ความคิดเห็นที่ 1 “พิงๆ มาทานข้าวได้แล้วจ้ะ” ผิงยืนมองอยู่ที่ระเบียง ครั้นเห็นว่าพิงกำลังยืนอยู่ที่ริมรั้วกับลิ้นจี่ก็เดินมาหา “พิงมาทานข้าวได้แล้ว” บอกเด็กชายพิงแล้วหันมามองลิ้นจี่ “มีอะไรหรอ ลิ้นจี่” “เด็กคนนี้ใครเนี่ย มาตู่ว่าบ้านนี้เป็นบ้านของตัวเอง” ลิ้นจี่ถาม “อ๋อ นี่พิง”ผิงยิ้ม หันมามองเด็กชายด้วยความรัก “คนนี้ไง สุดที่รักของชั้น คนที่ส่งจดหมายกับพัสดุมาบ่อยๆไง” “ผมบอกแล้ว ว่าผมเป็นสุดที่รักของผิงจริงๆ ก็ไม่เชื่อ” เด็กชายบ่นแทรกขึ้นมา แต่ลิ้นจี่ไม่สนใจ หันมามองผิงอย่างงงๆ   “เนี่ยนะสุดที่รักของเธอ แล้วเด็กนี่ เอ้ย พิง มาได้ไง” “ผมก็มากับมี้ของผมน่ะสิ” พิงรีบตอบขึ้นมาทันที “พิงเขามากับน้าพิมพ์ น้าของชั้นเอง มาจากอิตาลี  มาเยี่ยมคุณยายน่ะ” ผิงอธิบาย ลิ้นจี่มองหน้าผิงและมองหน้าพิงสลับกัน ก่อนจะเบ้หน้า “โธ่ ชั้นก็หลงนึกว่าสุดที่รักของเธอเป็นผู้ชายที่ไหนซะอีก ที่แท้เป็นเด็กตัวกระเปี๊ยก” พูดมาถึงตรงนี้แล้วหยุดยิ้ม “แล้วนี่คุณปรัชญ์เขารู้ไหม ว่าสุดที่รักของเธอเป็นใคร” ผิงชะงัก มองเห็นรอยยิ้มมีเลศนัยของลิ้นจี่แล้วทำหน้าขรึม ตอบเสียงเรียบ “ไม่รู้สิ ” “คงจะรู้แล้วละมั้ง ไม่งั้นคงไม่มาหาเธอที่บ้าน นั่งคุยกันสองต่อสองอย่างเมื่อวานหรอก” ลิ้นจี่พูดเปรยๆ “นี่คุณน้าเธอเค้ารู้มั่งหรือเปล่า แถมคุณยายอีกละจะรู้ไหมว่าเธอพาผู้ชายเข้าบ้านสองต่อสอง” “สองต่อสองที่ไหนครับ ผมก็อยู่ด้วย” พิงรีบขัด ลิ้นจี่หันมามองตาขุ่น “เราน่ะ เงียบไปเลยดีกว่า รู้อะไรกับเขามั่ง อยู่กับเขาแค่ครั้งเดียวทำมาพูด” ผิงถอนหายใจ สีหน้าเบื่อหน่าย “เธอพูดอะไรของเธอ  นี่ไม่คิดจะถามอาการคุณยายเลยหรอ คิดได้แต่เรื่องแบบนี้หรือไง” ลิ้นจี่ชะงัก เสียงอ่อนลงไป “แหม ก็กำลังจะถามอยู่นี่ไง เอ่อ คุณยายเป็นไงบ้าง ฟื้นหรือยัง” “ฟื้นแล้ว แต่คุณหมอบอกให้รอดูอาการก่อน เดี๋ยววันนี้ทานข้าวแล้วก็จะไปโรงพยาบาลละ” “งั้นหรอ ดีจริงที่คุณยายฟื้นแล้ว” ลิ้นจี่ยิ้ม “งั้นเดี๋ยวชั้นจะชวนหม่าม้าไปเยี่ยมแล้วกันนะ  แหม เสียดายวันนี้ไม่ว่าง คงต้องเป็นพรุ่งนี้แหละ” “ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องลำบากหรอก” “แหม ชั้นก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่ อยากจะไปเยี่ยมคุณยายอยู่แล้วล่ะ ทำไม ไม่อยากให้ชั้นไปเยี่ยมหรอ กลัวชั้นจะไปฟ้องเรื่องเธอกับคุณปรัชญ์หรือไง” ลิ้นจี่ว่ายิ้มๆ ผิงถอนหายใจอีกครั้ง ส่ายหน้าแล้วว่า “วันๆ นี่คิดเรื่องอะไรบ้าง นอกจากเรื่องคนอื่น มันให้สาระอะไรกับชีวิตบ้างไหม” “เชอะ อย่ามาทำพูดดีเล้ย กลัวล่ะสิ” ลิ้นจี่เบ้หน้า “ทำไมต้องกลัวด้วย ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่ เธอจะพูดเรื่องอะไรก็ไม่สนอยู่แล้วล่ะ” “แล้วชั้นจะคอยดู ว่าไม่สนจริงๆ น่ะ” ลิ้นจี่ว่าแล้วยิ้มมุมปาก แต่ผิงไม่สนใจ หันมาเรียกเด็กชายให้ไปทานข้าว ก่อนจะไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 เม.