ความคิดเห็นที่ 1 ณิชาพัชร์ยืนกอดอกหลับตาพริ้มเพื่อรับฟังเสียงคลื่นที่ได้ยินเพียงแผ่วๆ ดอกไม้หลากพันธุ์แข่งกันส่งกลิ่นหอมไปทั่วบรรยากาศ จนยากที่จะเดาได้ว่าเป็นกลิ่นของดอกอะไร ลมทะเลพัดผ่านแค่เบาๆ พอให้เย็นสบาย ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก การได้เดินออกมาจากสภาพแวดล้อมที่มีแต่ความทรงจำ มันอาจจะไม่ช่วยให้เธอคลายความเจ็บปวดได้ แต่มันก็ช่วยให้เธอมีเวลาทำใจโดยไม่มีสิ่งใดมาย้ำเตือน หลังจากทานอาหารที่เธอแตะไปแค่นิดเดียว ด้วยรสชาติที่เธอไม่คุ้นเคย และด้วยเรื่องบางเรื่องที่ทำให้ทานข้าวไม่ลงแล้ว เธอก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกมายืนปลดปล่อยอารมณ์ให้ผ่อนคลายแบบนี้ เขาพลายดำ...แห่งนี้ดูสวยงามไปหมดทุกทิศทางที่มองไป ทุกอย่างยังคงสภาพความเป็นธรรมชาติไว้อย่างน่าเหลือเชื่อ ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดที่จะให้ความสะดวกสบาย ไม่มีนักท่องเที่ยวมากมายยั้วเยี้ยจนน่าเวียนหัว มีแต่นักท่องเที่ยวที่เที่ยวเชิงอนุรักษ์มากางเต็นท์นอน สังเกตเอาจากที่ปวีร์พาเธอเดินผ่านแต่ละเต็นท์ ทุกคนดูมีความสุขโดยไม่มีใครหรือเต็นท์ไหนพกพาความสะดวกสบายติดตัวมา...เธอคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกมาที่นี่ตามที่บิดาแนะนำ “นอนไม่หลับหรือครับ...แปลกที่หรือว่าห้องนอนสบายไม่พอครับ” เสียงเจ้าของบ้านดังมาจากด้านหลัง ณิชาพัชร์รีบลืมตาแล้วหันหลังกลับมามอง พบว่าตอนนี้เจ้าของบ้านอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวอวดแขนที่มีกล้ามเป็นมัดสีผิวค่อนข้างคล้ำหากก็ไม่ดำจนเรียกว่าถ่านได้ กับส่วนล่างเป็นกางเกงเลสีครีมแบบสบายๆ เธอเพิ่งเห็นหน้าเขาชัดๆ ก็ตอนนี้เอง แสงไฟจากหลอดนีออนทำให้เธอพบว่าเขาเป็นคนที่จัดว่าหล่อมากเลยคนหนึ่ง “ไม่ใช่หรอกค่ะ ห้องที่ป้ามุกจัดให้สบายดี และฉันก็ไม่ได้แปลกที่ด้วย เพียงแค่...” เธอไม่อาจตอบได้ว่าเพราะอะไรถึงต้องมายืนตรงนี้ ไม่อยากเอ่ยเรื่องนั้น...เรื่องที่ทำให้เสียใจ “ไม่ใช่ก็ดีแล้วล่ะครับ...คุณอยากดื่มอะไรอุ่นๆ มั้ยผมจะหาให้” เขาไม่นึกสนใจจะหาเหตุผลของเธอ แค่เห็นแววตาเธอหม่นหมองเขาก็พอจะรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากเอ่ย “ไม่ค่ะ ขอบคุณมาก” เธอตอบด้วยรอยยิ้มรู้สึกสบายใจที่เขาไม่คิดจะถามอะไรให้มากความ “อืม งั้นผมไม่กวนคุณดีกว่า บางที...คุณอาจจะอยากอยู่คนเดียว เชิญตามสบายเลยครับ” พูดจบเขาก็หันหลังเตรียมตัวกลับเข้าห้องนอน ณิชาพัชร์มองเขาเดินไปจนเกือบจะถึงประตูห้องนอน... ...ใครล่ะที่จะอยากอยู่คนเดียว...มีใครบ้างอยากอยู่กับความเหงาเพียงลำพัง... “เอ่อ คุณวีร์คะ” เธอตัดสินใจเรียกเขาไว้ก่อนที่เขาจะผลักประตู้ห้องนอนให้เปิดออก ปวีร์หันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “เอ่อ ถ้ายังไม่ง่วงคุยเป็นเพื่อนกันก่อนได้หรือเปล่า...