ย “พี่โอ นักศึกษา ป.โท ของอาจารย์ ที่จบวิศวะมานะคะ” “อ๊ากกกกกกกกก ...”  ร้องยังกับใครเชือด   “เอามาให้ทำม้ายยยยยย...”   เสียงหลงยิ่งกว่าแมวออกลูก   คิดอยู่นาน กว่าจะคิดออกว่าที่น้องพูดถึงนั่นนะใคร ที่แท้ก็นักศึกษาปริญญาโท ภาคพิเศษเสาร์อาทิตย์นี่เอง จากคุณ : ธราธร - [ วันเถลิงศก (15) 20:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปกติแล้วมหาลัยเล็ก ๆ ที่ฉันทำงานอยู่นี่ จะเปิดสอนปริญญาตรีภาคปกติวันธรรมดา และเปิดสอนทั้งปริญญาตรีและโทภาคพิเศษเสาร์อาทิตย์สำหรับคนที่ทำงานแล้ว เพราะฉะนั้นพวกเราจะสอนกันเจ็ดวันไม่มีหยุด เอาให้ปากเปื่อยกันไปข้าง  แล้วสำหรับปริญญาโทสาขาที่ฉันสอนนี่ก็เพิ่งเปิดเป็นปีแรก (เด็ก คงคิดว่า ซวยจริง ๆ ต้องมาเป็นหนูทดลองของฉัน) ตอนต้นปีก็มีนักศึกษาประมาณยี่สิบคน ยังไม่ทันหมดปีดี ก็เหลือแค่สิบแปดคนซะแล้ว มีไล่ไปตั้งแต่รุ่นเล็กยังละอ่อน เพิ่งจบปริญญาตรี ไปจนถึงรุ่นที่พอยกมือไหว้ แล้วฉันแทบจะรับไหว้ไม่ทัน กลัวเหาจะกินศีรษะ “คราวหลังไม่ต้องเอามาให้แล้วนะ”   ไอ้เสียงหวาน ๆ กับน้องซาเมื่อกี้ เปลี่ยนเป็นเขียวขึ้นมาทันที  เข้าใจแล้วว่าน้องซาโดนหัวหน้าใช้มาอีกต่อนั่นเอง “คิดยังไงเนี่ย ถึงเอามาให้ครู”   จากที่เรียกตัวเองว่าพี่เมื่อตะกี้ เปลี่ยนมาเป็นครูแทบไม่ทัน “พี่โอบอกว่า ไม่ได้คิดอะไร” โอ้ย ... ยิ่งฟัง ควันยิ่งออกหู   หนอยแน่ ... บอกมาได้...ว่าไม่คิดอะไร... ทำอะไรไม่คิดเลยละนะเด็กสมัยนี้   ถึงเอ็งไม่คิด แต่ข้าคิดนะโว้ยยยยย ...ฮ่ะ ๆ   “อืม ... ดีแล้ว ไม่คิดอะไรก็ดีแล้ว แล้วฝากบอกโอด้วยนะ ว่าไม่ต้องเอามาให้ครูแล้ว”   “หนูเคยบอกเขาแล้ว ว่าช่างไม่รู้เรื่องเล้ย อาจารย์หนะเป็นอาจารย์เขานะ”   น้องซาทำหน้าน่าเห็นใจ แต่ถึงตอนนี้ฉันไม่เห็นหน้าเห็นหลังใครแล้ว ได้แต่คิดว่าตูไปทำอีท่าไหนฟะเนี่ย เด็กมันถึงกล้าขนาดนี้ ... ทำตัวยังงั้ยยย เด็กมันถึงไม่เคารพนับถือ! “อาจารย์ไปบอกเลยมั้ยค่ะ นั่นหนะ นั่งรออยู่ในรถแหนะค่ะ”     อ้อ ... มาด้วยเรอะ  ได้เล้ย! ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปข้าง ไม่รู้จักตาหวานซะแล้วววว เรื่องแบบนี้ถึงไม่เคยเจอ แต่ก็บ่ยั่นเจ้าค่ะ ลากน้องซาเดินลิ่วตรงไปยังรถเจ้ากรรมทันที เดินไปก็ได้แต่บ่นในใจไป เดือดร้อนตูอีกแล้ว ดูสิ ... ยิ่งกลัวดำอยู่ ต้องมาเดินตากแดด ถ่อสังขารไปหาเรื่องคนนี่นะ “โอ๊ะ ... ไม่นะ พี่โออย่าหนีนะ”   น้องซาร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นพี่ตัวดีของตัวเองถอยรถไปตั้งหลัก แต่ก็ถอยไปได้ไม่ไกล ที่แท้ก็มีสายโทรศัพท์เข้านั่นเอง ปรากฏว่าฉันต้องไปยืนรอให้เขาคุยโทรศัพท์ให้เสร็จเสียก่อน จากที่แค่ควันออกหูเมื่อกี้ ตอนนี้ร้อนไปทั้งหัวแล้ว แดดตอนเที่ยงเปรี้ยงขนาดนี้ แทบจะฆ่าคนในรถทิ้ง “นี่โอ ...” “สวัสดีครับ” “ครูจะมาดุโอว่า ...”   