สวัสดีจ้ะ นัทตี้หายหน้าไปนาน มัวแต่บ้านั่งเขียนนิยายเรื่องยาวอยู่จนจบ ไว้จะเอามาลงให้อ่านกัน ชื่อเรื่องตะลุงโนราห์
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นมาได้เพราะความอยากลองให้รู้ความรู้สึกของเหล่านักเขียนว่าถ้าเราเป็นเขา จะมีความรู้สึกอย่างไร
เรื่องมีอยู่ว่า น้องคนหนึ่งในนี้เขาเป็นนักเขียน แล้วเกิดเหตุการณ์บางอย่าง ที่ทำให้น้องเขาเสียใจมาก บ่นให้นัทตี้ฟังว่า เขาอยากได้เรื่องเขาคืน เงินไม่สำคัญ
บอกตรง ๆ ว่าไม่เข้าใจเขา ที่เขาพูดแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขารักเขาหวงงานของเขามาก
และบังเอิญในขณะเดียวกัน มีน้องนักเขียนอีกคนที่ลอกงานคนอื่นมา จนคนเขาจับได้
ทำให้นัทตี้มานั่งคิดว่า ทำไม ทำไม ทำไม บอกตรง ๆ ว่าไม่เข้าใจเขาทั้งสองคน
จึงเกิดความอยากลองเขียนของตัวเองดูบ้าง ทั้งที่ไม่เคยคิดจะอยากเป็นนักเขียนมาก่อน อยากรู้ว่านักเขียนนี่มันเป็นยังไง
เลยลองเขียนดู ตีสี่ตีห้าไม่ได้นอน จนสามีเขาถามว่าทำอะไรกันนักอยู่ถึงเช้า
นัทตี้บอกเขาว่า ลองเขียนนิยาย ว่าตัวนัทตี้มีความตั้งใจว่าอย่างไร สามีเขาถามว่า เขียนกี่หน้า นัทตี้ว่าต้องมีแปดสิบถึงร้อยหน้าขึ้นไป เขาร้องโอ้โห ส่ายหัวว่านัทตี้ทำไม่ได้หรอก ความอดทนไม่มีพอ
นัทตี้ท้าเขาว่า นัทตี้ทำได้และจะทำไปจนจบ
ไม่รู้เขานึกยังไงผ่านมาได้สักอาทิตย์หนึ่ง เห็นนัทตี้อยู่ดึก ๆ ทั้งคืน กลางวันนอนแทบไม่ได้เจอหน้ากัน
เขาแอบไปซื้อโน๊ตบุ๊คให้อันหนึ่ง จูงมือเรียกให้ไปดูก่อนเข้านอน บอกว่าซื้อให้ไว้เขียนนิยาย ไม่รู้ว่าซื้อให้ด้วยความประชดหรือเปล่า บอกนัทตี้ว่า เขาอยากรู้เหมือนกันว่านัทตี้จะไปได้สักกี่น้ำ คือว่าเขารู้ดีว่านัทตี้ทำอะไรแล้วต้องทำให้เสร็จเดี๋ยวนั้น ค่อนข้างเป็นคนใจร้อน แต่ไม่มีความอดทน
นัทตี้ได้ต้นทุนมาแล้วโดยไม่ต้องลงทุน พยายามลบคำสบประมาทของเขาให้ได้ ก็เขียนมันจนจบ กลางวันบ้างกลางคืนบ้าง สองเดือนเต็ม ๆ
ยอมรับว่า มันไม่ง่ายนะ อ่านแล้วอ่านอีก แก้แล้วแก้อีก อ่านทวนไปทวนมา ทีแรกตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนั้น แต่ความคิดของนัทตี้ไม่อยู่กับร่องกับรอย ก็ลากยาวไปโยงกับคนโน้นคนนี้จนได้ จนกลายเป็นเรื่องนี้ขึ้นมา
พอจบแล้วถึงได้เข้าใจนักเขียนทั้งหลายว่า ทำไมเขาถึงได้หวงงานเขานักหนา นัทตี้เองยังหวงเลย ไม่สนใจว่าจะขายได้หรือไม่ได้ แต่จะเก็บมันไว้เป็นสมบัติของตัวเอง
ปกติเป็นคนไม่สะสมอะไรทั้งนั้น และเป็นคนบ้าซื้อ แต่พอซื้อมาแล้วบางทีไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร ใครอยากได้ก็ยกให้ไป แต่เรื่องนี้หวงจริง ๆ
นัทตี้รู้ว่ารายได้ของนักเขียนที่ได้ตีพิมพ์นั้นไม่ได้มากมายอะไร แต่เขาทำด้วยใจรักมากกว่า ยอมรับว่า เพิ่งเข้าใจหัวอกคนเป็นนักเขียนโดยถ่องแท้คราวนี้เอง
เชื่อไหม ถ้าคิดระยะเป็นเวลาสองเดือนที่นัทตี้นั่งเขียน ใช้เวลาไปกี่ชั่วโมง อดหลับอดนอนบ่อย ๆ ยังไม่พอ เสียสุขภาพ มีปัญหากับครอบครัวอีก ฯลฯ
นัทตี้ว่ามันไม่คุ้มกับรายได้ที่พวกเขาได้รับเลยสักนิดเดียว ถ้าพวกเขาไม่มีใจรัก คงไม่ทุ่มเทให้ขนาดนี้
ก็ลองเข้ามาอ่านและวิจารณ์กันเอาเองแล้วกัน ไม่มีอะไรรับประกันทั้งนั้นว่าจะชอบใจหรือไม่ชอบใจ ถือว่าแบ่งกันอ่าน คิดว่าเป็นเรื่องแรกและอาจจะเป็นเรื่องสุดท้าย เพราะมันยากมากจริง ๆ กว่าจะออกมาได้ขนาดนี้
อ้อ อีกอย่าง นัทตี้มาคิด ๆ ดูแล้ว ถ้านัทตี้ชื่อนัทตี้จะไม่คู่ควรกับนิยายเรื่องนี้ เพราะมันหรั่งจ๋าน่าหมั่นไส้เกินไป จะเปลี่ยนชื่อตัวเองว่า อิศิวารา ช่วยออกความเห็นมาด้วยว่าน่ารักไหม?
จากคุณ :
NATTI นัทตี้ 
- [
19 เม.ย. 49 00:30:23
]
ประกาศ
