กาลครั้งหนึ่งความรัก

...ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าอยู่ไหน ทำอะไร หรือคิดอะไรอยู่....
เค้าจะรู้มั้ยนะว่าฉันเป็นยังไง..
เมื่อตอนปี 1 ฉันเป็นนักศึกษาธรรมดาๆ ส่วนหน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร
วันตรวจสุขภาพ ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่ง
แน่นอนตัวใหญ่กว่าฉัน หน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรเอาซะเลย
แต่ฉันก็มองไม่เห็นใครคนอื่น นอกจาก..เค้า เราเลยรู้จักกัน..
เวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ เราไม่ได้รู้จักหรือสนิทอะไรกันมากมาย และวันนั้น....ฉันเดินออกมาจากหมู่บ้าน
ฝนตก..เพราะปลายเดือนมิถุนาแล้ว
รถคันหนึ่งมาจอดตรงหน้า นั่นมันเค้า!
และจากนั้นเราก็รู้ว่าบ้านเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
ถึงจะไม่ใกล้กันมาก เราคุยโทรศัพท์กันครั้งแรกก็วันนี้
หัวเราะด้วยกัน และก็นอนหลับคาโทรศัพท์ด้วยกัน
เพราะมันแหละไม่ยอมวาง
ฉันไปเที่ยวบ้านมัน มันมาเล่นบ้านฉัน
จากนั้นเราก็เริ่มสนิทกัน..มากขึ้นๆ
จนตัวแทบจะติดกันไปแล้ว
ปี 1 เทอม 1 ค่อยๆผ่านไป
ปี 2 ก็ค่อยๆผ่านไป
จนปี 3 ช่วงปิดเทอม มันไม่ค่อยโทรมาเป็นลูกแหง่เหมือนแต่ก่อน
จากวันละ สิบๆครั้ง
กลายเป็นวันละครั้ง
แล้วก็ไม่ค่อยพูดอะไร
แล้วก็กลายเป็นคุยกันแต่ในเอ็ม และวันเปิดเทอมเราก็ไม่ได้ไปด้วยกัน
มีหลายครั้งแฟนที่อยู่คนละคณะของมันไม่พอใจเวลาฉันอยู่กับมัน
ไม่พอใจเวลามันจองนั่งที่ให้ฉัน
ไม่พอใจเวลาไปเที่ยวในกลุ่มแล้วมีฉัน
เราเคยคิดจะเลิกคุยกันกัน แต่แล้วมันก็โทรมา....
ร้องไห้....
แล้วหลับไปด้วยกันอีกครั้ง และอีกครั้ง
เมื่อก่อนฉันพูดกับมันเสมอว่า ฉันรักแก
ส่วนมันก็จะพูดเสมอว่า เออ รักแกเหมือนกัน
เราไม่ได้คิดว่าคำว่ารักนั้น เป็นรักแบบไหน แฟน คนรัก เพื่อน
รู้แต่ว่าเราพูดเพราะเรารู้สึกว่ารัก เป็นห่วง
และก็มากมายเหลือเกินที่ฉันบอกว่า ฉันรักแก
แล้วมันบอกว่า เรื่องของแก
หลายครั้งที่มันบอกว่า รักแกหวะ
แล้วฉันบอกว่า ใครถาม
ช่วงหลังนี้มันหายไป บ่อยๆครั้ง
......ฉันกับมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว.....
วันนั้น...ฉันไปยืมกล้องจากเด็กนิเทศ
แล้วมันก็เดินมากับแฟนมัน...ไม่ทัก...ไม่มอง..