คะ” คำหลังหลุดออกมาแผ่วเบาพร้อมกับใบหน้าสวยที่ก้มมองพื้น เธอจึงไม่เห็นว่าคนตรงหน้ายิ้มด้วยความยินดีเพียงใด ปวีร์เดินกลับมาตรงระเบียงอีกครั้งโดยไม่พูดอะไร เขานั่งลงบนเบาะรองนั่งข้างโต๊ะหวายทรงกลมตัวเตี้ยวางอยู่ “งั้นเรานั่งคุยกันดีไหมครับ ถ้ายืนผมกลัวคุณจะเมื่อย” เขาว่ายิ้มๆ ณิชาพัชร์จึงค่อยเดินอ้อมไปนั่งบนเบาะรองนั่งอีกฝั่งที่ตรงข้ามเขา “ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะครับ รู้จักที่นี่ได้ยังไง” เห็นคนที่ชวนให้เขาอยู่คุยด้วยนั่งเงียบ เขาจึงต้องทำหน้าที่สุภาพบุรุษและเจ้าของบ้านเอ่ยถามขึ้นก่อน ณิชาพัชร์มองหน้าเขาแล้วเธอก็ตอบไปตามความจริง “ฉันมาที่นี่เพราะ...เพราะฉันไม่อยากอยู่ในที่ที่มีแต่ความทรงจำ...แต่ยังไงๆ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะต้องเลือกมาทะเล ทั้งที่ตอนแรกก็ตั้งใจว่าไม่อยากอยู่ใกล้ทะเลอีกแล้ว” เธอหยุดนิดหนึ่งกลืนเอาก้อนแข็งๆ ลงคอ “น่าแปลกนะคะ ที่เราไม่เคยรู้จักกัน พ่อของฉันเป็นคนแนะนำให้ฉันมาที่นี่ ท่านเป็นเพื่อนกับพ่อของคุณ...ไม่ทราบว่าคุณรู้จักท่านหรือเปล่า พ่อฉันชื่อ บดินทร์ค่ะ” เธอเปลี่ยนเรื่องปุบปับหันไปยิ้มขื่นๆ ให้เขา “รู้จักสิครับ ผมเคยเจอท่าน” เขาตอบไปตามความจริงแค่นั้น ไม่ขยายความอะไรต่อ แต่แค่นั้นณิชาพัชร์ก็ทำตาลุกวาวขึ้นมาด้วยความแปลกใจแล้ว “จริงเหรอค่ะ แล้วทำไมเราไม่เคยเจอกันล่ะค่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่เคยเจอพ่อของคุณเลย เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ตั้งใจ” หญิงสาวรีบถามด้วยความตื่นเต้น หากประโยคหลังที่ถามออกไปเหมือนจะทำให้แววตาเขาหม่นลงเธอจึงเอ่ยขอโทษด้วยความเสียใจ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ส่วนเรื่องที่ทำไมเราไม่เคยเจอกันนั้นผมก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน แต่บางที...ฟ้าอาจจะอยากให้เราเจอกันตอนนี้มากกว่ามั้งครับ” ณิชาพัชร์สบตาเขานิ่งเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาบอก ผู้ชายคนนี้พูดจาอะไรแปลกๆ หลายครั้งแล้ว และเมื่อเห็นว่าเขาไม่หลบตาเธอ เธอเองจึงต้องเป็นฝ่ายหลบตามองออกไปด้านนอกระเบียงและเสพูดเรื่องอื่น “ที่นี่สวยมากๆ เลยนะคะ” เธอพยายามสกัดกั้นอารมณ์อย่างสุดความสามารถ “ฉันเคยฝันไว้ว่าสักวันฉันจะสร้างบ้านอยู่ใกล้ๆ ทะเล บ้านที่มีฉันกับคนที่ฉันรัก ก่อนนอนจะมีเสียงคลื่นกล่อมให้หลับ ตื่นมาจะเสียงคลื่นต้อนรับ พร้อมกับสายลมแสงแดด น้ำทะเลสีสวยกับท้องฟ้าโปร่งใส...” เหมือนเธอจะเคลิ้มไปกับความฝันอันนั้นจนลืมตัวเอ่ยเล่าให้เขาฟังออกมา...ริมฝีปากบางสวยของเธอสั่นน้อยๆ บอกให้คนที่กำลังตั้งใจฟังรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ “การที่เราวิ่งหนีสภาพแวดล้อมที่มีความทรงจำมันไม่ช่วยให้เราลืมอะไรๆ ได้หรอกนะครับ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ แต่ผมเชื่อว่าความทรงจำที่คุณหนีมา มันเป็นความทรงจำดีๆ ซึ่งผมว่าคุณไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีมันเลยแค่ทำใจยอมรับมันเท่านั้นเอง...