ความคิดเห็นที่ 1 เดชคัมภีร์แจ่มจรัส ตอนที่ 1 : งานชุมนมชาวยุทธ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4289660/W4289660.html แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 14:28:32 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 13:59:35 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 19 เม.ย. 49 13:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แนะนำตัวละคร - เคี้ยไอ๋ ประมุขแห่งยุทธจักรผังติ๊บ เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ จนได้บรรดาศักดิ์เป็นราชบัณฑิต ประจำราชสำนัก เป็นผู้ได้รับสืบทอดคัมภีร์แจ่มจรัสจากแดนตะวันไม่ดับ มีฉายาว่า “เพลงกระบี่อักษรพันไมล์” ถนัดเพลงกระบี่ โดยมีท่าไม้ตายคือ “เพลงกระบี่น้ำแข็งไส” - ลี้ปิกัง รองประมุขแห่งยุทธจักรผังติ๊บ บุตรสาวคนเดียวของจอมมีดบิน ลี้หนีหาย เป็นศิษย์น้องและน้องร่วมสาบานของเคี้ยไอ๋ ซึ่งสำเร็จวิชาการประมงจากแดน อาทิตย์อุทัย จนได้รับฉายาว่า “ดรุณีแห่งทะเล” ถนัดอาวุธมีดสั้น และมีท่าไม้ ตายคือ “มีดบินพิฆาตมาร” - หวังหลี่กี้ ยอดปราชญ์แห่งยุทธจักรผังติ๊บ ผู้รอบรู้ดินฟ้า (แต่ไม่สามารถพยากรณ์อากาศ ได้) มีตำแหน่งในราชสำนักเป็นราชครูของตำหนักว่าวเหิน จนมีฉายาว่า “อักษรวิจิตร”  นอกจากจะรับใช้ราชสำนักแล้ว ยังเป็นกุนซือให้กับประมุข เคี้ยไอ๋ในการต่อกรกับพรรคมาร ปัจจุบันได้เปิดโรงเรียนกวดวิชาสำหรับ บัณฑิตที่จะสอบจอหงวน ศิษย์เอกที่มีชื่อเสียงโด่งดังของจอมปราชญ์หวัง คือ “จอมยุทธนิรนาม” - จอมยุทธนิรนาม ยอดฝีมือผู้ไม่เคยมีผู้ใดรู้ชื่อเสียงเรียงนามที่แท้จริง แม้กระทั่งหน้าตา รู้แต่เพียงว่า บ้านเกิดอยู่ที่เมือง ซูพาน มักพเนจรไปทั่วหล้า มีนิสัยรักสันโดษชอบผลุบๆ โผล่ๆ ตามเมืองต่างๆ มักจะชอบช่วยเหลือคนที่ถูกรังแก แม้จะมีชื่อในยุทธจักร มาหลายปี แต่ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าจอมยุทธผู้นี้เป็นบุรุษหรือสตรี? เก่งกาจใน เพลงกระบี่ โดยมีท่าไม้ตายคือ “เพลงกระบี่หลุมงงงวย” ซึ่งถ้าหากผู้ใดที่พลัง วัตรต่ำ แล้วเผลอจ้องวิถีของกระบี่นี้เข้า จะเกิดอาการมึนงง ฟุ้งซ่าน และธาตุไฟ เข้าแทรกจนเสียสติในที่สุด - ต้วนซี่ บัณฑิตหนุ่มน้อยจากแคว้นทางเหนือ ถูกบิดาบังคับให้มาฝากตัวเป็นศิษย์ของ จอมปราชญ์หวังที่เมืองหลวงผังติ๊บ เพื่อสอบเป็นขุนนางของราชสำนัก แต่ตัวเอง นั้นกลับมีใจฝักใฝ่ในยุทธจักร ชื่นชมจอมยุทธนิรนามเป็นจอมยุทธในดวงใจ แม้ไม่มีวรยุทธ์ แต่ว่าได้รับการถ่ายทอดวิชาตัวเบาจากนักพรตพเนจรรูปหนึ่งจน สำเร็จวิชาตัวเบาชื่อ “ปีนเกลียวไร้เทียมทาน” - ซื่อติก ทายาทเพียงคนเดียวของจอมมารซื่อตรง ที่เพิ่งลาโลกไปเมื่อไม่นาน แต่ด้วย ปฏิภาณไหวพริบอันฉับไวและวรยุทธ์อันแพรวพราวอันเป็นที่ยอมรับในหมู่ จอมยุทธพรรคมาร จนได้ฉายาว่า “จอมมารน้อยไวทายาด” ต้องการแก้แค้นเคี้ยไอ๋ ให้กับบิดาตนเอง และครอบครองยุทธจักรและคัมภีร์แจ่มจรัส ถนัดอาวุธดาบ อันมีท่าไม้ตายคือ “เพลงปีศาจคลั่ง” - เหวิ่นเปี๊ยกเลี้ยก ลูกพี่ลูกน้องสาวของซื่อติก ที่จอมมารซื่อตรงนำมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ และเติบโต มากับซื่อติก ซึ่งเป็นผู้ฝึกหัดจอมยุทธของพรรคมาร มีฉายาว่า “นางมารเล็ก” ถนัดอาวุธกระบี่ มีท่าไม้ตายคือ “เพลงกระบี่แม่น้ำเต็ม” - จิ่วปาอี้ (981) คู่หมั้นของนางมารเล็ก และเป็นพี่น้องร่วมสาบานของซื่อติก เป็นหัวหน้ากลุ่ม โจรทางหลวงที่คอยปล้นสะดมนักเดินทางที่เดินทางเข้าเมืองหลวง มีนิสัยชอบ เล่นดนตรี จนได้ฉายาว่า “เพลงพิณปลิดวิญญาณ” ถนัดเพลงฝ่ามือ มีท่าไม้ตาย คือ “พลังฝ่ามือออกฟอดไร้ปราณี” - ซามูไรนารูมิ ยอดฝีมือจากแดนอาทิตย์อุทัย ที่ติดเรือมากับลี้ปิกัง เพื่อมาแลกเปลี่ยนวรยุทธ์กับ บรรดาจอมยุทธ์ในผังติ๊บ มีท่าไม้ตายคือ “เพลงดาบรสไอติม” - ซุนธิอัง บุตรีคนโตของคหบดีแห่งเมือง บั้งหม้อ อันมีรูปโฉมสะคราญจนเป็นที่หมาย ปองของจอมมารน้อย แต่ในใจของนางนั้นกลับมั่นคงกับจอมยุทธ์ในตำนาน นามว่า “พรานราตรี” จึงไม่ใยดีกับจอมมารน้อยเลยแม้แต่น้อย แต่จอมมารน้อยก็ ไม่ได้ลดละความพยายาม ยังคงตามเกี้ยวพานางอยู่เสมอ *********************** ตอนที่ 2: หนีเสือปะจระเข้? ต้วนซี่มองบรรยากาศรอบๆ ทางลัดที่พี่ชายหน้าหวานบอกมันแล้วขมวดคิ้ว ...