ย. 49 03:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปรัชญ์เดินเข้ามาที่ห้องอาหาร เห็นปีย์กำลังนั่งจิบกาแฟพร้อมกับอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้หัวโต๊ะ ก็เดินเข้าไปหา “ลุงครับ...” ลุงละสายตาจากตัวหนังสือ หันมาเลิกคิ้วมอง “อ้าว ปั๊บ ตื่นเช้าเหมือนกันนี่ เป็นไง เมื่อวานพาแม่เขาไปเที่ยวตลาดน้ำ” “ก็ดีครับ แม่กับปิ๊บโป้สนุกมาก” ปรัชญ์ตอบ มองลุงอย่างเพ่งพิศ “เอ่อ ลุงครับ ผมมีเรื่องจะถามลุง ความจริงว่าจะถามลุงตั้งนานแล้วครับ แต่ผมลืมไปได้ยังไงก็ไม่รู้” “หืม จะถามอะไรลุงหรอ” ปีย์พับหนังสือพิมพ์เรียบร้อยแล้ววางลงบนโต๊ะข้างๆ ถ้วยกาแฟ หันมามองหน้าหลานชาย “คือ ผมเห็นรูปลุงที่บ้านคุณยายของเพื่อนผมน่ะครับ” ปรัชญ์พูดออกมาพลางสังเกตอาการของลุง “คุณยายรำเพย คนที่ลุงบอกว่าเป็นคนรู้จักน่ะครับ” ปีย์ชะงัก อึ้งไป ยังไม่รู้จะตอบหลานชายว่าอย่างไร ก็พอดีปรัชญ์พูดขึ้นมาอีก “แล้วยังมีคนบอกผมว่า เห็นลุงไปที่บ้านคุณยายด้วย” ปีย์ยังนั่งนิ่ง ก่อนจะถามหลานชายเสียงเรียบ “ปั๊บไปที่บ้านนั้นบ่อยๆ หรอ” “ก็ ครับ บังเอิญผมไปเห็นรูปลุงนั่งข้าง...”ปรัชญ์ยังพูดไม่ทันจบ สายตาก็เหลือบไปเห็นปิยาและฟิลิบโปเดินเข้ามาในห้อง ปิยาเดินคล้องแขนฟิลิบโปเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร ยิ้มให้ลูกชาย “แหม ปั๊บตื่นก่อนแม่ซะอีก ขนาดเมื่อวานพาเที่ยวจนเหนื่อยเลยนะเนี่ย” แล้วก็หันไปหาพี่ชาย เห็นทำท่าจะลุกออกไปจากโต๊ะก็รีบถาม “อ้าว พี่ปีย์จะไปแล้วหรอคะ ทานกาแฟไปแก้วเดียวเอง” “พี่จะรีบไปทำงาน” ปีย์ตอบน้องสาว สีหน้าเรียบเฉย  แล้วรีบลุกออกจากโต๊ะ เดินออกไปจากห้องทันที ปิยามองตาม สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ปรัชญ์มองแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ลุงปีย์เป็นอะไรหรอครับแม่” “แม่จะไปรู้หรอ  ปั๊บไปถามลุงเขาเองเถอะ” ปิยาตอบเสียงขื่น ก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองฟิลิบโปก็เห็นกำลังมองมาด้วยสายตาปลอบโยน “ลุงของเธออาจจะรีบจริงๆ” ฟิลิบโปตอบช้าๆ ปรัชญ์ฟังแล้วพยักหน้า “ครับ ลุงคงรีบ เพราะเมื่อกี้ยังคุยกับผมค้างอยู่เลย” “คุยค้างเรื่องอะไรหรอ” ปิยาหันมาถามลูกชาย ปรัชญ์ขยับจะตอบแต่แล้วก็ชะงัก อะไรก็ไม่รู้ทำให้เขาตอบปฏิเสธไป “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ คุยเรื่อยเปื่อยน่ะครับ ว่าแต่ วันนี้แม่จะไปเที่ยวไหนครับ” “แม่ยังเหนื่อยจากเมื่อวานอยู่เลย วันนี้ว่าจะเอาของที่ซื้อจากตลาดน้ำไปเยี่ยมคุณยายแล้วก็เอาไปฝากคุณพิมพ์ หนูผิงกับหนูพิงด้วย” ปิยาตอบ ไม่ได้สนใจว่าลูกชายยังไม่ได้ตอบคำถามตัวเอง “คุณพิมพ์ถือว่าเป็นเพื่อนคนเดียวของแม่ที่เมืองไทยนี่เลย ถ้าไม่ติดว่าต้องเฝ้าคุณน้า แม่จะชวนไปเที่ยวด้วยแล้ว” ปรัชญ์ฟังแล้วยิ้ม “น้าพิมพ์เป็นคนน่ารักนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าแม่เพิ่งจะรู้จักน้าพิมพ์ตอนขึ้นเครื่องด้วยกันนี่เอง” “นั่นสิ แม่ไม่เคยรู้จักกับคุณพิมพ์มาก่อนนะ แต่ปั๊บเข้าใจคำว่า ถูกชะตากันไหม มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยกันอย่างบอกไม่ถูกน่ะจ้ะ”บอกลูกชายแล้วหันไปยิ้มให้ฟิลิบโป ฝ่ายนั้นจึงเสริมว่า “บางทีการรู้สึกดีต่อกัน มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับระยะเวลาหรอกนะ” แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 03:07:35 จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 เม.ย. 49 03:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “คุณพิมพ์คะ” เสียงเรียกนั้นทำให้พิมพ์จันทร์หันไปมอง ก็เห็นว่าปิยากำลังเดินเข้ามาหาที่ระเบียงนอกห้องคนไข้ของคุณยาย เดินเข้ามายืนข้างๆ “เมื่อวานปิย่าไปตลาดน้ำมาค่ะ ก็เลยซื้อของมาเยี่ยมคุณน้า แล้วก็มาฝากคุณพิมพ์ หนูผิงกับหนูพิงด้วย” “โธ่ คุณปิย่า ไม่เห็นจะต้องซื้อมาให้เปลืองเลย” “เปลืองอะไรล่ะคะ ของเล็กๆ น้อยๆ นี่ปิ๊บโป้กับปั๊บก็คุยกับคุณน้าอยู่ข้างใน ท่าทางคุณน้าสดชื่นขึ้นนะคะ กำลังใจดีจริง” “ค่ะ..”พิมพ์จันทร์ยิ้มรับ “ถึงแม้ว่าอาจจะไม่แข็งแรงเท่าเมื่อก่อน แต่แม่ดีขึ้นขนาดนี้ พิมพ์ก็ดีใจมากแล้วค่ะ” พิมพ์จันทร์พูดแล้วเผลอมองเหม่อออกไปข้างหน้า ปิยาจับตามองอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ “คุณพิมพ์คะ” พิมพ์จันทร์หันมามอง “อย่าว่าปิย่ายุ่งเรื่องของคุณเลยนะคะ คุณพิมพ์ดูเศร้าๆ  ปิย่าเป็นห่วงนะ” พิมพ์จันทร์นิ่งไป สักครู่จึงยิ้มให้ปิยา “พิมพ์ไม่ได้คิดอย่างนั้นค่ะ พิมพ์ต้องขอบคุณปิย่ามากๆ ที่เป็นห่วง แต่พิมพ์ไม่เป็นอะไรจริงๆ” “งั้น ถ้าคุณพิมพ์มีปัญหาอะไร หรือต้องการความช่วยเหลือ บอกปิย่าได้เลยนะคะ ปิ๊บโป้บอกปิย่าเสมอว่า ถ้าเรารู้สึกดีกับใคร  อย่ารีรอที่จะแสดงความรู้สึกให้เขารู้ ถ้าเขามีปัญหาอะไร ก็อย่ารีรอที่จะช่วยเหลือเขา” พิมพ์จันทร์ยิ้มนิดๆ มองหน้าปิยานิ่ง “ขอบคุณนะคะ  คุณปิย่าโชคดีจริงๆ ที่มีคุณฟิลิบโป” “ใช่ค่ะ ปิย่าโชคดีที่มีปิ๊บโป้  มีคนที่ปิย่ารักและรักปิย่า แล้ว...”ปิยาหยุดนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา “คุณพิมพ์ล่ะคะ คุณพ่อหนูพิงไม่มาด้วยหรือคะ” พิมพ์จันทร์นิ่งอึ้งไปทันที ปิยาเห็นอาการนั้นแล้วรีบพูด “เอ่อ ปิย่าขอโทษนะคะ ปิย่าไม่ได้ตั้งใจ” “ไม่เป็นไรค่ะ ความจริงมันไม่มีอะไร” พิมพ์จันทร์ก้มหน้านิดหนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นมายิ้มให้ปิยา “พ่อของพิง เขาตายไปแล้วค่ะ” จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 เม.ย. 49 03:10:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปิยาได้ยินก็ตกใจ “ปิย่าขอโทษจริงๆค่ะ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร เรื่องมันก็นานมาแล้ว” “ปิย่าไม่น่าพูดเรื่องนี้ ถามเรื่องนี้ขึ้นมาเลย ทำให้คุณพิมพ์เศร้า ปิย่าเสียใจจริงๆ” ปิยาเอื้อมมือมาจับมือพิมพ์จันทร์ไว้  “แต่ปิย่าเพียงแต่อยากจะบอกคุณพิมพ์เท่านั้นเอง ว่าปิย่ารู้สึกถูกชะตากับคุณ เหมือนคล้ายเราจะเคยรู้จักกันมาก่อน  คุณพิมพ์มีปัญหาอะไร ปิย่าก็อยากช่วย” “ขอบคุณมากค่ะ พิมพ์เองก็รู้สึกดีกับคุณปิย่าเหมือนกัน รู้สึกเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆ พิมพ์ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ก็แค่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้ว พิมพ์ก็อดคิดถึงมันไม่ได้” ปิยามองหน้าพิมพ์จันทร์ เลิกคิ้วนิดๆ แต่ไม่พูดอะไร พิมพ์จันทร์จึงพูดต่อไป ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเกิดอยากเล่าเรื่องราวที่เหมือนเป็นของแสลงใจตัวเองมาตลอดให้คนข้างๆฟังด้วย มันคงเป็นความรู้สึกบางอย่างที่เก็บกดมานาน เมื่อเจอคนที่พร้อมจะรับรู้เรื่องราวทุกอย่าง พร้อมจะเข้าใจและปลอบโยน มันก็ทำให้เกิดความไว้เนื้อเชื่อใจและอยากจะบอกความรู้สึกที่เก็บไว้ให้ได้รับรู้ “เรื่องราวที่ผ่านมามันเกิดขึ้นด้วยความสุข และจบลงด้วยความเศร้า เวลาที่มีความสุข ก็สุขเสียจนแทบลอยไปบนท้องฟ้า แต่เวลาทุกข์มันก็ทุกข์เสียจนแทบจะตกลงไปในหุบเหว....ความรู้สึกที่รู้ว่าคนที่เรารัก เขาไม่ได้รักเราเหมือนที่เราคิด เขามีคนที่รักมากกว่า และเรากลายเป็นส่วนเกินสำหรับเขาไปโดยไม่คาดฝัน มันทำให้พิมพ์...” พิมพ์จันทร์หยุดถอนหายใจ “บอกไม่ถูกน่ะค่ะ ใจมันวูบหายไปเลย พิมพ์ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เรารู้จักกันมานาน รักและผูกพันธ์กันจนไม่คิดว่าจะอะไรมากั้นขวางได้  เราเข้าใจกันและกัน รู้ใจกัน มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน โลกตอนนั้นของพิมพ์มันมีแต่ความสุข  แต่พิมพ์ไม่คิดว่า ความสุขของพิมพ์มันจะหายไปในพริบตา...อยู่ๆ เขาก็...หายไป...