จะดุก็ต้องบอกล่วงหน้าว่าจะดุแล้วนะ กลัวเด็กไม่รู้ ฮ่ะ ๆ ให้มันได้ยังนี้สิอาจารย์ตาหวาน “เอาดอกไม้มาให้ครูทำไม วันหลังไม่ต้องเอามาให้แล้วนะ” “นี่ดุแล้วเหรอครับ ... ต้องทำเสียงดุกว่านี้สิครับ” “...................................”   เอ้ยยยย ... ไหงไม่กลัววะ งั้นลองใหม่ “อย่ามาเสียเวลากับผู้สูงอายุ ไปยุ่งกับเด็ก ๆ เถอะไป๊" "หรือถ้าคิดจะเอาดอกไม้มาให้ละก็ ต้องเป็นดอกเข็ม หญ้าแพรก ดอกมะเขือ รู้มั้ยยยยยยย! ... ” ได้ผลแฮะ  อึ้งไปตาม ๆ กัน เฉ่งเสร็จเรียบร้อย ฉันก็สบายใจ คงไม่กล้าอีก แต่ที่ไหนได้ ... ... (โปรดติดตามตอนต่อไป   กำลังปั่นอยู่ครับ  **^_^** ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 23:44:47 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 49 20:23:54 จากคุณ : ธราธร - [ วันเถลิงศก (15) 20:08:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว ๆ โหยย ทำไมทำกันยังงี้ละคะ คุณผู้แต่ง จบตัดตอนแบบไม่ให้รู้ตัวเลยอ่า กำลังลุ้นอยู่เชียวว่าครูตาหวานจะเจออะไร แหม ๆทำกันด้ายย ก๊าซซซซซ พ่นไฟใส่เลยนี่แน่ะ จะได้มีไฟ เขียนได้เยอะ ๆ อิอิ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ วันเถลิงศก (15) 20:26:12 A:124.120.206.247 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลงชื่อเป็นหลักฐานว่า คำทวงของแฟนคลับได้ผลนะคะนี่ น้องฝนเอามาลงต่อแล้ว...เย้... สนุก สนุก แล้วรอต่ออย่างแข็งขันค่ะ  ------<@ จากคุณ : ปราณ - [ วันเถลิงศก (15) 21:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อแฟนคลับ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ วันเถลิงศก (15) 22:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (มาต่อแล้วค่ะ  โทษทีนะคะ ปั่นไม่ทันกั๊บ) แต่ที่ไหนได้ ... หลังจากนั้นไม่กี่วัน “สวัสดีครับ ครูตาหวาน”   ใครโทรมาเนี่ย ไม่คุ้นเลย “สวัสดีค่ะ ใครค่ะ” “โอครับ” “ ........... ”     ยังตามจองเวรไม่เลิกเลยนะ จะไม่ให้สงบสุขกันเลยรึไงเนี่ย เงียบไปอึดใจ กว่าจะตอบถูก “กล้ามากนะ โทรมาเนี่ย” “ไม่กล้าหรอกครับ กลัว ...” “กลัว ... แล้วโทรมาทำไม” ฉันไม่สงสัยหรอกค่ะ ว่าได้เบอร์โทรมายังไง  เพราะเด็ก ๆ สมัยนี้ ปรึกษางานอาจารย์ทางโทรศัพท์  ถ้าไม่ให้ ก็จะบ่นออด ๆ แอด ๆ อ้อนขอเอาจนได้ ไอ้ฉันก็ยิ่งใจอ่อน ใจง่ายกับเด็กสาว ๆ ซะด้วย ยิ่งช่วงเปิดเทอมละก็ เด็ก ๆ จะขยันโทรหาเป็นพิเศษ บางทีโทรมาตอนตีสอง ถามว่า ‘อาจารย์ค่ะ ตกลงพรุ่งนี้สอบจริง ๆ หรือเปล่าค่ะ’   ฉันก็ได้แต่งัวเงียตอบไปว่า ‘สอบสิลูก สอบจ้ะ หนูอย่าลืมมาสอบนะจ๊ะ’ ทั้งที่ในใจฉันก็เจริญพรไปเรียบร้อยแล้ว โทรมาอะไรป่านนี้ฟะ ไม่ให้ครูได้หลับได้นอนกันบ้างเลยหรืองั้ยยยยย... ไอ้เด็กเวรรรร! “โทรมาขอโทษครูตาหวานครับ ถ้าผมทำให้ลำบากใจ” “อืม ... รู้เหมือนกันเรอะ”   ลำบากใจจริง ๆ นั่นแหละ เวลาอาจารย์ผู้ใหญ่ท่านอื่น ๆ มาเห็นดอกไม้บนโต๊ะฉัน ท่านก็จะเปรยว่า ดอกไม้สวย หอมมาก ไอ้ฉันก็ตอบไม่ถูก ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน ได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยน ๆ หัวเราแหะ ๆ  เพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาจากไหน “ผมแค่รู้สึกดี ๆ ไม่ได้จะคิดร้าย หรือมีเจตนาไม่ดีกับครูตาหวานนะครับ”   ฉันก็ได้แต่ฟังไปเรื่อย ๆ มาไม้ไหนของเขาละเนี่ย “ใคร ๆ ก็ถามว่า ผมจีบครูตาหวานอยู่หรือเปล่า ผมก็ว่า ไม่ได้จีบ” อ้าว ... สรุปแล้วฉันคิดมากไปเองเหรอนี่ หรือคุณ ๆ ว่าไงค่ะ “เออ ... ไม่จีบ ก็ดีแล้ว” “ใคร ๆ ก็ว่าผมบ้าหรือเปล่า ส่งดอกไม้ให้อยู่ได้เป็นเดือน ๆ”   สงสัยจะบ้าจริง   เพื่อน ๆ เขาคงรู้กันมานานแล้ว ยกเว้นฉัน ไม่น่าละ วันก่อน พี่ณี นักศึกษา ป.โท อีกคน ถึงได้แซวฉันตอนไปทัศนศึกษาด้วยกัน ตอนที่ฉันกำลังจะถ่ายรูปดอกไม้ แล้วลมมันพัดดอกไม้ไหวไม่หยุด ฉันก็บ่นว่า ‘โอ้ยยย ... โอ้ยยย ... ไหว ๆ ...’   พี่ณีสะกิดตอบว่า ‘ดอกไม้มันยังไหว แล้วใจอาจารย์ละไหวหรือยัง’   ฉันก็ได้แต่งง ว่ามันเกี่ยวกันตรงไหนละนั่น ที่แท้ก็รู้เห็นเป็นใจกันหมดนี่เอง เจริญจริง ๆ ลูกศิษย์ฉัน “ผมแค่รู้สึกดี ๆ ไม่มีอะไร ปกติผมเป็นคนรักคนยาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาเกิดกับผมด้วย”   นั่นนะสิ  ซวยละตู   แน่ใจนะ ... ว่าไม่ได้จีบ ครูจะได้ทำตัวถูก “ผมชอบมองเวลาครูตาหวานสอน  สอนไม่รู้เรื่องเลยครับ” อ้าว “บ่นอะไรก็ไม่รู้” เหรอ “ดุ ก็ ดุ” อือ “แต่งตัวก็เชย” เอ้ย! “ติ๊งต๊องอีกต่างหาก” อึ๋ย...  มันมากไปแย้วววว “สรุปแล้วที่โทรมาเนี่ย จะว่าครูเหรอไง”         ความอดทนชักจะหมดแล้วนะ “ไม่ใช่ครับ โทรมาขอโทษ ถ้าผมทำให้ครูตาหวานลำบากใจ” “ถ้าย้อนเวลาได้ ผมขอไม่เจอครูตาหวานดีกว่า” เออ ... วันก่อนเห็นเพิ่งส่งข้อความมาว่า ‘ดีใจครับที่ได้รู้จักครูตาหวาน’   เนี่ยอะไร ไม่ทันไร เปลี่ยนใจซะแล้ว มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูกจริง ๆ เล้ย... พ่อคู้ณณณณ ... พ่อทูนหัว ... “ผมจะทำอะไร ครูตาหวานอย่าห้ามเลยนะครับ” อ๊ากกกกก! ... ถ้าจะทำมิดีมิร้ายละ มันก็ต้องห้ามดิ จะบ้าเรอะ   ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ ว่าใครเป็นคนคิด ไอ้คำว่า “มิดีมิร้าย” เนี่ย ... ทำแล้วยังไม่รู้ว่า ... ดีหรือร้าย ... แล้วจะทำไปทำไมละนั่น แฮ่ ๆ ... “บังคับครูเหรอ” “ขนาดใจตัวเองยังบังคับไม่ได้ แล้วผมจะไปบังคับใครได้ละครับ”   เอ้ย ... ชักไม่ได้การแล้วแฮะ ท่าจะไปกันใหญ่ ไอ้ที่ฟังมาทั้งหมดเนี่ย ฉันอุ่นใจตรงที่เขาบอกว่า ไม่ได้จีบ นั่นละค่ะ ไม่งั้นคงทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน “นี่โอ  อย่าคิดมาก  ขำ ๆ เนอะ” สงสัยงานนี้คนคิดมาก จะกลายเป็นฉันซะแล้วละคะ เวรกรรมจริงจริ๊ง ไหงดันมาเจอเรื่องลำบากใจแบบนี้ละนี่  นี่ฉันต้องมานั่งรับผิดชอบความรู้สึกของเขาด้วยหรือเนี่ย ถ้าอาจารย์ผู้ใหญ่รู้เรื่องละก็ มีหวังโดนสอบสวนความประพฤติ โดนตำหนิว่าทำตัวยังไง ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง ไม่สมควรแก่อาชีพ!  