มันเดินมาก็ร่วมสองร้อย ลี้แล้วแต่ยังไม่เห็นวี่แววความเป็นเมืองเลยแม้แต่น้อย จะว่าไปก็ไม่เห็นบ้านคนเลยสักหลังตั้งแต่เดินมา มองไปทางไหนมันก็เห็นแต่ต้นไม้รกทึบ และเศษซากกระดูกที่ไม่อาจแยกออกได้ว่าเป็นสัตว์ชนิดใด “ตกลงมันเป็นทางไปเมืองหลวงหรือเมืองลับแลกันแน่ล่ะเนี่ย?” มันร้องอย่างเหลืออดเมื่อเวลาผ่านไปร่วมสองชั่วยามแล้ว มันยังไม่เห็นร่องรอยของการตั้งถิ่นฐานของ มนุษย์เลยแม้แต่น้อย เท้าใหญ่ของมันเตะกระโหลกของลิงป่าปลิวหายลับเข้าดงไม้ด้วยความหงุดหงิด ชะรอยมันคงจะถูกพี่ชายหน้าหวานแกล้งมันเสียแล้วกระมัง...  ไม่กี่อึดใจต่อมามันก็ได้ยินเสียงคำรามดัง กึกก้องงจนไม่รู้ว่าเสียงนั้นมาจากทิศไหน แต่ที่มันรู้คือเสียงนั้นต้องไม่ใช่เสียงของมนุษย์แน่ๆ ต้วนซี่กวาดสายตาของมันไปรอบบริเวณแต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากต้นไม้และพงหญ้าที่รกชัฏ มันรีบสาวเท้าไปตามทางอย่างรีบเร่งหวังให้ฝีเท้าพาตัวมันออกไปจากป่ารกแห่งนี้ให้ได้โดยไว ในใจของมันประหวัดไปถึงคำบอกเล่าของบิดาของมันที่เคยเตือนไม่ให้หลุดเข้าไปในเขตดงพยัคฆ์ อำมหิตเด็ดขาด เพราะไม่เคยมีผู้ใดรอดชีวิตมาจากดงพยัคฆ์อำมหิตได้เลยแม้แต่ผู้เดียว... เสียงคำรามที่ใกล้ตัวมันเข้ามาทำให้มันรีบเร่งฝีเท้าของมันให้เร็วยิ่งขึ้น และดูเหมือนสวรรค์จะเข้าข้าง มัน เพราะมันเห็นหมู่บ้านคนในระยะประมาณ 5 ลี้ ด้วยอารามดีใจมันจึงเร่งฝีเท้าของมันให้พาร่างสูง ใหญ่ประดุจหมีป่าของมันให้พ้นจากเจ้าพยัคฆ์ร้ายในตำนานโดยไม่ทันสังเกตเห็นกับดักที่อยู่บนพื้นตรง หน้า และทันใดนั้นเอง ขาข้างหนึ่งของมันก็เหยียบเข้าใส่แร้วที่ถูกวางไว้ “เฮ่ย!!” เจ้าหมีป่าน้อยร้องเสียงหลงเมื่อมันถูกแร้วที่ผูกขาของมันดีดตัวขึ้น และแรงดีดของมันทำให้หัว ของมันไปฟาดกับต้นสักทอง (นิยายจีนมีต้นสักด้วย -- --‘’) อย่างแรงจนมันสิ้นสติสมประดีแทบจะ ทันที *************************************** หวังหลี่กี้มองผ่านหน้าต่างของหอคอยสังเกตดาราเมื่อเห็นกลุ่มฝุ่นฟุ้งบนถนนเข้าบ้านของท่าน จอม ปราชญ์จึงหยิบคันฉ่องส่องไกลมาส่อง คิ้วที่กลายเป็นสีขาวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนเป็น ใคร... ‘ประมุขเคี้ยกับดรุณีแห่งทะเล... สองคนนี้มาหาข้าพร้อมกันแสดงว่าต้องมีเรื่องน่าปวดหัวเกี่ยวกับ ยุทธจักรมาปรึกษากับข้าแน่ๆ’ เมื่อคิดได้ดังนั้นจอมปราชญ์หวังก็กระวีกระวาดใช้วิชาตัวเบาเหินลงจากหอคอยสังเกตดารา มายังตัว บ้านแล้วทำทีเป็นจิบชาพลางลูบเคราสีเหลือบเงินของเขาอย่างสบายอารมณ์ระหว่างรอผู้มาเยือนที่ศาลา ในสวน “ข้าน้อยทั้งสองขอคาราวะกงจื๊อหวัง” เสียงของสองผู้นำยุทธภพประสานกันเมื่อพ่อบ้านนำพวกเขามา ยังศาลากลางสวน “เชิญตามสบายเถิดท่าน ว่าแต่ท่านมาหาข้าวันนี้มีเรื่องอันใดมาปรึกษาข้าหรือไม่?” หวังหลี่กี้ถามพลาง รินชาให้กับเคี้ยไอ๋ และลี้ปิกัง “เมื่อคืนศิษย์พี่เคี้ยฝันแปลกประหลาดมากๆ เลยรบกวนกงจื๊อให้ช่วยตีความความฝันอันพิสดารพันลึก ด้วยเถิด เนื่องจากข้าคิดว่ามันอาจจะหมายถึงการชุมนุมชาวยุทธ์ในอีกสิบวันที่จะถึงนี้ก็ได้” “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าช้าเลย ท่านประมุขเคี้ยรีบเล่ามาเถิด” เคี้ยไอ๋ถอนหายใจยาวก่อนจะเริ่มต้นเรื่องราวในฝัน “เมื่อคืนข้าฝันว่า....” *************************************** น้ำเย็นจัดที่สาดใส่หน้าของต้วนซี่อย่างแรงทำให้มันต้องลืมตาขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ “จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน... ตื่นได้แล้ว!!” เสียงตวาดดังๆ พร้อมกับฝ่าเท้าที่มาประทับหน้า ใบหน้าของมันอย่างไม่เบานัก ทำให้ต้วนซี่หันไปมองบรรยากาศรอบๆตัว พร้อมๆกับนึกถึงเหตุการณ์ ก่อนหน้าที่มันจะหมดสติไป... มันลองขยับตัวดู ปรากฏว่าแขนทั้งสองข้างของมันถูกผูกอยู่กับต้นไม้ ใช่แล้ว... มันถูกกับดักกลางป่า และถ้าจะให้เดาที่นี่ก็คงเป็นรังโจรป่าแน่ๆ เชื่อขนมแม่มันกินได้เลย มันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆ ของโจรสาวผู้หนึ่งที่กำลังโต้เถียงกับหัวหน้าโจรป่าดังลอดกระโจม ออกมา ด้วยเสียงที่ไม่เบานัก “มันไม่มีของมีค่าอะไรสักอย่างนอกจากหนังสือ กับอาหาร แล้วตัวใหญ่อย่างกับหมีอย่างนี้ ท่านพี่ยังจะ เอามันไปกับพวกเราด้วยอีกหรือ” และมันก็ได้ยินเสียงทอดลมหายใจอย่างเบื่อหน่ายของคนเป็นหัวหน้าโจร ก่อนจะได้ยินเสียงแหบห้าว เอ่ยคำอธิบายให้กับโจรสาวอย่างคนที่พยายามใช้ความอดทนเต็มที่ “เจ้าอย่าลืมสิน้องจิ่งว่าเราต้องการคนช่วยเราขนเสบียงสำหรับการปล้นครั้งใหญ่ที่เมืองซูพาน และดู หน่วยก้านของเจ้าบัณฑิตคนนี้แล้ว ท่าทางจะแรงเยอะไม่น้อยเลยทีเดียว อย่างน้อยก็คงแบกเสบียงของ เราได้สักครึ่งทางพอมันหมดแรงแล้วค่อยฆ่ามันก็ได้...” หัวหน้าโจรป่าแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมจนคนเป็นลูกน้องอดที่จะรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้ แต่ ทว่า พวกมันไม่รู้ตัวว่าการกระทำทุกอย่างของพวกมันนั้นถูกสายตาคมกริบคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา “ถ้าท่านพี่เห็นว่ามันช่วยออมแรงให้กับลูกน้องเราได้ ข้าก็ไม่ขัดข้อง” นางโจรสาวเอ่ยอย่างยินดี ก่อนที่ จะซบใบหน้าของนางกับแขนของหัวหน้าโจรอย่างประจบ “สัญญากับข้านะว่าถ้าปล้นเมืองซูพานได้แล้ว ท่านจะพาข้าไปเที่ยวงานชุมนุมชาวยุทธ์ที่ผังติ๊บต่อนะ” สองโจรป่าหัวร่อต่อกระซิกกับความสุขที่จะเกิดขึ้นหลังจากการปล้นครั้งใหญ่ที่สุดของพวกมัน โดยไม่ ใส่ใจกับต้วนซี่ที่นั่งหมดอาลัยตายอยากกับชะตาชีวิตของมัน พลางมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วตะโกนไปด้วย ความคับแค้นใจ “โอ... สวรรค์ ไยท่านจึงต้องกลั่นแกล้งข้าอย่างนี้ด้วย...” *************************************** (มีต่อจ้า) แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 15:14:25 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 14:34:14 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 19 เม.ย. 49 14:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หวังหลี่กี้ลูบเครายาวพลางหลับตาเมื่อฟังเรื่องฝันอันพิสดารพันลึกของเคี้ยไอ๋จบอยู่นาน จนคนที่รอฟัง ผลการตีความสัญลักษณ์ในความฝันนั้นต้องขยับตัวอย่างอึดอัด “ท่านผู้อาวุโสมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง?” ลี้ปิกังรีบถามเมื่อเห็นว่าจอมปราชญ์แห่งผังติ๊บลืมตาขึ้นมา “ข้าบอกพวกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกข้าว่า “ผู้อาวุโส” มันหยาบคายสำหรับข้ามาก เพราะข้าเองก็อายุยัง ไม่ถึงเกณฑ์ที่จะต้องแซยิดนะ” หวังหลี่กี้ดุลี้ปิกังเสียงขุ่น นึกโทษสีผมของเขาที่มันหงอกก่อนวัยอันควร จนกลายเป็นสีขาวโพลนไปทั้งศีรษะตั้งแต่ตอนที่เขาสำเร็จเคล็ดวิชา “หยั่งรู้ทั่วหล้า” สำเร็จเมื่อสิบห้าปี ก่อน ซึ่งตอนนั้นเขาเพิ่งอายุเพียงแค่ 30 เท่านั้น ประกอบกับตำแหน่งจอมปราชญ์แห่งผังติ๊บ จึงทำให้ ชาวยุทธ์ส่วนใหญ่พากันเรียกเขาว่าเป็นผู้อาวุโสกันถ้วนหน้า ดรุณีแห่งทะเลยิ้มแหยเมื่อโดนจอมปราชญ์ดุ “ข้าน้อยขออภัยกงจื๊อหวังอย่างสูงด้วย กับความเคยชินอัน หยาบคายของข้า