เหมือนที่คุณรักทะเล ต่อให้หนียังไงคุณก็ต้องมาหามัน” ณิชาพัชร์ก้มหน้าร้องไห้จนร่างบางสั่นไหว...มันทำให้หัวใจคนข้างๆ สั่นไหวไปด้วย เขาอยากจะปลอบเธอ อยากดึงเธอมากอดไว้ หากที่ทำได้คงเพียงแค่ปล่อยให้เธอร้องไห้ไปอย่างนั้นโดยที่เขาจะนั่งข้างๆ รอคอยจนกว่าเธอจะหยุด แล้วหันมามองเห็นว่ามีเขานั่งอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา...นั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความเงียบ เหงา และเศร้าผ่านไปหลายนาที ณิชาพัชร์ก็พยายามปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มเนียนจนหมด เธอหันมาหาคนข้างๆ ...เขายังคงนั่งอยู่และส่งยิ้มให้เธอ... “ขอโทษค่ะ” ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกนะแต่เธออยากขอโทษเขา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม “ฉันเพิ่งเสียคนที่รักไปค่ะ...เมื่อวานเป็นวันแต่งงานของฉันกับคนที่ฉันรัก...ในขณะที่เรากำลังยืนเล่าถึงความทรงจำสวยงามให้แขกเหรื่อในงานฟัง อยู่ๆ เสียงปืนก็ดังขึ้น ฉันตกใจมากแต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจกว่านั้นก็คือ คนที่กำลังจับมือของฉันไว้ล้มลงไปพร้อมๆ กับเลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากหน้าอกเขา...” คงเพราะความอุ่นใจที่แผ่กระจายออกมาจากดวงตาเขากระมังที่ทำให้เธอเล่าเหตุการณ์นี้ออกมา หากก็เล่าได้เพียงแค่นั้นเธอก็ลุกวิ่งหายเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้คนที่ ‘รัก’ เธออีกคนนั่งเจ็บปวดใจ...เจ็บที่ต้องเห็นเธอเสียใจ เจ็บที่เขาไม่มีโอกาสซับน้ำตาให้เธอ และที่เจ็บยิ่งกว่านั้น คือเรื่องราวของเธอก่อนหน้านี้ เรื่องราวที่เธอเรียกว่าความทรงจำ...เขารู้ดี...เขาสัมผัสกับความทรงจำของเธอส่วนหนึ่งโดยที่เธอไม่เคยรู้ ...ถ้าครั้งนี้เขาจะขอจับมือและดูแลเธอจะได้ไหม ...ถ้าครั้งนี้เขาจะขอเป็นหนึ่งในความทรงจำของเธอบ้างจะได้ไหม ...ถ้าครั้งนี้เขาจะขอเป็นคนสานฝันเธอ...โดยไม่ต้องอยู่เบื้องหลังจะได้ไหม จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 19 เม.ย. 49 04:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สายลม แสงแดด ท้องฟ้าโปร่งใส...เขาพลายดำแห่งนี้สวยงามมากเสียจนรู้สึกว่าค้านกับชื่อของมันยิ่งนัก ณิชาพัชร์สูดอากาศเข้าปอดด้วยอารมณ์สดชื่น...คงเพราะได้ปลดปล่อยความทุกข์ออกมาบ้าง...