ฉันก็คงต้องบอกไปว่า เด็กมันอินเทรนด์ นิยมผู้สูงวัยกว่า ฮ่ะ ๆ ...  คงเล่นเอาตอบไม่ถูกเหมือนกันละค่ะ เฮ้อ! กลุ้มจริง ... โดยรวมแล้ว ที่ฟังมาทั้งหมดเนี่ย เขาคงอยากจะบอกครูตาหวานว่า ... ‘ก็แค่รู้สึกดี ไม่มีอะไร’ เท่านั้นเองค่ะ จากคุณ : ธราธร - [ วันเถลิงศก (15) 23:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว...อีตาโอนี่ ยังไงนะ กลมกลิ้งจริงๆเล้ย... แหะๆ..อินไปหน่อยค่ะ ได้อ่านสมกับที่รอเลย ขอบคุณค่ะ แต่ได้คืบเอาศอก น้องฝนพาอจ.ตาหวานมาบ่อยๆนะคะ ให้สมกับที่หายไป นานนนนนนมากทีเดียว ---<@ จากคุณ : ปราณ - [ 16 เม.ย. 49 01:02:38 A:12.75.238.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 นี่ครับ Link ตอนเก่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3971760/W3971760.html จากคุณ : ลูนาติก - [ 16 เม.ย. 49 10:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม ว่าจะทักตอนเห็นรูปชวนเที่ยวเชียว ว่าใช่คุณครูที่หอบครกไปใต้หรือเปล่าน้อ :) จากคุณ : scottie - [ 16 เม.ย. 49 17:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารัก และน่าขำดี  ดีใจที่ได้อ่านนิยายของคุณธราธรอีกค่ะ จากคุณ : เจ้าขา (Northway) - [ 16 เม.ย. 49 21:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สนุกจัง ตลกครูตาหวานมาก จากคุณ : PiN.VE - [ 16 เม.ย. 49 23:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากๆ ค่ะ ที่แวะมาเยี่ยมเยียนครูตาหวานนะคะ พี่หมอปราณ ขอบคุณพี่มาก ๆ เลยค่ะ สำหรับกำลังใจ ทำให้หนูเข็นเรื่องมาแปะอีกได้ จะพยายามพาครูตาหวานมาบ่อย ๆ นะคะ กอด กอด กอด นากั๊บ ------<@ คุณ ก๊อตซิลล่า อย่าพ่นไฟใส่น้าาาา ... ยิ่งกลัวดำอยู่ อิอิ ขอบคุณนะคะที่คอยลุ้น ^_^ คุณ โอเลี้ยงแก่ๆ มาเป็นกำลังใจทุกกระทู้เลย น่ารักมาก ๆ จ้า =^_^= คุณ ลูนาติก ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่หา Link ตอนเก่าให้ แหะ ๆ ธราธรหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอค่ะ สงสัยจะค้นไม่เป็น >_< คุณ Scottie ใช่แล้วค่าาา คนเดียวกับที่หอบครกลงใต้นั่นแหละกั๊บ @^_^@ คุณ เจ้าขา โห ไม่เจอคุณเจ้าขาซะนาน สบายดีมั้ยค่ะ คิดถึงจัง ดีใจเหมือนเจอเพื่อนเก่า (แต่ไม่แก่เนอะ) อีกครั้งเลยค่ะ ^_____^ คุณ PiN.VE ขอบคุณค่ะ ดีใจจังที่ว่าครูตาหวานตลก ไม่รู้มาเป็นครูได้ไงเนอะ *^_^* จากคุณ : ธราธร - [ 30 เม.ย. 49 16:45:35 ]