เดินสวนไปด้วนระยะห่างแค่เซนเดียว
อะไรไม่รู้มาดลใจ
หลายคนอาจจะคิดว่าฉันหึงมันเข้าแล้ว
แต่ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ในเมื่อถ้าต้องการจะเลิกพูด เลิกคุยกันแล้ว ทำไมไม่บอกกันด้วยคำพูด
อย่างน้อยเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราบ้าง
แต่กลับทำอย่างเฉยชาและเยือกเย็น
เพื่อนที่รัก ที่มีรอยยิ้มกว้าง มีเสียงหัวเราะดังๆ มีความห่วงใย หายไปไหนหมด ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันก็มีความรู้สึกไม่ใช่ตุ๊กตายามเหงา
วันรุ่งขึ้นเราเรียนด้วยกัน ฉันตัดสินใจว่าพูดกับเค้าตามนิสัย แต่ก็ไม่มีโอกาส
จนฉันเจอมันเข้าในเอ็มเอสเอ็น
เค้าบอกกับฉันว่า “เป็นไงสบายดีมั้ย”
คำถามนั้นมันเหมือนเข็มเป็นร้อยๆแท่งทิ่มเข้ามาบนหน้าฉัน
“อะไรเดียวนี้เป็นอะไรไปนึกจะไปไหนก็ไปทิ้งให้ฉันรอแกอยู่คนเดียว มีอะไรก็พูดกันสิ”
ฉันพูดใส่เค้าด้วยความอึกอัดใจเต็มที
“ทำไมกลัวเราจะไม่เห็นหนุ่มนิเทศของแกรึไง” มันยังพูดอย่างไม่รู้เรื่อง
“เด็กนิเทศเค้าทำไม ฉันก็แค่ไปยืมกล้อง” ฉันพยายามจะถามมันว่าเรื่องอะไร “ไหนๆแกก็มีเพื่อนใหม่แล้วขอให้โชคดีละกัน ต่อไปนี้ดูแลตัวเองนะ แกไม่ต้องมีแกอีกแล้ว”
แล้วมันก็จากไป
ฉันเรียกชื่อเค้า
ไม่มีคำพูดใด และเค้าก็ออฟไลน์ออกไปทันที
เราไม่คุยกันอีก มันมีเพื่อนคนใหม่
และฉันก็มีเพื่อนคนใหม่
แต่ไม่ว่าจะยังไงสำหรับฉันมันแทนกันไม่ได้ ........แม้อนูเดียว
เราอาจจะเล่าเรื่องราวมากมายกับเพื่อนได้
แต่มีเพื่อนรักเท่านั้นที่จะรู้สึกไปกับเรา
เราพูดกับเพื่อนไม่ได้ทุกเรื่องเพื่อนรักเท่านั้นที่เก็บความลับของเรา
เราอาจจะโดนรังแกแต่มีเพียงเพื่อนรักเท่านั้นที่ปกป้องเรา
เราอาจจะล้มเหลวแต่จะมีเพียงเพื่อนรักเท่านั้นที่จะคอยพลักดัน
เราอาจจะเกลียดใครซักคน
แต่จะมีเพียงเพื่อนรักเท่านั้นที่ไม่ชอบขี้หน้ามันเหมือนกัน
เราอาจจะร้องไห้แต่จะมีเพียงเพื่อนรักเท่านั้นที่ไม่ถามว่าจะร้องไห้ทำไมวะ เพราะมันรู้ทุกความเป็นไปของเรา
ไม่มีใครแทนได้.................................
ทุกครั้งที่ฉันมองเห็นเค้าอยู่ด้วยกัน ฉันจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่ใช่ฉันอิจฉาที่คนที่ยืนตรงนั้นไม่ใช่ฉัน ฉันน้ำตาซึมเพราะฉันดีใจ และเสียใจ ฉันดีใจที่เค้ารักกันดีเพราะเพื่อนรักของฉันจะมีความสุขมากมาย ฉันเสียใจที่ฉันไม่สามารถยืนข้างหลังเพื่อรับรู้ความเป็นไปของเพื่อนเหมือนอย่างเคย และเศร้าโศกกับการสูญเสียสิ่งที่เคยมี ทุกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และรอยน้ำตา เมื่อเพื่อนรักของฉันร้องไห้ ฉันจะอยู่กับมันเสมอ แต่ตอนนี้ฉันร้องไห้............................คนเดียว




ไม่มีอีกแล้วน้ำตา ไม่มีอีกแล้วความเสียใจ ณ ปัจจุบัน ฉันมีพ่อ-แม่อันเป็นที่รัก และความห่วงใยอันล้ำค่า ที่จะไม่มีวันลาจาก ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ทำอะไร กับใคร ฉันรู้เพียงว่า มันยังคงมีตัวตน และวิ่งเล่นอยู่ในช่วงหนึ่งของความทรงจำเสมอ มีเพียงแต่ความคิดถึงที่ยังล่องลอยผ่านสายลมของกาลเวลา การสูญเสียของฉันมันได้แปรเปลี่ยนเป็นความคิดถึง คิดถึงทุกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และรอยน้ำตา ที่ครั้งหนึ่ง ฉันเคยได้มี และจะยังอยู่ตลอดไป แกคึดถึงฉันมั้ย..