เธอกวาดสายตามองออกไปรอบๆ จากตรงนี้มองผ่านทิวสนไปเห็นทะเลไม่ชัดนักแต่ก็พอมองเห็นอยู่บ้าง เธอมีความคิดว่าจะลงไปเดินเลียบหาดทรายดูเสียหน่อย เพราะเมื่อวานตอนมาก็มืดแล้วเห็นน้ำทะเลไม่ชัด หากยังไม่ทันก้าวลงบันได ปวีร์ก็ขึ้นสวนมาซะก่อน “จะไปไหนหรือครับ” เขาถามพลางดึงหมวกแก๊ปออกจากศีรษะยกมือขึ้นเสยผมเล็กน้อย ให้พอเข้าที่เข้าทาง เขาตื่นเช้ามาเห็นเธอยังไม่ตื่นเลยลงไปสั่งคนงานเรื่องการเช่าเต็นท์ และดูแลความสะอาดของสถานที่ “ฉันจะลงไปเดินแถวชายหาดนะค่ะ คุณตื่นเช้าจัง ฉันนี่แย่นะคะตื่นหลังคุณอีก” เธอตอบแล้วพูดเก้อๆ ที่ตื่นสายกว่าเจ้าของบ้าน ปวีร์ยิ้มรับ รู้สึกดีที่เห็นเธอสดชื่นขึ้นบ้าง “ไม่เห็นเป็นไรเลย คุณจะตื่นสายกว่านี้ก็ได้ อ้อ คุณรอผมตรงนี้ก่อนนะผมไปสั่งให้ป้ามุกทำอาหารก่อนแล้วเดี๋ยวผมจะไปเดินเป็นเพื่อนคุณที่ชายหาด” พูดจบเขาก็เดินไปเข้าครัวไม่ได้รอคำตอบเธอเลยสักนิด ณิชาพัชร์ยืนรอเขาครู่หนึ่งเขาก็ออกมาพร้อมกับหมวกถักสีขาวมีปีกกันแดดมีดอกไม้ประดิษฐ์ติดอยู่อย่างสวยงาม เขายื่นมันให้เธอ “ที่นี่ถึงจะเป็นตอนเช้า แต่แดดก็แรงมากนะครับ ยิ่งช่วงเดือนกุมภาถึงเมษาแดดยิ่งร้อน สวมหมวกไว้สักหน่อยก็ดีครับเดี๋ยวจะไม่สบาย” เธอยิ้มรับนิดหนึ่ง รับหมวกไปสวมทับผมสีดำสนิทยาวสลวยถึงกลางหลังแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินลงจากบ้านไปยังชายหาด...เขาพลายดำ... น้ำทะเลของเขาพลายดำเป็นสีน้ำเงินปนเขียว ไม่ได้เป็นสีฟ้าใสเหมือนทะเลฝั่งอันดามัน หากแต่ความสวยงามก็ไม่ทิ้งห่างฝั่งอันดามันสักเท่าไหร่ เขาพลายดำแห่งนี้เพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้เองสภาพแวดล้อมจึงยังคงสภาพไว้ได้อย่างสมบูรณ์ และยังเป็นที่ตั้งของสถานีพัฒนาและส่งเสริมการอนุรักษ์สัตว์ป่านครศรีธรรมราช  จึงทำให้ที่นี่กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ สองหนุ่มสาวเดินเลียบหาดทรายไปเรื่อยๆ โดยมีปวีร์คอยแนะนำอธิบายเกี่ยวกับสถานที่ไปตลอด เขารักที่นี่มากเหมือนที่พ่อของเขารัก ‘กำนันดำ’ เป็นคนดูแลที่นี่มาตั้งแต่บุกเบิก อุทิศเวลาส่วนใหญ่ให้กับเขาพลายดำ ทำด้วยใจรักด้วยความสุข “เอ๊ะนั่น ตรงนั้นเขาทำอะไรกันคะ” ณิชาพัชร์ชี้ไปยังจุดที่มีคนยืนอยู่เป็นกลุ่มค่อนข้างใหญ่ ปวีร์มองตามแล้วเขาก็ยิ้ม หันมาบอกกับคนข้างกาย “เป็นจุดให้เช่าเรือออกไปดูปะการังน่ะครับ คุณสนใจหรือเปล่า” เขาอธิบายต่ออีกนิดว่าเขาพลายดำมีบริการเช่าเรือดูปะการังและตกปลาวันละ 300 บาท   พร้อมชูชีพ ณิชาพัชร์ฟังอย่างตั้งใจ “สนใจก็สนใจอยู่นะคะ แต่ว่าไม่เอาดีกว่าค่ะ ดูท่าทางคนเยอะไว้โอกาสหน้าดีกว่า” เธอตอบออกไปโดยเก็บความรู้สึกเสียใจไว้ลึกๆ ก็การดูปะการังนี่เป็นกิจกรรมโปรดของ ‘นิพัทธ์’ นี่นา คงเหมือนอย่างที่ปวีร์ว่าจริงๆ ต่อให้เธอหนียังไงเธอก็ต้องวกกลับมาที่ความทรงจำเดิมๆ อยู่ดี “งั้นเราเดินกันต่อดีไหมครับ” ปวีร์มองเห็นความเสียใจนั้น แต่เขาก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถามให้เธอยิ่งเสียใจ ชวนเธอเดินเลียบหาดต่อไป หวังเพียงว่าความสวยงามเป็นธรรมชาติของที่นี่จะช่วยรักษาความเจ็บของเธอให้คลายลงได้บ้าง ณิชาพัชร์มองพื้นทรายละเอียดที่มีรูเล็กๆ หลายรู รอบๆ มีขุยดินเป็นเม็ดกลมๆ วางเรียงกันเป็นแนวราวกับถูกจัดไว้อย่างดี และบางทีก็มีเจ้าปูลมตัวเล็กๆ หลุบเข้าผลุบออกมาวิ่งปรู๊ด ไปมาแล้วลงรูด้วยความน่ารัก จนเธอเผลอยิ้มออกมา “น่ารักจังเลยค่ะ” เธอหันไปบอกเขาด้วยรอยยิ้ม แล้วหันกลับไปจ้องมองเจ้าตัวเล็กนั่นที่เหมือนกับรู้ว่าเธอกำลังให้ความสนใจมัน มันจึงวิ่งผลุบเข้าผลุบออกไม่หยุด ปวีร์มองแล้วยิ้มตาม “ไม่ได้น่ารักอย่างเดียวนะครับ อร่อยด้วย” เขาบอกหน้าตาเฉย เรียกใบหน้าสวยให้หันขวับไปมองด้วยความสงสัยว่ามันกินได้ด้วยเหรอ และสีหน้าท่าทางแปลกใจของเธอทำให้เขาหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ทำให้เธอรู้ว่าเขาแกล้งพูด “งั้นคุณลองกินให้ฉันดูหน่อยสิคะ” เธอแกล้งพูดประชด ยิ่งทำให้เขายิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่ ก่อนจะพยายามกลั้นหัวเราะแล้วบอกกับเธอว่า “กินน่ะไม่ยากหรอก แต่ก่อนกินคุณต้องจับมันให้ได้ก่อนผมถึงจะกิน” ณิชาพัชร์มองหน้าเขาแล้วคิดว่าทำไมแค่จับปูตัวเล็กๆ นี่มันยากนักเหรอ “ได้...ถ้าฉันจับได้คุณต้องกินจริงๆ นะคะ” เธอตอบรับไปโดยไม่รู้อะไร ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กๆ น่ารักที่เห็นอยู่นั่นมันไม่ยอมให้จับง่ายๆ หรอก ไม่งั้นมันคงไม่ได้ชื่อว่า ‘ปูลม’ ณิชาพัชร์วิ่งจับเจ้าตัวเล็กไปมา ดักทางนู้น ไล่ทางนี้ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะจับได้ แต่ก็พยายามอย่างสุดความสามารถ สุดท้ายวิ่งจนเหนื่อยก็จับไม่ได้สักที เธอเลยยอมแพ้มายืนหอบอยู่ตรงหน้าเขา ปวีร์หัวเราะพลางยกหมวกที่เธอฝากไว้ขึ้นพัดลมให้เธอ “คุณน่ะหลอกให้ฉันไล่จับเจ้าตัวเล็กนั่น ไม่ยอมบอกว่ามันวิ่งเร็ว” เธอว่าเขาอย่างลืมตัวไปว่าเพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน ไม่รู้เลยว่าไปสนิทกะเขาตั้งแต่ตอนไหน ปวีร์เห็นเหงื่อเม็ดโตที่ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยเขาก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหวังจะซับเหงื่อให้ หากณิชาพัชร์ยังมีสติพอ เธอยังรู้ตัวว่าไม่สมควรให้เขาใกล้ชิดเธอแบบนั้น หัวใจเธอยังเปี่ยมล้นด้วยความรักที่มีให้นิพัทธ์ ปวีร์มองมองหญิงสาวที่เบือนหน้าหนีมือใหญ่แข็งแรงแล้วยืนก้มหน้านิ่ง เขาก็รำลึกได้ว่าสิ่งที่ตัวเองเผลอไปนั้นไม่สมควร เธอเพิ่งเจอเหตุการณ์ร้ายแรงมา เพิ่งเสียคนที่รักไป และเธอก็เพิ่งรู้จักเขา แม้เขาจะรู้จักเธอมานานแล้วก็ตาม “เรากลับไปทานข้าวกันดีมั้ยครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มสุภาพ ณิชาพัชร์พยักหน้ารับเพียงเล็กน้อยแล้วเดินกลับบ้านไปด้วยความเงียบ...หากในใจลึกๆ นั้นเธอกลับคิดถึงคนรักที่เกือบจะได้ร่วมชีวิตกัน... จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 19 เม.ย. 49 04:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแล้วค่ะกับทริปที่สาม...