และพิมพ์ก็ได้รู้ว่า เขากำลังจะมีลูกกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง..” ปิยาเบิกตากว้าง พูดไม่ออก “ผู้หญิงของเขาขอร้องไม่ให้พิมพ์ติดต่อกับเขาอีก พิมพ์จะทำอะไรได้ นอกจากรับปากเขาไปเพื่อเห็นแก่เด็ก ไม่อย่างนั้น เด็กคนนั้นก็จะไม่มีพ่อ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก อยู่ๆ เขาก็หายไปจากชีวิตพิมพ์และพิมพ็ก็หายไปจากชีวิตเขาเหมือนกัน....” ปิยามองพิมพ์จันทร์ด้วยความสงสารและเห็นใจ บีบมือเบาๆ อย่างปลอบโยน “คุณพิมพ์ ไม่เป็นอะไรนะคะ  ถ้าคุณพิมพ์เศร้า...” “ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์อยู่กับความเศร้ามาจนชินชาแล้ว ได้ระบาย ได้บอกใครสักคน...ก็คงดี” “ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนยังไงกันคะ อยู่ดีๆ เข้ามาแทรกกลางได้ยังไง” ปิยาเอ่ยออกมาอย่างเจ็บร้อนแทน พิมพ์จันทร์ส่ายหน้า “พิมพ์ไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นหรอกค่ะ แต่เขากำลังจะมีลูกกัน เขาสำคัญกว่าพิมพ์” “แต่คุณพิมพ์มาก่อนเขานะคะ ผู้หญิงอะไร ไม่มีความคิดเลยจริงๆ แย่งคนรักของคนอื่นได้หน้าตาเฉย แล้วยังมีหน้าบอกให้เลิกกันเพื่อลูกตัวเองอีก เห็นแก่ตัวที่สุดเลย” “เขาคงต้องทำเพื่อลูกเขาน่ะค่ะ” “ไม่ได้ทำเพื่อลูกหรอก ทำเพื่อตัวเองต่างหาก อยากจะได้คนรักของคนอื่นเอาไว้เป็นของตัวเองน่ะสิคะ” ปิยาขัดขึ้นมาทันที พิมพ์จันทร์ฟังแล้วหน้าเศร้า “จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ เรื่องมันก็จบไปแล้วค่ะ มันจบไปแล้ว” เอ่ยเสียงเรียบแล้วก้มหน้านิ่ง ปิยามองแล้วรู้สึกเศร้าไปด้วย  ได้แต่บีบมือพิมพ์จันทร์เบาๆ “คุณปิย่าโชคดีที่มีคนที่รักและรักคุณ ส่วนพิมพ์...โชคร้ายเองค่ะ” พิมพ์จันทร์เงยหน้ามาบอกเบาๆ แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 11:44:46 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 49 11:42:56 จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 เม.ย. 49 03:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เล่นสงกรานต์มาบ้างเล็กน้อยค่ะ ช่วงนี้ตอนกลางวันร้อนมากๆ แต่กลางคืนฝนตกซะงั้น ช่างแตกต่างกันจริงๆ อากาศแปรปรวน รักษาสุขภาพกันด้วยนะ อ้อ แล้วอารมณ์อย่าแปรปรวนตามอากาศนะคะ ^__^ จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 เม.ย. 49 03:24:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปิยานี่ไม่สะดุดเลยจริงๆแฮะ ว่าเรื่องมันคุ้นๆ ว่าตัวเองเสร็จสรรพเลย ว่าแต่ใครก็ได้ เอายัยลิ้นจี่ไปไกลๆที แง่งงง จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 16 เม.