ว่าแต่ท่านพอจะตีความความฝันของศิษย์พี่เคี้ยได้หรือยังล่ะเจ้าคะ” หวังหลี่กี้วางป้านน้ำชาลงบนโต๊ะ แล้วเริ่มการตีความ “พวกเจ้ารู้หรือเสื้อประจำตัวประมุขของพรรคมารหนักแผ่นดินนั้นทำด้วยขนของสัตว์ชนิดใด” ทั้งราชบัณฑิตแห่งวังหลวง และดรุณีแห่งทะเลพากันส่ายหน้าทันทีกับคำถามของจอมปราชญ์แห่งผังติ๊บ หวังหลี่กี้กระตุกมุมปากขึ้นยิ้มจนปรากฏรอยเหี่ยวย่นเป็นรอยลึกบนใบหน้า “ขนของสัตว์ชนิดนี้เป็นขนสัตว์หายากเพราะว่ามีไว้เพื่อป้องกันการเลียนแบบจากพวกเศษเดนของ พรรคมาร เพราะว่าสัตว์ชนิดนี้ไม่ได้อาศัยอยู่ในทะเลแถบเดียวกับที่ผังติ๊บของเราอยู่ ต้องนำขนของมัน มาจากแผ่นดินโพ้นทะเลเท่านั้น ทีนี้เจ้าพอจะเดาได้หรือยังล่ะ แม่นางลี้” เจ้าของฉายาดรุณีแห่งทะเลก็ไม่ทำให้จอมปราชญ์ผิดหวัง เมื่อนางเฉลยคำตอบแทนคนตั้งคำถาม “ขนของสัตว์ที่ว่านั้นก็คือ ขนของสิงโตทะเลนั่นเอง ใช่ไหมเจ้าคะ” จอมปราชญ์หัวเราะเสียงกังวานไปทั่วบริเวณอย่างพึงพอใจในคำตอบของนาง เคี้ยไอ๋ที่เข้าใจความหมาย นั้นก็ตบโต๊ะเสียงดังสนั่นแล้วเค้นเสียงรอดไรฟัน “แสดงว่าพรรคมารหนักแผ่นดินมีแผนที่จะก่อกวนงานชุมนุมชาวยุทธทั่วหล้า เพื่อหางทางชิงเอาคัมภีร์ แจ่มจรัสแน่ๆ” “ว่าแต่... หมียักษ์ในฝันนั้นพอจะหมายความถึงอะไรหรือเจ้าคะ กงจื๊อ” ลี้ปิกังที่ยังคงคาใจกับอีก ประเด็นหนึ่ง ตั้งปุจฉากับหวังหลี่กี้ต่อ จอมปราชญ์แห่งผังติ๊บถอนหายใจยาว “ถ้าจะให้พูดตรงๆ แล้ว ข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะหมายความว่าอย่างไร แต่ถ้าจะให้ข้าลอง คาดเดาดู ก็คงจะหมายถึงจะมีคนจากแคว้นทางเหนือมาช่วยพวกท่านปราบพรรคมาร เพียงแต่ว่าข้าไม่ อาจเดาได้ว่าเป็นผู้ใดแค่นั้นเอง เพราะว่าหมียักษ์ในฝันนั้นมีถิ่นอาศัยอยู่เฉพาะทางเหนือของแผ่นดินเท่า นั้น...” “และล่าสุด ข้าได้รับพิราบสื่อสารจากวิหคเกศีว่า จะมีบัณฑิตลูกชายสกุลต้วนแห่งเมืองใชเหมี่ยงจะมา ฝากตัวเข้าสำนักกวดวิชาของข้าในการสอบจอหงวนปลายปีนี้ บางทีถ้ามันมาถึงสำนักกวดวิชาของข้า แล้ว ข้าอาจจะลองถามเจ้าบุตรชายสกุลต้วนดูว่าที่แคว้นทางเหนือนั้นมีผู้ใดเป็นยอดฝีมืออยู่บ้าง เผื่อพวกเราจะได้ส่งทำเนียบเชิญไปแต่เนิ่นๆ” (โถ... น่าสงสารต้วนซี่จัง มีแต่คนมองข้าม) “แล้วคุณชายสกุลต้วนผู้นี้จะมาถึงสำนักกวดวิชาของกงจื๊อเมื่อใดล่ะท่าน?” เคี้ยไอ๋เริ่มเห็นความหวัง รำไรอยู่ข้างหน้าแล้ว ดวงตาที่ฉายแววแจ่มใสเสมอของจอมปราชญ์หรี่ลง เมื่อนึกถึงข้อความที่มากับพิราบสื่อสาร “ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ข้าคาดว่ามันน่าจะมาถึงผังติ๊บได้ก่อนย่ำค่ำนี้เป็นแน่...” “ถ้าอย่างนั้นข้าว่าอย่ารอช้าเลยศิษย์พี่ เราสองคนรีบไปรอคุณชายต้วนที่สำนักกวดวิชาของท่านกงจื๊อ หวังดีกว่า พอเจอแล้วจะได้ซักถามถึงยอดฝีมือของแคว้นทางเหนือได้เลย จะได้มีเวลาเตรียมการอย่าง อื่น...” เมื่อได้ทราบถึงกำหนดการมาของคุณชายต้วน ดรุณีแห่งทะเลก็รีบกล่าวคำอำลาจอมปราชญ์แห่ง ผังติ๊บ ออกไปรอเคี้ยไอ๋ที่ข้างนอกก่อน เคี้ยไอ๋ที่เห็นอาการกระตือรือร้นของผู้เป็นศิษย์น้องแล้วได้แต่ ส่ายศีรษะ พลางเอ่ยขอโทษกับหวังหลี่กี้ “ข้าละอายยิ่งนักกับพฤติกรรมที่ออกจะล้นๆ ของศิษย์น้องของข้า ดังนั้นข้าจึงต้องขออภัยท่านกงจื๊อ แทนศิษย์น้องลี้ด้วย” หวังหลี่กี้หัวเราะเสียงสนั่น พลางตบบ่าของเคี้ยไอ๋ด้วยความเป็นกันเอง “เรื่องของยุทธจักรเป็นเรื่องเร่งด่วน ปล่อยให้เนิ่นช้าไปจะเสียหายหนัก แม่นางลี้ทำถูกต้องแล้วล่ะ ท่านอย่ากังวลกับธรรมเนียมหยุมหยิมเลย” “ถ้าท่านกงจื๊อไม่ถือสา ข้าก็ขออำลา และข้าได้วานให้ท่านพ่อบ้านนำหนังสือของเมืองตะวันไม่ดับชุด ใหม่ที่นางสั่งข้าไว้ฝากให้นางด้วย” คุณหนูหวังที่เคี้ยไอ๋กล่าวถึงนั้น เป็นน้องสาวคนสุดท้องของจอม ปราชญ์ที่มีอายุห่างกันราวเกือบๆ จะยี่สิบปี “น้องสาวของข้าตอนนี้นางไปเยี่ยมฮวงซุ้ยของบรรพบุรุษที่ซูพาน แต่ข้าก็ขอรับหนังสือแทนนางไว้แล้ว กัน และถ้านางกลับมาเมื่อใดข้าจะบอกให้นางไปขอบคุณท่านที่จวนแล้วกัน” เคี้ยไอ๋กล่าวคำอำลาจอมปราชญ์อีกคำรบหนึ่ง ก่อนจะตามไปสมทบกับลี้ปิกังที่คอยอยู่ ณ คอกม้าหน้า บ้านของหวังหลี่กี้ *************************************** ส่วนคนที่ทั้งเคี้ยไอ๋ และลี้ปิกังเฝ้ารอนั้น ขณะนี้กำลังแบกหาบเสบียงของกลุ่มโจรป่าที่ต่อมามันได้ก็รู้ว่า หัวหน้าโจรป่ากลุ่มนี้ชื่อ ซาลาหว่าน อันมีแหล่งกบดานอยู่ชายป่าเมือง ปิจิ๊ด ซึ่งโจรกลุ่มนี้ได้ทำการปล้น สะดมชาวบ้านจนเป็นที่หวาดผวาไปทั่วดินแดนภาคกลาง และเป้าหมายใหญ่ของพวกมันตอนนี้คือเมือง ซูพาน นั้นเอง “เจ้าหมีควาย เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ ประเดี๋ยวก็ถึงที่พักช้าพอดี” เสียงแหลมของหนงจิ่งน้องสาวของ ซาลาหว่านที่คอยตวาดมัน ดังข้างๆหูมันจนมันนึกรำคาญ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะว่ามีกระสอบ ข้าวสารสองกระสอบที่กดทับอยู่บนหลังมันอยู่ อยู่ๆ ซาลาหว่านก็สั่งให้หยุดขบวน เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ... มันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย เพราะว่าทำให้มันรู้สึกอึดอัด ต้วนซี่ทื่ถือโอกาสวางกระสอบข้าวสารเพื่อพักเมื่อย แล้วมองไปรอบๆ ขบวนกองโจร... ผิดวิสัยของป่าที่จะเงียบสงัดเช่นนี้ อย่างน้อยก็น่าจะได้ยินเสียงนก เสียงแมลงในป่าเสีย บ้าง ไม่ใช่เงียบสงัดแบบนี้ “มีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือท่านพี่?” หนงจิ่งที่บังคับม้าให้ไปเคียงข้างกับพี่ชายเอ่ยถามเบาๆ เมื่อเห็น สีหน้าเคร่งเครียดของเจ้าหัวหน้าโจรป่า แต่ไม่ทันที่มันจะพูดอะไรออกมา ก็มีลูกศรธนูจำนวนมากเหมือนสายฝนยิงใส่กลุ่มโจรป่า และตามมา ด้วยบรรดามือปราบของทางการที่ซุ่มรอการโจมตีอยู่แล้วออกมาประจัญบานกับกลุ่มโจรป่า เสียงดาบ ปะทะ กับเสียงร้องคำรามของคนดังลั่นป่า จนสับสนอลหม่านกันไปหมด ต้วนซี่ที่เป็นเชลยเพียงคนเดียวในกองโจรอาศัยกระสอบข้าวสารเป็นที่กำบังฝนธนู มันคู้ตัวให้กระสอบ ข้าวสารบังมันให้มากที่สุด แต่ไม่นานมันก็รู้สึกว่ามีคนมาฉุดมือมันลุกขึ้น และพามันวิ่งเข้าไปในป่า อย่างรวดเร็ว จอมยุทธในชุดสีเทายังคงลากมันวิ่งไปอีกหลายสิบลี้ด้วยพละกำลังที่มันเองต้องทึ่ง เพราะว่าร่างกายของ บุคคลผู้นี้นั้นบอบบางกว่าร่างของมันเกือบสองเท่าแต่ยังสามารถลากมันเหมือนมันเป็นเพียงแค่ก้อนนุ่น เบาๆ ก้อนหนึ่งแค่นั้น แม้กระทั่งเข้าเขตทางหลวงที่มุ่งหน้าไปยังผังติ๊บ แต่ทว่า จอมยุทธผู้นี้ยังคงไม่ลด ความเร็วของฝีเท้า และยังคงวิ่งลัดเลาะไปด้วยความเร็วคงที่ราวกับว่าเขามาเดินเล่นในสวนแค่นั้น... นี่คือวิชาตัวเบาอย่างหนึ่งใช่หรือไม่? มันนึกชื่นชมผู้มีพระคุณของมันในใจ แต่เนื่องจากความเหนื่อยล้า จากการแบกกระสอบข้าวสารทั้งวัน และการเดินทางหลายร้อยลี้ ทำให้มันไม่สามารถรักษาระดับของ ฝีเท้าให้เท่ากับจอมยุทธชุดสีเทาผู้นี้ได้ “เดี๋ยว... ก่อน... ท่าน... จอมยุทธ ข้า...ตามท่านไม่ไหวแล้ว” มันร้องบอกเขาด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะไม่สามารถรักษาจังหวะการหายใจได้ เมื่อได้ยินคำอุทธรณ์ของมัน จอมยุทธชุดเทาก็ลดความเร็วของฝีเท้าลง จนไปพักกันที่ริมลำธารข้างทาง ต้วนซี่ถึงกับทรุดเข่าลงหอบกับพื้น พลางแต่มันก็ยังมีแก่ใจเอ่ยคำขอบคุณทั้งๆ ที่ยังหอบเหมือนสุนัข หอบแดดอยู่อย่างนั้น “ขอบคุณท่านจอมยุทธ์มากๆ ถ้าหากไม่มีท่านแล้ว ข้าอาจจะถูกลูกธนูเสียบจนร่างพรุนไปแล้วก็ได้” จอมยุทธในชุดเทาขำกับท่าทางของเจ้าหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ยิ่งนัก แท้จริงแล้วเขาเองก็คิดจะช่วยมันตั้งแต่ ตอนที่มันถูกแร้วดักแล้ว เสียแต่ว่าความซุ่มซ่ามของมันที่เอาหัวไปฟาดใส่ต้นสักจนสลบ จึ่งทำให้เขา