ผลงานของนู๋ ปัณณ์ น้องน้อยของกลุ่มค่ะ จะเหงา จะเศร้า จะซึ้ง ขนาดไหน ก็ลองติดตามกันนะคะ Link Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 19 เม.ย. 49 05:01:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮือๆ อ่านแล้วสงสารนางเอกอ่ะ จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 19 เม.ย. 49 09:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแบบเศร้า ๆ แฮะ น่าสงสาร คนรักเสียชีวิตในคืนแต่งงานซะด้วยสิ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 19 เม.ย. 49 09:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วอย่างนี้นางเอกของเราจะหายเศร้าได้ยังงัยหน่า จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 19 เม.ย. 49 09:44:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้าจัง..... จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 19 เม.ย. 49 12:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ย่องๆ ย่องมาที่นี่อีก ฮี่ๆ เออเนอะนางเอกจะหายเศร้าได้ไงนะ จากคุณ : ปลากัด(ปัณณ์) (LonelySeason) - [ 19 เม.ย. 49 13:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีคนพร้อมปลอบใจอย่างงี้ คงได้หายเศร้าแล้วล่ะ จากคุณ : nongwin - [ 19 เม.ย. 49 14:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทะเลสวย..หัวใจเหงา.. แล้วความรักจะมาปลอบเนาะ จากคุณ : ภดาวัน - ชามี (ภดาวัน - ชามี) - [ 19 เม.ย. 49 17:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 i wait next chapter ka จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 19 เม.ย. 49 20:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสงสารจัง เจ้าบ่าวตาย ฮือๆ แต่ว่า ไม่ไปงานศพหรือคะ จากคุณ : scottie - [ 20 เม.ย. 49 01:21:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่าสงสารนางเอกจัง จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 20 เม.ย. 49 02:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 20 เม.ย. 49 12:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านอีกหนหนึ่งครับ มีเรื่องโหดๆ ของการกินปูลมมาเล่าให้ฟัง ซักสองสามปีที่แล้ว ผมไปคุมงานที่ประจวบฯ พี่ที่อยู่หน้างานชวนไปตกปลากระเบน ผมไม่ชอบตกปลา แต่กำลังเหงาๆ ก็เลยไป วิธิการตกก็คือ เรานั่งรออยู่บนชายหาด แล้วให้คนงานว่ายน้ำไปวางเบ็ดในทะเลไกลๆ (เอาเปรียบคนงานมาก 555) วางเบ็ดไปตั้งนาน ปลาก็ยังไม่กิน คนงานเลยช่วยกันจับปูลม เฮอะๆ ปูลมที่ว่าเร็วๆ ยังอาย จับมาได้กะละมังใหญ่ๆ (ปูลมที่นี่ตัวโตเท่าฝ่ามือเด็กครับ) พี่แกจับหักกลางดังเป๊าะ โยนลงใส่กระทะเฉยเลย กินไม่ลงครับผม ------------------------------ จะมาทำให้บรรยายกาศโรแมนติกของนู๋ปัณณ์เสียมั้ยเนี่ย..... ------------------------------ จากคุณ : นายตั๋ม คิดถึงทะเล (คั่วกลิ้ง) - [ 20 เม.ย. 49 16:07:05 ]