ย. 49 05:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปล่อยหมูแดงมากัดยัยลิ้นจี่ได้ไหมอ่ะ น่ารำคาญจริงๆๆ น่าสงสารลุงปีย์อ่ะ เมื่อไหร่ปิย่าจะสำนึกเสียทีว่าทำอะไรลงไปบ้างน้า รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 16 เม.ย. 49 07:52:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาทำให้อยากรู้เเล้วจากไปTT_TT ปิยาคงยังไม่สำนึกเเน่เลย ไม่รู้สึกสะดุดใจเรื่องของพิมพ์เลยเหรอเนี่ย ลิ้นจี่ก็วุ่นวายเรื่องช่วบ้านจริงเลย -*- จากคุณ : MikaRin - [ 16 เม.ย. 49 09:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปียา นี่ต่อว่าตัวเองเฉยเลย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 16 เม.ย. 49 11:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ... ตามมาแล้วค่ะ ... สงสารลุงปีย์ ง่ะ .. --___--' จากคุณ : greenmania - [ 16 เม.ย. 49 11:41:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มารายงานตัวๆ ทำไมเป็นงี้อ่ะสงสารลุงปีย์กับพิมพ์มากมาย จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 16 เม.ย. 49 13:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปิยาลืม เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริงของตัวไง (เพราะจริงๆ เป็นแค่พี่ชายนิ) จากคุณ : scottie - [ 16 เม.ย. 49 17:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ปิย่า... ว่าตัวเองเสร็จสรรพ ถ้ารู้ความจริงว่าเป็นเรื่องของตัวเอง จะทำหน้ายังไงหนอ จากคุณ : imagina - [ 17 เม.ย. 49 09:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทีอย่างนี้ล่ะ ว่าได้ว่าดีนะปิยา ทีตอนตัวเองทำ ไม่เห็นคิดได้งี้มั่งเล้ยยย แง่ง! จากคุณ : หนมจีน - [ 17 เม.ย. 49 17:15:46 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เหอ ผงเข้าตาตัวเองเลยมองไม่เห็นนะปิย่า น่าสงสารจริงๆ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 17 เม.ย. 49 17:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาต่อกันค่ะ ตอนที่ 26 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4294144/W4294144.html จากคุณ : ชมเช้า - [ 18 เม.ย. 49 18:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่น่าแปลกใจที่ปิยาลืมไป เพราะความเป็นจริงปิยาเป็นน้องสาวปีย์ไม่ได้เป็นแฟนที่กำลังจะมีลูกด้วยกัน อีกอย่างคนที่คิดถึงแต่ตัวเองอย่างปิยา มักจะลืมเรื่องที่ตัวเองทำกับคนอื่นได้ง่าย ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องหนักหนาเพียงใด เฮ้อ! จากคุณ : Nusantara - [ 26 เม.ย. 49 14:19:10 ]