ต้องคอยจังหวะให้ทางการดักซุ่มจับโจรป่าก๊กนี้ตามเบาะแสที่เขาให้ไป “ค่อยยังชั่วหรือยัง? ถ้าหายเหนื่อยแล้วก็จะได้ไปต่อ...” น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความอาทรของจอมยุทธ ชุดเทานั้น แผ่วเบายิ่งนักจนไม่อาจจะแยกแยะได้ว่าเป็นบุรุษหรือสตรี แต่ในความแผ่วเบานั้นกลับได้ยิน เป็นถ้อยคำชัดเจน ด้วยความสงสัย ต้วนซี่จึงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของจอมยุทธปริศนาผู้นี้ และก็ได้พบ คำตอบจากหน้ากากไม่ไผ่ที่ปิดใบหน้าของเขาไว้ตั้งแค่ใต้ดวงตาลงมาจรดปลายคาง เสียงที่ลอดผ่านแผง ไม้ไผ่นั้นย่อมไม่สามารถแยกแยะเพศของผู้พูดได้เป็นเรื่องธรรมดา “เจ้า...” จอมยุทธชุดเทาเบิกตากว้างเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มคนที่มันได้ช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมมือโจรป่า เพราะ ใบหน้าของมันช่างคล้ายคลึงกับใบหน้าของจอมมารน้อยซื่อติกอันเป็นบุคคลอันตรายต่อยุทธภพยิ่งนัก “มีอะไรติดหน้าข้าหรือ? ท่านจอมยุทธ” ต้วนซี่มองดวงตายาวรีที่อยู่เหนือหน้ากากไม้ไผ่เบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นหน้ามัน ในทันใดนั้นหมวกขนหมีหลังแดงของมันก็ถูกเขากระชากออกจนเปิดให้เห็นใบหน้า เต็มๆ ของมันดวงตาที่เบิกกว้างอยู่แล้วก็ฉายแววกราดเกรี้ยวขึ้นมาทันที จอมยุทธนิรนามสบถด่าตัวเองในใจที่ไม่ดูอะไรให้ละเอียดรอบคอบเสียก่อน เพราะเมื่อตอนที่อยู่ในป่า นั้น ความมืดกับหมวกขนสัตว์ทำให้เห็นหน้ามันไม่ชัดนัก แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าคนที่มันช่วยคือว่าที่ ประมุขพรรคมารหนักแผ่นดินคนปัจจุบัน... ต้วนซี่ถอยกรูดเมื่อจอมยุทธชุดเทานั้นชักกระบี่แล้วย่างสามขุมมาทางเขา ไม่ต้องบอกมันก็รู้โดยสันชาตญาณ ของมันว่าจอมยุทธผู้นี้ไม่ได้เป็นมิตรกับมันอีกต่อไปแต่โชคไม่ดีนักที่มันถอยหลังไปติดต้นไม้ ใหญ่... “เกิดอะไรขึ้น ท่านจอมยุทธ ข้าไปทำอะไรให้ท่านแค้นเคือง?” ต้วนซี่ละล่ำละลักถามไปเมื่อเห็นว่าตน เองกำลังจะจนมุม จอมยุทธนิรนามแค่นหัวเราะก่อนจะจ่อปลายกระบี่ไปที่คอหอยของมันพลางเอ่ยคำ หยันเย้ยไยไพ “เจ้าทำอะไรให้ข้าอย่างนั้นหรือ? แสดงว่าเจ้าเอาหัวฟาดต้นไม้จนสติเลอะเลือนไปแล้วสินะ ซื่อติก ว่าเจ้าได้ ทำอะไรลงไปบ้าง...” เขากดปลายกระบี่ลงกับเนื้อบนลำคอของต้วนซี่จนมันรู้สึกได้ถึงโลหิตของมันที่ซึมมากับ คมดาบ “ท่านพูดเรื่องอะไรกัน? ข้าไม่รู้เรื่อง และที่สำคัญคือข้าไม่ได้ชื่อว่า ซื่อติก อะไรนั่นสักหน่อย ข้าชื่อต้วนซี่ เป็นบัณฑิตมาจากใชเหมี่ยง จะมากวดวิชาสอบจอหงวนที่สำนักกงจื๊อหวัง!” มันรีบอธิบายเสียงหลง เมื่อรู้สึกถึงคมกระบี่ที่กดลึกมากขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล “ข้าไม่เชื่อคำลวงของเจ้าหรอก!” จอมยุทธนิรนามเงื้อกระบี่หมายจะตัดคอหอยของเจ้าจอมมารน้อยซื่อ ติกให้สิ้นชีวิตภายในกระบี่เดียว “อย่า........!” เจ้าหมีร้องเสียงหลงเมื่อเห็นประกายของกระบี่ที่สะท้อนแสงตะวันตวัดมาทางมัน มันหลับ ตาปี๋อย่างรู้ชะตากรรมของมันพลางสวดแผ่เมตตาให้แก่บุพการีในใจของมันเมื่อไม่อาจจะสอบเป็นขุน นางเพื่อทดแทนบุญคุณให้กับพวกท่านได้ ...หนีเสือประจระเข้แท้ๆ เจ้าต้วนซี่เอ๋ย... *************************************** End of Chapter 2: Please to be continued. ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ คนอ่านค่า ^ ^ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 14:53:31 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 14:50:09 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 19 เม.ย. 49 14:27:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 555 ต้วนซี่น่าสงสารจัง แต่ถ้าจอมมารที่กำลังหมายจะตัดหัวมันอยู่ น่ารักอย่างนี้ละก็ พูดได้คำเดียว ยอมครับ ผมยอม แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 49 13:59:20 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 19 เม.ย. 49 14:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ ตอนนี้ตัวละครใหม่ๆออกโรงเพียบเลย ^^ หนุกหนานจริงๆ ต้วนซี่น้อยจะรอดออกมาได้ไงเนี่ย รออ่านตอนต่อไปน้า จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 19 เม.ย. 49 14:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม...ท่านจอมยุทธชุดเทา อย่าปล่อยให้ต้วนซี่กับซื่อติกรอดนะคะ เพราะ.....แว่วๆมาว่าแถวนี้เหมือนจะโดนปีน งือๆๆๆ ว่าแต่ไปฟาดต้นสักทองอย่างนั้น โถๆๆๆๆๆๆ ไม้มีตำหนิหมด 55555 จากคุณ : จริง - [ 19 เม.ย. 49 15:39:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊าก ชอบๆๆๆ อ่านแล้วฮามากๆอ่ะ โดยเฉพาะถ้าจินตนาการถึงตัวจริงตามไปด้วย ^^ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 19 เม.ย. 49 15:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โถ น้องหมี ซวยซะแล้ว... ว่าแต่โจทก์เก่าที่มีอยู่จากตอนที่แล้วนี่ยังไม่เยอะพออีกเหรอจ๊ะ เหอ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ (ปิยะรักษ์) - [ 19 เม.ย. 49 15:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารต้นสักทองจัง อยู่ดีๆถูกฟาดใส่เสียเฉยๆ ขำ ครูกี้ ที่เป็นนางพญาผมขาวใปแล้ว เอ ตระกูลต้วน แห่งต้าหลี่นี่เป็นหลานจักพรรดิ์ทักษิณนี่ อยู่ทางใต้ไม่ใช่ทางเหนือนา เหอๆ (จากเรื่อง 8เทพอสูรมังกรฟ้า) แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 49 19:20:20 จากคุณ : ลูนาติก - [ 19 เม.ย. 49 19:16:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้วนซี่ กลายเป็นฝาแฝดกะจอมมารไปแล้ว เด๋วจะมีสะสมดราก้อนบอลให้ครบ 7 ลูกแล้วขอพรเทพเจ้ามังกรป่าวววว เอิ๊กกกกก จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 19 เม.ย. 49 21:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สู้ๆ ... ต้วนซี่ อิอิ สู้ต่อไป ^^ ไว้รออ่านตอนหน้าเน่อ สำหรับอภิมหาอมตะนิยายอลังกาลงานสร้างอันประกอบไปด้วยนักแสดงชื่อดังทั้งน้านเลย เอิ๊กๆ ^^ ขำอะ 555+ (ขอหัวเราะอีกทีก่อนไป) จากคุณ : iNt_GaL - [ 19 เม.ย. 49 22:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหอๆๆๆๆๆๆๆ มาบทนี้ต้วนซีจารอด จากจอมยุทธนิรนาม รึป่าวเนี้ย 555 ขำบทหวังลี้กี้อ่ะ นึกภาพแล้ว รู้สึกไม่ปลอดภัยในชีวิตยังไงไม่รู้ ^___^ มาเอาใจช่วยให้รอดพ้นและมีต่อตอนสามเร็วๆนะคับ จากคุณ : DiN - [ 19 เม.ย. 49 22:39:57 A:58.8.49.239 X: TicketID:091856 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รับสมัครตัวละครเพิ่มคับ... ฝ่ายธรรมะ 5 คน (ตัวประกอบ) ฝ่ายผู้ร้าย 5 คน อิอิ (ใครอยากเด่นมาทางนี้) หลังไมค์บอกชื่อที่อยากใช้ พร้อมกับอาวุธ และคาร์แรคเตอร์นะคับ... ป.ล. ตอนหน้ารับรองว่ามันมากๆ ขอบอก อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 19 เม.ย. 49 23:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หุหุหุ.. มีมาร่อนขอใบสมัครเพิ่มให้กอล์ฟด้วยเหรอกิฟท์ ไม่กลัวโดนจำนวนท่านจอมยุทธ์ทั้งฝั่งเทพฝั่งมารหมายหัวเพิ่มเหรอ เหอๆ ^ ^ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 20 เม.ย. 49 00:13:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กดปลายกระบี่ลงกับเนื้อบนลำคอของต้วนซี่ จึ๋งๆๆ รออ่านต่อไป หน้ากากซี่ไม้ไผ่เป็นไงน้า นึกไม่ออก แต่อ่านบรรยายใส่หน้ากากแล้วนึกถึงเรื่องนี้ (ไม่เกี่ยวเลย เนอะ) แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 49 00:35:39 แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 49 00:35:35 จากคุณ : ninaM - [ 20 เม.ย. 49 00:56:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอาละซิ ท่านพี่ต้วนซี่จะเป็นไรไหมเนี่ย จอมยุทธนิรนามอย่าทำอะไรน้า... หากเมืองจีนไม่มีต้นสักทอง อนุโลมให้เป็นดงไผ่จะได้ไหม??? เรียนคนเขียน หากต้องการตัวละครนั่น คนอ่านคิดว่าจอมยุทธอีกมากในผังติ๊บที่ยังไม่ได้กล่าวถึงในเรื่องนี้อีกหลายท่าน และคนเขียนยังสามารถปีนเกลียวจอมยุทธได้อีก พอมีใครที่คนเขียนเล็งไว้หรือยัง? ปล.งานนี้คนอ่านแค่ชี้นำ ไม่ได้มีส่วนร่วมนะคะ ฮี่ๆๆ (จอมยุทธทั้งหลายจงไว้ชีวิตด้วย) ข้าน้อยขอคารวะท่านพี่ต้วนซี่ ยกแก้วคำนับ 3 จอก โอยยย...มาววววว จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 20 เม.ย. 49 00:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รูปใหญ่เหลือหลาย ข้าน้อยขออภัย ไปก่อนละ จากคุณ : ninaM - [ 20 เม.ย. 49 01:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพิ่มเป็น 6-7 คนแล้ว สัญชาติญาณ นึกว่าขนหมีขั้วโลก จากคุณ : scottie - [ 20 เม.ย. 49 01:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หน้ากากของจอมยุทธนิรนามก็คงประมาณนี้อ่ะคับ... จากคุณ : waidhaya - [ 20 เม.ย. 49 11:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แหงบ... ไหงไม่ออกซะงั้น --''-- จากคุณ : waidhaya - [ 20 เม.ย. 49 11:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แล้วอย่างนี้พี่ต้วนซี่จะรอดไหมหนอ  ^ ^ V ^ ^ จะรอติดตามค่า จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 20 เม.ย. 49 12:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 555 รออ่านตอนต่อไป จากคุณ : OrangeSky - [ 20 เม.ย. 49 20:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แว้กกกกกก นี่มันยังไม่จบอีกเหรอ นึกว่าแต่งเล่นๆ ไว้ตอนเดียวให้อ่านขำๆ ปรากฎตอนสองมาไวมั่กๆ แต่เท่าที่รีบๆ อ่านผ่านๆ (ง่วงนอน เพิ่งกลับถึงบ้าน) รู้สึกจะยังไม่มีบทบาทของตัวเองออกโรงเลย อิอิ ปล. ว่าแต่รอดสหบาทาได้ไงฟระ จากคุณ : อุรัสยา - [ 20 เม.ย. 49 22:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 5555 น้องยุ้ย สำหรับต้วนซี่ต้องต้นสัก ต้นโพธิ์ ต้นไทร อะไรประมาณนี้อ่ะ เพราะถ้าเป็นดงไผ่อย่างที่ยุ้ยบอกอ่ะนะ พี่ว่าดงไผ่พังราบ ไม่มีฟื้นแน่ๆ เลยต้องอนุโลมขอให้ต้นไม้แข็งๆไปเกิดอยู่ตรงนั้นหน่อยนึง ไม่งั้นไม่มีต้นอะไรทำให้ต้วนซี่สลบเหมือดได้หรอก อิอิ เริ่มมันส์ยิ่งขึ้นแล้ว จอมยุทธนิรนามออกโรงแล้ว เย้! ปล. ยังไม่มีคีตภา กับ ปริญญ์ นะจ๊ะ ถ้ายังขาดตัวประกอบ อย่าลืมคู่หูคู่ฮาคู่นี้ด้วย ^o^ (จะได้มีคนมาถูกปีนด้วยกัน โฮะๆๆ) จากคุณ : พิมลพัทธ์ - [ 21 เม.ย. 49 10:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มีคนส่งเทียบไปเชิญมาน้า ^^ อย่างขำเลย เขียนได้ไงอ่ะ (ถึงว่าสิน้า สองสามวันนี้จามไม่หยุด มีคนนินทา เอ๊ย เขียนถึงนี่เอง ฮา) จากคุณ : กังยี้ (น่ารักไปเปล่า ^^'') (ลิปิการ์) - [ 21 เม.ย. 49 10:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ข้าน้อยไม่อยากเอื้อนเอ่ย... หากแต่เลื่อนเม้าส์ลงอ่านคราใด มือนั้นจะสั่นเทา พร้อมน้ำตาที่รินไหล(ด้วยความฮา) และพุงไหวกระเพื่อม สุดท้ายนี้ข้าน้อยขอภาวนาให้กระบี่ของจอมยุทธนิรนามฟันท่านต้วนซี่ไม่เข้า (ส่วนจะด้วยเหตุผลอันใด เอ่อ...อันนี้ไม่กล้าพูด)) ป.ล.หากท่านต้วนซี่ฮู้ตั๋วว่าสู้บ่ไหว ก็ปิ๊กใชเหมี่ยงบ้านเฮาเต๊อะ แต่จะใดข้าเจ้าจะเป๋นกำลังใจ๋ฮื้อ สู้โว้ยน่ะเจ้า(ลากเสียงยานโตยเน้อ) แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 01:06:58 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 01:01:04 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 00:56:34 จากคุณ : ลิปมัน - [ 22 เม.ย. 49 00:46:17 ]